ေႏွာင္ႀကိဳး ( trouble maker)
BXG Fanfic
(33)
ေသွ်ာင့္ေျခေထာက္ေတြအရမ္းဆိုးေနတာေတာင္မွအလုပ္ကျပတ္လို႔မျဖစ္ေတာ့...
ေက်ာက္စိမ္းပါဝင္ကူရေတာ့သည္...။
ဒီတပတ္လံုးကိစၥေတြမ်ားေျမာင္ေနတာ၊ ဦးေသွ်ာင္တကယ္မဟန္ႏိုင္ခဲ့တာပါ။
ဆူလဲဆူရင္း...
စိတ္လဲပူေနရင္းနဲ႔...ညီေထြးကႏွစ္ေယာက္စလံုးကိုအိမ္ျပန္လႊတ္ပါသည္။
"မင္းတို႔ျပန္ရင္ျပန္ေတာ့...ငါက်န္ခဲ့မယ္၊
ဒီတခါေသွ်ာင္နဲ႔အတူျပန္လိုက္မယ္လုပ္ထားတာ၊
အခုေတာ့ငါလိုက္လို႔မျဖစ္ေတာ့ဘူး၊
မင္းဆိုင္ကယ္ထားခဲ့၊ ငါသဘက္ခါတက္လာမွာ"
ေက်ာက္စိမ္းကိုေခၚထားလို႔လဲမရ၊
ေသွ်ာင့္ေျခေထာက္ကအရမ္းနာေနတာလည္းျပႆနာမို႔...
ေဆးရံုျမန္ျမန္လႊတ္မွရမည္။
အလုပ္ေတြကိုမေန႔ညကတည္းကအျပတ္ျဖတ္လိုက္တာမဟုတ္ဘူး။
အဲဒီ...ဦးေသွ်ာင္ကအရမ္းကျမင္းေၾကာထတာ၊
ခံကြာ။
xxxxx
"ေသမသြားတာကံေကာင္း..."
သူ႔ကို...ကိုဂ်ိဳးကေသြးစစ္ထားတဲ့ေဆးစာရြက္ႀကီးကိုင္ၿပီးက်ိန္ဆဲေနတာ...
မူးယစ္ဆိုင္ရာဆရာဝန္ဆိုေပမယ့္...
သူတို႔အလုပ္သင္တဲ့ေနရာကေဆးခန္းမွာဆံုသြားေတာ့...
ေသွ်ာင့္ကိစၥေတြကိုအကုန္လုပ္ေပးေနတာပါ။
ကိုဂ်ိဳး'ကေဆးစာရြက္ႀကီးတကိုင္ကိုင္နဲ႔..ေသွ်ာင့္ကိုဆူေနတာမၿပီးေတာ့ဘူး...။
"မ်ိဳထားဆို႔ထားတာေတြကေသသြားႏိုင္ေလာက္တယ္၊ လဒရဲ႕...
ဘယ္လိုေတြေတာင္မဆံ့မၿပဲလုပ္ထားတာတုန္း၊
ေျခေထာက္ႀကီးတသက္လံုးျပန္မေကာင္းရင္ဘယ္လိုလုပ္မလဲ၊
လက္သမားလုပ္ေနတာလဲေလ်ာ့ဦး၊
ေခါင္းေမြးကေျပာင္ေတာ့မယ္၊ ေသနာ၊
မိန္းမယူရင္လဲယူ...အ႐ုပ္ကသနားကမားနဲ႔၊ ရည္းစားက်ေတာ့မၿမဲဘူး"
ဒါေပမယ့္လည္းဆူပူေဆာင့္ေအာင့္ၿပီးလုပ္စရာရွိတာေတြလုပ္ေပးေနခဲ့တာ...
ျပန္ခါနီးမွဝွီးခ်ဲတစ္ခုတြန္းထုတ္လာၿပီးေတာ့ကားေပၚပါတင္ေပးလိုက္ေသး၏။
"ဝွီးခ်ဲနဲ႔တပတ္ေလာက္ေနဦး၊ ေျခေထာက္ကမၾကာမၾကာက်ဥ္ေနထံုေနမွာေသခ်ာတယ္၊
ဒီတေလာမွာမင္း...အရက္လံုးဝမေသာက္နဲ႔ေနာ္၊
ေနာက္ၿပီးေတာ့မထႏိုင္ဘဲနဲ႔အတင္းမရပ္နဲ႔"
ကိုဂ်ိဳး...သူ႔ကိုမွာေနတာေတြေခါင္းထဲမေရာက္ဘူး။
ငေသွ်ာင္တို႔ေက်ာက္စိမ္းကိုပဲအရိပ္တၾကည့္ၾကည့္ျဖစ္ေနတာ...။
ေက်ာက္စိမ္းဆိုတဲ့ငနာေလးကလည္း...ေဆးရံုေရာက္လာကတည္းကငေသွ်ာင္ျဖစ္တာသူနဲ႔မဆိုင္သလိုပဲတံုဏွိဘာေဝေလးလုပ္ၿပီးေတာ့ခပ္ေဝးေဝးမွာေနေနေတာ့တယ္...။
အဲဒါကိုငေသွ်ာင္ကက်ိန္းေနခဲ့တာ...
ညကပင္နယ္လ္တီမကန္လိုက္ရတာလည္းေနာင္တေတြရလို႔ေပါ့...။
ေတာက္..!...
