ΙΟΛΗ
Σήμερα, παρά το χθεσινό ατυχές συμβάν, ξύπνησα με πολλή διάθεση και ανυπομονησία για να ξεκινήσω την ημέρα μου. Από όταν πάτησα το πόδι μου στη Ρόδο λίγο πολύ αυτό που ήθελα περισσότερο να κάνω ήταν να κολυμπήσω στα καταγάλανα νερά της και αδημονούσα για τη μέρα που θα κάναμε το πρώτο μας μπάνιο. Ε λοιπόν αυτή η μέρα ήταν σήμερα! Είχαμε κανονίσει από προχθές με τα παιδιά να περνούσαμε το σημερινό μας πρωινό ανέμελα στη θάλασσα. Από νωρίς μας είχε πάρει τηλέφωνο ο Δημήτρης και μας ενημέρωσε πως θα περνούσε να μας πάρει με το αυτοκίνητο του κατά τις 11.
Αφού τσιμπήσω κάτι ψιλό κατευθύνομαι προς το συρτάρι με τα ρούχα μου. Επιλέγω να φορέσω το αγαπημένο μου μαύρο μπικίνι -δεν είναι κάτι ιδιαίτερο αλλά αγκαλιάζει ομοιόμορφα το σώμα μου και αν και απλό έχω λάβει αρκετά κοπλιμέντα φορώντας το- , ενώ το καλύπτω με ένα λευκό αέρινο φορεματάκι. Ετοιμάζομαι λίγο πιο γρήγορα από την Ιωάννα, οπότε όσο την περιμένω να τελειώσει αποφασίζω να πάρω τηλέφωνο τον Μιχάλη. Πληκτρολογώ τον αριθμό που μου έδωσε και το ακούω να χτυπάει.
«Παρακαλώ.»
«Γεια.. είμαι η Ιόλη... Δεν ξέρω αν σου έχει μιλήσει ακόμα ο πατέρας σου για μένα.. Μπορώ να σου μιλάω στον ενικό, έτσι;»
«Δεν είμαι και τόσο μεγάλος δα για να μου μιλάς στον πληθυντικό! Είσαι η κοπέλα για τη θέση στη γραμματεία του γυμναστηρίου, σωστά;»
«Ολόσωστα. Πήρα απλά γιατί σκεφτόμουν πως καλό θα ήταν να κανονίζαμε μία συνάντηση.. να σιγουρευτείς και εσύ πως κάνω για τη δουλειά.»
«Χμμ..» σκέφτεται για λίγο και συνεχίζει «Λοιπόν αν έχεις χρόνο μπορείς να περάσεις αύριο κατά το απογευματάκι από το γυμναστήριο να μιλήσουμε.»
«Υπέροχα. Αύριο το απόγευμα θα είμαι εκεί.»
Προτού προλάβω να κλείσω το τηλέφωνο ξεπροβάλλει μια Ιωάννα με ένα καυτό τιγρέ μπικίνι που δεν αφήνει και πολλά στη φαντασία! Από πάνω φοράει μονάχα ένα διάφανο παρεό και ένα ψάθινο καπέλο.
«Έτοιμη!!» φωνάζει όλο χαρά καθώς μου ποζάρει και κάνει υπόκλιση.
«Μέση Θεσσαλονικιά για χαλαρό καφέ! Τελικά άλλη είναι από Θεσσαλονίκη και άλλη έχει τη χάρη!» λέω και μας πιάνουν τα γέλια.
Έπειτα, την ενημερώνω για τη σύντομη συνομιλία που είχα με τον Μιχάλη και για την αυριανή μας συνάντηση. Μου υπόσχεται να πάμε μαζί μέχρι το γυμναστήριο και να με περιμένει για όσο χρειαστεί. Αυτή είναι φίλη!
Σύντομα ακούμε μία κόρνα από κάτω και κατεβαίνουμε βιαστικά. Όπως περιμέναμε, το αμάξι του Δημήτρη είναι παρκαρισμένο στη γωνία και μας περιμένει. Πλησιάζοντας διακρίνω, εκτός από τον Δημήτρη, την Νικολέτα να κάθεται στη θέση του συνοδηγού. Όταν μας βλέπει βγαίνει έξω από το όχημα και αφού μας αγκαλιάσει και μας φιλήσει μπαίνουμε όλες μέσα και ξεκινάμε για την παραλία. Στο δρόμο συζητάμε για διάφορα άσχετα θέματα για να περάσει η ώρα.
