ေႏွာင္ႀကိဳး ( trouble maker)
BXG Fanfic
(ႏွစ္ေယာက္သားကိုအေပၚေအာက္တလွည့္စီသြားေပးမယ္ဆိုေပမယ့္...
ဒီေက်ာ႐ိုးကိုက Zhanyi ျဖစ္ေနလို႔တရားမမွ်တမိရင္ေတာင္းပန္ပါတယ္)
(28)
ငယ္ငယ္တုန္းကေဆာ့တဲ့ဇယ္ခံုေလးကိုအိမ္စတိုခန္းရဲ႕ေထာင့္တေနရာမွာေတြ႕ေတာ့ဦးေသွ်ာင္ကယူထုတ္လာကာဖုန္ေတြစင္သြားေအာင္လို႔ေရနဲ႔ေသခ်ာေဆးေနသည္။
ၿပီးမွအဝတ္စနဲ႔သုတ္ၿပီးသန္႔စင္ကာဇယ္ခုတ္တဲ့နည္းေလးေတြႀကိဳးကေလးကိုသင္ေပးမလို႔။
"ကိုကိုႀကီး...အမဲဆီနည္းနည္းထည့္သုတ္ရင္ေကာင္းမလား"
"အိုေက...ငါသြားယူမယ္၊ နင္ႀကိဳးကေလးကိုၾကည့္ထား"
ရဲရဲလည္းဘြဲ႕ေတာင္ရေတာ့မည္။
လူႀကီးျဖစ္ေနၿပီေလ။
အိမ္ေထာင္မျပဳပါဘူးခ်ည္းေျပာေနတာ၊
ဘယ္လိုဆံုးမမ...မရဘူး။
သူတို႔ခ်င္းလက္ထပ္ထားတာကိုအမ်ိဳးေတြနဲ႔အနည္းအက်ဥ္းပဲသိခဲ့ၾကတာမို႔ဒီအခ်ိန္မွာအားလံုးကေမ့ေမ့ေပ်ာက္ေပ်ာက္ပါ။
ႀကိဳးကေလးကိုေမြးစားလိုက္ေတာ့အိမ္မွာဆည္းလည္းေလးလိုျဖစ္ေနကာ...
အၿမဲစိုေျပေနပါသည္။
ဒီေကာင္ေလးလည္းေတာ္ေတာ္ထြားလာခဲ့ၿပီ။
"ဒီမွာ..ပါးပါးကိုၾကည့္...ဒီလိုေလး...ဟုတ္ၿပီ၊ လုပ္ၾကည့္"
ေသခ်ာကိုႀကိဳးကေလးကိုရင္ခြင္ထဲထားၿပီးေတာ့ကိုသင္ေနတာ...
တကယ့္သားအဖလိုပဲ။
ေအာက္ဆင္းလာတဲ့ေက်ာက္စိမ္းကဒါကိုျမင္ရေတာ့...ရင္ထဲမွာလိႈက္ေႏြးေနခဲ့သည္။
ေသွ်ာင္ကကေလးခ်စ္တတ္သလိုထိန္းတတ္သားပဲ။
"ရၿပီ"
"အဟီး...ေတာ္တာ...လာခဲ့၊ မြ...မြ"
ရင္ခြင္ထဲကႀကိဳးကေလးကေခါင္းေလးအေပၚကိုေမာ့ၾကည့္ေတာ့...
ေသွ်ာင္ကပါးေလးကိုလွမ္းငံု႔နမ္းေနတာပါ။
ၾကည္ႏူးေနျခင္းကဧည့္ခန္းတစ္ခုလံုးကိုလႊမ္းျခံဳထားသည္။
ေက်ာက္စိမ္းအတြက္ကေတာ့...ကမ႓ာျခားေနခဲ့သလား။
ရင္နာသလိုလိုဆို႔နစ္သလိုလိုနဲ႔...
