《Δεν ωφελεί να σου κρύβομαι αλλο πία κόρη μου θα σου μιλήσω για το ειδύλλιο που είχα με τον πραγματικό σου πατέρα...》πρόφερε συγκινημένη δίχως η καρδιά να αντέχει το βάρος των ζοφερών αναμνήσεων που επανέφερε..
《Ολα ξεκίνησαν απ όταν πάτησα πρώτη μου φορά Έλληνικό έδαφος μαγέυτικα.
Βλέπεις ήταν και οι πρώτες μου διακοπές εκτός Αμερικής επέλεξα εκείνο το νησί έπειτα απο παρότρυνση της Ελπίδας .
Μια φίλη απο την νομική σχολή που φοιτούσα χωρίς την πολύτιμη βοήθεια της θα ήμουν χαμένη καθώς δεν είχα που να μείνω.
Το είχα σκάσει απο τους γονείς μου αφου παρέμεναν ανέμδοτοι κι δεν με άφηναν να πραγματοποιήσω το ονειρό μου .
Ήθελα να γίνω ηθοποιός να παίζω θέατρο αποτελούσε διακαή μου πόθο και ήλπιζα να με καταλάβουν πράγμα που δεν έπραξαν.
Στο νησί εκείνο φάνταζαν ολα υπέροχα φύση ,ήλιος ,θάλασσα πανω από όλα όμως ηρεμία.
Το ερωτεύτηκα από την πρώτη κιόλας η μέρα εγκαταστάθηκα στο εξοχικό της Ελπίδας.
Ένα μικρό ξύλινο σπιτάκι χτισμένο σχεδόν επάνω σε βράχους που σου χάριζε μια απόκοσμη θεα ουρανού κι θάλασσας .
Χρειάστηκαμε είκοσι ολόκληρα λεπτά για να ανέβουμε εως εκεί κουβαλούσαμε θυμάμαι γεμάτες σακούλες με τρόφιμα κι νερά ώστε να μην κατεβαίνουμε κάθε τρείς και λιγο στην χώρα .
Οι πρώτες μέρες μου φαίνονταν δύσκολες δεν ήταν δα και εύκολο να συνηθίσω ξάφνου ενα ολοκαίνουργιο κλίμα.γέννημα
Ήμουν γεννημα θρέμα Αμερικανίδα πως θα μπορουσά να ζήσω σε έναν τέτοιο τόπο αλλιώτικο εστω κι για λίγο ;
Είχα μάθει να ζω με ολες τις ανέσεις μα τώρα ήρθε ο καιρός να συνηθίσω να στερούμαι .
Η τιμωρία που επέβαλλα στους γονείς μου δυστυχώς δεν απέδωσε καρπούς μιας κι ενας μήνας μόλις είχε περάσει δίχως να επιδείξουν ενδιαφέρον .
Βέβαια το πιο θετικό απο όλα ήταν πως πλέον είχα εγκλιματιστεί πλήρως πια τοσο πολύ μάλιστα που άρχισα να αποκτώ φίλους .
Μ άρεσε να βγαίνω για διασκέδαση μαζί τους σε διάφορα μπαράκια τα βραδια χορεύαμε εως να ξημερώσει κι ήταν ολοι τους τόσο κεφάτοι .
Ένα πρωί λοιπόν η Ελπίδα έπεσε στο κρεββάτι άρρωστη βαριά με ίωση που την ταλαιπωρούσε επι μέρες .
Μου είχε εξαρχής υποσχεθεί να με ξεναγήσει στην πιο όμορφη παραλία του νησιού αλλα μέχρι πρότινος δεν το έπραξε.
Στεναχωρημένη και ανήσυχη για την κατάσταση κάθισα σε μια καρέκλα κι έγραψα μια λίστα με τα τρόφιμα που μας τελείωναν .
Έπειτα απο εναν μικρό καυγά μαζί της τελικώς κατάφερα να την πείσω να μην ανησυχεί που θα κατέβαινα μονάχη μου στην πόλη .
Υποσχέθηκα να την προμηθέυσω με τα φάρμακα που είχε συστήσει ο γιατρός και η ίδια αρνούνταν πεισματικά να πάρει.
Υπήρχε βέβαια και ένας απώτερος σκοπός πως τόσες ατελείωτες ημέρες άκουγα για αυτό το όμορφο μέρος μα κανείς από τους φίλους δεν προσφερόταν να την ξεναγήσει .
Πεισμωσά λοιπόν κι ξεκίνησα να το εξερευνήσω μονάχη μου θέλοντας να ξεφύγω λιγάκι κι απ την ρουτίνα.
Το πείραμα πέτυχε κι σε λιγότερο από μισή ώρα έχοντας ψωνίσει τα απαραίτητα και ρωτώντας διαφόρους ντόπιους.
Βρεθηκά μπροστά σε μια καταπράσινη θεά με κρυστάλλινα νερά που με καλούσά να εξερεύνηση τα καθάρια βαθύ της .
Η ανάσα μου είχε κοπεί αφου κάθε αφήγηση έμοιαζε παραμύθι μπροστά στην παραδεισένια ομορφιά του τοπίου .
Κάθισα στην ζέστη αμμουδιά απλώνοντας τα ποδια μου ενθουσιασμένη.
Δεν υπήρχε κυριολεκτικά ψυχή τριγύρω μιας και την συγκεκριμένη ημέρα η ζέστη φάνταζε αφόρητη.
Απερίσκεπτα λοιπόν έβγαλα τα ρούχα μου μένοντας ολόγυμνη κι βούτηξα στα καταπράσινα νερά .
Το νερό αστραπιαία δρόσισε ολο μου κορμί που κυριολεκτικά ψηνόταν κατω απο τον καυτό ήλιο και σύντομα θα μου προκαλούσε εγκαύματα .
Ξέρεις εκείνο που μου έκανε πραγματικα εντύπωση σε εκείνη την χώρα ήταν το ποσό λαμπερό ήλιο διέθετε σχεδόν ολο τον χρόνο.
Επανέρχομαι στην ουσία το ρεύμα με παρέσυρε χωρίς καν να το αντιληφθώ σε πολύ βαθειά νερά .
Πάγωσα ολόκληρη σαν αντίκρισα την στεριά ολοένα να ξεμακραίνει ενω οσο κι αν κολυμπούσα το κύμα με τραβούσε σαν μαγνήτης ολοένα πιο κοντά.
Ο καιρός άλλαξε απότομα ένας ξαφνικός αέρας ξεσήκωσε τα ήμερα νερά.
Πάλευα με θηρία κύματα που έρχονταν με φόρα καταπάνω μου είχα τρομάξει για τα καλά και το σώμα μου άρχισε να μουδιάζει .
Δεν καταφερα να γυρίσω πίσω στην ακτή τα κύματα με μετέφεραν με μαθηματική ακρίβεια στο θάνατο .
Μα πως καταφερα να ξεχαστώ με αποτέλεσμα να πνίγομαι εξαιτίας της απερισκεψίας μου .
Η μάχη ηταν άνιση ήμουν βλέπεις ανίσχυρη μπροστά στην δύναμη της θάλασσας οπου κι αν γυρνούσα τα μάτια μου διέκρινα πέλαγο περιτριγυρισμένο απο βράχια.
Κανένας δεν θα με έσωζε παραδέκτηκα νικημένη αποχαιρέτησα ενδόμυχα τους γονείς και την ζωή που δεν πρόλαβα να γνωρίσω και παραδόθηκε γενναία στα χέρια του θανάτου .
Πρεπει να χω πεθάνει αναλογίστικα καθώς άνοιγα τα μάτια μου με δυσκολία αντικρίζοντας έναν μυστηριώδη άνδρα να στέκεται από πάνω μου κι να με παρατηρεί αλλόκοτα.
Τρόμαξα μα δεν μπορουσά να κουνηθώ από την θέση μου ενω ισα που ανέπνεα
Καθότι είχαν απορροφήσει αρκετό νερό οι πνεύμονες.
Σταδιακά επανήλθα στην πραγματικότητα αντιλαμβανόμενη πως βρισκόμουν ξαπλωμένη σε ένα καίκι κάποιου αγνώστου ψαρά που προφανώς που με έσωσε την ύστατη στιγμή.
«Έπρεπε να προσέχεις που κολυμπάς κοπέλα μου ! Θα χες πάει στον άλλο κόσμο αν δε σε έβλεπα από μακριά !»με μάλωσε αγριωπά .
Η τραχεία φωνή του παρατήρησα πως ταίριαζε απολυτα με το παρουσιαστικο του .
Βάλθηκα λοιπόν να τον παρατηρώ ζαλισμένη βγάζοντας κάποια πρόχειρα συμπεράσματα .
Σίγουρα είχα ερθει αντιμέτωπη με κάποιο περαστικό ψαρά γυρω στα είκοσι πέντε που παραδόξως έμοιαζε με θεό του Ολύμπου .
Ήταν πραγματικά θεόρατος ηλιοκαμμένος από την κορφή εως τα νύχια με μυώδης σώμα που μύριζε θαλασσινή αλμύρα με μια λέξη ρωμαλέος.
Το οβάλ πρόσωπο το σκέπαζαν πυκνά μαυρά γένια απεριποίητα από καιρό μαγνητίστηκα αστραπιαία από τα λαμπερά γαλανά του μάτια με τις πυκνές βλεφαρίδες που δεν θα λησμονήσω ποτέ .
Διέθετε έντονα σμιλεμένα χαρακτηριστικά που έμοιαζαν βγαλμένα απο κάποια φαντασίωση μου.
Η μύτη του απ οσο θυμάμαι ήταν λιγάκι γαμψή που την παρομοίασα για κάποιο ανεξήγητο λόγο με την δικιά μου .
Μου κέντρισε αισθητά το ενδιαφέρον παρα την κατάσταση που βρισκόμουν καθως σηκώθηκε από πάνω μου αισθάνθηκα ένα ελαφρύ μούδιασμα χαμηλά στην κοιλιά τον ποθόυσα .
Αναγκαστικά να διαπιστώσω δίχως να αντιλαμβάνομαι το τι ακριβώς με τράβαγε τόσο έντονα κοντά του .
Ολα αυτα βέβαια προτού αντιληφθώ έκπληκτη πως δεν στεκόμουν πλέον γυμνή μπροστά στον ημίθεο ψαρά.
Αντιθέτως ήμουν σκεπασμένη με ενα ύφασμα τραχύ σαν καραβόπανο που ευτυχώς έδειχνε τουλάχιστον καθαρό.
«Με συγχωρείς ..δεν ειμαι ελληνίδα..» συλλάβισα μιλώντας σπαστά ελληνικά .
Το βλέμμα του με τρόμαξε καθώς κάρφωνε τα μάτια του στα δικά μου με ενα παράξενο σκοτεινό θα έλεγα οργισμένο ύφος .
«Φαίνεται ότι δεν είσαι του λόγου σου από τα μέρη μας ! Κανείς δεν κολυμπά σε εκείνη την παραλία πια !» απάντησε απαξιωτικά.
