ေႏွာင္ႀကိဳး ( trouble maker)
BXG Fanfic
(7)
ပရိယာယ္နဲ႔ေက်ာက္စိမ္းကိုဒီျပန္ေရာက္လာဖို႔ျပန္ေခၚရမည္။
ဘယ္လိုဉာဏ္နီဉာဏ္နက္ေတြသံုးလိုက္ရမလဲ၊
အေမႏွစ္ေယာက္ေခါင္းေျခာက္ေအာင္စဥ္းစားရသည္...။
ဦးေသွ်ာင္ေတာင္မွဘြဲ႕ရပါၿပီ။
ဘြဲ႕လြန္ထပ္ယူဦးဖို႔ျပင္ေနေပမယ့္...
အိမ္ကအလုပ္ေတြရႈပ္လာတာ၊ စာကိုေသခ်ာမက်က္ႏိုင္ဘူးမို႔လို႔....ေက်ာင္းကနားလိုက္တက္လိုက္ပါပဲ...။
ေရွ႕တပတ္ကတနာျပခန္းေတြဆီကေနႏွစ္ခ်ဳပ္စာရင္းရလာေတာ့...
ဘဏ္စာရင္းနဲ႔ေငြအဝင္အထြက္ကိုစစ္မိတာ...
ထြက္ေငြပမာဏကမ်က္လံုးျပဴးခ်င္စရာႀကီး...။
အျမတ္အစြန္းကေက်ာက္စိမ္းသံုးစြဲေနသမွ်နဲ႔ကုန္ေနတယ္ဆိုတာသူသိေနတာၾကာခဲ့ပါၿပီ..။
အခုေတာ့မွ....
မေနႏိုင္မထိုင္ႏိုင္အလုပ္ရႈပ္ခံၿပီးစစ္ေဆးရျပန္သည္...။
"ေမေမ..
အဲဒီေကာင္ဘာေတြလုပ္ေနတာလဲ၊ မသကၤာေတာ့ဘူး"
စာရင္းရွင္းတမ္းရလာတိုင္းမွာယူထုတ္သံုးထားတာအကုန္ေက်ာက္စိမ္းနာမည္နဲ႔ပါ။
ေသွ်ာင္ကေမးလာေတာ့.......
ေဒၚေနေနခမ်ာမေျပာထုတ္ႏိုင္ဘဲနဲ႔...ကာဆီးမိျပန္တယ္....။
"သူ႔ေက်ာင္းအတြက္သံုးလိုက္တာေတြပါသားရယ္"
"သူ႔ေက်ာင္းလခကဘယ္ေလာက္မို႔လဲ"
"အဲဒါက...ဟိုမွာကဒီမွာနဲ႔မတူဘူးေလ၊ စရိတ္ႀကီးတာကိုး"
"မဟုတ္ဘူး၊ မညာနဲ႔....ေမေမ....
scholar ရတယ္လည္းေျပာေသးတယ္၊
Professor ျဖစ္တဲ့အထိအလုပ္မလုပ္ဘဲသံုးႏိုင္တဲ့ပမာဏေတြကုန္ေနတာ၊
သာမန္ေက်ာင္းသားဘဝက ဒီေလာက္ေတာင္မမ်ားဘူး"
ထံုးစံအတိုင္းရွည္လိုက္ရမွ...ဦးေသွ်ာင္ပီသတာ။
ၿပီးရင္လည္းအလုပ္မ်ားၿပီးေတာ့သူဘာမွလုပ္ႏိုင္တာမဟုတ္ဘူး။
တခါမွသူေက်ာက္စိမ္းဘာေတြလုပ္ေနသလဲမေမးခဲ့ဖူးဘူး။
မယံုမၾကည္မျဖစ္ဘူး။
အဆက္သြယ္မလုပ္ရင္သာေနတာ၊ သူထုတ္သံုးေနသမွ်ကိုသံုးပါေစလို႔ပဲၾကည္ျဖဴထားတာ။
ဒီတစ္ေခါက္ကအလုပ္ေတြထဲမွာအဆင္မေျပမႈေတြအမ်ားႀကီးမို႔...
စာရင္းကိုတခါမွသူကိုယ္တိုင္မစစ္ဖူးဘဲစစ္ၾကည့္လိုက္တာ...ေခါင္းေတာင္ကိုက္ခ်င္သြားသည္။
မျဖစ္ေတာ့ဘူး...ေမးမွရေတာ့မယ္။
အရပ္မႏိုင္...ႏိုင္ငံမႏိုင္ျဖစ္ေနတဲ့ေက်ာက္စိမ္းထင္ရာစိုင္းတာေတြအရမ္းဆိုးလာတာ...
အေမႏွစ္ေယာက္စလံုးသိေနတာေတာင္မွဘာမွမေျပာရဲ။
ထပ္ၿပီးအရြဲ႕တိုက္လာမွာေတြကေၾကာက္စရာေကာင္းသည္မို႔ေလ....။
xxxxx
အဘြားေနမေကာင္းတာကိုအေၾကာင္းျပၿပီးျပန္ေခၚရသည္။
"ဘြားဘြားႀကီးေနမေကာင္းတာပဲ၊ ကြ်န္ေတာ္နဲ႔ဘာဆိုင္လဲ၊
အေနသာႀကီး"
တုတ္ထိုးအိုးေပါက္ႀကီးေျပာလိုက္တာ...
ဘယ္အေနအထားေရာက္ေရာက္ပါ။
ေနာက္ဆံုးအတင္းအက်ပ္ေခၚလို႔မရေတာ့...