ေသာက္ရမ္းရွည္ခ်င္တဲ့ကိုယ့္ဘာသာပထမဆံုးစိတ္ကုန္သြားျခင္းပါပဲ...။
xxxxx
ေဆးရံုကျပန္လာၿပီးကတည္းကေက်ာက္စိမ္းတစ္ေယာက္တေနကုန္ေပ်ာက္သြားတာအခုထိမေတြ႕ရေတာ့ပါဘူး...။
အဲဒါကိုပြစိပြစိနဲ႔ငေသွ်ာင္ကတစ္ေယာက္ထဲမေက်မနပ္ပြားေနခဲ့တယ္...။
"ဘယ္ႏွစ္နာရီရွိေနၿပီလဲ။
အိပ္ေနတာလား၊ ေသေနတာလား..."
ညကကားေတာက္ေလွ်ာက္ေမာင္းလာခဲ့ေတာ့ပင္ပန္းေနမွာပဲလို႔ေတြးၿပီးေတာ့...
တေနကုန္လႊတ္ထားတာ၊
အဲဒီငတိကအလိုက္ကိုမသိဘဲနဲ႔ေျမလွ်ိဳးမိုးပ်ံၿပီးေတာ့ပုန္းေနေရာသလား...။
ေမေမေလးေရာက္လာေတာ့မွေမးၾကည့္ရတယ္...။
"ေမေမေလး...ေက်ာက္စိမ္းကေရာ..."
"ေက်ာက္စိမ္းက.....ဘာလဲစကိတ္ၿပိဳင္တယ္ဆိုလား...က်င့္တယ္ဆိုလား။
မေန႔ညကတည္းကအိမ္ျပန္မလာဘူး"
"ဘာ...!..."
"အမေလး...ေျဖးေျဖးေျပာပါဟဲ့၊
ကေလးလန္႔ႏိုးသြားအံုးမယ္"
ေဒၚယုယကေႏွာင္ႀကိဳးအိပ္ေနတာေလးကိုလက္ေခါက္ေနမွာစိုးၿပီးေတာ့ျပင္ေပးရင္းနဲ႔ေသွ်ာင့္ကိုမ်က္ေစာင္းထိုးေတာ့သည္...။
ျပန္ေရာက္လာကတည္းကႏွစ္ေယာက္သားပံုမွန္မဟုတ္ေတာ့တာသိသာလြန္း၏။
ဘာကဘယ္လိုေတြျဖစ္ေနမွန္းမသိေပမယ့္...
တမင္တကာေရွာင္ပုန္းေနနဲ႔သူနဲ႔...အရိပ္ကေလးလိုကပ္ေနခ်င္တဲ့သူနဲ႔...ခက္ေတာ့ေနသည္။
"စကိတ္ၿပိဳင္တာကညဘက္ပါလား၊ ငခြ်တ္ေကာင္ေတြ႕ရင္အေသပဲမွတ္ထား"
ႀကိဳးကေလးကလည္းသူနဲ႔မေတြ႕ရတာတပတ္ေလာက္ၾကာေနေတာ့အနားမွာလာအိပ္ေနျပန္တာ...။
ေျခအနာေၾကာင့္လႈပ္ရွားလို႔မေကာင္းဘဲဝွီးခ်ဲနဲ႔ဆိုေပမယ့္...ေလွ်ာက္ႏိုင္တဲ့အခါေတာ့ေလွ်ာက္ေနႏိုင္လို႔ေဝယ်ာဝစၥေတြကအဆင္ေျပသေလာက္ေတာ့ရွိ၏။
သည္းခံၿပီးတပတ္ေလာက္ေတာ့ဒီအတိုင္းေလးေနရမွာပါပဲ...။
ဒါေပမယ့္လည္း...ေက်ာက္စိမ္းကိုတကယ္စိတ္တိုေနတာတခ်က္မွာအနားလာၾကည့္ေဖာ္မရဘဲျဖစ္ေနလို႔ပါ...။
ေသနာေလး...ငါ့ကိုေရွာင္ေနကြင္းေနလိုက္တာမ်ား၊
ငါကေခြးေသေကာင္ပုပ္ႀကီးလား။
ဒီမွာမင္းေၾကာင့္ေလ...ခါးနာတာအျပင္အနာပါထပ္တိုးလာေသးတယ္...။
"သူျပန္လာရင္ကြ်န္ေတာ့္ဆီလႊတ္လိုက္ပါ...ေမေမေလး..."
တေခါက္ၿပီးတေခါက္အိမ္ေအာက္ထပ္ကိုမရမကဆင္းၾကည့္ေနတာ...တခါမွေတြ႕တယ္လို႔ကိုမရွိဘူး။
အျပင္သြားေနလိုက္၊ အိပ္ေနလိုက္နဲ႔...တမင္တကာေရွာင္ေနတာေသခ်ာ၏။
ခဏခဏေအာက္ထပ္ကိုေသွ်ာင္မရမကဆင္းလြန္းလို႔အိမ္ကလူေတြလဲေအာ္လွၿပီ။
"မႏိုင္ရင္လမ္းထ,မေလွ်ာက္ပါနဲ႔ဆို၊ ေသွ်ာင္"
"အာ...ေမေမေလးကလဲ၊ ဘာမွျဖစ္တာမွမဟုတ္တာ"
ေက်ာက္စိမ္းကိုမေတြ႕ရလို႔သူ႔မွာယြပိုးထိုးေနရတာ...
တအိမ္လံုးလည္းမ်က္စိေနာက္ေနေလာက္ၿပီ။
ေက်ာက္စိမ္းတစ္ေယာက္ကလြဲလို႔ေပါ့...။
အမိဖမ္းမယ္ၾကံလိုက္ေတာ့မွအစီစဥ္ေတြယြင္းကုန္ရတာ...
စားရခါနီးမွလာပုတ္ခ်သြားတဲ့ဒီေျခေထာက္နာေျကာင့္...ဦးေသွ်ာင္...စိတ္ေတြလဲတိုရပါတယ္။
"ဟြန္း...အခုေတာ့...မင္းစိတ္ႀကိဳက္ကဲလိုက္အံုး...စာေမးပြဲၿပီးကာစဆိုေတာ့ဒီေကာင္နားလည္ေပးထားတယ္...