«Δεν το ήξερα ..έχω ένα μήνα περίπου στο νησί είμαι απο Αμερική..α πως το λέμε τώρα .. το όνομα μου ειν Μιράντα . Ευχαριστώ που μου έσωσες την ζωή !» πρόφερα αργά αλλά καθαρά.
Ένα αχνό χαμόγελο χαράχθηκε στα χείλη του κι η καρδιά μου σταμάτησε προς στιγμήν να χτυπά καθώς η αγριωπή απειλητική όψη του γλύκανε .
«Δεν έκανα τίποτα απλως σε βρήκα να επιπλέεις λιπόθυμη κι σε περιμάζεψα .
Αφου σου έριξα πρώτα ένα πανί για να κρύψω την προκλητική γύμνια σου !»
Η ντροπή που αισθανθηκά δεν περιγραφοταν με λέξεις ολοκληρη κοκκίνισα .
«Σ ευχαριστώ κι πάλι ! Μα που.. πηγαίνουμε τώρα ;»ρώτησα κοιτώντας τριγύρω της απορημένη καθώς διέσχιζαν τα κύματα γοργά.
«Μην ανησυχείς δεν θα σου κάνω κακό !Γυρίζουμε πίσω στο λιμάνι σε περίπου ένα τέταρτο φτάνουμε !» με καθησύχασε καθώς μου προσέφερε λίγο τσάι .
Κατι στην μάτια του με αιχμαλώτισε ποτε μου δεν φαντάστηκα πως υπήρχαν στον κόσμο άνδρες σαν αυτόν.
Όμορφοι βιοπαλεστές κι συνάμα αρρενωποί δεν έμοιαζε με τίποτα στους πιστοποιημένους νεαρούς του κύκλου μου.
Ολα επάνω του φάνταζαν τοσο γοητευτικά ακόμη δα και το χαμόγελο του μπορούσε να με ταξιδέψει στο πιο ψηλό σημείο του ουρανού .
Ισως έφταιγε το νεαρό της ηλικίας μου που γοητευτικά τοσο έντονα απο εκείνον βέβαιη πως δεν θα γυρνούσε ποτέ του να κοιτάξει ερωτικά μια ξένη .
Οι φίλοι μου μιλούσαν συνεχώς για τις παραδόσεις του νησιού μάλιστα μια από αυτές υπαγόρευε στους ντόπιους να παντρεύονται μονάχα με κοπέλες του νησιού .
Τζάμπα ονειρευομουν στιγμές τυλιγμένη ανάμεσα στα στιβαρά του μπράτσα κι τα καυτά σαν ήλιος χείλη του να με κουρσευούν.
Αφου δεν ανταλλάξαμε ουτε βλέμμα για το υπόλοιπο ταξίδι μέχρι που πιάσαμε τελικά στερία οπως μου είχε υποσχεθεί.
Με βοήθησε να κατέβω δίνοντας μου να φορέσω ένα πουκάμισο του που μάλιστα έπεφτε στο σώμα μου μακρύ σαν φόρεμα .
«Λοιπόν κοπελιά μου χάρηκα που σε βοήθησα ελπίζω να προσέχεις περισσότερο την επόμενη φορά !» πρόφερε φουριόζος πηδώντας ξανά πίσω στο καίκι .
«Χάρηκα κι εγω που σε γνώρισα θα προσέχω αντιο !»ψιθιρισα με βαριά καρδιά καθώς γύρισα να φύγω .
«Το όνομα μου ειν Έκτορας !» Άκουσα έκπληκτη πίσω μου και η καρδιά απέκτησε ξάφνου φτερά .
«Ελπίζω να σε ξαναδώ μια μέρα Έκτορα !»φώναξα αποχαιρετώντας τον ενω απομακρυνόμουν .
Ολόκληρο το νησί σήκωσε στο πόδι με τις φωνές της η Ελπίδα εκείνο το βράδυ .
«Πως έπραξες απερίσκεπτα μια τέτοια κουταμάρα μπορούσες να χες πνιγεί το ξέρεις ; »
«Ναι καλή μου γνωρίζω το λάθος μου..αλλα τελικά με έσωσε ο Έκτορας !»
«Ευτυχώς ! Μα σου ξεκαθαρίζω απο τώρα και στο εξής πως αυτός ο άνδρας δεν ειν για τα γούστα σου δεν έχει ουδεμία σχέση με τους αριστοκράτες που γνώριζες μέχρι σήμερα γι αυτό ξεχνά τον !» με προειδοποίησε σοβαρά.
«Μμμ..δεν μπορώ Ελπίδα οσο κι να προσπάθησα να τον ξεχάσω η μορφή του γύρνα συνεχώς μες το μυαλό μου ! Σχεδόν τον βλέπω μπροστά μου σαν οπτασία πρέπει να μου αποκαλύψεις που μένει !»ικέτευσα .
«Δεν θα το κάνω Μιράντα !
Ενα εφηβικό κόλλημα είναι που θα περασει αν και οι Έλληνες φημίζονται για την γοητεία τους ! Θυμήσου πως μπορεί να σου ραγίσει την καρδιά.. »
«Όχι δεν καταλαβαίνεις ειμαι τρελή για αυτόν !»φωναξα απελπισμενα .
«Θα σου περάσει τότε !»απάντησε αυστηρά.
Μα δεν τον ξέχασα κάθε μέρα κατέβαινα στο λιμάνι στεκόμουν ακριβώς στο ίδιο σημείο που τον αποχαιρέτησά περιμένοντας με τις ώρες να τον συναντήσω.
Μα δεν φαινόταν πουθενά για δύο ολόκληρες εβδομάδες ώσπου μια μέρα που με είχε ζαλίσει ο ήλιος για τα καλά κάθισα απογοητευμένη να ξαποστάσω σε ένα παγκάκι .
Σαν η μοίρα να το χε γράψει άκουσα πίσω μου την φωνή του .
«Μητέρα πάω για δουλειά !»
Στράφηκα αποκαμωμένη μα συνάμα ευτυχισμένη τα βλέμματα μας συναντήθηκαν ξανα και ένιωσα σαν να έγινε μια έκρηξη .
Από εκείνη την στιγμή η φλόγα του έρωτα φούντωσε για τα καλά στα στήθια μας .
Συναντιόμασταν κρυφά κατω απ το φως της αυγουστιάτικης πανσελήνου και μιλούσαμε επι ώρες .
Αγκαλιασμένοι στην παραλία που κόντεψα να χαθώ κάναμε όνειρα για κοινή ζωή μαζί αν και ξέραμε.
Στο ίδιο ακριβώς σημείο ανταλλάξαμε το παρθενικό μας φιλί που έμελε να μας ενώσει αιώνια δίχως εμεις σαφώς να γνωρίζουμε.
«Σ αγαπάω Μιράντα » μου είχε εξομολογηθεί ένα από τα πολλά βράδια μας.
Κάναμε έρωτα εως το πρωί στην μέση του πελάγους στο καίκι του κατω απ το φως του φεγγαριού εξερευνησαμε πόντο πόντο τα κορμιά μας .
Με σκοπό να αποφύγουμε τα αδιάκριτα σχόλια των κυράδων του νησιού που ήδη ψιλιάζοταν το ειδύλλιο ανάμεσα μας .
«Αγάπη μου είμαι ολοκληρωτικά δική σου είσαι ο έρωτας της ζωής μου να το ξέρεις ! » του εξομολογήθηκα ιδρωμένη μα εκείνος δεν χάρηκε αν αυτού χαμογέλασε πικραμένα.
«Όχι γλυκιά μου μην το λες αυτό ανήκουμε σε δυο εντελώς διαφορετικούς κόσμους. Οι δύο ποτε μας δεν θα ζήσουμε αρμονικά μαζί .
Ενα σου ορκίζομαι μονάχα πως δεν θα σε ξεχάσω ποτέ ομορφιά μου!»
Τα λόγια του με πλήγωσαν μα δεν είχα αυταπάτες το καλοκαίρι σύντομα θα παρέρχονταν και μαζί του θα τελείωνε κι η σχέση μας .
Μονο στην σκέψη η καρδιά μου μάτωνε καλώς η κακώς όμως ο Έκτορας δεν θαμπώνονταν παρα την φτώχεια του με χρήματα κι πλούτη .
Ακόμη κι αν το ήθελα δεν θα κατόρθωνε να ζήσει με το τρόπο που ειχε συνηθίσει η ίδια οσο κι αν πονούσα.
Αρχές του Σεπτέμβρη αρχισά να αισθάνομαι άρρωστη δεν είχα όρεξη να φάω ήθελα μόνον να κοιμάμαι ζαλιζόμουν κάθε τρείς κι λίγο ενω με ταλάνιζαν καθημερινοί εμετοί .
Η Ελπίδα σαν πιο έμπειρη υποψιάστηκε αμέσως το είδος της αρρώστιας που την ταλαιπωρούσε και δυστυχώς άφηνε αιώνιες παρενέργειες.
Μια μέρα επέστρεψε στο σπίτι από την χώρα φουριόζα κουβαλώντας ένα σακουλάκι φαρμακείου στο χέρι .
«Πάρτο ειν τεστ εγκυμοσύνης πήγαινε στο μπάνιο να το κάνεις θα σε περιμένω στην κουζίνα..»με πρόσταξε κι έχασα την γή κάτω από τα πόδια μου .
Το μοναδικό πράγμα που δεν πέρασε ποτέ απ το αθωο μου μυαλό ήταν μια πιθανή εγκυμοσύνη.
Με τρεμάμενα χέρια παρατηρούσα εμβρόντητη ξανα κι ξανα τις ροζ γραμμούλες στο στίκ δεν γίνεται να μου συμβαίνει σκέφτηκα αρχικά σοκαρισμένη.
Βγαίνοντας από το μπάνιο στηριζόμενη στο ξύλινο κουφωμα της πόρτας για να μη σωριαστώ στο πάτωμα την κοίταξα με βλέμμα τρομαγμένο.
Η Ελπίδα δεν περίμενε να ακούσει το αποτέλεσμα αστραπιαία με έβαλε να ξαπλώσω κι χωρίς να το ξέρω ειδοποίησε άμεσα τον Έκτορα .
«Πρέπει να του μιλήσεις απόψε κιόλας !Κι να θυμάσαι ίσως σου ζητήσει να το ρίξεις ! Εσυ να μην το δεχτείς ειναι το μωρο σου σάρκα απ την σάρκα σου..»μρ συμβούλευε καθώς αποχωρούσε με σκοπό να μας αφήσει μόνους .
Σε αυτήν την συνάντηση κατι δεν του πήγαινε εξαρχής καλά στεκόμουν αμίλητη σε μια γωνιά χλωμη τρέμωντας σαν το φύλλο στο βορριά !
Κι εκείνος με την σειρά του απλα ετοίμαζε την καρδιά του για τον επερχόμενο αποχαιρετισμό διχως να γνωρίζει ακόμη .
Με αγαπούσε με ολη του την δύναμη βλέπεις και δεν θα άντεχε το επερχόμενο αντίο.
Μα η σχέση τους μας εξαρχής ήταν καταδικασμένη .
Κάθισε δίπλα μου τοποθετώντας το χέρι μου ανάμεσα στα δικά του.