စီးပြားေရးအေၾကာင္းျပၿပီးျပန္ေခၚရသည္။
အဲဒီအခါဦးေသွ်ာင္နဲ႔ထိပ္တိုက္ဆံုၾက၏။
"ကေလးလိုလိုေခြးလိုလိုလုပ္ေနတာေတြရပ္လိုက္ေတာ့....ေက်ာက္စိမ္း...!.......
မင္းသံုးစြဲထားသမွ်ေတြစာရင္းျပန္ခ်ဳပ္လိုက္တာ၊
တသက္ေလာက္စားတာေတာင္...ေလာက္တယ္ကြ"
အပိုျဖစ္ျဖစ္၊ အလိုျဖစ္ျဖစ္ဦးေသွ်ာင္ကႏိုင္ရင္ၿပီးေရာလို႔ေျပာထည့္သည္။
"မင္းအပူဘယ္ႏွစ္ျပားပါသလဲ၊ ငါ့မိဘပိုက္ဆံငါျဖဳန္းေနတာ"
"ေခြးလိုေကာင္...မင္းမိဘပိုက္ဆံဆိုေပမယ့္...
မင္းလုပ္စာဘယ္ႏွစ္က်ပ္ရွိသလဲ၊
မင္းအေဖေနမေကာင္းတာေတာင္မွအလုပ္ထဲကေနအိမ္ျပန္ဖို႔မစဥ္းစားရဲဘူး၊
ငါနဲ႔ဦးငယ္သာမရွိရင္မင္းဒီစကားေျပာႏိုင္မွာမဟုတ္ဘူး"
"ဟား...သိပ္ၿပီးေတာ့ဆရာက်ေနတယ္ေပါ့၊
အဖ်ားအနားေလးေလာက္နဲ႔ႀကီးက်ယ္ေနတာ"
"ေက်းဇူးမကန္းနဲ႔...
ငါအဖ်ားနားေလးလုပ္တာမင္းဒီလိုသံုးျဖဳန္းႏိုင္တဲ့အထိလုပ္ႏိုင္တယ္ကြ"
စကားမေျပာေတာ့လည္းမေျပာဘူး၊
ေျပာၾကျပန္ရင္လည္းမတည့္ရာမတည့္ေၾကာင္းေတြနဲ႔။
ဒီအေျကာင္းအခြင့္ေကာင္းယူၿပီးေတယ့ေက်ာက္စိမ္းကိုျပန္ေခၚၾကပါေတာ့တယ္။
"သားရယ္...ေမေမတို႔အလုပ္ကိုသားမလုပ္ရင္ဦးေသွ်ာင့္လက္ထဲအကုန္ေရာက္ကုန္ေတာ့မွာပဲ"
တိုင္းတပါးမွာသံုးျဖဳန္းေပ်ာ္ပါးလို႔လဲဝ,ေနၿပီဆိုေတာ့...
ေအးေလ...အဲေကာင္ကိုအနီးကပ္ဒုကၡေပးရတာလဲမဆိုးပါဘူးလို႔ေတးမွတ္ကာ...
ေက်ာက္စိမ္းကိုယ္ေတာ္ျပည္ေတာ္ျပန္ခဲ့၏။
xxxxx
ျခံထဲဝင္လိုက္တာနဲ႔...
ရေနက်ပန္းရနံ့ေတြကအရင္လိုပဲသူ႔ကိုေပြ႕ဖက္ဆီးႀကိဳ၏။
မေရာက္ျဖစ္တာၾကာေနေပမယ့္အရင္လိုပဲေမႊးပ်ံ႕ေနၾကတုန္းပဲ...။
ဒါကိုယ့္အိမ္ပါလားဆိုတဲ့အသိကရင္ထဲမွာေႏြးထြးလို႔ေနသည္...။
အိမ္မျပန္ျဖစ္ခဲ့တာသံုးႏွစ္နီးပါးၾကာခဲ့ၿပီပဲ.....။
မဟုတ္ဘူး...သံုးႏွစ္ေက်ာ္ပါလို႔တြက္ခ်က္မိရင္းနဲ႔.....
အိမ္ေရွ႕တံခါးဝနားေလးမွာ႐ုတ္တရက္ေျခလွမ္းေတြရပ္မိေတာ့......
အိမ္ျပန္ေနာက္က်လို႔အဆူခံရမွာစိုးလို႔...
ဖိနပ္ေတြကိုအသက္ေအာင့္ၿပီးခုနစ္ခ်က္ေပါက္ေနတဲ့ေက်ာက္စိမ္းဆိုတဲ့ကေလးေလးကို....
မ်က္စိထဲျမင္ေယာင္လာသည္...။
အဟြန္႔.........
အခုေတာ့သူ...ကေလးမဟုတ္ေတာ့ဘူး။
ဆိုဒ္အျပည့္ဂိုက္အျပည့္နဲ႔...လူငယ္ေလးျဖစ္ေနၿပီ။
အနက္ေစြးေစြးကိုမွ...အေပၚေအာက္ဆင္တူျဖစ္ေအာင္ဝတ္ထားတာ.....
ျဖဴေဖြးၿပီးပန္းႏုေရာင္ဘက္ကိုလုခ်င္ေနတဲ့အသားအေရတို႔နဲ႔တင့္တယ္လွ၏။
တပ္ထားတဲ့မ်က္မွန္အၾကည္ေလးက...သူ႔ကို...ပိုၿပီးႏုငယ္ေအာင္ပံ့ပိုးေပးေနပါသည္....။
"အား...!..."
႐ုတ္တရက္အိမ္ထဲကေနထြက္ေျပးလာတဲ့ကေလးပိစိေလး၊
တစ္ႏွစ္ေက်ာ္ေလာက္ပဲရွိဦးမယ့္ကေလးေလးကအထက္ေအာက္အဝါေရာင္ဆင္တူေလးနဲ႔...
