ေႏွာင္ႀကိဳး ( trouble maker)
BXG Fanfic
(43)
"ဟဲ့...ေသွ်ာင္...
တေန႔ေန႔ငါစိတ္ကုန္လာၿပီေနာ္၊
ဒါႀကီးေတြသိမ္းစမ္းပါ"
ေက်ာက္စိမ္းေရာက္မလာခင္ကအျပင္မွာကပ္ထားတဲ့ဓါတ္ပံုေတြကိုအခန္းထဲျပန္ယူၿပီး....
ၾကမ္းျပင္ေပၚၿဖဲထားတဲ့ဓါတ္ပံုေတြကနည္းတာမဟုတ္ဘူး။
အဲဒါကိုပန္းခ်ီျပန္ဆြဲထားတာေတြ...
ကင္းဗတ္စျဖဴျဖဴေတြ၊ ေဆးေတြနဲ႔...
ေက်ာက္စိမ္းရဲ႕ဓါတ္ပံုေတြနဲ႔။
သူ႔တစ္ခန္းလံုးပြစာက်ဲေနတာ...နင္းခ်ဖို႔ေနရာကိုမရွိဘူး...။
ေပႏွစ္ဆယ္ပတ္လည္အခန္းကသူ႔ပန္းခ်ီေတြနဲ႔ခ်ည္းျပည့္ေနျပန္တာ...နံရံေတြေရာၾကမ္းျပင္ေတြပါေနရာအလြတ္မရွိေတာ့ဘဲနဲ႔...
မ်က္ႏွာက်က္ေပၚမွာေတာင္ကပ္ထားဦးမလားမသိဘူးရယ္...။
ႀကိဳးကေလးႏိုးလာေတာ့...ပါးပါးကိုႏိုးမရလို႔ဆိုၿပီးသူ႔ေမေမကဝင္လာနိႈးရတာ။
တံခါးကိုေလာ့ခ္ဖြင့္တာနဲ႔...ပုလင္းေတြဗူးေတြနဲ႔ရႈပ္ပြလို႔ၾကမ္းျပင္ေပၚမွာပက္လက္စန္႔စန္႔ႀကီးအိပ္ေပ်ာ္ေနခဲ့၏။
လက္ေမာင္းကိုေလးငါးခါ႐ိုက္လို႔နိႈးမွျပဴးတူးၿပဲတဲနဲ႔ထ,ထိုင္လာကာ...
ရဲရဲနီေနတဲ့မ်က္လံုးေတြကေၾကာင္စီစီနဲ႔ညတုန္းကေသခ်ာအိပ္ထားတဲ့ပံုမရွိဘူးရယ္...။
တကယ္က...ေဒၚေနေနဒီအခန္းထဲကိုမဝင္ခ်င္ခဲ့ဘူး။
ေက်ာက္စိမ္းတုန္းကလည္းပဲနာက်ည္းလူးလိမ့္ၿပီးေတာ့...ဒီအခန္းေလးထဲမွာေနခဲ့တာ...။
အခုလည္းဦးေသွ်ာင္ကဒီပံုအတိုင္းေလးနာက်င္ခံစားေနရတာမျမင္ခ်င္ေတာ့ဘူး...။
"ငေသွ်ာင္...ထစမ္း...
ေသာက္ျပန္ၿပီ၊ အဲဒါေတြမေသာက္ပါနဲ႔ေတာ့ဆို.."
ဝီစကီပုလင္းႏွစ္လံုးနဲ႔...လူကေၾကာင္စီစီ...။
"နင္တို႔ေနာ္...ယုေျပာေနသလိုေက်ာက္စိမ္းကိုတကယ္ေခၚၿပီးအခန္းပိတ္ေပးထားလိုက္ရမလား...."
"လံုးဝပဲ...လူသတ္မႈျဖစ္ခ်င္ရင္လုပ္ၾကည့္ပါလား...
အဆံုးရံႈးခံႏိုင္တယ္ဆိုရင္ေပါ့..."
အတည္ေပါက္ႀကီးျပန္ေျဖေနတဲ့ေသွ်ာင့္မ်က္ႏွာဟာအခုထိခြင့္လႊတ္ႏိုင္ေသးပံုမေပၚပါ။
"သားရယ္...အဲေလာက္အထိေတာ့..."
"ဘာလဲ...မျဖစ္သင့္ဘူးလား၊
ဟား...ေမေမ...
ကြ်န္ေတာ္ေမေမ့သားပါဗ်၊
သူတပါးဆီကေစာ္ကားခံခဲ့ရတဲ့အေကာင္ပါဗ်၊
ေမေမစိတ္မနာဘူးလား၊
ေမေမ့ေျမးေလးအဲဒီလိုေတြအၾကမ္းဖက္ခံထားရတာ...ေနႏိုင္တယ္လား"
"ဒုကၡပါပဲ၊ ကေလးကိုအၾကမ္းဖက္တယ္လို႔ေျပာရမယ့္အထိေက်ာက္စိ္မ္းကဘာလုပ္ခဲ့လို႔လဲ။
ကေလးကလည္းအေကာင္းတိုင္းပဲကို...
ဟိုတုန္းကလည္းေက်ာက္စိမ္းကစိတ္ထြက္ေပါက္မဲ့ေနတုန္း...
အသက္ကလည္းငယ္ေနတုန္းျဖစ္ေနလို႔"
လူႀကီးပီပီမိခင္ပီပီမွ်ေတြးေတြးေပးရင္းနဲ႔...
စကားေအးေလးဆိုမိေတာ့...
သားေတာ္ေမာင္ငေသွ်ာင္ကနႈတ္ခမ္းၿဖဲေလေတာ့သည္...။
"ေမေမပဲနားလည္ေပးလိုက္ေတာ့...