«Τι σου συμβαίνει αγάπη μου μίλησε μου από την ώρα που ήρθα δεν έχεις βγάλει άχνα!»
《Είμαι έγκυος ! Απάντησα κοφτά και παγερά το θυμάμαι εως σήμερα εκείνη την στιγμή ο κύβος ερρίφθη .
Με κοιτούσε αποσβολωμένος ανήμπορος να αντιδράσει για μερικά λεπτά.
Βαριά σιωπή κάλυπτε σαν συννεφο το μικρό καθιστικό.
«Είσαι σίγουρη ; »κατάφερε να ρωτήσει με κόπο.
«Δυστυχώς ναι ! Τι θα κάνουμε τωρα Έκτορα το μωρό το θέλω δεν θα το ρίξω ότι κι να πεις !»ξεκαθάρισα γενναία παρα το νεαρό της ηλικίας και δίχως καμία δεύτερη σκέψη.
«Πότε δεν θα σου πρότεινα κατι τοσο αποτρόπαιο αγάπη μου !
Θα παντρευτούμε !»ανακοίνωσε στεγνά αφήνοντας με άφωνη .
«Μα κάτι τέτοιο αγάπη μου δεν μπορεί να συμβεί είμαι πολύ νέα μόλις τελείωσα το πανεπιστήμιο και επίσης πρέπει να γυρίσω πίσω στην Αμερική !» εξεπληξα ακόμη και τον ίδιο μου τον εαυτό με τον τρόπο που αντέδρασα .
Μα ήμουν αποφασισμένη πως δεν θα σκλάβωνα την ζωη μου σε ενα ξένο τόπο απο τόσο νωρίς .
Την στιγμή που στην πατρίδα μου χιλιάδες γυναίκες γίνονταν με επιτυχία ανύπαντρες μητέρες ενω μαλιστα συνεχιζόταν κανονικα τις ζωές κι τις καριέρες τους .
Το ίδιο θα έπραττα κι εγώ σκεφτόμουν σαν ανώριμη τότε δίχως να εχω ιδέα τι ευθύνες φέρει το μεγάλωμα ενος μικρού παιδιού.
Χτύπησε το χέρι του στο ξύλινο τραπέζι δυνατά προτού ξεσπάσει .
«Μάλλον δεν καταλαβαίνεις πως εδώ στον τόπο μας οι γυναίκες δεν γεννούν παιδιά εκτος γάμου !
Δεν σκοπεύω να αφήσω φυσικά το παιδί μου να μεγαλώσει μακριά μου οπότε παντρευόμαστε χωρίς καθυστέρηση τον επόμενο μήνα !»
Στάθηκα εμπρος του όρθια φανερώνοντας την απελπισία μου δίχως ενοχές.
«Μα γιατί επιμένεις αγάπη μου είναι ήδη δύσκολο για εμένα κατάλαβε με θα γίνω μητέρα μόλις στα είκοσι μου χρόνια.
Είχα όνειρα για την σταδιοδρομία μου δεν μπορώ να το κάνω !»τόλμησα να ξεστομίσω υψώνοντας ανάστημα .
Έδειξε επιτέλους να κατανοεί την ταραχή κι τον φόβο που αισθανόμουν με πλησίασε κλείνοντας με σφικτά στην αγκαλιά του .
Κούρνιασα σαν μικρό φοβισμένο παιδί και αφεθηκα στις φροντίδες του .
«Καρδιά μου είμαι το ίδιο μπερδεμένος κι ανήσυχος με εσένα μα η μοίρα έπλεξε άλλο σενάριο για τις ζωές μας.
Μεχρι πρότεινος πιστεύαμε πως το ειδύλλιο μας θα έληγε με ένα οδυνηρό αντίο μα να που τελικά θα γίνουμε γονείς !» με καθησύχασε τρυφερά γεμίζοντας την ψυχή μου αγαλλίαση.
« Ναι μόνο που δεν τολμώ να φανταστώ πως θα μοιάζει η ζωή μου σε αυτό το μέρος κι μάλιστα με ένα μωρό να φροντίζω .
Ειμαι ξένη εδώ Έκτορα το διακρίνω παντού τριγύρω με κοιτάζουν παράξενα λες κι προέρχομαι από αλλον πλανήτη .
Δεν υπάρχει τίποτα που να μπορώ να καταπιαστώ σε αυτόν τον τόπο !»παραπονέθηκα και δεν είχα άδικο.
«Ελα μωρό μου θα τα καταφέρουμε !
Θα σε βοηθήσω εγω θα μαι δίπλα σου .
Σε αγαπάω παράφορα πολύ για να σε χάσω !» ψιθύρισε καθώς επισφράγισε την ευτυχία μας με ενα φιλί διώχνοντας προσωρινά τουλάχιστον τους ενδοιασμούς μου μακριά .
Ξύπνησε αξημέρωτα έπρεπε να μιλήσει οπωσδήποτε στους δικούς του κυρίως στην μητέρα του .
Ήλπιζε να καταλάβει την λεπτότητα της κατάστασης κι να τον βοηθούσε μιας κι εκτός του εαυτού του θα χε να φροντίζει μια οικογένεια πια.
Δεν μου το έδειξε μα η ανησυχία θα στοιχειώνε τις νύχτες του για τους επόμενους μήνες ίσως κι χρόνια .
Καταγόταν από φτωχή οικογένεια κι ας μην στερήθηκε ποτέ την αγάπη των γονιών του .
Δεν του ανήκε τίποτα περα από κάποιες οικονομίες που φύλαγε στην άκρη για ώρα ανάγκης .
Ποτε του δεν φαντάστηκε τον εαυτό του ως πατέρα μα από την πρώτη στιγμή που με αντικρίσε κάτι σκίρτησε μέσα του και ήταν πρωτόγνωρο .
Έρωτας τον μάγεψε η ομορφιά μου η αθώα μου καρδιά κι αφέθηκε ο ίδιος μου το είχε εξομολογηθεί δεν κρατούσαμε μυστικά .
Ήξερε πως οι γονείς μου ουδέποτε θα δέχονταν ένα ταπεινό ψαρά ως γαμπρό της ένδοξης φαμίλιας μας .
Παρομοίως και οι δικοί του ούτε να ακούσουν για ξένη νύφη θα θέλαν μάλιστα με καταγωγή από την άλλη πλευρά της υδρογείου .
Εισέβαλε στο χαμηλό του σπίτι φουριόζος απέναντι του στεκόταν η αγαπημένη του μητέρα του .
Σαν τον αντίκρισε τόσο αναστατωμένο πετάχτηκε επάνω αναστατωμένη σαν να διαισθάνθηκε τον προβληματισμό του παιδιού της.
«Κατι κακο έγινε ετσι?»ρώτησε ψιθυριστά για να μην ξυπνήσει ο Ανδρέας που κοιμόταν στο διπλανό ντιβάνι .
«Δεν ξέρω πως θα το πάρεις αυτό που θα σου πω μάνα καλύτερα να καθίσεις !» η καρδιά της κόντευε να σπάσει από την αγωνία.
Καθισε όπως της πρότεινε ηπιε μια γουλιά νερο περιμένοντας να ακούσει τα μαντάτα .
« Θα γίνω πατέρας !» ειπε κοφτά την ώρα που το ποτήρι γλίστρούσε από τα χέρια κι ευτυχώς τελευταία στιγμή το πρόλαβε προτού πέσει στο έδαφος.
«Τι ειπες ; μα πως ; με ποια ; Ειναι κορίτσι του νησιού ; »ρωτούσε σαστισμένη.
«Ηρέμησε μάνα από σενα μονο περιμένω να σταθείς στο πλευρό μου .
Εδώ κι καιρό εχω συνάψει ένα ειδύλλιο με μια Αμερικάνα .
Χθες μου ανακοίνωσε πως περιμένει το παιδί μου .
Φυσικά της ανακοίνωσα πως θα την πάρω γυναίκα μου για να ξεπλύνω την ντροπή !»
«Αμερικάνα βρήκες παιδι μου να πάρεις ; Ω θεε μου τι κακό μας βρήκε !Να μην την παντρευτείς μπορεί να λέει ψέματα αυτές πάνε πολλούς.. !»
Όργη τον πλημμύρισε ευθύς.
«Ακούς τι λες ; Ειν εγγόνι σου κι ζητάς ένα τέτοιο πραμα ; Θα την παντρευτώ κι δεν ακούω κουβέντα !
Η Μιράντα δεν είναι καμία πρόστυχη θα δουλέψω σαν σκυλί μερα νύχτα αλλα αυτό το παιδί θα γεννηθεί !»
Δάκρυα έτρεξαν από τα μάτια της μόλις κατάλαβε τι ξεστόμισε προ ολιγου πανω στην ταραχή της .
«Ο θεος να με συγχωρέσει αγόρι μου που σκέφτηκα ενα τέτοιο πράμα για το κορίτσι θα την πάρεις κι θα σε βοηθήσω κι εγω να τα βγάλεις πέρα .
Ο πατέρας σου θα αρνηθεί ομως να σαι προετοιμασμένος γι αυτο .
Μα από εμενα θα χεις ολη την απαραίτητη στήριξη το ίδιο κι το κορίτσι σαν κορη θα την εχω !»
Ανακοίνωσε καθώς αγκάλιαζε το παιδι της συγκινημένη.
«Το ξερα μητέρα πως θα στεκόσουν δίπλα μας ! Θα την αγαπήσεις θα δεις !Το μόνο αρνητικό είναι πως κατάγεται από εύπορη οικογένεια και έχει μεγαλώσει μες τα λούσα κι τις ανέσεις .
Ίσως να μην αντέξει να σηκώσει τετοιο σταυρό ..»
«Αν σ αγαπάει θα αφήσει πίσω διαπαντός την παλιά της ζωή κι θα μείνει πλάι σου»
« Ειναι ερωτευμένη είμαι σίγουρος γι αυτό !»Αναφώνησε ενθουσιασμένος.
«Τοτε απο σήμερα κιόλας να την φέρεις να μείνει εδώ κοντά μας !»
«Μα κι ο πατέρας ; »
«Μην ανησυχείς γι αυτό θα αναλάβω εγω ! Δεν γίνεται να μείνει χώρια η νύφη απ τον γαμπρό.. να μου ζησεις παιδί μου ..»χαμογέλασε παρόλο που η ψυχή της καιγόταν παράλληλα στην πυρά .
Μάζεψα πρόχειρα τα υπάρχοντα μου αποχαιρέτησα με συγκίνηση την Ελπίδα που γυρνούσε στην πατρίδα μου και
απρόθυμα ξεκινησα για το νέο μου σπιτικό.
Η αγωνία μου απερίγραπτη οι επιλογές λιγοστές ειχά γράψει τα νέα στους γονείς μου αποφεύγοντας ενα απογοητευτικό τηλεφώνημα.
Προσεύχομουν να χαρούν αν και ενδόμυχα γνώριζα πολύ καλά πως θα του εβρισκά εχθρούς μου παρα συμμάχους .
«Πέρασε αγάπη μου καλώς όρισες στο σπιτικό μας !»Αναφώνησε χαρούμενος ο Έκτορας .
