(Zawgyi)
ေျခလွမ္းေတြမခိုင္ခ်င္ေတာ့ပါ....။စိတ္ကို
မထိန္းထားႏိုင္ခဲ့လွ်င္ ထိုေနရာမွာတင္
လဲက်သြားႏိုင္သည္ကိုသိသည္။ထို႔ေၾကာင့္ တုန္တုန္ယင္ယင္ႏွင့္ ဝိုင့္ကိုမျမင္ႏိုင္မည့္ေနရာအထိ ေျခလွမ္းေတြကို ျဖည္းညင္းစြာ တုန္ရီစြာ ေနာက္ျပန္ေလွ်ာက္ေနခဲ့မိသည္။
ခ်လြင္....
ဟင္...
ေျခေထာက္ႏွင့္ဘာကိုတိုက္မိလိုက္သလဲမသိ။တစ္ခုခုႏွင့္ တိုက္မိလိုက္ကာ ဝိုင္ေျမျပင္ေပၚလဲက်သြားခဲ့သည္။
အေရးရယ္အေၾကာင္းရယ္ဆို တုန္ယင္ေနသည့္စိတ္ကို တကယ္စိတ္ပ်က္မိသည္။
စိုးရိမ္တႀကီးအေရွ႕ကိုၾကည့္မိလိုက္ေတာ့
ေျမေတြတူးဆြေနရာမွ ဝိုင့္ဆီသို႔လွမ္းၾကည့္လာသည့္ ပံုရိပ္ကိုေတြ႕လိုက္ရသည္။ဝိုင့္ေနရာက ေမွာင္ေနသည့္အတြက္ေၾကာင့္ ဝိုင္မွန္းသဲသဲကြဲကြဲသိလိုက္မွာမဟုတ္ေပမယ့္ ဝိုင္ဒီမွာရွိေနသည္
ကိုေတာ့ သိသြားတာ ေသခ်ာေလၿပီ..။အႏွီလူႀကီးက
လုပ္လတ္စ အလုပ္ကို ရပ္ပစ္လိုက္တာ
ေတြ႕လိုက္ရသည္။ဝိုင္လည္း ဘာမွစဥ္းစားမေနေတာ့ပဲ ေနရာမွထေျပးလိုက္ေတာ့သည္။အေနာက္ကေန ေပါက္ျပားကို ပစ္ခ်လိုက္သံၾကားလိုက္ရၿပီး ဝိုင့္ေနာက္သို႔အူယားဖားယားေျပးလိုက္သံကိုလည္း ထိတ္လန္႔စြာ ၾကားလိုက္ရသည္။အေနာက္ကိုလံုးဝလွည့္မၾကည့္ပဲေျပးႏိုင္သေလာက္အျမန္ေျပးေနခဲ့မိသည္။
" ဦး...ဦးေလး....ျမန္ျမန္...ျမန္ျမန္ေလး
ေမာင္းေပးပါ..."
ကားတံခါးကိုအျမန္ဆြဲဖြင့္ကာ တကၠစီ
ဦးေလးႀကီးကိုေျပာလိုက္သည္။ဦးေလး
ႀကီးကလည္း ဝိုင့္ကိုေမးခြန္းေတြေမးမေနပဲ
ျမန္ျမန္ဆန္ဆန္ေမာင္းေပးေလသည္။
လက္ႏွစ္ဖက္ကိုအခ်င္းခ်င္းယွက္ထားကာ
ဘာမွမေတြးပဲမ်က္လံုးမွိတ္ၿပီးထိုင္ေနမိသည္။ကားနားေလးထိလိုက္လာခဲ့သလား..???ဝိုင့္ကိုျမင္ခဲ့သလား??
အေနာက္ကိုနည္းနည္းေလးမွလွည့္မၾကည့္ခဲ့..။မ်က္လံုးေတြကိုသာတင္းက်ပ္စြာမွိတ္ထားခဲ့မိသည္။
ဝိုင္ ဘာမွမျမင္ခဲ့ဘူး....
ဘာဆိုဘာမွမျမင္ခဲ့ဘူး....
တိုက္ခန္းကိုေရာက္သည္အထိ စိတ္ေတြ
မတည္ၿငိမ္ခဲ့ပါ...။တံခါးေသာ့ကိုအျမန္
ဖြင့္ကာ ေလာ့ခ်ထားလိုက္သည္။ေနာက္မီးဖိုခန္းထဲဝင္ၿပီး ေရေသာက္ရန္ျပင္လိုက္သည္။ဖန္ခြက္ကိုကိုင္လိုက္စဥ္မွာပင္ လက္ေတြတုန္ယင္ေနသည့္အတြက္ေၾကာင့္ ခြက္ကလက္ထဲမၿမဲပဲေျမေပၚသို႔က်ကာ ကြဲေလေတာ့သည္။
ဖန္ခြက္အကြဲေတြနားကိုငုတ္တုတ္ထိုင္ခ်လိုက္သည့္အခ်ိန္ ဝိုင့္ ပါးျပင္ေပၚသို႔ မ်က္ရည္ၾကည္ေတြက တသြင္သြင္ စီးက်လာခဲ့သည္။ဟုတ္သည္ ဝိုင္ ေၾကာက္ရြံ့စြာ ငိုေနခဲ့မိသည္။ႏွဳတ္မွလည္း ဘာမွမျမင္ခဲ့ဖူးလို႔သာ ကေယာင္ကတမ္း ၊အထိတ္ထိတ္အလန္႔လန္႔ႏွင့္ေရရြတ္ေနခဲ့မိသည္။
ဝိုင္ ေၾကာက္သည္။ဝိုင့္ကို ထိုလူႀကီး ေတြ႕သြားခဲ့မွာ သိပ္ကိုေၾကာက္သည္။
ဝိုင့္စိတ္ေတြ တည္ၿငိမ္သြားဖို႔၊စိတ္ႏွင့္ကိုယ္ႏွင့္ျပန္ကပ္ဖို႔ အခ်ိန္ အေတာ္ၾကာၾကိဳးစားလိုက္ရသည္။
ဘာလို႔ဝိုင့္ ဆီမွာမွဆိုးရြားလြန္းသည့္ ျဖစ္ရပ္ေတြ
လာျဖစ္ေနတာပါလိမ့္..။
ေခြယိုင္လဲခ်င္ေနသည့္ ေျခအစံုႏွင့္ မတ္တပ္ထရပ္လိုက္ၿပီး အနီးရွိထိုင္ခံုေပၚထိုင္ခ်လိုက္ကာ စားပြဲခံုေပၚသို႔လက္ေထာက္ၿပီးစဥ္းစားေနမိျပန္သည္။တုန္ယင္ေနေသာစိတ္ကိုတည္ၿငိမ္လာဖို႔အခ်ိန္အတန္ၾကာေအာင္ႀကိဳးစားလိုက္ရသည္။ဒါေတာင္ ေၾကာက္သည့္စိတ္က မေျပေသးအနည္ထိုင္ကာစရွိေနတုန္း။
တီးေတာင္....တီးေတာင္...တီးေတာင္
ဘဲလ္သံၾကားေတာ့တစ္ကိုယ္လံုးတုန္
တက္သြားရသည္။နာရီကိုၾကည့္မိေတာ့
ရွစ္နာရီခြဲေနၿပီ...။ဘယ္သူလဲ...
လူသတ္သမားမ်ား ဝိုင့္ေနာက္ကိုလိုက္လာခဲ့တာလား..။စဥ္းစားမိေတာ့ၾကက္သီးေတြထလာသည္။ေနာက္မီးဖိုခန္းထဲကေန တေျဖးေျဖးထြက္ခဲ့လိုက္သည္။ဘဲလ္အသံကအဆက္မျပတ္မည္ေနဆဲပင္..။
" ဝိုင္....ဝိုင္...ကိုယ္ပါ..."
တံခါးတစ္ဒုန္းဒုန္းထုသံႏွင့္ေသာ့္အသံကို
ၾကားလိုက္ရသည္။ထိုအခ်ိန္မွသက္ျပင္းခ်မိကာ တံခါးကိုဖြင့္ေပးလိုက္မိသည္။
" ဟား...ဘာေတြမ်ားျဖစ္ေနလဲလို႔ကြာ
သင္တန္းၿပီးရင္ဖုန္းဆက္ဆိုေတာ့မဆက္
ဘူး...ဖုန္းဆက္ေတာ့လည္း မကိုင္ဘူး...သင္တန္းကျပန္ေရာက္ၿပီး ေရမ်ားခ်ိဳးေနတာလားဆိုၿပီး တေအာင့္နားၿပီးဖုန္းျပန္ေခၚ
ေတာ့လည္း မကိုင္ဘူး...တိုက္ခန္းကိုလာၾကည့္ေတာ့လည္းမရွိဘူး...သင္တန္းကေနမ်ား ျပန္မေရာက္ေသးဘူးလားဆိုၿပီးသင္တန္းကိုျပန္သြားၾကည့္ေတာ့လည္းမရွိဘူး မင္းကိုတစ္ေနကုန္ပတ္ရွာေနတာ..ဘယ္ေတြသြားေနတာလဲကြာ...ဘာလို႔ဖုန္းမကိုင္ရတာလဲ..."
ေသာ္ စိုးရိမ္စြာ ေျပာေနသည့္ အသံေတြကို ဝိုင္မၾကား။ဝိုင့္အာရံုထဲသို႔ မေရာက္။ဝိုင္ သိသည္က ဝိုင္ အခု ဘယ္သူႏွင့္မွ စကားေျပာခ်င္စိတ္မရွိ။စိတ္ေတြ ရွဳပ္ေထြးလြန္းလို႔ ဝိုင့္အနား တစ္ေယာက္ေယာက္ရွိေနမည္ကို မလိုခ်င္။သို႔ေၾကာင့္ ေသာ့္ကို ဝိုင္ အားနာစြာေျပာလိုက္ရသည္။
" ေသာ္...ငါတစ္ေယာက္တည္းေအးေအးေဆးေဆးေနခ်င္တယ္..."
" ဘာ..."
" ဒီေန႔တစ္ရက္ ငါ့ကို တစ္ေယာက္တည္း
လြတ္ထားေပးပါ..."
ဝိုင္ ထပ္မံ ေတာင္းဆိုလိုက္သည္။
" ဘာျဖစ္တာလဲ...ဘာလို႔လဲ...."
ဝိုင့္အေျပာေၾကာင့္ ေသာ္က ဝိုင့္ပုခံုး ႏွစ္ဖက္ကိုတင္းတင္းဆုပ္ကိုင္လာကာ ဝိုင့္ ကိုယ္ေလးကို အထက္ေအာက္ဆုန္ဆန္ၾကည့္လာခဲ့သည္။ဝိုင္ သက္ျပင္းခ်မိျပန္သည္။
" ဒီတိုင္း.....စိတ္မၾကည္လို႔.."
" မဟုတ္ေသးဘူး...မင္းတစ္ခုခုျဖစ္..."
" ငါတစ္ေယာက္တည္းေအးေအးေဆးေဆးေနခ်င္တယ္လို႔...ေျပာေနတယ္မလား..."
ေသာ္ေျပာေနေသာစကားေတြကိုအေရး
မစိုက္ႏိုင္ေတာ့ပဲ စိတ္ေတြ မြန္းက်ပ္လာတာေၾကာင့္ ေအာ္ေျပာလိုက္မိကာ ေသာ့္ကို တံခါးအျပင္သို႔ အတင္းကိုတြန္းထုတ္လိုက္မိသည္။ေသာ့္ ခမ်ာ ဝိုင္ဘာျဖစ္လို႔ျဖစ္ေနမွန္းမသိပဲ မ်က္လံုးအေၾကာင္သားႏွင့္ ဝိုင့္ကိုၾကည့္ေနျပန္သည္။ေသာ္အျပင္ေရာက္သြားသည့္အခါမွ တံခါးကိုဝုန္းခနဲပိတ္ပစ္လိုက္မိသည္။
" ဝိုင္..ဘာျဖစ္တာလဲ....
ကိုယ္ဘာအမွားလုပ္မိလို႔လဲ....ဝိုင္ ကိုယ္ေျပာတာၾကားလား...မင္းဘာေတြအထင္လြဲေနတာလဲ ကိုယ့္ကိုေျပာ ဒါမွမဟုတ္ တစ္ျခားကိစၥဆိုလည္း ကိုယ့္ကိုေျပာေလကြာ....က်စ္...ဘာေတြျဖစ္ေနတာလဲ စိတ္ပူရေအာင္ကြာ..."
တံခါးေခါက္သံခပ္ျပင္းျပင္းႏွင့္အတူ
ေသာ့္ရဲ႕အသံကိုၾကားေနရသည္။
ေသာ့္ကိုအားနာမိေသာ္လည္း လံုးဝကို
ေတြ႕ခ်င္စိတ္မရွိတာေၾကာင့္ မတတ္ႏိုင္။
အရမ္းေတြစိတ္ရွဳပ္လြန္းအားႀကီးေန၍ ေသာ့္ကိုစကားေျပာခ်င္စိတ္မ႐ွိ။
ေသာ္ႏွင့္စကားေျပာလိုက္လ်င္ ခုဏကအျဖစ္အပ်က္ကို ဝိုင္ေျပာျပမိလိမ့္မည္ ။ဒါဆို ေသာ္အရမ္းစိတ္ပူသြားလိမ့္မည္။ေသာ္စိတ္ပူတာႏွင့္ တင္ ဝိုင္တို႔ စကားအေျခအတင္ေတြ ေျပာေနရဦးမည္။ဒီကိစၥကိုေသာ့္ကိုမသိေစခ်င္ေသးပါ...။ထို႔ေၾကာင့္ ဖုန္းကိုစက္ပိတ္ၿပီးအခန္းထဲမွာ တစ္ေယာက္တည္းငုတ္တုတ္ထိုင္ေနမိသည္။ေသာ္က ဘာလို႔အခုခ်ိန္မွ ေရာက္လာခဲ့ရတာလဲကြာ...။
ဘာေတြဘယ္လိုျဖစ္လို႔ျဖစ္သြားမွန္းမသိ
ေသာ္ သူဘာအမွားလုပ္မိလို႔လဲ...။သူအရမ္း
ေတြစိုးရိမ္လြန္းအားႀကီးသြားလို႔လား။
ဒါေၾကာင့္ သူ႔ကိုစိတ္ဆိုးေနတာလား...။
တစ္ခါမွဒီလိုမျဖစ္ဖူးဘူး...။ဝိုင့္ကို သူဖိအားေပးေနမိတာလား။ဝိုင့္ မ်က္ႏွာက အရင္သူေတြ႕ဖူးေနၾကအခ်ိန္ေတြတုန္းကလိုမဟုတ္ဘူး...။ေအးစက္စက္ မ်က္ႏွာထားႏွင့္စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္
ပံုစံပဲ...။ဘာေတြျဖစ္ထားခဲ့တာလဲ...။
အရမ္းေတြစိတ္ပူေနေပမယ့္ ၿငိဳ ျငင္သြား
မွာစိုးလို႔ ထပ္ၿပီးတံခါးေခါက္ကာ စကားေျပာမည့္အစီအစဥ္ ကိုလက္လြတ္လိုက္ရေတာ့သည္။ဘာစကားမွမေျပာျဖစ္ေတာ့ပါ..။အတန္ၾကာ
ေအာင္အခန္းအျပင္မွာရပ္ေနမိျပန္သည။္ေနာက္ ဝိုင့္တိုက္ခန္းအတြင္းမွ မီးေတြၿငိမ္းသြားတာကိုၾကည့္ၿပီးမွ ေအာက္သို႔ျပန္ဆင္းသြားကာ တစ္ညလံုး ကားေပၚမွာသာ ထိုင္ေစာင့္ေနခဲ့မိေတာ့သည္။
~~~~~~~<<<>>>~~~~~~~
" ေဒးဘတ္.....ေဒးဘတ္....လာငါ့လက္
ကိုကိုင္လိုက္...ငါ့လက္ကိုကိုင္ၿပီးထလိုက္...."
စူးရွလွသည့္မီးေရာင္ေၾကာင့္ မ်က္လံုးကို
လက္ႏွင့္ကြယ္ထားသည္တြင္ ေဒးဘတ္
ဟု ေခၚလိုက္သည့္ အသံေၾကာင့္ မ်က္လံုးဖြင့္ၾကည့္လိုက္မိသည္။စူးရွေနသည့္ အလင္းေရာင္
က တစ္ျဖည္းျဖည္းေဖ်ာ့ေတာ့သြားခဲ့ကာ
အုပ္ဆိုင္းေနသည့္ ျမဴေတြမွာလည္း
တျဖည္းျဖည္းကင္းစင္သြားခဲ့သည္။ထိုအခ်ိန္ သူျမင္လိုက္ရတာက သူ႔ကိုလက္ကမ္းေပးေနသည့္ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္။
ႏွဳတ္ခမ္းပါးကအျပံဳးထက္က မ်က္ဝန္း
ေတြထိ ထင္ဟပ္ေနကာ မ်က္ဝန္းေတြကပါ ျပံဳးရိပ္ထင္ေနသည္။ေဒးဘတ္ဆိုတာကသူ႔အမည္ပါလား ...။သူခ်က္ခ်င္းပင္ကမ္းေပးထားသည့္လက္ကိုဆုပ္ကိုင္ကာ မတ္တပ္ထရပ္လိုက္မိသည္။
" အိမ္ျပန္ရေအာင္ေနာ္..."
အိမ္???
သူ႔မွာ အိမ္ရွိသည္တဲ့လား...။
သူ႔လိုအေလအလြင့္တစ္ေယာက္က အိမ္
ရွိေနသည္တဲ့လား...။
ေပ်ာ္ရႊင္စြာ အျပံဳးေတြ တြဲခိုေနသည့္ ေကာင္ေလး ကမ္းေပးလာခဲ့သည့္ လက္ေလးကိုခပ္တင္းတင္း
ဆုပ္ကိုင္လ်က္ ေကာင္ေလးေခၚေဆာင္ရာ
ေနာက္ကိုသူလိုက္ခဲ့မိေလသည္။
အိမ္မက္က ႏိုးထလာသည့္အခ်ိန္မွာ
သူေမာလြန္း၍အသက္ကိုခပ္ျပင္းျပင္း
ရွဴေနမိသည္။
ေဒးဘတ္ဆိုတာသူပါလား???