ဒီေကာင္ႏွလံုးသားေတြၾကမ္းေနၿပီ...
မရေတာ့ဘူး၊
ခ်စ္တာကခ်စ္တာပဲ...ခြင့္လႊတ္ႏိုင္တာမလႊတ္ႏိုင္တာနဲ႔မဆိုင္ဘူး။
နားလည္ေပးတာလည္းအကန္႔အသတ္နဲ႔"
ေျပာမရဆိုမရတာမွအရမ္းခက္ေနေတာ့တာ...
ဦးေသွ်ာင္ဒီေလာက္ေခါင္းမာတတ္တာမၾကံဳခဲ့ဖူးပါဘူး...။
ေက်ာက္စိမ္းဒီအိမ္ကိုေရာက္လာကတည္းကျပႆနာေတြတက္ေနရတာ...
တမိုးေအာက္မွာအတူမေနႏိုင္လို႔....တျခားေနရာမွာသြားေနပါဆိုလို႔အခက္ၾကံဳရသည္...။
အိမ္ထဲကိုေတာင္အဝင္မခံႏိုင္ဘူးေတြဘာေတြလုပ္ေနလို႔...
ၾကံရာမရတဲ့ေနာက္ဆံုးကားဂိုေဒါင္ထဲမွာေက်ာက္စိမ္းကိုသြားအိပ္ခိုင္းထားရျပန္တယ္...။
ေႏွာင္ႀကိဳးကလည္းသူ႔အေဖကိုကပ္ၿပီးေနေနေတာ့လည္းအခက္သား...။
"ေရခ်ိဳးတာက်ေတာ့ဘယ္မွာသြားခ်ိဳးခိုင္းရမလဲဟင္၊ သားစိတ္ခ်ႏိုင္လို႔လား"
မ်က္လံုးေလးေၾကာင္စီစီနဲ႔တဖက္လြဲသြားကာ...
ေသွ်ာင္ကဘာမွေတာ့ျပန္မေျပာ။
အခုတေလာမွ...ႀကိဳးကေလးကပံုမွန္ျပန္ျဖစ္ၿပီးျပန္ရယ္ႏိုင္လာတာကိုသူ႔ကိုယ္ေတြ႕မို႔...
ေက်ာက္စိမ္းကိုလက္လြတ္စပယ္မလုပ္ေတာ့တာပါ...။
ကေလးေလးကလည္းသူတို႔ႏွစ္ေယာက္ကိုအတင္းႀကီးလက္ဆြဲနႈတ္ဆက္ခိုင္းတာမ်ိဳးလုပ္ေနတာမဟုတ္ေတာ့...
သူေနကိုယ္ေနနဲ႔မ်က္ႏွာခ်င္းမဆိုင္ျဖစ္ၾကရင္ၿပီးေရာဆိုတဲ့သေဘာနဲ႔ေနေနၾကရသည္...။
အခုဆိုဟိုအရင္ကလိုမ်ိဳးပဲ...
အေပၚထပ္ေအာက္ထပ္နဲ႔ေနေနၾကလိုမ်ိဳးဘာျပႆနာမွေတာ့မရွိေပမယ့္...
တခါတေလႀကိဳးကေလးကသတိရလာရင္ေျပာတတ္တာေလးကေရွာ့ခ္ျဖစ္ေနသည္...။
"အရင္ကပါးပါးကေဖေဖ့ဆီသြားအိပ္ပါတယ္"တဲ့။
"အခုကမတည့္တာမဟုတ္ဘူးလား"...တဲ့။
ဒါကိုကၾကားကေနသူ႔အဖြားကကလိကလိေတြျဖစ္ၿပီးေတာ့....
မင္းအေဖႏွစ္ေယာက္ကအခ်စ္စမ္းေနၾကတာလို႔ပဲေျပာခ်င္ေတာ့သည္။
"ပါးပါးဆီေဖေဖ့ကိုသြားေခၚလာေပးရမလား..."လို႔တခါတေလေႏွာင္ႀကိဳးကေျပာလာတတ္တာမို႔....သေဘာက်ရေသးသည္။
"နင့္ကိုပဲျမႇားနတ္ေမာင္လုပ္ခိုင္းရမွာ၊ သိလား"
"ျမႇားနတ္ေမာင္ဆိုတာဘာလဲဟင္...အဖြား"
"အဲဒါ...သားႀကီးလာရင္သိမွာေပါ့...
မင္းအေဖႏွစ္ေယာက္ကိုျပန္တည့္သြားတာျမင္ခ်င္ရင္ေတာ့...
မင္းျမႇားနတ္ေမာင္လုပ္မွကိုရမယ္သိရဲ႕လား..."
အဖြားေျပာတဲ့အတိုင္းေႏွာင္ႀကိဳးဆိုတာကလည္းေခါင္းေလးတညိတ္ညိတ္နဲ႔ျပံဳးေနတာ...
"ျမႇားနတ္ေမာင္လုပ္ရင္ေဖေဖတို႔ကျပန္တည့္သြားၾကမွာလားဟင္....ဒါဆိုႀကိဳးကျမႇားနတ္ေမာင္လုပ္မွာေပါ့..."
အင္း...မင္းကိုပဲအားကိုးရမွာ...ေႏွာင္ႀကိဳးေရ...
ခဏေလးေစာင့္ၾကည့္ၿပီးျပန္တည့္ရင္တည့္...
မတည့္ရင္ေတာ့...ျမႇားနတ္ေမာင္လုပ္တာအျပင္...
အခန္းတံခါးပိတ္ၿပီးေတာ့ေပးစားသင့္ရင္ေပးစားရမွာ...
မခ်စ္ခဲ့ၾကတာလဲမဟုတ္ဘဲနဲ႔...