Σοκαριστηκα πραγματικά στην θέα του μικρού κτίσματος βαμμένο σε μπλέ κι άσπρες αποχρώσεις που περισσότερο με εξοχικό έμοιαζε παρα με μόνιμη κατοικία .
Ολο κι ολο δυο δωμάτια με μια μικρή αυλή πλημμυρισμένη με μπόλικες τριανταφυλλιές ολων των ειδών που μοσχοβολούσαν .
Ξεροκαταπια και προχωρησα απογοητευμένη να γνωρίσω επιτέλους τους γονείς του.
Ο πατέρας του στεκόταν στην γωνία αμιλητος με την πλάτη γυρισμένη προς το μέρος μου σημάδι πως με θεωρούσε παρείσακτη στο φτωχικό τους .
Αντίθετα η Αφροδίτη με αγκάλιασε θερμά με φίλησε στο μέτωπο καλωσορίζοντας με επισήμως στην οικογένεια τους.
Καθίσαμε έπειτα απο ώρα να δειπνήσουμε σε ένα ξύλινο τραπεζάκι φθαρμένο κι παλιό.
Έριξα μια πρόχειρη ματιά στον περιβάλλοντα χώρο νιώθοντας μια αόρατη θηλιά να τυλίγεται γύρω απ τον λαιμό μου .
Αντίκρισα απέναντι μου δύο ντιβάνια αντικριστά το ένα από το άλλο σε ένα δώμα δίπλα ακριβώς από την κουζίνα .
Μια ξύλινη πόρτα χώριζε τους δυο χώρους κι οδηγούσε σε ένα πιο ευρύχωρο δωμάτιο.
Διακοσμημένο επίσης λιτά με δυο ξεχωριστά κρεββάτια και μια κουνιστή φθαρμένη πολυθρονα καθώς χαλιά κοσμούσαν τους λευκούς τοίχους πραγμά που δεν είχα ξαναδεί .
Έμελε να γίνει η φυλακή μου αυτος ο χώρος αναλογιστικά πνίγοντας εναν λυγμό.
Μα προς στιγμήν δεν την ένοιαζε και τοσο οσο του κρατούσα σφικτά το χέρι παίρνοντας δύναμη .
Κατά την διάρκεια του δείπνου που αποτελούνταν απο πίτα με φρέσκο κολοκύθι κι χωριάτικη σαλάτα .
Ο Ανδρέας πέταξε το φαγητό του στα σκουπίδια με αηδία λέγοντας πως οι παστρικές πάντοτε του έφερναν ναυτία .
Αν κι δεν καταλαβα επακριβώς το μέγεθος της προσβολής έτρεξα στο δωμάτιο πνίγοντας τους λυγμούς μου ανάμεσα στα χειροποίητα στρωσίδια .
Οι επόμενες ημέρες μου φαίνονταν πραγματικό κολαστήριο ξυπνουσα αξημέρωτα για να αποχαιρετησώ τον μέλλων σύζυγο μου που έφευγε για δουλειά.
Και έπειτα αντι να ξεκουραστώ ημουν υποχρεωμένη να βοηθήσω σε όλες τις εργασίες την Αφροδίτη.
Που μέχρι στιγμής με υποστήριζε σθεναρά απέναντι στον ανέκφραστο Ανδρέα που άλλαζε οψη σαν με έβλεπε .
Έτρωγε μόνος του στον κήπο για να μην ερχόμαστε σε επαφή σε ενα σπιτι μια σταλιά προσωπικά μου φαινόταν γελοίο αλλα αδιαφορούσα .
Σαν τελειωνα με τα καθήκοντα μου κουρασμένη γυρνούσα στην κάμαρη επιζητώντας να ξαποστάσω λίγο .
Φωνές αναστάτωναν τα όνειρα μου καθώς το ζευγάρι τσακωνόταν επι καθημερινής βάσεως κι η αιτία πάντοτε εγώ .
Δεν άντεχα άλλο περνούσε από το μυαλό μου να το σκάσω εκ νέου για την πατρίδα .
Σαν εφερνά όμως στο νου την μορφή του επειθα αστραπιαία τον εαυτο μου ότι θα τα καταφέρω οσο κι αν δυσκολεύομαι.
Η εγκυμοσύνη μου άρχισε να δυσκολεύει οι ναυτίες πλέον με καταρράκωναν οσο μπορούσε ευτυχως με περιποιούνταν.
Μπροστα στα μάτια του πατέρα του που πάντοτε μουρμούριζε διαφορές βρισιές προς το προσωπο μου .
Έτυχε λοιπόν κι ένα πρωινό να λείπουν από το σπιτι και ο Έκτορας κι η Αφροδίτη με αποτέλεσμα να μείνω μόνη με τον εχθρό μου .
Ξύπνησα θυμάμαι σαν τώρα πιο αργά από τις υπόλοιπες ημέρες βγήκα από το δωμάτιο δειλά κι έβαλα να πιώ ένα ποτήρι γάλα .
Εκείνος πέρασε από δίπλα μου χτυπώντας την ελαφρά στον ωμο θυμωμένος .
«Εδώ δεν είναι ξενοδοχείο να ξυπνάς ότι ώρα σου καπνίσει !»αποφάσισε να μου μιλήσει για πρώτη φορά έπειτα από ένα μήνα συγκατοίκησης.
Έδειξα πως δεν καταλαβαίνω τι μου έλεγε κι μάλιστα τοσο επιθετικά μα εκείνος γέλασε κοροϊδευτικά με ολη του την κακεντρεχεία .
«Ε λοιπόν δεν κατάλαβα ποτε ποσο ανόητο γιο απέκτησα .Κοίτα τι αποφάσισε να παντρευτεί μια βρωμιάρα ! Ανίκανη να του πλύνει ένα ρουχο !Ήμαρτον θεε μου» συνέχισε απογοητευμένος.
«Σας παρακαλώ μην μιλάτε ετσι !»του απάντησα σε σπαστά ελληνικά όπως μιλούσα άλλωστε σε όλους.
«Με παρακαλάς κιόλας;
Δεν μου λες από που σε ψώνισε του λόγου σου ; Απο το λιμάνι έκανες πιάτσα εκεί ; »
«Δεν καταλαβαίνω τι εννοείτε μα είμαστε οικογένεια πια !Περιμένω το παιδί του Έκτορα !»
Αυτή την φορά ξεκαρδιστικε κυριολεκτικά στα γέλια .
«Ποτε ! Δεν θα μπεις στην τιμια οικογένεια που κοπίασα μια ζωη να στήσω για να ρθεις εσυ με ένα μωρό τώρα να γκρεμίσεις !»
«Μα ..μα ειν εγγο..νι σας !»ψελλισα σοκαρισμένη.
«Δεν με νοιάζει καθόλου κοπέλα μου !Έπρεπε να εχω πιο έξυπνο παιδί για να διακρίνει με τι είδους γυναίκα εχει μπλέξει ! Ποιανού ειν μωρή το μπάσταρδο ; »ρώτησε αγριεμένος αρπάζοντας με σφικτά από το μπράτσο με σκοπό να με σπρώξει προφανώς .
Ακόμη και το γάλα που βαστούσα χύθηκε στο πάτωμα «Με πονάτε ! Του γιου σας ειν το μωρό ειτε θέλετε να το πιστεψετε είτε όχι !»ειπα νευριασμένη ξεφεύγοντας απ την λαβή του .
Έμεινα κλειδωμένη ολη την ημέρα στο δωμά με μόνη ελπίδα το παιδι που είχα στα σπλάχνα.
Όταν επιχείρησα να μιλήσω στον μελλον σύζυγο μου για το περιστατικό εκείνος λαγοκοιμόταν μέχρι που τελικά δεν πρόλαβε πάνω στην κουραση του να να ασχοληθεί ουτε που ηξερα εάν μ άκουγε κιόλας.
Δεν τόλμησα να παραπονεθώ ουδέποτε για εκείνον δούλευε σκληρά ολη την ημερα για να μαζέψει λεφτά για το γάμο κι την γέννα .
Μαλιστα σε μια από τις βραδινες συζητησεις μας ενα βράδυ βροχερ λιγο προτού κοιμηθούμε μου εκμυστηρεύτηκε το όνειρο του.
Επιθυμούσε να κατόρθωσει να χτίσει με τα χέρια του το δικο μας σπίτι οπου θα ζούσαμε και οι τρείς ευτυχισμένοι .
Από εκεινη την ημερα απέκτησα έναν ακόμη λόγο να τον λατρεύω τοσο προκομμένος που ήταν .
«Αγάπη μου ξύπνα θα αργήσουμε στο ραντεβού με τον γιατρό !» μου υπενθύμισε εκείνο το πρωινό στην ανυπόμονα.
Ηταν η πρώτη φορά που θα αντικρίζαμε το παιδί μας μέσα από μια σχετικά καινούργια εφεύρεση της ιατρικής τον υπέρηχο αλλα για τους νησιώτες φάνταζε θαύμα της επιστήμης.
Ευγνωμονούμε την καλή του τύχη καθώς ενας Αθηναίος μεγαλογιατρός κατέφθασε πριν λιγες ημέρες στον τοπο τους .
Του ζήτησε ένα ολόκληρο μηνιάτικο για να με εξετάσει μα δεν τον ένοιαζε τίποτα παρα μονον η υγεία η δική μου κι του παιδιού .
Οι πρώτοι τρείς μηνες πέρασαν μαρτυρικά και το ήξερε δεν άντεχε να με βλέπει να ταλαιπωρούμε τόσο .
Στεκόταν δίπλα της σιωπηρά όπως της υποσχέθηκε από το πρώτο κιόλας λεπτό βράχος να ακουμπήσει .
Διένυα ήδη τον τέταρτο μήνα της εγκυμοσύνης μου η κοιλιά άρχιζε να ξεχωρίζει σταδιακά.
Δεν θα ξεχάσω ποτε οσο ζω την πρώτη εικόνα σου μεσα απ την ασπρόμαυρη οθόνη.
Μπορουσα να ακούσω την καρδούλα σου να χτυπά αν κι δεν κατάφερα να διευκρινησω επακριβώς την μορφή σου.
Με πλημμύρισε τόση συγκίνηση κουβαλούσα μέσα της μια νεα ζωή τον καρπό του έρωτα μας .
Εσφιξά το χέρι του δίνοντας κουράγιο αφου παρατηρούσε αποσβολωμένος κάθε κίνηση σου .
Ήταν πιο ευτυχισμένος άνθρωπος του κόσμου μπορεί να μην δάκρυσε μα μέσα του είχε μόλις λατρέψει το πλασματάκι που θα έφερνα στον κοσμο σε λίγους μήνες .
«Σ αγαπάω κάθε μερα πιο πολύ Μιράντα !»μου ψιθυριζε κρατώντας με στην αγκαλιά του αφότου είχαμε κάνει έρωτα.
«Το ξέρεις ήδη ποσο πολύ σε λατρεύω οσο για το παιδί μας δεν εχω λόγια αγάπη μου ανυπομονώ να την κρατήσω στην αγκαλιά μου !»