လက္ထဲမွာမုန္႔ေတြလား၊ ဘာလားမသိကိုင္ၿပီးတံခါးဖြင့္လို႔ထြက္လာကာ...
စြတ္ႀကီးေျပးရင္း....သူ႔ကိုမျမင္ဘဲဝင္တိုက္ပါသည္။
"ဘုတ္...
အင့္...
အီး"
ေျခေထာက္ကိုတိုက္မိၿပီးသူကိုင္လာတဲ့မုန္႔အစအနေတြကေက်ာက္စိမ္းရဲ႕ရွဴးဖိနပ္ဦးစြန္းေပၚမွာ...ေပက်ံကုန္၏။
"အား.....!...."
လဲက်သြားရာကေန...အဲဒီကေလးေလးကတစ္ခ်က္စူးကနဲေအာ္လို႔....ျပန္ထဖို႔ျပင္သည္...။
အနီးနားမွာအမွီသဟဲျပဳစရာဆိုလို႔....
ေက်ာက္စိမ္းရဲ႕ေျခေထာက္ပဲရွိေတာ့.....
အဲဒီကေလးေလးက....သူနဲ႔နီးတဲ့ေက်ာက္စိမ္းရဲ႕ေျခေထာက္ဖ်ားကိုလွမ္းဆြဲလို႔အားျပဳ
ထရပ္ဖို႔ႀကိဳးစားတဲ့အခါ......
"ဟိတ္...မထိနဲ႔၊ သြားစမ္း"
ကေလးရဲ႕လက္ထဲမွာကိုင္လာတဲ့မုန္႔အႂကြင္းအက်န္ေလးေတြေပေရကုန္တဲ့ေဘာင္းဘီအနက္ကိုတစ္ခ်က္ဆြဲခါၿပီးေတာ့....
ေက်ာက္စိမ္းက...ရမ္းေအာ္ေပမယ့္.....
အဲဒီကေလးကမျဖံဳဘူး....။
"ဟြန္႔...".......ကနဲမဲ့ၿပီးေတာ့.....
စူးစူးရဲရဲျပန္ၾကည့္ရင္း...သူ႔ေျခေထာက္ကိုဆြဲထားတာကိုမလႊတ္ဘဲနဲ႔....
ပိုၿပီးတိုးကပ္လို႔ထရပ္လာတဲ့အခါ......
ေက်ာက္စိမ္းစိတ္တိုလာကာ...ထပ္ေအာ္မိျပန္သည္....။
"ေတာက္...!...ေပါက္လႊတ္ပဲစားေလး၊ လႊတ္စမ္း...ငါ့အဝတ္ေတြမွာေပက်ံကုန္ၿပီ......ဖယ္စမ္း...."
လူႀကီးနဲ႔ကေလးကအားခ်င္းမမွ်တာမို႔...
ကေလးကိုအားနဲ႔တြန္းဖယ္လိုက္သလိုျဖစ္သြားၿပီးပစ္စလက္ခတ္လဲေလေတာ့သည္....။
"အင့္...."
လဲက်ေနတဲ့ကေလးကိုေျပးထူဖို႔မႀကိဳးစားဘဲနဲ႔...
ေက်ာက္စိမ္းကသူ႔အဝတ္ကိုပဲဖုတ္ဖက္ခါလို႔ေနမိတယ္....။
အဲဒီအခ်ိန္မွာ........အခ်ိန္ကိုက္ျခံထဲဝင္လာတဲ့ကားတစ္စီး....
ကားေပၚကေန....ႀကိဳးကေလးနဲ႔ေက်ာက္စိမ္းရဲ႕အျဖစ္ကိုအစအဆံုးျမင္လိုက္ရတဲ့ဦးေသွ်ာင္....
ကဲ...ျဖစ္ၾကၿပီေလ။
ကားကိုေတာင္ေသခ်ာမရပ္ႏိုင္ဘဲ....
ေသွ်ာင္က...ျဖစ္ကတတ္ဆန္းနဲ႔ကားေပၚကဆင္းေျပးလာၿပီး....
ေက်ာက္စိမ္းရဲ႕ေရွ႕ကကေလးကိုေျပးထူလို႔....
ရန္ျဖစ္ၾကေတာ့သည္....။
"ဟိတ္ေကာင္...ကေလးေပါက္စေလးကိုဒီလိုလုပ္စရာလား...မင္းကြာ...ခြပ္...!..."
"မထိနဲ႔.....ခြပ္!...ဘုန္း"
"ကေလးကိုမင္း..."
"ဟာကြာ...!..."
တစ္ေယာက္တစ္ခ်က္နဲ႔အိမ္ဝမွာလက္ေဝွ႕ပြဲႀကီးဆင္ႏြဲလို႔......
ဆြဲလြဲထိုးႀကိတ္ေနၾကတဲ့သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ကိုၾကည့္ေနရင္း...
ႀကိဳးကေလးကလည္းမေနေတာ့ဘဲအသံစူးစူးနဲ႔ထ,ေအာ္သည္။
"ပါ့...ပါး..."
လဲက်သြားတဲ့ႀကိဳးကေလးဟာလည္းခ်က္ခ်င္းျပန္လူးလဲထလာၿပီးေက်ာက္စိမ္းေျခေထာက္ကိုေျပးဝင္ဆြဲကာကိုက္ပါေတာ့၏။
"အား...!...ေခြးေကာင္ေလး"
"ဟဲ့...အိမ္ေရွ႕ဦးမွာ....အိုး...ကိုကိုႀကီး...ကိုကိုေလး"
"လုပ္ၾကပါဦး...ႀကိဳးကေလး...လာခဲ့"
အသံေတြေၾကာင့္အိမ္ထဲကေန...
