ေႏွာင္ႀကိဳး ( trouble maker)
BXG Fanfic
(37)
အိမ္မွာလူမ်ားေနေတာ့ေတာ္ေတာ္စည္ကားလို႔ေနသည္။
ႀကိဳးကေလးကဘယ္သူ႔ကိုမွမစိမ္းေတာ့ပိုဆိုးသည္။
လူႀကီးေတြရဲ႕ေခ်ာ့ျမႇဴသံေတြကႏွစ္ဆယ့္ေလးနာရီပတ္လည္လံုးၾကားေနရကာ...
နားညည္းတယ္လို႔ဆိုၿပီးေက်ာက္စိမ္းကိုအေပၚဆံုးထပ္ကႀကိဳးကေလးနဲ႔သူအိပ္တဲ့အခန္းေလးမွာထားရသည္။
လတ္တေလာႀကိဳးကေလးကိုသူျမင္တဲ့ေနရာကိုမလာေစဖို႔မွာေနတာလဲၾကားရသည္။
အဲဒီအထိေက်ာက္စိမ္းရဲ႕စိတ္ေတြအရင္လိုျကမ္းတမ္းခ်င္သြားတာကိုတကယ္သေဘာမက်ႏိုင္ဘူး။
ဒါေပမယ့္...လူနာကစိတ္အေျခေနတည္ၿငိမ္ဖို႔လိုတာမို႔...လတ္တေလာေတာ့နားလည္ေပးေနျဖစ္၏။
ညေတြနက္တဲ့အထိေသွ်ာင္ကေတာ္ရံုနဲ႔မအိပ္ဘဲ...
ေက်ာက္စိမ္းရဲ႕အနားမွာေစာင့္ေနခဲ့တာ၊
တခါတေလသီခ်င္းေလးတိုးတိုးညည္းလို႔...
(ဒီလိုညတိုင္းငါနဲ႔မင္း...အတူဆံုေတြ႕ျဖစ္ရင္အတိုင္းထက္အလြန္ပဲ)
အိပ္ေနၿပီလို႔ထင္ၿပီးေတာ့ဦးေသွ်ာင္ကေက်ာက္စိမ္းဆီေရာက္ေရာက္လာၿပီးေတာ့နဖူးေလးစမ္း၊ ပါးေလးစမ္းနဲ႔...
တခါတေလလြမ္းတယ္ဆိုတာမ်ိဳးလည္းၾကားရတတ္ကာ...
ဒါေတြကိုေက်ာက္စိမ္းကမသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ၿပီးအိပ္လို႔သာေန၏။
သူ႔သီခ်င္းသံခပ္တိုးတိုးေလးေတြၾကားရတိုင္းလည္း...ပံုမွန္မဟုတ္ေတာ့တဲ့ရင္ခုန္နႈန္းေတြကိုထိန္းသိမ္းေနရျပန္ေသးတာ...စိတ္ခ်လက္ခ်အိပ္လို႔မရ...။
အဲဒီသီခ်င္းေတြမဆိုပါနဲ႔...ဦးေသွ်ာင္ရယ္...
ငါ့ရင္ေတြမြန္းက်ပ္ေနလိုက္တာ...
မင္းအဲဒီလိုေတြျပဳစားလြန္းလို႔ပါ။
ေက်ာက္စိမ္း...သူနဲ႔စကားမေျပာခ်င္လို႔အိပ္ေပ်ာ္ကာစြဲၿပီးေတာ့ေနေပမယ့္...
ဦးေသွ်ာင္ကသူ႔ေဘးကေနတဖဝါးမွမခြာဘူး...။
ခဏၾကာလို႔ေသွ်ာင့္အသံတိတ္သြားလို႔ၾကည့္လိုက္တာေခါင္းရင္းကနံရံကိုကပ္ၿပီးေဘးတေစာင္းႀကီး...ကုတင္ကိုမွီၿပီးအိပ္ေနတာေတြ႕ရ၏။
အိပ္ေပ်ာ္သြားတာမ်ားလားလို႔ေတြးမိေပမယ့္...
ခဏထပ္ေစာင့္ၿပီးၿငိမ္ေနေတာ့မွ...
ေသွ်ာင္အိပ္ေပ်ာ္ေနတာေသခ်ာၿပီျဖစ္ေၾကာင္းအတည္ျပဳ၏။
အိပ္လို႔ေပ်ာ္မေနခဲ့တဲ့ေက်ာက္စိမ္းကညင္ညင္သာသာထ,ထိုင္ၿပီးေတာ့...
ထိုင္လ်က္အိပ္ေနတဲ့ေသွ်ာင့္မ်က္ႏွာေခ်ာေခ်ာကိုအနီးကပ္ႀကီးေငးေနမိ၏။
မ်က္လံုးေတြပိတ္ထားလို႔ျဖာက်ေနတဲ့..မ်က္ေတာင္ေရးေရးေလးေတြကလွပလြန္းတယ္လို႔ေတြးမိရင္း...
ေသွ်ာင့္ကိုသူေငးျကည့္ခဲ့ဖူးတာအခု...ပထမဆံုးပါပဲ...။
ေယာက်ာ္းေလးျဖစ္ေပမယ့္...အသားေရကႏုညက္ေခ်ာေမာေနကာ...ေကာင္းျခင္းအျဖာျဖာနဲ႔ျပည့္စံု၏။
ႏုေထြးနီျမန္းေနတဲ့နႈတ္ခမ္းေသးေသးေလးေတြဟာ...ေဆးနီဆိုးထားတဲ့အတိုင္းေတာက္ပလို႔ေနတာ...
အမွတ္တမဲ့ၾကည့္ရင္ကေလးေပါက္စေလးေတြရဲ႕နႈတ္ခမ္းပမာ...။
ဘယ္ေနရာကမွအျပစ္ေျပာစရာမရွိေအာင္ျပည့္စံုေနတဲ့အထဲမွာ....
ႏုညက္ေခ်ာေမာေနတဲ့ပါးေအာက္ဘက္ကပါးသိုင္းေမႊးရာခပ္စိမ္းစိမ္းေတြကိုသူသေဘာအက်ဆံုးပါပဲ...။
မိနစ္အနည္းငယ္ၾကာတဲ့အထိေငးၾကည့္ေနမိၿပီးမွေက်ာက္စိမ္းအၾကည့္ကိုလြဲမိသည္...။
ဒီေန႔တေနကုန္သူ႔ေဘးနားမွာေနရင္းလိုအပ္တာေတြအကုန္သူ႔လက္သူ႔ေျခနဲ႔ပဲျဖစ္ေနတာမို႔....
ေမေမတို႔ကတကယ္ကိုလက္ဖ်ားခါၿပီးလႊတ္ေပးထား၏။
"မင္းအစ္ကိုပဲအကုန္လုပ္လိမ့္မယ္၊ သြားၾကမယ္"...တဲ့။
တကယ္ဆို...ေသွ်ာင့္အထိအေတြ႕ကိုသူမခံစားႏိုင္လို႔...
သူ႔ေဝယ်ာဝစၥေတြအကုန္သူ႔ဘာသာပဲလုပ္တာပါ။
အဲဒါကိုရန္လုပ္ခ်င္တဲ့အေငြ႕အသက္ေလးေတြေသွ်ာင့္ဆီမွာေတြ႕ရေပမယ့္...