အတၱေတြကိုပဲေရွ႕တန္းတင္ၿပီးအနာဝယ္စားေနၾကတဲ့မင္းအေဖေတြကိုပညာျပဖို႔ေတာ့လိုအပ္ေနၿပီ...။
xxxxx
သူနဲ႔ခပ္ေဝးေဝးမွာ...ဒဏ္ရာေတြကိုကုစားၿပီးပံုမွန္အတိုင္းျပန္လည္ပတ္ႏိုင္ဖို႔ႀကိဳးစားေနခဲ့ေပမယ့္....
ႀကိဳးကေလးအတြက္နဲ႔...သူ...ထပ္ၿပီးနာက်င္ေနရျပန္ၿပီ။
ေက်ာက္စိမ္းကိုႀကိဳးစားၿပီးေမ့ပစ္ေပမယ့္...အဆင္မေျပခဲ့ဘူးဆိုတာသူေသခ်ာသိေနသည္...။
ငါ....မင္းသိပ္ခ်စ္တာကိုလိုခ်င္ခဲ့မိလို႔....
မင္းေျပာင္းလဲလာဖို႔ငါအကုန္...ေပးဆပ္ခဲ့တာ...ေက်ာက္စိမ္းရယ္....
ဒါေပမယ့္....မင္း...ရက္စက္ႏိုင္တာကိုပဲ...ငါ...ခံစားခဲ့ရတာ။
အခုေရွ႕ဆက္ရမယ့္ေန႔ေတြကို...ငါဘယ္လိုရင္ဆိုင္ရမလဲမသိေတာ့ဘူး...။
ညေတြတိုင္း...ေန႔ေတြတိုင္း..မင္းအေၾကာင္းေတြမေတြးဘဲေနႏိုင္ဖို႔...မူးယစ္ရီေဝေနမွျဖစ္တာ...
ငါအရက္သမားလံုးလံုးျဖစ္ေတာ့မွာပဲ...။
အရင္ကဆိုေရေရာေသးေပမယ့္...အခုဆိုေရေတာင္မလိုေတာ့ဘူး....အရက္တဝက္၊ မ်က္ရည္တဝက္နဲ႔ေသာက္ေသာက္ေနရလို႔ေလ...။
မူးေနေပမယ့္...ကိုင္ထားတဲ့စုတ္တံရဲ႕ဟန္ခ်က္ကပ်က္မသြားဘဲနဲ႔...
လွပတဲ့သူ႔နႈတ္ခမ္းေလးေတြအတိုင္းကင္းဘတ္စ,ေပၚမွာအ႐ုပ္ထင္၏။
ငါေရးဆြဲေနတဲ့ေကာက္ေၾကာင္းေတြတိုင္းမွာ...
ငါ့ရင္ခုန္သံေတြထည့္သြင္းထားတယ္သိလား.....
အလင္းနဲ႔အေမွာင္ေတြအားလံုးကငါ့ခံစားခ်က္ေတြပဲမို႔....
ဒါဟာသာမန္ပန္းခ်ီကားမဟုတ္ဘဲနဲ႔.....
ငါ့ရဲ႕ဘဝႀကီးနဲ႔ထပ္တူက်တဲ့ပန္းခ်ီကားေလးပါပဲ...။
xxxxx
အိမ္ထဲကိုမဝင္နဲ႔ဆိုေပမယ့္...
ေရခ်ိဳးတာ၊ အိမ္သာေတြကက်ေတာ့ဘယ္လိုမွေရွာင္လြဲလို႔မရဘူးေလ။
ေက်ာက္စိမ္းကအရင္ကတည္းကလည္းကားထားတဲ့ဂိုေဒါင္ထဲမွာေနခဲ့ဖူးတာမို႔...
ဘာမွေတာ့ျပႆနာမရွိဘူး။
အရင္ကဆိုေဆးမူးရင္ဂိုေဒါင္ထဲသြားအိပ္ေနက်မို႔...
အဲဒီထဲမွာသူသံုးတတ္တာမွန္သမွ်ရွိတယ္။
အိမ္ကျခံအက်ယ္ႀကီးနဲ႔တထပ္ထဲကိုအက်ယ္ႀကီးေဆာက္ထုတ္ထားသည္...။
အိမ္ထဲမွာအခန္းသံုးခန္းရွိေပမယ့္...
အသံုးျပဳေနတာႏွစ္ခန္းထဲမို႔တစ္ခန္းကပိုေနသည္...။
ဒါေပမယ့္....
တမိုးေအာက္မေနႏိုင္ပါဘူးဆိုလို႔အဲဒီတစ္ခန္းကပိတ္လ်က္သားေလး...။
"ကြ်န္ေတာ္...ဟိုတုန္းကလိုပဲ...အျပင္ကဂိုေဒါင္မွာေနမွာ"....လို႔ေက်ာက္စိမ္းကအလိုက္တသိေျပာေတာ့အဆင္ေျပေနေပမယ့္...
ေဒၚေနေနမွာစိတ္မေကာင္းေတြျဖစ္ေနရသည္...။
သူမတို႔အိမ္ကေတာင္ေတြနဲ႔နီးေတာ့တခါတေလအေအးလြန္ကဲတတ္တာမို႔
ေက်ာက္စိမ္းကိုစိတ္ပူေနမိေပမယ့္...
"ဘာမွမျဖစ္ပါဘူး၊ ကြ်န္ေတာ္ေနတတ္တယ္"....လို႔...ႏွစ္သိမ့္သလိုေလးေက်ာက္စိမ္းကေျပာ၏။
ေက်ာက္စိမ္းကအခုဆိုတကယ္ကိုသက္မဲ့အတိုင္း....
