ေႏွာင္ႀကိဳး ( trouble maker)
BXG Fanfic
(ဒီလိုစိတၱဇေတြေရးရတာေတာင္းပန္ပါတယ္၊
ရင္ဘတ္ထဲမွာမခံစားႏိုင္လို႔ပါ၊
ဒါေပမယ့္...ဒီလိုေလးေရးျဖစ္သြားလို႔ပါ)
(16)
သူဘာေတြလုပ္ခ်င္မိလဲမသိေတာ့ဘူး။
သူဘာေတြလုပ္ေနမိမွန္းမသိေတာ့ဘူး။
ဦးေသွ်ာင္ေဆးမူးေနတဲ့ပံုစံကိုတကယ္ႀကီးမုန္းတီးစြာ...
အဲဒါေတြေၾကာင့္ငါ့ဘဝပ်က္စီးရတာ၊
မင္းေၾကာင့္ငါ့ဘဝပ်က္စီးရတာ။
ဒါကိုပဲနာနာက်ည္းက်ည္းေတြးေနမိတာ...
ဘယ္လိုလက္စားေခ်ဖို႔။
ငါ့ဘဝနစ္နာရသလိုမ်ိဳး...
ငါ့စိတ္ဒဏ္ရာရသလိုမ်ိဳးမင္းကိုလက္စားေခ်ခ်င္လို႔။
ငါအခုလုပ္ခ်င္လို႔လုပ္ေနတာမဟုတ္ဘူး...
မင္းေၾကာင့္...မင္းငါ့အေပၚယုတ္မာသလိုယုတ္မာၾကည့္တာ။
အဝတ္ေတြဗလာက်င္းေနၿပီျဖစ္တဲ့ေသွ်ာင့္ခႏၶာကိုယ္ကိုစိတ္ႀကိဳက္ေမာင္းႏွင္သည္။
ဟုတ္တယ္...
မင္းငါ့ကိုယုတ္မာေနသလိုျပန္ယုတ္မာတာ၊
မင္းငါ့ကိုနင္းေခ်သလိုျပန္နင္းေခ်တာ၊
ငါ...အဲဒါကိုလုပ္ခ်င္လို႔မဟုတ္ဘူးသိလား...
အဲဒါႀကီးကိုငါမုန္းတယ္၊
အဲဒီခံစားခ်က္ေတြကိုငါမုန္းတယ္...
ေသြးသားကိစၥနဲ႔ပတ္သက္လာတိုင္းသာမန္လူလိုမျဖစ္ႏိုင္ေတာ့တဲ့ငါ...စိတၱဇေဝဒနာခံစားေနရတာကိုမုန္းတယ္...
မင္းဖ်က္ဆီးပစ္လိုက္တဲ့...ငါ့ဘဝႀကီးကိုငါမုန္းတယ္...
မ်က္ရည္ေတြနဲ႔နာက်ည္းမႈေတြကိုအကုန္သြန္ခ်မယ္။
ေဆးခ်တာလည္းပံုမွန္မဟုတ္ေပမယ့္...
စိတ္အခန္႔မသင့္တိုင္းလုပ္ပါတယ္။
အဲဒါေတြမမ်ိဳရရင္မေနႏိုင္တာမ်ိဳးမဟုတ္ေပမယ့္...
မေနႏိုင္ေအာင္ရင္ဘတ္ကနာက်င္တဲ့အခါတိုင္းသူေဆးသံုးပါတယ္။
တခါတေလအေပ်ာ္ခန္းေရာက္လိုေရာက္...
ေဆးကြဲခ်င္ေယာင္ေဆာင္ၿပီးေတာ့...
တခါတေလ...ေဂးဘားေတြမွာျဖစ္ခ်င္တိုင္းျဖစ္ေနၾကတာေတြကိုပညာလိုက္ယူ။
ေယာက်ာ္းေလးအခ်င္းခ်င္းဘယ္လိုဖီးလ္သလဲသိခ်င္လို႔။
မိန္းကေလးေတြဆီမသြားႏိုင္တဲ့ငါ့ေၾကာက္စိတ္ေတြေၾကာင့္...
ေယာက်ာ္းေလးဘက္လွည့္တယ္။
ဒါေပမယ့္...
အခုထိရင္ဘတ္ထဲထည့္ေပးလို႔မရတာက....
ေယာက်ာ္းေလးအခ်င္းခ်င္းႀကိဳက္ေနၾကတာ။
ငါဘယ္လိုလုပ္ၿပီးဦးေသွ်ာင္ရဲ႕ဝါးၿမိဳတာခံလိုက္ရတာလဲ။
ဘယ္လိုစိတ္နဲ႔မ်ားငါ့ကိုသူ...ေယာက်ာ္းေလးမွန္းသိသိရက္နဲ႔ေသြးသားရင္းႏွီးမႈရယူႏိုင္တာလဲ။
တကယ့္ကိုနားမလည္ႏိုင္ပါ။
ဒါေတြကထားလိုက္ပါ...