«Θα την κρατήσουμε καρδιά μου όλα θα πάνε καλα ! Προς το παρόν ετοιμάσου εντατικά για το γάμο μας σε λίγες ημέρες θα σε στεφανωθώ !» τον κοίταζα συγκινημένη ξεχειλίζοντας απο έρωτα.
«Όλα είναι έτοιμα μονο το νυφικό χρειάζεται λιγο ξήλωμα μιας κι η κοιλίτσα μου μέρα με την μέρα μεγαλώνει ! Με βοήθησε πολύ κι η μητέρα σου είναι πολύ καλη μαζι μου !»
«Σε αγάπησε από την πρώτη κιόλας στιγμή που σε είδε τώρα που περιμένει κι την εγγόνι της ποιος την πιάνει !» αστειευτηκε μιας και διέθετε αστείρευτο χιούμορ .
«Μονο ο μπαμπάς δεν θα με δεχτεί απο οτι φαίνεται ποτε καρδιά μου είδες την αντίδραση του καθώς τους ανακοινώσαμε τα νεα για το φύλλο του παιδιού !»παραπονέθηκε .
«Κι όμως ασε τον κυρ Ανδρέα στην άκρη είναι πεισματάρης μα καταβάθος σε εχει αποδεχτεί.
Μονάχα λίγο ακόμη χρονο δωσε του κάντο για μενα !»παρακαλεσε
Και όντως καθώς οι μέρες περνούσαν η ατμόσφαιρα στο φτωχικό σπιτάκι άρχιζε να ζεσταίνεται μεταξύ των ενοίκων .
Πλέον δεν με άφηναν να κουράζομαι με βαριές δουλειές με πρόσεχαν ολοι πολύ ακόμη κι ο Ανδρέας πραγματικά ειχε αρχίσει να με δέχεται στην οικογένεια .
Πλέον μου μιλούσε ζητούσε την γνώμη μου για διάφορα οικογενειακά θέματα κι φαινόταν πως επιτέλους με υπολόγιζε .
Το μωρό μου έκανε μαγικά στις καρδιές πριν ακόμη γεννηθεί σκεφτόμουν ξαπλωμένη στην πάνινη αιώρα που χε σχεδιάσει εκείνος για να ξεκουραζομαι και να ρεμβάζω.
Η μέρα του γάμου μας ξημέρωσε σκοτεινή κι μουντή το κρυο κι ο παγωμένος αέρας θέριζε .
Ο ουρανός γκρίζος έτοιμος να βρέξει να θρηνήσει μαζί με μια μάνα ανυποψίαστη για το κακό που θα χτυπούσε εν ευθέτω χρόνο το σπιτικό της .
Δεν ειχε επιστρέψει το προηγούμενο βράδυ κι ας τον περίμενε καθισμένη ολη την νύχτα προσευχόμενη να τον προσέχει ο κύριος .
Το πρωί φορεσε το λαμπερό χαμόγελο της καθώς ερχόταν να με βοηθήσει με το νυφικό.
Με βρήκε μαζεμένη κουβάρι να κάθομαι αποκαμωμένη σε μια γωνιά κλαίγοντας σιωπηλά ανήσυχη οσο κι η ίδια .
«Θα ρθει παιδί μου θα δεις ελα σηκω κόρη μου να ντυθείς σε λίγο θα αρχίσει να έρχεται ο κόσμος να σε καμαρώσει» μου εδινε κουράγιο.
Ο άνεμος πάλευε με την θάλασσα ολη νύχτα την ίδια στιγμή που κάπου εκεί μεσοπέλαγα βρισκόταν κι ο άνθρωπος της .
Φόρεσα το νυφικό χαμογελωντας ψεύτικα στις γειτόνισσες που άρχιζαν να μαζεύονται σταδιακά με σκοπό ευχηθούν για τον γάμο .
Φυσικά οι φαρμακόγλωσσες δεν έλειπαν μιας κι αυτές οι ίδιες γυναίκες που με απέφευγαν ολον αυτό τον καιρό σήμερα προσποιούνταν τις φίλες εμπρός μου ενω στκ παρασκήνιο με έθαβαν.
Δεν έλειψαν βεβαια κι εκείνες που με καλοδέκτηκαν κι με βοήθησαν σε ολες τις ετοιμασίες μάλιστα επειδή δεν είχαν αρκετά λεφτά να προσφέρουν είχαν ετοιμάσει του κόσμου τα καλούδια για να την φιλεψουν .
Τα τραγούδια έδιναν κι έπαιρναν οσο περνούσε η ώρα άστραφτα ολόκληρη μες στο κάτασπρο νυφικο μου μα η θλίψη δεν ελεγε να σβήσει από το πρόσωπο μου .
«Που είναι μάνα ; Γιατι δεν έρχεται ;»ψιθύριζα κάθε στο αυτί της.
«Οπου να ναι θα φανεί κοπέλα μου ησύχασε !»
Μονο που δεν επέστρεψε οι γυναίκες άρχισαν να κουτσομπολέυουν μεταξύ τους ψιθυριστά κι να χασκογελάνε εις βάρος μου.
Λέγοντας πως τελευταία στιγμή ο γαμπρός λογικέυτηκε κι παρατήρησε την ξένη στα κρυα του λουτρού με ένα παιδι στα σπλαχνα.
Αρχιζα να ζαλίζομαι και η Αφροδίτη με βοήθησε να ξαπλώσω για λίγο μάλιστα ζήτησε από τον κόσμο να αποχωρήσει ώστε να μην πάθει τίποτα κι το μωρό.
Ο Ανδρέας καθισμένος εξω στο κρύο σιωπηλός περίμενε ένα σημάδι απ το παιδί του ένα νέο .
Κάθισε διπλα του κρατώντας του τρυφερά το χέρι εκείνος κούνησε το κεφάλι του απογοητευμένος «Που χάθηκε ωρε γυναίκα ;»
«Θα ναι καλα το παλικάρι μας θα δεις !»τον καθησύχασε μιας κι τελευταία η υγεία του παρουσίαζε κάποια επιδείνωση .
Χρόνια έπασχε από διαβήτη κι ο γιατρός είχε συστήσει να μην ταράζεται .
Σαφώς οι εξελίξεις με την ξαφνική.μου εγκυμοσύνη κι η εξαφάνιση του γιου του ισως να του κόστιζαν την ίδια την ζωή .
Πέρασαν δυο μέρες χωρίς κανένα νέο για την τύχη του παιδιού τους .
Στεκόταν μερα νύχτα στο παράθυρο. προσδοκώντας να τον ξαναδεί σαν ήλιο μες στο σκοτάδι που τους κύκλωσε ξαφνικά .
Οσο για εμένα τα μάτια μου έτρεχαν ποτάμι δεν έβαλα μπουκιά στο στόμα μπορούσα οσο κι αν η μαμα του με ικέτευσε να κάνω κουράγιο για το μωρό .
Ο Ανδρέας απ την άλλη ζωντανός νεκρός έμοιαζε διατηρώντας την ίδια λυπημένη έκφραση στο κατάχλωμο ρυτιδιασμένο πρόσωπο του .
Ένα κρυο χειμωνιάτικο πρωινό εμφανίστηκε στο κατώφλι τους ενας αστυνομικός .
Η δόλια η Αφροδίτη έσφιξε την καρδιά σαν τον αντίκρισε κατάλαβε πως μαντάτα μάυρα έφερνε.
«Κυρα Αφροδίτη λυπάμαι πολύ το πλοίο του γιου σου χάθηκε μες στην φουρτούνα!
Κανένας τους δεν ανασύρθηκε ζωντανός καμε κουράγιο ο θεος να τον αναπάυσει !» πρόφερε δειλά συγκρατώντας το σώμα της για να μην καταρρεύσει .
Άλαλη ατένιζε το άδειο κάθισμα της αυλής που συνήθιζε να επιδιορθώνει τα δίχτυα του όταν σκίζονταν .
Δεν διέθετε μυαλό να καταλάβει δεν έβγαινε πλεον φωνή να θρηνήσει !Μονάχα κοίταζε τρεμάμενη το κενό με παγωμένα δάκρυα να τρέχουν απ τα μάτια .
Εκείνη την στιγμή διάλεξε να ξεπροβάλει κι ο Ανδρέας στην πόρτα ο οποίος με μια ματιά μονάχα το διαπίστωσε κι εχασε την γη κατω από τα πόδια του .
Δεν ήξερα τι ακριβώς συνέβαινε μα το κλίμα που επικρατούσε δεν ηταν ενθαρρυντικό μόλις είχα σηκωθεί απρόθυμα βέβαια έπειτα από αλλο ενα συνεχόμενο βράδυ που δεν κατάφερα να ησυχάσω .
Με πλησίασε Αφροδίτη φορώντας μάυρα το ίδιο κι ο πατέρας του μια κραυγή βγήκε από το στόμα μου προτού καταρρέυσω στην αγκαλιά της .
Χάθηκε ο αγαπημένος μου πλέον κοιμόταν ανάμεσα στα κύματα στον βυθό της θάλασσας ξαλαφρωμένος απο έγνοιες και προβλήματα.
Πισω άφησε του μόνον συντρίμμια κι ένα αγέννητο παιδί που ορφάνεψε απ την κοιλιά.
Η κηδεία τελέστηκε χωρίς πτώμα να πεινθησουν μιας κι δεν ανέσυραν κανέναν απο τον βυθό .
Κενος ο τάφος βουβός ο πόνος ουτε να τον κλαψω δεν κατάφερα .
Ο πατέρας του έπεσε στο κρεββάτι βαρία άρρωστος κι η ίδια δεν νοιαζόμουν μήτε για το μωρο μου πια .
Κλειδωμένη καθόμουν ώρες στο δωμάτιο δεν μιλουσα σε κανέναν ουτε σαφώς ετρωγα παρα μόνον πενθούσα .
Ένα τηλεγράφημα κατέφθασε από Αμερική στο πονεμένο σπίτι το πήρα στα χερια μου τρέμοντας από αδυναμία .
Αυτα που διάβασα μονο δύναμη δεν μου έδωσαν μα με καταδίκασαν αιώνια στα τάρταρα ήταν η απάντηση των γονιών μου στο δικό μου γράμμα αν και καθυστερημένη .
{ Τι περίμενες πως θα σου δώσουμε κι συγχαρητήρια για την καταστροφή που η ίδια διάλεξες .Μην τολμήσεις να επιστρέψεις ποτε κοντά μας σε αποκληρώνουμε οσο για τον προικοθήρα που επέλεξες για σύζυγο σου να δω τι θα κάνει χωρίς την οικονομική βοήθεια από εμάς !Ντρεπόμαστε για εσένα Μιράντα ξέπεσες . Δεν σε γαλουχίσαμε με τέτοιες αρχές να σου ζήσει το νόθο !}
Διάβαζα μη μπορώντας να πιστεψω την σκληρότητα με την οποία με αντιμετωπιζαν οι ίδιοι μου οι γονείς πλέον δεν είχα πουθενά να ακουμπήσω.
Ημουν ολομόναχη με ένα παιδί στην κοιλιά απελπισμένη χωρίς ελπίδα για το μέλλον.