ဘဝကလိုတာမရဘူး...ရတာကိုလည္းသူမႏွစ္ၿမိဳ႕ခဲ့မိဘူးေလ။
"ကိုကိုေလး...လာခဲ့ေလ၊ ႀကိဳးကေလးကိုေဆာ့ကူဦး၊ လူမ်ားရင္ပိုစည္မွာ"
"အာ...ဟို"
"လာခဲ့ပါ၊ အရင္လိုေဆာ့ရေအာင္"
ဒီေန႔မွလူစံုေနတာ၊ ေမေမေလးကျခံထဲမွာ။
ေဆာ့သင့္လား၊ မေဆာ့သင့္ဘူးလား။
ခပ္တည္တည္ပဲထိုင္ခ်မိတာ...ဦးေသွ်ာင္နဲ႔မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္...
"ဟာ...ဦးဦး..."
ကေလးကလဲေပ်ာ္သြားကာ...
ေသွ်ာင့္ရင္ခြင္ထဲကေနေဘးကိုဆင္းထိုင္သည္။
ေလးေယာက္အျပည့္နဲ႔ေဆာ့ၾကတာ...
ေသွ်ာင္၊ ႀကိဳးကေလး၊ ေက်ာက္စိမ္း၊ ရဲရဲေပါ့။
ငယ္ငယ္ကလိုေတာ့နားမညည္းရဘူး။
ႀကိဳးကေလးရဲ႕ရယ္သံလြင္လြင္ေတြနဲ႔ျပည့္စံုေနတာပါ။
ကေလးေလးရယ္သံဆိုတာအဲေလာက္ေတာင္လူကိုျကည္ႏူးေစတတ္သလား။
နားထဲမွာစမ္းေခ်ာင္းေလးစီးဆင္းေနသလိုပဲ။
ေသွ်ာင္နဲ႔အတူႀကိဳးကေလးကိုယွဥ္တြဲၿပီးျမင္ရေတာ့...
ရင္ဘတ္တေထာင့္ကဆူပူထႂကြလာတာ...
အာ.....ငါ...မ်က္ႏွာပူလိုက္တာ။
လက္ထဲေတာက္မိေနတဲ့ဇယ္သီးေလးကေရာက္ခ်င္ရာေတြေရာက္လို႔...
"ႀကိဳး...ဦးဦးကိုကူေပးလို႔ရလား"
စကားေတာင္မဆံုးဘဲ၊ ေက်ာက္စိမ္းရဲ႕ကိုယ္ေပၚေျပးထိုင္ကာ...
ဇယ္သီးကိုသူကစားေတာ့သည္။
ႏူးညံ့ေႏြးေထြးေနတဲ့ခႏၶာကိုယ္ေသးေသးေလး...
သူတခါမွမဖက္ခဲ့ဖူးတဲ့လူေသးေသးေလး။
သူ႔ကိုဦးဦးတဲ့...
ေသွ်ာင့္ကိုက်ေတာ့ပါးပါးတဲ့လား။
ငါ...ငါ...ဒီလိုစည္းေတြကိုတားခဲ့မိသလား၊
ငါ...ခ်န္ခဲ့တဲ့အတိတ္က...အခုထိ။
"ဟင္...ဦးဦး...ႀကိဳး...ေတာ္တယ္ေနာ္"
သူထိလိုက္တဲ့ဇယ္သီးကက်သြားေတာ့ကေလးကေပ်ာ္သြားကာေမာ့ၾကည့္ဧ။
ျခံထဲကတက္လာတဲ့ေဒၚယုယကအဲဒါကိုျမင္ကာရပ္ၾကည့္ေတာ့...