Όταν φτάνουμε το τοπίο που αντικρίζω μπροστά μου είναι μαγευτικό! Στη συγκεκριμένη παραλία έρχομαι πρώτη φορά και ομολογώ να πω πως έχανα όλα αυτά τα καλοκαίρια. Μαθαίνω από τα παιδιά πως το όνομα της είναι Άντονι Κουίν, καθώς στη συγκεκριμένη παραλία έγιναν γυρίσματα από την ταινία στην οποία πρωταγωνιστούσε ο ίδιος με τίτλο "Τα κανόνια του Ναβαρόνε". Τα κρυστάλλινα γαλαζοπράσινα νερά της σε συνδυασμό με τα πολυάριθμα βράχια που τα περιβάλλουν σε προκαλούν για να βουτήξεις. Τα παιδιά επιχειρούν να στρώσουν τις πετσέτες στις ξαπλώστρες, εγώ όμως έχω το μυαλό μου μόνο σε αυτά τα πεντακάθαρα νερά. Χωρίς να χάσω καθόλου χρόνο αφαιρώ το φόρεμα μου και τρέχω προς το εσωτερικό της θάλασσας. Την πρώτη βουτιά ακολουθεί μία δεύτερη και έπειτα μία τρίτη. Το ευχαριστιέμαι· γελάω ξέγνοιαστα σα μικρό παιδί στο νερό αδιαφορώντας για το ποιος με κοιτάει ή για το πως φαίνομαι στους περαστικούς.
Αφού χορτάσω κολύμπι και βουτιές γυρνάω προς τις ξαπλώστρες μας για να δω που βρίσκονται τα παιδιά. Η εικόνα που βλέπω κάνει το χαμόγελο μου να εξαφανιστεί και πλέον το μόνο συναίσθημα που νιώθω είναι θυμός. Ποιος τον κάλεσε αυτόν εδώ;! Από που και ως που μας ακολουθάει σε όλες μας τις βόλτες; Έχει απλωθεί στην ξαπλώστρα μου ενώ κουβεντιάζει με τον Δημήτρη. Η Νικολέτα και η Ιωάννα ξαπλώνουν παρά δίπλα και κάνουν αμέριμνες ηλιοθεραπεία. Φαίνεται να μην με έχουν καταλάβει που τους κοιτάζω, καθώς συνεχίζουν κανονικά το διάλογο τους. Έτσι βρίσκω την ευκαιρία να τον παρατηρήσω λίγο καλύτερα. Άθελα μου το μάτι μου πέφτει στο σώμα του και παγώνει εκεί. Είναι μεγαλόσωμος και πολύ γεροδεμένος, με φαρδιές πλάτες και σμιλεμένο σώμα. Κουνάω πέρα δώθε το κεφάλι μου σε μία προσπάθεια να διώξω το βλέμμα μου από πάνω του. Θυμάμαι πάλι τη χθεσινή μας συνάντηση και τα νεύρα μου επιστρέφουν. Στο μυαλό μου έρχεται μία πονηρή ιδέα. Ας του δείξουμε λοιπόν τι πάει να πει Ιόλη! Βγαίνω με αργά βήματα προς τα έξω, ενώ νερά στάζουν από τα βρεγμένα μου μαλλιά και το μαγιό στο στήθος και το σώμα μου αντίστοιχα. Όσο περπατάω προς τις ξαπλώστρες ακούω σφυρίγματα και πανηγυρισμούς από διάφορες παρέες αγοριών και νιώθω πως έχω κερδίσει ήδη την πρώτη μάχη.
Όταν φτάνω στις ξαπλώστρες μας κοντοστέκομαι μπροστά του και περιμένω να κάνει κάποια κίνηση. Δεν τον έχω και για τόσο χαζό για να μην καταλάβαινε πως η τέταρτη κενή ξαπλώστρα άνηκε σε μένα. Περιμένω λίγο ακόμα αλλά τίποτα.. Τελικά είναι όντως πολύ γάιδαρος!
«Μήπως θα μπορούσα να έχω την ξαπλώστρα μου;» τον κοιτάζω έντονα καθώς διπλώνω τα χέρια μου κάτω από το στήθος μου.
«Δε βλέπω να γράφει πουθενά το όνομα σου.» απαντάει με αδιάφορο ύφος χωρίς καν να με κοιτάζει.