သူတကယ္အဆင္ေျပမေနတဲ့အတြက္ခါးခါးသီးသီးပဲျငင္းဆန္ရျပန္သည္...။
ေတာင္းပန္ခြင့္ရွိရင္တစ္ခ်ိန္မွာေတာ့ျပန္ေတာင္းပန္ပါ့မယ္...
ငါအခု...မင္းနဲ႔ရင္ဆိုင္ဖို႔အသင့္မျဖစ္ေသးလို႔ပါ...ဦးေသွ်ာင္ရယ္...။
ဝန္ခံခ်င္တဲ့အမွားေတြအတြက္လည္းသတၱိကထြက္မလာခဲ့ေသးတာမို႔...
ငါ...ဆိတ္ဆိတ္ေနပါရေစဦးေလ...။
xxxxx
တေန႔က....စကိတ္ကြင္းမွာလူကပစ္စလက္ခတ္ႀကီးေျခေခ်ာ္ၿပီးလဲသြားတာ...ခါးစပ္နဲ႔ေပါင္ကိုထိသြားခဲ့သည္။
လူကျပန္ထလို႔ရေပမယ့္...သူ႔ဗိုက္ထဲကနာလာတာေၾကာင့္ေမ့မူးသြားခဲ့ရတာ....
ေဆးရံုေရာက္မွသိလိုက္ရတဲ့အျဖစ္ကလူကိုကေယာင္ေခ်ာက္ျခားျဖစ္ေစၿပီးေသာင္းက်န္းခဲ့မိပါသည္။
ေဘးနားမွာဘယ္သူစိမ္းမွရွိမေနေပမယ့္....
သားအိမ္ရွိေနတာဟုတ္ပါသလား'လို႔ဆရာဝန္ဆီကအေမးခံရတဲ့အခ်ိန္မွာ...
႐ုတ္တရက္ႀကီးဘယ္လိုႀကီးေသြးဆိုးသြားမွန္းမသိခဲ့ဘူး...။
ရွက္တာေရာ...ေဒါသျဖစ္တာေရာေပါင္းၿပီးေပါက္ကြဲသြားခဲ့မိတာ...မ်က္လံုးထဲမွာဘာမွကိုမျမင္ရေတာ့ဘဲကမူးရွဴးတိုးျဖစ္ခဲ့မိ၏။
ေမေမတို႔ရက္ရက္စက္စက္ကိုဝိုင္းညာခဲ့ၾကတာပဲ...။
ဟိုတုန္းကသူ႔ကိုသားအိမ္ထုတ္ေပးခဲ့ပါတယ္ဆိုၿပီးေတာ့...ေတာက္ေလွ်ာက္ႀကီးအညာခံခဲ့ရတာရင္ထဲမွာနာလို႔မဆံုးႏိုင္ဘူး။
ကိုယ့္ဘာသာလည္းေသခ်ာမစူးစမ္းခဲ့မိတာလည္းအံ့ၾသလို႔မဆံုးခဲ့ဘူး...။
ေဆးေက်ာင္းတက္ေနရက္နဲ႔...အဲဒါေတာင္မွကိုယ့္ဘာသာမဆန္းစစ္ႏိုင္ဘူးတဲ့လား။
ငါဟာ...သိပ္အ,လြန္းလို႔...ဦးေသွ်ာင္ဝါးၿမိဳတာကိုခံရတာလို႔ပဲစိတ္ထဲမွာစြဲေနၿပီး...မေက်မနပ္ေတြျဖစ္ေနတာအခုထိျဖစ္ၿပီး....
အဆိုးဝါးဆံုးကေတာ့...
ေႏွာင္ႀကိဳးကိုျမင္တိုင္းအျပစ္တစ္ခုလိုခံစားေနရျခင္းပါပဲ...။
အဲဒီကေလးမွာဘာအျပစ္မွမရွိတာကိုသိေနေပမယ့္လည္း...
ကိုယ့္စိတ္ကိုကိုယ္ေျဖလို႔မေျပႏိုင္ေသးဘဲ....
ကိုယ့္ဘာသာလက္ခံႏိုင္မယ့္အခ်ိန္အထိႀကိဳးစားၿပီးအားတင္းေနရင္းနဲ႔...အမွားေတြတခုၿပီးတခုလုပ္ေနမိတာ...
ထပ္ၿပီးေတာ့...စြဲလမ္းမႈႏြံႀကီးထဲမွာနစ္ျမႇုပ္ေနခဲ့ျပန္သည္...။
သိပ္လွလြန္းတဲ့ဦးေသွ်ာင့္နႈတ္ခမ္းေလးေတြကို
ေငးၾကည့္ေနရင္းနဲ႔ေက်ာက္စိမ္းကိုယ့္ဘာသာထိန္းလို႔မရေတာ့ဘဲ....
ရင္ဘတ္တခုလံုးကတိမ္းကပါးျဖစ္လာတာေသေတာ့မယ့္အတိုင္း...။
ၾကည့္ေနမိရင္းနဲ႔လည္း...အဲဒီနႈတ္ခမ္းေလးေတြကိုသြားထိၾကည့္ခ်င္လိုက္တာ...လက္ေတြကိုယားလို႔ေနၿပီ...။
မျဖစ္ဘူးလို႔ေတြးၿပီးေတာ့...စိတ္ကိုထိန္းၿပီးေတာ့အၾကည့္ကိုလြဲပစ္ရသည္...။
ဒီအခ်ိန္သြားထိလိုက္ရင္လႈပ္နိႈးသလိုျဖစ္မွာစိုး၏။
ကိုယ့္စိတ္ကိုယ္ခ်ိဳးႏွိမ္ၿပီးေတာ့...ေက်ာက္စိမ္း....အိပ္ယာေပၚျပန္လဲအိပ္ခ်ၿပီးမ်က္လံုးမွိတ္လို႔ၿငိမ္သက္ေနခဲ့တာဘယ္ေလာက္ေတာင္ၾကာသြားလဲမသိေတာ့ပါ...။
႐ုတ္တရက္သူ႔နဖူးေပၚမွာေႏြးသြားေတာ့မွ...အထိတ္ထိတ္အလန္႔လန္႔ျဖစ္ကာအသိဝင္လာရေပမယ့္...
အိပ္ခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေနရင္းနဲ႔တုတ္တုတ္မွ်မလႈပ္ရဲဘူး...။
ညင္သာစြာထိေတြ႕လာတဲ့နႈတ္ခမ္းသားႏုႏုေတြသူ႔နဖူးဆီထိကပ္လို႔ရႊတ္ကနဲအသံေလးတစ္ခ်က္နဲ႔...အေႏြးဓါတ္ေလးတကြက္ေၾကာင့္...
အနမ္းခံလိုက္ရတယ္ဆိုတာကိုသိသြားေပမယ့္...
မ်က္လံုးကိုမဖြင့္ရဲခဲ့ဘူး...။
ဦးေသွ်ာင္ကလည္းသူမအိပ္ဘူးဆိုတာကိုသိေနသားနဲ႔...စကားတခြန္းမွဟမလာခဲ့ဘဲ...