ေဒၚယုယ၊ ရဲရဲနဲ႔မယ္ေထြးတို႔ပါမက်န္ထြက္ေျပးလာၾကေတာ့...
ေဘာင္းဘီကိုဆြဲၿပီးကိုက္ထားတဲ့ႀကိဳးကေလးရဲ႕ေျခေထာက္ေတြဟာ...
ေက်ာက္စိမ္းရဲ႕ရွဴးဖိနပ္ေတြရဲ႕နင္းေခ်မႈေအာက္မွာ...
"အို...ႀကိဳးကေလး...ဆြဲၾကပါအံုး၊
ေတာ္စမ္း...ေတာ္ၾကစမ္းပါ"
"အား...အီး...ဟီးဟီး....အဖြား.....အဖြား....ပါးပါး....က"
"ဟဲ့..."
"ကိုကိုေလး.....ႀက္ိဳးကေလးေျခေထာက္ဖိေနၿပီ"
ကေလးေလးကိုအရင္ဆြဲထုတ္ရသည္။
"မင္း...ဒီပိစိေၫွာက္ေတာက္ေလးကိုမၫွာမတာ...မင္းကြာ...."
"ေတာ္ၾကေတာ့...နင္တို႔ဟာေလ...အဟင့္...အီး"
နင္းေျခခံလိုက္ရတဲ့ႀကိဳးကေလးေျခသလံုးေတြဟာ...ေသြးစတခ်ိဳ႕နဲ႔ရဲရဲနီလို႔...
ကေလးကိုၾကည့္ၿပီး...စိတ္မေကာင္းလို႔ေဒၚယုယမ်က္ရည္ေလးေတြဝဲလာသည္။
"ေတြ႕တာနဲ႔...ကိုက္ၾကေတာ့တာပဲ...ဝင္ခဲ့ၾကစမ္း"
"အဖြား...ပါးပါးကို...သူ....အီး..."
ႀကိဳးကေလးကစူးစူးဝါးဝါးေအာ္ၿပီးလက္ညိဳးႀကီးကိုေက်ာက္စိမ္းဆီထိုးထားတာမို႔...
ေက်ာက္စိမ္းကသူ႔ကိုေခၚတယ္ထင္ၿပီး...ထိတ္လန္႔စြာ....
"ဘာ...ပါးပါးလဲ...ငါ...မင့္အေဖမဟုတ္ဘူး..."
"မင္းကိုေခၚတာလဲမဟုတ္ဘူး...ဂိုဏ္းစတား႐ုပ္နဲ႔...
ကေလးကမင္းကိုအေဖေတာ္စရာလား"
ဒီေတာ့မွေက်ာက္စိမ္းစိတ္ေအးသြားရသည္။
သူ႔ကိုေခၚတာမွမဟုတ္တာ၊ ဒါေပမယ့္...
ဘာလို႔ကေလးကေသွ်ာင့္ကိုပါးပါးလို႔ေခၚေနတာလဲထပ္စဥ္းစားမိျပန္သည္။
သိသြားတာလား၊ မျဖစ္ႏိုင္ဘူး။
သိသြားတယ္ဆိုရင္...ဒီအခ်ိန္ထိဦးေသွ်ာင္ဟာတည္တည္ၿငိမ္ၿငိမ္ျဖစ္ေနမွာမဟုတ္ဘူး။
ကိုယ့္ဘာသာျပန္ေတြးၿပီးေျဖသိမ့္ရသည္။
ေပါင္ေပၚကိုတယုတယေပြ႕ထိုင္ထားၿပီးမ်က္ရည္ေလးေတြသုတ္ေပးလို႔...
ညင္သာစြာျပံဳးရင္း...
ေက်ာက္စိမ္းဆီကိုထိုးထားတဲ့ကေလးရဲ႕လက္ညိဳးေလးကိုေသွ်ာင္ကလွမ္းၿပီးလက္နဲ႔ဖြဖြအုပ္ကာ...
"ႀကိဳးကေလး...အဲလိုလက္ညိဳးမထိုးရဘူးလို႔၊
ပါးပါးေျပာထားတယ္ေလ၊
ေနာ္...ေနာက္ၿပီးလူစိမ္းေတြနဲ႔နီးနီးမေနရဘူး...
မင္းကလိမၼာတယ္ေနာ္...ခ်စ္တယ္မလား"
"အင္း...ပါးပါး...ခ်စ္"
"အိုေက...မငိုနဲ႔...တိတ္ေတာ့"
ကေလးကိုေသခ်ာေပါင္ေပၚေပြ႕ၿပီးေဆးထည့္ေပးၿပီးမွ...ရဲရဲတို႔ကိုမ်က္ရိပ္ျပကာ...
အေပၚထပ္လႊတ္ရသည္။
ဒါေတာင္မွ...ေက်ာက္စိမ္းဆီကအၾကည့္ကိုမလြဲဘဲမ်က္ခံုးေလးေတြတြန္႔ခ်ိဳးကာရန္လိုသည့္ဟန္ေလးကေပ်ာက္မသြား။
ေသွ်ာင့္ကိုေက်ာက္စိမ္းကထိုးလို႔...သူ႔အဖြားကိုတိုင္ေနတာ...
"သူ.....ပါးပါး....ကို...ထိုး..."
"ေအးကြယ္...တီရဲနဲ႔လိုက္သြားေနာ္...အဖြားခဏက်ရင္လာခဲ့မယ္"
"အင္း"
ေခါင္းေလးတညိတ္ညိတ္နဲ႔ထလိုက္သြားတာ...