«Εγώ ήρθα πρώτη από εσένα εδώ οπότε δικαιωματικά μου ανήκει.» Περιμένω να κάνει κάποια κίνηση αλλά τίποτα. Δεν μπαίνει καν στον κόπο να μου απαντήσει και με αγνοεί απροκάλυπτα μπροστά στα παιδιά που πλέον μας κοιτάνε απορημένα.
«Θα σηκωθείς επιτέλους αγοράκι μου ή πρέπει να στο μεταφράσω κιόλας;»
του φωνάζω έχοντας χάσει κάθε υπομονή που μου είχε απομείνει.
Στρέφει το κεφάλι του επιτέλους προς τα μένα και με άγριο βλέμμα που δε σηκώνει πολλά πολλά μου απαντάει με σταθερή και δυνατή φωνή.
«Τράβα κάτσε κάπου αλλού. Και αν τόσο δεν μπορείς τουλάχιστον προσπάθησε να φερθείς λίγο σα γυναίκα της ηλικίας σου και όχι σαν ανώριμο κοριτσάκι.»
Είμαι έτοιμη να εκραγώ από το θυμό μου! Δεν μπορώ να πιστέψω τον τρόπο με τον οποίο μου μίλησε! Με μείωσε και μάλιστα μπροστά σε όλους.. Θα φρόντιζα εγώ η ίδια να πλήρωνε για αυτό! Λίγο πριν ανοίξω το στόμα μου και αρχίσω να τον στολίζω με κοσμητικά επίθετα επεμβαίνει ο Δημήτρης και προσπαθεί να ελαφρύνει το κλίμα.
«Ελάτε βρε παιδιά τώρα τι σας έπιασε; Ιόλη, με χαρά θα μοιραζόμουν την ξαπλώστρα μου με μια κουκλάρα σαν και σένα. Είμαι σίγουρος πως όλοι οι άντρες της παραλίες θα ήθελαν πολύ να ήταν στη θέση μου.»
Γυρνάω προς τα κορίτσια και τις βλέπω που με κοιτάνε με παρακλητικό ύφος να το δεχτώ και να μην συνεχίσω τη σκηνή. Προς το παρόν θα το αφήσω αλλά μόνο για χάρη της παρέας. Αυτόν θα τον κανονίσω άλλη φορά..
Ξεφυσάω καθώς βολεύομαι στην άκρη της ξαπλώστρας. Έχω κάτι νεύρα να σκοτώσω άνθρωπο! Δεν μπορώ να καταλάβω για ποιο λόγο με αντιπαθεί τόσο πολύ. Και εφόσον με αντιπαθεί τόσο πολύ για ποιο λόγο εξακολουθεί να έρχεται μαζί με τον Δημήτρη γνωρίζοντας πως θα είμαι και εγώ εδώ; Προσπαθώ να ηρεμήσω και για να αποφύγω την όποια επαφή μαζί του ασχολούμαι με το κινητό μου. Ανταλλάσσω μηνύματα με κάποιους από τους φίλους μου από τη Θεσσαλονίκη και όσο περνάει η ώρα σιγά σιγά χαλαρώνω και ξεχνιέμαι.
Κάμποσα λεπτά αργότερα σηκώνεται ο Δημήτρης και προτείνει στον Αχιλλέα να βουτήξουν. Χαίρομαι, καθώς θα έχω επιτέλους λίγο χρόνο να μιλήσω ελεύθερα με τις φίλες μου. Όταν απομακρυνθούν αρκετά σηκώνομαι και κάθομαι στην ξαπλώστρα της Ιωάννας.
«Λοιπόν, θα μας πεις τι ακριβώς τρέχει με σένα και τον Αχιλλέα;»
«Που να στα λέω Νικολέτα μου! Μετά τα χθεσινά συμβάντα ούτε το ονόματα του δε θέλει να ακούει η Ιόλη!» απαντάει με γελάκια η Ιωάννα τα οποία γρήγορα της κόβονται όταν με βλέπει που την αγριοκοιτάζω.
«Πείτε μου και μένα βρε κορίτσια, μη με αφήνετε στην απ' έξω!»
Αφού της διηγηθώ με λεπτομέρειες το όλο σκηνικό, χωρίς να παραλείψω βέβαια τους κατάλληλους χαρακτηρισμούς που του αρμόζουν, βάζει και αυτή με τη σειρά της τα γέλια.
«Ααα εγώ φταίω που σας τα λέω!» προσποιούμαι τη μουτρωμένη αλλά τελικά ενδίδω και με πιάνουν και μένα τα γέλια.