ငါမင္းကိုျပန္လက္စားေခ်ခ်င္တာပဲသိေတာ့တာ။
အ႐ိုင္းဆန္ေနၿပီျဖစ္တဲ့ေက်ာက္စိမ္းရဲ႕လက္ထဲမွာ....
ဘာဆိုဘာမွမသိေတာ့တဲ့ဦးေသွ်ာင့္ခႏၶာကိုယ္ဟာဓားစာခံေလး၊
အစိမ္းသက္သက္ႀကီးထိုးခြဲခံရတဲ့ေသွ်ာင့္ခႏၶာကိုယ္အစိတ္အပိုင္းတစ္ခုဟာ...နာက်င္စြာ။
႐ုန္းကန္ေနေပမယ့္...အင္အားမဲ့စြာ...
နႈတ္ခမ္းပါးပါးေလးဆီကအသံကယဲ့ယဲ့သာ...
"မလုပ္....နဲ႔...နာ...တယ္..."
သြန္လိုသြန္၊ ေမွာက္လိုေမွာက္နဲ႔...
ဒီအခ်ိန္မွာဦးေသွ်ာင္ဟာ...သူ႔လက္ခုပ္ထဲကေရေလးပဲ။
ဒါသူတမင္ဖန္တီးလိုက္တာမဟုတ္ဘူး။
ဦးေသွ်ာင္ကသူ႔ေရွ႕ေခ်ာ္လဲသြားတာ။
ဦးေသွ်ာင္ကဒီေထာင္ေခ်ာက္ထဲမွာလာမိတာ။
ခံစမ္းကြာ...
ငါ့ကိုမင္းေခြ်ယူလိုက္သလိုမင္းကိုျပန္ေခြ်တာ။
ဗလာက်င္းေနတဲ့ေသွ်ာင့္ခႏၶာကိုယ္ကိုစိတ္ႀကိဳက္ေခြ်ယူသည္။
ေရထဲကေနဖမ္းမိလိုက္တဲ့ငါးကေလးတစ္ေကာင္လို...
ေသွ်ာင့္နႈတ္ခမ္းေလးေတြဟစိဟစိနဲ႔ေမာဟိုက္လာတာ...
ပံုမွန္မဟုတ္ေတာ့တဲ့ေက်ာက္စိမ္းရဲ႕အျမင္အာရံုမွာေျပးကိုက္လိုက္ခ်င္တဲ့စိတ္ေတြျဖစ္ေပၚ၏။
ဒါေပမယ့္...တူလို႔လားတန္လို႔လား။
အခ်စ္ကိုရင္ခုန္ခ်င္တဲ့ငါ့ႏွလံုးသားနဲ႔မင္းတူလို႔လား၊
ငါ့အနမ္းေတြနဲ႔တန္လို႔လား။
တေယာက္ေယာက္ရဲ႕နႈတ္ခမ္းကိုျမတ္ျမတ္ႏိုးႏိုးနမ္းရိႈက္ခ်င္တာ...
ဒီလိုစိတ္နဲ႔မဟုတ္ဘူး...
ဒီလိုအေျခအေနနဲ႔မဟုတ္ဘူးကြ။
နီရဲၿပီးခပ္ဟဟျဖစ္ေနတဲ့နႈတ္ခမ္းေတြဆီကေနမ်က္ႏွာလြဲရသည္။
ဒါေပမယ့္...မ်က္ႏွာလြဲရံုနဲ႔အဆင္မေျပတာ...
ဦးေသွ်ာင့္ရဲ႕ညည္းညဴသံေလးေတြၾကားေနရလို႔ပါ။
သူ႔ရဲ႕လႈပ္ရွားမႈအတိုင္းထြက္ေပၚလာတဲ့...
"အင့္" ကနဲညည္းသံေလးေတြကအၾကားအာရံုထဲမွာပဲ့တင္ထပ္သည္။
ဒီအေျခအေနနဲ႔ဆိုရင္...ခ်စ္တဲ့စိတ္ေတြနဲ႔ျမတ္ႏိုးတဲ့စိတ္ေတြေၾကာင့္နားထဲေရေအးစီးေၾကာင္းေလးစီးဆင္းသြားသလိုမ်ိဳး...
ပ်ားရည္စီးေၾကာင္းေလးေတြနႈတ္ခမ္းေပၚကေနစီးဆင္းလာသလိုမ်ိဳး...
ခ်ိဳၿမိန္ၿပီးေအးျမေနမွာပါ။
ဒါေပမယ့္...
ပိတ္ထားစမ္းကြာ...မၾကားခ်င္ဘူး။
မင္းအသံကိုမၾကားခ်င္ဘူး။
ေက်ာက္စိမ္းက...ငိုလဲငို၊ ရိႈက္လဲရိႈက္လို႔...