ညနက္ေတြအထိအိမ္ကိုျပန္မလာႏိုင္ဘဲလမ္းသလားေနတာ...
ေအး...မင္းျပန္လာရင္တုတ္ေကာက္ခဲ့ဖို႔စဥ္းစား...
ဒီေျခနာေကာင္းသြားရင္မင္းကိုအပီၿဖဲေတာ့မွာ..."
xxxxx
ပုန္းတဲ့သူနဲ႔ရွာတဲ့သူႏွစ္ေယာက္ၾကားမွာေဒၚယုယမ်က္လံုးေတြေနာက္ခ်င္ေနၿပီ...။
အဲဒီႏွစ္ေကာင္ဘာျဖစ္ေနၾကတာလဲ၊
စိတ္ေတြလဲရႈပ္ပါ့။
ေက်ာက္စိမ္းကလည္းျပန္ေရာက္လာကတည္းက...
ေသွ်ာင္နဲ႔ပတ္သက္ရင္ဘာမွခိုင္းလို႔မရဘူး။
ေရွာင္ဖယ္ေနလိုက္တာ...
ဟိုတစ္ေယာက္ကလည္းေမးလိုက္တာမွ၊
ေက်ာက္စိမ္းဘယ္သြားတာလဲ။
ေက်ာက္စိမ္းကေရာ၊
ေက်ာက္စိမ္း...ေက်ာက္စိမ္းနဲ႔...
လူေတြ႕ရင္ေမးေမးေနတာလည္းနားၾကားျပင္းကပ္ေနၿပီ။
ျပန္လာရင္နားရြက္ဆြဲၿပီးေခၚသြားေပးမွျဖစ္ေတာ့မယ္...။
အခုလည္းငေသွ်ာင္က...အသံတိုးတိုးေလးနဲ႔သီခ်င္းညည္းေနတာ...
(မင္းခ်စ္မွခ်စ္ပါ့မလား) ဆိုပဲ။
ဘာေတြဟန္ေဆာင္ၿပီးဘာေတြရင္ပူေနသလဲမသိပါ။
ခ်စ္သူရွိေနတာလားလို႔သြားေမးလိုက္တိုင္း...
"ဘာလဲ၊ ေမေမေလးကေပးစားမလို႔လား"တဲ့။
"ဟဲ့...ရွိရင္ေတာင္းေပးမွာေပါ့၊ ဘယ္သူႀကီးျဖစ္ျဖစ္" လို႔ဆိုတာ...
ျပံဳးစိစိနဲ႔အတည္ေပါက္ေလးေျပာေသး၏။
"ကတိေနာ္၊ ကြ်န္ေတာ္ေတာင္းရင္ေပးဖို႔ျပင္ထားပါ"...တဲ့။
ေပးမွာပါေသွ်ာင္ရယ္...
မင္းတို႔ၾကားမွာအရင္ရွင္းလင္းေရးလုပ္လိုက္ၾကဦး။
မင္းတို႔အခ်င္းခ်င္းနားလည္ဖို႔ရွိေသးတယ္။
အခုထိ...မင္းကေရာ...ဘာမွမဘာရေသးတာလား။
ဟိုကပဲမင္းကိုဘာေနတာလားကြယ္။
မင္းတို႔ႏွစ္ေယာက္ၾကားမွာတခုခုကအခုထိမထူးျခားေသးဘူးလား။
တကယ္ႀကီးငါဝင္ပါရေတာ့မလားလို႔ေဒၚယုယစိတ္ကူးေနရင္း...
အိမ္ေရွ႕ေပါက္ဝကိုလွစ္ကနဲဝင္ေျပးလာတဲ့ေက်ာက္စိမ္းကစကိတ္ဘုတ္ႀကီးကိုလက္မွာေပြ႕လ်က္သားနဲ႔....
"ေမေမ..."
"ဟဲ့...ေက်ာက္စိမ္း၊ နင္တေနကုန္ဘယ္သြားသေဝထိုးေနတာလဲ"
"ဟာ...လုပ္စရာရွိလို႔ေပါ့"
ေက်ာက္စိမ္းတကယ္ကိုလုပ္စရာေလးရွိေနလို႔အျပင္ထြက္တာမ်ားေနတာ...။
စကိတ္ၿပိဳင္ဖို႔ျပန္က်င့္တာနဲ႔...ေက်ာင္းကလႈပ္ရွားမႈေတြလည္းဒီတေလာမွခပ္စိပ္စိပ္ျဖစ္လာတာေၾကာင့္ပါ။
စာေမးပြဲေတြတခါျပတ္သြားတိုင္း...
ဦးေႏွာက္ေဆးတဲ့အေနနဲ႔ေက်ာင္းမွာအေပ်ာ္တမ္းေတြ၊ ၿပိဳင္ပြဲအေသးစားေလးေတြလုပ္တတ္တာမို႔...
အပ်င္းေျပေလးသူဝင္ၿပိဳင္ေနက်ပါပဲ။
ေနာက္ၿပီး...ေနာက္ၿပီး...
ဦးေသွ်ာင္ေနမေကာင္းလို႔...သူအိမ္သိပ္မကပ္ျဖစ္တာ...။
ေျခနာႀကီးနဲ႔ငေသွ်ာင္ကအိမ္မွာတေနကုန္ရွိေနတတ္ေတာ့...