ျဖည္းညင္းစြာအိပ္ယာေပၚမွထြက္ခြာ၏။
အသက္ရွဴရပ္မတတ္ျဖစ္ေနခဲ့တဲ့ရင္ဘတ္ႀကီးဟာ...သူထြက္ခြာသြားေတာ့မွသက္သာရာရသြားကာ...ေက်ာက္စိမ္းအသက္ကိုဝဝရွဴႏိုင္ေတာ့၏။
သို႔ေသာ္လည္း...ထိန္းလို႔မရေတာ့တဲ့ေသြးသားဆႏၵတခ်ိဳ႕ေၾကာင့္...ဆက္အိပ္လို႔မျဖစ္ႏိုင္ေတာ့ဘဲျပႆနာေလးျဖစ္လို႔က်န္ခဲ့ၿပီ...။
က်စ္....ဒုကၡေပးျပန္ၿပီ...ငေသွ်ာင္ရာ...။
စြဲလမ္းျခင္းျပႆနာကိုထပ္ၿပီးေျဖရွင္းဖို႔...
ဦးေသွ်ာင္ထြက္သြားၿပီးမွသူအိပ္ယာေပၚကထၿပီးေရခ်ိဳးခန္းထဲဝင္ရသည္။
ကဲ...ကိုယ့္အလုပ္ကိုယ္လုပ္မည္။
xxxxx
နမ္းၿပီးေတာ့...တမင္တကာကိုအခန္းထဲကေနထြက္လာတာ...သူျပန္သြားရင္...
ေက်ာက္စိမ္း...ဘာလုပ္မလဲသိခ်င္လို႔။
မိနစ္ပိုင္းေလးၾကာေတာ့မွအခန္းထဲျပန္ဝင္လာတာ...ေက်ာက္စိမ္းကအိပ္ယာေပၚမွာရွိမေနဘဲ....
ေရခ်ိဳးခန္းဆီကညည္းေအာ္သံေလးခပ္သဲ့သဲ့ကိုၾကားရေတာ့...
ေသွ်ာင္...မဲ့ျပံဳးေလးျပံဳးမိသည္...။
ဟား...ငါ့စိတ္ကိုလာဆြေနတာပဲကြာ။
သူလဲေနလို႔မရေတာ့တာေၾကာင့္ျဖစ္ခ်င္ရာျဖစ္ဆိုၿပီးေတာ့ေရခ်ိဳးခန္းဆီဝင္လာခဲ့ကာ...
တံခါးကိုေခါက္၏။
"ေက်ာက္စိမ္း...ေနမေကာင္းဘူးလား၊
ဒီမွာတခုခုျဖစ္ေနတာလား"
ဟာ...ေသၿပီဆရာ၊ ဦးေသွ်ာင္သြားအိပ္ေနတာမဟုတ္ဘူးပဲ။
ျပႆနာေတာ့တက္ၿပီ။
"ငါဝင္လာမွာေနာ္..."
"အာ...ဟိတ္ေကာင္...မလုပ္နဲ႔...မဖြင့္လိုက္နဲ႔"
"ဘာလို႔လဲ...တခုခုျဖစ္ေနတာမလား"
"ႏိုး...ႏိုး...မလာနဲ႔"
လက္ထဲကအေကာင္ကအခုမွစေနတုန္းမို႔ဘယ္လိုမွအဆင္မေျပ။
"မင္းတခုခုျဖစ္ေနတာပါ၊ ငါကူညီေပးလို႔ရလား"
"အား...မဖြင့္နဲ႔၊ မဖြင့္လိုက္...နဲ႔.....!...."
တားေပမဲ့...ဝုန္းကနဲပြင့္လာခဲ့တာ...
ဦးေသွ်ာင္ကမ်က္ႏွာေသနဲ႔သူ႔ဆီျကည့္ေနခဲ့၏။
"အကူညီမလိုတာတကယ္ေသခ်ာလား"
"မင္း...ျပန္ထြက္စမ္း၊ သြား...သြားကြာ..!..."
"ဘာလို႔ဒီေလာက္ေတာင္ေၾကာက္ေနရတာလဲ...ဟင္...!...ငါကစိတ္ပူလို႔ကို"
ေရခ်ိဳးခန္းနံရံတစ္ဖက္ဆီအလိုလိုကပ္မိသြားတာ၊
ေက်ာက္စိမ္းခမ်ာေက်ာကိုေကာ့ေနတာပဲ။
ေျပးပုန္းစရာေနရာမွမရွိေတာ့တာမို႔...ၿငိမ္သက္ၿပီးေတာ့တုန္ရီေနရံုေလး...။
ကမန္းကတမ္းေကာက္ဝတ္လိုက္ရတဲ့ခ်ည္သားေဘာင္းဘီအေပ်ာ့ေလးမွာစိုရြဲေနတဲ့အကြက္ကထင္းထင္းကေလးျဖစ္ေနတာ...ျမင္ရေတာ့...
ငေသွ်ာင္တို႔ယုတ္မာလိုက္ခ်င္ပါၿပီ...။
တလွမ္းခ်င္းကပ္လာတဲ့ေသွ်ာင့္ကိုေက်ာက္စိမ္းလွမ္းတားေနမိေပမယ့္...
ေျခေထာက္ေတြကေနရာကမေရြ႕ႏိုင္...။
"ဦးေသွ်ာင္...မလာပါနဲ႔၊ ငါေတာင္းပန္ပါတယ္"
"ဘာလို႔လဲ၊ ငါကူညီခ်င္လို႔ေလ"
"မင္းဒါကိုကူညီလို႔မွမရတာ"
"ဘာလဲဟင္...ကူညီႏိုင္ပါတယ္၊ မင္းေမ့ေနတာေနမွာ၊ ငါကူညီဖူးပါတယ္"
"ဟင္...ဘယ္...ဘယ္တုန္းကလဲ"
"ေအာ္...ေမ့ၿပီထင္တယ္ေနာ္...မင္းကေခါင္းေလးနဲနဲထိထားေတာ့ေလ"
ေျပာေနရင္းနဲ႔...ေက်ာက္စိမ္းရဲ႕ေခါင္းေပၚကေနဆင္းလာတဲ့ဦးေသွ်ာင့္လက္ညိဳးေလးက...
မ်က္ခံုးစပ္ၾကား၊ ႏွာသီးဖ်ား...ၿပီးေတာ့သူနႈတ္ခမ္းသားေလးေတြအထိခပ္ဖြဖြေလးေရြ႕လ်ားသြားသည္...။
သူ႔ကိုဖိကပ္ၿပီးနမ္းေတာ့မတတ္နီးလာတဲ့...
ေသွ်ာင့္ရဲ႕ထြက္သက္ေလးေတြကသူ႔မ်က္ႏွာကိုေျပးလာ႐ိုက္ခတ္ေနတာမို႔...ေၾကာက္ရြံ့စြာမ်က္လံုးကိုစံုမွိတ္ခ်၏။
"သတိရၿပီလား...အခုလိုမ်က္လံုးမွိတ္ၿပီးစဥ္းစားရတာ...ဟင္...!...ေက်ာက္စိမ္း..."
"ဦးေသွ်ာင္ရာ....သြားပါကြာ...ဒါေနာက္စရာမဟုတ္ဘူး၊ မင္း...ေယာက်ာ္းေလးမဟုတ္ဘူးလား"
"ေအာ္ကဲ...ဘယ္လိုေမးလိုက္တာလဲ၊
မသိလို႔ေမးတာလား...
