« Όχι...όχι ! » ούρλιαζε η Μαρίνα στριφογυρνόντας ανήσυχη δεξιά κι αριστερά στο στρώμα.
Λίγο προτού πεταχτεί τρομαγμένη με δάκρυα στα μάτια ιδρωμένη ως το κόκκαλο .
Η καρδιά της χτυπούσε σαν τρελή το μυαλό της θολωμένο ακόμη από τον ύπνο έφερνε την εικόνα του όπως ήταν στον τρομερό εφιάλτη .
Ακούμπησε τα δύο χέρια στο πρόσωπο της ενω ξέσπασε σε δυνατούς λυγμούς .
Ήξερε φυσικά πως ηταν όνειρο όμως φάνταζε τοσο ζωντανό απο το πρώτο εως το τελευταίο δευτερόλεπτο ο πόνος η αγωνιά του εως την ύστατη στιγμή που τον είχε αντικρίσει νεκρό .
Πολύ παράξενο όνειρο αναλογίστικε λαχανιασμένη ίσως βέβαια να εξηγόυνταν απλούστατα ως αποτέλεσμα όλων όσων είχαν προηγηθεί κι το δραστήριο υποσυνείδητό να έπλαθε πλέον σε εφιάλτες .
Πονούσε έντονα στο στήθος καθώς η αγωνιά ακόμη επισκίαζε την εύθραυστη ψυχολογία της ενω η αδρεναλίνη δεν έλεγε να παύσει να ρέει στις φλέβες.
Πάσχισε να ηρεμήσει όπως όπως επηρεασμένη φανερά απο τον εφιάλτη άνοιξε ψιλαφιστά το φωτιστικό στο κομοδίνο.
Σφόυγγισε τα μάτια κι τον ιδρώτα της πρόχειρα με ένα χαρτομάντιλο πίνοντας ταυτόχρονα μια γουλιά δροσερό νερό από την σκεπασμένη κανάτα δίπλα της .
Αναστέναξε ανακουφισμένη 《Ένα άσχημο όνειρο ήταν μόνο ησύχασε Μαρίνα..》έπεισε βιαστικά τον εαυτό της ρίχνοντας μια φευγαλέα μάτια στο ρολόι που κοσμούσε το κομοδίνο.
Περασμένα μεσάνυχτα στο σπίτι επικρατούσε η απόλυτη σιωπή λογικά δεν θα συναντούσε κανέναν ξύπνιο τέτοια ώρα .
Ούτε κι ο άνδρας που αναστάτωσε τον ύπνο της πρέπει να περιφερόταν άσκοπα στους διαδρόμους.
Αποφάσισε να κάνει μια βόλτα στον κήπο που θα την βοηθούσε να χαλαρωσει κι ύστερα να προσπαθούσε κοιμηθεί ξανά ήρεμα .
Σηκωθηκε φόρεσε την σατέν ρόμπα της καθώς άνοιγε προσεκτικά την πόρτα .
Κοίταξε προς στιγμήν τριγύρω στο διάδρομο συνωμοτικά μήπως κι περνούσε κανένας από τους εργαζόμενους του προσωπικού .
Ευτυχώς δεν υπήρχε κανείς ο δρόμος ανοιγόταν εμπρός της χωρίς εμπόδια αναθάρισε κι προχώρησε προς την κεντρική ξύλινη σκάλα .
Βάλθηκε να κατεβαίνει προσεκτικά ένα ένα τα δεκαεπτά σκαλοπάτια εως οτου προσέγγισε στην σκοτεινή μεγάλη σάλα .
Βρήκε την επιβλητική δρύινη θύρα της κλεισμένη σαφώς δεν θα επιχειρούσε να εισβάλει φοβούμενη ανεπιθύμητες συναντήσεις .
Προτίμησε να κατευθυνθεί προς την κουζίνα στον κάτω όροφο με σκοπό να ετοιμάσει ένα γαλα η ένα αφέψημα.
Μπαίνοντας αθόρυβα στο χώρο παρατήρησε σαστισμένη την ηλικιωμένη Αφροδίτη που ακόμη κι τέτοια ώρα συμμάζευε .
Φυσικά το μάτι της έξυπνης ελληνίδας την έπιασε αμέσως χαρίζοντας της ενα ενθαρρυντικό χαμόγελο.
《Καλησπέρα σας κυρία χρειάζεστε τίποτα ;》
Ντράπηκε που είχε μπουκάρει έτσι απερίσκεπτα στην κουζίνα μα στο κατω κατω σπίτι μου δεν θεωρείται προσωρινά ; δικαιολόγησε τον εαυτό της διώχνοντας τις ενοχές .
Χαμογέλασε διστακτικά κι την πλησίασε « Ακομη συμμαζεύεις μονάχη σου ; Γιατί δεν πας επιτέλους να ξεκουραστείς ; Υπάρχουν κι άλλοι νεότεροι να σε βοηθήσουν » σχολίασε χαϊδεύοντας τρυφερά τους ώμους της.
Έκανε τον κύκλο του πάγκου παίρνοντας θέση σε ένα απο τα κόκκινα σκαμπό που διακοσμόυσαν περιμετρικά τον γκρίζο πάγκο.
Η Αφροδίτη σκούπισε τα χέρια πρόχειρα στην ποδιά ξεφυσόντας αγχωμένη
« Μην ανησυχείτε ..είμαι μαθημένη από αυτά σχεδόν κάθε μερα εγω τακτοποιώ τελευταία ενώ ολοι οι υπόλοιποι κοιμούνται . Δεν έχω ύπνο βλέπετε κι με βοηθάει να χαλαρώνω..»
Κούνησε το κεφαλι σκεπτική δείχνοντας αμέριστη κατανόηση .
« Δεν το ήξερα με συγχωρείς απλώς ανησυχώ για εσένα θέλω να φροντίζεις τον εαυτό σου ..»
Της χαμογέλασε τρυφερά συγκινημένη είχε χρόνια να την νοιαστεί κάποιος απο τότε που ...η όψη της σκοτείνιασε σαν έφερε στο νου την ζοφερή εικόνα.
Ομως για άλλη μια φορά έθαψε βαθειά την θλιβερή ανάμνηση όπως έπραττε επιτυχημένα τόσα χρόνια δίχως να επιτρέψει στο μυστήριο που την κάλυπτε να ξεδιπλωθεί .
« Όλα καλά κυρία ; Πείτε μου τι σας φέρνει εδώ κάτω ;
Μήπως σας τελείωσε το νερό να σας ανεβάσω άλλο ; »ρώτησε όπως πάντα πρόθυμη να παρέχει οποιαδήποτε υπηρεσία.
« Όχι καλή μου έχω άφθονο καθαρό δροσερό νερό επάνω χάρη σε εσένα . Απλώς ήθελα ένα αφέψημα ! »
Προτού προλάβει να ολοκληρώσει την φράση την είδε να γεμίζει με νερό την μεγάλη τσαγίερα χωρίς να χάσει λεπτό .
« Θέλετε να το μεταφέρω στην κρεβατοκάμαρα σας ;»
Επεξεργάστηκε για μερικά δέυτερα την απόκριση της μιας κι δεν επιθυμούσε να επιστρέψει τοσο σύντομα στην καμάρα .
Όμως απ την άλλη δεν γνώριζε που βρισκόταν εκείνος κι αν τον συναντούσε ; Οι φωνές τους θα τους ξυπνούσαν όλους αυτή την φορά.