မျမင္ခ်င္လဲျမင္ေနရမွာပဲျဖစ္၏။
ေတာ္ၾကာေန...ေတြ႕ပါမ်ားၿပီးေတာ့ေက်ာက္စိမ္းသခင္စိတ္မထိန္းႏိုင္ရင္...ျပႆနာတက္မွာစိုးရေသးတာ...။
သူတိုက္တဲ့အရက္ေတြနဲ႔ေဆးေတြကိုအခုေနာက္ပိုင္းဆိုစိတ္ႀကိဳက္အသံုးခ်လို႔မရေတာ့ဘူးမို႔...
Pa.Pa.Pa ဖို႔ေတာ့မလြယ္ေတာ့ပါဘူး...။
ဆရာဝန္ကအရက္လံုးဝမေသာက္ဖို႔မွာေနတာၾကားခဲ့ရတာ...
ဒီအေျခေနႀကီးနဲ႔...ဘယ့္ႏွယ္လုပ္ၿပီးေတာ့ငေသွ်ာင့္ကို........:သူ...ပါး...ပါး...ပါး...ရမလဲ။
မလြယ္ေရးခ်မလြယ္ပါ...။
အဲဒါေၾကာင့္ေရွာင္ရွားေရးလုပ္ေနမိခဲ့တာ...။
မေရွာင္ေနရင္တကယ္ႀကီးအခက္ၾကံဳမွာပါ...။
ဦးေသွ်ာင္ဆိုတဲ့...ဘဲညစ္ကလည္း...
ၿပီတီတီနဲ႔လူကိုကလိသလိုလိုရိသလိုလိုေတြအၿမဲတမ္းလုပ္ေနတတ္တာေၾကာင့္....
တခါတေလအခက္ၾကံဳေနရေသးတာ...။
ကိုယ္ကလည္းသူ႔ကိုျမင္လိုက္တိုင္း မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ရခက္ေနတာ...
ကတိမ္းကပါးျဖစ္ခ်င္တဲ့ရင္ခုန္သံေတြေၾကာင့္လည္းအေနခက္ပါ၏။
ဒီလိုနဲ႔ပဲမေနႏိုင္ေတာ့တဲ့အခ်ိန္က်ရင္....
ေဆးထိုးအပ္ေလးကိုင္ၿပီးေတာ့....
ဦးေသွ်ာင္ေရ....ငါ...ခဏေလးအပ္ထိုးစမ္းျကည့္ခ်င္လို႔ဆိုၿပီး...
ေျဗာင္ႀကီးေဆးထည့္ၿပီးလုပ္လို႔ရမလား...။
ငါမင္းကိုေရွာင္တာ...မင္းေၾကာင့္ပဲဦးေသွ်ာင္ရဲ႕။
အခုလဲ...သူ႔ဆီသြားသင့္သလား၊ မသြားသင့္ဘူးလား။
စဥ္းစားေနတုန္းမွာ...
ေမေမကအနားေရာက္လာျပန္၏။
"ေရာ့...ဒါေလးသြားေပးလိုက္၊
ေမေမ...ႀကိဳးကေလးကိုထမင္းေကြ်းအံုးမွာ"
"အာ...မယ္ေထြးအားေနတာပဲ၊ ကြ်န္ေတာ္ မသြားဘူး"
"ဟဲ့...ဟိုကနင့္ကိုတေမးထဲေမးေနတာၾကာၿပီ၊
ေနဦး၊ နင္တို႔ႏွစ္ေယာက္ဘာျဖစ္ေနၾကတာလဲဟင္၊
ဟိုကျပန္ေရာက္လာကတည္းကမူမမွန္ၾကသလိုပဲ...
တခုခုမ်ား...မ်က္ႏွာပူစရာ...ျပႆနာ....."
"ဘာျဖစ္စရာအေၾကာင္းရွိလို႔လဲ၊ သူနဲ႔ကြ်န္ေတာ္ဘယ္တုန္းကတည့္ဖူးလို႔လဲ"
မ်က္ႏွာေလးလြဲထားကာေက်ာက္စိမ္းေျဖေပမယ့္...
စကားသံေလးေတြတုန္ရီလို႔ေနတာ၊
သူ႔ေမေမတခုခုသိေနမွာကိုစိုးထိတ္ေနတဲ့ဟန္ေလးေတြအထင္းသား...။
ေအာ္...သားရယ္...ေမေမေလ...
ဦးေသွ်ာင့္မ်က္ႏွာေလးကိုျမင္ေနရတာလဲသနားလို႔ပါ။
ဟိုကျပန္လာၿပီးေတာ့...မင္းနဲ႔သိပ္မေတြ႕ရဘဲလြမ္းေနတာေတာင္မွ...ဖြင့္မေျပာရဲဘဲတေမးထဲေမးေနေတာ့တာ၊ မင္းမသိလို႔ပါ။
"သားရယ္...တခုခုထပ္မေတြးခ်င္ေတာ့ဘူးလားဟင္...
သားတို႔...ေျပာင္းလဲသင့္ၿပီလို႔ေမေမထင္တယ္၊
မခ်စ္တာမဟုတ္ရင္ေတာင္မွ...
မုန္းလို႔ရတာလဲမဟုတ္ဘဲနဲ႔၊
ေနာက္ၿပီး...ကေလးေလး....."
"အာ...ဘာေတြလာေျပာေနျပန္တာလဲေမေမရာ..."
ေခါင္းေလးကုတ္ၿပီးရဲပေဒါင္းခတ္သြားတဲ့မ်က္ႏွာေၾကာင့္...ေဒၚယုယသေဘာက်သြားၿပီးေတာ့...
ခ်စ္စႏိုးနဲ႔သားေတာ္ေမာင္က္ိုထပ္စ,ခ်င္လာ၏။
"ေနာက္ၿပီးေတာ့...သားတို႔အၾကားမွာအခုလိုေရွာင္ကြင္းေနစရာမ်ိဳး...
တခုခုက...
