ΑΧΙΛΛΕΑΣ
Ανοίγω τα μάτια μου σιγά σιγά και πριν προλάβω να καταλάβω που βρίσκομαι νιώθω το φως του ηλίου να με τυφλώνει και αυτομάτως τα ξανά κλείνω. Σε μία δεύτερη προσπάθεια συνειδητοποιώ πως βρίσκομαι στο κρεβάτι της Ράνιας με αυτήν να ξαπλώνει δίπλα μου φορώντας μόνο τα εσώρουχα της. Σηκώνομαι όσο πιο ήσυχα μπορώ και ψάχνω τα ρούχα μου. Δε γουστάρω να καταλάβει ότι όλο το βράδυ το πέρασα εδώ και πως ξύπνησα δίπλα της. Θα πάρει θάρρος και θα ζητάει περισσότερα από όσα διατίθεμαι να της δώσω. Είχα κάνει το λάθος να κοιμηθώ για δεύτερη φορά μαζί της και ήδη το μετάνιωνα. Βέβαια ήταν η εύκολη λύση, το ήξερε και η ίδια πως δεν ήταν κάτι παραπάνω από ένα γρήγορο πήδημα για μένα αλλά εφόσον καθόταν ήταν δικό της το θέμα. Εγώ εξαρχής έκανα γνωστές τις προθέσεις μου πως δεν θέλω κανένα είδος δέσμευσης μαζί της. Αφού φόρεσα τα ρούχα μου βγήκα από το διαμέρισμα της με γρήγορες κινήσεις και για καλή μου τύχη δεν χρειάστηκε να μιλήσουμε. Εξάλλου δεν είχαμε και κάτι να πούμε. Την επόμενη φορά που θα θελήσω να κάνω κάτι θα είναι σίγουρα με κάποια άλλη. Τρίτη φορά πάει πολύ και δε θέλω να της δίνω άδειες ελπίδες. Η ώρα ήταν 11 και έπρεπε να ήμουν από τις 10 στο γυμναστήριο. Ανοίγω το κινητό μου και βλέπω 2 αναπάντητες κλήσεις από τον Μιχάλη και άλλες 3 από την Μάνια. Βγάζω τα κλειδιά από την τσέπη μου, βάζω μπρος στο αμάξι και φεύγω απευθείας για το γυμναστήριο. Με το που φτάνω ενημερώνω τη Μάνια και μου λέει πως η προπόνηση ξεκίνησε ήδη από τον Μιχάλη. Ευτυχώς χθες προνόησα να φορέσω φόρμες οπότε είμαι έτοιμος. Πλησιάζω το τμήμα μου και τους βλέπω να κάνουν διατάσεις με τη βοήθεια του Μιχάλη. Με το που με βλέπει αρχίζει το δούλεμα.
«Καλώς τον και ας άργησε!»
«Σου χρωστάω φίλε..»
«Εσύ αγόρι μου δουλεύεις και υπερωρίες! Σε ξεζούμισε καλά η μικρή, δε μπορείς να πάρεις τα πόδια σου!» λέει με ένα χαζό χαμόγελο στα χείλη
«Είπαμε σου χρωστάω αλλά κόψε το δούλεμα! Άσε και είμαι πτώμα.. Ευτυχώς σήμερα έχω μόνο δύο τμήματα και τελειώνω νωρίς αλλιώς δε θα την πάλευα.»
«Τους έκανα ήδη προθέρμανση. Τα υπόλοιπα τα αφήνω στα χέρια σου.»
Συνεχίζω τις ασκήσεις και σε δύο ώρες έχω τελειώσει με το πρώτο μου τμήμα για σήμερα. Το επόμενο ξεκινάει σε ένα τρίωρο οπότε έχω τον χρόνο να περάσω από το σπίτι να κάνω ένα μπάνιο, να φάω κάτι και να χαλαρώσω.
Λίγες ώρες αργότερα βρίσκομαι πάλι στο γυμναστήριο και ξεκινάω την προπόνηση για το τμήμα ενηλίκων. Το συγκεκριμένο τμήμα το φτιάξαμε πρόσφατα με τον Μιχάλη για την περίοδο του καλοκαιριού, μιας και τότε έχουμε και τις περισσότερες αιτήσεις και τα ήδη υπάρχοντα τμήματα ήταν όλα γεμάτα. Είναι η πρώτη μας συνάντηση για αυτό και αφού συστηθώ στο τμήμα ξεκινάω δείχνοντας τους τα μηχανήματα και τον τρόπο χρήσης τους. Από τα πρώτα κιόλας λεπτά παρατηρώ μία από τις μαθήτριες μου να με κοιτάζει συνέχεια και να μου χαμογελάει. Πιάνω γρήγορα το μήνυμα και ξέρω ακριβώς τι θέλει. Η αλήθεια είναι πως δε μου αρέσει να κάνω κάτι με μαθήτριες μου, γιατί μετά τα πράγματα περιπλέκονται. Τις λίγες φορές που έχει συμβεί μέχρι τώρα κατέληγα να αλλάζω τελευταία στιγμή τμήματα με τον Μιχάλη έτσι ώστε να τις αναλάμβανε ο ίδιος και να μην χρειαζόταν να έρχομαι σε καθημερινή επαφή μαζί τους. Για αυτόν τον λόγο προσπαθώ όσο μπορώ να μην μπλέκω τα ερωτικά με τα επαγγελματικά μου. Κάνω τεράστιες προσπάθειες να την αποφύγω, όμως η ίδια δεν σταματάει ούτε λεπτό να με προκαλεί. Με φωνάζει συνέχεια για βοήθεια και τουρλώνει επιδεικτικά τον κώλο της κάθε φορά που με καλεί "για να δω αν έκανε καλά την άσκηση". Επικεντρώνομαι περισσότερο στους υπόλοιπους μαθητές και την αγνοώ με κάθε τρόπο. Κάποια στιγμή εμφανίζεται ο Μιχάλης σαν από μηχανής θεός και του κάνω νόημα να πλησιάσει.