သူ႔အိမ္မက္ထဲ အၿမဲသူ႔ကိုလာလာရွာေန
သည့္ေကာင္ေလးက မိုးေသာက္ဝိုင္ျဖစ္ေနခဲ့တာပါလား။အိမ္မက္အေၾကာင္းစဥ္းစားမိမွ
သူ႔ရဲ႕အေနအထားကိုသူျပန္ၾကည့္မိသည္။သူကားေပၚမွာအိပ္ေပ်ာ္သြားခဲ့သည္။
ဘယ္အခ်ိန္ကအိပ္ေပ်ာ္သြားမွန္းေတာင္
မသိလိုက္...။နာရီကိုၾကည့္မိမွ သူကားေပၚမွာရွိေနခဲ့တာကိုသတိရသည္။မနက္ခုနာရီ ေတာင္ထိုးေနခဲ့ျပီ...။သူေခါင္းနပမ္းႀကီးသြားရသည္။ကုမၸဏီကိုသြားရဦးမည္။မေန႔က ပုလဲအိမ္အလည္
ေရာက္ၿပီးမွသူကုမၸဏီသြားရမည္ကို
သတိရခဲ့သည္။ေနာက ္ကမန္းကတန္းႏွင့္ကုမၸဏီကိုသြားလိုက္ေတာ့ သူ႔အေဖရဲ႕ ေဒါသအၾကည့္ေတြႏွင့္ ရင္ဆိုင္ခဲ့ရသည္။ဒီတစ္ခါလံုးဝ
ေနာက္က်လို႔မျဖစ္ေပ...။ဝိုင့္ ကို
ေတြ႕ကာသူဘယ္တုန္းကေဒးဘတ္
ျဖစ္ခဲ့ေၾကာင္းအရမ္းကိုေမးျမန္းခ်င္ေနေသာ္လည္း သူ႔အေျခအေနအရေကာ ဘာျဖစ္
လို႔ျဖစ္ေနမွန္းမသိသည့္ ဝိုင့္၏
စိတ္အေျခအေနအရပါ ေမးလို႔မျဖစ္ေပ။
သူ ကားကို အိမ္သို႔ဦးတည္ၿပီးေမာင္းလာ
ခဲ့လိုက္သည္။အိမ္နားေရာက္ခါနီးတြင္
သူ႔ကားေရွ႕ကိုျဖတ္ေျပးေလသည့္ ေခြးတစ္ေကာင္ေၾကာင့္ သူေဘးကိုအလ်င္အျမန္ေရွာင္လိုက္ရကာ ကားဘရိတ္ကိုေဆာင့္အုပ္လိုက္မိသည္။အရွိန္ႏွင့္ေမာင္းလာတာမဟုတ္ေသာ္လည္း စိတ္က ဝိုင့္ဆီ ေရာက္ေနခဲ့တာျဖစ္သျဖင့္ ႐ုတ္တရက္မျမင္လိုက္မိျခင္းပင္...။သူအရမ္းလန္႔
သြားကာ စိတ္ခံစားခ်က္က တစ္မ်ိဳးႀကီး
ျဖစ္လာေလသည္။သူ ဒီလို ပံုစံႏွင့္ ကားက သစ္ပင္ကို ဝင္တိုက္သြားၿပီး ေဆးရံုမွာ အတန္ၾကာ ကိုးမား
ဝင္ခဲ့ဖူးသည္မဟုတ္လား...။သူ႔ကိုဘာမွ
မထိခိုက္မိေသာ္လည္း စတီယာတိုင္ကို
ဆုပ္ကိုင္ထားသည့္ လက္ေတြ ကေတာ့ တုန္ယင္
လာခဲ့သည္။
" အား..."
မညာမတာႏွင့္ တဆစ္ဆစ္ ေခါင္းေတြထိုးကိုက္လာသည့္အျပင္
သူ႔အျမင္အာရံုေတြေဝဝါးလာေလသည္။
" အား....ဘာ...ဘာေတြလဲ..."
သူဘာေတြျမင္ေနရတာလဲမသိ...။
အကုန္ရွဳပ္ေထြးေနသည္။သူဘာတစ္ခုမွ
မသိ..။သူ႔အျမင္အာရံုထဲပါေနသည္က
သူ႔ကိုျပံဳးျပေနသည့္ ဝိုင္.. ။
" အား..."
နားေတြအူထြက္လာကာ....သူ႔အျမင္အာရံုေတြ အေမွာင္အတိက်ခဲ့ေလသည္။
သူျပန္ႏိုးလာသည့္အခ်ိန္မွာ သူ႔ေရွ႕မွာ
ရွိေနသည္က မ်ားျပားလွသည့္လူအုပ္
ႀကီးပင္..။သူဘယ္သူနည္း...???
သူ႔ကိုယ္သူမသိ...
သူ႔ေရွ႕တြင္ ရပ္ေနၾကသည့္လူတစ္ခ်ိဳ႕ကို
သူဘယ္သူဆိုတာေမးၾကည့္ေသာအခါ
သူ႔ကို မည္သူမွမျမင္ႏိုင္မွန္း သူသိခဲ့ရ
သည္။သူ႔ကိုယ္သူေၾကာက္လာသည္။
သူဘယ္သူလဲ...
စိတ္ပ်က္အားငယ္ေနသည့္သူ႔ကို
အျပံဳးေတြအပိုင္စားရထားသည့္ေကာင္ေလးက သူငယ္ခ်င္းအျဖစ္သတ္မွတ္ခဲ့သည္။ေၾကာက္ရြံ႕တုန္လွဳပ္ေနခဲ့သည့္သူ႔ကိုေဖးမကာ သူ႔နာမည္ကို'ေဒးဘတ္'ဟုေခၚေစခဲ့သည္။
အဲ့ေန႔ကစၿပီး သူ႔ ကမ႓ာမွာ ' မိုးေသာက္ 'လို႔
ေခၚသည့္ေကာင္ေလးတည္ရွိခဲ့သည္။
သူ႔ကို အဲ့ေကာင္ေလးက မျမင္ရေပမယ့္ သူ႔အသံကိုၾကားရ ၍သူသိပ္ေပ်ာ္ခဲ့သည္။
မည္သူ၁ဦး၁ေယာက္မွမၾကားႏိုင္ေတာင္
ထိုေကာင္ေလးက ျကားႏိုင္ခဲ့သည္။သူ႔အတြက္ဒီေကာင္ေလး တစ္ေယာက္တည္း
ၾကားႏိုင္ရံုႏွင့္ တင္လံုေလာက္ခဲ့ၿပီ..။
ေကာင္ေလးေဘးတြင္သူအၿမဲရွိေနခဲ့သည္။
သူ႔ေဘးတြင္လည္း ေကာင္ေလးရွိေနခဲ့သည့္အတြက္
ေၾကာင့္ သူ႔ကိုယ္သူဘယ္သူဆိုတာ
ရွာဖို႔အတြက္ကိုပင္ ေမ့ေလ်ာ့ေနခဲ့သည္။
ထိုေကာင္ေလးကေတာ့သူ႔အတြက္ ႀကိဳးစားေပးေနသည္။သူ မည္သူဆိုတာသိဖို႔ ေကာင္ေလးက ႀကိဳးစားရွာေပးေနသည္။ထိုအခ်ိန္မွ ေကာင္ေလး ေဘးနားကေနထြက္သြားဖို႔သူေၾကာက္ရြံ႕ခဲ့ေနသည္ကိုသိလိုက္ရသည္။သို႔ေသာ္...သူ႔တည္႐ွိမွဳဟာတစ္ေန႔ေန႔မွာ
ေပ်ာက္ကြယ္သြားေတာ့မည္ဆိုတာကို
ေတာ့ တစ္ေျဖးေျဖးေမွးမွိန္ေနၿပီျဖစ္ေသာ သူ၏ ဝိဉာဥ္ကိုၾကည့္ရင္းသူသိခဲ့သည္။ေကာင္ေလးက မသြားပါႏွင့္ဟုတားခဲ့သည့္အတြက္ သူပိုၿပီးစိတ္မေကာင္းျဖစ္ခဲ့ရသည္။သို႔ေသာ္ ဒီေကာင္ေဘးကို ခ်စ္တယ္ဆိုတာကိုေတာ့သူဝန္ခံခဲ့သည္။ဘယ္ေတာ့မွမေမ့ပါဘူးဟုလည္း ကတိအထပ္ထပ္ေပးေနခဲ့သည္။ေကာင္ေလးကလည္း သူ႔အသံကိုအလြတ္က်က္မွတ္ေနခဲ့သည္။သူ သူ႔ကိုယ္သူဘယ္သူဆိုတာသိလိုက္ရၿပီးေနာက္ သူ႔ဝိဉာဥ္က ေကာင္ေလးအနားမွေမွးမွိန္ေပ်ာက္ကြယ္သြားေလေတာ့သည္။အမွန္တရားေတြကိုသူသိျမင္ၿပီးေနာက္အိမ္မက္ကမ႓ာထဲမွသူေမာပန္းစြာႏိုးထလာခဲ့ေတာ့သည္။
" ေသာ္...သတိရလာၿပီလား..."
သူမ်က္လံုးဖြင့္ဖြင့္ခ်င္းငုတ္တုတ္ထထိုင္
လိုက္မိသည္။သူေဆးရံုကုတင္ေပၚတြင္
ေရာက္ေနျခင္း..။အနားကိုၾကည့္လိုက္မိေတာ့ပုလဲအျပင္မည္သူမွရွိမေနေပ..။
အဲ့ဒါေတြသူမသိခ်င္...ဝိုင့္ကို သူအရမ္းေတြ႕ခ်င္ေနသည္။ဘယ္ေတာ့မွမေမ့ပါဘူးဟု ကတိ
ေပးထားခဲ့လ်က္ သူကပဲ ေမ့ျဖစ္ေအာင္
ေမ့သြားခဲ့ေသးသည္။ဝိုင့္ ကိုဒဏ္ရာေတြေပးခဲ့မိ
သည္။သူသတိရရလာခဲ့ခ်င္း ဝိုင့္ခမ်ာသူ႔ဆီအေျပးေရာက္လာခဲ့ရွာတာ။
သူခနဲ႔တဲ့တဲ့ ရန္ရွာလိုက္သည့္ အခါတိုင္း ဝမ္းနည္းေနတတ္တာ။ပုလဲ မွာ ရည္းစား ေနာက္တစ္ေယာက္ရွိထားတာ သူ သိသြားခဲ့သည့္ အခ်ိန္တုန္းကလည္းသူေဒါသထြက္ေနသည္ကို ျမင္ေတာ့ ဝိုင္ကေၾကကြဲတဲ့အၾကည့္ေတြႏွင့္ သူ႔ကို စိုက္ၾကည့္ေနခဲ့ေသးတာ။
ဝိုင့္ ရင္ထဲရွိေနခဲ့တဲ့ အခ်စ္ဦးကလည္း သူပါလို႔ ရဲရဲဝင့္ဝင့္ေျပာခဲ့ေသးတာ။ၾကည့္စမ္း သူဘယ္လိုေတာင္ ဝိုင္နဲ႔ပတ္သက္ခဲ့တဲ့ ျဖစ္ရပ္ေတြကိုေမ့ပစ္ႏိုင္ရတာလဲ။
ဝိုင္ႏွင့္ပတ္သက္ခဲ့သည့္ အေၾကာင္းအရာေတြအားလံုးကိုသူေမ့သြားခဲ့မိသည္။သူ႔ကို ခြင့္လြတ္ဖို႔သူ
ေတာင္းပန္ရမည္။
" ဟဲ့...ဟဲ့...ေသာ္...နင္ဘာလုပ္ေနတာလဲ..."
သူ႔ လက္တြင္ သြင္းေပးထားသည့္dripေတြကို
လက္တစ္ဖက္ႏွင့္ အလ်င္အျမန္ ျဖဳတ္လိုက္ရင္း ကုတင္ေပၚမွ အတင္းဆင္းေနသည့္သူ႔ကို ပုလဲကပိာပ်ာသလဲလဲ ဘာလုပ္လို႔လုပ္ရမွန္းမသိသည့္ ပံုစံႏွင့္လာတားသည္။ပုလဲ လက္ေတြကိုေရွာင္ဖယ္ရင္း ဖိနပ္စီးကာ ေျခလွမ္းႀကဲႀကီးနဲ႔ေလွ်ာက္ရင္း လက္ေတြက တံခါးလက္ကိုင္ဘုဆီေရာက္သြားခဲ့သည္။ထိုအခ်ိန္ သူ႔အခန္းတံခါးပြင့္သြားသည္ႏွင့္တစ္ၿပိဳင္နက္အခန္းထဲဝင္လာသည့္သူမွာ..မိုးေသာက္ဝိုင္ပင္..။
" မိုး..."
ဆို႔နင့္ေနသည့္အသံႏွင့္အတူ သူဝိုင့္အနားကိုဝုန္းခနဲေရာက္သြားလိုက္ကာ ဝိုင့္ကိုယ္ေလးကိုသူ႔ရင္ခြင္ထဲ ႏွစ္ျမဳပ္မတတ္ တင္းက်ပ္ေနေအာင္ဖက္ထားလိုက္မိသည္။ဝိုင္က ႐ုန္းေနေသာ္လည္း တင္းတင္းက်ပ္က်ပ္ပင္ ပိုတိုးလို႔ဖက္လိုက္မိကာ...
" မင္းကိုေမ့ေနခဲ့အတြက္ေတာင္းပန္ပါ
တယ္မိုးရယ္ မင္းကိုသတိမရမိခဲ့တဲ့အတြက္ ကိုယ္ေတာင္းပန္ပါတယ္ကြာ..."ဟုေျပာလိုက္မိသည္။သူ႔ရင္ခြင္ထဲတြင္ ႏွစ္ျမႇပ္မတတ္ ရွိေနကာ ႐ုန္းရင္းဆန္ခတ္အေနအထားႏွင့္ ဝိုင္က သူေျပာလိုက္သည့္ စကားေတြေၾကာင့္ထင္ သူ႔ရင္ခြင္ထဲတြင္ၿငိမ္က်သြားခဲ့ေလသည္။
" ေဒး...ေဒးဘတ္..."
" ဟုတ္တယ္အဲ့ဒါကိုယ္ပဲ...မင္းကိုယ့္ကို
ေပးခဲ့တဲ့နာမည္ပဲ...မင္းကိုကိုယ္မွတ္မိၿပီ
...ဒီအေတာအတြင္း မင္းကိုကိုယ္ေမ့ေန
ခဲ့လို႔ ေတာင္းပန္ပါတယ္..."
ဝိုင္က သူ႔ရင္ခြင္ထဲမွထြက္ကာ
သူ႔မ်က္ႏွာကို မယံုႏိုင္သလိုစိုက္ၾကည့္
ေလသည္။ဝိုင့္ မ်က္ဝန္းေတြစိုစြတ္
ေနသည္ကိုသူခံစားမိေနသည္။သူကိုယ္တိုင္လည္းမ်က္ရည္က က်ခ်င္ေနၿပီ..။
" မင္းငါ့ကို အၾကာႀကီးေမ့ထား
တယ္...ငါဘယ္ေလာက္မင္းကိုေတြ႕ခ်င္
ေနခဲ့သလဲ...ငါမင္းအသံကိုအိမ္မက္ထဲ
အထိပါ႐ူးတယ္သိရဲ႕လား...အ႐ူးရဲ႕
အခုမွငါ့ကိုသတိရ ရလား..."
ဝိုင္ သူ႔ကိုစိုက္ၾကည့္ေနရာမွ
ငိုခ်လိုက္ၿပီး သူ႔ရင္ဘတ္ကိုတဘုန္းဘုန္း
ထု႐ိုက္ေလေတာ့သည္။သူ႔ကိုထု႐ိုက္
ေနသည့္လက္ဖဝါးေတြကို ဆုပ္ကိုင္
လိုက္ကာ ဝိုင့္ကိုယ္ေလးကိုသူ႔ရင္ခြင္ထဲ ေနာက္တစ္ႀကိမ္တင္းတင္းက်ပ္က်ပ္ျပန္ေပြ႕ဖက္ထားလိုက္မိေလေတာ့သည္။
" နင္တို႔ ႏွစ္ေယာက္အလြမ္းသယ္လို႔ၿပီးၾက
ဦးမွာလား...ေသာ္နင္ကုတင္ေပၚျပန္တက္ေနဖို႔ေကာင္းတယ္ေနာ္..."
ပုလဲေျပာမွ ပတ္ဝန္းက်င္ကို ေမ့ၿပီး ႏွစ္ေယာက္သား တင္းက်ပ္စြာဖက္ထားေနရာမွလူခ်င္းခြာလိုက္မိသည္။
" ဘယ္နားထိခိုက္သြားေသးလဲ...
ပုလဲဖုန္းဆက္ေတာ့ငါစိတ္ပူသြားတာပဲ..မင္းကလည္းျဖစ္လိုက္ရင္အရာရာနဲ႔အေၾကာင္းေၾကာင္း
ငါေတာ့ စိတ္အပူလြန္ၿပီးေရာဂါရေတာ့မယ္..."
" အခုမွစိတ္ပူတယ္ေပါ့...မေန႔ညကေတာ့ ပစ္ထားၿပီးေတာ့..."
" အဲ့ဒါက..."
" နင္တို႔ႏွစ္ေယာက္ဘာေတြျဖစ္ေနသလဲ
ဆိုတာငါ့ကိုေျပာျပဖို႔စိတ္ကူးမရွိဘူးလား
.."
ဝိုင္နဲ႔ေသာ္ အေခ်အတင္လုေျပာေနတုန္းပုလဲအသံစာစာေလးျပန္ထြက္လာမွ ႏွစ္ေယာက္သားပုလဲကိုဟီးခနဲရယ္ျပမိသည္။
" နင္တို႔ႏွစ္ေယာက္ဘယ္ကတည္းကခ်စ္သူ ျဖစ္ေနၾကတာလဲ...အၾကာႀကီးပစ္ထားတာေတြေကာဘာေတြေကာ...အဲ့ဒါဘာေတြေျပာေနၾကတာလဲ
ရွင္း..."
ဘယ္ကေနဘယ္လိုေျပာျပရမလဲမသိ။
ႏွစ္ေယာက္သား တစ္ေယာက္မ်က္ႏွာ၁ေယာက္ၾကည့္ေနမိၾကသည္။ဟုတ္သည္ ဒီကိစၥကအရမ္းကို
နက္နဲသည္မဟုတ္လား။
" ေျပာရမွာအရမ္းရွည္တယ္..ၿပီးေတာ့
...ဒါကေျပာျပလို႔မေကာင္းဘူး..."