ခါးေတြကိုပင့္ၿပီးလႈပ္ရွားေနတာလဲလံုးဝမရပ္တန္႔မိဘဲနဲ႔...
ဦးေသွ်ာင့္နႈတ္ခမ္းေတြကိုလွမ္းပိတ္သည္။
"အင့္..."
ေက်ာက္စိမ္း...ဖိပိတ္တာဘယ္ေလာက္ၾကမ္းသလဲဆိုရင္...
ေမာၿပီးနာက်င္လို႔ရိႈက္ေနတဲ့ဦးေသွ်ာင့္မ်က္ႏွာလွလွေလးကတဖက္ေစာင္းက်ၿပီးေတာ့...
ေမး႐ိုးေလးေတြနာက်င္ရတဲ့အထိပါ။
နာက်င္လြန္းလို႔ရံႈ႕မဲ့ၿပီးမ်က္လံုးအိမ္ေလးကိုမရမကဖြင့္ပါသည္။
ေသွ်ာင္ဘာဆိုဘာမွမျမင္...
ဘယ္သူမွန္းဘာမွန္းကိုမသိ။
ဒါေပမယ့္...ရင္ထဲမွာလိႈက္လိႈက္ထ,လာကာ...
ခံစားမႈေတြထိန္းခ်ဳပ္လို႔မရေတာ့ဘူး။
"ငါ့ကို...ၾကင္နာ...ေပးပါ"
ခါးကိုပိုကုန္းလိုက္သလိုျဖစ္ၿပီး...
သူ႔ရင္ဘတ္ေပၚေမွာက္အိပ္လိုက္သလိုျဖစ္တာေၾကာင့္...
နာက်င္ေနတာကိုလွမ္းၿပီးေထြးေပြ႕ႏွစ္သိမ့္ေနတဲ့အေနအထားေလးမို႔...
ဘာသတိမွရွိမေနတဲ့ဦးေသွ်ာင္က...သူ႔ခႏၶာကိုယ္ကိုဖက္တြယ္လာခဲ့၏။
"ျဖည္း...ျဖည္းေလး"
ဘာ...ဘာကိစၥနဲ႔ငါကမင္းကိုညင္သာရမွာလဲ။
ၾကင္နာရမွာလဲ။
ငါခ်စ္လို႔...မင္းကိုအပိုင္သိမ္းေနတာမွမဟုတ္တာ၊
ျမတ္ႏိုးလို႔ေသြးသားခ်င္းေပါင္းဖက္ေနတာမွမဟုတ္တာ။
အေတြးေတြအ႐ိုင္းဆန္တဲ့အတိုင္းခႏၶာကိုယ္ကလိုက္ေလ်ာၿပီး...
အရွိန္ပိုျပင္းကာျမန္လာ၏။
"အား...!...အ...."
"ဖယ္စမ္း...မဖက္နဲ႔"
ေသွ်ာင္ကမ္းလွမ္းလာတဲ့လက္ကေလးကိုပုတ္ခ်သည္။
မထိနဲ႔...ရြံလို႔။
လက္ေမာင္းနဲ႔ေက်ာျပင္ေတြဆီထိေတြ႕ပြတ္သပ္လာခဲ့တဲ့...ဦးေသွ်ာင့္ရဲ႕လက္ေတြကိုအတင္းဖယ္ခ်၏။
ဖယ္ခြာခ်ေတာ့မွ...
ေသွ်ာင္ကလက္ဖဝါးျခင္းယွက္သိုင္းၿပီးဆြဲယူလာေသးတာေၾကာင့္...
စိတ္ေတြပိုရႈပ္ရျပန္သည္။
"အား....!...ဟင့္အင္း"
မပြင့္ႏိုင္ေတာ့တဲ့ေသွ်ာင့္...မ်က္လံုးေတြဆီမွာနာက်င္မႈေၾကာင့္မ်က္ရည္ေတြက်ေနတာလားမသိ။
ဦးေသွ်ာင္ကေမာ့လာခဲ့ၿပီးသူ႔လက္ေမာင္းေတြဆီဆြဲကုပ္ဖက္တြယ္လာခဲ့၏။
မဖက္နဲ႔...ရြံတယ္။
လက္ေတြမၿငိမ္တာကိုသူအာရံုေႏွာက္ၿပီ။
"မထိနဲ႔...ရႈပ္တယ္"
သူ႔ကိုလွမ္းဖက္လာတဲ့လက္ေကာက္ဝတ္ႏွစ္ဖက္ကိုဆြဲခ်ဳပ္ၿပီး...
ျမန္ဆန္ၾကမ္းတမ္းတဲ့လႈပ္ရွားခ်က္ေတြကမဟားတရား။
ေက်ာက္စိမ္းဟာ...
မုန္ယိုေနတဲ့ဆင္႐ိုင္းတစ္ေကာင္...စစ္တလင္းျပင္ထက္ေရာက္ေနသလိုပါ။
အဟင့္...ေျပာစမ္းကြာ...