ဥပမာ...ဦးေသွ်ာင္ကသားကို..."
"ဟင့္အင္း...ဘာမွမရွိခဲ့ဘူး၊
ေပး...အဲဒါေလးသြားေပးရံုပဲမဟုတ္လား"
သူမလက္ထဲကအိတ္ေလးကိုဇြတ္ႀကီးဆြဲယူၿပီးေလွကားေပၚတက္သြားေလတဲ့....
ေက်ာက္စိမ္းေျခလွမ္းေတြျမန္ခ်က္...
သြားမယ့္သြားေတာ့လည္းအထပ္တစ္ထပ္ကိုေျခတလွမ္းနႈန္းနဲ႔ပါ။
သားျဖစ္သူကိုေနာက္ကၾကည့္ၿပီးေဒၚယုယျပံဳးလို႔က်န္ခဲ့သည္...။
ဒီေကာင္ေလး...ခ်စ္ေနရဲ႕သားနဲ႔။
ဟန္ေတြေဆာင္ေနျပန္ၿပီ...။
Unicode
နှောင်ကြိုး ( trouble maker)
BXG Fanfic
နှောင်ကြိုး ( trouble maker)
BXG Fanfic
(33)
သျှောင့်ခြေထောက်တွေအရမ်းဆိုးနေတာတောင်မှအလုပ်ကပြတ်လို့မဖြစ်တော့...
ကျောက်စိမ်းပါဝင်ကူရတော့သည်...။
ဒီတပတ်လုံးကိစ္စတွေများမြောင်နေတာ၊ ဦးသျှောင်တကယ်မဟန်နိုင်ခဲ့တာပါ။
ဆူလဲဆူရင်း...
စိတ်လဲပူနေရင်းနဲ့...ညီထွေးကနှစ်ယောက်စလုံးကိုအိမ်ပြန်လွှတ်ပါသည်။
"မင်းတို့ပြန်ရင်ပြန်တော့...ငါကျန်ခဲ့မယ်၊
ဒီတခါသျှောင်နဲ့အတူပြန်လိုက်မယ်လုပ်ထားတာ၊
အခုတော့ငါလိုက်လို့မဖြစ်တော့ဘူး၊
မင်းဆိုင်ကယ်ထားခဲ့၊ ငါသဘက်ခါတက်လာမှာ"
ကျောက်စိမ်းကိုခေါ်ထားလို့လဲမရ၊
သျှောင့်ခြေထောက်ကအရမ်းနာနေတာလည်းပြဿနာမို့...
ဆေးရုံမြန်မြန်လွှတ်မှရမည်။
အလုပ်တွေကိုမနေ့ညကတည်းကအပြတ်ဖြတ်လိုက်တာမဟုတ်ဘူး။
အဲဒီ...ဦးသျှောင်ကအရမ်းကမြင်းကြောထတာ၊
ခံကွာ။
xxxxx
"သေမသွားတာကံကောင်း..."
သူ့ကို...ကိုဂျိုးကသွေးစစ်ထားတဲ့ဆေးစာရွက်ကြီးကိုင်ပြီးကျိန်ဆဲနေတာ...
မူးယစ်ဆိုင်ရာဆရာဝန်ဆိုပေမယ့်...
သူတို့အလုပ်သင်တဲ့နေရာကဆေးခန်းမှာဆုံသွားတော့...
သျှောင့်ကိစ္စတွေကိုအကုန်လုပ်ပေးနေတာပါ။
ကိုဂျိုး'ကဆေးစာရွက်ကြီးတကိုင်ကိုင်နဲ့..သျှောင့်ကိုဆူနေတာမပြီးတော့ဘူး...။
"မျိုထားဆို့ထားတာတွေကသေသွားနိုင်လောက်တယ်၊ လဒရဲ့...
ဘယ်လိုတွေတောင်မဆံ့မပြဲလုပ်ထားတာတုန်း၊
ခြေထောက်ကြီးတသက်လုံးပြန်မကောင်းရင်ဘယ်လိုလုပ်မလဲ၊
လက်သမားလုပ်နေတာလဲလျော့ဦး၊
ခေါင်းမွေးကပြောင်တော့မယ်၊ သေနာ၊
မိန်းမယူရင်လဲယူ...အရုပ်ကသနားကမားနဲ့၊ ရည်းစားကျတော့မမြဲဘူး"
ဒါပေမယ့်လည်းဆူပူဆောင့်အောင့်ပြီးလုပ်စရာရှိတာတွေလုပ်ပေးနေခဲ့တာ...
ပြန်ခါနီးမှဝှီးချဲတစ်ခုတွန်းထုတ်လာပြီးတော့ကားပေါ်ပါတင်ပေးလိုက်သေး၏။
"ဝှီးချဲနဲ့တပတ်လောက်နေဦး၊ ခြေထောက်ကမကြာမကြာကျဉ်နေထုံနေမှာသေချာတယ်၊
ဒီတလောမှာမင်း...အရက်လုံးဝမသောက်နဲ့နော်၊
နောက်ပြီးတော့မထနိုင်ဘဲနဲ့အတင်းမရပ်နဲ့"
ကိုဂျိုး...သူ့ကိုမှာနေတာတွေခေါင်းထဲမရောက်ဘူး။
ငသျှောင်တို့ကျောက်စိမ်းကိုပဲအရိပ်တကြည့်ကြည့်ဖြစ်နေတာ...။
ကျောက်စိမ်းဆိုတဲ့ငနာလေးကလည်း...ဆေးရုံရောက်လာကတည်းကငသျှောင်ဖြစ်တာသူနဲ့မဆိုင်သလိုပဲတုံဏှိဘာဝေလေးလုပ်ပြီးတော့ခပ်ဝေးဝေးမှာနေနေတော့တယ်...။
အဲဒါကိုငသျှောင်ကကျိန်းနေခဲ့တာ...