" ၿပီးေတာ့ေတြဘာေတြငါမသိဘူးအရမ္း
ရွည္လဘ္း ငါသိခ်င္တယ္...ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ေျပာျပေနဦးေသာ္...နင္ကုတင္မွာျပန္လွဲေနလိုက္..."
ပုလဲကေသာ့္အနားခ်က္ခ်င္းေရာက္လာကာ ေသာ့္ကိုအတင္းဆြဲၿပီး ကုတင္ေပၚျပန္အိပ္ေစသည္။ ေနာက္ ခဏေနဦးဆိုၿပီးပုလဲက အခန္းထဲမွထြက္သြားေလေတာ့သည္။သူလည္း ဘာမွစဥ္းစားမေနေတာ့ပဲရကုတင္ေပၚျပန္လွဲအိပ္လိုက္ရသည္။ေနာက္ ပုလဲကဆရာဝန္ႏွင့္အတူျပန္ေရာက္လာသည္။သူ႔ကိုေသခ်ာစမ္းသပ္dripေတြဘာေတြျပန္သြင္းေပးၿပီး ျပန္
ထြက္သြားခဲ့ေလသည္။
" ငါဘယ္ကဘယ္လိုေဆးရံုေရာက္လာတာလည္းပုလဲ.."
" ငါအျပင္သြားမလို႔ထြက္လာတာလမ္းမွာဘာလို႔လူေတြအံုေနတာလည္း ၾကည့္လိုက္ေတာ့ကားကနင့္ကားျဖစ္ေနတယ္...ငါ့မွာရင္ထိတ္သြားတာပဲ.....ေတာ္ေသးတာက နင္က ဘာတစ္ခုမွ
ထိခိုက္ဒဏ္ရာမရထားပဲသတိလစ္ေနခဲ့တာ..ငါကအတြင္းဒဏ္ရာေတြဘာေတြရတယ္လို႔ထင္ၿပီး စိတ္ပူလို႔ေဆးရံုကိုေခၚလာတာ..ေဆးရံု
ေရာက္ေတာ့ ဆရာဝန္ကလည္း နင္လန္႔ၿပီး
shockရသြားတာလို႔ေျပာတယ္..."
ပုလဲရဲ႕ေနာက္ဆံုးစကားကိုသူခပ္တိုးတိုးေလးရယ္လိုက္မိသည္။
" လန္႔သြားတာေတာ့အမွန္ပဲ...ေခြးကငါ့ကားေရွ႕ ျဖတ္ေျပးတာေလ...ဒါေပမယ့္
အဲ့ဒါေၾကာင့္shock ရသြားတာေတာ့
လံုးဝမဟုတ္ဘူး....နင္သိခ်င္တာကိုငါ
ေျပာျပမယ္ပုလဲ...ငါကိုးမားဝင္တဲ့အခ်ိန္
တုန္းက ငါ့ဝိဉာဥ္ကေလလြင့္ေနခဲ့တယ္ ငါေမ်ာေနတဲ့အခ်ိန္ ခႏၶာနဲ႔ ဝိဉာဥ္ကြဲေနတဲ့အခ်ိန္တုန္းကကြာ...အဲ့တုန္းကငါ..ငါ့ကိုယ္ငါလဲမမွတ္မိဘူး..ဘယ္မွာေနတယ္ဆိုတာလဲမသိဘူး...ဘာလို႔ ငါလမ္းေပၚေရာက္ေနရၿပီး လူေတြဘာေၾကာင့္ငါ့ကိုမျမင္ႏိုင္ခဲ့သလဲဆိုတာ ငါမသိဘူး ျဖစ္ရပ္ေတြကအရမ္းဆန္းၾကယ္ခဲ့တာ ငါ့ကိုယ္ငါေတာင္ မယံုႏိုင္ဘူး..."
သူေျပာေနရင္းပုလဲကိုၾကည့္မိေတာ့ပုလဲ
ကဆက္ေျပာဆိုသည့္အဓိပၸါယ္ႏွင့္သူ႔ကို
ၾကည့္သည္။ဝိုင့္ကိုၾကည့္လိုက္ေတာ့လည္း သူ႔ကိုျပံဳးၾကည့္ေနသည္။သူစကားျပန္ဆက္လိုက္သည္။
" ငါ...ဝိုင့္ဆီေရာက္သြားခဲ့တယ္
ပုလဲ...ဝိုင့္ေဘးမွာဝိဉာဥ္ဘဝနဲ႔
ငါေနခဲ့တယ္...နင္သိခ်င္တဲ့အဓိကအခ်က္ကအဲ့ ဒါပဲ...အဲ့အခ်ိန္မွာ ငါဝိုင့္အေပၚသံေယာစဥ္ျဖစ္ခဲ့တယ္ ငါတို႔၂ေယာက္ေတြ႕ခဲ့တဲ့အခ်ိန္ကတိုပါတယ္ ျပန္ေျပာျပစရာအမွတ္တရေတြလဲမရွိခဲ့ပါဘူး
လက္ေတြ႕ဘဝနဲ႔ ျခားနားေနတဲ့ အဲ့ဒီ့အခ်ိန္ခဏေလးအတြင္းမွာ ငါ ဝိုင့္အနားကေနမထြက္ခြာသြားခ်င္ေလာက္ေအာင္ခ်စ္ခဲ့တယ္...ငါကိုးမားဝင္ေနရာကျပန္ႏိုးလာေတာ့ ဝိုင္နဲ႔ပတ္သက္ခဲ့တဲ့အရာေတြအားလံုးငါ့မွတ္ဉာဏ္ထဲမွာ
မရွိခဲ့ဘူး...ေရးေတးေတးေလးမွ မမွတ္မိခဲ့ဘူး ပတ္သက္ဖူးခဲ့တဲ့ အတိတ္ကိုလဲ သတိမရဘူး ဒါေပမယ့္ ဝိုင္ကငါ့စိတ္ထဲမွာ ရွိေနတုန္းပဲ ဒါေတြလဲ နင္ရိပ္မိမွာပါ...အခုမွငါ အေၾကာင္းအရာတစ္ခုခ်င္းစီကိုျပန္မွတ္မိလာတာ...."
ပုလဲက အရမ္းကိုအံ့ၾသေနသည့္ ပါးစပ္အေဟာင္းသားပံုစံႏွင့္ ဝိုင္ႏွင့္ေသာ့္ကို တစ္လွည့္စီၾကည့္လာသည္။ေနာက္... သေဘာက်စြာ ဟက္ခနဲရယ္လိုက္ရင္း...
" ဟား....နင္တို႔က ဒီလိုပတ္သက္ခဲ့တာလား လံုးဝ amazingပဲ ....စိတ္ကူးယဥ္ ဇာတ္လမ္းနားေထာင္ေနရသလိုပဲ ေသာ္ပဲေျပာေနရင္ေတာင္စေနာက္ေနတယ္မွတ္မွာ ဝိုင္ကလည္း အစကတည္းက ထူးဆန္းတဲ့လူမို႔ အံ့ၾသလိုက္တာ...တကယ္ တကယ္...ဒါနဲ႔ ဝိုင္နဲ႔ေတြ႕ခဲ့တုန္းက ...ဝိုင္က ...ေသာ့္ကို ေသာ္မွန္းမသိခဲ့ဘူးလား..."
ဝိုင္ ေခါင္းတဆတ္ဆတ္ညိတ္လိုက္ကာ...
" ဟုတ္တယ္ပုလဲ ငါဝိဉာဥ္ေတြရဲ႕အသံေတြပဲၾကားရတာေလ...ေသာ့္ကိုေသာ္မွန္းလည္း မသိခဲ့ဘူး
ဒါေၾကာင့္သူ႔ကိုေဒးဘတ္လို႔နာမည္ေပးခဲ့တာ
ေဒးဘတ္ကိုေသာ္မွန္းသိသြားတာက စစ္ေသြးရဲ႕အဘိုးဆံုးတဲ့အခ်ိန္ၾကမွပုလဲကိုေမးၾကည့္ေတာ့ပိုေသခ်ာသြားခဲ့တာေလ....သူျပန္သတိရလာလာျခင္းလာၾကည့္တယ္ဆိုတာကလည္း ...သူ အသက္ရွင္တယ္ဆိုတာငါ့မ်က္လံုးနဲ႔တပ္အပ္ျမင္ၿပီးလို႔ စိတ္ခ်သြားတဲ့သေဘာပဲ..."
ပုလဲက ဝိုင့္စကားေတြကို ေသခ်ာနားေထာင္သည္။
လံုးဝကို မေမ်ာ္လင့္ထားတာမို႔ အံ့ၾသမွဳကို မမ်ိဳသိပ္နိင္ေသးဘူး...။
" တကယ္ဆန္းၾကယ္လိုက္တာေနာ္ မယံုႏိုင္စရာေတြျဖစ္ပ်က္သြားခဲ့တာပဲ...အံ့ၾသစရာပါလားအင္း....နင္တို႔ ႏွစ္ေယာက္ကိုတြဲျမင္လိုက္တာနဲ႔ နင္တို႔ႏွစ္ေယာက္ၾကား တစ္ခုခုရွိေနတယ္လို႔ ေတာ့ေတြးမိပါတယ္..ဝိုင့္ကိုျမင္လိုက္တာနဲ႔ ေသာ့္ကိုပါမ်က္လံုးထဲတြဲျမင္မိလိုက္တာမ်ိဳး....ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္..နင္တို႔ႏွစ္ေယာက္ဒီလိုအေျခအေနေရာက္သြားတာကိုျမင္ရေတာ့လဲအရမ္းဝမ္းသာပါတယ္.. ...ႏွစ္ေယာက္လံုးက ငါ့အသက္ေလးေတြမို႔..."
ပုလဲကျပံဳးျပံဳးရႊင္ႏွင့္ေျပာေလသည္။
ေသာ္ကဝိုင့္လက္ဖဝါးေလးကိုဆုပ္ကိုင္ထားၿပီးဝိုင့္မ်က္ဝန္ေတြထဲထိ ႏွစ္ျမဳပ္ေတာ့မတတ္
ျပံဳးၾကည့္ေနခဲ့သည္။က်ြီခနဲတံခါးဖြင့္သံႏွင့္အတူ မိုးလင္းရယ္ကိတ္ရယ္ဘိုေကာင္းႏွင့္စစ္ေသြးတို႔
ဝင္လာခဲ့ေလသည္။ ဝိုင္လွည့္ၾကည့္လိုက္ကာအားလံုးကိုတစ္ခ်က္ေဝ့ၾကည့္ရင္းျပံဳးျပလိုက္ရင္းေသာ္ကိုင္ထားသည့္လက္ထဲမွဝိုင့္လက္ကို႐ုန္းထြက္လိုက္ရသည္။ကိတ္ပါ ပါလာသည္မို႔ မေကာင္းေလဘူးမလား။သို႔ေပမယ့္ ေသာ္ကဝိုင့္ကို မ်က္ေမွာင္ၾကဳတ္ကာစိုက္ၾကည့္ရင္းဝိုင့္ရဲ႕လက္ကိုျပန္ဆုပ္ကိုင္ထားေလသည္။
ေသာ္တျမတ္တႏိုးဆုပ္ကိုင္ထားေလေသာဝိုင့္လက္ကို အလင္း မျမင္ခ်င္ေယာင္ေဆာင္လိုက္ရသည္။ကိတ္ကသူ႔လက္ေမာင္းကိုဆြဲခ်ိတ္ရင္း ေသာ္လဲအိပ္ေနသည့္ ကုတင္နားသြားကာ ဝိုင္ရွိေနသည့္ေဘးတြင္မတ္တပ္ရပ္လိုက္သည္။
" မင္းကလည္းျဖစ္လိုက္ရင္အသည္းအသန္
ခ်ည္း..."
ေသာ့္ကို အျပစ္တင္သည့္ေလသံေတြၾကားေနရေပမယ့္ စိတ္တစ္ခ်က္မွ မဆိုးသည့္အျပင္ အျပံဳးပင္မပ်က္...။အရမ္းကိုသေဘာက်ေနသည့္ ပံုစံုႏွင့္ ခ်စ္စရာေကာင္းေနသည့္ ဝိုင့္ကို တစ္ခ်က္ၾကည့္ရင္း..
" အခုတစ္ေခါက္ျဖစ္တာတန္တယ္လို႔ေျပာရမယ္ မင္းျမင္တယ္မလား ငါဝိုင္နဲ႔အဆင္ေျပသြားပီေလ..."
" မင္းရဲ႕႐ုပ္ႀကီးၿဖီးေနကတည္းကအေျခအေနကိုသေဘာေပါက္ၿပီး အဆင္ေျပေနၿပီဆိုတာ
ငါတို႔ရိပ္မိပါတယ္ကြာ..."
ရယ္သံစြက္ကာေျပာလိုက္ေသာ္လည္း
အလင္း သူ႔အေျခအေနမွန္ကိုသူသာသိသည္။
ပ်က္လုဆဲဆဲျဖစ္ေနေသာမ်က္ႏွာကိုအျပံဳးတုႏွင့္ဆင္ျမန္းလိုက္ရသည္။ကိတ္က
သူ႔အေျခအေနကိုရိပ္မိေနသလို ပုလဲက
စိတ္မေကာင္းသည့္မ်က္ႏွာႏွင့္သူ႔ကို
လွမ္းၾကည့္ေနသည္ကိုသူသိသည္။
ေသာ္ကေတာ့ သူ႔အေပ်ာ္ႏွင့္သူမို႔ ျဖစ္ပ်က္ေနသည့္ သူ႔အပူကိုမသိႏိုင္ပါ..။ၾကည့္ရတာေသာ္
က ဝိုင္ႏွင့္ပတ္သက္ခဲ့ဖူးသည့္
အတိတ္ကိုမွတ္မိသြားလို႔ျဖစ္ရမည္။
သူတို႔တကယ့္ကိုပတ္သက္ခဲ့ဖူးတာပဲ..။
ဒါဆိုသူနဲ႔ပတ္သက္ခဲ့ဖူးတဲ့ အတိတ္ကို
ေရာ ဝိုင္ကတကယ္ပဲ မမွတ္မိႏိုင္ေတာ့ဘူးလား...။
သူ႔ကိုက် ဘာလို႔ေမ့ေနခဲ့
ရတာလဲလို႔ ဝိုင့္ ပုခံုးႏွစ္ဖက္ကို ဆြဲ
လွဳပ္ရမ္းကာေမးလိုက္ခ်င္သည္။သို႔ေသာ္ စိတ္ကူးသာရွိခဲ့သည္။ဟိုးအရင္တုန္းကတည္းကေန အခုခ်ိန္ထိဝိုင္စိတ္အေႏွာင့္ယွက္ျဖစ္ေစမည့္
ကိစၥေသးေသးေလးကိုေတာင္ သူလုပ္ျဖစ္ခဲ့တာမဟုတ္ေပ..။သူ႔ကို ခင္ရံုအျပင္
ဘာစိတ္မွမရွိခဲ့သည့္ဝိုင့္ရဲ႕စိတ္ကို သူ
သိနားလည္ခဲ့၍ အေဝးကေနသာ ျမတ္ႏိုးခဲ့သည္ဆိုလ်င္ပိုမွန္ေပလိမ့္မည္။
တီ....တီ....တီ...
ဝိုင့္လက္ကိုဆုပ္ကိုင္ထားရင္း ဒီေကာင္ေလးကသူ႔ခ်စ္သူျဖစ္သည္ဆိုတာကို တစ္ေလာကလံုးသိေအာင္ႂကြားခ်င္ေနမိသည္။ ဝိုင့္ရဲ႕မ်က္ႏွာကိုၾကည့္မဝျဖစ္ေနစဥ္စားပြဲခံုေပၚတင္ထားသည့္ သူ႔ပိုက္ဆံအိတ္ထဲမွ ျမည္လာသည့္ဖုန္းေၾကာင့္
ဖုန္းကိုယူၾကည့္လိုက္မိသည္။သူ႔အေဖဆက္လာတာျဖစ္သည္။ကမန္းကတန္းနာရီကိုငံု႔ၾကည့္မိေတာ့ ကုမၸဏီကိုသြားရမည့္အခ်ိန္ထက္ေက်ာ္လြန္ေနေလၿပီ..။ဒီေန႔လဲ သူေနာက္က်ျပန္ေလၿပီ။
အလုပ္လုပ္ဖို႔ေသခ်ာေျပာထားတာကို သူ႔မွာအရာရာနဲ႔အေၾကာင္းေၾကာင္းခ်ည္းပင္။
ဖုန္းကိုေကာက္ကိုင္လိုက္ရင္း...
" ဟဲလို..."
" အဆင္ေျပလား..ဒီေန႔ကုမၸဏီလာမေနနဲ႔...အိမ္မွာေအးေအးေဆးေဆးအနားယူ
လိုက္..."
" ဗ်ာ..."
ေသာ္နားၾကားမ်ားလြဲတာလား...။
ေသခ်ာ အာရံုစိတ္နားေထာင္ေတာ့...
" မင္းaccident ျဖစ္တယ္မလား...ဒါေၾကာင့္ဒီေန႔ေတာ့အိမ္မွာအနားယူလိုက္လို႔
ေျပာေနတာ..." သူ႔အေဖဆီမွ မေမ်ာ္လင့္သည့္စကား။ေသာ့္မွာ ေျပာစရာစကားေတြ ဆြံ့အသြားရျပန္သည္။ဘာေၾကာင့္ အခုမွ လာဂ႐ုစိုက္ျပေနတာလဲ...။ေသးေသးမႊားမႊားကိစၥေလးပါ...။ကိုးမားဝင္ေနတုန္းကေတာင္ တစ္ခ်က္သတင္းမေမးတဲ့အေဖက အခု ကုမၸဏီမွာ အလုပ္ဝင္တဲ့အခ်ိန္မွ အံကိုက္ ဖုန္းဆက္လာၿပီး စိုးရိမ္သည္တဲ့လား...။
" ဟို..."
" ၾကားလား..."
" အင္း...ဒါနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ျဖစ္တာ ဘယ္လိုသိတာလဲ..."
