Typo and gramatical error ahead!!
Wayde at the multimedia
This chapter dedicated to:
RishelleAnnJimenez & BRIEEEEEEEMINE
salamat po sa pagpansin ng mga kwento ko!!
❤❤❤
Love Lots
"Lumabas na ba siya sa silid niya?"tanong ko kay yaya Gretha ng dalhan niya ako ng coffee sa library ko.
Dalawang araw na simula ng iyuwi ko ang batang iyon dito sa bahay pero hindi na siya lumabas silid nito.
"Ayaw niyang lumabas sir." Sagot nito. "Ayaw din pong kumain simula ng dumating kayo."
"That fucking little fox." Padabog pa na tumayo ako sa inis ko sa sinabi nito.
Ano ba talaga ang problema ng batang iyon. Hindi nga siya mamamatay sa pagtalon o pagpapasagasa. Pero papatayin naman niya ang sarili sa gutom.
"Ipaghanda siya ng pagkain at ako ang magdadala nun sa kanya." may pagalit na pautos ko dito.
Sinusubukan yata ako ng batang iyon talaga. Tatanda pa ako ng wala sa oras sa ginagawa niya.
"Yes sir." Agad naman itong tumalima.
Muli ko na lang hinarap ang mga ginagawa sabado kaya hindi ko na inabala na pumasok bg kompanya ko. Tanging ang secretary ko na lang ang nandoon ngayon para tumanggap ng mga tawag kung sakali man na may mga investment na darating.
Madami pa akong tatapusing trabaho ngayon pero dumagdag pa talaga ang batang iyon. Itapon ko na lang kaya para mabasan pa ang aalalahanin ko.
Ano ba kasi ang naisip ko at dito ko talaga siya dinala.
"Damn you little fox." Gigil na tumayo ako ng makalipas na ang isang oras. Tama naman tapos ng magluto si Yaya Gretha at pasalubong na sa akin paglabas ko ng library ko.
"Heto na po sir."
"Salamat Gretha. Bumalik ka na sa trabaho mo at ako na ang bahala sa batang iyon." Utos ko ng makuha ko dito ang tray na may pagkain.
Dinala ko nga iyon sa silid niya.
He is Perth Fransisco. Mag Inalam ko na ang family backround niya noong isang araw. Hindi sila mayaman pero hindi din naman sila kahirapan. May pwesto sa palengke ang mga magulang niya na maliit na grocery store.
At isa sa ikinainis kong nalaman ko ay ang itanggi na may anak sila na nag ngangalang Perth ng magtanong ang inutusan kong mag imbistiga sa kanila at parang gusto kong ipasara ang maliit nilang negosyo dahil doon.
Damn them. Walang kwentang mga magulang na itatanggi ang anak nila dahil lang sa paglabas nito sa closet.
Nagpakawala akong buntong hininga bago tuluyang pumasok sa silid niya.
He is sleeping ng maabutan ko.
Nangayayat na nga ito sa dalawang araw na walang kain.
"Damn you little fox." Muli ay napamura na lang ako ng mailapag ko ang tray ng pagkain sa bedside table at umupo sa gilid ng kama nito. "Hey! Wake up little thing." Sabay tapik ng pisngi nito na agad namang nagising.
Napabalikwas pa uto ng bangon at agad na lumayo sa akin ng makilala ako.
"Look at your self. Para ka ng kalansay na nakaupo ngayon." May inis na saad ko na kahit gusto kong magtaas ng boses ay pinigilan ko dahil para na namang mapapaiyak ito ng magtama ang mga mata namin.
Naiisip ko nga nitong huling dalawang araw na baka lunurin pa niya ang sarili sa bathtub kapag naliligo pero sa kabutihang palad ay hindi naman. Pinapabantayan ko siya kay yaya Gretha sa tuwing maliligo ito. Saka na lang niya ito iiwan kapag pabihis na.
"Come on! Huwag mong uubusin ang pasensya ko. Dinalhan kita ng pagkain. Kaya sa ayaw at sa gusto mo ay kumain ka."