ညကပင်နယ်လ်တီမကန်လိုက်ရတာလည်းနောင်တတွေရလို့ပေါ့...။
တောက်..!...
သောက်ရမ်းရှည်ချင်တဲ့ကိုယ့်ဘာသာပထမဆုံးစိတ်ကုန်သွားခြင်းပါပဲ...။
xxxxx
ဆေးရုံကပြန်လာပြီးကတည်းကကျောက်စိမ်းတစ်ယောက်တနေကုန်ပျောက်သွားတာအခုထိမတွေ့ရတော့ပါဘူး...။
အဲဒါကိုပွစိပွစိနဲ့ငသျှောင်ကတစ်ယောက်ထဲမကျေမနပ်ပွားနေခဲ့တယ်...။
"ဘယ်နှစ်နာရီရှိနေပြီလဲ။
အိပ်နေတာလား၊ သေနေတာလား..."
ညကကားတောက်လျှောက်မောင်းလာခဲ့တော့ပင်ပန်းနေမှာပဲလို့တွေးပြီးတော့...
တနေကုန်လွှတ်ထားတာ၊
အဲဒီငတိကအလိုက်ကိုမသိဘဲနဲ့မြေလျှိုးမိုးပျံပြီးတော့ပုန်းနေရောသလား...။
မေမေလေးရောက်လာတော့မှမေးကြည့်ရတယ်...။
"မေမေလေး...ကျောက်စိမ်းကရော..."
"ကျောက်စိမ်းက.....ဘာလဲစကိတ်ပြိုင်တယ်ဆိုလား...ကျင့်တယ်ဆိုလား။
မနေ့ညကတည်းကအိမ်ပြန်မလာဘူး"
"ဘာ...!..."
"အမလေး...ဖြေးဖြေးပြောပါဟဲ့၊
ကလေးလန့်နိုးသွားအုံးမယ်"
ဒေါ်ယုယကနှောင်ကြိုးအိပ်နေတာလေးကိုလက်ခေါက်နေမှာစိုးပြီးတော့ပြင်ပေးရင်းနဲ့သျှောင့်ကိုမျက်စောင်းထိုးတော့သည်...။
ပြန်ရောက်လာကတည်းကနှစ်ယောက်သားပုံမှန်မဟုတ်တော့တာသိသာလွန်း၏။
ဘာကဘယ်လိုတွေဖြစ်နေမှန်းမသိပေမယ့်...
တမင်တကာရှောင်ပုန်းနေနဲ့သူနဲ့...အရိပ်ကလေးလိုကပ်နေချင်တဲ့သူနဲ့...ခက်တော့နေသည်။
"စကိတ်ပြိုင်တာကညဘက်ပါလား၊ ငချွတ်ကောင်တွေ့ရင်အသေပဲမှတ်ထား"
ကြိုးကလေးကလည်းသူနဲ့မတွေ့ရတာတပတ်လောက်ကြာနေတော့အနားမှာလာအိပ်နေပြန်တာ...။
ခြေအနာကြောင့်လှုပ်ရှားလို့မကောင်းဘဲဝှီးချဲနဲ့ဆိုပေမယ့်...လျှောက်နိုင်တဲ့အခါတော့လျှောက်နေနိုင်လို့ဝေယျာဝစ္စတွေကအဆင်ပြေသလောက်တော့ရှိ၏။
သည်းခံပြီးတပတ်လောက်တော့ဒီအတိုင်းလေးနေရမှာပါပဲ...။
ဒါပေမယ့်လည်း...ကျောက်စိမ်းကိုတကယ်စိတ်တိုနေတာတချက်မှာအနားလာကြည့်ဖော်မရဘဲဖြစ်နေလို့ပါ...။
သေနာလေး...ငါ့ကိုရှောင်နေကွင်းနေလိုက်တာများ၊
ငါကခွေးသေကောင်ပုပ်ကြီးလား။
ဒီမှာမင်းကြောင့်လေ...ခါးနာတာအပြင်အနာပါထပ်တိုးလာသေးတယ်...။
"သူပြန်လာရင်ကျွန်တော့်ဆီလွှတ်လိုက်ပါ...မေမေလေး..."
တခေါက်ပြီးတခေါက်အိမ်အောက်ထပ်ကိုမရမကဆင်းကြည့်နေတာ...တခါမှတွေ့တယ်လို့ကိုမရှိဘူး။
အပြင်သွားနေလိုက်၊ အိပ်နေလိုက်နဲ့...တမင်တကာရှောင်နေတာသေချာ၏။
ခဏခဏအောက်ထပ်ကိုသျှောင်မရမကဆင်းလွန်းလို့အိမ်ကလူတွေလဲအော်လှပြီ။
"မနိုင်ရင်လမ်းထ,မလျှောက်ပါနဲ့ဆို၊ သျှောင်"
"အာ...မေမေလေးကလဲ၊ ဘာမှဖြစ်တာမှမဟုတ်တာ"
ကျောက်စိမ်းကိုမတွေ့ရလို့သူ့မှာယွပိုးထိုးနေရတာ...
တအိမ်လုံးလည်းမျက်စိနောက်နေလောက်ပြီ။
ကျောက်စိမ်းတစ်ယောက်ကလွဲလို့ပေါ့...။
အမိဖမ်းမယ်ကြံလိုက်တော့မှအစီစဉ်တွေယွင်းကုန်ရတာ...
စားရခါနီးမှလာပုတ်ချသွားတဲ့ဒီခြေထောက်နာကြောင့်...ဦးသျှောင်...စိတ်တွေလဲတိုရပါတယ်။
"ဟွန်း...အခုတော့...မင်းစိတ်ကြိုက်ကဲလိုက်အုံး...စာမေးပွဲပြီးကာစဆိုတော့ဒီကောင်နားလည်ပေးထားတယ်...