သိသိႀကီးနဲ႔လား...ဟင္...ကိုယ့္အသည္း"
ေအာင္မေလးဗ်...ေသရပါေတာ့မယ္၊
အသည္းေတြယားေအာင္ကိုသူ႔ေလသံကညဳသလိုျဖစ္ေနတာ....
ေသွ်ာင္ရယ္...ငါ့ကိုေသေအာင္မသတ္ပါနဲ႔...
ျပန္ထြက္သြားစမ္းပါကြာ...။
ရင္ထဲမွာပဲအဲဒီစကားေတြခုန္ေပါက္ေနရင္းနႈတ္ဖ်ားေတြဆြံ့အေနခဲ့ျပန္တာ...
ေသွ်ာင့္ရင္ခြင္ထဲမွာသိပ္နီးကပ္တဲ့အေနအထားေၾကာင့္...
ေက်ာက္စိမ္းမ်က္လံုးကိုမဖြင့္လိုက္ရဲေတာ့ပါ...။
"မ်က္လံုးေလးဖြင့္ေပးလို႔မရဘူးလား...ေက်ာက္စိမ္း....ငါမင္းမ်က္လံုးေလးေတြကိုေငးခ်င္လို႔ပါ..."
"ဟင့္အင္း...မင္းအရင္ဖယ္ပါ"
"ဟင္း...မင္းမတရားဘူးကြာ၊ ကူညီပါရေစဆိုတဲ့ဟာကို...လာပါ၊
ငါေယာက်ာ္းေလးဆိုတာသိတယ္မလား"
ေက်ာက္စိမ္းရဲ႕ခါးကိုေကာ့ပါလာေအာင္ဆြဲဖက္လိုက္ေတာ့...
ဗိုက္သားျပင္ေတြေအာက္ကေကာင္ႏွစ္ေကာင္ကကြက္တိႀကီးထိကပ္သြားတာ...
ေက်ာက္စိမ္းခမ်ာအူယားဖားယားနဲ႔...အတင္းျပန္တြန္းထုတ္ေလ၏။
"မထိနဲ႔ေနာ္...ဦးေသွ်ာင္...ဖယ္ကြာ...ဖယ္...."
"ဟင့္အင္း...မင္းကိုငါကထိခ်င္တာ...ခြင့္မေပးဘူးလား"
"ဟင့္အင္း...ငါ...ငါ...ဖယ္ပါကြာ...သြားစမ္းပါ..."
"ဘာလို႔လဲ...ညီအစ္ကိုခ်င္းမို႔လား...
ဒါေပမယ့္...ငါကထိခ်င္ေနတာ...ထိန္းလို႔မရေတာ့ဘူး..."
အတင္းအက်ပ္ေတြျဖစ္ကုန္ေပမယ့္...
ဦးေသွ်ာင္ကဂ႐ုမစိုက္ေတာ့ဘဲနဲ႔ေဘာင္းဘီကိုေအာက္သို႔ခြ်တ္ဖို႔ႀကိဳးစားေတာ့...
ငနဲကအတင္းျပန္ဆြဲထားတာ...လက္ကေလးေတြေတာင္တုန္ရီလို႔ေန၏။
"ေသွ်ာင့္...!...မထိပါနဲ႔...ငါ...တကယ္အဆင္မေျပလို႔"
"အင္း...သိတယ္...
မကိုင္ၾကည့္ဘဲနဲ႔ေတာင္ခံစားမိေနတာ...
အထဲမွာတင္းၿပီးက်ပ္ေနမွာပဲ...
ဟုတ္လား၊ သိခ်င္တာကြာ"
ဟင္....!...ဘယ္လို...ဘယ္လိုစကားေတြလဲ....
ေက်ာက္စိမ္းထူပူရွက္ရြံ့သြားၿပီးေတာ့...
အလန္႔တၾကားေမာ့ၾကည့္လာေတာ့တယ္...။
"ဦးေသွ်ာင္...မင္းဘာစကားေတြေျပာေနတာလဲကြ"
"ဘာေျပာရေသးလို႔လဲ...သိခ်င္တယ္လို႔ပြင့္လင္းလိုက္တာေလ"
"ေတာ္ေတာ္...လက္နဲ႔မထိလိုက္နဲ႔...!...အိုး...ေဟ့ေကာင္...မထိနဲ႔ဆို..."
"မထိေသးဘူးေလ...ငါ့ဟာနဲ႔ဖိထားတာေလးပါ၊
ဘာလဲ...အကိုင္ကိုမခံခ်င္တာလား...
ဒီမွာငါ့လက္ႏွစ္ဖက္ေတြ႕လား...
အေပၚေျမႇာက္ထားမယ္...ရၿပီလား"
(စြရမ္းေရလာေျမာင္းေပးေတာ္တဲ့ငေသွ်ာင္...ေအာက္မွာပဲေနေတာ့ကြာ)
"ဟား...အား...မလုပ္ပါနဲ႔၊ ငါ...ငါ..."
"စိတ္ကိုတင္းမထားနဲ႔ေလ၊ အဲလိုမဟုတ္ဘူး...
ေနဦးငါ့မ်က္ႏွာကိုၾကည့္ပါဦး"
ေက်ာက္စိမ္းေၾကာက္ေနတာလည္းမေျပာနဲ႔ေလ....တကယ္ႀကီးဦးေသွ်ာင္ကခႏၶာကိုယ္ခ်င္းပြတ္သပ္ၿပီးညွိဳ႕ေနတာ...
စပါးႀကီးေႁမြလိုမ်ိဳးတရစ္ရစ္ပဲ...။
စကားလံုးေတြေရာ...ေလသံေတြပါအရွက္အေၾကာက္တစက္မွမရွိေတာ့ဘဲနဲ႔...
သူေျပာခ်င္တာေတြေျပာေနေတာ့တာ...
ေက်ာက္စိမ္းမ်က္ႏွာေလးကိုဘယ္သြားထားရမွန္းေတာင္မသိေတာ့ဘူးရယ္...။
"ေယာက်ာ္းေလးခ်င္းေပမယ့္...ငါမင္းကိုၾကည္ၾကည္ျဖဴျဖဴနဲ႔ေပးမယ္ဆိုရင္ေရာ...ယူမလား၊
မင္းကိုၾကည့္ရတာသနားစရာေလးျဖစ္ေနၿပီ
ဟင္...!...ဘယ္လိုလဲ..."
ဘယ္သူကဘယ္သူ႔ကိုျမႇူဆြယ္ေနမွန္းမသိရေတာ့ေအာင္...ျဖစ္လာတာ....
မ်က္လံုးေလးစံုမွိတ္ထားတဲ့ေက်ာက္စိမ္းကသူ႔မာယာေတြကိုတကယ္မခံႏိုင္ေတာ့ဘူးေလ...။
"မရ...မရေတာ့ဘူး၊ ငါ...အား...ဟာ့"
ေက်ာက္စိမ္းေၾကာက္ေနတာေလးကိုလည္းသနားသြားၿပီးေတာ့...
မ်က္လံုးဖြင့္ၾကည့္ပါလို႔လည္းသူမေတာင္းဆိုေတာ့ဘူး။
"အိုေက...ၿငိမ္ၿငိမ္သာေန၊ မင္းကိုေကာင္းတာေတြေပးမွာ...
ဒါေပမယ့္...မင္းကိုလက္ဖ်ားနဲ႔မထိဘူးမို႔လို႔...