အိမ္ဝကိုမ်က္ႏွာမူထားတဲ့ေက်ာက္စိမ္းရင္ခြင္ထဲကႀကိဳးကေလး...သူတို႔မ်က္ႏွာခ်င္းတည့္ဆိုင္ၾကေသာအခါ။
ေဒၚယုယကဘာမွမေျပာဘဲၾကည့္ေနခဲ့ပါသည္။
မင္းတို႔ေတြသိသင့္တဲ့အခ်ိန္ေရာက္ေနၿပီ။
ကေလးေတာင္သံုးႏွစ္ျပည့္ေတာ့မွာပဲ။
ေအဘီစီဒီကေနအဆင့္မေက်ာ္ၾကေတာ့ဘူးလားလို႔ေမးခ်င္လွၿပီ၊
ဒီေကာင္ေလးကိုတေန႔ေတာ့အရဲအစြန္႔ၿပီးေမးမည္။
xxxxx
ဆားဗစ္ရံုကကားကိုသြားမယူတာလား၊ ဘာလား။
ကားမရွိဘဲဘယ့္ႏွယ္သြားမလဲမသိဘူး။
ညႀကီးတေနရာရာသြားမယ့္ပံုနဲ႔။
ေမေမေလးကလဲကားမရွိတာမေမးဘူးလားမသိ။
"ေက်ာက္စိမ္း...ငါသြားစရာရွိလို႔၊ ခဏေလးလာအံုး"
"ဘာလဲ"
"အျပင္ခဏလိုက္ပို႔စမ္းပါ"
"ဟင္...ကားကေရာ"
"မရေသးဘူး"
"ဟာ...ကိုယ့္ဘာသာသြား၊ မင္းလဲဆိုင္ကယ္ေမာင္းတတ္တာပဲ"
"ဟာ...လိုက္ပို႔စမ္းပါ"
"ႏိုး...လံုးဝပဲ၊ ႀကိဳက္တဲ့အစီးယူသြား၊ ေသာ့ေတြအကုန္ဂိုေဒါင္ထဲမွာ"
"သားရယ္...ပို႔ေပးလိုက္ပါလား၊ မင္းဆိုင္ေတြကစီးေနက်လိုသာမန္ဆိုင္ကယ္မွမဟုတ္တာ"
"ဟုတ္တယ္...ငါအဆင္မေျပဘူး"
"ေခြးေကာင္...ေသာက္ပိုမေျပာနဲ႔၊ မင္းနယ္စပ္မွာဒီထက္စုတ္ျပတ္ေနတာေတြစီးေသးတာ၊ ကိုယ့္ဘာသာသြား"
"တူလား...ဒီမွာလူရႈ္တယ္၊ ေနာ့...ပို႔ပါကြာ"
"လိုက္ပို႔လိုက္ပါကြယ္၊ ခဏပဲကို၊ သူအခုေခါင္းကိုက္ေနတာတဲ့"
ေမေမ့စကားကိုနာခံရတာ၊ အားနာလို႔...
ေသနာက်...ဒင္းနဲ႔မျဖစ္ပါဘူးဆိုမွ။
လိုက္ပို႔ဖို႔ျပင္ရျပန္သည္။
ကားကိုျမန္ျမန္ျပန္ရမွပါပဲ။
ဂိုေဒါင္ထဲဝင္ေတာ့ဆိုင္ကယ္ေတြကသူတေယာက္ထဲစိ္းတာမို႔...
ဦးထုပ္ေတြဝယ္တိုင္းအိတ္နဲ႔ေသခ်ာသြပ္ၿပီးေတာ့စင္နဲ႔သိမ္းထားမိတာ။
ညဘက္ေပမယ့္...ဦးထုပ္ေဆာင္းမွျဖစ္မွာပါ။
ဘီ႐ိုတံခါးကိုဖြင့္ဦးထုပ္ယူတုန္းရွိေသး...
"အား...ေမေမေရ႔.....အိမ္ေျမႇာင္"
ဘီ႐ိုကမဖြင့္တာၾကာေတာ့...ေသေနတဲ့အိမ္ေျမႇာင္ေျခာက္ေလးကတံခါးၾကားကေနျပဳတ္က်လာတာ၊
သူ႔အေနာက္မွာရပ္ေနတဲ့ေသွ်ာင့္ကိုေၾကာက္အားလန္႔အားနဲ႔ေျပးဖက္ပါေလေရာ...
"လုပ္ပါဦး...ဦးေသွ်ာင္...ဟိုမွာ...."
မသိဘူး၊ အသားယူမယ္။
လည္ပင္းကိုလာဖက္ထားတဲ့ေက်ာက္စိမ္းရဲ႕ခါးကိုအလိုက္သင့္ျပန္ဖက္ေပးလိုက္ကာ...
ေနရာလွည့္ယူသည္။
"ဘယ္မွာလဲ၊ ျပ...
အဲဒီအိမ္ေျမႇာင္၊ ဟင္"
"ဟိုမွာ...အား..."
အသံၿပဲနဲ႔ေအာ္ေနတာအဆင္မေျပလို႔လူကပါတုန္ရီေနတာ၊ သူ႔ပုခံုးမွီလို႔ေက်ာက္စိမ္းကသနားစရာေလး။
ေတာက္...!...