Μιας κι η οικονόμος μόνο γνώριζε πως δεν μοιράζονταν το ίδιο δωμάτιο πήρε το θάρρος να ρωτήσει.
« Ο σύζυγος μου κοιμήθηκε Αφροδίτη ;»
Παρατήρησε έντρομη πως η γυναίκα έχασε το χρώμα της καθώς η ταραχή την κυρίευε προιδεάζοντας πως κάτι κακό συνέβαινε.
« Κυρία..πως να το πω ..να ο Κρίστιαν δεν βρίσκεται εντός της οικίας ..» ήταν η σειρά της να εκπλαγεί.
« Τι εννοείς που πήγε ;» ψέλλισε παγωμένη ενώ για άλλη μια φορά η καρδια της χτυπούσε ξέφρενα.
Έπρεπε να της πει την αλήθεια δεν ωφελούσε να περνά μόνη μέχρι τώρα την αγωνιά .
《 Δεν κατόρθωσα να τον εμποδίσω ζήτησε τα κλειδιά ..» Η φωνή της έσπασε κι δάκρυα έπνιξαν τα γαλανά της μάτια.
« Ποια κλειδιά ; Σε παρακαλώ μίλα πες μου ! Δεν αντέχω τα μισόλογα ! »ζήτησε ανυπόμονα.
«Τα κλειδιά του αυτοκινήτου !. Ήθελε οπωσδήποτε να βγεί απόψε του ζήτησα να περιμένει μια στιγμή να καλέσω τον σοφέρ.
Μα δεν με άφησε πρόσταξε επιτακτικά να οδηγήσει ο ίδιος !»
Κάλυψε το στόμα δυνατά με την παλάμη της σοκαρισμένη προτού μια τρομακτική ιαχή αντηχήσει ολόγυρα .
Της προσέφερε αμέσως ένα ποτήρι νερό έμοιαζε έτοιμη να καταρρεύσει καθώς ο εφιάλτης ολοζώντανος ξετυλίγονταν μπροστά της απειλώντας να την καταπιεί στην δίνη του .
Πήρε μερικές κοφτές ανάσες πασχίζοντας να ελέγξει τον πανικό που την κατέκλυσε.
« Θεε μου γιατί τον άφησες ; Έχει λίγες μόνο μέρες που περπάτησε ξανά για ποιό λόγο πες μου !»
πρόσταξε θυμωμένη μεταθέτοντας το φταίξιμο σε εκείνη.
Η τσαγίερα με τον διαπεραστικό σφύριγμα της έσπασε την αμήχανη σιωπή .
Αμέσως απώθεσε το νερό στο φλιτζάνι με το χαμομήλι το ακούμπησε μπροστά της κι κάθισε απέναντι.
« Προσπάθησα να τον αποτρέψω όπως ήδη σας εξήγησα αλλα ξέρετε ποσο πεισματάρης κι ισχυρογνώμων είναι. Έμοιαζε να πνίγεται δεν ήταν καλά .
Ύστερα δεν τολμούσα να μην εκτελέσω την εντολή του μια απλή υπάλληλος είμαι !» υπενθύμισε .
Ήπιε μια γουλιά από το φλιτζάνι με τρεμάμενα χέρια αδιαφορώντας για το κάψιμο που αισθάνθηκε
« Ποση ωρα λείπει περιπου ;»
Δίστασε να απαντήσει «Περίπου τρείς ώρες ..»
Το φλιτζάνι γλίστρησε από τα χέρια της κι έσπασε σε χίλια κομμάτια ενω η ίδια σαστισμένη έσπευσε να μαζέψει τα γυαλιά με γυμνά χέρια .
Η Αφροδίτη δεν της επέτρεψε να συνεχίσει φέρνοντας την σκούπα σε χρόνο ρεκόρ.
« Θα κοπείτε προσέξτε ! Είστε φανερά ταραγμένη .
Αφήστε θα τα σκουπίσω εγω πηγαίνετε να καθίσετε για λίγο στο σαλόνι. Θα σας φτιάξω άλλο χαμομήλι κι θα σας το φέρω εκεί »
《Όχι δεν εισαι υποχρεωμένη να συμμαζεύεις τις ζημιές μου τέτοια ώρα εσύ πήγαινε να ξαπλώσεις..θα τα κανονίσω ολα μόνη μου !》
Η γυναίκα ακούμπησε τρυφερά το χέρι της σαν να απευθυνόταν στην κόρη της 《Αγωνιώ κι εγώ με την σειρά μου ..δεν θα καταφέρω να κλείσω μάτι . Μοιάζεις με τον Κρίστιαν στην ισχυρογνωμοσύνη!》αστειέυτηκε με σκοπό να την καθησυχάσει.
Μα δεν τα κατάφερε βαριανασαίνοντας μάζευε νευρικά τα κομμάτια της φίνας πορσελάνης που μόλις είχε καταστρέψει κι έπειτα αποχώρησε από την κουζίνα βυθισμένη σε σκέψεις .
Ανακάθισε στον μαλακό μπέζ γωνιακό καναπέ άναψε το πορτατίφ δίπλα νευρική .
Αισθανόταν μεγάλη αναταραχή απ την μια ο εφιάλτης από την άλλη η απουσία του ολα την τρομοκρατούσαν.
Δεν είχε οδηγήσει εδώ κι καιρό και ξαφνικά του ήρθε η ιδέα να πάρει το αυτοκίνητο και να εξαφανιστεί μέσα στην μέση της νυκτός .
Μόλις που άρχισε να στέκεται κανονικά στα πόδια του έπειτα τον μεγάλο καθημερινό αγώνα που ειχε δώσει .
για ποιο λόγο ; Δεν μπορούσε να τον κατανοήσει οσο κι αν έσπαγε το κεφάλι της .
Τι στο καλό ήθελε να αποδείξει και σε ποιόν ;
Στον εαυτό του πως είναι άτρωτος και καμία δυσκολία δεν τον σταματά; Να πάρει η οργή με τι είδους δαίμονες πάλευε;
Η Αφροδίτη είχε αναφέρει πως έμοιαζε να πνίγεται πολύ μπερδεμένος άραγε ένιωθε κι εκείνος το ίδιο άσχημα ;
Ίσως να είχε βγάλει λάθος συμπεράσματα για το γάμο τους πίστευε ακράδαντα μέχρι σήμερα πως υπήρχε μια συμφωνία στο παρασκήνιο .
Μα είχε τελικά δίκιο ; Ο πατέρας αγαπούσε την εταιρεία αυτό το γνώριζε πολύ καλά .
Θα δοκίμαζε τα πάντα για να την πάρει πίσω ακόμη κι αυτό μα ο παγερός Κρίστιαν πως θα τολμούσε να δεχτεί κάτι τέτοιο ;
Δεν μπορούσε να θυμηθεί καθαρά τον καιρό που δεν είχε την μνήμη τι είδους αποφάσεις είχε πάρει .
Το μόνο που ειχε ξεκαθαρίσει στο μυαλό ήταν το ατύχημα του κι η περίοδος που πέρασε δίπλα του στο νοσοκομείο από κει κι πέρα υπήρχαν πολλά κενά .
Η Αφροδίτη ακούμπησε το δεύτερο φλιτζάνι στο τραπεζάκι ενω πηρε εκ νέου το θάρρος κι της χάιδεψε απαλά το χέρι.