Στριφογυρνούσε στο μυαλό μου η ιδέα να θέσω τέλος στην ζωή μου άλλωστε θα τον συναντούσα ξανα και έπειτα δεν θα αποτελούσα πλέον εμπόδιο για κανέναν θα ζουσα ευτυχισμένη κοντα του αιώνια .
Απο την άλλη δεν διέθετα την δύναμη να στερήσω από το μωρό την ευκαιρία να γνωρίσει τον κόσμο.
«Κορη μου σου ετοιμασα κατι να φας πρεπει κανεις κακό στην κορούλα σου δεν το καταλαβαίνεις ; »ικετευσε η διαλυμένη πεθερα μου που παρόλο τον πονο της στεκόταν επάξια πλαι μου .
«Δεν μπορώ να αγγίξω τίποτα θελω να παω μαζί του ούτε οι γονείς μου δεν με θέλουν πια .Είμαι μόνη μου δεν εχω κανέναν !»μονολογουσα απελπισμένη.
«Όχι κορη μου κοίτα εχεις εμένα !Το μωράκι σου αυτό μας δίνει δύναμη παιδι μου ! Είναι ένα κομμάτι του γιου μου εδώ μέσα δεν θέλω να το χάσω κι αυτό !Γι αυτό σου λεω βάλε κατι στο στόμα σου εχεις ρέψει δεν το βλέπεις ;»έκλαιγε χαϊδεύοντας την κοιλιά μου με μια ελπίδα να ανατέλει μες το πένθος.
«Η κορη μου δεν θα χει κανέναν στον κόσμο θα γεννηθεί ορφανή δεν το βλέπετε ; Πως θα την μεγαλώσω δεν εχω χρήματα και οι γονεις μου δεν βοηθούν παει τελείωσε ειμαι χαμένη στο πέλαγος σαν τον Έκτορα !»συνεχισα αρνούμενη να δεχτώ οποιαδήποτε στήριξη.
«Μιράντα δεν βλέπεις πως έχεις εμας
Έχασα τον γιο μου κι παρόλα αυτά παλευω ! Για όνομα του θεου εσυ φέρεις μεσα σου τον καρπό του έρωτα σας το παιδι σου δεν το αγαπάς ; Θα σταθώ εγω στήριγμα για εσένα θα έχουμε η μια την άλλη θα σαι η κόρη που δεν απέκτησα ποτέ !»
«Ευχαριστώ που εισαι δίπλα μου που μου επιτρέπεις να κλαίω στην αγκαλιά σου σέβομαι το πένθος σου ειλικρινά .Με συγχωρείς αν παραφέρομαι αλλα δεν ξέρω πως να αντιμετωπίσω αυτό το μαρτύριο . Αλλα η κόρη μου θα γεννηθεί ότι κι να γίνει !»ανακοίνωσα αποφασιστικά .
Από κείνη την ιερή στιγμή όλα πήραν άλλη τροπή στην μίζερη ζωή που είχα καταδικαστεί να επιβιώσω.
Πλεον συμπαραστεκομόυν στην πεθερά μου την βοηθούσα με την φροντίδα του αρρώστου Ανδρέα.
Ο οποίος από την μέρα της κηδείας έχασε μονομιάς την μιλιά του άχνα δεν έβγαζε ακόμη κι όταν έβλεπε την γυναίκα που λάτρεψε να λιώνει στο κλάμα .
Εμένα με κοιτούσε με μίσος ακόμη κι τώρα που η μόνη ελπιδα τους να χαμογελάσουν ξανα θα τανε το μικρο αγγελούδι που ετρεφα στα σπλάχνα .
Η μάνα του αντίθετα για να ξεχνά τον πόνο έπλεκε ροζ ζιπουνάκια και παράλληλα προσευχόταν κάθε μερα να μην τους έβρισκε μεγαλύτερη συμφορά
αφου ήδη πάσχιζε να κρατήσει στην ζωη τον λατρευτό της άνδρα .
Ο Γολγοθάς της ατελείωτος οι μέρες βασανιστικές μα στεκόταν παλικαρι ανελαβε το τιμονι του ακυβερνητου καραβιού που σερνόταν έρμαιο στην τρικυμία ευχόμεμη να το βγάλει ξανα σε απάγγειο λιμάνι .
Δυο μήνες από το χαμό του πέρασαν κι πέταξαν μακριά σαν πουλιά ταξιδίαρικα δίχως να κοιτάξουν τι συντρίμμια άφησαν ξοπίσω .
Τρείς άνθρωποι να περιφέρονται ασκοπα με ένα γιατι χαραγμένο στα πρόσωπα τους .
Ξεφυλιζα τις σελίδες ενος περιοδικού νοσταλγόντας την πατρίδα ακόμη κι τους γονείς μου .
Χαιδευα τρυφερά την φουσκωμένη μου κοιλίτσα της κι αφησα ελεύθερα τα ζεστά δάκρυα να κυλήσουν «Αχ Έκτορα που με άφησες ολομόναχη ; Πως θα φέρω στο κόσμο το μωρό μας χωρίς εσένα στο πλευρό μου ; Γιατι ..έφυγες ετσι ξαφνικά άδικα απλά πέταξες στους ουρανούς και χάθηκες !Πως Εκτορα ;»μονολογουσα σαν τρελή .
Απ την μερα που έφυγε δεν ξέσπασα ουδέποτε όπως τωρα πάντοτε ο πονος κρυβόταν βαθειά μεσα στα μύχια της ψυχης μου μα τοτε έγινα ενα μαζί του .
Τον άφησα να περάσει από μεσα μου να με κάψει μπας κι καταφερω ποτέ να λυτρωθώ .
Το παράθυρο άνοιξε με φόρα αναγκάζοντας με να σταματησω να κλαίω τρομαγμένη .
Δεν είχε καθόλου αέρα εξω κι όμως ενιωθα ένα κρυο αεράκι να χαϊδεύει απαλά το προσωπο μου .
Σύντομα ο φόβος μετατράπηκε σε αγαλλίαση ναι η ψυχή του έδινε το μήνυμα πως βρίσκεται κοντά μας κι με προστατεύει .
Λιγα δευτερόλεπτα φάνταζαν αρκετά αρκετά για να μαζέψω δυνάμεις να συνεχίσει.
Το επόμενο πρωί ο Ανδρέας σαν από θαυμα σηκώθηκε από το κρεββάτι κι άρχισε σταδιακά να βρίσκει την μιλια του .
Η Αφροδίτη του φώναζε ενθουσιασμένη πως εισακούστηκαν οι προσευχές της και με άφησε για λίγο μόνη μαζι του για να πάει να ανάψει ένα κερί στην εκκλησία που βρισκοταν λιγα μετρα από το σπιτι .
Σαν έκλεισε η πόρτα πίσω της ο πατέρας του γυρισε προς το μέρος μου αγριεμένος .
Η οργή κι το μίσος που αντικρίσε στο βλέμμα με έκαναν να πισωπατησω φοβισμένη «Επιτέλους μόνοι μας !Νόμιζες πως δεν θα ερχόταν η στιγμή να ξεκαθαρίσουμε την θέση σου σ αυτό το σπίτι ετσι ; »
«Δε..δεν καταλαβαίνω τι εννοείτε τι κακο σας έκανα κύριε Άνδρεα ; »ρώτησα με τρεμάμενη φωνή .
«Τι μου έκανες ; Τολμάς κι ρωτας ?Έχασα το γιο μου εξαιτίας σου βρώμα !Για εσένα δούλευε σαν τον σκύλο μέρα νύχτα κι συ τι έκανες γι αυτόν ε ;
Είχες τόσα πλούτη στην χώρα σου κι δεν του πρόσφερες δεκάρα μονο μας το έπαιζες αφέντρα !
Τοσο καιρό δεν μιλάω μα βλέπω ήδη τον ξέχασες κι ψάχνεις τρόπο να γυρίσεις στην ζωούλα σου ετσι δεν είναι; »
«Όχι! Ποτε μου δεν ξέχασα τον Έκτορα ουτε για μια στιγμή !Καταλαβαίνω πως πονάτε για το ξαφνικό του τελος μα πιστέψτε με .
Μίλησα στους γονείς μου τους ζήτησα να με βοηθησουν μα δεν στάθηκαν στο πλευρό μου δεν ήθελαν αυτόν το γάμο !»προσπάθησα να τον κατευνάσω.
«Ψέματα !Ποιος γονιός αφήνει το παιδι του αβοήθητο σε ξενα χέρια κι μαλιστα να περιμένει κι παιδί ! Γύρνα οσο το δυνατόν γρηγορότερα στην πατρίδα σου στο σπίτι αυτό δεν έχεις θεση ! Τι άλλο θες μας ρήμαξες ! »φωναξε απελπισμένος χτυπώντας το χέρι του στο τραπέζι .
«Κι το παιδι μου κυριε Ανδρέα ; Το μοναδικό που απέμεινε από το γιο σας δεν το θέλετε ;» ρώτησε με τρεμάμενη φωνή .
«Πάρτο μαζι σου .! Μεγάλωσε το εσυ να φτυσεις αίμα για να μην του λείψει τίποτα αν κι θα βρεις εσυ πατέρα να το φορτώσεις δεν σε φοβάμαι ! Ασε την γυναίκα μου ξεκούτιανε εντελώς .
Γι αυτο σε προστατεύει μα απόψε δεν θα μου γλυτώσεις θα πληρώσεις όπως σου πρέπει.!»σηκώθηκε εκτοξεύοντας την καρέκλα προς τα πίσω .
Αμέσως ετρεξα στο δωμάτιο μα δεν πρόλαβα να κλείσω την πορτα ήταν πιο δυνατός από εμένα με πέταξε με δύναμη στο έδαφος .
Ενστικτωδώς ακούμπησα την κοιλιά μου πασχίζοντας να προστατέψω εσένα .
«Σας παρακαλώ πολύ λυπήθητε το μωρο !»τον ικετευσα λίγο πριν το χερι του προσγειωθεί με δύναμη στο μάγουλο μου .
Η κατάσταση ξέφυγε εντελώς ο πατέρας του με χτυπούσε αλύπητα κι οσο πιο πολύ έκλαιγα τόσο πιο πολύ τον εξαγρίωνα .
Μέσα στην ζάλη της πρόλαβά να διακρίνει την φιγούρα της Αφροδίτης να ουρλιάζει έντρομη να σταματήσει.
Ύστερα κενο ενω ο οξύς πόνος που ένιωσα καθώς ανοιγα τα μάτια μου φάνταζε αρκετός για να πάρει την οριστική απόφαση να γυρίσει πίσω με οποιοδήποτε κόστος.
Ανησυχούσε για το μωρό μου άραγε είχα αποββάλει ; Μέσα από το σπίτι δεν ακουγόταν τίποτα απόλυτη σιωπή .
Κόντευε να ξημερώσει κι εγω έπρεπε να ξεφύγω από κει μέσα προτού επιστρέψει για να με αποτελειώσει .
Σηκωθηκα με οση δύναμη βρήκε αρχικά ένιωσε τα πάντα να γυρίζουν μα το ξεπέρασε γρήγορα κι βάλθηκα να μαζεύω τα υπάρχοντα μου.
