Sabrina's POV
Naparoll eyes na lang ako at bumaba at lumabas ng bahay. I'm with my poker face look. Ayoko siyang makita eh alam naman niya yon tapos pumunta siya dito sa bahay. What a kind of pathetic is he?
"Anong ginagawa mo dito?", sabay cross arms.
"Sabrina, I'm sorry." napakunot-noo lang ako sa sinabi niya.
"For what?", tanong ko.
Napatahimik lang siya.
"Nandito ako para mag-sorry sa'yo... Promise kapag naging tayo ulit babawi ako sa dalawang taong pagkakawala ko. Promise yan."
"Promise?", at natawa ako sa sinabi niya. "No, I won't ever believe you." tigas kong sagot.
"Promise... Hindi na kita iiwan."
"You promised me before na hindi mo ko iiwan. Ikaw ang unang taong nangako sa akin ng lahat. At ikaw din yong taong unang sumira sa akin. Nasira ang buhay ko dahil sayo."
"Sa loob ng dalawang taon... Hinanap kita, pero nawala ka na lang na parang bula. Hindi ka nagpahanap, hindi ka nagpakita. Then nalaman ko umalis din si Pogs." at tiningnan ko siya. "Lahat ng members niyo, hinanap namin kayo. Then, malalaman ko alam pala nila lahat kung nasaan ka." at tiningnan ko ang mga members nilang lahat at napayuko lang sila
Namumuo na naman ang galit ko. Gusto kong magwala sa harap nila para malaman nilang galit ako.
"All this time nagmukha akong tanga. Pinagmukha niyo kong tanga lahat..." at napatingin ulit ako kay Edwin. All this time, nasa paligid lang pala kita... Ikaw yong pinagkatiwalaan ko sa lahat, pero nagkamali ako."
"Then tingin mo... Sa isang sorry mo lang mawawala na yong sakit na iniwanan mo sakin? No... Hinding-hindi yon mawawala."
Bago pa man tumulo ang mga luha ko ay nakita ko si David na may dalang bag. Mukhang kaka-uwi niya lang galing sa school nila. Hindi naman siya halatang pagod kaya tinawag ko.
This is the only way... Para tigilan ako ng Edwin na ito.
"Baby! I'm here. Ang tagal mong dumating, kanina pa kita hini-hintay dito." sabi ko sabay ngiti. Napatingin naman si David sa akin. Ngumiti siya sakin at lumapit siya sa akin.
"Oh Baby... Bakit nasa labas ka pa? Diba sabi ko habang wala pa ako... Sa bahay ka na muna?", tanong naman niya kaya napangiti ako at nilagay ko ang right hand ko sa bewang niya at nilagay ko ang ulo ko sa balikat niya.
"Eh kasi baby may nanggugulo kanina eh." sabay paawa effect ko may David. Gosh, ano na kaya itsura ko ngayon? Mukha na siguro akong bakla.
"Eh sino ba ang nanggugulo?", sabay tingin na naman sa akin ni David at tinuro ko sila Edwin pati na din si Pogs.
"Hina-harana nila ako. Eh may boyfriend na ako. At diba ikaw yon." childish kong sabi.
"Yes baby..." then he smiled. "Kayo, tigilan niyo na ang girlfriend ko. At lalo ka na Edwin, hindi na babalik si Sabrina sa'yo."
"Huwag kang mag-salita ng tapos pare... Hindi mo ko kilala... Hindi mo alam kung ano ang kaya kong gawin."
Natawa naman si David.
"Ano namang gagawin mo? Wala kang magagawa para makuha si Sabrina."
Natawa lang si Edwin.
"Hindi pa tayo break... Tingin mo papakawalan kita."
Natawa naman ako sa sinabi niya.
Hindi pa daw kami break? Seryoso ba siya? Eh nawala nga siya ng dalawang taon. Tapos kami pa din. Gago ba siya?
"You've gone for two years nang walang paalam. You're here but you never told me. You was there all along, but never told me. Now, you think tayo pa din?", galit kong sabi sa kaniya.
"That's why I'm here..."
"No, you won't be here. Sana hindi ka na lang bumalik. Hindi na kita Mahal... And I don't need you now." napatingin naman siya sa akin.
Sobrang lungkot ng mukha niya. Sobrang lungkot ng mata niya. I know it... I was there in his worst. Kaya kilala ko siya. Kilalang-kilala ko siya.
Pero hindi dapat ako magpakita ng awa sa kaniya.
"We'll be going..." tumingin siya sa akin. "And Sabrina... You know what I want, and I can get it." and he smirked.
"Then try me..." and I smiled too. Di ako papatalo no. Di rin ako natatakot sa kaniya.
Nang makaalis sila Edwin at tila ba may kirot pa din sa aking puso.
Nandito ka pa din sa puso ko Edwin... Kailanman ay hindi ka nawala. Mahal kita at hanggang ngayon mahal pa din kita... Mahal na Mahal...
Nang makaalis naman silang lahat at napatingin naman ako kay David.
"Thank you kanina ah. I know it's the only way para tigilan niya na ako." and I smile... But a fake one.
"Okay lang yon... Diba sabi ko sayo... Friends na tayo."
"Yeah..." at natawa ako. "Kumain ka na ba? Tara sa loob ng bahay, merienda tayo."
"Naku, wag na... Nakakahiya naman."
"Sus... Ikaw mahihiya? Wag na." natawa naman kaming dalawa pero wala na siyang nagawa dahil nahila ko na siya sa loob ng bahay.
"Manang... Pagawa po kaming sandwich... Thank you." ngumiti naman si Manang at dali-dali naman niyang ginawa ang sandwich namin habang kami at naupo dito sa dining table.
"Kamusta school?", tanong ko. Wala naman kaming pasok ngayon bukas pa. At buti na lang dahil may konting kirot pa rin sa tagiliran ko.
"Okay naman..." sabay tango niya.
"Ano nga palang kinuha mong course?", tanong ko sa kaniya. Hindi ko kasi alam eh, kahit January na ngayon.
"Ahh... Accountancy." napalaki naman ako ng mata.
"So, magaling ka pala sa math ah." at natawa kaming dalawa.
"Hindi naman." at natawa ulit siya.
Maya-maya at dumating na ang sandwich at kumain na kami. Pero napaisip ako sa sinabi kanina ni Edwin.
You know I want, I can get it...
Kilala ko si Edwin pero bakit parang kinakabahan ako sa puwede niyang gawin this time?