ငါ့လက္ေတြေျမႇာက္ထားမယ္...မင္းဘာသာလုပ္ဖို႔အဆင္ေျပတယ္မလား..."
မထိပါဘူးလို႔ေျပာတဲ့အတိုင္းဦးေသွ်ာင္ကသူ႔ကိုတကယ္ထိမလာခဲ့ဘူး...။
ေက်ာက္စိမ္းရယ္...ငါလိုခ်င္တာကေဆးအခတ္မခံရလည္း...မင္းလိုတာကိုေပးႏိုင္ေၾကာင္းကိုသိေစခ်င္တာ။
မင္းကို...အလိုလိုက္ႏိုင္ေၾကာင္းကိုသိေစခ်င္တာ။
မင္းကို...ဘယ္ေလာက္အထိခ်စ္သလဲကိုသိေစခ်င္တာ။
မင္းအတြက္ဆို...မင္းကိုသာဆို...
ေက်ာက္စိမ္းရာ...အၿမဲတမ္း...
မင္းလိုတာရလို႔ေပ်ာ္ရႊင္သြားတာကိုေငးေနရင္း...
မင္းခ်န္ထားခဲ့မွလက္သမားလုပ္ရတဲ့ဘဝႀကီးဆိုတာ.......
တေန႔ေန႔မင္းသိမွာပါ။
😭😭😭
Unicode
နှောင်ကြိုး ( trouble maker)
BXG Fanfic
(37)
အိမ်မှာလူများနေတော့တော်တော်စည်ကားလို့နေသည်။
ကြိုးကလေးကဘယ်သူ့ကိုမှမစိမ်းတော့ပိုဆိုးသည်။
လူကြီးတွေရဲ့ချော့မြှူသံတွေကနှစ်ဆယ့်လေးနာရီပတ်လည်လုံးကြားနေရကာ...
နားညည်းတယ်လို့ဆိုပြီးကျောက်စိမ်းကိုအပေါ်ဆုံးထပ်ကကြိုးကလေးနဲ့သူအိပ်တဲ့အခန်းလေးမှာထားရသည်။
လတ်တလောကြိုးကလေးကိုသူမြင်တဲ့နေရာကိုမလာစေဖို့မှာနေတာလဲကြားရသည်။
အဲဒီအထိကျောက်စိမ်းရဲ့စိတ်တွေအရင်လိုကြမ်းတမ်းချင်သွားတာကိုတကယ်သဘောမကျနိုင်ဘူး။
ဒါပေမယ့်...လူနာကစိတ်အခြေနေတည်ငြိမ်ဖို့လိုတာမို့...လတ်တလောတော့နားလည်ပေးနေဖြစ်၏။
ညတွေနက်တဲ့အထိသျှောင်ကတော်ရုံနဲ့မအိပ်ဘဲ...
ကျောက်စိမ်းရဲ့အနားမှာစောင့်နေခဲ့တာ၊
တခါတလေသီချင်းလေးတိုးတိုးညည်းလို့...
(ဒီလိုညတိုင်းငါနဲ့မင်း...အတူဆုံတွေ့ဖြစ်ရင်အတိုင်းထက်အလွန်ပဲ)
အိပ်နေပြီလို့ထင်ပြီးတော့ဦးသျှောင်ကကျောက်စိမ်းဆီရောက်ရောက်လာပြီးတော့နဖူးလေးစမ်း၊ ပါးလေးစမ်းနဲ့...
တခါတလေလွမ်းတယ်ဆိုတာမျိုးလည်းကြားရတတ်ကာ...
ဒါတွေကိုကျောက်စိမ်းကမသိချင်ယောင်ဆောင်ပြီးအိပ်လို့သာနေ၏။
သူ့သီချင်းသံခပ်တိုးတိုးလေးတွေကြားရတိုင်းလည်း...ပုံမှန်မဟုတ်တော့တဲ့ရင်ခုန်နှုန်းတွေကိုထိန်းသိမ်းနေရပြန်သေးတာ...စိတ်ချလက်ချအိပ်လို့မရ...။
အဲဒီသီချင်းတွေမဆိုပါနဲ့...ဦးသျှောင်ရယ်...
ငါ့ရင်တွေမွန်းကျပ်နေလိုက်တာ...
မင်းအဲဒီလိုတွေပြုစားလွန်းလို့ပါ။
ကျောက်စိမ်း...သူနဲ့စကားမပြောချင်လို့အိပ်ပျော်ကာစွဲပြီးတော့နေပေမယ့်...
ဦးသျှောင်ကသူ့ဘေးကနေတဖဝါးမှမခွာဘူး...။
ခဏကြာလို့သျှောင့်အသံတိတ်သွားလို့ကြည့်လိုက်တာခေါင်းရင်းကနံရံကိုကပ်ပြီးဘေးတစောင်းကြီး...ကုတင်ကိုမှီပြီးအိပ်နေတာတွေ့ရ၏။
အိပ်ပျော်သွားတာများလားလို့တွေးမိပေမယ့်...
ခဏထပ်စောင့်ပြီးငြိမ်နေတော့မှ...
သျှောင်အိပ်ပျော်နေတာသေချာပြီဖြစ်ကြောင်းအတည်ပြု၏။
အိပ်လို့ပျော်မနေခဲ့တဲ့ကျောက်စိမ်းကညင်ညင်သာသာထ,ထိုင်ပြီးတော့...
ထိုင်လျက်အိပ်နေတဲ့သျှောင့်မျက်နှာချောချောကိုအနီးကပ်ကြီးငေးနေမိ၏။
မျက်လုံးတွေပိတ်ထားလို့ဖြာကျနေတဲ့..မျက်တောင်ရေးရေးလေးတွေကလှပလွန်းတယ်လို့တွေးမိရင်း...
သျှောင့်ကိုသူငေးကြည့်ခဲ့ဖူးတာအခု...ပထမဆုံးပါပဲ...။
ယောကျာ်းလေးဖြစ်ပေမယ့်...အသားရေကနုညက်ချောမောနေကာ...ကောင်းခြင်းအဖြာဖြာနဲ့ပြည့်စုံ၏။
နုထွေးနီမြန်းနေတဲ့နှုတ်ခမ်းသေးသေးလေးတွေဟာ...ဆေးနီဆိုးထားတဲ့အတိုင်းတောက်ပလို့နေတာ...
အမှတ်တမဲ့ကြည့်ရင်ကလေးပေါက်စလေးတွေရဲ့နှုတ်ခမ်းပမာ...။
ဘယ်နေရာကမှအပြစ်ပြောစရာမရှိအောင်ပြည့်စုံနေတဲ့အထဲမှာ....
နုညက်ချောမောနေတဲ့ပါးအောက်ဘက်ကပါးသိုင်းမွှေးရာခပ်စိမ်းစိမ်းတွေကိုသူသဘောအကျဆုံးပါပဲ...။
မိနစ်အနည်းငယ်ကြာတဲ့အထိငေးကြည့်နေမိပြီးမှကျောက်စိမ်းအကြည့်ကိုလွဲမိသည်...။
ဒီနေ့တနေကုန်သူ့ဘေးနားမှာနေရင်းလိုအပ်တာတွေအကုန်သူ့လက်သူ့ခြေနဲ့ပဲဖြစ်နေတာမို့....