ေျပာေတာ့မင္းငါ့ကိုခ်စ္တာဆို၊
ငါ့ညီေလးပါဆို။
ဘာလို႔ငါ့ဘဝကိုဖ်က္ဆီးႏိုင္ရတာလဲ။
ေက်ာက္စိမ္းဘာမွမျမင္ရေတာ့ဘဲနဲ႔...
အငိုမ်က္ႏွာနဲ႔...
ေျပာခ်င္တာေတြေျပာၿပီးမုန္တိုင္းထန္သည္။
မ်က္လံုးေတြမဖြင့္ႏိုင္ဘဲနဲ႔...
ေဆးကြဲေနၿပီျဖစ္တဲ့ေသွ်ာင္ကေတာ့တညည္းညည္းတညဴညဴ။
နာက်င္ရလြန္းလို႔ညည္းငိုတဲ့လူတစ္ေယာက္နဲ႔.....
စိတ္နာက်ည္းခ်က္ေတြကိုသြန္ခ်ၿပီးညည္းငိုတဲ့လူတစ္ေယာက္တို႔ရဲ႕....
ငိုရိႈက္သံတခ်ိဳ႕ကမဟူရာညထဲမွာအသည္းယားစရာ....
သူ႔ဦးေဆာင္မႈမွာ...
ေဆးအရွိန္နဲ႔နတ္ျပည္တမွ်ခမ္းနားတဲ့အိပ္မက္ေတြနဲ႔...
ဦးေသွ်ာင့္ရဲ႕နႈတ္ခမ္းဟစိစိေတြကညွို႕ယူလြန္းပါသည္။
သို႔ေသာ္...
႐ိုင္းစိုင္းေနခဲ့ေသာေက်ာက္စိမ္းရဲ႕နႈတ္ခမ္းဖ်ားကေတာ့...
"ငါ...မင္းကိုခ်စ္လို႔မဟုတ္ဘူးကြ...အဲ
ဒါလက္စားေခ်ေနတာ...
မင္းသိလား...
အဲဒါကိုသိပ္ၿပီးခံစားခ်က္ေတြေကာင္းေနတယ္ေပါ့...
ဒါနတ္ျပည္လား...
ငရဲလားဆိုတာမင္းမကြဲျပားေသးဘူးေပါ့...
ေအး...ဒီ့ထက္ပိုေပးပါဆိုရင္လည္းေပးမယ္...
ဒါေပမယ့္...အဲဒါနာက်င္စရာငရဲပဲ...
မင္းႏိုးလာတဲ့အခ်ိန္မွာ...
နာက်င္မႈ၊ ဘာမွန္းမသိတဲ့ေဝဝါးတဲ့မွတ္ဉာဏ္ေတြထဲမွာစဥ္းစားေနရမယ္၊
ဒါ...ဘယ္လိုႀကီးလဲဆိုတာမင္း...မွန္းဆေနရမယ္၊
သံသယေတြနဲ႔ေနသြားစမ္းကြာ...."
႐ူးသြပ္မႈေတြကိုအဆံုးထိမိုင္ကုန္တင္ပစ္လိုက္ၿပီး...
အႀကိမ္ႀကိမ္အခါခါမၿပီးဆံုးႏိုင္ခဲ့ပါ။
ေခြ်းသီးေခြ်းေပါက္ေတြေၾကာင့္...ခႏၶာကိုယ္တစ္ခုလံုးရႊဲရႊဲစိုသလို...
မ်က္ရည္ေတြ...နဲ႔အတူ...
တျခားေသာခႏၶာကိုယ္ရဲ႕သဘာဝထုတ္ကုန္ေတြကအိပ္ယာတစ္ခုလံုးက်ဲျပန္႔လို႔...
မရပ္နားခဲ့ပါဘူး။
သူေတာင္းသမွ်ကိုေက်ာက္စိမ္းေပးခဲ့တယ္။
အဲဒါ...ၾကည္ႏူးမႈေတြနဲ႔မဟုတ္ဘူး...
နာက်ည္းမႈေတြနဲ႔ပါ။
ဒါေပမယ့္...စက္ဆုပ္ရြံရွာဖြယ္အတိမဟုတ္ခဲ့ဘူး။
အဲဒီအရာေတြမွာ...ငရဲကတပိႆာေပမယ့္...အခ်စ္ကေတာ့တစ္ပဲေလာက္ပါေနခဲ့တယ္ဆိုတာ...
ေက်ာက္စိမ္းတံုးေလးမရိပ္မိပါဘူး။
လမင္းမသာခဲ့တဲ့အဲဒီညဟာၾကယ္ေရာင္ေတြရွိခဲ့ပါတယ္။
မဟူရာေရာင္ဟာေၾကာက္ဖို႔ေကာင္းေပမယ့္...