"N-no." Mahina at halos walang boses na lumabas sa bibig niya. Nanginginig siya. Dala na siguro ng gutom niya.
"I said eat. Huwag mong hintayin na ako pa ang susubo ng mga pagkain na iyan sa iyo."
Pero umiling lang siya ng paulit ulit. Hinila ang kumot at itinalukbong iyon sa sarili.
"Damt it." Pasigaw na mura ko at sinabayan ng tayo. Iuubos talaga niya ang pasensya ko. "Kakain ka ba o gusto mong ipaparehab na lang kita at sila na ang bahala sayo." Gigil na banta ko.
Pero narinig ko ang pag iyak niya na nauwi na sa malakas na pag atungal niya.
Isa na namang malalim na paghinga ang pinakawalan ko. Hindi siya nadadaan sa pagtaas ng boses ko.
Damn this little thing again.
"Okay! Okay! Stop it will you. Naririndi na ang tainga ko." May gigil na sita ko sa kanya na pilit na pinapababa ang boses ko at muling naupo sa gilid ng kama niya. "Come on! Stop crying." Sinabayan ng paghila sa kumot niya pero hindi niya iyon binitawan at patuloy lang sa pag iyak. "If your parent's abondoned you. Just think na ako na ang bago mong pamilya. Dito, tanggap ka. Dito malaya ka. Dito, maipapakita mo ang tunay na katauhan mo at hindi mo kailangang itago iyon sa iba. And about your finacial problem, just let me give you a hand." Panimula ko para lang gumaan kahit papaano ang dinadala niya na kahit alam ko sa sarili ko na hindi ko ugali at gusto ang ganitong kadramahan.
"Don't waste your life for nothing. Kung itinakwil ka nila isipin mo na may taong darating at matatanggap ka. So here I am now. Isipin mo na ako ang bago mong pamilya. Kaya pwede ba. Ayusin mo ang sarili mo."
Humina ng humina ang pag iyak niya. Hanggang sa tuluyan na iyong tumigil. Kaya naman hinila ko na ang kumot na nakatalukbong sa kanya na hindi na niya pinigilang alisin ko.
Basang basa na ng luha ang mukha niya. Nakasimangot pa at pahikbing pinunasan ng palad niya ang luha sabay singhot sa sipon na malalaglag na yata sa ilong niya.
Naiiling na lang ako na inabot ang tissue sa bedside table at ibinigay iyon sa kanya.
"Fix your self then eat." Muli ay sabi ko sa kanya. "Nagpaluto ako kay yaya Gretha ng pagkain mo. Kumain ka na bago tuluyang lumamig iyan." Muli ay alok ko sa kanya.
Tumigil na siya ng tuluyan sa pag iyak kahit na hindi pa nawawala ang paghikbi niya na sinabayan na ng pagsinok.
Tumingin siya sa tray na kinuha ko at inilagay iyon sa bed tray.
"From now on, think that this is your own house. No one can hurt you here. No one dare to threat you like a trash here." Mahaba kong lintaya na ngayon ay nakatingin sa akin. Sinisinok na nakalabi na ayaw suminga ng sipon at hinahayaang singhutin iyon pabalik sa ilong niya.
Muli ay nailing ako. What a little thing he is? Bata pa siya. Kaka 19 lang niya nitong nakaraang buwan. At sa kasamaang palad na ang araw ng kaarawan niya ay doon siya itinakwil ng mga magulang at kaibigan niya ng magsabi na siya sa mga ito kung ano siya ayon sa binayaran kong nag imbestiga sa kanya. At sa isang buwan na iyon ay siya na lang namuhay ng mag isa. Tumigil sa pag aaral para lang makapagtrabaho. At sumubok na pumasok bilang Interm sa kompanya ko na nakapasok naman siya dahil maganda naman ang performance ng grade niya.
Hindi siya nagsalita pero kumilos na ang mga kamay niya na hawakan ang kutsara at tinidor. Nanginginig pa ang mga iyon na wala ng kalakas lakas na hawakan pa ng mabuti.