အိမ္ေျမႇာင္ကေသေနလို႔...ရွင္ေနရမွာ၊
ရွင္ၿပီးသူ႔ကိုလာဖက္ထားရမွာကြ။
ျပဳတ္က်ေနတဲ့အိမ္ေျမႇာင္ေသေလးကိုမျမင္ကြယ္ရာထိေျခနဲ႔တိုးကန္ၿပီးေတာ့...
ခါးကိုပိုဖက္ၿပီးေျပာသည္။
"မရွိေတာ့ဘူး"
"ေသခ်ာလား၊ မင္းမစ,နဲ႔ေနာ္"
"အင္း"
ဦးေသွ်ာင္ကမယံုရဘူး၊ လက္ထဲေကာက္ထားၿပီးစရင္စမွာ။
အဲဒါကိုမ်က္လံုးေလးတဖက္ဖြင့္ၿပီးေတာ့ၾကည့္ရသည္။
ျပဳတ္က်တဲ့ေနရာမွာတကယ္မရွိေတာ့ဘူးပဲ။
အား...ေတာ္ပါေသးရဲ႕။
ဟူးကနဲအသက္ရွဴထုတ္ၿပီးမွ...
သူဖက္ထားတဲ့ဦးေသွ်ာင္ကသူ႔ကိုအနီးကပ္ႀကီးရိႈးေနေသာအခါ...
"အား....ဒါကဘာက္ို...
မင္း...ငါ့ကိုဘယ္လိုၾကည့္ေနတာလဲ"
"ဟင္...ၾကည့္လို႔မရဘူးလား"
"ေခြးသေတာင္းစား...ဖယ္...ခါးကိုလႊတ္"
ေက်ာက္စိမ္းအတင္းဖယ္ၿပီး႐ုန္းထြက္လို႔မ်က္ေစာင္းပါထိုးေတာ့...
ေသွ်ာင္ကခပ္ညစ္ညစ္ရယ္ပါသည္။
"မ႐ိုးမသားေတြးေနတာေတြေလ်ာ့ပါဦး....အသည္းေလးရဲ႕"
"ဘာေတြလာေခၚေနတာလဲ...ရြံတာ...ေအာ့"
xxxxx
ဆိုင္ကယ္ေပၚမွာလဲသူဖက္သမွ်ကိုခံေနရ၊
ေနာက္ကေနအသားယူသမွ်စိတ္ေတြတိုၿပီးေအာ္ေနရတာ၊
ဦးေသွ်ာင္ကတစက္မွဂ႐ုစိုက္မေနဘူး။
ေဘာင္းဘီအေပါက္ဝတ္မိတာလဲကံထပ္ဆိုးတာပဲ။
ငယ္ငယ္ကလိုအကုန္ၿပဲထြက္သြားေအာင္လက္ညိဳးနဲ႔ထိုးမကေလာ္ေပမယ့္...လက္နဲ႔ဖြဖြတို႔ခံေနရတာ...
လူကိုအစလာပ်ိဳးေနသလိုပဲ။
အဆင္ေျပမေနဘူး...
သူ႔နႈတ္ခမ္းေတြဖိကပ္ေနတဲ့လည္ပင္းေစာင္းကေန...ေႏြးေထြးမႈေတြကိုတမင္တကာသူေပးေနတာလား။
ဦးထုပ္ယူခဲ့ၿပီးအျပန္က်မွမေဆာင္းေတာ့ဘဲေနတာ။
တမင္ႀကီးဖက္ထားတဲ့လက္ေတြကတင္းလိုက္တာ၊
အေနာက္ကေနပူးကပ္ထိုင္တာလြန္ေနလို႔...
ေရွ႕ကဆီတိုင္ကီသာမပါရင္...
ဆိုင္ကယ္ႂကြက္ေလွ်ာက္ၾကားမွာသူဝင္ၫွပ္ေနမွာ...
တခုၿပီးတခုေျပာေနရင္နားညည္းလို႔...
ဆက္မေျပာဘူး။
ႀကိတ္သာခံစမ္းေက်ာက္စိမ္း။
"အိမ္ျပန္ဘူး၊ ကလပ္သြားရေအာင္"
"မလိုက္ဘူး၊ မသြားဘူး"
"လုပ္ပါ၊ သြားရေအာင္..."