Μέτρησα τα χρήματα που κουβαλούσα επάνω μου κι αφου βεβαιωθηκα πως της έφταναν για να βγάλω το εισιτήριο.
Πηρα την βαλίτσα μου κι τοίχο τοίχο νυχοπατόντας έφθασα εως την εξώπορτα .
Ο πόνος με συγκλονίζε σε κάθε κίνηση που επιχειρούσα κι το αεροδρόμιο δεν βρισκόταν σε κοντινή απόσταση .
Στους δρόμους του νησιού επικρατούσε ηρεμία ένιωσε την ανάσα της βαριά κι κάθισε να ξαποστάσει για λίγα λεπτά .
Προσευχήθηκα να καταφέρει να επιζήσει το παιδί μου την στιγμή που ενας περαστικός κοντοστάθηκε κι με περιεργάστηκε ανήσυχος .
Πραγματικά βρισκόμουν σε άθλια κατάσταση με ρούχα σκισμένα κι σωμα γεμάτο μώλωπες «Κόρη μου που πηγαίνεις τέτοια ωρα ολομόναχη τι σου συνέβει ;»
«Σας παρακαλώ βοηθήστε με δεν είμαι από τα μέρη σας χρειάζομαι κάποιο μεταφορικό μέσο να παω στο αεροδρόμιο !»παρακαλεσα .
«Βέβαια παιδι μου ελα θα σε παω με το αυτοκίνητο μου» τον κοιταξα μρ δυσπιστία προς στιγμήν ζυγίζοντας τις επιλογές μου .
«Δεν θα σε πειράξω μπορείς να με εμπιστευτείς »
Ζυγίζοντας προσεχτικά κάθε πιθανή επιλογή που μου απέμενε αποφασιαα τελικά να πάρω το ρίσκο και δεν μου βγήκε σε κακό.
Πράγματι ο σωτηρας μου κράτησε την υπόσχεση του με μετέφερε στο αεροδρόμιο με ασφάλεια μα κυρίως εχεμύθεια .
Μάλιστα μου έδωσε να φορέσει το παλτο του για να μην κρυώνω ενω μου ζήτησε να κρατήσω κάποια χρήματα που κουβαλούσε την δεδομένη στιγμή επάνω του .
«Δεν θα ξεχάσω ποτε την καλοσύνη σας καλε μου κύριε σώσατε δυο ζωες σήμερα.
Εμενα ίσως κι το μωρό μου ο θεός να σας εχει καλά !» του ευχηθηκα με ευγνωμοσύνη αν δεν ειχε βρεθεί στο στο δρόμο μου ποιός ξέρει πως θα κατέληγα.
«Εσένα να εχει καλά κορίτσι μου ! Εχω μια κόρη στην ηλικία σου . Δεν θα άντεχα να την αντικρίσω ουδέποτε σε αυτήν την κατάσταση .Να προσέχεις καλό ταξίδι !» πρόφερε ο άγνωστος σωτήρας της καθώς αποχωρούσε με ένα γλυκό χαμόγελο χαραγμένο στο γερασμένο πρόσωπο του .
Μεχρι που χάθηκε κάπου μεσα στο πλήθος η επιστροφή μου φάνηκε το πιο δύσκολο πράγμα που είχα πράξει στην ζωή .
Παρόλα αυτά καταφερα να βρώ τον τρόπο να γυρισω στην πατρίδα συνάμα και στο πατρικό μου .
Χτύπησα το κουδουνι με τρεμάμενα χέρια της ενώ παράλληλα στηριζόμουν από τον τοίχο δίπλα μου για να μην σωριαστώ.
Άνοιξε η μητερα μου που αρχικά φάνηκε να μην με αναγνωρίζει .
«Μητέρα » ψέλλισα καθώς σωριαζομουν αποκαμωμένη στην αγκαλιά της .
Ο οικογενειακός γιατρός επιβεβαίωσε πως το μωρο δεν ειχε υποστεί κάποιο τραυματισμό κι πως θα ξεπερνούσα γρήγορα τις βλάβες που μου προξένησε ο ξυλοδαρμός .
Ομως υπήρχε και ενα θετικό σε ολη την τραγωδία πρώτη φορά αντίκρισα την μητερα μου να κλαίει στο προσκεφάλι μου.
Χάιδευε το πρόσωπο μου τρυφερά με απόλυτη συναίσθηση του κακού οπου μου προξένησε η ίδια με το πείσμα της .
«Εγω φταίω παιδάκι μου .Εγω η κακούργα σε έφερα σε αυτήν την κατάσταση »μονολογούσε μετανιωμένη .
«Βοηθά με μαμα ! Χάθηκε ο Έκτορας εχω ένα μωρό να φέρω στον κόσμο δεν εχω κανέναν αλλον εκτος από εσάς !»ψιθύρισα μεσα στην ζάλη του δυνατού παυσίπονου.
«Όλα θα φτιάξουν μην ανησυχείς . Εσυ κοίτα να αναρρώσεις !»με διαβεβαίωσε τρυφερά .
Πράγματι μεσα σε ενα μήνα οι πληγές στο σώμα επιλώθηκαν με τον καιρο μα η ψυχή μου παρέμενε πληγωμένη θανάσιμα.
Καθόμουν ωρες κλεισμένη στο δωμάτιο της να θυμαμαι να αναρωτιέμαι αν θα μπορούσαν τα πράγματα να ειναι διαφορετικά εάν ζουσε ο Έκτορας .
Φυλαγμενη κάτω από το μαξιλάρι μου κρατουσα την φωτογραφία του το μοναδικό ενθύμιο που κατάφερε να πάρω μαζι μου από αυτό το νησί .
Οι γονεις μου ταρακουνήθηκαν από το σοκ που υπέστησαν κατανόησαν τα σφάλματα τους και με στηριξαν καθ ολη την διάρκεια της κυήσεως .
Μάλιστα ανησυχούσαν κι οι ίδιοι για την έκβαση απαίτησαν να με αναλάβουν μέχρι τον τοκετό οι καλύτεροι γιατροί .
Τα πράγματα φάνταζαν πλεον σε τάξη μα εγώ αρνιόμουν πεισματικά ξεχάσω και να προχωρήσω.
Ήμουν σιωπηλή πολύ σπάνια μιλούσα μονο και όταν χρειαζόταν θα έλεγε κανείς πως η ολη ιστορία με καταρράκωσε .
Ξύπνησα αντικρίζοντας με θλίψη αλλη μια μουντή ημέρα καλημέρισα την άψυχη φωτογραφία του χάιδεψα την φουσκωμένη κοιλίτσα μου .
Μα δεν μετακινηθηκα από την θέση μου καθως οι αναμνήσεις με κύκλωσαν .
Ξέσπασα για άλλη μια φορά σε λυγμούς καθημερινό πλεονφαινόμενο την στιγμή που η μητέρα μου ανήσυχη εισέβαλε στο δωμάτιο .
Η καρδιά μου για συνεχόμενη ημέρα μάτωσε .
«Μιράντα μου πάψε πια να κλαίς πέρασε κορίτσι μου !» πρόφερε καθησυχαστικά χαϊδεύοντας την πλατη μου .
Ελπίζοντας να μου απαλύνει επιτέλους τον ατελείωτο πόνο .
«Προσπαθώ μα δεν μπορώ να ξεχάσω ! Εαν δεν έφευγα εγκαίρως ίσως να μην ζούσα τωρα !»
«Το ξέρω παιδάκι μου μα όλα θα πάνε καλα ο Νίκολας έμαθε ότι γύρισες κοντα μας μου τηλεφώνησε σήμερα με σκοπό να ζητήσει την άδεια μου να σε επισκεφτεί τι λες ; »
«Δεν θέλω να δω κανέναν !»
«Μην κατηγορέις τον εαυτό σου άλλο .! Σήκωσες επάνω σου ολο το βάρος της ευθύνης .Άφησε κάποιον να σε βοηθήσει κόρη μου !» σχεδον με ικετευε η αλύγιστη εως τοτε μητέρα μου .
Εμπρός στο δράμα μου πραγματικά μεταλλάχθηκε άλλωστε τα λογια πλεον φάνταζαν περιττά .
«Καλά πες του να έρθει » κατέληξα και κάπως έτσι ξεκίνησαν ολα.
Συνοδοιπόρος μου σε όλα έπειτα από εκείνη την ημέρα Νίκολας τρελά τότε ερωτευμένος μαζι μου στάθηκε στο πλευρό μου σαν καλός φίλος αρχικά .
Έδωσε ξανα νόημα στην ζωή μου φώτισε οποια σκοτεινή ανάμνηση κι αν είχα .
Αποφάσισα να τον παντρευτώ αφοτου μου εξέφρασε την επιθυμία του να αναγνωρίσει το μωρό μου σαν δικό του .
Δέχθηκα αρχικά την πρόταση του πρώτα από όλα για να εξασφαλίσει την ζωή σου κι έπειτα με την ελπίδα να περιμαζέψει τα σπασμένα κομμάτια της καρδιάς μου .
Βλέπεις κορη μου όλα άλλαξαν με τον ερχομό σου η ευτυχία εδραιώθηκε πλέον στην ζωή μου πάντως αγάπησα πραγματικά τον Νίκολας.
Μα ποτε δεν θα ξεχάσω τον Έκτορα οσα χρόνια κι αν περάσουν ! »
Επέστρεψε στην πραγματικότητα έπειτα από τις ζοφερές αναμνήσεις που συντάραξαν την ψυχή της όπως τοτε .
Διηγήθηκε με κάθε λεπτομέρεια την ιστορία της χωρις να αποκρύψει καμία πτυχή της η κόρη της παρατηρούσε αρνούμενη να αφομοιώσει ολες τις καινούργιες πληροφορίες .
Δάκρυα κυλούσαν από τα μάτια της συνοδευόμενο με την έκφραση αποστροφής που είχε χαραχθεί στο πρόσωπο της .
«Κι ύστερα γεννήθηκα εγω και ; Δεν έμαθες ποτε ξανα νεα για τους παππούδες μου τα άφησες όλα πίσω τοσο εύκολα σαν βολέυτηκες..»
«Σου εξήγησα όλα οσα ήθελες να μάθεις άκουσες για τον τρόπο που μου φέρθηκε ο παππούς σου.
Παρόλα αυτά πιστεύεις πως κατάφερα εύκολα να ξεχάσω ; »Ρώτησε απογοητευμένη με τον παραλογισμό της .
«Εύκολα φυσικά εφοσον βόλεψες την ζωή σου με έναν άνδρα που απλώς σου προσέφερε άνεση ,χρήματα και γάμο.
Α ξέχασα σαφώς και έναν βολικό πατέρα για το παιδί σου γιατί όχι ; .
Κοίταξες άραγε ποτε πίσω για εκείνη ; εστω την Αφροδίτη που σου φέρθηκε πιο σωστά κι από μάνα ; »
«Κοιταξα φυσικά δεν τρέφω οργή για εκείνη προς θεού ! Στα πρώτα σου γενέθλια ενημερώθηκα πως ο παππούς σου πέθανε από την καρδιά του λίγες ημέρες αφότου έφυγα .