ေျခေထာက္မွာဒဏ္ရာေတြနဲ႔။
(သနားပါတယ္ႀကိဳးကေလးရယ္)
လာမယ္ဆိုတာလဲအေၾကာင္းမၾကားထားဘဲနဲ႔...
ေရာက္လာတာမို႔...
"ဘာလာလုပ္တာလဲ"
"ကြ်န္ေတာ့္အိမ္ကြ်န္ေတာ္ျပန္လာတာ...ေမေမ၊ ဘာလာလုပ္ရမလဲ"
"ႀကိဳေျပာပါလား"
ေသွ်ာင္ကဝင္ေျပာသည္။
"ဘာလို႔လဲ...ငါ့အိမ္ငါျပန္တာဘယ္သူ႔ကိုတင္ျပရဦးမလဲ"
"ဟဲ့...ေက်ာက္စိမ္း၊ နင္စကားကိုဆင္ခ်င္ေျပာစမ္း"
"မင္းႀကိဳေျပာရင္လာႀကိဳမွာေပါ့"
"ေတာ္ၿပီ၊ ေတြ႕တာနဲ႔...အက်င့္ကိုမေပ်ာက္ဘူး၊ လူႀကီးေတာင္ျဖစ္ေနၿပီ"
"ကေလးတစ္ေယာက္နဲ႔ဖက္ၿပီးျဖစ္ေနတာလူႀကီးမဟုတ္ဘူး...လူ႔ႏြား"
"ေသွ်ာင္...မင္း...!..."
"ေမေမေလးခုနကမေတြ႕လိုက္လို႔...
ႀကိဳးကေလးကိုသူတြန္းလဲပစ္လိုက္တာ...
မစာမနာနဲ႔..."
"စာနာေနရေအာင္...ငါကေမတၱာရွင္၊ ဂ႐ုဏာရွင္ႀကီးမွမဟုတ္တာ"
ယံုပါသည္။
ဖိနပ္ႀကီးနဲ႔တက္နင္းတာေတာင္ကေလးအေပၚသနားစိတ္ကေလးမျဖစ္တဲ့မ်က္ႏွာေပးကိုျမင္ခဲ့ေတာ့...
ေဒၚယုယစိတ္မေကာင္းစြာသက္ျပင္းသာႀကိတ္ခ်၏။
သူတို႔သံုးေယာက္ဘယ္လိုမ်ားထပ္ၿပီးခ်ည္ေႏွာင္ၾကဦးမလဲ။
Unicode
နှောင်ကြိုး ( trouble maker)
BXG Fanfic
(7)
ပရိယာယ်နဲ့ကျောက်စိမ်းကိုဒီပြန်ရောက်လာဖို့ပြန်ခေါ်ရမည်။
ဘယ်လိုဉာဏ်နီဉာဏ်နက်တွေသုံးလိုက်ရမလဲ၊
အမေနှစ်ယောက်ခေါင်းခြောက်အောင်စဉ်းစားရင်း...
ဦးသျှောင်တောင်မှဘွဲ့ရပါပြီ။
ဘွဲ့လွန်ထပ်ယူဦးဖို့ပြင်နေပေမယ့်...
အလုပ်တွေရှုပ်လာတာ၊ စာကိုသေချာမကျက်နိုင်ဘူး။
ဒီကြားထဲ...ရတနာပြခန်းတွေဆီကနေနှစ်ချုပ်စာရင်းရတိုင်း...
အမြတ်အစွန်းကကျောက်စိမ်းသုံးစွဲနေသမျှနဲ့ကုန်နေတာ၊
"မေမေ..
အဲဒီကောင်ဘာတွေလုပ်နေတာလဲ၊ မသင်္ကာတော့ဘူး"
စာရင်းရှင်းတမ်းရလာတိုင်းမှာယူထုတ်သုံးထားတာအကုန်ကျောက်စိမ်းနာမည်နဲ့ပါ။
ဒေါ်နေနေခမျာမပြောထုတ်နိုင်ဘဲနဲ့...
"သူ့ကျောင်းအတွက်သုံးလိုက်တာတွေပါသားရယ်"
"ကျောင်းလခကဘယ်လောက်မို့လဲ"
"အဲဒါက...ဟိုမှာကဒီမှာနဲ့မတူဘူးလေ၊ စရိတ်ကြီးတာကိုး"
"မဟုတ်ဘူး၊ မညာနဲ့၊
scholar ရတယ်လည်းပြောသေးတယ်၊
Professor ဖြစ်တဲ့အထိအလုပ်မလုပ်ဘဲသုံးနိုင်တဲ့ပမာဏတွေကုန်နေတာ၊
သာမန်ကျောင်းသားဘဝက ဒီလောက်တောင်မများဘူး"
ထုံးစံအတိုင်းရှည်လိုက်ရမှ...ဦးသျှောင်ပီသတာ။
ပြီးရင်လည်းအလုပ်များပြီးတော့သူဘာမှလုပ်နိုင်တာမဟုတ်ဘူး။
တခါမှသူကျောက်စိမ်းဘာတွေလုပ်နေသလဲမမေးခဲ့ဖူးဘူး။
မယုံမကြည်မဖြစ်ဘူး။
အဆက်သွယ်မလုပ်ရင်သာနေတာ၊ သူထုတ်သုံးနေသမျှကိုသုံးပါစေလို့ပဲကြည်ဖြူထားတာ။
ဒီတစ်ခေါက်ကအလုပ်တွေထဲမှာအဆင်မပြေမှုတွေအများကြီးမို့...