"ဟာ...မျဖစ္ပါဘူးဆို"
"ဒါဆိုျပန္ရင္အိမ္မွာေသာက္မယ္"
"မေသာက္ဘူး"
"မင္းဘာျဖစ္ေနတာတုန္း၊ တခ်ိန္လံုးဗူးပဲခံေနတာ"
"မင္းနဲ႔...ဟာ...မျဖစ္ဘူးဆို"
ေခြးေပါက္ေလး...
မင္းကိုသည္းမခံႏိုင္ေတာ့ရင္တူတူေရဝါးမွာသိလား။
ငါ...စာေမးပြဲၿပီးေအာင္ေစာင့္ေနတာ။
Unicode
နှောင်ကြိုး ( trouble maker)
BXG Fanfic
(နှစ်ယောက်သားကိုအပေါ်အောက်တလှည့်စီသွားပေးမယ်ဆိုပေမယ့်...
ဒီကျောရိုးကိုက Zhanyi ဖြစ်နေလို့တရားမမျှတမိရင်တောင်းပန်ပါတယ်)
(28)
ငယ်ငယ်တုန်းကဆော့တဲ့ဇယ်ခုံလေးကိုအိမ်စတိုခန်းရဲ့ထောင့်တနေရာမှာတွေ့တော့ဦးသျှောင်ကယူထုတ်လာကာဖုန်တွေစင်သွားအောင်လို့ရေနဲ့သေချာဆေးနေသည်။
ပြီးမှအဝတ်စနဲ့သုတ်ပြီးသန့်စင်ကာဇယ်ခုတ်တဲ့နည်းလေးတွေကြိုးကလေးကိုသင်ပေးမလို့။
"ကိုကိုကြီး...အမဲဆီနည်းနည်းထည့်သုတ်ရင်ကောင်းမလား"
"အိုကေ...ငါသွားယူမယ်၊ နင်ကြိုးကလေးကိုကြည့်ထား"
ရဲရဲလည်းဘွဲ့တောင်ရတော့မည်။
လူကြီးဖြစ်နေပြီလေ။
အိမ်ထောင်မပြုပါဘူးချည်းပြောနေတာ၊
ဘယ်လိုဆုံးမမ...မရဘူး။
သူတို့ချင်းလက်ထပ်ထားတာကိုအမျိုးတွေနဲ့အနည်းအကျဉ်းပဲသိခဲ့ကြတာမို့ဒီအချိန်မှာအားလုံးကမေ့မေ့ပျောက်ပျောက်ပါ။
ကြိုးကလေးကိုမွေးစားလိုက်တော့အိမ်မှာဆည်းလည်းလေးလိုဖြစ်နေကာ...
အမြဲစိုပြေနေပါသည်။
ဒီကောင်လေးလည်းတော်တော်ထွားလာခဲ့ပြီ။
"ဒီမှာ..ပါးပါးကိုကြည့်...ဒီလိုလေး...ဟုတ်ပြီ၊ လုပ်ကြည့်"
သေချာကိုကြိုးကလေးကိုရင်ခွင်ထဲထားပြီးတော့ကိုသင်နေတာ...
တကယ့်သားအဖလိုပဲ။
အောက်ဆင်းလာတဲ့ကျောက်စိမ်းကဒါကိုမြင်ရတော့...ရင်ထဲမှာလှိုက်နွေးနေခဲ့သည်။
သျှောင်ကကလေးချစ်တတ်သလိုထိန်းတတ်သားပဲ။
"ရပြီ"
"အဟီး...တော်တာ...လာခဲ့၊ မွ...မွ"
ရင်ခွင်ထဲကကြိုးကလေးကခေါင်းလေးအပေါ်ကိုမော့ကြည့်တော့...
သျှောင်ကပါးလေးကိုလှမ်းငုံ့နမ်းနေတာပါ။
ကြည်နူးနေခြင်းကဧည့်ခန်းတစ်ခုလုံးကိုလွှမ်းခြုံထားသည်။
ကျောက်စိမ်းအတွက်ကတော့...ကမ႓ာခြားနေခဲ့သလား။
ရင်နာသလိုလိုဆို့နစ်သလိုလိုနဲ့...