မေမေတို့ကတကယ်ကိုလက်ဖျားခါပြီးလွှတ်ပေးထား၏။
"မင်းအစ်ကိုပဲအကုန်လုပ်လိမ့်မယ်၊ သွားကြမယ်"...တဲ့။
တကယ်ဆို...သျှောင့်အထိအတွေ့ကိုသူမခံစားနိုင်လို့...
သူ့ဝေယျာဝစ္စတွေအကုန်သူ့ဘာသာပဲလုပ်တာပါ။
အဲဒါကိုရန်လုပ်ချင်တဲ့အငွေ့အသက်လေးတွေသျှောင့်ဆီမှာတွေ့ရပေမယ့်...
သူတကယ်အဆင်ပြေမနေတဲ့အတွက်ခါးခါးသီးသီးပဲငြင်းဆန်ရပြန်သည်...။
တောင်းပန်ခွင့်ရှိရင်တစ်ချိန်မှာတော့ပြန်တောင်းပန်ပါ့မယ်...
ငါအခု...မင်းနဲ့ရင်ဆိုင်ဖို့အသင့်မဖြစ်သေးလို့ပါ...ဦးသျှောင်ရယ်...။
ဝန်ခံချင်တဲ့အမှားတွေအတွက်လည်းသတ္တိကထွက်မလာခဲ့သေးတာမို့...
ငါ...ဆိတ်ဆိတ်နေပါရစေဦးလေ...။
xxxxx
တနေ့က....စကိတ်ကွင်းမှာလူကပစ်စလက်ခတ်ကြီးခြေချော်ပြီးလဲသွားတာ...ခါးစပ်နဲ့ပေါင်ကိုထိသွားခဲ့သည်။
လူကပြန်ထလို့ရပေမယ့်...သူ့ဗိုက်ထဲကနာလာတာကြောင့်မေ့မူးသွားခဲ့ရတာ....
ဆေးရုံရောက်မှသိလိုက်ရတဲ့အဖြစ်ကလူကိုကယောင်ချောက်ခြားဖြစ်စေပြီးသောင်းကျန်းခဲ့မိပါသည်။
ဘေးနားမှာဘယ်သူစိမ်းမှရှိမနေပေမယ့်....
သားအိမ်ရှိနေတာဟုတ်ပါသလား'လို့ဆရာဝန်ဆီကအမေးခံရတဲ့အချိန်မှာ...
ရုတ်တရက်ကြီးဘယ်လိုကြီးသွေးဆိုးသွားမှန်းမသိခဲ့ဘူး...။
ရှက်တာရော...ဒေါသဖြစ်တာရောပေါင်းပြီးပေါက်ကွဲသွားခဲ့မိတာ...မျက်လုံးထဲမှာဘာမှကိုမမြင်ရတော့ဘဲကမူးရှူးတိုးဖြစ်ခဲ့မိ၏။
မေမေတို့ရက်ရက်စက်စက်ကိုဝိုင်းညာခဲ့ကြတာပဲ...။
ဟိုတုန်းကသူ့ကိုသားအိမ်ထုတ်ပေးခဲ့ပါတယ်ဆိုပြီးတော့...တောက်လျှောက်ကြီးအညာခံခဲ့ရတာရင်ထဲမှာနာလို့မဆုံးနိုင်ဘူး။
ကိုယ့်ဘာသာလည်းသေချာမစူးစမ်းခဲ့မိတာလည်းအံ့သြလို့မဆုံးခဲ့ဘူး...။
ဆေးကျောင်းတက်နေရက်နဲ့...အဲဒါတောင်မှကိုယ့်ဘာသာမဆန်းစစ်နိုင်ဘူးတဲ့လား။
ငါဟာ...သိပ်အ,လွန်းလို့...ဦးသျှောင်ဝါးမြိုတာကိုခံရတာလို့ပဲစိတ်ထဲမှာစွဲနေပြီး...မကျေမနပ်တွေဖြစ်နေတာအခုထိဖြစ်ပြီး....
အဆိုးဝါးဆုံးကတော့...
နှောင်ကြိုးကိုမြင်တိုင်းအပြစ်တစ်ခုလိုခံစားနေရခြင်းပါပဲ...။
အဲဒီကလေးမှာဘာအပြစ်မှမရှိတာကိုသိနေပေမယ့်လည်း...
ကိုယ့်စိတ်ကိုကိုယ်ဖြေလို့မပြေနိုင်သေးဘဲ....
ကိုယ့်ဘာသာလက်ခံနိုင်မယ့်အချိန်အထိကြိုးစားပြီးအားတင်းနေရင်းနဲ့...အမှားတွေတခုပြီးတခုလုပ်နေမိတာ...
ထပ်ပြီးတော့...စွဲလမ်းမှုနွံကြီးထဲမှာနစ်မြှုပ်နေခဲ့ပြန်သည်...။
သိပ်လှလွန်းတဲ့ဦးသျှောင့်နှုတ်ခမ်းလေးတွေကို
ငေးကြည့်နေရင်းနဲ့ကျောက်စိမ်းကိုယ့်ဘာသာထိန်းလို့မရတော့ဘဲ....
ရင်ဘတ်တခုလုံးကတိမ်းကပါးဖြစ်လာတာသေတော့မယ့်အတိုင်း...။
ကြည့်နေမိရင်းနဲ့လည်း...အဲဒီနှုတ်ခမ်းလေးတွေကိုသွားထိကြည့်ချင်လိုက်တာ...လက်တွေကိုယားလို့နေပြီ...။
မဖြစ်ဘူးလို့တွေးပြီးတော့...စိတ်ကိုထိန်းပြီးတော့အကြည့်ကိုလွဲပစ်ရသည်...။
ဒီအချိန်သွားထိလိုက်ရင်လှုပ်နှိုးသလိုဖြစ်မှာစိုး၏။
ကိုယ့်စိတ်ကိုယ်ချိုးနှိမ်ပြီးတော့...ကျောက်စိမ်း....အိပ်ယာပေါ်ပြန်လဲအိပ်ချပြီးမျက်လုံးမှိတ်လို့ငြိမ်သက်နေခဲ့တာဘယ်လောက်တောင်ကြာသွားလဲမသိတော့ပါ...။
ရုတ်တရက်သူ့နဖူးပေါ်မှာနွေးသွားတော့မှ...အထိတ်ထိတ်အလန့်လန့်ဖြစ်ကာအသိဝင်လာရပေမယ့်...
အိပ်ချင်ယောင်ဆောင်နေရင်းနဲ့တုတ်တုတ်မျှမလှုပ်ရဲဘူး...။
ညင်သာစွာထိတွေ့လာတဲ့နှုတ်ခမ်းသားနုနုတွေသူ့နဖူးဆီထိကပ်လို့ရွှတ်ကနဲအသံလေးတစ်ချက်နဲ့...အနွေးဓါတ်လေးတကွက်ကြောင့်...
အနမ်းခံလိုက်ရတယ်ဆိုတာကိုသိသွားပေမယ့်...
မျက်လုံးကိုမဖွင့်ရဲခဲ့ဘူး...။
ဦးသျှောင်ကလည်းသူမအိပ်ဘူးဆိုတာကိုသိနေသားနဲ့...စကားတခွန်းမှဟမလာခဲ့ဘဲ...