« Ηρέμησε τον εμπιστεύομαι ξέρει να προσέχει τον εαυτό του θα γυρίσει οπου να ναι »
Έιχε στηλώσει το βλέμμα της εξω από το παράθυρο αναμένοντας μια κίνηση έστω εναν ήχο κατι που να υποδείκνυε πως επέστρεφε σώος .
« Σε ευχαριστώ απο καρδιάς για το κουράγιο που μου δίνεις. Θα μείνω να τον περιμένω. Πήγαινε να ξεκουραστείς κι..με συγχωρείς που σε ταλαιπώρησα με την απροσεξία μου»
Χαμογέλασε τοσο γλυκά « Η δουλειά μου ειναι.
Καλή σας νύχτα σε περίπτωση που χρειαστείτε οτιδήποτε ειδοποιήστε με !..»
Χωρίς να σχολιάσει οτιδήποτε με ενα καταφατικό νεύμα χάθηκε ξανά στις σκέψεις .
Περασμένες τέσσερις τα ξημερώματα η βαριά σιδερένια αυλόπορτα επιτέλους άνοιξε να τον υποδεχθεί .
Η μηχανή του αυτοκινήτου μόυγκριζε καθώς εισέβαλε με φόρα στο γκαράζ στην γνώριμη θέση του .
Επέστρεψε έπειτα από ώρες οπου κολυμπούσε στην αγαπημένη του παραλία κατάφερε να χαλαρώσει κάπως τα τεντωμένα νεύρα του .
Είχε αφήσει το μυαλό του ελεύθερο να πλανιέται μα παλι γύρω από την γυναίκα του γυρνούσε .
Η στιγμή που εκτυλίχθηκε μεταξύ τους από το μεσημέρι τον βασάνιζε να πάρει !
Την ποθόυσε απεγνωσμένα το κορμί την επιζητούσε κολασμένα μα η λογική του επαναστατόυσε.
Δεν ήθελε να την πληγώσει περαιτέρω γι αυτο είχε κάνει πίσω οσο κι αν εκείνη τον άφηνε να της κάνει έρωτα αφου του είχε παραδοθεί για τα καλά .
Αλλα μόνον σωματικά κι ίσως για πρώτη κι ύστατη φορά στην ζωή του επιθυμούσε ψυχικά.
Ξεκλειδώσε απενεργοποιώντας τον συναγερμό οταν έκπληκτος παρατήρησε ανοιχτά τα φώτα στο σαλόνι .
Άναρωτηθηκε εάν καποιος από το προσωπικό τα είχε ξεχάσει αναμμένα επι τη ευκαιρίας θα έπινε ένα ποτό.
Ανοίγοντας την συρόμενη θύρα αντικρίσε σαστισμένος την γυναίκα του είχε αποκοιμηθεί με ένα βιβλίο ακουμπισμένο στο στήθος .
Μα τι γυρεύει εδώ ; Πλησίασε κι κάθισε πλάι της καθώς το βλέμμα του έπεσε στο μισοάδειο φλιτζάνι που βρισκόταν παρατημένο στο τραπέζι .
Δεν μπορεί να τον περίμενε να επιστρέψει δεν υπήρχε τέτοια περίπτωση αρα μήπως κάτι άλλο την είχε αναστατώσει ;
Την περιεργάστηκε από την κορυφή εως τα νύχια η ρόμπα είχε χαλαρώσει κι το νυχτικό εσωτερικά δεν άφηνε κι πολλά στην φαντασία .
Ήδη διέκρινε το στητό ζουμερό της στήθος να διαγράφεται ολοκάθαρα ερεθίστηκε απίστευτα.
Πρώτη φορά του συνέβαινε αυτό με μια γυναίκα εντάξει μπορεί να του άρεσε το ασθενές φύλλο αλλα ποτέ καμία δεν τον είχε διεγείρει σε τέτοιο βαθμό που να πονάει .
Μάλλον γιατί όλες του χαρίζονταν με το πρώτο φιλί καμία τους δεν προέβαλε αντίσταση ούτε χαρακτήρα.
Χάιδεψε μια τούφα από τα μαλλιά της δίχως να περιμένει πως θα τινάσονταν επάνω τρομαγμένη με αποτέλεσμα το βιβλίο να πέσει με κρότο στο έδαφος .
Τράβηξε το χέρι πίσω απότομα σαν να τον χτυπούσε ηλεκτρισμός.
« Ηρθες ..επιτέλους !» ψιθύρισε νυσταγμένα.
« Με περιμένες ; » ρώτησε με βραχνή λάγνα φωνή που στο άκουσμα της ολο το κορμι ανατρίχιασε με μια γλυκιά προσμονή .
«Πως σου ήρθε να οδηγήσεις μετά από το ατύχημα ! Ακόμη δεν εισαι εντελώς καλά ήταν ανάγκη να φύγεις ;»
« Ναι Μαρίνα έπρεπε να φύγω μακριά σου απο αυτό που μου κάνεις !»
Τον παρατήρησε απορημένη « Τι ειν αυτό που σου κάνω δηλαδή ;»
Την πλησίασε μέχρι που οι ανάσες τους έγιναν ένα χάιδεψε τα χείλη με το δάκτυλο του κι ψιθύρισε.
« Με τρελαίνεις μου θολώνεις το μυαλό. Κοντά σου δεν είμαι εγω αλλα κάποιος άλλος αδυνατώ να ελέγξω τον εαυτό μου»
Απολάμβανε να την χαϊδεύει ερωτικά με την ανάσα κομμένη κι τις αισθήσεις σε πλήρη υπερδιέγερση .
Μέχρι που τα στόματα ενώθηκαν γλυκά σε ένα φιλί γεμάτο πάθος καταπιεσμένο τα χείλη του τρυγούσαν αχόρταγα ανελέητα τα δικά της.
Ένιωθε την στύση του να την πιέζει την στιγμή που την έβαλε να καθίσει πάνω του χωρίς να χωρίσουν ουτε στιγμή τις γλώσσες τους που χόρευαν στο ίδιο ρυθμό.
« Σε θέλω πολύ» ψιθύρισε ξέπνοος κατεβάζοντας την τιράντα αφήνοντας τα στήθη της ελεύθερα μόνον για τα δικά του μάτια .
Του παραδόθηκε άνευ όρων τα κορμιά τους θαρρείς πλασμένα το ένα για το άλλο κούμπωναν τόσο αρμονικά σαν κομμάτια απ το ίδιο πάζλ.
Χάιδεψε με τον αντίχειρα την ροδαλί θηλή της προτού το αντικαταστήσει με την γλώσσα του.
Αναστέναξε βαθειά τινάζοντας το κεφάλι της προς τα πίσω από την αρχέγονη ηδονή που την κατέκλυζε σε κάθε πόρο του σώματος .
Με την σειρά της βάλθηκε να του ξεκουμπώσει το πουκάμισο βιαστικά αχόρταγα σχεδόν το έσκισε καθώς χάιδευε το πλατύ στέρνο του με ικανοποίηση.
Κατέβηκε πιο χαμηλά στην κοιλιακή του χώρα μα δεν σταμάτησε εκεί μέχρι που που το χέρι της πέρασε μέσα από το παντελόνι του κι ακούμπησε τον παλλώμενο ανδρισμό του .
Η κραυγή του ακούστηκε ολόγυρα βαθειά κι έντονη το σώμα του έτρεμε κάτω από το άγγιγμα της .
Άρχισε να κινει το χέρι της ξέφρενα πάνω κάτω στην αρχή σιγά έπειτα πιο γρήγορα παρατηρώντας αναμμένη τις εναλλαγές του .