ညနက်တွေအထိအိမ်ကိုပြန်မလာနိုင်ဘဲလမ်းသလားနေတာ...
အေး...မင်းပြန်လာရင်တုတ်ကောက်ခဲ့ဖို့စဉ်းစား...
ဒီခြေနာကောင်းသွားရင်မင်းကိုအပီဖြဲတော့မှာ..."
xxxxx
ပုန်းတဲ့သူနဲ့ရှာတဲ့သူနှစ်ယောက်ကြားမှာဒေါ်ယုယမျက်လုံးတွေနောက်ချင်နေပြီ...။
အဲဒီနှစ်ကောင်ဘာဖြစ်နေကြတာလဲ၊
စိတ်တွေလဲရှုပ်ပါ့။
ကျောက်စိမ်းကလည်းပြန်ရောက်လာကတည်းက...
သျှောင်နဲ့ပတ်သက်ရင်ဘာမှခိုင်းလို့မရဘူး။
ရှောင်ဖယ်နေလိုက်တာ...
ဟိုတစ်ယောက်ကလည်းမေးလိုက်တာမှ၊
ကျောက်စိမ်းဘယ်သွားတာလဲ။
ကျောက်စိမ်းကရော၊
ကျောက်စိမ်း...ကျောက်စိမ်းနဲ့...
လူတွေ့ရင်မေးမေးနေတာလည်းနားကြားပြင်းကပ်နေပြီ။
ပြန်လာရင်နားရွက်ဆွဲပြီးခေါ်သွားပေးမှဖြစ်တော့မယ်...။
အခုလည်းငသျှောင်က...အသံတိုးတိုးလေးနဲ့သီချင်းညည်းနေတာ...
(မင်းချစ်မှချစ်ပါ့မလား) ဆိုပဲ။
ဘာတွေဟန်ဆောင်ပြီးဘာတွေရင်ပူနေသလဲမသိပါ။
ချစ်သူရှိနေတာလားလို့သွားမေးလိုက်တိုင်း...
"ဘာလဲ၊ မေမေလေးကပေးစားမလို့လား"တဲ့။
"ဟဲ့...ရှိရင်တောင်းပေးမှာပေါ့၊ ဘယ်သူကြီးဖြစ်ဖြစ်" လို့ဆိုတာ...
ပြုံးစိစိနဲ့အတည်ပေါက်လေးပြောသေး၏။
"ကတိနော်၊ ကျွန်တော်တောင်းရင်ပေးဖို့ပြင်ထားပါ"...တဲ့။
ပေးမှာပါသျှောင်ရယ်...
မင်းတို့ကြားမှာအရင်ရှင်းလင်းရေးလုပ်လိုက်ကြဦး။
မင်းတို့အချင်းချင်းနားလည်ဖို့ရှိသေးတယ်။
အခုထိ...မင်းကရော...ဘာမှမဘာရသေးတာလား။
ဟိုကပဲမင်းကိုဘာနေတာလားကွယ်။
မင်းတို့နှစ်ယောက်ကြားမှာတခုခုကအခုထိမထူးခြားသေးဘူးလား။
တကယ်ကြီးငါဝင်ပါရတော့မလားလို့ဒေါ်ယုယစိတ်ကူးနေရင်း...
အိမ်ရှေ့ပေါက်ဝကိုလှစ်ကနဲဝင်ပြေးလာတဲ့ကျောက်စိမ်းကစကိတ်ဘုတ်ကြီးကိုလက်မှာပွေ့လျက်သားနဲ့....
"မေမေ..."
"ဟဲ့...ကျောက်စိမ်း၊ နင်တနေကုန်ဘယ်သွားသဝေထိုးနေတာလဲ"
"ဟာ...လုပ်စရာရှိလို့ပေါ့"
ကျောက်စိမ်းတကယ်ကိုလုပ်စရာလေးရှိနေလို့အပြင်ထွက်တာများနေတာ...။
စကိတ်ပြိုင်ဖို့ပြန်ကျင့်တာနဲ့...ကျောင်းကလှုပ်ရှားမှုတွေလည်းဒီတလောမှခပ်စိပ်စိပ်ဖြစ်လာတာကြောင့်ပါ။
စာမေးပွဲတွေတခါပြတ်သွားတိုင်း...
ဦးနှောက်ဆေးတဲ့အနေနဲ့ကျောင်းမှာအပျော်တမ်းတွေ၊ ပြိုင်ပွဲအသေးစားလေးတွေလုပ်တတ်တာမို့...
အပျင်းပြေလေးသူဝင်ပြိုင်နေကျပါပဲ။
နောက်ပြီး...နောက်ပြီး...
ဦးသျှောင်နေမကောင်းလို့...သူအိမ်သိပ်မကပ်ဖြစ်တာ...။
ခြေနာကြီးနဲ့ငသျှောင်ကအိမ်မှာတနေကုန်ရှိနေတတ်တော့...
မမြင်ချင်လဲမြင်နေရမှာပဲဖြစ်၏။
တော်ကြာနေ...တွေ့ပါများပြီးတော့ကျောက်စိမ်းသခင်စိတ်မထိန်းနိုင်ရင်...ပြဿနာတက်မှာစိုးရသေးတာ...။
သူတိုက်တဲ့အရက်တွေနဲ့ဆေးတွေကိုအခုနောက်ပိုင်းဆိုစိတ်ကြိုက်အသုံးချလို့မရတော့ဘူးမို့...
Pa.Pa.Pa ဖို့တော့မလွယ်တော့ပါဘူး...။
ဆရာဝန်ကအရက်လုံးဝမသောက်ဖို့မှာနေတာကြားခဲ့ရတာ...