ဖြည်းညင်းစွာအိပ်ယာပေါ်မှထွက်ခွာ၏။
အသက်ရှူရပ်မတတ်ဖြစ်နေခဲ့တဲ့ရင်ဘတ်ကြီးဟာ...သူထွက်ခွာသွားတော့မှသက်သာရာရသွားကာ...ကျောက်စိမ်းအသက်ကိုဝဝရှူနိုင်တော့၏။
သို့သော်လည်း...ထိန်းလို့မရတော့တဲ့သွေးသားဆန္ဒတချို့ကြောင့်...ဆက်အိပ်လို့မဖြစ်နိုင်တော့ဘဲပြဿနာလေးဖြစ်လို့ကျန်ခဲ့ပြီ...။
ကျစ်....ဒုက္ခပေးပြန်ပြီ...ငသျှောင်ရာ...။
စွဲလမ်းခြင်းပြဿနာကိုထပ်ပြီးဖြေရှင်းဖို့...
ဦးသျှောင်ထွက်သွားပြီးမှသူအိပ်ယာပေါ်ကထပြီးရေချိုးခန်းထဲဝင်ရသည်။
ကဲ...ကိုယ့်အလုပ်ကိုယ်လုပ်မည်။
xxxxx
နမ်းပြီးတော့...တမင်တကာကိုအခန်းထဲကနေထွက်လာတာ...သူပြန်သွားရင်...
ကျောက်စိမ်း...ဘာလုပ်မလဲသိချင်လို့။
မိနစ်ပိုင်းလေးကြာတော့မှအခန်းထဲပြန်ဝင်လာတာ...ကျောက်စိမ်းကအိပ်ယာပေါ်မှာရှိမနေဘဲ....
ရေချိုးခန်းဆီကညည်းအော်သံလေးခပ်သဲ့သဲ့ကိုကြားရတော့...
သျှောင်...မဲ့ပြုံးလေးပြုံးမိသည်...။
ဟား...ငါ့စိတ်ကိုလာဆွနေတာပဲကွာ။
သူလဲနေလို့မရတော့တာကြောင့်ဖြစ်ချင်ရာဖြစ်ဆိုပြီးတော့ရေချိုးခန်းဆီဝင်လာခဲ့ကာ...
တံခါးကိုခေါက်၏။
"ကျောက်စိမ်း...နေမကောင်းဘူးလား၊
ဒီမှာတခုခုဖြစ်နေတာလား"
ဟာ...သေပြီဆရာ၊ ဦးသျှောင်သွားအိပ်နေတာမဟုတ်ဘူးပဲ။
ပြဿနာတော့တက်ပြီ။
"ငါဝင်လာမှာနော်..."
"အာ...ဟိတ်ကောင်...မလုပ်နဲ့...မဖွင့်လိုက်နဲ့"
"ဘာလို့လဲ...တခုခုဖြစ်နေတာမလား"
"နိုး...နိုး...မလာနဲ့"
လက်ထဲကအကောင်ကအခုမှစနေတုန်းမို့ဘယ်လိုမှအဆင်မပြေ။
"မင်းတခုခုဖြစ်နေတာပါ၊ ငါကူညီပေးလို့ရလား"
"အား...မဖွင့်နဲ့၊ မဖွင့်လိုက်...နဲ့.....!...."
တားပေမဲ့...ဝုန်းကနဲပွင့်လာခဲ့တာ...
ဦးသျှောင်ကမျက်နှာသေနဲ့သူ့ဆီကြည့်နေခဲ့၏။
"အကူညီမလိုတာတကယ်သေချာလား"
"မင်း...ပြန်ထွက်စမ်း၊ သွား...သွားကွာ..!..."
"ဘာလို့ဒီလောက်တောင်ကြောက်နေရတာလဲ...ဟင်...!...ငါကစိတ်ပူလို့ကို"
ရေချိုးခန်းနံရံတစ်ဖက်ဆီအလိုလိုကပ်မိသွားတာ၊
ကျောက်စိမ်းခမျာကျောကိုကော့နေတာပဲ။
ပြေးပုန်းစရာနေရာမှမရှိတော့တာမို့...ငြိမ်သက်ပြီးတော့တုန်ရီနေရုံလေး...။
ကမန်းကတမ်းကောက်ဝတ်လိုက်ရတဲ့ချည်သားဘောင်းဘီအပျော့လေးမှာစိုရွဲနေတဲ့အကွက်ကထင်းထင်းကလေးဖြစ်နေတာ...မြင်ရတော့...
ငသျှောင်တို့ယုတ်မာလိုက်ချင်ပါပြီ...။
တလှမ်းချင်းကပ်လာတဲ့သျှောင့်ကိုကျောက်စိမ်းလှမ်းတားနေမိပေမယ့်...
ခြေထောက်တွေကနေရာကမရွေ့နိုင်...။
"ဦးသျှောင်...မလာပါနဲ့၊ ငါတောင်းပန်ပါတယ်"
"ဘာလို့လဲ၊ ငါကူညီချင်လို့လေ"
"မင်းဒါကိုကူညီလို့မှမရတာ"
"ဘာလဲဟင်...ကူညီနိုင်ပါတယ်၊ မင်းမေ့နေတာနေမှာ၊ ငါကူညီဖူးပါတယ်"
"ဟင်...ဘယ်...ဘယ်တုန်းကလဲ"
"အော်...မေ့ပြီထင်တယ်နော်...မင်းကခေါင်းလေးနဲနဲထိထားတော့လေ"
ပြောနေရင်းနဲ့...ကျောက်စိမ်းရဲ့ခေါင်းပေါ်ကနေဆင်းလာတဲ့ဦးသျှောင့်လက်ညိုးလေးက...
မျက်ခုံးစပ်ကြား၊ နှာသီးဖျား...ပြီးတော့သူနှုတ်ခမ်းသားလေးတွေအထိခပ်ဖွဖွလေးရွေ့လျားသွားသည်...။
သူ့ကိုဖိကပ်ပြီးနမ်းတော့မတတ်နီးလာတဲ့...
သျှောင့်ရဲ့ထွက်သက်လေးတွေကသူ့မျက်နှာကိုပြေးလာရိုက်ခတ်နေတာမို့...ကြောက်ရွံ့စွာမျက်လုံးကိုစုံမှိတ်ချ၏။
"သတိရပြီလား...အခုလိုမျက်လုံးမှိတ်ပြီးစဉ်းစားရတာ...ဟင်...!...ကျောက်စိမ်း..."
"ဦးသျှောင်ရာ....သွားပါကွာ...ဒါနောက်စရာမဟုတ်ဘူး၊ မင်း...ယောကျာ်းလေးမဟုတ်ဘူးလား"
"အော်ကဲ...ဘယ်လိုမေးလိုက်တာလဲ၊
မသိလို့မေးတာလား...
သိသိကြီးနဲ့လား...ဟင်...ကိုယ့်အသည်း"
အောင်မလေးဗျ...သေရပါတော့မယ်၊
အသည်းတွေယားအောင်ကိုသူ့လေသံကညုသလိုဖြစ်နေတာ....
သျှောင်ရယ်...ငါ့ကိုသေအောင်မသတ်ပါနဲ့...
ပြန်ထွက်သွားစမ်းပါကွာ...။
ရင်ထဲမှာပဲအဲဒီစကားတွေခုန်ပေါက်နေရင်းနှုတ်ဖျားတွေဆွံ့အနေခဲ့ပြန်တာ...