«Απλά βρε κορίτσια έχω άδικο; Όχι πείτε μου! Χωρίς καν να με ξέρει άρχισε να με λέει τρελή και να μου φωνάζει. Με άρπαξε κυριολεκτικά από το μπράτσο και με τραβούσε! Ο άνθρωπος είναι τελείως αγροίκος! Δεν εξηγείται αλλιώς..»
«Λοιπόν αρκετά με αυτά! Δεν πάμε και 'μείς να βουτήξουμε επιτέλους; Σε λίγο αντί για σέξυ σοκολατί χρωματάκι θα αποκτήσουμε ωραιότατα εγκαύματα από τον ήλιο.»
«Φύγαμε!» απαντάμε με μια φωνή εγώ και η Ιωάννα. Αρχίζουμε να τρέχουμε όλες μαζί προς τη θάλασσα και βουτάμε άτσαλα στο νερό. Για καλή μας τύχη η θερμοκρασία είναι αρκετά καλή με αποτέλεσμα να καταλήγουμε να κάνουμε βουτιές η μία μετά την άλλη. Αφού χορτάσουμε κολύμπι σχηματίζουμε έναν κύκλο και πιάνουμε ψιλή κουβέντα.
Καθώς μιλάμε νιώθω κάτι διαφορετικό στην ατμόσφαιρα σε σχέση με πριν. Τον αισθάνομαι δίπλα μου και λίγο πριν γυρίσω για να το εξακριβώσω νιώθω την ανάσα του αρκετά κοντά στο αφτί μου. Πριν προλάβω να αντιδράσω πετάγεται η Νικολέτα.
«Καλώς τους!»
«Τι λέει κορίτσια; Διακόπτουμε μήπως από καμία συζήτηση;» λέει ο Δημήτρης.
«Όχι, εντάξει. Σας επιτρέπουμε να μείνετε... προς το παρόν!» απαντάει με νάζι η Νικολέτα και με κάνει να αναρωτιέμαι αν υπάρχει κάτι μεταξύ τους. Θα ταίριαζαν πολύ πάντως! Ούτε η Νικολέτα αλλά ούτε και ο Δημήτρης είχαν κάνει κάποια σοβαρή σχέση μέχρι τώρα από όσο γνώριζα.. Μωρέ λες;
«Τι θα λέγατε να βγούμε να τσακίσουμε τίποτα; Δεν ξέρω για σας, πάντως εμένα με 'χει κόψει η πείνα.»
«Αχ επιτέλους..! Νόμιζα πως δε θα το έλεγε κανείς και δεν έχω φάει και τίποτα όλη μέρα.» απαντάει ενθουσιασμένα η Νικολέτα.
«Έχει μια καντίνα μερικά μέτρα πιο κάτω. Ιόλη μου θα έρθεις και συ;» με ρωτάει η Ιωάννα
«Η αλήθεια είναι πως δεν είμαι ακόμα έτοιμη να αποχωριστώ αυτά τα νερά! Τσίμπησα κάτι πριν έρθω οπότε είμαι καλά. Πηγαίνετε εσείς και όταν τελειώσετε ελάτε από δω και θα φύγουμε. Εξάλλου κάποιος πρέπει να μείνει για να προσέχει και τα πράγματα.»
«Ε τότε θα κάτσω και εγώ να σου κάνω παρέα. Δε μπορώ να σε αφήσω μόνη σου.» λέει ανήσυχα η Ιωάννα. Πριν προλάβει να τελειώσει την πρόταση της νιώθω μία βαριά ανάσα στο αφτί μου και έπειτα τη φωνή του να λέει «Θα μείνω εγώ μαζί της.» Για καλή μου τύχη είμαι πλάτη σε εκείνον οπότε δε μπορεί να διακρίνει την έκπληξη -ή μάλλον κατάπληξη- στο πρόσωπο μου. Σε αντίθεση με την Ιωάννα η οποία φαίνεται να το αντιλαμβάνεται καθώς προτρέχει να με βγάλει από τη δύσκολη θέση.
«Δεν πειράζει, πήγαινε με τους άλλους. Θα μείνω εγώ μα-»
«Είναι εντάξει Ιωάννα μου.» την διακόπτω και συνεχίζω στρέφοντας το σώμα μου πίσω σε εκείνον «Δε θα πάθω και κάτι αν μείνω λιγάκι μόνη μαζί με τον Αχιλλέα, σωστά;» τον κοιτάζω ευθεία στα μάτια με μισό χαμόγελο. Μου ανταποδίδει το ίδιο έντονο βλέμμα όπως πάντα χωρίς να μπορώ να διακρίνω κάποιο συναίσθημα στο ύφος του. Η φωνή του Δημήτρη με επαναφέρει στην πραγματικότητα και η οπτική επαφή μας χάνεται.