Βρισκόταν χαμένος στην ηδονή που του χάριζε με τα μάτια του κλεισμένα βγάζοντας πνικτές κραυγές πάθους . «Μην σταματάς » ικέτευσε έχοντας χάσει τελέιως την επαφή με το περιβάλλον
Το άγγιγμα τον εκτόξευε στον έβδομο ουρανό δεν μπορούσε πλέον να ελέγξει το κορμί κι τις αντιδράσεις του.
Ποθούσε να εισχωρήσει μέσα της μανιασμένα να την πορθήσει να την κάνει αιώνια δική του .
《Θέλω να σου κάνω έρωτα..τωρα... σαν τρελός !!》πρόφερε λαχανιασμένος με τον ιδρώτα να δροσίζει το φλεγόμενο κορμί που λαχταρούσε λύτρωση.
Συνέχιζε να τον χαϊδεύει ακόμη πιο έντονα πασχίζοντας να εξερευνήσει κάθε σπιθαμή του κορμιού του πλέον με την ζεστή γλώσσα της .
Βογγούσε σε κάθε χάδι κι πιο δυνατά σφάλισε τα ματια κι πετούσε μεχρι που εισχωρήσε στο βάθος των καυτών χειλιών της .
Το παιχνίδι είχε χαθεί δεν θα κατόρθωνε να συγκρατηθεί θα έφτανε σύντομα στην κορύφωση αν κι γνώριζε πως δεν έπρεπε.
Ποθούσε να τελειώσει στο κορμί της μα σε τέτοιες στιγμές η λογική δεν υπακούει το μόνο που υπερισχύει είναι ηδονή κι απόλαυση .
Την συγκράτησε σφικτά απο το χέρι πασχίζοντας να την σταματήσει .
« Νομιζω ότι θα χάσω τον έλεγχο !!» Ψέλλισε ξέπνοος τρέμωντας σύγκορμος .
Του χαμογέλασε πονηρά ενω συνέχισε να τον γλύφει με την ίδια ένταση μεχρι που αντικατέστησε το στόμα με το επιδέξιο χάδι της ξανά .
« Αυτό θέλω κι εγω να χασεις επιτέλους κάθε έλεγχο» ψιθύρισε πιπιλόντας το λαιμό του.
Απολάμβανε να τον έχει του χεριού της κι αυτή την φορά τα είχε καταφέρει ήταν δικός της παιχνιδάκι στα χέρια της .
Το σώμα του αντιδρούσε σε κάθε της χάδι ακούμπησε το χέρι του στο στήθος της .
Έτρεμε ολοένα πιο πολύ καθώς πλησίαζε η κορύφωση που θα τον εκτόξευε στα ουράνια.
《Μαρίνα τι μου κάνεις..;》παραμιλόυσε παίζοντας με την θηλή της ταξιδεύοντας και την ίδια σε εναν άλλο μακρινό γαλαξία.
Τον πήρε εκ νέου στο στόμα της απολαμβάνοντας την ζεστή έκρηξη που τύλιγε το κορμί του καθώς έφθανε σε οργασμό.
《Αχ..Μαρίνα εισαι φωτιά..!》φώναξε πνίγοντας ενα βογγητό που θα αντηχούσε σε ολόκληρο το σπίτι.
Χαμογέλασε κλείνοντας το μάτι ικανοποιημένη 《Λοιπόν ποιός νίκησε απόψε κύριε Μπάλτον;》ρώτησε παιχνιδιάρικα φιλώντας τον στα χείλη πεταχτά.
《 Θεε μου ..κυριολεκτικά με απογείωσες ! Ομως δεν τελειώσαμε ακόμη δεσποινίς μου ανυπομονώ να βυθιστώ βαθειά μέσα σου !》πρόφερε λαχανιασμένος ξαπλώνοντας απο πάνω της ακόμη ερεθισμένος.
《Μμ..σε θέλω αφάνταστα Κρίστιαν..》ψιθύρισε κατηφορίζοντας στο λαιμό της με στόχο να βυθίσει την γλώσσα του στην υγρή φωτιά της .
Προτού το κινητό του σπάσει την σιωπή κουδουνίζοντας επίμονα μα ποιος μπορεί να τον έψαχνε κι μάλιστα τέτοια ώρα ;
Το αγνοούσε σαν να μην άκουγε καν μα η ίδια είχε περιέργεια να μάθει.
« Το κινητό σου» υπενθύμισε ενοχλημένη μα εκείνος βυθισμένος στην ηδονή που της χάριζε δεν έδωσε σημασία ουτε αυτή την φορά .
Μα το τηλεφώνημα επέμενε εκνευριστικά πολύ τραβήχτηκε από πάνω του αψηφώντας το απορημένο ύφος παραδίδοντας την συσκευή .
Μάλιστα και απόκρυψη αριθμού αναλογίστικε έξαλλη για κάποιο ανεξήγητο λόγο.
« Άφησε το κι ελα κοντα μου» διέταξε αυστηρά .
« Επιμένει καλύτερα να το σηκώσεις » συνέχισε καθώς αναρωτιόταν θυμωμένη ποια από τις πρώην του θυμήθηκε να του τηλεφωνήσει .
Ξεφύσιξε νευριασμένος μα τελικά απάντησε « Παρακαλώ ποιος είναι τέτοια ώρα ;»
Κάθισε με σταυρωμένα τα χέρια στο στήθος της πλάι του σε αναμμένα κάρβουνα.
Από την άλλη άκρη της γραμμής αφουγκράστηκε ολοκάθαρα μια γυναικεία μπάσα φωνή νιώθοντας το τσίμπημα της ζήλειας σαν μαχαίρια στην καρδιά.
« Γεια σου Κρίστιαν καλε μου. Ελπίζω να μην σε ξύπνησα » του απάντησε ναζιάρικα η μυστηριώδης γυναίκα.
Μόρφασε νευριασμένος « Ποια στο καλό είσαι ; Κι γιατί καλείς τέτοια ώρα ;» απαίτησε θυμωμένος να μάθει .
« Μμμ…ελα καλέ μου μην κάνεις πως δεν με θυμάσαι. Είμαι η Ρεβέκκα Χάμιλτον με ξέχασες κιόλας ; » ρώτησε παιχνιδιάρικα με χαμηλή φωνή .
Το πρόσωπο του χλώμιασε στρέφοντας το φευγαλεο βλεμμα του προς το μέρος της.
Προσπαθούσε να καταλάβει τι συνέβαινε αν και μάλλον τα λόγια ήταν περιττά .
« Δεν σε ξέχασα Ρεβέκκα .Μάλλον εσυ λησμόνησες πως ειμαι παντρεμένος πλέον !»
Γέλασε κοροϊδευτικά δυνατά
« Παντρεμένος εσυ..! Ακόμη δεν το πιστεύω γλύκα μου μα για πες μου ακόμη δεν έχεις απατήσει την γυναικούλα σου ; Ενας άνδρας σαν εσένα δεν μπορεί ξαφνικά να γίνει μονογάμικος..» Σχολίασε πικρόχολα με απίστευτη κακία .
Έιχε βγεί κυριολεκτικά από τα ρούχα της αφου δυστυχώς μπορούσε να ακούσει καθαρά τι βρωμιές ξεστόμιζε η πρώην του προφανώς.
Μάζεψε μονομιάς τις τιράντες του νυχτικόυ της κι σηκώθηκε για να φύγει μα το χέρι του την ακινητοποιήσε ενω της έκανε νόημα να περιμένει.