ျပံဳးျခင္း၊ ရယ္ျခင္းကႀကိဳးကေလးရွိေနတဲ့အခ်ိန္မွသာျမင္ရတတ္တာ...
တျခားအခ်ိန္ေတြဆိုေတြေတြေငးေငးနဲ႔...
ျမင္ေနရတာလည္းစိတ္ဆင္းရဲစရာပါ...။
xxxxx
သန္႔စင္ခန္းဘာညာအသံုးျပဳဖို႔ေက်ာက္စိမ္းကညဘက္ႀကီးေတြအိမ္ထဲဝင္ထြက္ေနေပမယ့္...
တခါမွငေသွ်ာင္နဲ႔မေတြ႕ျဖစ္ပါဘူး...။
မ်က္ႏွာစာသံုးခုျဖစ္ေအာင္ေဆာက္ထားတဲ့ဘန္ဂလိုပံုစံအိမ္အက်ယ္ႀကီးကေရွ႕မ်က္ႏွာစာတစ္ခုနဲ႔ေဘးကိုႏွစ္ခုကြဲထြက္သြားတဲ့ေရွးေဟာင္းအိမ္ပံုစံေလးပါ...။
အခန္းတိုင္းစီမွာေရခ်ိဳးခန္းနဲ႔အိမ္သာတစ္ခုစီထည့္ဖြဲ႕ထားေတာ့...
အိမ္မႀကီးထဲကသီးသန္႔ထပ္ေဆာက္ထားတဲ့အိမ္သာေတြကိုေက်ာက္စိမ္းစိတ္ႀကိဳက္အသံုးျပဳလို႔ရ၏။
ဒါ့ေၾကာင့္လည္းညဘက္ေတြဆိုေသွ်ာင္နဲ႔ထိပ္တိုက္တိုးဖို႔မရွိတာပါ။
ဒါေပမယ့္...
ဒီညေတာ့...ေသွ်ာင္ကအျပင္ကအိမ္သာထဲေရာက္ေနတယ္...။
သူ႔အခန္းထဲကေရဆြဲတဲ့ဟာကဘယ္လိုျဖစ္သလဲမသိဘဲ...အသံုးျပဳလို႔မရပါ...။
ဒီေန႔မွေသာက္ထားမိတာလဲခါတိုင္းထက္ပိုမ်ားေတာ့...ငေသွ်ာင္တစ္ေယာက္....
ေသခ်ာေတာင္မရပ္ႏိုင္ဘဲလဲလဲက်ေနတာတစ္ခါမကေတာ့ဘူး။
အခုလည္း...ေနာက္ေဖးတံခါးဝမွာလဲက်ေနတာျပန္မထႏိုင္လို႔ကုန္းကြကြ...။
တဘုန္းဘုန္းလဲက်လြန္းလို႔စိတ္ကမရွည္ေတာ့ဘဲ..လဲတဲ့အတိုင္းသံမံတလင္းေပၚအိပ္ေနမိတာ...ေသွ်ာင့္ပါးတစ္ဖက္ကက်ဥ္လာခဲ့သည္...။
အဲဒီေတာ့မွ...ကုန္းၾကံဳးၿပီးျပန္ထကာ...ေလးဘက္ေထာက္လို႔တြား...ၿပီးမွျပန္ထ,ရပ္......ျပန္ေလွ်ာက္ေတာ့...ျပန္လဲ။
"ဟား...ေနာက္ခါဝွီးခ်ဲနဲ႔ေနမွ"
ခပ္ေထြေထြနဲ႔ပဲစိတ္ကမရွည္ေတာ့ဘဲပါးစပ္ကပါပြစိပြစိေရရြတ္၏။
အဲဒါကိုငတိကအထဲဝင္လာေတာ့အစအဆံုးျမင္တယ္။
ထံုးစံအတိုင္းေၾကာက္ေနလို႔.....ရပ္ၾကည့္ေနခဲ့၏။
အဲဒီလိုေလးေသွ်ာင့္ကိုျမင္ေနေတာ့လဲသနားေပမယ့္...သြားထိလိုက္လို႔ဆူပူေသာင္းက်န္းလာရင္ျပႆနာတက္မွာစိုးရသည္...။
ညဘက္ႀကီးေအာ္က်ယ္ေအာ္က်ယ္နဲ႔တခုခုျဖစ္လို႔မေကာင္းျပန္ဘူးမို႔...
ေဘးကိုေျပးကပ္ၿပီးအေမွာင္ထဲမွာပုန္းေနမိတာ...
ေဒၚေနေနနဲ႔တိုးပါေလေရာ။
"ဟဲ့...ေက်ာက္စိမ္း၊ ဘာျဖစ္ေနတာလဲ"
မားေန႔ေမးေနတာကိုအသံမထြက္ဘဲေက်ာက္စိမ္းကအေနာက္ဘက္ကိုပဲလက္ညိဳးႀကီးထိုးျပေနတာ
သြားၾကည့္မွေလးဘက္တြားေနတဲ့ဦးေသွ်ာင္ကိုေတြ႕ရသည္...။
"ကဲ...နင္ေတာ့ေလ၊ အမ်ားႀကီးမေသာက္ပါနဲ႔ဆို"
"ဟာ...အမ်ားႀကီးေသာက္ခ်င္လို႔မွမဟုတ္တာ၊
သူ႔ဘာသာသူဝင္သြား"
"အင္း...အဲဒီအရည္ေတြကသက္ရွိဆိုေတာ့ေလ၊
ေျခေထာက္ေတြပါၿပီးနင့္ဗိုက္ထဲဝင္တာေနမွာ၊
က်ပ္က်ပ္သတိထားေျခေထာက္ထပ္ျဖစ္မွဒုကၡမ်ားမွာေနာ္"
ေသွ်ာင့္ကိုတြဲထူေနရင္းပြစိပြစိမို႔...