" ဘယ္လိုသိလဲက အေၾကာင္းမဟုတ္ဘူး ေနာက္ခါဒီလိုမျဖစ္ေအာင္ ဂ႐ုစိုက္စမ္းၾကားလား..."
သူေဇာဒကတက္ေတာ့ သူ႔အေဖကလဲ ပါးနပ္စြာေရွာင္တိမ္းသည္။အိုေက မေျပာခ်င္လည္း သူကထပ္မေမးပါဘူး...။
" ဟုတ္ကဲ့..."
" ေအး..ဒါပဲ..."
ဖုန္းကက်သြားခဲ့ၿပီ..။
သူက ဖုန္းေလးကို ေၾကာင္ၿပီးၾကည့္မိေနတုန္း...။
" သိပ္ၿပီးေပ်ာ္မေနနဲ႔ေဟ့...နင့္ကိုအခ်ိဳသတ္ေနတာလဲျဖစ္ႏိုင္တယ္..."
သူ႔ရဲ႕အေျခအေနကိုရိပ္မိသည္ပ ပုလဲကမဲ့ကာ
ရြဲ႕ကာေျပာလာခဲ့သည္...။ပုလဲၾကည့္ရတာသူႏွင့္ သူ႔အေဖအေၾကာင္းကိုအလင္းဆီကေနၾကားျပီးေလာက္ၿပီ..။ပုလဲစကားေၾကာင့္သူဘာမွမေျပာလိုက္ေပမဲ့ရယ္က်ဲက်ဲမ်က္ႏွာထားႏွင့္သာေနေနလိုက္သည္..။ဒီေန႔ သူ႔ရင္ထဲပန္းေတြပြင့္ေနေလသည္မဟုတ္ပါလား..။
" အေျခအေနၾကည့္ရတာေတာ့ အကုန္လံုးအဆင္ေျပေျပနဲ႔ပါလား ရာသီဥတု ကကိုယ့္ဘက္ပါေနတယ္ထင္ပါ့..."
" ဒီေန႔ တရားဝင္ျဖစ္သြားၿပီေလဘိုေကာင္းရဲ႕..."
ပုလဲက ဝိုင္ႏွင့္ေသာ့္ရဲ႕အေျခအေနကို
အစအဆံုးသိေပမယ့္ မိုးလင္းတို႔ကိုျပန္
ေတာ့မေျပာျပခဲ့ပါဘူး...။တကယ္တမ္း
ဝိုင့္အေနနဲ႔ဆိုလည္း ပုလဲကိုေျပာျပဖို႔စိတ္ကူးမရွိခဲ့ဘူး..။ေသာ္ကေတာ့ဘယ္လိုေနလဲမသိေပမဲ့ ယုတိၱမရွိတဲ့ဝိုင္နဲ႔ေသာ့္ရဲ႕ဇာတ္လမ္းကို ဘယ္သူ႔ကိုမွမေျပာျပခ်င္ခဲ့တာ..။ဝိုင့္ဘက္ကလဲ ေသာ္ျပန္မွတ္မိလာဖို႔ ဆႏၵသာရွိတာ တကယ္တမ္းေသာ္ျပန္မွတ္မိလာဖို႔ ဘာမွႀကိဳးစားမွဳမရွိခဲ့ဘူး။ဒါေၾကာင့္လဲေသာ္ဝိုင့္ကိုမွတ္မိဖို႔အခ်ိန္ၾကာေနခဲ့တာ
ျဖစ္ေကာင္းျဖစ္လိမ့္မယ္..။ေသာ္ မွတ္မိ
တာအတြက္ေကာင္းေပမယ့္ မမွတ္မိ
လဲ အနားမွာရွိေနတာပဲဆိုတဲ့စိတ္၁ခုတည္းသာရွိခဲ့သည္မို႔ ဒီအေၾကာင္းကိစၥေတြ
ကို ဘယ္သူ႔ကိုမွမေျပာျဖစ္ခဲ့တာ..။
ေသာ္မွတ္မိလာသည့္ အခ်ိန္ ပုလဲအနားမွာရွိေနခဲ့လို႔ဝိုင္တို႔ပတ္သက္ခဲ့ဖူးသည့္ ကိစၥေတြကိုပုလဲသိသြား
ခဲ့ျခင္းပင္..။ေသာ္ကေတာ့သူ႔သူငယ္ခ်င္း
ေတြဆိုေတာ့ ေျပာျပခ်င္ေျပာျပႏိုင္သည္။
ပုလဲ လည္း ဘိုေကာင္းတို႔ မိုးလင္းတို႔ကိုျပန္ေျပာျပခ်င္ေျပာျပႏိုင္တာပဲ..။ဒါကေတာ့သူတို႔ကိစၥပါပဲေလ..။စစ္ေသြးကေတာ့ ဝိုင္ႏွင့္ေသာ့္ကိုျပံဳးျပံဳး
ေလးသာေငးၾကည့္ေနခဲ့သည္။သူကစကားနည္းသည္မဟုတ္လား...။ဘိုေကာင္းႏွင့္ပုလဲသာစလိုက္ေနာက္လိုက္ႏွင့္ေသာ့္ကိုေျပာေနၾကသည္။မိုးလင္းကိုၾကည့္ေတာ့လဲ ဝိုင္စိတ္ထင္တာလား မသိ ဝိုင့္ကိုသာေငးၾကည့္ေနခဲ့သည္။ေဘးနားမွာကိတ္ပါလာပံုေထာက္ေတာ့ ကိတ္နဲ႔အျပင္မွာရွိေနရင္းေသာ့္သတင္းၾကားလို႔ ခ်က္ခ်င္းေရာက္လာခဲ့ဟန္တူသည္...။
သို႔ေသာ္ မိုးလင္းကိုၾကည့္ရတာေဆြးေနသည့္ပံုေပၚသည္။စိတ္ႏွင့္ကိုယ္
ႏွင့္မကပ္သလိုလို..။ဝိုင့္ကိုၾကည့္သည့္
အၾကည့္ေတြထဲ တစ္ခုခုပါေနခဲ့သလိုလို...။
ဧကႏၲ ပုလဲေျပာသလိုမ်ား..??
မျဖစ္ႏိုင္ပါဘူး...။မိုးလင္းပံုစံၾကည့္ရတာ
ဝိုင့္ကိုႀကိဳက္ေနတဲ့ပံုစံေတာ့မေပါက္ပါဘူး...။မဟုတ္တဲ့အေတြးေတြကို ေခါင္းထဲကေနထုတ္ကာ အာရံုေတြကိုေသာ့္
ဆီကိုသာစုစည္းလိုက္မိသည္။
တိုက္ခန္းကိုျပန္ေရာက္ေတာ့ ေန႔လည္ တစ္နာရီေက်ာ္ေနေလၿပီ...။ေသာ္ေဆးရံုက
ေနဆင္းကာ အိမ္ထိလိုက္ပို႔ေပးၿပီးပုလဲ
တို႔ႏွင့္မနက္စာ စားၿပီးမွတိုက္ခန္းကိုျပန္
ခဲ့တာပင္...။ေသာ္ဝိုင့္ကိုမွတ္မိသြားလို႔
သာစိတ္ထဲအရမ္းေပ်ာ္ေနခဲ့ေပမယ့္
မေန႔ကကိစၥဟာအခုထိဝိုင့္ရဲ႕စိတ္ေတြ
ကိုစိုးမိုးေနဆဲမဟုတ္လား။ေၾကာက္စရာေကာင္းလြန္းတဲ့ ကိစၥႀကီးကို ဝိုင္မေမ့ႏိုင္ေသးဘူး။လြယ္ထားသည့္အိတ္ကိုခံုေပၚမွာခ်လိုက္မိရင္း
ဝိုင္စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ႏွင့္ထိုင္ခ်လိုက္မိသည္။
တီးေတာင္....တီးေတာင္...
ဘဲလ္ျမည္သံေၾကာင့္ ဝိုင္စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ထိုင္ေနရာမွ ကိုယ္ကိုျပန္မတ္လိုက္မိသည္။
ဘဲလ္သံေတြက အဆတ္မျပတ္ျမည္ေနခဲ့
တာမို႔ ဝိုင္ထဖြင့္ေပးလိုက္ရသည္။
" ဟင္..."
လံုးဝမေမ်ာ္လင့္ထားသည့္သူမို႔ ဝိုင္
အံ့ၾသသြားခဲ့ရသည္..။တံခါးဖြင့္ဖြင့္ခ်င္း
ဝိုင္ေတာင္ဘာမွမေျပာရေသးပဲ .ဝိုင့္ရဲ႕ ကိုယ္ကိုတြန္းတိုက္ကာ ဝိုင့္ တိုက္ခန္းအတြင္းသို႔ ဇိုးဇိုးဇတ္ဇတ္ႏွင့္ဝင္သြားသည့္ ေသာ့္ မိေထြးကို
အေၾကာင္သားေငးၾကည့္ေနခဲ့မိသည္။
" ဒီလိုတိုက္ခန္းေလးနဲ႔နယ္ကတက္လာတဲ့ ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ကို ေသာ့္ရဲ႕ အေဖက
သေဘာတူပါ့မလားလို႔ မင္းနည္းနည္း
ေလးမွစဥ္းစားမိမယ့္ပံုမေပၚဘူးေနာ္..."
တိုက္ခန္းထဲကိုလွည့္ပတ္ၾကည့္ေနရင္းမွ
ေျပာေနသည့္ ေသာ့္မိေထြးကိုၾကည့္ကာ
ဝိုင္ႏွဳတ္မွေျပာစရာစကားေတြမွ
ထြက္မလာခဲ့ေပ...။
ဘာႀကီးလား ဇာတ္လမ္းေတြထဲကအတိုင္း ဇာတ္လိုက္မင္းသမီးအိမ္ကိုေရာက္လာၿပီးေငြထုပ္နဲ႔ေပါက္ေတာ့မယ့္ ဇာတ္လိုက္မင္းသားရဲ႕အေမပံုစံမ်ိဳးပါလား။
" မင္းနဲ႔ေသာ္က ခ်စ္သူေတြ ဟုတ္လားအဟက္....မင္းတို႔ ႏွစ္ေယာက္က ေယာက်ာ္းေလးေတြေလ ဘာကိုၾကည့္ၿပီး တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ခ်စ္တယ္ဆိုၿပီး ေျပာေနၾကတာလဲ...ဘာလဲေသာ္တို႔သားအဖ ဘယ္ေလာက္ခ်မ္းသာသလဲ မင္းသိလို႔ ဒီလိုခ်ဥ္းကပ္တာလား..."
ထင္သည့္အတိုင္းပင္ ဇာတ္လမ္းကစလာၿပီ။
ဝိုင္ သက္ျပင္းခ်ကာ ျငင္းရန္ျပင္လိုက္သည္။
" မဟုတ္..."
" ငါကေသာ့္ရဲ႕မိေထြးေဒၚစံပယ္ညိဳဆိုတာဟုတ္တယ္...ေသာ့္ရဲ႕မိေထြးေပမယ့္
ေသာ့္ရဲ႕အေမအရင္းတစ္ေယာက္လိုပဲ
မင္းရဲ႕အဆင္းအတန္းမင္းရဲ႕အေျခအေန
ကိုသိရင္ေသာ္နဲ႔ေဝးေဝးေနသင့္တယ္.."
အယ္ ဝိုင္ဘာမွကိုေျပာခြင့္မရွိတာပါလား။
ဘာလို႔ေသာ့္ကို အရမ္းေတြခ်စ္ေနသည့္ စတိုလ္လာဖမ္းေနရတာလဲ။ဝိုင္ မသိတာလဲမဟုတ္ပဲနဲ႔ေလ။
ဝိုင္လဲ ဇာတ္လမ္းေတြထဲကအတိုင္း
ၾကံဳေနခဲ့ရတာပါလားလို႔ စဥ္းစားေနမိသည္..။ေသာ့္အေျခအေနက သူေဠးသားတစ္ေယာက္မွန္းသိသာေနေပမယ့္ ေသာ္ ဘယ္ေလာက္အထိခ်မ္းသာလည္း ေတြးလည္းမေတြးမိခဲ့သလို ခ်မ္းသာသည့္အေၾကာင္းကိုလံုးဝကိုမစဥ္းစားမိခဲ့တာလည္း အမွန္ပင္ျဖစ္သည္။
ရယ္ခ်င္စိတ္ကိုမနည္း
ထိန္းေနလိုက္ရသည္....။ဘာကိစၥ
ေရာက္လာခဲ့သလဲလို႔ အံ့အားသင့္လြန္းေနခဲ့တာ ။ေၾကာက္ရြံ႕ေနခဲ့ျခင္းေတာ့တစ္စက္မွမရွိေပ..။
" ေသာ္နဲ႔ေဝးေဝးေနပါ...ေကာင္ေလး
ေသာ့္ရဲ႕အေဖက မင္းကိုသူ႔သားနဲ႔
နည္းနည္းေလးမွသေဘာမတူဘူးဆိုတာ မင္းစိတ္နဲ႔ မင္းသိသင့္တယ္ ေသာ္နဲ႔ဒီ့ထက္ပိုၿပီးေရွ႕မဆက္ပါနဲ႔ ငါသတိေပးၿပီးၿပီေနာ္ ငါဒီေလာက္တားထားတဲ့ၾကားက ေရွ႕ဆက္တိုးလို႔ကေတာ့
မင္းအသက္ကိုမင္း ဖက္နဲ႔ထုပ္ထားေတာ့ မင္းအသက္ကိုမင္းႏွေျမာသင့္တယ္ထင္တယ္ေနာ္...တို႔က သားခ်င္းကိုယ္ခ်င္းစာလို႔သတိလာေပးတဲ့သေဘာပါ..."
" ေဒၚစံပယ္ညိဳ...ခင္ဗ်ားဒီတိုက္ခန္းကိုဘာ
ကိစၥနဲ႔ေရာက္လာရတာလဲ...တံခါးႀကီးက
ဘာလို႔ပြင့္ေနရတာလဲ....ဝိုင္..."
တံခါးေပါက္ကေနအသံႏွင့္အတူ အခန္းထဲသို႔ ေရာက္ လာခဲသည္ကဘမိုးလင္းျဖစ္သည္။မိုးလင္းက
ေသာ့္ မိေထြးကိုအသံခပ္မာမာႏွင့္ ေျပာလိုက္ကာ ဝိုင့္ေရွ႕ကို ခ်က္ခ်င္းေရာက္
လာခဲ့သည္။
" မိုးလင္းယုန္..."
" ဟုတ္တယ္...ကၽြန္ေတာ္မိုးလင္းယုန္
ဒါခင္ဗ်ားရွိသင့္တဲ့ေနရာမဟုတ္ဘူးထင္
တယ္..."
" မင္းကဘယ္ကဘယ္လို..."
ေဒၚစံပယ္ညိဳကို စကားဆက္ခြင့္မေပးပဲ မိုးလင္းက ေအးစက္သည့္ အၾကည့္ႏွင့္ၾကည့္ကာ သတိေပးသည့္ စကားကိုေျပာလိုက္သည္။
" ဝိုင္နဲ႔ကၽြန္ေတာ္နဲ႔က ေသာ္နဲ႔
မပတ္သက္ခင္ကတည္းကသူငယ္ခ်င္း
ေတြ....သူငယ္ခ်င္းရဲ႕အိမ္ကို လာလည္
တာကအဆန္းမဟုတ္ဘူးထင္တယ္....ခင္ဗ်ားဒီေရာက္ေနတာကမွ အဆန္း...
ခင္ဗ်ားက ဘာေၾကာင့္ဝိုင့္ဆီေရာက္ေနခဲ့တာလဲ.."
ေဒၚစံပယ္ညိဳက မ္ိုးလင္းစကားေတြကို ဂ႐ုမစိုက္စြာ ဟက္ခနဲ တစ္ခ်က္ရယ္သည္။
" ငါကေသာ့္ရဲ႕အေမပဲ ေသာ့္ရဲ႕အုပ္ထိန္းသူ တစ္ေယာက္အေနနဲ႔ဒီကိုလာခဲ့တာ...
မင္းကိုလည္း အံ့ၾသတယ္..ေသာ့္ကိုလည္းအံ့ၾသ
တယ္....မင္းတို႔ေတြဘယ္လိုေကာင္ေလး
မ်ိဳးကို သူငယ္ခ်င္းေတာ္ၿပီးခ်စ္သူေတြ
ေတာ္ထားၾကတာလဲ..."
ေဒါသထြက္တာမွ မိုးလင္း အသားေတြတစက္စက္ တုန္လာသည္အထိ...။ဝိုင္က ဘာမွမေျပာ...။မ်က္ႏွာငယ္ေလးႏွင့္ ဘာမွဝင္မေျပာပဲ မတ္တပ္ရပ္ေနသည္ကို သူေတြ႕လွ်င္ ထိုမိန္းမႀကီးကို ေဆာင့္ဆြဲၿပီး ႏွင္ထုတ္ပစ္လိုက္ခ်င္သည့္စိတ္က အစိုးမရလာေလ...။
" ခင္ဗ်ားဒီအိမ္ကိုေရာက္လာခဲ့တယ္ဆိုတာ ေသာ္သိသြားရင္ဘာျဖစ္သြား
မယ္ထင္သလဲ...ေဒၚစံပယ္ညိဳ..ခင္ဗ်ား
ဒီကိုေရာက္လာတာကိုကလြန္လွၿပီ..
ခင္ဗ်ားရဲ႕ႏွဳတ္က ဒီလိုစကားေတြထြက္ရဲ
ေသးတာ အံ့ၾသတယ္ဗ်ာ...ဒီအိမ္ကို
ဘယ္ကဘယ္လိုစံုစမ္းၿပီးေရာက္လာသလဲမသိေပမယ့္ ဝိုင့္ကိုနည္းနည္း
ေလးမွထိဖို႔မႀကိဳးစားနဲ႔ဝိုင္နဲ႔ေသာ့္
ရဲ႕ပတ္သက္မွဳက ေသာ္နဲ႔သူ႔အေဖနဲ႔ပဲ
သက္ဆိုင္တယ္...အကယ္၍ေသာ့္အေဖကသေဘာမတူခဲ့ဘူးဆိုရင္ေတာင္ ဒီကိစၥက ခင္ဗ်ားနဲ႔လံုးဝမသက္ဆိုင္ဘူး...ဒီေတာ့ခင္ဗ်ားျပန္သင့္ၿပီ..."