«Θα μου κάνεις μία χάρη;»
«Να δω πόσες ακόμα θα σου κάνω.»
«Έλα μην γκρινιάζεις. Εξάλλου στο τέλος εσύ θα βγεις κερδισμένος.»
«Για λέγε γιατί άρχισε να γίνεται καλό το πράγμα.»
«Λοιπόν, τη βλέπεις την κοκκινομάλλα στο διάδρομο δεξιά;»
«Δύσκολο να μην την δεις αυτήν. Το δουλεύει καλά το εργαλείο.» την κοιτάζει και γλείφει τα χείλια του «Για τον διάδρομο λέω.. καλά το πάει!» διορθώνει τον εαυτό του.
«Έχει μείνει ακόμα ένα μισάωρο για να τους σχολάσω. Ανέλαβε τους εσύ για το υπόλοιπο γιατί δεν ξέρω για πόσο ακόμα θα κρατηθώ.»
«Έχει χάρη που είναι καλό το μωρό..»
Στριφογυρίζω τα μάτια μου και χαμογελάω καθώς κατευθύνομαι προς τα αποδυτήρια. Βγάζω την πετσέτα μου από το σάκο, την βρέχω λίγο και σκουπίζομαι. Βγάζω το πάνω μέρος της φόρμας και φοράω ένα καθαρό φανελάκι. Την ώρα που βγαίνω από το κτήριο με παίρνει τηλέφωνο ο Δημήτρης. Με ενημερώνει για το βράδυ πως θα βγούνε για τσίπουρα όλοι μαζί, ως καλωσόρισμα σε μία παλιά τους φίλη που ερχόταν ξανά στο νησί. Η αλήθεια είναι πως δεν είχα και πολλή όρεξη να βγω σήμερα, ειδικά μετά από το χθεσινό ξενύχτι. Του απαντάω πως θα δω και το κλείνω. Αφού γυρνάω σπίτι κάνω ένα γρήγορο μπάνιο και πέφτω να κοιμηθώ.
Κάποια στιγμή ξυπνάω και κοιτάζω το κινητό μου. Η ώρα είναι 11 το βράδυ. Απ' όσο μου είχε πει ο Δημήτρης θα έβγαιναν κατά τις 9, οπότε αν έφευγα άμεσα θα τους έβρισκα εκεί. Εξάλλου δεν υπήρχε περίπτωση να με πάρει πάλι ο ύπνος οπότε από το να κάθομαι εδώ κλεισμένος καλύτερα να έβγαινα. Πηγαίνω στο μπάνιο και αφού λούσω το πρόσωπο μου με κρύο νερό για να ξυπνήσω τελείως, χτενίζω στα βιαστικά τα μαλλιά μου και βάζω λίγο από το αποσμητικό μου. Φοράω στα γρήγορα ένα λευκό πουκάμισο και το συνδυάζω με ένα σκούρο μπλε παντελόνι. Στέλνω ένα μήνυμα στον Δημήτρη πως έρχομαι και παίρνω το αμάξι. Μέσα σε λίγα λεπτά βρίσκομαι στο κέντρο. Περπατάω μέχρι το τσιπουράδικο και μπαίνω μέσα. Ο Δημήτρης με βλέπει και μου κάνει νόημα να πλησιάσω. Όσο περπατάω προς το τραπέζι μια κοπέλα από την παρέα τους, που καθόταν πλάτη σε μένα, γυρνάει το κεφάλι της και με κοιτάζει. Με παρατηρεί από πάνω μέχρι κάτω και επιστρέφει τα μάτια της στα δικά μου. Ανταποδίδω το ίδιο έντονο βλέμμα με το δικό της και όταν το αντιλαμβάνεται φαίνεται να κοκκινίζει ντροπιασμένη και γυρνάει πάλι μπροστά.