"ရတယ္...ေမေမ၊ နားညည္းတာမခံႏိုင္ဘူး၊
ကိုယ့္ဘာသာေလးဘက္တြားတြား၊ ကင္းၿမီးေကာင္ေထာင္ေထာင္ကိုယ့္အခန္းကိုယ္ေတာ့ျပန္လို႔တတ္တယ္"
"နင္ေနာ္... ပါးစပ္ကိုပိတ္ထားစမ္း"
ေဒၚေနေနမွာ....သူ႔ကိုတြဲၿပီးမႏိုင္မနင္းနဲ႔အခန္းထဲသြားပို႔ေပးရသည္။
သူမ,ျပန္လာေတာ့ေက်ာက္စိမ္းကထြက္သြားပါၿပီ။
ဒီပံုနဲ႔ဆိုရင္...ျပႆနာတက္ဦးေတာ့မွာပဲ။
Unicode
နှောင်ကြိုး ( trouble maker)
BXG Fanfic
(43)
"ဟဲ့...သျှောင်...
တနေ့နေ့ငါစိတ်ကုန်လာပြီနော်၊
ဒါကြီးတွေသိမ်းစမ်းပါ"
ကျောက်စိမ်းရောက်မလာခင်ကအပြင်မှာကပ်ထားတဲ့ဓါတ်ပုံတွေကိုအခန်းထဲပြန်ယူပြီး....
ကြမ်းပြင်ပေါ်ဖြဲထားတဲ့ဓါတ်ပုံတွေကနည်းတာမဟုတ်ဘူး။
အဲဒါကိုပန်းချီပြန်ဆွဲထားတာတွေ...
ကင်းဗတ်စဖြူဖြူတွေ၊ ဆေးတွေနဲ့...
ကျောက်စိမ်းရဲ့ဓါတ်ပုံတွေနဲ့။
သူ့တစ်ခန်းလုံးပွစာကျဲနေတာ...နင်းချဖို့နေရာကိုမရှိဘူး...။
ပေနှစ်ဆယ်ပတ်လည်အခန်းကသူ့ပန်းချီတွေနဲ့ချည်းပြည့်နေပြန်တာ...နံရံတွေရောကြမ်းပြင်တွေပါနေရာအလွတ်မရှိတော့ဘဲနဲ့...
မျက်နှာကျက်ပေါ်မှာတောင်ကပ်ထားဦးမလားမသိဘူးရယ်...။
ကြိုးကလေးနိုးလာတော့...ပါးပါးကိုနိုးမရလို့ဆိုပြီးသူ့မေမေကဝင်လာနှိုးရတာ။
တံခါးကိုလော့ခ်ဖွင့်တာနဲ့...ပုလင်းတွေဗူးတွေနဲ့ရှုပ်ပွလို့ကြမ်းပြင်ပေါ်မှာပက်လက်စန့်စန့်ကြီးအိပ်ပျော်နေခဲ့၏။
လက်မောင်းကိုလေးငါးခါရိုက်လို့နှိုးမှပြူးတူးပြဲတဲနဲ့ထ,ထိုင်လာကာ...
ရဲရဲနီနေတဲ့မျက်လုံးတွေကကြောင်စီစီနဲ့ညတုန်းကသေချာအိပ်ထားတဲ့ပုံမရှိဘူးရယ်...။
တကယ်က...ဒေါ်နေနေဒီအခန်းထဲကိုမဝင်ချင်ခဲ့ဘူး။
ကျောက်စိမ်းတုန်းကလည်းပဲနာကျည်းလူးလိမ့်ပြီးတော့...ဒီအခန်းလေးထဲမှာနေခဲ့တာ...။
အခုလည်းဦးသျှောင်ကဒီပုံအတိုင်းလေးနာကျင်ခံစားနေရတာမမြင်ချင်တော့ဘူး...။
"ငသျှောင်...ထစမ်း...
သောက်ပြန်ပြီ၊ အဲဒါတွေမသောက်ပါနဲ့တော့ဆို.."
ဝီစကီပုလင်းနှစ်လုံးနဲ့...လူကကြောင်စီစီ...။
"နင်တို့နော်...ယုပြောနေသလိုကျောက်စိမ်းကိုတကယ်ခေါ်ပြီးအခန်းပိတ်ပေးထားလိုက်ရမလား...."
"လုံးဝပဲ...လူသတ်မှုဖြစ်ချင်ရင်လုပ်ကြည့်ပါလား...
အဆုံးရှုံးခံနိုင်တယ်ဆိုရင်ပေါ့..."
အတည်ပေါက်ကြီးပြန်ဖြေနေတဲ့သျှောင့်မျက်နှာဟာအခုထိခွင့်လွှတ်နိုင်သေးပုံမပေါ်ပါ။
"သားရယ်...အဲလောက်အထိတော့..."
"ဘာလဲ...မဖြစ်သင့်ဘူးလား၊
ဟား...မေမေ...
ကျွန်တော်မေမေ့သားပါဗျ၊
သူတပါးဆီကစော်ကားခံခဲ့ရတဲ့အကောင်ပါဗျ၊
မေမေစိတ်မနာဘူးလား၊
မေမေ့မြေးလေးအဲဒီလိုတွေအကြမ်းဖက်ခံထားရတာ...နေနိုင်တယ်လား"
"ဒုက္ခပါပဲ၊ ကလေးကိုအကြမ်းဖက်တယ်လို့ပြောရမယ့်အထိကျောက်စိ်မ်းကဘာလုပ်ခဲ့လို့လဲ။
ကလေးကလည်းအကောင်းတိုင်းပဲကို...