မိုးလင္းစကားေၾကာင့္ ေဒၚစံပယ္ညိဳ မ်က္ႏွာအႀကီးအက်ယ္ပ်က္သြားခဲ့ၿပီး
ရွဴးရွဴးရွားရွားေတြျဖစ္သြားကာ ေဒါသတႀကီး ေတာက္ ေခါက္ေလသည္။
တကယ္တမ္းလည္း ဝိုင့္အိမ္ကိုေရာက္လာ
ခဲ့တာ ေသာ့္အေဖေတာင္သိရဲ႕လားမသိေပ....။ေဒါသေတြဖံုးလႊမ္းသြားသည့္မ်က္ႏွာႀကီးက ဝိုင့္အျမင္မွာေတာ့ၾကည့္ရအေတာ္ေလးစိုးေနေလသည္။
" ၾကည့္ရေသးတာေပါ့...ေသာ့္ရဲ႕ဘဝက ငါ့ရဲ႕လက္ထဲမွာရွိေနတယ္ဆိုတာ
မင္းတို႔ၿမဲၿမဲမွတ္ထားၾကဦး..."
ဟန္နဲ႔ပန္နဲ႔မဲ့ရြဲ႕ကာေျပာၿပီးဝိုင္ႏွင့္မိုးလင္းကိုေပါက္ထြက္မတတ္စိုက္ၾကည့္ကာအံႀကိတ္သံႀကီးႏွင့္ေျပာေလၿပီး ထြက္သြားခဲ့ေလေတာ့သည္။ေသာ့္ မိေထြး တံခါးေပါက္နားေရာက္ေတာ့..
" ေအာ္ဒါနဲ႔ ေျပာဖို႔ေမ့ေနေသးလို႔ဗ်...
ေသာ္ရဲ႕စိတ္ကိုခင္ဗ်ားေကာင္းေကာင္း
မသိမွာစိုးလို႔ပါ...ကၽြန္ေတာ္ကငယ္
သူငယ္ခ်င္းမို႔ေကာင္းေကာင္းသိတယ္ဗ်
ေသာ္ကအရမ္းေခါင္းမာတာ...သူျဖစ္ခ်င္
တဲ့အရာကိုဘယ္သူေတြတားတားျဖစ္
ေအာင္လုပ္တတ္တဲ့အက်င့္ေတြ႐ွိတယ္ဗ်..ဆိုလိုခ်င္တာက..ေသာ့္ရဲ႕ဘဝ က ေသာ့္ရဲ႕လက္ထဲမွာပဲရွိတယ္ဆိုတာ..ခင္ဗ်ားကိုသိေစခ်င္တာပါ..." ဟု မိုးလင္းကျပံဳးျပံဳးေလးလွမ္းေျပာလိုက္ေလသည္။ေတာက္ေနာက္တစ္ေခါက္ ေခါက္လိုက္သည့္ အသံခပ္ျပင္းျပင္းႏွင့္အတူ ေဒါက္ဖိနပ္အသံတစ္ေဒါက္ေဒါက္က ဝိုင္ အခန္းအတြင္းမွထြက္ခြာသြားေလေတာ့သည္။
Thanks All
(unicode)
ခြေလှမ်းတွေမခိုင်ချင်တော့ပါ....။စိတ်ကို
မထိန်းထားနိုင်ခဲ့လျှင် ထိုနေရာမှာတင်
လဲကျသွားနိုင်သည်ကိုသိသည်။ထို့ကြောင့် တုန်တုန်ယင်ယင်နှင့် ဝိုင့်ကိုမမြင်နိုင်မည့်နေရာအထိ ခြေလှမ်းတွေကို ဖြည်းညင်းစွာ တုန်ရီစွာ နောက်ပြန်လျှောက်နေခဲ့မိသည်။
ချလွင်....
ဟင်...
ခြေထောက်နှင့်ဘာကိုတိုက်မိလိုက်သလဲမသိ။တစ်ခုခုနှင့် တိုက်မိလိုက်ကာ ဝိုင်မြေပြင်ပေါ်လဲကျသွားခဲ့သည်။
အရေးရယ်အကြောင်းရယ်ဆို တုန်ယင်နေသည့်စိတ်ကို တကယ်စိတ်ပျက်မိသည်။
စိုးရိမ်တကြီးအရှေ့ကိုကြည့်မိလိုက်တော့
မြေတွေတူးဆွနေရာမှ ဝိုင့်ဆီသို့လှမ်းကြည့်လာသည့် ပုံရိပ်ကိုတွေ့လိုက်ရသည်။ဝိုင့်နေရာက မှောင်နေသည့်အတွက်ကြောင့် ဝိုင်မှန်းသဲသဲကွဲကွဲသိလိုက်မှာမဟုတ်ပေမယ့် ဝိုင်ဒီမှာရှိနေသည်
ကိုတော့ သိသွားတာ သေချာလေပြီ..။အနှီလူကြီးက
လုပ်လတ်စ အလုပ်ကို ရပ်ပစ်လိုက်တာ
တွေ့လိုက်ရသည်။ဝိုင်လည်း ဘာမှစဉ်းစားမနေတော့ပဲ နေရာမှထပြေးလိုက်တော့သည်။အနောက်ကနေ ပေါက်ပြားကို ပစ်ချလိုက်သံကြားလိုက်ရပြီး ဝိုင့်နောက်သို့အူယားဖားယားပြေးလိုက်သံကိုလည်း ထိတ်လန့်စွာ ကြားလိုက်ရသည်။အနောက်ကိုလုံးဝလှည့်မကြည့်ပဲပြေးနိုင်သလောက်အမြန်ပြေးနေခဲ့မိသည်။
" ဦး...ဦးလေး....မြန်မြန်...မြန်မြန်လေး
မောင်းပေးပါ..."
ကားတံခါးကိုအမြန်ဆွဲဖွင့်ကာ တက္ကစီ
ဦးလေးကြီးကိုပြောလိုက်သည်။ဦးလေး
ကြီးကလည်း ဝိုင့်ကိုမေးခွန်းတွေမေးမနေပဲ
မြန်မြန်ဆန်ဆန်မောင်းပေးလေသည်။
လက်နှစ်ဖက်ကိုအချင်းချင်းယှက်ထားကာ
ဘာမှမတွေးပဲမျက်လုံးမှိတ်ပြီးထိုင်နေမိသည်။ကားနားလေးထိလိုက်လာခဲ့သလား..???ဝိုင့်ကိုမြင်ခဲ့သလား??
အနောက်ကိုနည်းနည်းလေးမှလှည့်မကြည့်ခဲ့..။မျက်လုံးတွေကိုသာတင်းကျပ်စွာမှိတ်ထားခဲ့မိသည်။
ဝိုင် ဘာမှမမြင်ခဲ့ဘူး....
ဘာဆိုဘာမှမမြင်ခဲ့ဘူး....
တိုက်ခန်းကိုရောက်သည်အထိ စိတ်တွေ
မတည်ငြိမ်ခဲ့ပါ...။တံခါးသော့ကိုအမြန်
ဖွင့်ကာ လော့ချထားလိုက်သည်။နောက်မီးဖိုခန်းထဲဝင်ပြီး ရေသောက်ရန်ပြင်လိုက်သည်။ဖန်ခွက်ကိုကိုင်လိုက်စဉ်မှာပင် လက်တွေတုန်ယင်နေသည့်အတွက်ကြောင့် ခွက်ကလက်ထဲမမြဲပဲမြေပေါ်သို့ကျကာ ကွဲလေတော့သည်။
ဖန်ခွက်အကွဲတွေနားကိုငုတ်တုတ်ထိုင်ချလိုက်သည့်အချိန် ဝိုင့် ပါးပြင်ပေါ်သို့ မျက်ရည်ကြည်တွေက တသွင်သွင် စီးကျလာခဲ့သည်။ဟုတ်သည် ဝိုင် ကြောက်ရွံ့စွာ ငိုနေခဲ့မိသည်။နှုတ်မှလည်း ဘာမှမမြင်ခဲ့ဖူးလို့သာ ကယောင်ကတမ်း ၊အထိတ်ထိတ်အလန့်လန့်နှင့်ရေရွတ်နေခဲ့မိသည်။
ဝိုင် ကြောက်သည်။ဝိုင့်ကို ထိုလူကြီး တွေ့သွားခဲ့မှာ သိပ်ကိုကြောက်သည်။
ဝိုင့်စိတ်တွေ တည်ငြိမ်သွားဖို့၊စိတ်နှင့်ကိုယ်နှင့်ပြန်ကပ်ဖို့ အချိန် အတော်ကြာကြိုးစားလိုက်ရသည်။
ဘာလို့ဝိုင့် ဆီမှာမှဆိုးရွားလွန်းသည့် ဖြစ်ရပ်တွေ
လာဖြစ်နေတာပါလိမ့်..။
ခွေယိုင်လဲချင်နေသည့် ခြေအစုံနှင့် မတ်တပ်ထရပ်လိုက်ပြီး အနီးရှိထိုင်ခုံပေါ်ထိုင်ချလိုက်ကာ စားပွဲခုံပေါ်သို့လက်ထောက်ပြီးစဉ်းစားနေမိပြန်သည်။တုန်ယင်နေသောစိတ်ကိုတည်ငြိမ်လာဖို့အချိန်အတန်ကြာအောင်ကြိုးစားလိုက်ရသည်။ဒါတောင် ကြောက်သည့်စိတ်က မပြေသေးအနည်ထိုင်ကာစရှိနေတုန်း။
တီးတောင်....တီးတောင်...တီးတောင်
ဘဲလ်သံကြားတော့တစ်ကိုယ်လုံးတုန်
တက်သွားရသည်။နာရီကိုကြည့်မိတော့
ရှစ်နာရီခွဲနေပြီ...။ဘယ်သူလဲ...
လူသတ်သမားများ ဝိုင့်နောက်ကိုလိုက်လာခဲ့တာလား..။စဉ်းစားမိတော့ကြက်သီးတွေထလာသည်။နောက်မီးဖိုခန်းထဲကနေ တဖြေးဖြေးထွက်ခဲ့လိုက်သည်။ဘဲလ်အသံကအဆက်မပြတ်မည်နေဆဲပင်..။
" ဝိုင်....ဝိုင်...ကိုယ်ပါ..."
တံခါးတစ်ဒုန်းဒုန်းထုသံနှင့်သော့်အသံကို
ကြားလိုက်ရသည်။ထိုအချိန်မှသက်ပြင်းချမိကာ တံခါးကိုဖွင့်ပေးလိုက်မိသည်။
" ဟား...ဘာတွေများဖြစ်နေလဲလို့ကွာ
သင်တန်းပြီးရင်ဖုန်းဆက်ဆိုတော့မဆက်
ဘူး...ဖုန်းဆက်တော့လည်း မကိုင်ဘူး...သင်တန်းကပြန်ရောက်ပြီး ရေများချိုးနေတာလားဆိုပြီး တအောင့်နားပြီးဖုန်းပြန်ခေါ်
တော့လည်း မကိုင်ဘူး...တိုက်ခန်းကိုလာကြည့်တော့လည်းမရှိဘူး...သင်တန်းကနေများ ပြန်မရောက်သေးဘူးလားဆိုပြီးသင်တန်းကိုပြန်သွားကြည့်တော့လည်းမရှိဘူး မင်းကိုတစ်နေကုန်ပတ်ရှာနေတာ..ဘယ်တွေသွားနေတာလဲကွာ...ဘာလို့ဖုန်းမကိုင်ရတာလဲ..."
သော် စိုးရိမ်စွာ ပြောနေသည့် အသံတွေကို ဝိုင်မကြား။ဝိုင့်အာရုံထဲသို့ မရောက်။ဝိုင် သိသည်က ဝိုင် အခု ဘယ်သူနှင့်မှ စကားပြောချင်စိတ်မရှိ။စိတ်တွေ ရှုပ်ထွေးလွန်းလို့ ဝိုင့်အနား တစ်ယောက်ယောက်ရှိနေမည်ကို မလိုချင်။သို့ကြောင့် သော့်ကို ဝိုင် အားနာစွာပြောလိုက်ရသည်။
" သော်...ငါတစ်ယောက်တည်းအေးအေးဆေးဆေးနေချင်တယ်..."
" ဘာ..."
" ဒီနေ့တစ်ရက် ငါ့ကို တစ်ယောက်တည်း
လွတ်ထားပေးပါ..."
ဝိုင် ထပ်မံ တောင်းဆိုလိုက်သည်။
" ဘာဖြစ်တာလဲ...ဘာလို့လဲ...."
ဝိုင့်အပြောကြောင့် သော်က ဝိုင့်ပုခုံး နှစ်ဖက်ကိုတင်းတင်းဆုပ်ကိုင်လာကာ ဝိုင့် ကိုယ်လေးကို အထက်အောက်ဆုန်ဆန်ကြည့်လာခဲ့သည်။ဝိုင် သက်ပြင်းချမိပြန်သည်။
" ဒီတိုင်း.....စိတ်မကြည်လို့.."
" မဟုတ်သေးဘူး...မင်းတစ်ခုခုဖြစ်..."
" ငါတစ်ယောက်တည်းအေးအေးဆေးဆေးနေချင်တယ်လို့...ပြောနေတယ်မလား..."
သော်ပြောနေသောစကားတွေကိုအရေး
မစိုက်နိုင်တော့ပဲ စိတ်တွေ မွန်းကျပ်လာတာကြောင့် အော်ပြောလိုက်မိကာ သော့်ကို တံခါးအပြင်သို့ အတင်းကိုတွန်းထုတ်လိုက်မိသည်။သော့် ခမျာ ဝိုင်ဘာဖြစ်လို့ဖြစ်နေမှန်းမသိပဲ မျက်လုံးအကြောင်သားနှင့် ဝိုင့်ကိုကြည့်နေပြန်သည်။သော်အပြင်ရောက်သွားသည့်အခါမှ တံခါးကိုဝုန်းခနဲပိတ်ပစ်လိုက်မိသည်။
" ဝိုင်..ဘာဖြစ်တာလဲ....
ကိုယ်ဘာအမှားလုပ်မိလို့လဲ....ဝိုင် ကိုယ်ပြောတာကြားလား...မင်းဘာတွေအထင်လွဲနေတာလဲ ကိုယ့်ကိုပြော ဒါမှမဟုတ် တစ်ခြားကိစ္စဆိုလည်း ကိုယ့်ကိုပြောလေကွာ....ကျစ်...ဘာတွေဖြစ်နေတာလဲ စိတ်ပူရအောင်ကွာ..."
တံခါးခေါက်သံခပ်ပြင်းပြင်းနှင့်အတူ
သော့်ရဲ့အသံကိုကြားနေရသည်။
သော့်ကိုအားနာမိသော်လည်း လုံးဝကို
တွေ့ချင်စိတ်မရှိတာကြောင့် မတတ်နိုင်။
အရမ်းတွေစိတ်ရှုပ်လွန်းအားကြီးနေ၍ သော့်ကိုစကားပြောချင်စိတ်မရှိ။
သော်နှင့်စကားပြောလိုက်လျင် ခုဏကအဖြစ်အပျက်ကို ဝိုင်ပြောပြမိလိမ့်မည် ။ဒါဆို သော်အရမ်းစိတ်ပူသွားလိမ့်မည်။သော်စိတ်ပူတာနှင့် တင် ဝိုင်တို့ စကားအခြေအတင်တွေ ပြောနေရဦးမည်။ဒီကိစ္စကိုသော့်ကိုမသိစေချင်သေးပါ...။ထို့ကြောင့် ဖုန်းကိုစက်ပိတ်ပြီးအခန်းထဲမှာ တစ်ယောက်တည်းငုတ်တုတ်ထိုင်နေမိသည်။သော်က ဘာလို့အခုချိန်မှ ရောက်လာခဲ့ရတာလဲကွာ...။
ဘာတွေဘယ်လိုဖြစ်လို့ဖြစ်သွားမှန်းမသိ
သော် သူဘာအမှားလုပ်မိလို့လဲ...။သူအရမ်း
တွေစိုးရိမ်လွန်းအားကြီးသွားလို့လား။
ဒါကြောင့် သူ့ကိုစိတ်ဆိုးနေတာလား...။
တစ်ခါမှဒီလိုမဖြစ်ဖူးဘူး...။ဝိုင့်ကို သူဖိအားပေးနေမိတာလား။ဝိုင့် မျက်နှာက အရင်သူတွေ့ဖူးနေကြအချိန်တွေတုန်းကလိုမဟုတ်ဘူး...။အေးစက်စက် မျက်နှာထားနှင့်စိတ်ပျက်လက်ပျက်
ပုံစံပဲ...။ဘာတွေဖြစ်ထားခဲ့တာလဲ...။
အရမ်းတွေစိတ်ပူနေပေမယ့် ငြို ငြင်သွား
မှာစိုးလို့ ထပ်ပြီးတံခါးခေါက်ကာ စကားပြောမည့်အစီအစဉ် ကိုလက်လွတ်လိုက်ရတော့သည်။ဘာစကားမှမပြောဖြစ်တော့ပါ..။အတန်ကြာ
အောင်အခန်းအပြင်မှာရပ်နေမိပြန်သည။်နောက် ဝိုင့်တိုက်ခန်းအတွင်းမှ မီးတွေငြိမ်းသွားတာကိုကြည့်ပြီးမှ အောက်သို့ပြန်ဆင်းသွားကာ တစ်ညလုံး ကားပေါ်မှာသာ ထိုင်စောင့်နေခဲ့မိတော့သည်။
~~~~~~~<<<>>>~~~~~~~
" ဒေးဘတ်.....ဒေးဘတ်....လာငါ့လက်
ကိုကိုင်လိုက်...ငါ့လက်ကိုကိုင်ပြီးထလိုက်...."