သူတို႔ခ်စ္တဲ့အနက္ေရာင္ကမၺလာေအာက္မွာ...
ႏွလံုးသားေတြေျပးပုန္းေနၾကတာကို...
သူတို႔မသိပါဘူး။
အနက္ေရာင္ကိုႀကိဳက္တဲ့ဦးေသွ်ာင့္ေၾကာင့္ေက်ာက္စိမ္းအနက္ေရာင္ကိုမုန္းပါတယ္။
အနက္ေရာင္နဲ႔သိပ္လိုက္ဖက္တဲ့ေက်ာက္စိမ္းေၾကာင့္...
ဦးေသွ်ာင္အနက္ေရာင္ကိုမုန္းပါတယ္။
ဒါေပမယ့္...မသိမသာခ်စ္ေနၾကပါတယ္။
Unicode
နှောင်ကြိုး ( trouble maker)
BXG Fanfic
(ဒီလိုစိတ္တဇတွေရေးရတာတောင်းပန်ပါတယ်၊
ရင်ဘတ်ထဲမှာမခံစားနိုင်လို့ပါ၊
ဒါပေမယ့်...ဒီလိုလေးရေးဖြစ်သွားလို့ပါ)
(16)
သူဘာတွေလုပ်ချင်မိလဲမသိတော့ဘူး။
သူဘာတွေလုပ်နေမိမှန်းမသိတော့ဘူး။
ဦးသျှောင်ဆေးမူးနေတဲ့ပုံစံကိုတကယ်ကြီးမုန်းတီးစွာ...
အဲဒါတွေကြောင့်ငါ့ဘဝပျက်စီးရတာ၊
မင်းကြောင့်ငါ့ဘဝပျက်စီးရတာ။
ဒါကိုပဲနာနာကျည်းကျည်းတွေးနေမိတာ...
ဘယ်လိုလက်စားချေဖို့။
ငါ့ဘဝနစ်နာရသလိုမျိုး...
ငါ့စိတ်ဒဏ်ရာရသလိုမျိုးမင်းကိုလက်စားချေချင်လို့။
ငါအခုလုပ်ချင်လို့လုပ်နေတာမဟုတ်ဘူး...
မင်းကြောင့်...မင်းငါ့အပေါ်ယုတ်မာသလိုယုတ်မာကြည့်တာ။
အဝတ်တွေဗလာကျင်းနေပြီဖြစ်တဲ့သျှောင့်ခန္ဓာကိုယ်ကိုစိတ်ကြိုက်မောင်းနှင်သည်။
ဟုတ်တယ်...
မင်းငါ့ကိုယုတ်မာနေသလိုပြန်ယုတ်မာတာ၊
မင်းငါ့ကိုနင်းချေသလိုပြန်နင်းချေတာ၊
ငါ...အဲဒါကိုလုပ်ချင်လို့မဟုတ်ဘူးသိလား...
အဲဒါကြီးကိုငါမုန်းတယ်၊
အဲဒီခံစားချက်တွေကိုငါမုန်းတယ်...
သွေးသားကိစ္စနဲ့ပတ်သက်လာတိုင်းသာမန်လူလိုမဖြစ်နိုင်တော့တဲ့ငါ...စိတ္တဇဝေဒနာခံစားနေရတာကိုမုန်းတယ်...
မင်းဖျက်ဆီးပစ်လိုက်တဲ့...ငါ့ဘဝကြီးကိုငါမုန်းတယ်...
မျက်ရည်တွေနဲ့နာကျည်းမှုတွေကိုအကုန်သွန်ချမယ်။
ဆေးချတာလည်းပုံမှန်မဟုတ်ပေမယ့်...
စိတ်အခန့်မသင့်တိုင်းလုပ်ပါတယ်။
အဲဒါတွေမမျိုရရင်မနေနိုင်တာမျိုးမဟုတ်ပေမယ့်...
မနေနိုင်အောင်ရင်ဘတ်ကနာကျင်တဲ့အခါတိုင်းသူဆေးသုံးပါတယ်။
တခါတလေအပျော်ခန်းရောက်လိုရောက်...
ဆေးကွဲချင်ယောင်ဆောင်ပြီးတော့...
တခါတလေ...ဂေးဘားတွေမှာဖြစ်ချင်တိုင်းဖြစ်နေကြတာတွေကိုပညာလိုက်ယူ။
ယောကျာ်းလေးအချင်းချင်းဘယ်လိုဖီးလ်သလဲသိချင်လို့။
မိန်းကလေးတွေဆီမသွားနိုင်တဲ့ငါ့ကြောက်စိတ်တွေကြောင့်...
ယောကျာ်းလေးဘက်လှည့်တယ်။
ဒါပေမယ့်...
အခုထိရင်ဘတ်ထဲထည့်ပေးလို့မရတာက....