ဟိုတုန်းကလည်းကျောက်စိမ်းကစိတ်ထွက်ပေါက်မဲ့နေတုန်း...
အသက်ကလည်းငယ်နေတုန်းဖြစ်နေလို့"
လူကြီးပီပီမိခင်ပီပီမျှတွေးတွေးပေးရင်းနဲ့...
စကားအေးလေးဆိုမိတော့...
သားတော်မောင်ငသျှောင်ကနှုတ်ခမ်းဖြဲလေတော့သည်...။
"မေမေပဲနားလည်ပေးလိုက်တော့...
ဒီကောင်နှလုံးသားတွေကြမ်းနေပြီ...
မရတော့ဘူး၊
ချစ်တာကချစ်တာပဲ...ခွင့်လွှတ်နိုင်တာမလွှတ်နိုင်တာနဲ့မဆိုင်ဘူး။
နားလည်ပေးတာလည်းအကန့်အသတ်နဲ့"
ပြောမရဆိုမရတာမှအရမ်းခက်နေတော့တာ...
ဦးသျှောင်ဒီလောက်ခေါင်းမာတတ်တာမကြုံခဲ့ဖူးပါဘူး...။
ကျောက်စိမ်းဒီအိမ်ကိုရောက်လာကတည်းကပြဿနာတွေတက်နေရတာ...
တမိုးအောက်မှာအတူမနေနိုင်လို့....တခြားနေရာမှာသွားနေပါဆိုလို့အခက်ကြုံရသည်...။
အိမ်ထဲကိုတောင်အဝင်မခံနိုင်ဘူးတွေဘာတွေလုပ်နေလို့...
ကြံရာမရတဲ့နောက်ဆုံးကားဂိုဒေါင်ထဲမှာကျောက်စိမ်းကိုသွားအိပ်ခိုင်းထားရပြန်တယ်...။
နှောင်ကြိုးကလည်းသူ့အဖေကိုကပ်ပြီးနေနေတော့လည်းအခက်သား...။
"ရေချိုးတာကျတော့ဘယ်မှာသွားချိုးခိုင်းရမလဲဟင်၊ သားစိတ်ချနိုင်လို့လား"
မျက်လုံးလေးကြောင်စီစီနဲ့တဖက်လွဲသွားကာ...
သျှောင်ကဘာမှတော့ပြန်မပြော။
အခုတလောမှ...ကြိုးကလေးကပုံမှန်ပြန်ဖြစ်ပြီးပြန်ရယ်နိုင်လာတာကိုသူ့ကိုယ်တွေ့မို့...
ကျောက်စိမ်းကိုလက်လွတ်စပယ်မလုပ်တော့တာပါ...။
ကလေးလေးကလည်းသူတို့နှစ်ယောက်ကိုအတင်းကြီးလက်ဆွဲနှုတ်ဆက်ခိုင်းတာမျိုးလုပ်နေတာမဟုတ်တော့...
သူနေကိုယ်နေနဲ့မျက်နှာချင်းမဆိုင်ဖြစ်ကြရင်ပြီးရောဆိုတဲ့သဘောနဲ့နေနေကြရသည်...။
အခုဆိုဟိုအရင်ကလိုမျိုးပဲ...
အပေါ်ထပ်အောက်ထပ်နဲ့နေနေကြလိုမျိုးဘာပြဿနာမှတော့မရှိပေမယ့်...
တခါတလေကြိုးကလေးကသတိရလာရင်ပြောတတ်တာလေးကရှော့ခ်ဖြစ်နေသည်...။
"အရင်ကပါးပါးကဖေဖေ့ဆီသွားအိပ်ပါတယ်"တဲ့။
"အခုကမတည့်တာမဟုတ်ဘူးလား"...တဲ့။
ဒါကိုကကြားကနေသူ့အဖွားကကလိကလိတွေဖြစ်ပြီးတော့....
မင်းအဖေနှစ်ယောက်ကအချစ်စမ်းနေကြတာလို့ပဲပြောချင်တော့သည်။
"ပါးပါးဆီဖေဖေ့ကိုသွားခေါ်လာပေးရမလား..."လို့တခါတလေနှောင်ကြိုးကပြောလာတတ်တာမို့....သဘောကျရသေးသည်။
"နင့်ကိုပဲမြှားနတ်မောင်လုပ်ခိုင်းရမှာ၊ သိလား"
"မြှားနတ်မောင်ဆိုတာဘာလဲဟင်...အဖွား"
"အဲဒါ...သားကြီးလာရင်သိမှာပေါ့...
မင်းအဖေနှစ်ယောက်ကိုပြန်တည့်သွားတာမြင်ချင်ရင်တော့...
မင်းမြှားနတ်မောင်လုပ်မှကိုရမယ်သိရဲ့လား..."
အဖွားပြောတဲ့အတိုင်းနှောင်ကြိုးဆိုတာကလည်းခေါင်းလေးတညိတ်ညိတ်နဲ့ပြုံးနေတာ...
"မြှားနတ်မောင်လုပ်ရင်ဖေဖေတို့ကပြန်တည့်သွားကြမှာလားဟင်....ဒါဆိုကြိုးကမြှားနတ်မောင်လုပ်မှာပေါ့..."
အင်း...မင်းကိုပဲအားကိုးရမှာ...နှောင်ကြိုးရေ...
ခဏလေးစောင့်ကြည့်ပြီးပြန်တည့်ရင်တည့်...
မတည့်ရင်တော့...မြှားနတ်မောင်လုပ်တာအပြင်...
အခန်းတံခါးပိတ်ပြီးတော့ပေးစားသင့်ရင်ပေးစားရမှာ...
မချစ်ခဲ့ကြတာလဲမဟုတ်ဘဲနဲ့...