စာရင်းကိုတခါမှသူကိုယ်တိုင်မစစ်ဖူးဘဲစစ်ကြည့်လိုက်တာ...ခေါင်းတောင်ကိုက်ချင်သွားသည်။
မဖြစ်တော့ဘူး...မေးမှရတော့မယ်။
အရပ်မနိုင်...နိုင်ငံမနိုင်ဖြစ်နေတဲ့ကျောက်စိမ်းထင်ရာစိုင်းတာတွေအရမ်းဆိုးလာတာ...
အမေနှစ်ယောက်စလုံးသိနေတာတောင်မှဘာမှမပြောရဲ။
ထပ်ပြီးအရွဲ့တိုက်လာမှာတွေကကြောက်စရာကောင်းသည်မို့။
အဘွားနေမကောင်းတာကိုအကြောင်းပြပြီးပြန်ခေါ်ရသည်။
"ဘွားဘွားကြီးနေမကောင်းတာပဲ၊ ကျွန်တော်နဲ့ဘာဆိုင်လဲ၊
အနေသာကြီး"
တုတ်ထိုးအိုးပေါက်ကြီးပြောလိုက်တာ...
ဘယ်အနေအထားရောက်ရောက်ပါ။
နောက်ဆုံးအတင်းအကျပ်ခေါ်လို့မရတော့...
စီးပွားရေးအကြောင်းပြပြီးပြန်ခေါ်ရသည်။
အဲဒီအခါဦးသျှောင်နဲ့ထိပ်တိုက်ဆုံကြ၏။
"ကလေးလိုလိုခွေးလိုလိုလုပ်နေတာတွေရပ်လိုက်တော့၊
မင်းသုံးစွဲထားသမျှတွေစာရင်းပြန်ချုပ်လိုက်တာ၊
တသက်လောက်စားတာတောင်...လောက်တယ်ကွ"
အပိုဖြစ်ဖြစ်၊ အလိုဖြစ်ဖြစ်ဦးသျှောင်ကနိုင်ရင်ပြီးရောလို့ပြောထည့်သည်။
"မင်းအပူဘယ်နှစ်ပြားပါသလဲ၊ ငါ့မိဘပိုက်ဆံငါဖြုန်းနေတာ"
"ခွေးလိုကောင်...မင်းမိဘပိုက်ဆံဆိုပေမယ့်...
မင်းလုပ်စာဘယ်နှစ်ကျပ်ရှိသလဲ၊
မင်းအဖေနေမကောင်းတာတောင်မှအလုပ်ထဲကနေအိမ်ပြန်ဖို့မစဉ်းစားရဲဘူး၊
ငါနဲ့ဦးငယ်သာမရှိရင်မင်းဒီစကားပြောနိုင်မှာမဟုတ်ဘူး"
"ဟား...သိပ်ပြီးတော့ဆရာကျနေတယ်ပေါ့၊
အဖျားအနားလေးလောက်နဲ့ကြီးကျယ်နေတာ"
"ကျေးဇူးမကန်းနဲ့...
ငါအဖျားနားလေးလုပ်တာမင်းဒီလိုသုံးဖြုန်းနိုင်တဲ့အထိလုပ်နိုင်တယ်ကွ"
စကားမပြောတော့လည်းမပြောဘူး၊
ပြောကြပြန်ရင်လည်းမတည့်ရာမတည့်ကြောင်းတွေနဲ့။
ဒီအကြောင်းအခွင့်ကောင်းယူပြီးတေယ့ကျောက်စိမ်းကိုပြန်ခေါ်ကြပါတော့တယ်။
"သားရယ်...မေမေတို့အလုပ်ကိုသားမလုပ်ရင်ဦးသျှောင့်လက်ထဲအကုန်ရောက်ကုန်တော့မှာပဲ"
တိုင်းတပါးမှာသုံးဖြုန်းပျော်ပါးလို့လဲဝ,နေပြီဆိုတော့...
အေးလေ...အဲကောင်ကိုအနီးကပ်ဒုက္ခပေးရတာလဲမဆိုးပါဘူးလို့တေးမှတ်ကာ...
ကျောက်စိမ်းကိုယ်တော်ပြည်တော်ပြန်ခဲ့၏။
xxxxx
ခြံထဲဝင်လိုက်တာနဲ့...
မရှူရှိုက်ရတာကြာပေမယ့်...ရနေကျပန်းရနံ့တွေကဆီးကြိုတာ၊ ဒါကိုယ့်အိမ်ပါလားဆိုတဲ့အသိကနွေးထွေးပါသည်။
အိမ်မပြန်ဖြစ်ခဲ့တာသုံးနှစ်နီးပါးပဲ။
မဟုတ်ဘူး...သုံးနှစ်ကျော်ပါ။
အိမ်ရှေ့တံခါးဝနားလေးမှာရုတ်တရက်ခြေလှမ်းတွေရပ်မိတာ၊
ဟိုအရင်ကလိုအိမ်အပြန်ဆူခံရမှာစိုးလို့...
ဖိနပ်တွေကိုအသက်အောင့်ပြီးခုနစ်ချက်ပေါက်နေတဲ့ကျောက်စိမ်းဆိုတဲ့ကလေးလေး။
အခုတော့သူ...ကလေးမဟုတ်တော့ဘူး။
ဆိုဒ်အပြည့်ဂိုက်အပြည့်နဲ့...လူငယ်လေးဖြစ်နေပြီ။
အနက်စွေးစွေးကိုမှ...အပေါ်အောက်ဆင်တူဖြစ်နေတာ၊
ဖြူဖွေးပြီးပန်းနုရောင်ဘက်ကိုလုချင်နေတဲ့အသားအရေတို့ကတင့်တယ်စွာ။
တပ်ထားတဲ့မျက်မှန်အကြည်လေးက...ပိုပြီးနုငယ်အောင်ပံ့ပိုးပေးနေ၏။
"အား...!..."