စူးရှလှသည့်မီးရောင်ကြောင့် မျက်လုံးကို
လက်နှင့်ကွယ်ထားသည်တွင် ဒေးဘတ်
ဟု ခေါ်လိုက်သည့် အသံကြောင့် မျက်လုံးဖွင့်ကြည့်လိုက်မိသည်။စူးရှနေသည့် အလင်းရောင်
က တစ်ဖြည်းဖြည်းဖျော့တော့သွားခဲ့ကာ
အုပ်ဆိုင်းနေသည့် မြူတွေမှာလည်း
တဖြည်းဖြည်းကင်းစင်သွားခဲ့သည်။ထိုအချိန် သူမြင်လိုက်ရတာက သူ့ကိုလက်ကမ်းပေးနေသည့်ကောင်လေးတစ်ယောက်။
နှုတ်ခမ်းပါးကအပြုံးထက်က မျက်ဝန်း
တွေထိ ထင်ဟပ်နေကာ မျက်ဝန်းတွေကပါ ပြုံးရိပ်ထင်နေသည်။ဒေးဘတ်ဆိုတာကသူ့အမည်ပါလား ...။သူချက်ချင်းပင်ကမ်းပေးထားသည့်လက်ကိုဆုပ်ကိုင်ကာ မတ်တပ်ထရပ်လိုက်မိသည်။
" အိမ်ပြန်ရအောင်နော်..."
အိမ်???
သူ့မှာ အိမ်ရှိသည်တဲ့လား...။
သူ့လိုအလေအလွင့်တစ်ယောက်က အိမ်
ရှိနေသည်တဲ့လား...။
ပျော်ရွှင်စွာ အပြုံးတွေ တွဲခိုနေသည့် ကောင်လေး ကမ်းပေးလာခဲ့သည့် လက်လေးကိုခပ်တင်းတင်း
ဆုပ်ကိုင်လျက် ကောင်လေးခေါ်ဆောင်ရာ
နောက်ကိုသူလိုက်ခဲ့မိလေသည်။
အိမ်မက်က နိုးထလာသည့်အချိန်မှာ
သူမောလွန်း၍အသက်ကိုခပ်ပြင်းပြင်း
ရှူနေမိသည်။
ဒေးဘတ်ဆိုတာသူပါလား???
သူ့အိမ်မက်ထဲ အမြဲသူ့ကိုလာလာရှာနေ
သည့်ကောင်လေးက မိုးသောက်ဝိုင်ဖြစ်နေခဲ့တာပါလား။အိမ်မက်အကြောင်းစဉ်းစားမိမှ
သူ့ရဲ့အနေအထားကိုသူပြန်ကြည့်မိသည်။သူကားပေါ်မှာအိပ်ပျော်သွားခဲ့သည်။
ဘယ်အချိန်ကအိပ်ပျော်သွားမှန်းတောင်
မသိလိုက်...။နာရီကိုကြည့်မိမှ သူကားပေါ်မှာရှိနေခဲ့တာကိုသတိရသည်။မနက်ခုနာရီ တောင်ထိုးနေခဲ့ပြီ...။သူခေါင်းနပမ်းကြီးသွားရသည်။ကုမ္ပဏီကိုသွားရဦးမည်။မနေ့က ပုလဲအိမ်အလည်
ရောက်ပြီးမှသူကုမ္ပဏီသွားရမည်ကို
သတိရခဲ့သည်။နောက ်ကမန်းကတန်းနှင့်ကုမ္ပဏီကိုသွားလိုက်တော့ သူ့အဖေရဲ့ ဒေါသအကြည့်တွေနှင့် ရင်ဆိုင်ခဲ့ရသည်။ဒီတစ်ခါလုံးဝ
နောက်ကျလို့မဖြစ်ပေ...။ဝိုင့် ကို
တွေ့ကာသူဘယ်တုန်းကဒေးဘတ်
ဖြစ်ခဲ့ကြောင်းအရမ်းကိုမေးမြန်းချင်နေသော်လည်း သူ့အခြေအနေအရကော ဘာဖြစ်
လို့ဖြစ်နေမှန်းမသိသည့် ဝိုင့်၏
စိတ်အခြေအနေအရပါ မေးလို့မဖြစ်ပေ။
သူ ကားကို အိမ်သို့ဦးတည်ပြီးမောင်းလာ
ခဲ့လိုက်သည်။အိမ်နားရောက်ခါနီးတွင်
သူ့ကားရှေ့ကိုဖြတ်ပြေးလေသည့် ခွေးတစ်ကောင်ကြောင့် သူဘေးကိုအလျင်အမြန်ရှောင်လိုက်ရကာ ကားဘရိတ်ကိုဆောင့်အုပ်လိုက်မိသည်။အရှိန်နှင့်မောင်းလာတာမဟုတ်သော်လည်း စိတ်က ဝိုင့်ဆီ ရောက်နေခဲ့တာဖြစ်သဖြင့် ရုတ်တရက်မမြင်လိုက်မိခြင်းပင်...။သူအရမ်းလန့်
သွားကာ စိတ်ခံစားချက်က တစ်မျိုးကြီး
ဖြစ်လာလေသည်။သူ ဒီလို ပုံစံနှင့် ကားက သစ်ပင်ကို ဝင်တိုက်သွားပြီး ဆေးရုံမှာ အတန်ကြာ ကိုးမား
ဝင်ခဲ့ဖူးသည်မဟုတ်လား...။သူ့ကိုဘာမှ
မထိခိုက်မိသော်လည်း စတီယာတိုင်ကို
ဆုပ်ကိုင်ထားသည့် လက်တွေ ကတော့ တုန်ယင်
လာခဲ့သည်။
" အား..."
မညာမတာနှင့် တဆစ်ဆစ် ခေါင်းတွေထိုးကိုက်လာသည့်အပြင်
သူ့အမြင်အာရုံတွေဝေဝါးလာလေသည်။
" အား....ဘာ...ဘာတွေလဲ..."
သူဘာတွေမြင်နေရတာလဲမသိ...။
အကုန်ရှုပ်ထွေးနေသည်။သူဘာတစ်ခုမှ
မသိ..။သူ့အမြင်အာရုံထဲပါနေသည်က
သူ့ကိုပြုံးပြနေသည့် ဝိုင်.. ။
" အား..."
နားတွေအူထွက်လာကာ....သူ့အမြင်အာရုံတွေ အမှောင်အတိကျခဲ့လေသည်။
သူပြန်နိုးလာသည့်အချိန်မှာ သူ့ရှေ့မှာ
ရှိနေသည်က များပြားလှသည့်လူအုပ်
ကြီးပင်..။သူဘယ်သူနည်း...???
သူ့ကိုယ်သူမသိ...
သူ့ရှေ့တွင် ရပ်နေကြသည့်လူတစ်ချို့ကို
သူဘယ်သူဆိုတာမေးကြည့်သောအခါ
သူ့ကို မည်သူမှမမြင်နိုင်မှန်း သူသိခဲ့ရ
သည်။သူ့ကိုယ်သူကြောက်လာသည်။
သူဘယ်သူလဲ...
စိတ်ပျက်အားငယ်နေသည့်သူ့ကို
အပြုံးတွေအပိုင်စားရထားသည့်ကောင်လေးက သူငယ်ချင်းအဖြစ်သတ်မှတ်ခဲ့သည်။ကြောက်ရွံ့တုန်လှုပ်နေခဲ့သည့်သူ့ကိုဖေးမကာ သူ့နာမည်ကို'ဒေးဘတ်'ဟုခေါ်စေခဲ့သည်။
အဲ့နေ့ကစပြီး သူ့ ကမ္ဘာမှာ ' မိုးသောက် 'လို့
ခေါ်သည့်ကောင်လေးတည်ရှိခဲ့သည်။
သူ့ကို အဲ့ကောင်လေးက မမြင်ရပေမယ့် သူ့အသံကိုကြားရ ၍သူသိပ်ပျော်ခဲ့သည်။
မည်သူ၁ဦး၁ယောက်မှမကြားနိုင်တောင်
ထိုကောင်လေးက ကြားနိုင်ခဲ့သည်။သူ့အတွက်ဒီကောင်လေး တစ်ယောက်တည်း
ကြားနိုင်ရုံနှင့် တင်လုံလောက်ခဲ့ပြီ..။
ကောင်လေးဘေးတွင်သူအမြဲရှိနေခဲ့သည်။
သူ့ဘေးတွင်လည်း ကောင်လေးရှိနေခဲ့သည့်အတွက်
ကြောင့် သူ့ကိုယ်သူဘယ်သူဆိုတာ
ရှာဖို့အတွက်ကိုပင် မေ့လျော့နေခဲ့သည်။
ထိုကောင်လေးကတော့သူ့အတွက် ကြိုးစားပေးနေသည်။သူ မည်သူဆိုတာသိဖို့ ကောင်လေးက ကြိုးစားရှာပေးနေသည်။ထိုအချိန်မှ ကောင်လေး ဘေးနားကနေထွက်သွားဖို့သူကြောက်ရွံ့ခဲ့နေသည်ကိုသိလိုက်ရသည်။သို့သော်...သူ့တည်ရှိမှုဟာတစ်နေ့နေ့မှာ
ပျောက်ကွယ်သွားတော့မည်ဆိုတာကို
တော့ တစ်ဖြေးဖြေးမှေးမှိန်နေပြီဖြစ်သော သူ၏ ဝိဉာဉ်ကိုကြည့်ရင်းသူသိခဲ့သည်။ကောင်လေးက မသွားပါနှင့်ဟုတားခဲ့သည့်အတွက် သူပိုပြီးစိတ်မကောင်းဖြစ်ခဲ့ရသည်။သို့သော် ဒီကောင်ဘေးကို ချစ်တယ်ဆိုတာကိုတော့သူဝန်ခံခဲ့သည်။ဘယ်တော့မှမမေ့ပါဘူးဟုလည်း ကတိအထပ်ထပ်ပေးနေခဲ့သည်။ကောင်လေးကလည်း သူ့အသံကိုအလွတ်ကျက်မှတ်နေခဲ့သည်။သူ သူ့ကိုယ်သူဘယ်သူဆိုတာသိလိုက်ရပြီးနောက် သူ့ဝိဉာဉ်က ကောင်လေးအနားမှမှေးမှိန်ပျောက်ကွယ်သွားလေတော့သည်။အမှန်တရားတွေကိုသူသိမြင်ပြီးနောက်အိမ်မက်ကမ္ဘာထဲမှသူမောပန်းစွာနိုးထလာခဲ့တော့သည်။
" သော်...သတိရလာပြီလား..."
သူမျက်လုံးဖွင့်ဖွင့်ချင်းငုတ်တုတ်ထထိုင်
လိုက်မိသည်။သူဆေးရုံကုတင်ပေါ်တွင်
ရောက်နေခြင်း..။အနားကိုကြည့်လိုက်မိတော့ပုလဲအပြင်မည်သူမှရှိမနေပေ..။
အဲ့ဒါတွေသူမသိချင်...ဝိုင့်ကို သူအရမ်းတွေ့ချင်နေသည်။ဘယ်တော့မှမမေ့ပါဘူးဟု ကတိ
ပေးထားခဲ့လျက် သူကပဲ မေ့ဖြစ်အောင်
မေ့သွားခဲ့သေးသည်။ဝိုင့် ကိုဒဏ်ရာတွေပေးခဲ့မိ
သည်။သူသတိရရလာခဲ့ချင်း ဝိုင့်ခမျာသူ့ဆီအပြေးရောက်လာခဲ့ရှာတာ။
သူခနဲ့တဲ့တဲ့ ရန်ရှာလိုက်သည့် အခါတိုင်း ဝမ်းနည်းနေတတ်တာ။ပုလဲ မှာ ရည်းစား နောက်တစ်ယောက်ရှိထားတာ သူ သိသွားခဲ့သည့် အချိန်တုန်းကလည်းသူဒေါသထွက်နေသည်ကို မြင်တော့ ဝိုင်ကကြေကွဲတဲ့အကြည့်တွေနှင့် သူ့ကို စိုက်ကြည့်နေခဲ့သေးတာ။
ဝိုင့် ရင်ထဲရှိနေခဲ့တဲ့ အချစ်ဦးကလည်း သူပါလို့ ရဲရဲဝင့်ဝင့်ပြောခဲ့သေးတာ။ကြည့်စမ်း သူဘယ်လိုတောင် ဝိုင်နဲ့ပတ်သက်ခဲ့တဲ့ ဖြစ်ရပ်တွေကိုမေ့ပစ်နိုင်ရတာလဲ။
ဝိုင်နှင့်ပတ်သက်ခဲ့သည့် အကြောင်းအရာတွေအားလုံးကိုသူမေ့သွားခဲ့မိသည်။သူ့ကို ခွင့်လွတ်ဖို့သူ
တောင်းပန်ရမည်။
" ဟဲ့...ဟဲ့...သော်...နင်ဘာလုပ်နေတာလဲ..."
သူ့ လက်တွင် သွင်းပေးထားသည့်dripတွေကို
လက်တစ်ဖက်နှင့် အလျင်အမြန် ဖြုတ်လိုက်ရင်း ကုတင်ပေါ်မှ အတင်းဆင်းနေသည့်သူ့ကို ပုလဲကပိာပျာသလဲလဲ ဘာလုပ်လို့လုပ်ရမှန်းမသိသည့် ပုံစံနှင့်လာတားသည်။ပုလဲ လက်တွေကိုရှောင်ဖယ်ရင်း ဖိနပ်စီးကာ ခြေလှမ်းကြဲကြီးနဲ့လျှောက်ရင်း လက်တွေက တံခါးလက်ကိုင်ဘုဆီရောက်သွားခဲ့သည်။ထိုအချိန် သူ့အခန်းတံခါးပွင့်သွားသည်နှင့်တစ်ပြိုင်နက်အခန်းထဲဝင်လာသည့်သူမှာ..မိုးသောက်ဝိုင်ပင်..။
" မိုး..."
ဆို့နင့်နေသည့်အသံနှင့်အတူ သူဝိုင့်အနားကိုဝုန်းခနဲရောက်သွားလိုက်ကာ ဝိုင့်ကိုယ်လေးကိုသူ့ရင်ခွင်ထဲ နှစ်မြုပ်မတတ် တင်းကျပ်နေအောင်ဖက်ထားလိုက်မိသည်။ဝိုင်က ရုန်းနေသော်လည်း တင်းတင်းကျပ်ကျပ်ပင် ပိုတိုးလို့ဖက်လိုက်မိကာ...
" မင်းကိုမေ့နေခဲ့အတွက်တောင်းပန်ပါ
တယ်မိုးရယ် မင်းကိုသတိမရမိခဲ့တဲ့အတွက် ကိုယ်တောင်းပန်ပါတယ်ကွာ..."ဟုပြောလိုက်မိသည်။သူ့ရင်ခွင်ထဲတွင် နှစ်မြှပ်မတတ် ရှိနေကာ ရုန်းရင်းဆန်ခတ်အနေအထားနှင့် ဝိုင်က သူပြောလိုက်သည့် စကားတွေကြောင့်ထင် သူ့ရင်ခွင်ထဲတွင်ငြိမ်ကျသွားခဲ့လေသည်။
" ဒေး...ဒေးဘတ်..."
" ဟုတ်တယ်အဲ့ဒါကိုယ်ပဲ...မင်းကိုယ့်ကို
ပေးခဲ့တဲ့နာမည်ပဲ...မင်းကိုကိုယ်မှတ်မိပြီ
...ဒီအတောအတွင်း မင်းကိုကိုယ်မေ့နေ
ခဲ့လို့ တောင်းပန်ပါတယ်..."
ဝိုင်က သူ့ရင်ခွင်ထဲမှထွက်ကာ
သူ့မျက်နှာကို မယုံနိုင်သလိုစိုက်ကြည့်
လေသည်။ဝိုင့် မျက်ဝန်းတွေစိုစွတ်
နေသည်ကိုသူခံစားမိနေသည်။သူကိုယ်တိုင်လည်းမျက်ရည်က ကျချင်နေပြီ..။
" မင်းငါ့ကို အကြာကြီးမေ့ထား
တယ်...ငါဘယ်လောက်မင်းကိုတွေ့ချင်
နေခဲ့သလဲ...ငါမင်းအသံကိုအိမ်မက်ထဲ
အထိပါရူးတယ်သိရဲ့လား...အရူးရဲ့
အခုမှငါ့ကိုသတိရ ရလား..."
ဝိုင် သူ့ကိုစိုက်ကြည့်နေရာမှ
ငိုချလိုက်ပြီး သူ့ရင်ဘတ်ကိုတဘုန်းဘုန်း
ထုရိုက်လေတော့သည်။သူ့ကိုထုရိုက်
နေသည့်လက်ဖဝါးတွေကို ဆုပ်ကိုင်
လိုက်ကာ ဝိုင့်ကိုယ်လေးကိုသူ့ရင်ခွင်ထဲ နောက်တစ်ကြိမ်တင်းတင်းကျပ်ကျပ်ပြန်ပွေ့ဖက်ထားလိုက်မိလေတော့သည်။
" နင်တို့ နှစ်ယောက်အလွမ်းသယ်လို့ပြီးကြ
ဦးမှာလား...သော်နင်ကုတင်ပေါ်ပြန်တက်နေဖို့ကောင်းတယ်နော်..."
ပုလဲပြောမှ ပတ်ဝန်းကျင်ကို မေ့ပြီး နှစ်ယောက်သား တင်းကျပ်စွာဖက်ထားနေရာမှလူချင်းခွာလိုက်မိသည်။
" ဘယ်နားထိခိုက်သွားသေးလဲ...
ပုလဲဖုန်းဆက်တော့ငါစိတ်ပူသွားတာပဲ..မင်းကလည်းဖြစ်လိုက်ရင်အရာရာနဲ့အကြောင်းကြောင်း
ငါတော့ စိတ်အပူလွန်ပြီးရောဂါရတော့မယ်..."
" အခုမှစိတ်ပူတယ်ပေါ့...မနေ့ညကတော့ ပစ်ထားပြီးတော့..."
" အဲ့ဒါက..."
" နင်တို့နှစ်ယောက်ဘာတွေဖြစ်နေသလဲ
ဆိုတာငါ့ကိုပြောပြဖို့စိတ်ကူးမရှိဘူးလား
.."
ဝိုင်နဲ့သော် အချေအတင်လုပြောနေတုန်းပုလဲအသံစာစာလေးပြန်ထွက်လာမှ နှစ်ယောက်သားပုလဲကိုဟီးခနဲရယ်ပြမိသည်။
" နင်တို့နှစ်ယောက်ဘယ်ကတည်းကချစ်သူ ဖြစ်နေကြတာလဲ...အကြာကြီးပစ်ထားတာတွေကောဘာတွေကော...အဲ့ဒါဘာတွေပြောနေကြတာလဲ
ရှင်း..."