"Look at you. Ni hindi mo na mahawakan ng mabuti ang kutsara at tinidor." Sabi ko pa pero kumilos naman ako na kunin iyon sa kanya.
Susubuan ko na muna siya sa ngayon para kahit papaano ay makakain siya ng maayos at sa susunod may lakas na siyang kumain mag isa.
Ikaw ba naman kasi ang hindi kumain ng dalawang araw. Saan ka kukuha ng lakas kung sakali.
"Come on. Just open your mouth and eat." Utos ko. Hindi na siya kumontra pa ng subuan ko na nga ito. Para na tuloy akong nag aalaga ng isang bata sa lagay namin ngayon. "Good boy." Kahit papaano ay nawala ang inis ko sa kanya ng maubos na niya ang pagkaing nakahanda. "Now drink your milk. And tidy up your self. Kung gusto mong lumabas ng silid na ito ay malayang malaya ka. Just make sure na hindi mo na tatangkaing kitilin ang buhay mo." Muli ay paalala ko sa kanya. "Only yaya Gretha and Nay Paula is in the house. Kaya wala kang dapat ipag alala sa mga tao sa paligid."
Hindi siya sumagot pero napatango siya bago kunin ang baso ng gatas at deretsong ininum iyon.
"Like what I've said. Ituring mo itong sarili mo ng bahay. And don't worry about your work at the company. Just stay here for good. At sa pasukan sa susunod na taon, makakapasok ka dahil ako na ang bahala sa tuition mo. Kaya simula ngayon, kalimutan mo na ang mga taong tumakwil sayo at magbagong buhay ka."
Isang tango na lang ulit ang naging sagot niya sa akin bago muling yumuko at ayaw makipagtitigan sa akin.
Naiiling na lang akong muli na kinuha ang tray sa ibabaw ng kama at inilabas na iyon.
"Kumusta ang bata hijo?" Napatingin ako sa nagsalita. Si Nay Paula na halatang kababalik lang galing day off nito. Umuwi ito sa kanila.
"Nandito na pala kayo Nay Pau. He is doing great now. Kumain na siya kahit papaano." Sagot ko dito. Isa si Nay Paula ang matagal ng nagtratrabaho dito at itinuring ko na siya ang pangalawa sa pamilya ko. 10 years to be exact na ng lumipat kami dito sa bahay ng ibigay na sa akin ito ng lolo. At ito na ang kasa kasama ko simula noon. Dati itong nagtratrabaho sa bahay nina mama noon pero sumama ito sa akin ng naglipat bahay na ako. Mag 55 na ito kung hindi ako nagkakamali. "Pakitignan na lang siya Nay Pau, hindi pa natin alam ang takbo ng isip niya baka mamaya ay magpakamatay na naman siya." Bilin ko dito.
"Oo naman Hijo, maasahan mo ako sa pagbabantay sa kanya. Akin na iyan at ako na ang magdadala sa kusina."
"Thank you Nay Pau. Sige at itutuloy ko na muna ang trabaho ko." Ng makuha na nito sa akin ang tray ay nagtuloy na ako ulit sa library ko para ituloy ang naudlot kong trabaho.
At doon ko na naman inubos ang oras ko sa maghapon ko na nasa bahay. Kahit linggo ay ganun lang ang routine ko sa mga oras na lilipas. Ni hindi ko na alam ang nangyayari sa buong bahay. Hindi ko na ulit kinumusta ang bata na nanatiling nasa loob ng silid nito pero kumakain na din daw naman sabi nila yaya Gretha. Kaya kahit papaano ay hindi na siya pabigat pa at dadagdag sa aalalahanin ko. At sana magtuloy tuloy na ng makalimutan niya ang mga walang kwentang taong nang iwan sa kanya sa ere.
=
"Pakibantayan na lang ang bata nay Pau." Muli ay bilin ko dito. Lunes na ng umaga at papasok na ako sa kompanya kahit na ilang araw na lang ay bagong taon. Marami akong aayusin sa mga nagsidatingang mga investment para sa kompanya na dapat na mabigyan ko na ng feedback bago matapos ang taon ngayon.