ရုတ်တရက်အိမ်ထဲကနေထွက်ပြေးလာတဲ့ကလေးပိစိလေး၊
တစ်နှစ်ကျော်လောက်ပဲရှိဦးမယ့်ကလေးလေးကအထက်အောက်အဝါရောင်ဆင်တူလေးနဲ့...
လက်ထဲမှာမုန့်တွေလား၊ ဘာလားမသိကိုင်ပြီးတံခါးဖွင့်လို့ထွက်လာကာ...
သူ့ကိုမမြင်တော့ဝင်တိုက်ပါသည်။
"ဘုတ်...အင့်...အီး"
ခြေထောက်ကိုတိုက်မိပြီးသူကိုင်လာတဲ့မုန့်အစအနတွေကကျောက်စိမ်းရဲ့ခြေထောက်ပေါ်မှာ...
နောက်ပြီးကိုယ့်ဘာသာကုန်းရုန်းထလာတဲ့ကလေးကသူနဲ့နီးတဲ့ကျောက်စိမ်းရဲ့ခြေထောက်ဖျားကိုလှမ်းဆွဲလို့အားပြု
ထရပ်တဲ့အခါ...
"ဟိတ်...မထိနဲ့၊ သွားစမ်း"
"ဟွန့်...ရဲရဲ...ရဲရဲ"
တယောက်ယောက်ကိုအော်ဟစ်မြည်တမ်းပြီးတော့...
စူးစူးရဲရဲပြန်ကြည့်တဲ့မျက်ဝန်းတွေကြောင့်...
ကျောက်စိမ်းစိတ်တိုလာကာ...
"တောက်...!...ပေါက်လွှတ်ပဲစားလေး၊ လွှတ်စမ်း...ငါ့အဝတ်တွေမှာပေကျံကုန်ပြီ"
"အင့်..."
ကလေးကိုတွန်းလိုက်သလိုဖြစ်သွားတာကြောင့်...
စူးစူးရဲရဲရပ်ကြည့်နေရာကနေယိုင်ပြီးလဲသွားတဲ့ကြိုးကလေး...
အချိန်ကိုက်ခြံထဲဝင်လာတဲ့ကားတစ်စင်း...
ကလေးနဲ့ကျောက်စိမ်းရဲ့အဖြစ်ကိုအစအဆုံးမြင်လိုက်ရတဲ့ဦးသျှောင်....
ကဲ...ဖြစ်ကြပြီလေ။
ကားကိုတောင်သေချာမရပ်ဘဲ၊ ဖြစ်ကတတ်ဆန်းနဲ့ကားပေါ်ကဆင်းပြေးလာတဲ့ဦးသျှောင်...
"ဟိတ်ကောင်...ကလေးပေါက်စလေးကိုဒီလိုလုပ်စရာလား...မင်းကွာ...ခွပ်...!..."
"မထိနဲ့.....ခွပ်!...ဘုန်း"
"ကလေးကိုမင်း..."
"ဟာကွာ...!..."
တစ်ယောက်တစ်ချက်နဲ့အိမ်ဝမှာလက်ဝှေ့ပွဲကြီးဆင်နွဲပါတော့၏။
ဆွဲလွဲထိုးကြိတ်နေကြတဲ့သူတို့နှစ်ယောက်ကိုကြည့်နေရင်း...
ကြိုးကလေးကလည်းမနေတော့ဘဲအသံစူးစူးနဲ့ထ,အော်သည်။
"ပါ့...ပါး..."
လဲကျသွားတဲ့ကြိုးကလေးဟာလည်းချက်ချင်းပြန်လူးလဲထလာပြီးကျောက်စိမ်းခြေထောက်ကိုပြေးဝင်ဆွဲကာကိုက်ပါတော့၏။
"အား...!...ခွေးကောင်လေး"
"ဟဲ့...အိမ်ရှေ့ဦးမှာ....အိုး...ကိုကိုကြီး...ကိုကိုလေး"
"လုပ်ကြပါဦး...ကြိုးကလေး...လာခဲ့"
အသံတွေကြောင့်အိမ်ထဲကနေ...
ဒေါ်ယုယ၊ ရဲရဲနဲ့မယ်ထွေးတို့ပါမကျန်ထွက်ပြေးလာကြတော့...
ဘောင်းဘီကိုဆွဲပြီးကိုက်ထားတဲ့ကြိုးကလေးရဲ့ခြေထောက်တွေဟာ...
ကျောက်စိမ်းရဲ့ရှူးဖိနပ်တွေရဲ့နင်းချေမှုအောက်မှာ...
"အို...ကြိုးကလေး...ဆွဲကြပါအုံး၊
တော်စမ်း...တော်ကြစမ်းပါ"
"အား...အီး...ဟီးဟီး....အဖွား.....အဖွား....ပါးပါး....က"
"ဟဲ့..."
"ကိုကိုလေး.....ကြ်ိုးကလေးခြေထောက်ဖိနေပြီ"
ကလေးလေးကိုအရင်ဆွဲထုတ်ရသည်။
"မင်း...ဒီပိစိညှောက်တောက်လေးကိုမညှာမတာ...မင်းကွာ...."
"တော်ကြတော့...နင်တို့ဟာလေ...အဟင့်...အီး"
နင်းခြေခံလိုက်ရတဲ့ကြိုးကလေးခြေသလုံးတွေဟာ...သွေးစတချို့နဲ့ရဲရဲနီလို့...
ကလေးကိုကြည့်ပြီး...စိတ်မကောင်းလို့ဒေါ်ယုယမျက်ရည်လေးတွေဝဲလာသည်။
"တွေ့တာနဲ့...ကိုက်ကြတော့တာပဲ...ဝင်ခဲ့ကြစမ်း"
"အဖွား...ပါးပါးကို...သူ....အီး..."