ဘဝကလိုတာမရဘူး...ရတာကိုလည်းသူမနှစ်မြို့ခဲ့မိဘူးလေ။
"ကိုကိုလေး...လာခဲ့လေ၊ ကြိုးကလေးကိုဆော့ကူဦး၊ လူများရင်ပိုစည်မှာ"
"အာ...ဟို"
"လာခဲ့ပါ၊ အရင်လိုဆော့ရအောင်"
ဒီနေ့မှလူစုံနေတာ၊ မေမေလေးကခြံထဲမှာ။
ဆော့သင့်လား၊ မဆော့သင့်ဘူးလား။
ခပ်တည်တည်ပဲထိုင်ချမိတာ...ဦးသျှောင်နဲ့မျက်နှာချင်းဆိုင်...
"ဟာ...ဦးဦး..."
ကလေးကလဲပျော်သွားကာ...
သျှောင့်ရင်ခွင်ထဲကနေဘေးကိုဆင်းထိုင်သည်။
လေးယောက်အပြည့်နဲ့ဆော့ကြတာ...
သျှောင်၊ ကြိုးကလေး၊ ကျောက်စိမ်း၊ ရဲရဲပေါ့။
ငယ်ငယ်ကလိုတော့နားမညည်းရဘူး။
ကြိုးကလေးရဲ့ရယ်သံလွင်လွင်တွေနဲ့ပြည့်စုံနေတာပါ။
ကလေးလေးရယ်သံဆိုတာအဲလောက်တောင်လူကိုကြည်နူးစေတတ်သလား။
နားထဲမှာစမ်းချောင်းလေးစီးဆင်းနေသလိုပဲ။
သျှောင်နဲ့အတူကြိုးကလေးကိုယှဉ်တွဲပြီးမြင်ရတော့...
ရင်ဘတ်တထောင့်ကဆူပူထကြွလာတာ...
အာ.....ငါ...မျက်နှာပူလိုက်တာ။
လက်ထဲတောက်မိနေတဲ့ဇယ်သီးလေးကရောက်ချင်ရာတွေရောက်လို့...
"ကြိုး...ဦးဦးကိုကူပေးလို့ရလား"
စကားတောင်မဆုံးဘဲ၊ ကျောက်စိမ်းရဲ့ကိုယ်ပေါ်ပြေးထိုင်ကာ...
ဇယ်သီးကိုသူကစားတော့သည်။
နူးညံ့နွေးထွေးနေတဲ့ခန္ဓာကိုယ်သေးသေးလေး...
သူတခါမှမဖက်ခဲ့ဖူးတဲ့လူသေးသေးလေး။
သူ့ကိုဦးဦးတဲ့...
သျှောင့်ကိုကျတော့ပါးပါးတဲ့လား။
ငါ...ငါ...ဒီလိုစည်းတွေကိုတားခဲ့မိသလား၊
ငါ...ချန်ခဲ့တဲ့အတိတ်က...အခုထိ။
"ဟင်...ဦးဦး...ကြိုး...တော်တယ်နော်"
သူထိလိုက်တဲ့ဇယ်သီးကကျသွားတော့ကလေးကပျော်သွားကာမော့ကြည့်ဧ။
ခြံထဲကတက်လာတဲ့ဒေါ်ယုယကအဲဒါကိုမြင်ကာရပ်ကြည့်တော့...