Μα προτού ξεψυχήσει ζήτησε σαν τελευταία του επιθυμία από την γιαγιά σου να ψάξει να με βρει .
Ήθελε να μου ζητήσει συγχώρεση για λογαριασμό του και να με βοηθήσει στο μεγάλωμα σου .Έκτοτε δεν έμαθα τίποτα άλλο σχετικά αφιερώθηκα ολοκληρωτικά σε εσένα !»
Κούνησε θυμωμένη το κεφάλι της αποδοκιμάστηκά «Είδες ουτε καν σε ένοιαξε για κείνη ακόμη κι όταν έμαθες για τον θάνατο του μοναδικού ανθρώπου που της απέμεινε στον κόσμο .
Δεν σου κάηκε καρφάκι εγωίστρια αυτό εισαι ακόμη κι τώρα δεν θα μου αποκάλυπτες ποτέ την αλήθεια . Θα ζουσα πάντοτε με την πεποίθηση πως είμαι κόρη ενός ψεύτικου πατέρα ενω κατάγομαι απο Ελλάδα.
Μας καταδίκασες όλους στην μοίρα οπου εσυ επέλεξες Μιράντα. Χωρίς να σε νοιάζει κανένας άλλος περα από τον εαυτό σου ! » φώναξε εξοργισμένη έτοιμη να αποχωρήσει να σβήσει μια για πάντα από την ζωή της μια ανάξια μητέρα .
«Όχι ! Για εσένα τα έκανα όλα ! Για να μην πονέσεις οσο εγω να μην αισθανθείς ορφάνια μοναξιά.
Μα εσυ φυσικά διακρίνεις μονο την μια πλευρά του νομίσματος θυμήσου με όταν θα αποκτήσεις δικο σου παιδί ίσως τοτε με καταλάβεις κόρη μου ! »
«Ποτε ! Δεν θα κατανοήσω τις πράξεις σου από την στιγμή που έφυγες κι έπειτα ! Όφειλα να ξέρω πως κάπου υπήρχε θαμμένος ο αληθινός μου πατέρας με ξεγέλασες οικτρά !
Μα εως εδώ δεν έχεις πλέον θέση στην ζωή μου ! Απο σήμερα κι στο εξης δεν θέλω τίποτα από εσένα μην με αναζητήσεις πια ξέχνα με !
Θα σου είναι εύκολο δεν αμφιβάλλω πως μπορείς άλλωστε ακόμη έχεις τον Νίκολας για δεκανίκι στον πόνο σου μην σε ξαναδώ μπροστά μου !» στρίγλισε τρέχοντας κλείνοντας την πόρτα πίσω της με δύναμη .
Αφήνοντας την Μιράντα σωστό ερείπιο μη μπορώντας να πιστέψει την ανείπωτη σκληρότητα που η κόρη της την αντιμετώπιζε .
Δεν υπέδειξε ίχνος κατανόησης ακόμη κι οταν της διηγήθηκε με κάθε λεπτομέρεια τον ξυλοδαρμό οπου υπέστει .
Έγυρε στην άκρη της πολυθρόνας πήρε μια βαθειά ανάσα πασχίζοντας να καταλάβει την θέση όπως κι το σόκ .
Οπου υπέστη η ξέγνοιαστη μέχρι στιγμής κόρη της την δικαιολογούσε εν μέρη άγαπουσε αλλον άνθρωπο για πατέρα .
Ενω τελικά έπειτα από τραγικές συγκυρίες ήρθε αντιμέτωπη με μια τρομερή αλήθεια πως την μεγάλωνε ενας ξένος δίχως να κυλά το ίδιο αιμα στις φλέβες τους.
Έμεινε ολη την υπόλοιπη νύχτα κλειδωμένη στο αυτοκίνητο που είχε παρκάρει σε μια άκρη καρτερόντας να ξημερώσει και να φύγει ο Κρίστιαν για την δουλειά του .
Θα την περίμενε έξαλλος γεμάτος απορίες που δεν δύναται ακόμη να λύσει ο άνεμος κι η καταιγίδα λυσσομανούσαν εως το πρώτο φως της μέρας .
Δεν είχε κοιμηθεί ούτε ένα δευτερόλεπτο κουρνιασμένη σε μια γωνιά στο κάθισμα της έκλαιγε σιωπηρά .
Ολα στην ζωή της άλλαξαν δραματικά μέσα σε μια νύχτα οι αλήθειες κι τα μυστικά μιας ολόκληρης οικογένειας έβγαιναν στο φως απροσδιόριστα αμείλικτα .
Ενας πατέρας μετατράπηκε ξάφνου σε ξένο μέσα σε λίγα μόλις δευτερόλεπτα εξαιτίας μιας γυναίκας επέλεξε να διαγράψει το παρελθόν σε βάρος του παιδιού της .
Θα ζούσε για πάντα την ζωή μέσα σε ένα ψέμα δίχως να της δοθεί η ευκαιρία να κλάψει ποτε επάνω από τον τάφο του βιολογικού της πατέρα.
Τωρα ισως εξηγούνταν πολλες αμφιβολίες της σχετικά με το θέμα του ξαφνικού γάμου της και τον ρόλο που έπαιξε σε όλη την υπόθεση ο Νίκολας .
Εφόσον γνώριζε την αλήθεια εξαρχής προφανώς έκρυβε μέσα του οργή κι θυμό μιας κι του στερήθηκε το δικαίωμα να κρατήσει ένα δικο του παιδί στην αγκαλιά .
Γι αυτό ακριβώς τον λόγο η σχέση τους καθημερινά τον τελευταίο καιρό κατέρρεε μέρα την μέρα .
Επέλεξε να πουλήσει την υποτιθέμενη κόρη του στον ιδιοκτήτη της εταιρείας που ο ίδιος ύπουλα είχε παραδώσει .
Με την ελπίδα πως μια ημέρα θα κέρδιζε πίσω την εξαθλίωμενη επιχείρηση του .
Αναδιαθρωμένη κι έτοιμη για νεα κέρδη μέσα από εκείνη .
Ποσο περίτεχνα σκηνοθετημένο έργο με πρωταγωνιστές την ίδια κι τον ίσως ανυποψίαστο για όλα αυτά σύζυγο της .
Οσο επεξεργαζόταν ιδιαίτερα το πρώτο σκέλος του σχεδίου τελικώς έφερε αποτέλεσμα εφόσον ήταν πλέον παράφορα ερωτευμένη με τον σύζυγο της .
Χωρίς να το καταλάβουν βρέθηκαν κι οι δύο έρμαια στα χέρια ενός αδίσταχτου επιχειρηματία οπου λάτρευε σαν πατέρα της όλα της τα χρόνια.
Σκούπισε τα δάκρυα της κοιτάζοντας το ρολόι στον καρπό της η ώρα ήταν περασμένες επτά λογικά στο σπίτι δεν θα έβρισκε κανέναν αντιπερισπασμό .
Μόνο η εικόνα της γιαγιάς της στο κρεββάτι να αργοπεθαίνει παλεύοντας να της αποκαλύψει έστω κι την ύστατη στιγμή την συγγένεια που τις ενώνει την ανάγκασε να επιστρέψει πίσω τρέχοντας.
Έβαλε μπρος την μηχανή επειτα από ώρες συλλογισμού ξεκίνησε να γυρίσει πίσω να βρίσκεται στο πλευρό της γιαγιάς της τουλάχιστον αυτές τις δύσκολες ώρες .
Φθάνοντας στο σπίτι προς απογοήτευση βρεθηκε αντιμέτωπη με έναν Κρίστιαν εξαγριωμένο που βημάτιζε νευρικά πάνω κάτω σαν λιοντάρι φυλακισμένο στο κλουβί .
«Που ήσουνα ολη νύχτα μου λες ; » ρώτησε στεγνά δίχως ίχνος κατανόησης .
Εκείνη αφαίρεσε φαινομενικά ατάραχη το βρεγμένο παλτό το εναπόθεσε κουρασμένη σε μια από τις πολυθρόνες .
Τα πόδια της δεν την κρατούσαν μα δυστυχώς ο σύζυγος της δέσποζε απέναντι της έτοιμος για καυγά .
Πήρε μια βαθειά ανάσα «Λυπάμαι αν σε ανησύχησα μα σαν βρεθήκαμε φευγαλέα στο γκαράζ .Σε ενημέρωσα πως κατευθυνόμουν στο πατρικό μου. Αν δεν με απατά η μνήμη μου...»
«Ναι το θυμάμαι αυτό ! Μα μου φάνηκε περίεργο να φύγεις μες την άγρια νύχτα με καταιγίδα να μαίνεται . Εάν έβλεπες τον εαυτό σου έτρεχες σαν κυνηγημένη
ουτε κι εγω ξέρω τι περνούσε από το μυαλό σου την δεδομένη στιγμή.
Λοιπόν απαιτώ να μου πείς τι το επείγον συνέβη στους γονείς σου που έπρεπε να τρέξεις τα μεσάνυχτα κοντα τους ;
Διότι ίσως να είναι τελικά η δική μου μνήμη απατημένη !» ειρωνέυτηκε με το καθαρό υπονοούμενο να ηλεκτρίζει την ήδη τεταμένη ατμόσφαιρα ανάμεσα τους .
《 Κατάλαβα πολύ καλά που το πας μα πιστέψε με δεν είμαι τέτοιο είδος γυναίκας δεν αναζητώ αλλού αυτό που ήδη βιώνω με εσένα . Είμαι παντρεμένη μαζί σου δεν θα τολμούσα να σε κοροϊδεύω κατ αυτόν τον τρόπο ! Οχι ! Με εχεις κατηγορήσει για ένα σωρό πράγματα αλλα ουδέποτε περίμενα να σκεφτείς κάτι τοσο ακάθαρτο για εμένα .
Ο λόγος που έφυγα ήταν καθαρά προσωπικός και δεν εχω καμία διάθεση να μιλήσω γι αυτόν ..»
Φώναξε ξέπνοη σχεδόν καθώς οι κατηγορίες του την έβγαζαν από τα όρια της με αποτέλεσμα οι λέξεις να βγαίνουν ανεξέλεγκτα από το στομα της .
Με μια φευγαλέα ματία παρατήρησε πως έτρεμε σύγκορμη δεν έμοιαζε να χει κλείσει μάτι ολη την νύχτα .
Τα μαλλιά της ήταν ανακατεμένα κι τα ρούχα της νωπά η εικόνα μιλούσε από μόνη της .
«Μάλιστα ώστε λοιπόν η κυρία δεν εχει διάθεση να μιλήσει ωραια λοιπόν παψε πια να παίζεις το θύμα και σοβαρέψου .
Πλησίασε σε έναν καθρέφτη κι δες πως είσαι ! Κι ύστερα μου λες να μην σκεφτώ πως παίζεις με άλλον πίσω από την πλάτη μου ; »ούρλιαζε εξοργισμένος.
Ειλικρινα δεν πιστευε στα αυτιά της μα ποιος στο καλό την είχε καταρραστεί απ την ώρα που τον γνώρισε να υποφέρει ;..