«Σε παρακαλώ πολύ Ρεβέκκα μην με ξανα ενοχλήσεις δεν υπάρχει κάτι να συζητήσουμε μεταξύ μας εκτός δουλείας καλο σου βράδυ » πρόφερε επιτακτικά δίχως να αφήσει περιθώρια να του εξηγήσει το λόγο που τον έψαχνε
Διέκοψε απότομα την συνομιλία στρέφοντας ολοκληρωτικά την προσοχή του στην γυναίκα του χαϊδεύοντας τρυφερά το χέρι .
« Με συγχωρείς γι αυτό απλα μερικές από τις μετόχους γίνονται
λιγάκι ενοχλητικές..» Σχολίασε ώστε να μην δωσει περισσοτερη βαρύτητα στο ατυχές συμβάν .
Σε αντίθεση με εκείνη που τον παρατηρούσε βράζοντας απο θυμό ανασαίνοντας βαριά κι γρήγορα.
« Μέτοχοι ε ; Τι μου λες καημενόυλη ?Ετσι συνηθίζεις να μιλάς εσυ με τους ανθρώπους που συνεργάζεσαι ;» ξέσπασε εναντίον του .
Αν κι δεν ειχε αδικο το τηλεφώνημα περισσότερο ερωτικού χαρακτήρα φάνταζε διαπίστωσε .
Ξεφύσιξε ενοχλημένος καθώς έστρωνε τα ρούχα του σηκώθηκε βαδίζοντας προς το μίνι μπαρ που βρισκόταν μερικά μέτρα πιο περα .
Γέμισε το ποτήρι του ουίσκι με σπασμωδικές κινήσεις.
« Οσο κι αν το αμφισβητήσεις σε ενημερώνω πως η συγκεκριμένη είναι μια από τις πλουσιότερες μετόχους του ομίλου που ειμαι επικεφαλής στην Νεα Υόρκη.
Με πολιορκεί από την πρώτη στιγμή που με γνώρισε μα ουδέποτε εχω ασχοληθεί σοβαρά μαζί της »
Η δικαιολογία της φάνηκε γελοία χαμογέλασε πικρόχολα προτού προβεί στην διαπίστωση της .
«Μάλιστα κι φυσικά δεν γίνεται από μόνη της να σε πολιορκεί δίχως να έχεις δώσει αφορμές ..θα την έχεις ρίξει στο κρεββάτι σου σίγουρα όπως πράττεις με ολες !»σχολίασε με απόλυτη σιγουρία .
Έπειτα σηκωθηκέ όρθια τρέχοντας προς την έξοδο είχε αρχίσει να χάνει σιγά σιγά την υπομονή του.
Άφησε το ποτήρι πανω στο μπαρ με τόση δύναμη που λιγο έλειψε να το σπάσει .
Οι προσβολές της τον ξεπερνούσαν .
« Αρκετά εως εδώ ήταν τα όρια μου δεν έχεις ιδέα ούτε για το ποιός είμαι ούτε ποίες ξαπλώνω στο κρεββάτι μου ! Ακόμη δεν με παντρεύτηκες κι άρχισες να μου ζητάς το λόγο σαν καμία γυναικούλα !
Καλά τα λένε να μην παντρεύεσαι δίκιο εχουν ! Μόνο βάσανα επιφέρει ! »
«Μπορεί να μην σε γνωρίζω όπως λες όμως μόλις πριν λίγο αντίκρισα μια άλλη πλευρά του εαυτού σου .
Αυτό μου δίνει κάθε δικαίωμα να βγάζω κάποια συμπεράσματα για το ποιόν σου . Οσο για το αν φέρομαι σαν γυναικούλα ένα θα σου πω κι βάλτο καλά στο μυαλό .
Απαιτώ οσο θα εισαι παντρεμένος μαζί μου να με σέβεσαι δεν με νοιάζει τι θα κάνεις μονάχα μην τολμήσεις να με κοροϊδέψεις η να γυρνάς με διάφορες !» πρόσταξε εκνευρισμένη .
Ξέσπασε σε δυνατά γέλια ενω πλησίαζε κοντά της « Είσαι πραγματικά πολύ αστεία ώρες ώρες .
Άκου εκει απαιτείς κοριτσάκι μου δεν έχεις δικαίωμα να μου θέτεις κανόνες για να μην πηγαίνω με άλλες.. ξέρεις πρεπει να με ικανοποιεί απόλυτα η σύζυγος μου !»
Στραβοκατάπιε βήχοντας δυνατά ενω ταυτόχρονα κοκκίνησε σαν πρωτάρα παρα τις στιγμές που είχαν προηγηθεί.
Την παρατηρούσε υπεροπτικά με ανασηκωμένο το ένα του φρύδι δεικτικά ενω ένα ειρωνικό μειδίαμα ζωγραφιζόταν σταδιακά.
«Λυπάμαι αλλα θα πρέπει να παίξεις με τους δικούς μου κανόνες από δω κι στο εξής .
Οσο για την ικανοποίηση νομίζω πλέον πως ο δικός μας γάμος θα παραμείνει λευκός παρόλα αυτά που συμβαίνουν ανάμεσα μας καλή σου νύχτα !»
Άνοιξε βιαστικά την πόρτα χωρίς να χάσει χρόνο αυτή την φορά δεν την ακολούθησε όπως τις προηγούμενες παρέμεινε στο σαλόνι .
Έφθανε στα αυτιά της ο ήχος από το υστερικό του γέλιο καθώς χανόταν στις σκάλες.
Γύρισε ξανά το κλειδί στην πόρτα βγαίνοντας στο μπαλκόνι για να πάρει λίγο αέρα.
Το καλοκαιρινό βραδινό αεράκι χάιδευε ευχάριστα το αναψοκοκινισμένο δέρμα την βοηθούσε να χαλαρώσει .
Πέρασε το χέρι της μέσα από τα μαλλιά της απελπισμένα να πάρει όλα ήταν ενα λάθος .
Για άλλη μια φορά θα τον άφηνε να της κάνει έρωτα μα πως γινόταν τοσο αφελής ώρες ώρες ;
Πήρε μια βαθειά ανάσα σκουπίποντας τον ιδρώτα από το μέτωπο της μα τι στο καλό είχε πάθει με αυτόν τον άνδρα ;
Από την μια τον σιχαινόταν για όλα αυτά που είχε πάθει εξαιτίας του υπήρχε όμως κι μια πλευρά του που την γοήτευε απίστευτα.
Την μπέρδευε κι το χειρότερο από όλα τον ζήλευε «Θεε μου δεν πρέπει να με ελκύει δεν θα επιτρέψω στον εαυτό μου να τον ερωτευτεί έπειτα δεν θα υπάρχει γυρισμός..» μονολογούσε αγχωμένη .
Σε μια στιγμή παρατήρησε μια σκιά στον κήπο επικεντρώθηκε σ αυτην ξεχνώντας προς στιγμήν τον προβληματισμό.
Λογικά θα ήταν εκείνος που ίσως είχε βγεί να πάρει αέρα όπως η ίδια μα συνάμα ένα συναίσθημα τρόμου την κατέκλυσε.
Αν κάποιος διαρρήκτης είχε εισβάλει απο τον κήπο με σκοπό να βρει πέρασμα για το σπίτι ;
Χτένισε σπιθαμή προς σπιθαμή το χώρο αγχωμένη αναζητώντας κάποιο πειστήριο κάτω απο το φως του φεγγαριού.