သျှောင့်ရင်ခွင်ထဲမှာသိပ်နီးကပ်တဲ့အနေအထားကြောင့်...
ကျောက်စိမ်းမျက်လုံးကိုမဖွင့်လိုက်ရဲတော့ပါ...။
"မျက်လုံးလေးဖွင့်ပေးလို့မရဘူးလား...ကျောက်စိမ်း....ငါမင်းမျက်လုံးလေးတွေကိုငေးချင်လို့ပါ..."
"ဟင့်အင်း...မင်းအရင်ဖယ်ပါ"
"ဟင်း...မင်းမတရားဘူးကွာ၊ ကူညီပါရစေဆိုတဲ့ဟာကို...လာပါ၊
ငါယောကျာ်းလေးဆိုတာသိတယ်မလား"
ကျောက်စိမ်းရဲ့ခါးကိုကော့ပါလာအောင်ဆွဲဖက်လိုက်တော့...
ဗိုက်သားပြင်တွေအောက်ကကောင်နှစ်ကောင်ကကွက်တိကြီးထိကပ်သွားတာ...
ကျောက်စိမ်းခမျာအူယားဖားယားနဲ့...အတင်းပြန်တွန်းထုတ်လေ၏။
"မထိနဲ့နော်...ဦးသျှောင်...ဖယ်ကွာ...ဖယ်...."
"ဟင့်အင်း...မင်းကိုငါကထိချင်တာ...ခွင့်မပေးဘူးလား"
"ဟင့်အင်း...ငါ...ငါ...ဖယ်ပါကွာ...သွားစမ်းပါ..."
"ဘာလို့လဲ...ညီအစ်ကိုချင်းမို့လား...
ဒါပေမယ့်...ငါကထိချင်နေတာ...ထိန်းလို့မရတော့ဘူး..."
အတင်းအကျပ်တွေဖြစ်ကုန်ပေမယ့်...
ဦးသျှောင်ကဂရုမစိုက်တော့ဘဲနဲ့ဘောင်းဘီကိုအောက်သို့ချွတ်ဖို့ကြိုးစားတော့...
ငနဲကအတင်းပြန်ဆွဲထားတာ...လက်ကလေးတွေတောင်တုန်ရီလို့နေ၏။
"သျှောင့်...!...မထိပါနဲ့...ငါ...တကယ်အဆင်မပြေလို့"
"အင်း...သိတယ်...
မကိုင်ကြည့်ဘဲနဲ့တောင်ခံစားမိနေတာ...
အထဲမှာတင်းပြီးကျပ်နေမှာပဲ...
ဟုတ်လား၊ သိချင်တာကွာ"
ဟင်....!...ဘယ်လို...ဘယ်လိုစကားတွေလဲ....
ကျောက်စိမ်းထူပူရှက်ရွံ့သွားပြီးတော့...
အလန့်တကြားမော့ကြည့်လာတော့တယ်...။
"ဦးသျှောင်...မင်းဘာစကားတွေပြောနေတာလဲကွ"
"ဘာပြောရသေးလို့လဲ...သိချင်တယ်လို့ပွင့်လင်းလိုက်တာလေ"
"တော်တော်...လက်နဲ့မထိလိုက်နဲ့...!...အိုး...ဟေ့ကောင်...မထိနဲ့ဆို..."
"မထိသေးဘူးလေ...ငါ့ဟာနဲ့ဖိထားတာလေးပါ၊
ဘာလဲ...အကိုင်ကိုမခံချင်တာလား...
ဒီမှာငါ့လက်နှစ်ဖက်တွေ့လား...
အပေါ်မြှောက်ထားမယ်...ရပြီလား"
(စွရမ်းရေလာမြောင်းပေးတော်တဲ့ငသျှောင်...အောက်မှာပဲနေတော့ကွာ)
"ဟား...အား...မလုပ်ပါနဲ့၊ ငါ...ငါ..."
"စိတ်ကိုတင်းမထားနဲ့လေ၊ အဲလိုမဟုတ်ဘူး...
နေဦးငါ့မျက်နှာကိုကြည့်ပါဦး"
ကျောက်စိမ်းကြောက်နေတာလည်းမပြောနဲ့လေ....တကယ်ကြီးဦးသျှောင်ကခန္ဓာကိုယ်ချင်းပွတ်သပ်ပြီးညှို့နေတာ...
စပါးကြီးမြွေလိုမျိုးတရစ်ရစ်ပဲ...။
စကားလုံးတွေရော...လေသံတွေပါအရှက်အကြောက်တစက်မှမရှိတော့ဘဲနဲ့...
သူပြောချင်တာတွေပြောနေတော့တာ...
ကျောက်စိမ်းမျက်နှာလေးကိုဘယ်သွားထားရမှန်းတောင်မသိတော့ဘူးရယ်...။
"ယောကျာ်းလေးချင်းပေမယ့်...ငါမင်းကိုကြည်ကြည်ဖြူဖြူနဲ့ပေးမယ်ဆိုရင်ရော...ယူမလား၊
မင်းကိုကြည့်ရတာသနားစရာလေးဖြစ်နေပြီ
ဟင်...!...ဘယ်လိုလဲ..."
ဘယ်သူကဘယ်သူ့ကိုမြှူဆွယ်နေမှန်းမသိရတော့အောင်...ဖြစ်လာတာ....
မျက်လုံးလေးစုံမှိတ်ထားတဲ့ကျောက်စိမ်းကသူ့မာယာတွေကိုတကယ်မခံနိုင်တော့ဘူးလေ...။
"မရ...မရတော့ဘူး၊ ငါ...အား...ဟာ့"
ကျောက်စိမ်းကြောက်နေတာလေးကိုလည်းသနားသွားပြီးတော့...
မျက်လုံးဖွင့်ကြည့်ပါလို့လည်းသူမတောင်းဆိုတော့ဘူး။
"အိုကေ...ငြိမ်ငြိမ်သာနေ၊ မင်းကိုကောင်းတာတွေပေးမှာ...
ဒါပေမယ့်...မင်းကိုလက်ဖျားနဲ့မထိဘူးမို့လို့...
ငါ့လက်တွေမြှောက်ထားမယ်...မင်းဘာသာလုပ်ဖို့အဆင်ပြေတယ်မလား..."
မထိပါဘူးလို့ပြောတဲ့အတိုင်းဦးသျှောင်ကသူ့ကိုတကယ်ထိမလာခဲ့ဘူး...။
ကျောက်စိမ်းရယ်...ငါလိုချင်တာကဆေးအခတ်မခံရလည်း...မင်းလိုတာကိုပေးနိုင်ကြောင်းကိုသိစေချင်တာ။
မင်းကို...အလိုလိုက်နိုင်ကြောင်းကိုသိစေချင်တာ။
မင်းကို...ဘယ်လောက်အထိချစ်သလဲကိုသိစေချင်တာ။
မင်းအတွက်ဆို...မင်းကိုသာဆို...
ကျောက်စိမ်းရာ...အမြဲတမ်း...
မင်းလိုတာရလို့ပျော်ရွှင်သွားတာကိုငေးနေရင်း...
မင်းချန်ထားခဲ့မှလက်သမားလုပ်ရတဲ့ဘဝကြီးဆိုတာ.......
တနေ့နေ့မင်းသိမှာပါ။
😭😭😭