အိမ်ဝကိုမျက်နှာမူထားတဲ့ကျောက်စိမ်းရင်ခွင်ထဲကကြိုးကလေး...သူတို့မျက်နှာချင်းတည့်ဆိုင်ကြသောအခါ။
ဒေါ်ယုယကဘာမှမပြောဘဲကြည့်နေခဲ့ပါသည်။
မင်းတို့တွေသိသင့်တဲ့အချိန်ရောက်နေပြီ။
ကလေးတောင်သုံးနှစ်ပြည့်တော့မှာပဲ။
အေဘီစီဒီကနေအဆင့်မကျော်ကြတော့ဘူးလားလို့မေးချင်လှပြီ၊
ဒီကောင်လေးကိုတနေ့တော့အရဲအစွန့်ပြီးမေးမည်။
xxxxx
ဆားဗစ်ရုံကကားကိုသွားမယူတာလား၊ ဘာလား။
ကားမရှိဘဲဘယ့်နှယ်သွားမလဲမသိဘူး။
ညကြီးတနေရာရာသွားမယ့်ပုံနဲ့။
မေမေလေးကလဲကားမရှိတာမမေးဘူးလားမသိ။
"ကျောက်စိမ်း...ငါသွားစရာရှိလို့၊ ခဏလေးလာအုံး"
"ဘာလဲ"
"အပြင်ခဏလိုက်ပို့စမ်းပါ"
"ဟင်...ကားကရော"
"မရသေးဘူး"
"ဟာ...ကိုယ့်ဘာသာသွား၊ မင်းလဲဆိုင်ကယ်မောင်းတတ်တာပဲ"
"ဟာ...လိုက်ပို့စမ်းပါ"
"နိုး...လုံးဝပဲ၊ ကြိုက်တဲ့အစီးယူသွား၊ သော့တွေအကုန်ဂိုဒေါင်ထဲမှာ"
"သားရယ်...ပို့ပေးလိုက်ပါလား၊ မင်းဆိုင်တွေကစီးနေကျလိုသာမန်ဆိုင်ကယ်မှမဟုတ်တာ"
"ဟုတ်တယ်...ငါအဆင်မပြေဘူး"
"ခွေးကောင်...သောက်ပိုမပြောနဲ့၊ မင်းနယ်စပ်မှာဒီထက်စုတ်ပြတ်နေတာတွေစီးသေးတာ၊ ကိုယ့်ဘာသာသွား"
"တူလား...ဒီမှာလူရှု်တယ်၊ နော့...ပို့ပါကွာ"
"လိုက်ပို့လိုက်ပါကွယ်၊ ခဏပဲကို၊ သူအခုခေါင်းကိုက်နေတာတဲ့"
မေမေ့စကားကိုနာခံရတာ၊ အားနာလို့...
သေနာကျ...ဒင်းနဲ့မဖြစ်ပါဘူးဆိုမှ။
လိုက်ပို့ဖို့ပြင်ရပြန်သည်။
ကားကိုမြန်မြန်ပြန်ရမှပါပဲ။
ဂိုဒေါင်ထဲဝင်တော့ဆိုင်ကယ်တွေကသူတယောက်ထဲစိ်းတာမို့...
ဦးထုပ်တွေဝယ်တိုင်းအိတ်နဲ့သေချာသွပ်ပြီးတော့စင်နဲ့သိမ်းထားမိတာ။
ညဘက်ပေမယ့်...ဦးထုပ်ဆောင်းမှဖြစ်မှာပါ။
ဘီရိုတံခါးကိုဖွင့်ဦးထုပ်ယူတုန်းရှိသေး...
"အား...မေမေရေ့.....အိမ်မြှောင်"
ဘီရိုကမဖွင့်တာကြာတော့...သေနေတဲ့အိမ်မြှောင်ခြောက်လေးကတံခါးကြားကနေပြုတ်ကျလာတာ၊
သူ့အနောက်မှာရပ်နေတဲ့သျှောင့်ကိုကြောက်အားလန့်အားနဲ့ပြေးဖက်ပါလေရော...
"လုပ်ပါဦး...ဦးသျှောင်...ဟိုမှာ...."
မသိဘူး၊ အသားယူမယ်။
လည်ပင်းကိုလာဖက်ထားတဲ့ကျောက်စိမ်းရဲ့ခါးကိုအလိုက်သင့်ပြန်ဖက်ပေးလိုက်ကာ...
နေရာလှည့်ယူသည်။
"ဘယ်မှာလဲ၊ ပြ...
အဲဒီအိမ်မြှောင်၊ ဟင်"
"ဟိုမှာ...အား..."
အသံပြဲနဲ့အော်နေတာအဆင်မပြေလို့လူကပါတုန်ရီနေတာ၊ သူ့ပုခုံးမှီလို့ကျောက်စိမ်းကသနားစရာလေး။
တောက်...!...
အိမ်မြှောင်ကသေနေလို့...ရှင်နေရမှာ၊
ရှင်ပြီးသူ့ကိုလာဖက်ထားရမှာကွ။
ပြုတ်ကျနေတဲ့အိမ်မြှောင်သေလေးကိုမမြင်ကွယ်ရာထိခြေနဲ့တိုးကန်ပြီးတော့...