«Εμείς πάμε. Εσείς οι δύο φρόνιμα!»
μας δείχνει με το χέρι και γελάει με τα κορίτσια καθώς κολυμπάνε προς τα έξω.
Η αλήθεια είναι πως δεν είναι και η καλύτερη μου να μείνω μόνη μαζί του αλλά δεν ήθελα να του δώσω και την εντύπωση πως τον φοβάμαι. Πόσο μάλλον να τον επιβεβαιώσω για το "ανώριμο κοριτσάκι" που βάζει τη φίλη της για να την ξελασπώσει.
Γυρνάω πάλι προς το μέρος του και σταυρώνω τα χέρια μου κάτω από το στήθος μου. Περιμένω να πει ή να κάνει κάτι αλλά τίποτα. Απλά μένει ακίνητος, ανέκφραστος και όπως συνήθως να με καρφώνει με το βλέμμα του.
«Λοιπόν έτσι στη μούγκα θα τη βγάλουμε;»
Πάει να πει κάτι αλλά τελευταία στιγμή φαίνεται να το ξανά σκέφτεται και σταματάει. Με κοιτάζει έντονα για μερικά δευτερόλεπτα και τελικά απαντάει.
«Προτιμάς να πούμε κάτι άλλο μήπως; Δεν έχω όρεξη να μαλώνω πάλι μαζί σου.»
«Ούτε εγώ είχα αυτόν το σκοπό. Αν και πολύ θα σου άξιζε με την όλη συμπεριφορά σου απέναντι μου.»
«Τη δικιά μου συμπεριφορά; Τη δικιά μου; Ακούς καθόλου τι λες; Θυμάσαι καθόλου πως μου μίλησες χθες το βράδυ;»
«Γιατί εσύ μήπως μου μίλησες καλύτερα; Ούτε καν με ξέρεις και με αποκαλείς και "ανώριμο κοριτσάκι"!» του λέω θυμωμένα μιμούμενη τα λόγια του.
«Εσύ και οι πράξεις σου ευθύνονται για το συμπέρασμα που έβγαλα. Ας φερόσουν ώριμα λοιπόν για να μου αποδείκνυες το αντίθετο.»
Τα λόγια του με βγάζουν έξω από τα ρούχα μου και πλέον του απαντάω σχεδόν φωνάζοντας «Δεν έχω να σου αποδείξω τίποτα! Και ξέρεις κάτι; Δε με αφορά καθόλου το τι πιστεύεις για εμένα. Για ένα πράγμα απορώ μόνο.»
«Σε ακούω.» μου λέει με βαριά και φανερά εκνευρισμένη φωνή
«Για ποιο λόγο εξακολουθείς και έρχεσαι συνέχεια μαζί μας εφόσον δε γουστάρεις την παρουσία μου;»
Πριν προλάβω να τελειώσω την πρόταση μου κολυμπάει προς το μέρος μου και με πλησιάζει απειλητικά. Ασυναίσθητα πηγαίνω το κορμί μου προς τα πίσω όμως εκείνος είναι πιο γρήγορος και με ένα του μόνο βήμα έχει καλύψει την απόσταση που δημιούργησα. Με πιάνει από το πιγούνι και με ένα περίεργο χαμόγελο μου λέει με σταθερή και αργή φωνή.
«Γιατί πέρα από τη δική σου παρουσία έχω την ευκαιρία να δω και μία άλλη πιο ευχάριστη.»
Τον κοιτάω με απορημένο ύφος δίχως να μπορώ να καταλάβω τι εννοεί με το "μία άλλη πιο ευχάριστη". Προς απάντηση μου, έτσι όπως με κρατάει, μου στρέφει το πρόσωπο προς τα αριστερά και απομακρύνεται με ένα χαμόγελο ευχαρίστησης. Αυτό που αντικρίζω με κάνει έξω φρενών! Λίγα μέτρα πίσω μας είναι η Μαριάννα με ένα μικροσκοπικό μπικίνι -που δεν αφήνει και πολλά στη φαντασία- και ένα τεράστιο χαμόγελο στην όψη του Αχιλλέα να την πλησιάζει.