ဘယ်ကနေဘယ်လိုပြောပြရမလဲမသိ။
နှစ်ယောက်သား တစ်ယောက်မျက်နှာ၁ယောက်ကြည့်နေမိကြသည်။ဟုတ်သည် ဒီကိစ္စကအရမ်းကို
နက်နဲသည်မဟုတ်လား။
" ပြောရမှာအရမ်းရှည်တယ်..ပြီးတော့
...ဒါကပြောပြလို့မကောင်းဘူး..."
" ပြီးတော့တွေဘာတွေငါမသိဘူးအရမ်း
ရှည်လဘ်း ငါသိချင်တယ်...ဘယ်လိုပဲဖြစ်ဖြစ်ပြောပြနေဦးသော်...နင်ကုတင်မှာပြန်လှဲနေလိုက်..."
ပုလဲကသော့်အနားချက်ချင်းရောက်လာကာ သော့်ကိုအတင်းဆွဲပြီး ကုတင်ပေါ်ပြန်အိပ်စေသည်။ နောက် ခဏနေဦးဆိုပြီးပုလဲက အခန်းထဲမှထွက်သွားလေတော့သည်။သူလည်း ဘာမှစဉ်းစားမနေတော့ပဲရကုတင်ပေါ်ပြန်လှဲအိပ်လိုက်ရသည်။နောက် ပုလဲကဆရာဝန်နှင့်အတူပြန်ရောက်လာသည်။သူ့ကိုသေချာစမ်းသပ်dripတွေဘာတွေပြန်သွင်းပေးပြီး ပြန်
ထွက်သွားခဲ့လေသည်။
" ငါဘယ်ကဘယ်လိုဆေးရုံရောက်လာတာလည်းပုလဲ.."
" ငါအပြင်သွားမလို့ထွက်လာတာလမ်းမှာဘာလို့လူတွေအုံနေတာလည်း ကြည့်လိုက်တော့ကားကနင့်ကားဖြစ်နေတယ်...ငါ့မှာရင်ထိတ်သွားတာပဲ.....တော်သေးတာက နင်က ဘာတစ်ခုမှ
ထိခိုက်ဒဏ်ရာမရထားပဲသတိလစ်နေခဲ့တာ..ငါကအတွင်းဒဏ်ရာတွေဘာတွေရတယ်လို့ထင်ပြီး စိတ်ပူလို့ဆေးရုံကိုခေါ်လာတာ..ဆေးရုံ
ရောက်တော့ ဆရာဝန်ကလည်း နင်လန့်ပြီး
shockရသွားတာလို့ပြောတယ်..."
ပုလဲရဲ့နောက်ဆုံးစကားကိုသူခပ်တိုးတိုးလေးရယ်လိုက်မိသည်။
" လန့်သွားတာတော့အမှန်ပဲ...ခွေးကငါ့ကားရှေ့ ဖြတ်ပြေးတာလေ...ဒါပေမယ့်
အဲ့ဒါကြောင့်shock ရသွားတာတော့
လုံးဝမဟုတ်ဘူး....နင်သိချင်တာကိုငါ
ပြောပြမယ်ပုလဲ...ငါကိုးမားဝင်တဲ့အချိန်
တုန်းက ငါ့ဝိဉာဉ်ကလေလွင့်နေခဲ့တယ် ငါမျောနေတဲ့အချိန် ခန္ဓာနဲ့ ဝိဉာဉ်ကွဲနေတဲ့အချိန်တုန်းကကွာ...အဲ့တုန်းကငါ..ငါ့ကိုယ်ငါလဲမမှတ်မိဘူး..ဘယ်မှာနေတယ်ဆိုတာလဲမသိဘူး...ဘာလို့ ငါလမ်းပေါ်ရောက်နေရပြီး လူတွေဘာကြောင့်ငါ့ကိုမမြင်နိုင်ခဲ့သလဲဆိုတာ ငါမသိဘူး ဖြစ်ရပ်တွေကအရမ်းဆန်းကြယ်ခဲ့တာ ငါ့ကိုယ်ငါတောင် မယုံနိုင်ဘူး..."
သူပြောနေရင်းပုလဲကိုကြည့်မိတော့ပုလဲ
ကဆက်ပြောဆိုသည့်အဓိပ္ပါယ်နှင့်သူ့ကို
ကြည့်သည်။ဝိုင့်ကိုကြည့်လိုက်တော့လည်း သူ့ကိုပြုံးကြည့်နေသည်။သူစကားပြန်ဆက်လိုက်သည်။
" ငါ...ဝိုင့်ဆီရောက်သွားခဲ့တယ်
ပုလဲ...ဝိုင့်ဘေးမှာဝိဉာဉ်ဘဝနဲ့
ငါနေခဲ့တယ်...နင်သိချင်တဲ့အဓိကအချက်ကအဲ့ ဒါပဲ...အဲ့အချိန်မှာ ငါဝိုင့်အပေါ်သံယောစဉ်ဖြစ်ခဲ့တယ် ငါတို့၂ယောက်တွေ့ခဲ့တဲ့အချိန်ကတိုပါတယ် ပြန်ပြောပြစရာအမှတ်တရတွေလဲမရှိခဲ့ပါဘူး
လက်တွေ့ဘဝနဲ့ ခြားနားနေတဲ့ အဲ့ဒီ့အချိန်ခဏလေးအတွင်းမှာ ငါ ဝိုင့်အနားကနေမထွက်ခွာသွားချင်လောက်အောင်ချစ်ခဲ့တယ်...ငါကိုးမားဝင်နေရာကပြန်နိုးလာတော့ ဝိုင်နဲ့ပတ်သက်ခဲ့တဲ့အရာတွေအားလုံးငါ့မှတ်ဉာဏ်ထဲမှာ
မရှိခဲ့ဘူး...ရေးတေးတေးလေးမှ မမှတ်မိခဲ့ဘူး ပတ်သက်ဖူးခဲ့တဲ့ အတိတ်ကိုလဲ သတိမရဘူး ဒါပေမယ့် ဝိုင်ကငါ့စိတ်ထဲမှာ ရှိနေတုန်းပဲ ဒါတွေလဲ နင်ရိပ်မိမှာပါ...အခုမှငါ အကြောင်းအရာတစ်ခုချင်းစီကိုပြန်မှတ်မိလာတာ...."
ပုလဲက အရမ်းကိုအံ့သြနေသည့် ပါးစပ်အဟောင်းသားပုံစံနှင့် ဝိုင်နှင့်သော့်ကို တစ်လှည့်စီကြည့်လာသည်။နောက်... သဘောကျစွာ ဟက်ခနဲရယ်လိုက်ရင်း...
" ဟား....နင်တို့က ဒီလိုပတ်သက်ခဲ့တာလား လုံးဝ amazingပဲ ....စိတ်ကူးယဉ် ဇာတ်လမ်းနားထောင်နေရသလိုပဲ သော်ပဲပြောနေရင်တောင်စနောက်နေတယ်မှတ်မှာ ဝိုင်ကလည်း အစကတည်းက ထူးဆန်းတဲ့လူမို့ အံ့သြလိုက်တာ...တကယ် တကယ်...ဒါနဲ့ ဝိုင်နဲ့တွေ့ခဲ့တုန်းက ...ဝိုင်က ...သော့်ကို သော်မှန်းမသိခဲ့ဘူးလား..."
ဝိုင် ခေါင်းတဆတ်ဆတ်ညိတ်လိုက်ကာ...
" ဟုတ်တယ်ပုလဲ ငါဝိဉာဉ်တွေရဲ့အသံတွေပဲကြားရတာလေ...သော့်ကိုသော်မှန်းလည်း မသိခဲ့ဘူး
ဒါကြောင့်သူ့ကိုဒေးဘတ်လို့နာမည်ပေးခဲ့တာ
ဒေးဘတ်ကိုသော်မှန်းသိသွားတာက စစ်သွေးရဲ့အဘိုးဆုံးတဲ့အချိန်ကြမှပုလဲကိုမေးကြည့်တော့ပိုသေချာသွားခဲ့တာလေ....သူပြန်သတိရလာလာခြင်းလာကြည့်တယ်ဆိုတာကလည်း ...သူ အသက်ရှင်တယ်ဆိုတာငါ့မျက်လုံးနဲ့တပ်အပ်မြင်ပြီးလို့ စိတ်ချသွားတဲ့သဘောပဲ..."
ပုလဲက ဝိုင့်စကားတွေကို သေချာနားထောင်သည်။
လုံးဝကို မမျော်လင့်ထားတာမို့ အံ့သြမှုကို မမျိုသိပ်နိင်သေးဘူး...။
" တကယ်ဆန်းကြယ်လိုက်တာနော် မယုံနိုင်စရာတွေဖြစ်ပျက်သွားခဲ့တာပဲ...အံ့သြစရာပါလားအင်း....နင်တို့ နှစ်ယောက်ကိုတွဲမြင်လိုက်တာနဲ့ နင်တို့နှစ်ယောက်ကြား တစ်ခုခုရှိနေတယ်လို့ တော့တွေးမိပါတယ်..ဝိုင့်ကိုမြင်လိုက်တာနဲ့ သော့်ကိုပါမျက်လုံးထဲတွဲမြင်မိလိုက်တာမျိုး....ဘာပဲဖြစ်ဖြစ်..နင်တို့နှစ်ယောက်ဒီလိုအခြေအနေရောက်သွားတာကိုမြင်ရတော့လဲအရမ်းဝမ်းသာပါတယ်.. ...နှစ်ယောက်လုံးက ငါ့အသက်လေးတွေမို့..."
ပုလဲကပြုံးပြုံးရွှင်နှင့်ပြောလေသည်။
သော်ကဝိုင့်လက်ဖဝါးလေးကိုဆုပ်ကိုင်ထားပြီးဝိုင့်မျက်ဝန်တွေထဲထိ နှစ်မြုပ်တော့မတတ်
ပြုံးကြည့်နေခဲ့သည်။ကျွီခနဲတံခါးဖွင့်သံနှင့်အတူ မိုးလင်းရယ်ကိတ်ရယ်ဘိုကောင်းနှင့်စစ်သွေးတို့
ဝင်လာခဲ့လေသည်။ ဝိုင်လှည့်ကြည့်လိုက်ကာအားလုံးကိုတစ်ချက်ဝေ့ကြည့်ရင်းပြုံးပြလိုက်ရင်းသော်ကိုင်ထားသည့်လက်ထဲမှဝိုင့်လက်ကိုရုန်းထွက်လိုက်ရသည်။ကိတ်ပါ ပါလာသည်မို့ မကောင်းလေဘူးမလား။သို့ပေမယ့် သော်ကဝိုင့်ကို မျက်မှောင်ကြုတ်ကာစိုက်ကြည့်ရင်းဝိုင့်ရဲ့လက်ကိုပြန်ဆုပ်ကိုင်ထားလေသည်။
သော်တမြတ်တနိုးဆုပ်ကိုင်ထားလေသောဝိုင့်လက်ကို အလင်း မမြင်ချင်ယောင်ဆောင်လိုက်ရသည်။ကိတ်ကသူ့လက်မောင်းကိုဆွဲချိတ်ရင်း သော်လဲအိပ်နေသည့် ကုတင်နားသွားကာ ဝိုင်ရှိနေသည့်ဘေးတွင်မတ်တပ်ရပ်လိုက်သည်။
" မင်းကလည်းဖြစ်လိုက်ရင်အသည်းအသန်
ချည်း..."
သော့်ကို အပြစ်တင်သည့်လေသံတွေကြားနေရပေမယ့် စိတ်တစ်ချက်မှ မဆိုးသည့်အပြင် အပြုံးပင်မပျက်...။အရမ်းကိုသဘောကျနေသည့် ပုံစုံနှင့် ချစ်စရာကောင်းနေသည့် ဝိုင့်ကို တစ်ချက်ကြည့်ရင်း..
" အခုတစ်ခေါက်ဖြစ်တာတန်တယ်လို့ပြောရမယ် မင်းမြင်တယ်မလား ငါဝိုင်နဲ့အဆင်ပြေသွားပီလေ..."
" မင်းရဲ့ရုပ်ကြီးဖြီးနေကတည်းကအခြေအနေကိုသဘောပေါက်ပြီး အဆင်ပြေနေပြီဆိုတာ
ငါတို့ရိပ်မိပါတယ်ကွာ..."
ရယ်သံစွက်ကာပြောလိုက်သော်လည်း
အလင်း သူ့အခြေအနေမှန်ကိုသူသာသိသည်။
ပျက်လုဆဲဆဲဖြစ်နေသောမျက်နှာကိုအပြုံးတုနှင့်ဆင်မြန်းလိုက်ရသည်။ကိတ်က
သူ့အခြေအနေကိုရိပ်မိနေသလို ပုလဲက
စိတ်မကောင်းသည့်မျက်နှာနှင့်သူ့ကို
လှမ်းကြည့်နေသည်ကိုသူသိသည်။
သော်ကတော့ သူ့အပျော်နှင့်သူမို့ ဖြစ်ပျက်နေသည့် သူ့အပူကိုမသိနိုင်ပါ..။ကြည့်ရတာသော်
က ဝိုင်နှင့်ပတ်သက်ခဲ့ဖူးသည့်
အတိတ်ကိုမှတ်မိသွားလို့ဖြစ်ရမည်။
သူတို့တကယ့်ကိုပတ်သက်ခဲ့ဖူးတာပဲ..။
ဒါဆိုသူနဲ့ပတ်သက်ခဲ့ဖူးတဲ့ အတိတ်ကို
ရော ဝိုင်ကတကယ်ပဲ မမှတ်မိနိုင်တော့ဘူးလား...။
သူ့ကိုကျ ဘာလို့မေ့နေခဲ့
ရတာလဲလို့ ဝိုင့် ပုခုံးနှစ်ဖက်ကို ဆွဲ
လှုပ်ရမ်းကာမေးလိုက်ချင်သည်။သို့သော် စိတ်ကူးသာရှိခဲ့သည်။ဟိုးအရင်တုန်းကတည်းကနေ အခုချိန်ထိဝိုင်စိတ်အနှောင့်ယှက်ဖြစ်စေမည့်
ကိစ္စသေးသေးလေးကိုတောင် သူလုပ်ဖြစ်ခဲ့တာမဟုတ်ပေ..။သူ့ကို ခင်ရုံအပြင်
ဘာစိတ်မှမရှိခဲ့သည့်ဝိုင့်ရဲ့စိတ်ကို သူ
သိနားလည်ခဲ့၍ အဝေးကနေသာ မြတ်နိုးခဲ့သည်ဆိုလျင်ပိုမှန်ပေလိမ့်မည်။
တီ....တီ....တီ...
ဝိုင့်လက်ကိုဆုပ်ကိုင်ထားရင်း ဒီကောင်လေးကသူ့ချစ်သူဖြစ်သည်ဆိုတာကို တစ်လောကလုံးသိအောင်ကြွားချင်နေမိသည်။ ဝိုင့်ရဲ့မျက်နှာကိုကြည့်မဝဖြစ်နေစဉ်စားပွဲခုံပေါ်တင်ထားသည့် သူ့ပိုက်ဆံအိတ်ထဲမှ မြည်လာသည့်ဖုန်းကြောင့်
ဖုန်းကိုယူကြည့်လိုက်မိသည်။သူ့အဖေဆက်လာတာဖြစ်သည်။ကမန်းကတန်းနာရီကိုငုံ့ကြည့်မိတော့ ကုမ္ပဏီကိုသွားရမည့်အချိန်ထက်ကျော်လွန်နေလေပြီ..။ဒီနေ့လဲ သူနောက်ကျပြန်လေပြီ။
အလုပ်လုပ်ဖို့သေချာပြောထားတာကို သူ့မှာအရာရာနဲ့အကြောင်းကြောင်းချည်းပင်။
ဖုန်းကိုကောက်ကိုင်လိုက်ရင်း...
" ဟဲလို..."
" အဆင်ပြေလား..ဒီနေ့ကုမ္ပဏီလာမနေနဲ့...အိမ်မှာအေးအေးဆေးဆေးအနားယူ
လိုက်..."
" ဗျာ..."
သော်နားကြားများလွဲတာလား...။
သေချာ အာရုံစိတ်နားထောင်တော့...
" မင်းaccident ဖြစ်တယ်မလား...ဒါကြောင့်ဒီနေ့တော့အိမ်မှာအနားယူလိုက်လို့
ပြောနေတာ..." သူ့အဖေဆီမှ မမျော်လင့်သည့်စကား။သော့်မှာ ပြောစရာစကားတွေ ဆွံ့အသွားရပြန်သည်။ဘာကြောင့် အခုမှ လာဂရုစိုက်ပြနေတာလဲ...။သေးသေးမွှားမွှားကိစ္စလေးပါ...။ကိုးမားဝင်နေတုန်းကတောင် တစ်ချက်သတင်းမမေးတဲ့အဖေက အခု ကုမ္ပဏီမှာ အလုပ်ဝင်တဲ့အချိန်မှ အံကိုက် ဖုန်းဆက်လာပြီး စိုးရိမ်သည်တဲ့လား...။
" ဟို..."
" ကြားလား..."
" အင်း...ဒါနဲ့ ကျွန်တော်ဖြစ်တာ ဘယ်လိုသိတာလဲ..."
" ဘယ်လိုသိလဲက အကြောင်းမဟုတ်ဘူး နောက်ခါဒီလိုမဖြစ်အောင် ဂရုစိုက်စမ်းကြားလား..."
သူဇောဒကတက်တော့ သူ့အဖေကလဲ ပါးနပ်စွာရှောင်တိမ်းသည်။အိုကေ မပြောချင်လည်း သူကထပ်မမေးပါဘူး...။
" ဟုတ်ကဲ့..."
" အေး..ဒါပဲ..."
ဖုန်းကကျသွားခဲ့ပြီ..။
သူက ဖုန်းလေးကို ကြောင်ပြီးကြည့်မိနေတုန်း...။
" သိပ်ပြီးပျော်မနေနဲ့ဟေ့...နင့်ကိုအချိုသတ်နေတာလဲဖြစ်နိုင်တယ်..."