ခါးကိုပိုဖက်ပြီးပြောသည်။
"မရှိတော့ဘူး"
"သေချာလား၊ မင်းမစ,နဲ့နော်"
"အင်း"
ဦးသျှောင်ကမယုံရဘူး၊ လက်ထဲကောက်ထားပြီးစရင်စမှာ။
အဲဒါကိုမျက်လုံးလေးတဖက်ဖွင့်ပြီးတော့ကြည့်ရသည်။
ပြုတ်ကျတဲ့နေရာမှာတကယ်မရှိတော့ဘူးပဲ။
အား...တော်ပါသေးရဲ့။
ဟူးကနဲအသက်ရှူထုတ်ပြီးမှ...
သူဖက်ထားတဲ့ဦးသျှောင်ကသူ့ကိုအနီးကပ်ကြီးရှိုးနေသောအခါ...
"အား....ဒါကဘာက်ို...
မင်း...ငါ့ကိုဘယ်လိုကြည့်နေတာလဲ"
"ဟင်...ကြည့်လို့မရဘူးလား"
"ခွေးသတောင်းစား...ဖယ်...ခါးကိုလွှတ်"
ကျောက်စိမ်းအတင်းဖယ်ပြီးရုန်းထွက်လို့မျက်စောင်းပါထိုးတော့...
သျှောင်ကခပ်ညစ်ညစ်ရယ်ပါသည်။
"မရိုးမသားတွေးနေတာတွေလျော့ပါဦး....အသည်းလေးရဲ့"
"ဘာတွေလာခေါ်နေတာလဲ...ရွံတာ...အော့"
xxxxx
ဆိုင်ကယ်ပေါ်မှာလဲသူဖက်သမျှကိုခံနေရ၊
နောက်ကနေအသားယူသမျှစိတ်တွေတိုပြီးအော်နေရတာ၊
ဦးသျှောင်ကတစက်မှဂရုစိုက်မနေဘူး။
ဘောင်းဘီအပေါက်ဝတ်မိတာလဲကံထပ်ဆိုးတာပဲ။
ငယ်ငယ်ကလိုအကုန်ပြဲထွက်သွားအောင်လက်ညိုးနဲ့ထိုးမကလော်ပေမယ့်...လက်နဲ့ဖွဖွတို့ခံနေရတာ...
လူကိုအစလာပျိုးနေသလိုပဲ။
အဆင်ပြေမနေဘူး...
သူ့နှုတ်ခမ်းတွေဖိကပ်နေတဲ့လည်ပင်းစောင်းကနေ...နွေးထွေးမှုတွေကိုတမင်တကာသူပေးနေတာလား။
ဦးထုပ်ယူခဲ့ပြီးအပြန်ကျမှမဆောင်းတော့ဘဲနေတာ။
တမင်ကြီးဖက်ထားတဲ့လက်တွေကတင်းလိုက်တာ၊
အနောက်ကနေပူးကပ်ထိုင်တာလွန်နေလို့...
ရှေ့ကဆီတိုင်ကီသာမပါရင်...
ဆိုင်ကယ်ကြွက်လျှောက်ကြားမှာသူဝင်ညှပ်နေမှာ...
တခုပြီးတခုပြောနေရင်နားညည်းလို့...
ဆက်မပြောဘူး။
ကြိတ်သာခံစမ်းကျောက်စိမ်း။
"အိမ်ပြန်ဘူး၊ ကလပ်သွားရအောင်"
"မလိုက်ဘူး၊ မသွားဘူး"
"လုပ်ပါ၊ သွားရအောင်..."
"ဟာ...မဖြစ်ပါဘူးဆို"
"ဒါဆိုပြန်ရင်အိမ်မှာသောက်မယ်"
"မသောက်ဘူး"
"မင်းဘာဖြစ်နေတာတုန်း၊ တချိန်လုံးဗူးပဲခံနေတာ"
"မင်းနဲ့...ဟာ...မဖြစ်ဘူးဆို"
ခွေးပေါက်လေး...
မင်းကိုသည်းမခံနိုင်တော့ရင်တူတူရေဝါးမှာသိလား။
ငါ...စာမေးပွဲပြီးအောင်စောင့်နေတာ။