"Makakaasa ka hijo." Sagot naman nito agad.
"Sige po."
"P-pasok ako." Pasakay na ako ng kotse ko ng marinig ko ang boses niya na ngayon ay patakbong lumapit sa akin. Tinignan ko ito mula ulo hanggang paa at bihis na bihis nga ito. Hindi na din ito parang sanggano na kulang sa tulog na ngayon ay malinis ng tignam at hindi na nangingitim ang gilid ng mga mata.
"Diba sabi ko sayo na hindi mo na kailangang pumasok sa kompanya." Kunot nuo na sabi ko sa kanya ng magtama ang mga mata namin.
"P-pero g-gusto ko ng pumasok. H-hindi na ako gagawa ng ikakapahamak ko." Mahina man ang boses niya ay halata naman na may determinasyon sa sarili na gusto talagang pumasok.
"If you really like to work, fix your self first. Try to read some books if you like. Pwede kang kumuha ng mga libro sa library para basahin mo. Iyon na lang muna ang gawin mo. At maghanda ka para sa pasukan sa susunod. Aralin mo ang dapat aralin sa mga napag aralan mo na bago ka tumigil sa pag aaral para hindi mawala sa utak mo ang napag aralan mo na." Sabi ko sa kanya na ikinayuko ng ulo niya. "Huwag mong isipin na hindi sa ayaw kita dun sa kompanya. Dahil gusto ko na pagtuunan mo ang pansin ang sarili mo. Dahil hindi mo na kailangan ang kumita ng pera sa ngayon dahil sagot ko na lahat ng finacial na gastusin mo." Dagdag ko pa.
"Ako na ang bahala sa kanya hijo." Sabad naman ni Nay Paula at humawak pa sa may siko niya.
"Salamat Nay Pau. Sige po, mauuna na ako. At ikaw. Kumain ka ng wasto at tamang oras." Dagdag bilin ko pa bago na ako tuluyang sumakay ng kotse ko. Sa rear mirror ko nakita ko na inakay na nga siya ni Nay Paula papasok ng bahay na halatang disappointed sa hindi ko pagpayag na sumama siya sa akin.
Pero tama naman ang sinabi ko. Hindi na niya kailangang magtrabaho pa.
"Good Morning sir." Magalang na halos sunod sunod na bati sa akin ng mga empleyado ko ng marating ko ang kompanya.
"Good Morning." tinungo ko na ang opisina ko. Na agad akong sinalubong ng sekretarya ko.
"Good morning sir." Bati din nito sa akin pero halata na parang hindi maganda ang aura.
"Morning, may problema ka ba?"
"Nothing sir. Gusto ko lang sabihin na nasa loob na po ng opisina niyo si miss Francine."
Kaya naman pala.
"Thank you Karen. Go back to your work now."
"Yes sir."
Agad ko ng tinungo ang mismong opisina ko at sa pagpasok ko nga ay nakita ko ng kampanteng nakaupo si Francine sa swivel chair ko. At hindi pa nakontento ay nakataas ang mga paa nito sa ibabaw ng lamesa ko.
"How many times that I've told you, don't put you feet on my desk." May kataasang tunong sita ko dito.
"Hi sweetheart. Long time no see." Hindi pinansin ang pagalit na pagsita ko sa kanya at ang malala pa ay ang paa ay pinaghiwalay kaya naman kitang kita ko na ang itinatako niya sa pagitan ng kanyang mga hita.
Damn this woman!
"Wanna have a breakfast meal sweetheart." Sabay kagat pa ng ibabang labi at may pahawak pa sa isa niyang dibdib. "Missing your touch so much. Come sweerheart."
Nagpakawala na lang ako ng isang buntong hininga bago ko binitawan ang briefcase ko sa may sofa sa gilid.
Palapit ako dito habang kinakalas ang mga botones ng damit.
*****
To be Continued.
*****