သူ့ရဲ့အခြေအနေကိုရိပ်မိသည်ပ ပုလဲကမဲ့ကာ
ရွဲ့ကာပြောလာခဲ့သည်...။ပုလဲကြည့်ရတာသူနှင့် သူ့အဖေအကြောင်းကိုအလင်းဆီကနေကြားပြီးလောက်ပြီ..။ပုလဲစကားကြောင့်သူဘာမှမပြောလိုက်ပေမဲ့ရယ်ကျဲကျဲမျက်နှာထားနှင့်သာနေနေလိုက်သည်..။ဒီနေ့ သူ့ရင်ထဲပန်းတွေပွင့်နေလေသည်မဟုတ်ပါလား..။
" အခြေအနေကြည့်ရတာတော့ အကုန်လုံးအဆင်ပြေပြေနဲ့ပါလား ရာသီဥတု ကကိုယ့်ဘက်ပါနေတယ်ထင်ပါ့..."
" ဒီနေ့ တရားဝင်ဖြစ်သွားပြီလေဘိုကောင်းရဲ့..."
ပုလဲက ဝိုင်နှင့်သော့်ရဲ့အခြေအနေကို
အစအဆုံးသိပေမယ့် မိုးလင်းတို့ကိုပြန်
တော့မပြောပြခဲ့ပါဘူး...။တကယ်တမ်း
ဝိုင့်အနေနဲ့ဆိုလည်း ပုလဲကိုပြောပြဖို့စိတ်ကူးမရှိခဲ့ဘူး..။သော်ကတော့ဘယ်လိုနေလဲမသိပေမဲ့ ယုတ္တိမရှိတဲ့ဝိုင်နဲ့သော့်ရဲ့ဇာတ်လမ်းကို ဘယ်သူ့ကိုမှမပြောပြချင်ခဲ့တာ..။ဝိုင့်ဘက်ကလဲ သော်ပြန်မှတ်မိလာဖို့ ဆန္ဒသာရှိတာ တကယ်တမ်းသော်ပြန်မှတ်မိလာဖို့ ဘာမှကြိုးစားမှုမရှိခဲ့ဘူး။ဒါကြောင့်လဲသော်ဝိုင့်ကိုမှတ်မိဖို့အချိန်ကြာနေခဲ့တာ
ဖြစ်ကောင်းဖြစ်လိမ့်မယ်..။သော် မှတ်မိ
တာအတွက်ကောင်းပေမယ့် မမှတ်မိ
လဲ အနားမှာရှိနေတာပဲဆိုတဲ့စိတ်၁ခုတည်းသာရှိခဲ့သည်မို့ ဒီအကြောင်းကိစ္စတွေ
ကို ဘယ်သူ့ကိုမှမပြောဖြစ်ခဲ့တာ..။
သော်မှတ်မိလာသည့် အချိန် ပုလဲအနားမှာရှိနေခဲ့လို့ဝိုင်တို့ပတ်သက်ခဲ့ဖူးသည့် ကိစ္စတွေကိုပုလဲသိသွား
ခဲ့ခြင်းပင်..။သော်ကတော့သူ့သူငယ်ချင်း
တွေဆိုတော့ ပြောပြချင်ပြောပြနိုင်သည်။
ပုလဲ လည်း ဘိုကောင်းတို့ မိုးလင်းတို့ကိုပြန်ပြောပြချင်ပြောပြနိုင်တာပဲ..။ဒါကတော့သူတို့ကိစ္စပါပဲလေ..။စစ်သွေးကတော့ ဝိုင်နှင့်သော့်ကိုပြုံးပြုံး
လေးသာငေးကြည့်နေခဲ့သည်။သူကစကားနည်းသည်မဟုတ်လား...။ဘိုကောင်းနှင့်ပုလဲသာစလိုက်နောက်လိုက်နှင့်သော့်ကိုပြောနေကြသည်။မိုးလင်းကိုကြည့်တော့လဲ ဝိုင်စိတ်ထင်တာလား မသိ ဝိုင့်ကိုသာငေးကြည့်နေခဲ့သည်။ဘေးနားမှာကိတ်ပါလာပုံထောက်တော့ ကိတ်နဲ့အပြင်မှာရှိနေရင်းသော့်သတင်းကြားလို့ ချက်ချင်းရောက်လာခဲ့ဟန်တူသည်...။
သို့သော် မိုးလင်းကိုကြည့်ရတာဆွေးနေသည့်ပုံပေါ်သည်။စိတ်နှင့်ကိုယ်
နှင့်မကပ်သလိုလို..။ဝိုင့်ကိုကြည့်သည့်
အကြည့်တွေထဲ တစ်ခုခုပါနေခဲ့သလိုလို...။
ဧကန္တ ပုလဲပြောသလိုများ..??
မဖြစ်နိုင်ပါဘူး...။မိုးလင်းပုံစံကြည့်ရတာ
ဝိုင့်ကိုကြိုက်နေတဲ့ပုံစံတော့မပေါက်ပါဘူး...။မဟုတ်တဲ့အတွေးတွေကို ခေါင်းထဲကနေထုတ်ကာ အာရုံတွေကိုသော့်
ဆီကိုသာစုစည်းလိုက်မိသည်။
တိုက်ခန်းကိုပြန်ရောက်တော့ နေ့လည် တစ်နာရီကျော်နေလေပြီ...။သော်ဆေးရုံက
နေဆင်းကာ အိမ်ထိလိုက်ပို့ပေးပြီးပုလဲ
တို့နှင့်မနက်စာ စားပြီးမှတိုက်ခန်းကိုပြန်
ခဲ့တာပင်...။သော်ဝိုင့်ကိုမှတ်မိသွားလို့
သာစိတ်ထဲအရမ်းပျော်နေခဲ့ပေမယ့်
မနေ့ကကိစ္စဟာအခုထိဝိုင့်ရဲ့စိတ်တွေ
ကိုစိုးမိုးနေဆဲမဟုတ်လား။ကြောက်စရာကောင်းလွန်းတဲ့ ကိစ္စကြီးကို ဝိုင်မမေ့နိုင်သေးဘူး။လွယ်ထားသည့်အိတ်ကိုခုံပေါ်မှာချလိုက်မိရင်း
ဝိုင်စိတ်ပျက်လက်ပျက်နှင့်ထိုင်ချလိုက်မိသည်။
တီးတောင်....တီးတောင်...
ဘဲလ်မြည်သံကြောင့် ဝိုင်စိတ်ပျက်လက်ပျက်ထိုင်နေရာမှ ကိုယ်ကိုပြန်မတ်လိုက်မိသည်။
ဘဲလ်သံတွေက အဆတ်မပြတ်မြည်နေခဲ့
တာမို့ ဝိုင်ထဖွင့်ပေးလိုက်ရသည်။
" ဟင်..."
လုံးဝမမျော်လင့်ထားသည့်သူမို့ ဝိုင်
အံ့သြသွားခဲ့ရသည်..။တံခါးဖွင့်ဖွင့်ချင်း
ဝိုင်တောင်ဘာမှမပြောရသေးပဲ .ဝိုင့်ရဲ့ ကိုယ်ကိုတွန်းတိုက်ကာ ဝိုင့် တိုက်ခန်းအတွင်းသို့ ဇိုးဇိုးဇတ်ဇတ်နှင့်ဝင်သွားသည့် သော့် မိထွေးကို
အကြောင်သားငေးကြည့်နေခဲ့မိသည်။
" ဒီလိုတိုက်ခန်းလေးနဲ့နယ်ကတက်လာတဲ့ ကောင်လေးတစ်ယောက်ကို သော့်ရဲ့ အဖေက
သဘောတူပါ့မလားလို့ မင်းနည်းနည်း
လေးမှစဉ်းစားမိမယ့်ပုံမပေါ်ဘူးနော်..."
တိုက်ခန်းထဲကိုလှည့်ပတ်ကြည့်နေရင်းမှ
ပြောနေသည့် သော့်မိထွေးကိုကြည့်ကာ
ဝိုင်နှုတ်မှပြောစရာစကားတွေမှ
ထွက်မလာခဲ့ပေ...။
ဘာကြီးလား ဇာတ်လမ်းတွေထဲကအတိုင်း ဇာတ်လိုက်မင်းသမီးအိမ်ကိုရောက်လာပြီးငွေထုပ်နဲ့ပေါက်တော့မယ့် ဇာတ်လိုက်မင်းသားရဲ့အမေပုံစံမျိုးပါလား။
" မင်းနဲ့သော်က ချစ်သူတွေ ဟုတ်လားအဟက်....မင်းတို့ နှစ်ယောက်က ယောကျာ်းလေးတွေလေ ဘာကိုကြည့်ပြီး တစ်ယောက်ကိုတစ်ယောက်ချစ်တယ်ဆိုပြီး ပြောနေကြတာလဲ...ဘာလဲသော်တို့သားအဖ ဘယ်လောက်ချမ်းသာသလဲ မင်းသိလို့ ဒီလိုချဉ်းကပ်တာလား..."
ထင်သည့်အတိုင်းပင် ဇာတ်လမ်းကစလာပြီ။
ဝိုင် သက်ပြင်းချကာ ငြင်းရန်ပြင်လိုက်သည်။
" မဟုတ်..."
" ငါကသော့်ရဲ့မိထွေးဒေါ်စံပယ်ညိုဆိုတာဟုတ်တယ်...သော့်ရဲ့မိထွေးပေမယ့်
သော့်ရဲ့အမေအရင်းတစ်ယောက်လိုပဲ
မင်းရဲ့အဆင်းအတန်းမင်းရဲ့အခြေအနေ
ကိုသိရင်သော်နဲ့ဝေးဝေးနေသင့်တယ်.."
အယ် ဝိုင်ဘာမှကိုပြောခွင့်မရှိတာပါလား။
ဘာလို့သော့်ကို အရမ်းတွေချစ်နေသည့် စတိုလ်လာဖမ်းနေရတာလဲ။ဝိုင် မသိတာလဲမဟုတ်ပဲနဲ့လေ။
ဝိုင်လဲ ဇာတ်လမ်းတွေထဲကအတိုင်း
ကြုံနေခဲ့ရတာပါလားလို့ စဉ်းစားနေမိသည်..။သော့်အခြေအနေက သူဠေးသားတစ်ယောက်မှန်းသိသာနေပေမယ့် သော် ဘယ်လောက်အထိချမ်းသာလည်း တွေးလည်းမတွေးမိခဲ့သလို ချမ်းသာသည့်အကြောင်းကိုလုံးဝကိုမစဉ်းစားမိခဲ့တာလည်း အမှန်ပင်ဖြစ်သည်။
ရယ်ချင်စိတ်ကိုမနည်း
ထိန်းနေလိုက်ရသည်....။ဘာကိစ္စ
ရောက်လာခဲ့သလဲလို့ အံ့အားသင့်လွန်းနေခဲ့တာ ။ကြောက်ရွံ့နေခဲ့ခြင်းတော့တစ်စက်မှမရှိပေ..။
" သော်နဲ့ဝေးဝေးနေပါ...ကောင်လေး
သော့်ရဲ့အဖေက မင်းကိုသူ့သားနဲ့
နည်းနည်းလေးမှသဘောမတူဘူးဆိုတာ မင်းစိတ်နဲ့ မင်းသိသင့်တယ် သော်နဲ့ဒီ့ထက်ပိုပြီးရှေ့မဆက်ပါနဲ့ ငါသတိပေးပြီးပြီနော် ငါဒီလောက်တားထားတဲ့ကြားက ရှေ့ဆက်တိုးလို့ကတော့
မင်းအသက်ကိုမင်း ဖက်နဲ့ထုပ်ထားတော့ မင်းအသက်ကိုမင်းနှမြောသင့်တယ်ထင်တယ်နော်...တို့က သားချင်းကိုယ်ချင်းစာလို့သတိလာပေးတဲ့သဘောပါ..."
" ဒေါ်စံပယ်ညို...ခင်ဗျားဒီတိုက်ခန်းကိုဘာ
ကိစ္စနဲ့ရောက်လာရတာလဲ...တံခါးကြီးက
ဘာလို့ပွင့်နေရတာလဲ....ဝိုင်..."
တံခါးပေါက်ကနေအသံနှင့်အတူ အခန်းထဲသို့ ရောက် လာခဲသည်ကဘမိုးလင်းဖြစ်သည်။မိုးလင်းက
သော့် မိထွေးကိုအသံခပ်မာမာနှင့် ပြောလိုက်ကာ ဝိုင့်ရှေ့ကို ချက်ချင်းရောက်
လာခဲ့သည်။
" မိုးလင်းယုန်..."
" ဟုတ်တယ်...ကျွန်တော်မိုးလင်းယုန်
ဒါခင်ဗျားရှိသင့်တဲ့နေရာမဟုတ်ဘူးထင်
တယ်..."
" မင်းကဘယ်ကဘယ်လို..."
ဒေါ်စံပယ်ညိုကို စကားဆက်ခွင့်မပေးပဲ မိုးလင်းက အေးစက်သည့် အကြည့်နှင့်ကြည့်ကာ သတိပေးသည့် စကားကိုပြောလိုက်သည်။
" ဝိုင်နဲ့ကျွန်တော်နဲ့က သော်နဲ့
မပတ်သက်ခင်ကတည်းကသူငယ်ချင်း
တွေ....သူငယ်ချင်းရဲ့အိမ်ကို လာလည်
တာကအဆန်းမဟုတ်ဘူးထင်တယ်....ခင်ဗျားဒီရောက်နေတာကမှ အဆန်း...
ခင်ဗျားက ဘာကြောင့်ဝိုင့်ဆီရောက်နေခဲ့တာလဲ.."
ဒေါ်စံပယ်ညိုက မိုးလင်းစကားတွေကို ဂရုမစိုက်စွာ ဟက်ခနဲ တစ်ချက်ရယ်သည်။
" ငါကသော့်ရဲ့အမေပဲ သော့်ရဲ့အုပ်ထိန်းသူ တစ်ယောက်အနေနဲ့ဒီကိုလာခဲ့တာ...
မင်းကိုလည်း အံ့သြတယ်..သော့်ကိုလည်းအံ့သြ
တယ်....မင်းတို့တွေဘယ်လိုကောင်လေး
မျိုးကို သူငယ်ချင်းတော်ပြီးချစ်သူတွေ
တော်ထားကြတာလဲ..."
ဒေါသထွက်တာမှ မိုးလင်း အသားတွေတစက်စက် တုန်လာသည်အထိ...။ဝိုင်က ဘာမှမပြော...။မျက်နှာငယ်လေးနှင့် ဘာမှဝင်မပြောပဲ မတ်တပ်ရပ်နေသည်ကို သူတွေ့လျှင် ထိုမိန်းမကြီးကို ဆောင့်ဆွဲပြီး နှင်ထုတ်ပစ်လိုက်ချင်သည့်စိတ်က အစိုးမရလာလေ...။
" ခင်ဗျားဒီအိမ်ကိုရောက်လာခဲ့တယ်ဆိုတာ သော်သိသွားရင်ဘာဖြစ်သွား
မယ်ထင်သလဲ...ဒေါ်စံပယ်ညို..ခင်ဗျား
ဒီကိုရောက်လာတာကိုကလွန်လှပြီ..
ခင်ဗျားရဲ့နှုတ်က ဒီလိုစကားတွေထွက်ရဲ
သေးတာ အံ့သြတယ်ဗျာ...ဒီအိမ်ကို
ဘယ်ကဘယ်လိုစုံစမ်းပြီးရောက်လာသလဲမသိပေမယ့် ဝိုင့်ကိုနည်းနည်း
လေးမှထိဖို့မကြိုးစားနဲ့ဝိုင်နဲ့သော့်
ရဲ့ပတ်သက်မှုက သော်နဲ့သူ့အဖေနဲ့ပဲ
သက်ဆိုင်တယ်...အကယ်၍သော့်အဖေကသဘောမတူခဲ့ဘူးဆိုရင်တောင် ဒီကိစ္စက ခင်ဗျားနဲ့လုံးဝမသက်ဆိုင်ဘူး...ဒီတော့ခင်ဗျားပြန်သင့်ပြီ..."
မိုးလင်းစကားကြောင့် ဒေါ်စံပယ်ညို မျက်နှာအကြီးအကျယ်ပျက်သွားခဲ့ပြီး
ရှူးရှူးရှားရှားတွေဖြစ်သွားကာ ဒေါသတကြီး တောက် ခေါက်လေသည်။
တကယ်တမ်းလည်း ဝိုင့်အိမ်ကိုရောက်လာ
ခဲ့တာ သော့်အဖေတောင်သိရဲ့လားမသိပေ....။ဒေါသတွေဖုံးလွှမ်းသွားသည့်မျက်နှာကြီးက ဝိုင့်အမြင်မှာတော့ကြည့်ရအတော်လေးစိုးနေလေသည်။
" ကြည့်ရသေးတာပေါ့...သော့်ရဲ့ဘဝက ငါ့ရဲ့လက်ထဲမှာရှိနေတယ်ဆိုတာ
မင်းတို့မြဲမြဲမှတ်ထားကြဦး..."
ဟန်နဲ့ပန်နဲ့မဲ့ရွဲ့ကာပြောပြီးဝိုင်နှင့်မိုးလင်းကိုပေါက်ထွက်မတတ်စိုက်ကြည့်ကာအံကြိတ်သံကြီးနှင့်ပြောလေပြီး ထွက်သွားခဲ့လေတော့သည်။သော့် မိထွေး တံခါးပေါက်နားရောက်တော့..
" အော်ဒါနဲ့ ပြောဖို့မေ့နေသေးလို့ဗျ...
သော်ရဲ့စိတ်ကိုခင်ဗျားကောင်းကောင်း
မသိမှာစိုးလို့ပါ...ကျွန်တော်ကငယ်
သူငယ်ချင်းမို့ကောင်းကောင်းသိတယ်ဗျ
သော်ကအရမ်းခေါင်းမာတာ...သူဖြစ်ချင်
တဲ့အရာကိုဘယ်သူတွေတားတားဖြစ်
အောင်လုပ်တတ်တဲ့အကျင့်တွေရှိတယ်ဗျ..ဆိုလိုချင်တာက..သော့်ရဲ့ဘဝ က သော့်ရဲ့လက်ထဲမှာပဲရှိတယ်ဆိုတာ..ခင်ဗျားကိုသိစေချင်တာပါ..." ဟု မိုးလင်းကပြုံးပြုံးလေးလှမ်းပြောလိုက်လေသည်။တောက်နောက်တစ်ခေါက် ခေါက်လိုက်သည့် အသံခပ်ပြင်းပြင်းနှင့်အတူ ဒေါက်ဖိနပ်အသံတစ်ဒေါက်ဒေါက်က ဝိုင် အခန်းအတွင်းမှထွက်ခွာသွားလေတော့သည်။
Thanks All