Ξάφνου μια ανδρική φιγούρα εμφανίστηκε στο μισοσκόταδο κι μάλιστα την παρακολουθούσε .
Η καρδιά της σφίκτηκε προς στιγμήν μα παρατηρώντας καλύτερα τα χαρακτηριστικά του αμέσως αναγνώρισε εκείνον.
Περιφέρεροταν κάτω από το μπαλκόνι της έχοντας καρφωμένα τα μάτια του επάνω της ταξιδεύοντας στο κορμί της με αναίδεια.
Κρατούσε ακόμη ανα χείρας το ποτο του πίνοντας γουλιά γουλιά της χαμογέλασε αλλα δεν ανταποκρίθηκε είχε παγώσει στην θέση της.
Δεν τολμούσε ουτε να κουνηθεί κρατήθηκε από την σιδερένια κουπαστή για να πάρει κουράγιο τα μάτια του την είχαν μαγνητίσει κυριολεκτικά .
Έκλεισε τα δικά της για λίγο μήπως κι εξαφανιζόταν μονομιάς αυτο που της προκαλούσε.
Μα σαν τα άνοιξε εκ νέου τα δύο διαπεραστικά πράσινα μάτια βρίσκονταν ακόμη εκει στηλωμένα.
Χαϊδεύοντας με αναίδεια στο κορμί της ακόμη και χωρίς να την αγγίζει πραγματικά την φλέρταρε επίμονα κι όχι μόνο.
Αισθανόταν σαν να της έκανε έρωτα μονάχα με το βλέμμα του να πάρει ολο αυτό γινόταν ανυπόφορο .
Γύρισε την πλάτη αδιάφορα κλείνοντας με δύναμη την κουρτίνα αναστενάζοντας ζαλισμένη.
Ξάπλωσε στο κρεββάτι μα τα μάτια του βρίσκονταν ακόμη εκεί στις κόγχες του μυαλού να την βασανίζουν γεννόντας ποικίλες φαντασιώσεις.
Το σώμα της υπέφερε βυθισμένο μέχρι τα μπούνια στην σαρκική επιθυμία τοσο που μάλλον δεν θα κατόρθωνε να κοιμηθεί το υπόλοιπο βράδυ.
Αν κι το είχε μεγάλη ανάγκη ώστε να βρεί τον εαυτό της ολοκληρωτικά αλλιώς πως θα παρέμενε πιστή στον στόχο της να τρέξει μακριά από όλα ;
Αφουγκράστηκε τα ρυθμικά βήματα του έξω από την πόρτα της κι ασυναίσθητα δάγκωσε τα χείλη της με αποτέλεσμα να ματώσουν .
Έπιασε γρήγορα ένα μαντηλάκι από δίπλα της κι τα πίεσε παράλληλα βρισκόταν σε εγρήγορση ολο της το σώμα .
Ξάφνου τα βήματα έπαψαν σαν να είχε σταματήσει εξω απ την πόρτα της .
Νόμιζε πως θα πέθαινε από προσμονή αλλα δεν θα του άνοιγε οσο κι αν το κορμί εκλιπαρούσε .
Μερικά βασανιστικά λεπτά αργότερα μια πόρτα στο τέλος του διαδρόμου έκλεισε με δύναμη καθώς είχε επιστρέψει στον προσωπικό του χώρο.
Τα κελαηδίσματα των πουλιών χαρωπά κι ανέμελα ανήγγειλαν το συννεφιασμένο πρωινό που ξημέρωνε.
Ο αέρας φυσούσε μανιασμένα ξεσηκώνοντας πελώρια κύματα στην θάλασσα .
Πετάρισε τα βλέφαρα νυσταγμένα δίχως να εχει όρεξη να σηκωθεί ακόμη αφου δεν είχε χορτάσει ύπνο .
Όμως έπρεπε να δίνει το καλο παράδειγμα στο νέο της σπίτι σαν ηρθε στο μυαλό η εικόνα του τινάχτηκε αναστατωμένη.
Αγνάντεψε εξω από το παράθυρο για λίγο την φουρτουνιασμενη θάλασσα σε συνδυασμό με τον γκρίζο μουντο ουρανό που θύμιζε χειμώνα .
Σε λιγή ώρα θα ερχόταν πρόσωπο με πρόσωπο με τον σύζυγο της ξανά απ δω κι περα αυτή θα ηταν η καθημερινότητα διαπίστωσε .
Παραδόξως μια κρυφή χαρά απλώθηκε μέσα της ακολούθως ένα συναίσθημα αδημονίας την κυρίευσε .
Χουζούρεψε λιγάκι προτού πάρει την αποφαση να ετοιμαστεί για το πρωινό .
Μπήκε βιαστικά στο μπάνιο στέγνωσε τα μαλλιά της κι εψαξε εναγωνίως στην γκαρνταρόμπα να διαλέξει ένα από τα πανάκριβα φορέματα της .
Κανένα ομως δεν της έκανε το κλίκ την προκείμενη στιγμή στράφηκε ακολούθως στις φούστες που επίσης λάτρευε .
Κατέληξε τελικά να φορέσει μια μπορντό κοντή που συνδύασε ιδανικά με ένα λευκό μπλουζάκι που άφηνε ακάλυπτους του λεπτούς ώμους της.
Σε λιγότερο από δέκα λεπτά είχε ετοιμαστεί κατεβαίνοντας στην τραπεζαρία ενθουσιασμένη.
Βρήκε μονάχα τους υπαλλήλους να σερβίρουν το πρωινό παρατεταγμένοι σε σειρά.
Μα εκείνος που είναι; Δεν έχει κατέβει ακόμη ; Αναρωτήθηκε απογοητευμένη .
Καλημέρισε σκυθρωπή το προσωπικό κι κάθισε αναπαυτικά η Ιβάνα της σέρβιρε καφέ ζηλέυοντας αφάνταστα την αλαβάστρινη ομορφιά που εξέπεμπε.
« Παρακαλώ μην μου σερβίρεις θα περιμένω κι τον σύζυγο μου !» ζήτησε ευγενικά .
Απόρησε « Μα ..κυρία ο Κρίστιαν έχει αναχωρήσει για την εταιρεία εδω κι ωρες δεν μας ειδοποίησε πως μπορεί να επιστρέψει τόσο νωρίς..»
Χαμήλωσε το βλέμμα της ντροπιασμένη που δεν είχε ιδέα για το που βρισκόταν «Α ..ναι δίκιο έχεις πρέπει να μου το είπε όταν σηκώθηκε αλλα ήμουν μισοκοιμισμένη κι δεν κατάλαβα
Ασε θα σερβιριστώ μόνη μου !
Α και κατι ακόμη μην αποκαλέσεις με το όνομα του ξανά τον σύζυγο μου ! Για εσένα παραμένει αφεντικό σου ! Μπορείς να πηγαίνεις.. » έβαλε επιτέλους τα πράγματα στην θέση τους κι ας την αντιπαθούσε διόλου δεν την ένοιαζε.
Άφησε κατω τα πιάτα εκνευρισμένη
« Όπως επιθυμείτε ..θέλετε κατι άλλο από εμένα ; »
《 Ναι θα ήθελα κάτι ακόμη ! Πες στον σοφέρ να ετοιμασει το αυτοκίνητο..»
Ανασήκωσε το φρύδι της
πονηρά « Μάλιστα θα τον ειδοποιήσω αμέσως που να του πω να σας μεταφέρει ; » .