အတ္တတွေကိုပဲရှေ့တန်းတင်ပြီးအနာဝယ်စားနေကြတဲ့မင်းအဖေတွေကိုပညာပြဖို့တော့လိုအပ်နေပြီ...။
xxxxx
သူနဲ့ခပ်ဝေးဝေးမှာ...ဒဏ်ရာတွေကိုကုစားပြီးပုံမှန်အတိုင်းပြန်လည်ပတ်နိုင်ဖို့ကြိုးစားနေခဲ့ပေမယ့်....
ကြိုးကလေးအတွက်နဲ့...သူ...ထပ်ပြီးနာကျင်နေရပြန်ပြီ။
ကျောက်စိမ်းကိုကြိုးစားပြီးမေ့ပစ်ပေမယ့်...အဆင်မပြေခဲ့ဘူးဆိုတာသူသေချာသိနေသည်...။
ငါ....မင်းသိပ်ချစ်တာကိုလိုချင်ခဲ့မိလို့....
မင်းပြောင်းလဲလာဖို့ငါအကုန်...ပေးဆပ်ခဲ့တာ...ကျောက်စိမ်းရယ်....
ဒါပေမယ့်....မင်း...ရက်စက်နိုင်တာကိုပဲ...ငါ...ခံစားခဲ့ရတာ။
အခုရှေ့ဆက်ရမယ့်နေ့တွေကို...ငါဘယ်လိုရင်ဆိုင်ရမလဲမသိတော့ဘူး...။
ညတွေတိုင်း...နေ့တွေတိုင်း..မင်းအကြောင်းတွေမတွေးဘဲနေနိုင်ဖို့...မူးယစ်ရီဝေနေမှဖြစ်တာ...
ငါအရက်သမားလုံးလုံးဖြစ်တော့မှာပဲ...။
အရင်ကဆိုရေရောသေးပေမယ့်...အခုဆိုရေတောင်မလိုတော့ဘူး....အရက်တဝက်၊ မျက်ရည်တဝက်နဲ့သောက်သောက်နေရလို့လေ...။
မူးနေပေမယ့်...ကိုင်ထားတဲ့စုတ်တံရဲ့ဟန်ချက်ကပျက်မသွားဘဲနဲ့...
လှပတဲ့သူ့နှုတ်ခမ်းလေးတွေအတိုင်းကင်းဘတ်စ,ပေါ်မှာအရုပ်ထင်၏။
ငါရေးဆွဲနေတဲ့ကောက်ကြောင်းတွေတိုင်းမှာ...
ငါ့ရင်ခုန်သံတွေထည့်သွင်းထားတယ်သိလား.....
အလင်းနဲ့အမှောင်တွေအားလုံးကငါ့ခံစားချက်တွေပဲမို့....
ဒါဟာသာမန်ပန်းချီကားမဟုတ်ဘဲနဲ့.....
ငါ့ရဲ့ဘဝကြီးနဲ့ထပ်တူကျတဲ့ပန်းချီကားလေးပါပဲ...။
xxxxx
အိမ်ထဲကိုမဝင်နဲ့ဆိုပေမယ့်...
ရေချိုးတာ၊ အိမ်သာတွေကကျတော့ဘယ်လိုမှရှောင်လွဲလို့မရဘူးလေ။
ကျောက်စိမ်းကအရင်ကတည်းကလည်းကားထားတဲ့ဂိုဒေါင်ထဲမှာနေခဲ့ဖူးတာမို့...
ဘာမှတော့ပြဿနာမရှိဘူး။
အရင်ကဆိုဆေးမူးရင်ဂိုဒေါင်ထဲသွားအိပ်နေကျမို့...
အဲဒီထဲမှာသူသုံးတတ်တာမှန်သမျှရှိတယ်။
အိမ်ကခြံအကျယ်ကြီးနဲ့တထပ်ထဲကိုအကျယ်ကြီးဆောက်ထုတ်ထားသည်...။
အိမ်ထဲမှာအခန်းသုံးခန်းရှိပေမယ့်...
အသုံးပြုနေတာနှစ်ခန်းထဲမို့တစ်ခန်းကပိုနေသည်...။
ဒါပေမယ့်....
တမိုးအောက်မနေနိုင်ပါဘူးဆိုလို့အဲဒီတစ်ခန်းကပိတ်လျက်သားလေး...။
"ကျွန်တော်...ဟိုတုန်းကလိုပဲ...အပြင်ကဂိုဒေါင်မှာနေမှာ"....လို့ကျောက်စိမ်းကအလိုက်တသိပြောတော့အဆင်ပြေနေပေမယ့်...
ဒေါ်နေနေမှာစိတ်မကောင်းတွေဖြစ်နေရသည်...။
သူမတို့အိမ်ကတောင်တွေနဲ့နီးတော့တခါတလေအအေးလွန်ကဲတတ်တာမို့
ကျောက်စိမ်းကိုစိတ်ပူနေမိပေမယ့်...
"ဘာမှမဖြစ်ပါဘူး၊ ကျွန်တော်နေတတ်တယ်"....လို့...နှစ်သိမ့်သလိုလေးကျောက်စိမ်းကပြော၏။
ကျောက်စိမ်းကအခုဆိုတကယ်ကိုသက်မဲ့အတိုင်း....
ပြုံးခြင်း၊ ရယ်ခြင်းကကြိုးကလေးရှိနေတဲ့အချိန်မှသာမြင်ရတတ်တာ...
တခြားအချိန်တွေဆိုတွေတွေငေးငေးနဲ့...