ယောကျာ်းလေးအချင်းချင်းကြိုက်နေကြတာ။
ငါဘယ်လိုလုပ်ပြီးဦးသျှောင်ရဲ့ဝါးမြိုတာခံလိုက်ရတာလဲ။
ဘယ်လိုစိတ်နဲ့များငါ့ကိုသူ...ယောကျာ်းလေးမှန်းသိသိရက်နဲ့သွေးသားရင်းနှီးမှုရယူနိုင်တာလဲ။
တကယ့်ကိုနားမလည်နိုင်ပါ။
ဒါတွေကထားလိုက်ပါ...
ငါမင်းကိုပြန်လက်စားချေချင်တာပဲသိတော့တာ။
အရိုင်းဆန်နေပြီဖြစ်တဲ့ကျောက်စိမ်းရဲ့လက်ထဲမှာ....
ဘာဆိုဘာမှမသိတော့တဲ့ဦးသျှောင့်ခန္ဓာကိုယ်ဟာဓားစာခံလေး၊
အစိမ်းသက်သက်ကြီးထိုးခွဲခံရတဲ့သျှောင့်ခန္ဓာကိုယ်အစိတ်အပိုင်းတစ်ခုဟာ...နာကျင်စွာ။
ရုန်းကန်နေပေမယ့်...အင်အားမဲ့စွာ...
နှုတ်ခမ်းပါးပါးလေးဆီကအသံကယဲ့ယဲ့သာ...
"မလုပ်....နဲ့...နာ...တယ်..."
သွန်လိုသွန်၊ မှောက်လိုမှောက်နဲ့...
ဒီအချိန်မှာဦးသျှောင်ဟာ...သူ့လက်ခုပ်ထဲကရေလေးပဲ။
ဒါသူတမင်ဖန်တီးလိုက်တာမဟုတ်ဘူး။
ဦးသျှောင်ကသူ့ရှေ့ချော်လဲသွားတာ။
ဦးသျှောင်ကဒီထောင်ချောက်ထဲမှာလာမိတာ။
ခံစမ်းကွာ...
ငါ့ကိုမင်းချွေယူလိုက်သလိုမင်းကိုပြန်ချွေတာ။
ဗလာကျင်းနေတဲ့သျှောင့်ခန္ဓာကိုယ်ကိုစိတ်ကြိုက်ချွေယူသည်။
ရေထဲကနေဖမ်းမိလိုက်တဲ့ငါးကလေးတစ်ကောင်လို...
သျှောင့်နှုတ်ခမ်းလေးတွေဟစိဟစိနဲ့မောဟိုက်လာတာ...
ပုံမှန်မဟုတ်တော့တဲ့ကျောက်စိမ်းရဲ့အမြင်အာရုံမှာပြေးကိုက်လိုက်ချင်တဲ့စိတ်တွေဖြစ်ပေါ်၏။
ဒါပေမယ့်...တူလို့လားတန်လို့လား။
အချစ်ကိုရင်ခုန်ချင်တဲ့ငါ့နှလုံးသားနဲ့မင်းတူလို့လား၊
ငါ့အနမ်းတွေနဲ့တန်လို့လား။
တယောက်ယောက်ရဲ့နှုတ်ခမ်းကိုမြတ်မြတ်နိုးနိုးနမ်းရှိုက်ချင်တာ...
ဒီလိုစိတ်နဲ့မဟုတ်ဘူး...
ဒီလိုအခြေအနေနဲ့မဟုတ်ဘူးကွ။
နီရဲပြီးခပ်ဟဟဖြစ်နေတဲ့နှုတ်ခမ်းတွေဆီကနေမျက်နှာလွဲရသည်။
ဒါပေမယ့်...မျက်နှာလွဲရုံနဲ့အဆင်မပြေတာ...
ဦးသျှောင့်ရဲ့ညည်းညူသံလေးတွေကြားနေရလို့ပါ။
သူ့ရဲ့လှုပ်ရှားမှုအတိုင်းထွက်ပေါ်လာတဲ့...
"အင့်" ကနဲညည်းသံလေးတွေကအကြားအာရုံထဲမှာပဲ့တင်ထပ်သည်။
ဒီအခြေအနေနဲ့ဆိုရင်...ချစ်တဲ့စိတ်တွေနဲ့မြတ်နိုးတဲ့စိတ်တွေကြောင့်နားထဲရေအေးစီးကြောင်းလေးစီးဆင်းသွားသလိုမျိုး...
ပျားရည်စီးကြောင်းလေးတွေနှုတ်ခမ်းပေါ်ကနေစီးဆင်းလာသလိုမျိုး...
ချိုမြိန်ပြီးအေးမြနေမှာပါ။
ဒါပေမယ့်...
ပိတ်ထားစမ်းကွာ...မကြားချင်ဘူး။
မင်းအသံကိုမကြားချင်ဘူး။
ကျောက်စိမ်းက...ငိုလဲငို၊ ရှိုက်လဲရှိုက်လို့...