ဒီအခြေနေကြီးနဲ့...ဘယ့်နှယ်လုပ်ပြီးတော့ငသျှောင့်ကို........:သူ...ပါး...ပါး...ပါး...ရမလဲ။
မလွယ်ရေးချမလွယ်ပါ...။
အဲဒါကြောင့်ရှောင်ရှားရေးလုပ်နေမိခဲ့တာ...။
မရှောင်နေရင်တကယ်ကြီးအခက်ကြုံမှာပါ...။
ဦးသျှောင်ဆိုတဲ့...ဘဲညစ်ကလည်း...
ပြီတီတီနဲ့လူကိုကလိသလိုလိုရိသလိုလိုတွေအမြဲတမ်းလုပ်နေတတ်တာကြောင့်....
တခါတလေအခက်ကြုံနေရသေးတာ...။
ကိုယ်ကလည်းသူ့ကိုမြင်လိုက်တိုင်း မျက်နှာချင်းဆိုင်ရခက်နေတာ...
ကတိမ်းကပါးဖြစ်ချင်တဲ့ရင်ခုန်သံတွေကြောင့်လည်းအနေခက်ပါ၏။
ဒီလိုနဲ့ပဲမနေနိုင်တော့တဲ့အချိန်ကျရင်....
ဆေးထိုးအပ်လေးကိုင်ပြီးတော့....
ဦးသျှောင်ရေ....ငါ...ခဏလေးအပ်ထိုးစမ်းကြည့်ချင်လို့ဆိုပြီး...
ဗြောင်ကြီးဆေးထည့်ပြီးလုပ်လို့ရမလား...။
ငါမင်းကိုရှောင်တာ...မင်းကြောင့်ပဲဦးသျှောင်ရဲ့။
အခုလဲ...သူ့ဆီသွားသင့်သလား၊ မသွားသင့်ဘူးလား။
စဉ်းစားနေတုန်းမှာ...
မေမေကအနားရောက်လာပြန်၏။
"ရော့...ဒါလေးသွားပေးလိုက်၊
မေမေ...ကြိုးကလေးကိုထမင်းကျွေးအုံးမှာ"
"အာ...မယ်ထွေးအားနေတာပဲ၊ ကျွန်တော် မသွားဘူး"
"ဟဲ့...ဟိုကနင့်ကိုတမေးထဲမေးနေတာကြာပြီ၊
နေဦး၊ နင်တို့နှစ်ယောက်ဘာဖြစ်နေကြတာလဲဟင်၊
ဟိုကပြန်ရောက်လာကတည်းကမူမမှန်ကြသလိုပဲ...
တခုခုများ...မျက်နှာပူစရာ...ပြဿနာ....."
"ဘာဖြစ်စရာအကြောင်းရှိလို့လဲ၊ သူနဲ့ကျွန်တော်ဘယ်တုန်းကတည့်ဖူးလို့လဲ"
မျက်နှာလေးလွဲထားကာကျောက်စိမ်းဖြေပေမယ့်...
စကားသံလေးတွေတုန်ရီလို့နေတာ၊
သူ့မေမေတခုခုသိနေမှာကိုစိုးထိတ်နေတဲ့ဟန်လေးတွေအထင်းသား...။
အော်...သားရယ်...မေမေလေ...
ဦးသျှောင့်မျက်နှာလေးကိုမြင်နေရတာလဲသနားလို့ပါ။
ဟိုကပြန်လာပြီးတော့...မင်းနဲ့သိပ်မတွေ့ရဘဲလွမ်းနေတာတောင်မှ...ဖွင့်မပြောရဲဘဲတမေးထဲမေးနေတော့တာ၊ မင်းမသိလို့ပါ။
"သားရယ်...တခုခုထပ်မတွေးချင်တော့ဘူးလားဟင်...
သားတို့...ပြောင်းလဲသင့်ပြီလို့မေမေထင်တယ်၊
မချစ်တာမဟုတ်ရင်တောင်မှ...
မုန်းလို့ရတာလဲမဟုတ်ဘဲနဲ့၊
နောက်ပြီး...ကလေးလေး....."
"အာ...ဘာတွေလာပြောနေပြန်တာလဲမေမေရာ..."
ခေါင်းလေးကုတ်ပြီးရဲပဒေါင်းခတ်သွားတဲ့မျက်နှာကြောင့်...ဒေါ်ယုယသဘောကျသွားပြီးတော့...
ချစ်စနိုးနဲ့သားတော်မောင်က်ိုထပ်စ,ချင်လာ၏။
"နောက်ပြီးတော့...သားတို့အကြားမှာအခုလိုရှောင်ကွင်းနေစရာမျိုး...
တခုခုက...
ဥပမာ...ဦးသျှောင်ကသားကို..."
"ဟင့်အင်း...ဘာမှမရှိခဲ့ဘူး၊
ပေး...အဲဒါလေးသွားပေးရုံပဲမဟုတ်လား"
သူမလက်ထဲကအိတ်လေးကိုဇွတ်ကြီးဆွဲယူပြီးလှေကားပေါ်တက်သွားလေတဲ့....
ကျောက်စိမ်းခြေလှမ်းတွေမြန်ချက်...
သွားမယ့်သွားတော့လည်းအထပ်တစ်ထပ်ကိုခြေတလှမ်းနှုန်းနဲ့ပါ။
သားဖြစ်သူကိုနောက်ကကြည့်ပြီးဒေါ်ယုယပြုံးလို့ကျန်ခဲ့သည်...။
ဒီကောင်လေး...ချစ်နေရဲ့သားနဲ့။
ဟန်တွေဆောင်နေပြန်ပြီ...။