မြင်နေရတာလည်းစိတ်ဆင်းရဲစရာပါ...။
xxxxx
သန့်စင်ခန်းဘာညာအသုံးပြုဖို့ကျောက်စိမ်းကညဘက်ကြီးတွေအိမ်ထဲဝင်ထွက်နေပေမယ့်...
တခါမှငသျှောင်နဲ့မတွေ့ဖြစ်ပါဘူး...။
မျက်နှာစာသုံးခုဖြစ်အောင်ဆောက်ထားတဲ့ဘန်ဂလိုပုံစံအိမ်အကျယ်ကြီးကရှေ့မျက်နှာစာတစ်ခုနဲ့ဘေးကိုနှစ်ခုကွဲထွက်သွားတဲ့ရှေးဟောင်းအိမ်ပုံစံလေးပါ...။
အခန်းတိုင်းစီမှာရေချိုးခန်းနဲ့အိမ်သာတစ်ခုစီထည့်ဖွဲ့ထားတော့...
အိမ်မကြီးထဲကသီးသန့်ထပ်ဆောက်ထားတဲ့အိမ်သာတွေကိုကျောက်စိမ်းစိတ်ကြိုက်အသုံးပြုလို့ရ၏။
ဒါ့ကြောင့်လည်းညဘက်တွေဆိုသျှောင်နဲ့ထိပ်တိုက်တိုးဖို့မရှိတာပါ။
ဒါပေမယ့်...
ဒီညတော့...သျှောင်ကအပြင်ကအိမ်သာထဲရောက်နေတယ်...။
သူ့အခန်းထဲကရေဆွဲတဲ့ဟာကဘယ်လိုဖြစ်သလဲမသိဘဲ...အသုံးပြုလို့မရပါ...။
ဒီနေ့မှသောက်ထားမိတာလဲခါတိုင်းထက်ပိုများတော့...ငသျှောင်တစ်ယောက်....
သေချာတောင်မရပ်နိုင်ဘဲလဲလဲကျနေတာတစ်ခါမကတော့ဘူး။
အခုလည်း...နောက်ဖေးတံခါးဝမှာလဲကျနေတာပြန်မထနိုင်လို့ကုန်းကွကွ...။
တဘုန်းဘုန်းလဲကျလွန်းလို့စိတ်ကမရှည်တော့ဘဲ..လဲတဲ့အတိုင်းသံမံတလင်းပေါ်အိပ်နေမိတာ...သျှောင့်ပါးတစ်ဖက်ကကျဉ်လာခဲ့သည်...။
အဲဒီတော့မှ...ကုန်းကြုံးပြီးပြန်ထကာ...လေးဘက်ထောက်လို့တွား...ပြီးမှပြန်ထ,ရပ်......ပြန်လျှောက်တော့...ပြန်လဲ။
"ဟား...နောက်ခါဝှီးချဲနဲ့နေမှ"
ခပ်ထွေထွေနဲ့ပဲစိတ်ကမရှည်တော့ဘဲပါးစပ်ကပါပွစိပွစိရေရွတ်၏။
အဲဒါကိုငတိကအထဲဝင်လာတော့အစအဆုံးမြင်တယ်။
ထုံးစံအတိုင်းကြောက်နေလို့.....ရပ်ကြည့်နေခဲ့၏။
အဲဒီလိုလေးသျှောင့်ကိုမြင်နေတော့လဲသနားပေမယ့်...သွားထိလိုက်လို့ဆူပူသောင်းကျန်းလာရင်ပြဿနာတက်မှာစိုးရသည်...။
ညဘက်ကြီးအော်ကျယ်အော်ကျယ်နဲ့တခုခုဖြစ်လို့မကောင်းပြန်ဘူးမို့...
ဘေးကိုပြေးကပ်ပြီးအမှောင်ထဲမှာပုန်းနေမိတာ...
ဒေါ်နေနေနဲ့တိုးပါလေရော။
"ဟဲ့...ကျောက်စိမ်း၊ ဘာဖြစ်နေတာလဲ"
မားနေ့မေးနေတာကိုအသံမထွက်ဘဲကျောက်စိမ်းကအနောက်ဘက်ကိုပဲလက်ညိုးကြီးထိုးပြနေတာ
သွားကြည့်မှလေးဘက်တွားနေတဲ့ဦးသျှောင်ကိုတွေ့ရသည်...။
"ကဲ...နင်တော့လေ၊ အများကြီးမသောက်ပါနဲ့ဆို"
"ဟာ...အများကြီးသောက်ချင်လို့မှမဟုတ်တာ၊
သူ့ဘာသာသူဝင်သွား"
"အင်း...အဲဒီအရည်တွေကသက်ရှိဆိုတော့လေ၊
ခြေထောက်တွေပါပြီးနင့်ဗိုက်ထဲဝင်တာနေမှာ၊
ကျပ်ကျပ်သတိထားခြေထောက်ထပ်ဖြစ်မှဒုက္ခများမှာနော်"
သျှောင့်ကိုတွဲထူနေရင်းပွစိပွစိမို့...
"ရတယ်...မေမေ၊ နားညည်းတာမခံနိုင်ဘူး၊
ကိုယ့်ဘာသာလေးဘက်တွားတွား၊ ကင်းမြီးကောင်ထောင်ထောင်ကိုယ့်အခန်းကိုယ်တော့ပြန်လို့တတ်တယ်"
"နင်နော်... ပါးစပ်ကိုပိတ်ထားစမ်း"
ဒေါ်နေနေမှာ....သူ့ကိုတွဲပြီးမနိုင်မနင်းနဲ့အခန်းထဲသွားပို့ပေးရသည်။
သူမ,ပြန်လာတော့ကျောက်စိမ်းကထွက်သွားပါပြီ။
ဒီပုံနဲ့ဆိုရင်...ပြဿနာတက်ဦးတော့မှာပဲ။