ခါးတွေကိုပင့်ပြီးလှုပ်ရှားနေတာလဲလုံးဝမရပ်တန့်မိဘဲနဲ့...
ဦးသျှောင့်နှုတ်ခမ်းတွေကိုလှမ်းပိတ်သည်။
"အင့်..."
ကျောက်စိမ်း...ဖိပိတ်တာဘယ်လောက်ကြမ်းသလဲဆိုရင်...
မောပြီးနာကျင်လို့ရှိုက်နေတဲ့ဦးသျှောင့်မျက်နှာလှလှလေးကတဖက်စောင်းကျပြီးတော့...
မေးရိုးလေးတွေနာကျင်ရတဲ့အထိပါ။
နာကျင်လွန်းလို့ရှုံ့မဲ့ပြီးမျက်လုံးအိမ်လေးကိုမရမကဖွင့်ပါသည်။
သျှောင်ဘာဆိုဘာမှမမြင်...
ဘယ်သူမှန်းဘာမှန်းကိုမသိ။
ဒါပေမယ့်...ရင်ထဲမှာလှိုက်လှိုက်ထ,လာကာ...
ခံစားမှုတွေထိန်းချုပ်လို့မရတော့ဘူး။
"ငါ့ကို...ကြင်နာ...ပေးပါ"
ခါးကိုပိုကုန်းလိုက်သလိုဖြစ်ပြီး...
သူ့ရင်ဘတ်ပေါ်မှောက်အိပ်လိုက်သလိုဖြစ်တာကြောင့်...
နာကျင်နေတာကိုလှမ်းပြီးထွေးပွေ့နှစ်သိမ့်နေတဲ့အနေအထားလေးမို့...
ဘာသတိမှရှိမနေတဲ့ဦးသျှောင်က...သူ့ခန္ဓာကိုယ်ကိုဖက်တွယ်လာခဲ့၏။
"ဖြည်း...ဖြည်းလေး"
ဘာ...ဘာကိစ္စနဲ့ငါကမင်းကိုညင်သာရမှာလဲ။
ကြင်နာရမှာလဲ။
ငါချစ်လို့...မင်းကိုအပိုင်သိမ်းနေတာမှမဟုတ်တာ၊
မြတ်နိုးလို့သွေးသားချင်းပေါင်းဖက်နေတာမှမဟုတ်တာ။
အတွေးတွေအရိုင်းဆန်တဲ့အတိုင်းခန္ဓာကိုယ်ကလိုက်လျောပြီး...
အရှိန်ပိုပြင်းကာမြန်လာ၏။
"အား...!...အ...."
"ဖယ်စမ်း...မဖက်နဲ့"
သျှောင်ကမ်းလှမ်းလာတဲ့လက်ကလေးကိုပုတ်ချသည်။
မထိနဲ့...ရွံလို့။
လက်မောင်းနဲ့ကျောပြင်တွေဆီထိတွေ့ပွတ်သပ်လာခဲ့တဲ့...ဦးသျှောင့်ရဲ့လက်တွေကိုအတင်းဖယ်ချ၏။
ဖယ်ခွာချတော့မှ...
သျှောင်ကလက်ဖဝါးခြင်းယှက်သိုင်းပြီးဆွဲယူလာသေးတာကြောင့်...
စိတ်တွေပိုရှုပ်ရပြန်သည်။
"အား....!...ဟင့်အင်း"
မပွင့်နိုင်တော့တဲ့သျှောင့်...မျက်လုံးတွေဆီမှာနာကျင်မှုကြောင့်မျက်ရည်တွေကျနေတာလားမသိ။
ဦးသျှောင်ကမော့လာခဲ့ပြီးသူ့လက်မောင်းတွေဆီဆွဲကုပ်ဖက်တွယ်လာခဲ့၏။
မဖက်နဲ့...ရွံတယ်။
လက်တွေမငြိမ်တာကိုသူအာရုံနှောက်ပြီ။
"မထိနဲ့...ရှုပ်တယ်"
သူ့ကိုလှမ်းဖက်လာတဲ့လက်ကောက်ဝတ်နှစ်ဖက်ကိုဆွဲချုပ်ပြီး...
မြန်ဆန်ကြမ်းတမ်းတဲ့လှုပ်ရှားချက်တွေကမဟားတရား။
ကျောက်စိမ်းဟာ...
မုန်ယိုနေတဲ့ဆင်ရိုင်းတစ်ကောင်...စစ်တလင်းပြင်ထက်ရောက်နေသလိုပါ။
အဟင့်...ပြောစမ်းကွာ...
ပြောတော့မင်းငါ့ကိုချစ်တာဆို၊
ငါ့ညီလေးပါဆို။
ဘာလို့ငါ့ဘဝကိုဖျက်ဆီးနိုင်ရတာလဲ။
ကျောက်စိမ်းဘာမှမမြင်ရတော့ဘဲနဲ့...