Απόλαυσε μια γουλιά από τον γευστικό καφέ της « Πες του να ναι έτοιμος σε δεκαπέντε λεπτά περίπου να με οδηγήσει στην εταιρεία !»
《Σιγά μην σου τον κλέψουν κιόλας άφησε τον λίγο να αναπνεύσει..》μουρμούρισε εκνευρισμένη μεσα απ τα δόντια.
《Είπες κάτι ;》
《Οχι κυρία προσπαθούσα να θυμηθώ το τηλέφωνο του ..καλη σας όρεξη..》σχολίασε αφήνοντας την μόνη να συνεχίσει το πρωινό .
Έτρεξε να ειδοποιήσει τον Τόμας όπως της ζήτησε με διάφορες συνομωσίες να κατακλύζουν το νου της .《Πρέπει να την βγάλω απ την μέση και γρήγορα εφόσον δεν λέει να τον αφήσει ήσυχο..》
Σε λιγότερο απο δεκαπέντε λεπτά ήταν πράγματι έτοιμη κατέβαινε ευδιάθετη στον κήπο να συναντήσει τον ευγενέστατο Τόμας .
Καθως πλησίαζε προς το αυτοκίνητο τον είδε να βγάζει το καπέλο του κι να κάνει μια ελαφριά υπόκλιση ως ένδειξη σεβασμού .
Δεν ήταν μεγάλος σε ηλικία γύρω στα είκοσι επτά μάντεψε καθώς του έτεινε το χερι της να χαιρετήθουν.
«Καλημέρα Τόμας ..θα ήθελα να με πας στην εταιρεία ..φαντάζομαι γνωρίζεις που βρίσκεται »
Της ανταπέδωσε το χαμόγελο ενω έμοιαζε να την θαυμάζει ιδιαίτερα μιας κι την κοίταζε από πανω μέχρι κάτω θαμπωμένος .
« Καλημερα Κυρια !.Με ενημέρωσε η Ιβάνα θα σας μεταφέρω αμέσως εκει που θέλετε περάστε» την παρότρυνε ανοίγοντας την πόρτα του μαύρου τζιπ με τα φιμέ τζάμια .
Βολεύτηκε στο εσωτερικό του κι ξεκίνησαν καθ όλη την διαδρομή ήταν ιδιαίτερα ανήσυχη .
Ήξερε πως θα αντιδρούσε στην απόφαση της να επισκεφθεί τον τόπο εργασίας του αλλα σαφώς κι δεν θα παρέμενε στο σπιτι άπραγη.
Είχε συνηθίσει να δουλεύει για να είναι ανεξάρτητη πόσο μάλλον τώρα που είχε ως στόχο της να κερδίσει πίσω την χαμένη εταιρεία.
Τελευταία φορά που ειχε διαβεί το κατώφλι είχε βγεί από εκει μέσα αιμόφυρτη με αμνησία.
Το γεγονός αυτό την ανάγκαζε να αισθάνεται περίεργα μα κυρίως αμήχανα.
Σαφώς δεν φοβόταν πως θα πάθαινε κάτι παρόμοιο ενδόμυχα είχε απενοχοποιήσει σε κάποιο βαθμο τον σύζυγο της για οσα είχαν συμβεί .
Αντικρίζοντας το μεγαλοπρεπές δωδεκαώροφο κτίριο που στεγαζόταν η ναυτιλιακή του πατέρα της μέχρι πρότινος κατι σκίρτησε μέσα της .
Είχε εργαστεί εκει για λιγο καιρο μα ηταν αρκετός για να αγαπήσει κάθε πτυχή της .
Ο Νίκολας την καθοδηγούσε σαν σωστός δάσκαλος σε όλα τα δύσκολα μονοπάτια της δουλειάς τους.
Επίσης της είχε διδάξει να είναι σκληρή στις διαπραγματεύσεις να κοιτάζει παντοτε στα ίσια τους επίδοξους επενδυτές μιας κι ολοι τους αποτελούσαν μια ενιαία ομάδα που πάλευε απο κοινού προς ωφελος της εταιρείας.
Πλέον δυστυχώς ειχε αλλάξει χέρια μα ήταν σίγουρη πως ο Κρίστιαν θα την έφτανε ξανα ψηλα όπως άλλοτε .
Το αυτοκίνητο σταμάτησε στην είσοδο που κάποιοι υπάλληλοι έκαναν το δεκάλεπτο διάλειμμα τους είχαν στηλώσει τα μάτια τους με απορία .
Πηρε μια βαθειά ανάσα περιμένοντας το σοφερ να της ανοίξει την πόρτα ως ήθιστε .
Ίσως ενιωθε αρχικά αμήχανα με τόσα αδιάκριτα βλέμματα επάνω της αλλα θα το ξεπερνούσε .
Σαν η πόρτα άνοιξε επιτέλους κι κατέβηκε οι υπάλληλοι ξέσπασαν σε χειροκροτήματα με την άφιξη της κατι που δεν περιμενε να συμβεί .
Χαιρέτησε χαμογελώντας τρυφερά τους παλιούς της συναδέλφους απαντώντας μια προς μια τις ερωτήσεις τους .
Έπειτα περπάτησε με σιγουριά στο εσωτερικό στην ρεσεψιόν εισέπραξε τις ίδιες αντιδράσεις.
Μαζεύτηκαν γύρω της ολοι μαζι αφήνοντας στην άκρη τις δουλειές τους άλλοι ρωτούσαν με ενδιαφέρον πως είναι ; Αλλοι πάλι την καλωσόρισαν με αγκαλιές .
Ωστόσο κανενας δεν παρέλειψε να της ευχηθόυν ξεχωριστά για το γάμο εκείνη απ μεριάς της απαντούσε σε όλα εγκάρδια τους ευχαριστώντας ένθερμα .
Δεν προλάβαινε να χαιρετάει φάνηκε πως ολοι μέσα στην εταιρεία την αγαπούσαν κι είχαν στηρίξει τις ελπίδες τους επάνω της .
Έπειτα απο δεκάλεπτη καθυστέρηση βάδιζε επιτέλους με αυτοπεποίθηση προς το ασανσέρ προετοιμασμένη να αντιμετωπίσει τον σύζυγο της.
Δίχως να υπολογίσει πως για πολλοστή φορά θα καθυστερούσε αφου στο τέλος του διαδρόμου έπεσε επάνω στον παλιό καλο της φιλο κι συνάδελφο Ρόνι .
Έίχε μείνει άναυδος με την απρόσμενη επίσκεψη της .
«Μαρίνα τι κάνεις πως είσαι ; Δεν περίμενα να σε δω τοσο γρηγορά επειτα απο το ατύχημα .
Συγχαρητήρια κι για τον γάμο σας μα καλα ολα τόσο γρήγορα τα κάνατε !» πρόφερε φιλικά προσφέροντας ευγενικά το χερι του χαμογελωντας πλατιά .
«Καλά ειμαι Ρόνι ευχαριστώ . Επέστρεψα ανανεωμένη με σκοπό να δουλέψω βλέπεις δεν είν για εμένα το σπίτι .Μήπως ξέρεις που βρίσκεται ο Κρίστιαν ;»
«Μάλιστα πολύ σωστά έπραξες η εταιρεία μας σε χρειάζεται.
Πάντα άλλωστε είχες όρεξη για δουλειά το θυμάμαι χαρακτηριστικά. Μα έπειτα απ το ατυχημα που είχες θεώρησα πως ακόμη δεν θα ήσουν σε θέση .