ကြိုးကလေးကစူးစူးဝါးဝါးအော်ပြီးလက်ညိုးကြီးကိုကျောက်စိမ်းဆီထိုးထားတာမို့...
ကျောက်စိမ်းကသူ့ကိုခေါ်တယ်ထင်ပြီး...ထိတ်လန့်စွာ....
"ဘာ...ပါးပါးလဲ...ငါ...မင့်အဖေမဟုတ်ဘူး..."
"မင်းကိုခေါ်တာလဲမဟုတ်ဘူး...ဂိုဏ်းစတားရုပ်နဲ့...
ကလေးကမင်းကိုအဖေတော်စရာလား"
ဒီတော့မှကျောက်စိမ်းစိတ်အေးသွားရသည်။
သူ့ကိုခေါ်တာမှမဟုတ်တာ၊ ဒါပေမယ့်...
ဘာလို့ကလေးကသျှောင့်ကိုပါးပါးလို့ခေါ်နေတာလဲထပ်စဉ်းစားမိပြန်သည်။
သိသွားတာလား၊ မဖြစ်နိုင်ဘူး။
သိသွားတယ်ဆိုရင်...ဒီအချိန်ထိဦးသျှောင်ဟာတည်တည်ငြိမ်ငြိမ်ဖြစ်နေမှာမဟုတ်ဘူး။
ကိုယ့်ဘာသာပြန်တွေးပြီးဖြေသိမ့်ရသည်။
ပေါင်ပေါ်ကိုတယုတယပွေ့ထိုင်ထားပြီးမျက်ရည်လေးတွေသုတ်ပေးလို့...
ညင်သာစွာပြုံးရင်း...
ကျောက်စိမ်းဆီကိုထိုးထားတဲ့ကလေးရဲ့လက်ညိုးလေးကိုသျှောင်ကလှမ်းပြီးလက်နဲ့ဖွဖွအုပ်ကာ...
"ကြိုးကလေး...အဲလိုလက်ညိုးမထိုးရဘူးလို့၊
ပါးပါးပြောထားတယ်လေ၊
နော်...နောက်ပြီးလူစိမ်းတွေနဲ့နီးနီးမနေရဘူး...
မင်းကလိမ္မာတယ်နော်...ချစ်တယ်မလား"
"အင်း...ပါးပါး...ချစ်"
"အိုကေ...မငိုနဲ့...တိတ်တော့"
ကလေးကိုသေချာပေါင်ပေါ်ပွေ့ပြီးဆေးထည့်ပေးပြီးမှ...ရဲရဲတို့ကိုမျက်ရိပ်ပြကာ...
အပေါ်ထပ်လွှတ်ရသည်။
ဒါတောင်မှ...ကျောက်စိမ်းဆီကအကြည့်ကိုမလွဲဘဲမျက်ခုံးလေးတွေတွန့်ချိုးကာရန်လိုသည့်ဟန်လေးကပျောက်မသွား။
သျှောင့်ကိုကျောက်စိမ်းကထိုးလို့...သူ့အဖွားကိုတိုင်နေတာ...
"သူ.....ပါးပါး....ကို...ထိုး..."
"အေးကွယ်...တီရဲနဲ့လိုက်သွားနော်...အဖွားခဏကျရင်လာခဲ့မယ်"
"အင်း"
ခေါင်းလေးတညိတ်ညိတ်နဲ့ထလိုက်သွားတာ...
ခြေထောက်မှာဒဏ်ရာတွေနဲ့။
(သနားပါတယ်ကြိုးကလေးရယ်)
လာမယ်ဆိုတာလဲအကြောင်းမကြားထားဘဲနဲ့...
ရောက်လာတာမို့...
"ဘာလာလုပ်တာလဲ"
"ကျွန်တော့်အိမ်ကျွန်တော်ပြန်လာတာ...မေမေ၊ ဘာလာလုပ်ရမလဲ"
"ကြိုပြောပါလား"
သျှောင်ကဝင်ပြောသည်။
"ဘာလို့လဲ...ငါ့အိမ်ငါပြန်တာဘယ်သူ့ကိုတင်ပြရဦးမလဲ"
"ဟဲ့...ကျောက်စိမ်း၊ နင်စကားကိုဆင်ချင်ပြောစမ်း"
"မင်းကြိုပြောရင်လာကြိုမှာပေါ့"
"တော်ပြီ၊ တွေ့တာနဲ့...အကျင့်ကိုမပျောက်ဘူး၊ လူကြီးတောင်ဖြစ်နေပြီ"
"ကလေးတစ်ယောက်နဲ့ဖက်ပြီးဖြစ်နေတာလူကြီးမဟုတ်ဘူး...လူ့နွား"
"သျှောင်...မင်း...!..."
"မေမေလေးခုနကမတွေ့လိုက်လို့...
ကြိုးကလေးကိုသူတွန်းလဲပစ်လိုက်တာ...
မစာမနာနဲ့..."
"စာနာနေရအောင်...ငါကမေတ္တာရှင်၊ ဂရုဏာရှင်ကြီးမှမဟုတ်တာ"
ယုံပါသည်။
ဖိနပ်ကြီးနဲ့တက်နင်းတာတောင်ကလေးအပေါ်သနားစိတ်ကလေးမဖြစ်တဲ့မျက်နှာပေးကိုမြင်ခဲ့တော့...
ဒေါ်ယုယစိတ်မကောင်းစွာသက်ပြင်းသာကြိတ်ချ၏။
သူတို့သုံးယောက်ဘယ်လိုများထပ်ပြီးချည်နှောင်ကြဦးမလဲ။