အငိုမျက်နှာနဲ့...
ပြောချင်တာတွေပြောပြီးမုန်တိုင်းထန်သည်။
မျက်လုံးတွေမဖွင့်နိုင်ဘဲနဲ့...
ဆေးကွဲနေပြီဖြစ်တဲ့သျှောင်ကတော့တညည်းညည်းတညူညူ။
နာကျင်ရလွန်းလို့ညည်းငိုတဲ့လူတစ်ယောက်နဲ့.....
စိတ်နာကျည်းချက်တွေကိုသွန်ချပြီးညည်းငိုတဲ့လူတစ်ယောက်တို့ရဲ့....
ငိုရှိုက်သံတချို့ကမဟူရာညထဲမှာအသည်းယားစရာ....
သူ့ဦးဆောင်မှုမှာ...
ဆေးအရှိန်နဲ့နတ်ပြည်တမျှခမ်းနားတဲ့အိပ်မက်တွေနဲ့...
ဦးသျှောင့်ရဲ့နှုတ်ခမ်းဟစိစိတွေကညှို့ယူလွန်းပါသည်။
သို့သော်...
ရိုင်းစိုင်းနေခဲ့သောကျောက်စိမ်းရဲ့နှုတ်ခမ်းဖျားကတော့...
"ငါ...မင်းကိုချစ်လို့မဟုတ်ဘူးကွ...အဲ
ဒါလက်စားချေနေတာ...
မင်းသိလား...
အဲဒါကိုသိပ်ပြီးခံစားချက်တွေကောင်းနေတယ်ပေါ့...
ဒါနတ်ပြည်လား...
ငရဲလားဆိုတာမင်းမကွဲပြားသေးဘူးပေါ့...
အေး...ဒီ့ထက်ပိုပေးပါဆိုရင်လည်းပေးမယ်...
ဒါပေမယ့်...အဲဒါနာကျင်စရာငရဲပဲ...
မင်းနိုးလာတဲ့အချိန်မှာ...
နာကျင်မှု၊ ဘာမှန်းမသိတဲ့ဝေဝါးတဲ့မှတ်ဉာဏ်တွေထဲမှာစဉ်းစားနေရမယ်၊
ဒါ...ဘယ်လိုကြီးလဲဆိုတာမင်း...မှန်းဆနေရမယ်၊
သံသယတွေနဲ့နေသွားစမ်းကွာ...."
ရူးသွပ်မှုတွေကိုအဆုံးထိမိုင်ကုန်တင်ပစ်လိုက်ပြီး...
အကြိမ်ကြိမ်အခါခါမပြီးဆုံးနိုင်ခဲ့ပါ။
ချွေးသီးချွေးပေါက်တွေကြောင့်...ခန္ဓာကိုယ်တစ်ခုလုံးရွှဲရွှဲစိုသလို...
မျက်ရည်တွေ...နဲ့အတူ...
တခြားသောခန္ဓာကိုယ်ရဲ့သဘာဝထုတ်ကုန်တွေကအိပ်ယာတစ်ခုလုံးကျဲပြန့်လို့...
မရပ်နားခဲ့ပါဘူး။
သူတောင်းသမျှကိုကျောက်စိမ်းပေးခဲ့တယ်။
အဲဒါ...ကြည်နူးမှုတွေနဲ့မဟုတ်ဘူး...
နာကျည်းမှုတွေနဲ့ပါ။
ဒါပေမယ့်...စက်ဆုပ်ရွံရှာဖွယ်အတိမဟုတ်ခဲ့ဘူး။
အဲဒီအရာတွေမှာ...ငရဲကတပိဿာပေမယ့်...အချစ်ကတော့တစ်ပဲလောက်ပါနေခဲ့တယ်ဆိုတာ...
ကျောက်စိမ်းတုံးလေးမရိပ်မိပါဘူး။
လမင်းမသာခဲ့တဲ့အဲဒီညဟာကြယ်ရောင်တွေရှိခဲ့ပါတယ်။
မဟူရာရောင်ဟာကြောက်ဖို့ကောင်းပေမယ့်...
သူတို့ချစ်တဲ့အနက်ရောင်ကမ္ဗလာအောက်မှာ...
နှလုံးသားတွေပြေးပုန်းနေကြတာကို...
သူတို့မသိပါဘူး။
အနက်ရောင်ကိုကြိုက်တဲ့ဦးသျှောင့်ကြောင့်ကျောက်စိမ်းအနက်ရောင်ကိုမုန်းပါတယ်။
အနက်ရောင်နဲ့သိပ်လိုက်ဖက်တဲ့ကျောက်စိမ်းကြောင့်...
ဦးသျှောင်အနက်ရောင်ကိုမုန်းပါတယ်။
ဒါပေမယ့်...မသိမသာချစ်နေကြပါတယ်။