Εν πάση περίπτωση χαίρομαι που γύρισες..όσο για το αφεντικό λογικά βρίσκεται στο γραφείο του ειν πολύ απασχολημένος σήμερα ».
Σοβάρεψε απότομα κουνώντας το κεφαλι με κατανόηση.
«Χάρηκα εξίσου που σε συνάντησα επειτα απο τόσο καιρό όσο για το ατύχημα πλέον είμαι πολυ καλύτερα αναρρώνω θα σε δω αργότερα..»
Απεφυγε περαιτέρω ερωτήσεις έξυπνα εισβάλοντας γρήγορα στον ανελκυστήρα πατώντας επιτέλους το κουμπί για τον τελευταίο όροφο .
Ειχε τοσο απορροφηθεί στο κλείσιμο ενος καινούργιου επικερδές συμβολαίου που αν κι έφτασαν στα αυτιά του δυνάτες ιαχές κι χειροκροτήματα δεν έδωσε σημασία.
Ίσως κάποιος από τους υπαλλήλους να είχε γενέθλια αναλογίστικε αδιάφορα είχε παρα πολλα πράγματα να οργανώσει.
Είχαν μείνει ολα πίσω από το ατύχημα του κι έπειτα παρόλο που δούλευε από το σπίτι .
Άκουσε ενα απαλο χτύπημα στην πόρτα ενοχλημένος για την διακοπή
« Περάστε» αποκρίθηκε αδιάφορα.
Η πόρτα άνοιξε αθόρυβα πίσω της κρυβόταν η γυναίκα του που ουτε καν είχε παρατηρήσει μιας κι περίμενε κάποια σημαντικά έγγραφα από την γραμματεα του.
Δεν τον εξέπληξε το γεγονός καθηλωμένος ακόμη στα χαρτιά του με το μυαλό του να τρεχει σε χιλια δυο ζητήματα .
Η σιωπή που ακολούθησε τον παραξένεψε σήκωσε αργά το βλέμμα του και τα έχασε αντικρίζοντας την.
Σε κλάσματα δευτερολέπτου η όψη του άλλαξε «Τι θέλεις εδώ ;» ρωτησε κοφτά θυμωμένος με μια γρήγορη κίνηση έκλεισε την πόρτα κι πήρε θέση στην μαύρη δερμάτινη πολυθρόνα μπροστά από το γραφείο του .
« Ήρθα να σε δω !.»Σχολίασε αινιγματικά αγνοώντας περίτεχνα το βλέμμα του που φάνταζε σκοτεινό κι επικίνδυνο σαν την μαύρη φουρτουνιασμένη θάλασσα .
Την τρόμαξε αλλα δεν θα έτρεχε σαν δειλή να κρυφτεί παρατήρησε φευγαλέα το γραφείο δίπλα απο το δικό του .
Που είχε εργαστεί την μοιραία ημέρα του ατυχήματος παρόλο τον θυμό που μαινόνταν εσωτερικά του αποφάσισε να σεβαστεί την αμήχανη στιγμή δίχως να ξεσπάσει.
Βέβαια μετά από λίγο εν τέλει ξεσπάθωσε «Μαρίνα πες μου την αλήθεια ξέρω πολύ καλά πως δεν ήρθες μέχρι εδώ για να δεις απλώς πως ειμαι στην υγεία μου.. »
Τα ανόητα παιχνίδια δεν έπιαναν σε εκείνον !
« Μάλιστα..ώστε αυτό ειν που θεωρείς αλλα κάνεις λάθος..! Ήρθα όντως για να σε δώ παψε να εισαι τόσο καχύποπτος ήθελα εξάλλου να μιλήσουμε » την παρατηρούσε με απορία καθώς τραβούσε πίσω την καρέκλα του κι την πλησίασε .
« Εντάξει λοιπόν να το δεχτώ οτι ήρθες μέχρι εδώ μόνο κι μόνο για να μιλήσουμε.
Αν κι φαντάζομαι αντιλαμβάνεσαι οτι δεν είναι ούτε ο κατάλληλος χρόνος ούτε τόπος για κουβέντα σε ακούω..»
Χάιδεψε με το ακροδάχτυλα του άπαλα το λοβό του αυτιού της νιώθοντας να τρέμει κι να ανατριχιάζει .
Ύστερα κάθισε απέναντι της αναμένοντας εκείνη καθάρισε τον λαιμό της πασχίζοντας να συνέλθει.
«Ξέρω ότι δεν είναι ουτε ο τοπος ουτε ο χρονος για να κουβεντιάσουμε. Μα δεν άντεχα να σε περιμένω στο σπίτι .
Άλλωστε επιθυμώ να συζητήσουμε για άλλη μια φορά κι παρακαλώ ήρεμα για την εταιρεία.
Θα ήθελα να εχω κι παλι την θέση μου δεν αντέχω να μένω άπραγη χωρις να εργάζομαι . Ελπίζω να σεβαστείς αυτή μου την επιθυμία...» τον καλόπιασε .
Μορφασε ενοχλημενος μα φυσικά από την αρχή μάντεψε τον λόγο της ξαφνικής εκδήλωσης ενδιαφέροντος προς το άτομο του .
Μόνο που περίμενε υπομονετικά να το ακούσει από τα χείλη της προτού βγάλει τα οριστικά συμπεράσματα του .
Ανασήκωσε το φρύδι του ειρωνικά «Πριν από λίγο ισχυρίστηκες πως ήρθες εως εδώ για εμένα .
Μα φυσικά γνώριζα μικρή μου ακριβώς τον καλό άνεμο που σε έφερε.
Σέβομαι ότι δεν σου αρέσει να κάθεσαι δίχως να δουλεύεις αλλα η θέση που είχες κάποτε στην εταιρεία έχει καλυφθεί κι δεν νομίζω να υπάρχει άλλη διαθέσιμη.
Ίσως είναι πρέπων να κάνεις υπομονή μέχρι να απελευθερωθείς από το γάμο μας για να ζήσεις επιτέλους όπως θές ..»
Είδε τα μάτια της να γυαλίζουν βουρκωμένα πασχίζοντας να συγκρατήσουν τα δάκρυα .
Ξεφύσιξε απελπισμένη « Θεε μου Κρίστιαν .! Γιατί δεν με νιώθεις λιγάκι ; Για ποιο λόγο παραμένεις τόσο αδιάλλακτος και σκληρός ;
Δεν είσαι ετσι κι το ξέρω ακόμη κι αν δεν σε αφήνει να το αντιληφθείς ο απέραντος εγωισμός σου ...》πήρε μια βαθειά ανάσα πνίγοντας ενα λυγμό στο βάθος του λαιμού και συνέχισε.
《Δεν σου έκανα τίποτε κακό να πάρει εσυ γιατί επιζητείς με μανία να με καταδικάσεις σε ένα τέτοιο μαρτύριο;
Σου ζητάω άραγε πολλά ; Εχω προσπαθήσει να σε προσεγγίσω αλλα δεν με ακους ! Ειλικρινά δεν ξέρω πια τι ζητάς από εμένα ;» ρώτησε μελαγχολικά κι τα δάκρυα που πάσχιζε να κρύψει άρχιζαν να κάνουν την εμφάνιση τους στα ροδαλά της μαγουλα.
Η όψη του δεν ειχε αλλαξει μα εσωτερικά του πόνεσε για τον τρόπο που της είχε φερθεί.
Άραγε ήταν ενα τέρας ; ...