Αφού χαιρετήσω κάθομαι δίπλα από την Μαριάννα, η οποία δεν χάνει ευκαιρία και μου ψιθυρίζει αισθησιακά στο αφτί «Μου έλειψες!». Την έχω συναντήσει άλλη μία φορά μέσω του Δημήτρη, βέβαια δεν έχουμε κάνει κάτι ακόμα αλλά προβλέπω πως σύντομα θα γίνει και αυτό. Κοιτάζω άλλη μία φορά την κοπέλα που τσάκωσα να με παρατηρεί και υποθέτω πως είναι η φίλη για την οποία μου έλεγε ο Δημήτρης. Τα υπόλοιπα άτομα τα γνωρίζω, μου τα είχε συστήσει ο Δημήτρης τις προάλλες που βγήκαμε. Τον ίδιο τον γνώρισα πρόσφατα από το γυμναστήριο και αρχίσαμε να κάνουμε καλή παρέα. Πέρα από αυτόν τους υπόλοιπους δεν τους ήξερα και τόσο καλά.
Ακούω μία από τις φίλες της να της απευθύνεται με το όνομα Ιόλη. Ωραίο όνομα.. Και από εμφάνιση βέβαια δεν πάει πίσω. Είναι μελαχρινή, με σκούρα μεγάλα καστανά μάτια και αφράτα ροζ χείλια. Σου βγάζει κάτι αγγελικό και αθώο το πρόσωπο της, κάτι που μου κινεί πολύ το ενδιαφέρον. Αναρωτιέμαι για πόσο καιρό ακόμα θα κάτσει στη Ρόδο και ελπίζω να βρούμε την ευκαιρία να γνωριστούμε κάποια στιγμή. Φαίνεται λίγο απόμακρη καθώς σε όλη τη διάρκεια μιλάει μόνο με τα κορίτσια, πλην της Μαριάννας. Κάποια στιγμή πιάνω τον Παύλο να την κοιτάζει με ένα βλέμμα που δε μου αρέσει καθόλου. Απ' όσο μου χει πει ο Δημήτρης είναι πολύ λιγούρης και δύσκολα να περάσει κοπέλα που να γνωρίσει χωρίς να της την πέσει. Καθώς περνάει η ώρα συζητάω με τον Δημήτρη και κανονίζουμε να συνεχίσουμε τη βραδιά σε κανά μπαράκι μετά από μεγάλη προτροπή της Μαριάννας. Όταν το ανακοινώνει στην παρέα κάτι μέσα μου ελπίζει να μας ακολουθήσουν έτσι ώστε να την γνωρίσω.
«Λοιπόν παιδιά εμείς λέμε να συνεχίσουμε τη βραδιά σε κανά μπαράκι εδώ κοντά. Τι λέτε πάμε;»
Οι υπόλοιποι φαίνεται να έχουν τη διάθεση, όταν κοιτάζω όμως εκείνη την βλέπω στραμμένη στο άδειο της πιάτο χαμένη στις σκέψεις της. Εκείνη τη στιγμή πετάγεται η Ιωάννα.
«Εμείς δυστυχώς δε θα μπορέσουμε να έρθουμε. Κουράστηκε πολύ η Ιόλη σήμερα, είναι και από το ταξίδι, οπότε καταλαβαίνετε.. Την επόμενη φορά.. Έτσι Ιόλη;»
«Ναι, όπως τα λες Ιωάννα μου.» εκείνη συμφωνεί.
Ετοιμαζόμαστε να φύγουμε και τότε το λόγο παίρνει ο Δημήτρης και αφού ζητήσει συγγνώμη από τα κορίτσια ζητάει από τον Παύλο να τις γυρίσει σπίτι. Εκείνος χαζογελάει και δέχεται. Είμαι σίγουρος πως βάζει άλλα στο μυαλό του και αυτό για κάποιο λόγο δε μου αρέσει καθόλου. Την κοιτάζω επίμονα και τους καληνυχτίζω, αυτή όμως από τη στιγμή που την έπιασα να με κοιτάζει δεν έχει ρίξει ούτε βλέφαρο πάνω μου.
Στο μπαρ τελικά δεν καθόμαστε πολύ, εξάλλου δε θέλω να επαναλάβω τα ίδια με χθες στη δουλειά. Η Μαριάννα επέμενε να τη γυρίσω σπίτι αλλά της το αρνήθηκα για απόψε. Έχουμε καιρό μπροστά μας και για αυτό.
Το επόμενο πρωί ξυπνάω λίγο νωρίτερα και στο χρόνο που έχω πίνω ένα καφεδάκι και κάνω ένα γρήγορο ντουζ. Σήμερα η μέρα μου είναι αρκετά γεμάτη, καθώς έχω τέσσερα τμήματα και τελειώνω αργά το βράδυ. Πριν ξεκινήσω με το πρώτο μου τμήμα συζητάω για λίγο με τη γραμματέα μου την Μάνια. Πάνε τρία χρόνια από τότε που φτιάξαμε το γυμναστήριο με τον Μιχάλη και η αλήθεια είναι πως πάει πολύ καλά. Βέβαια δεν το αφήσαμε ποτέ στην τύχη του. Εργαζόμαστε πολύ σκληρά και δεν επαναπαυόμαστε ποτέ στους ήδη υπάρχοντες πελάτες. Κάνουμε πολύ συχνά προσφορές και έχουμε τμήματα με όλα τα είδη και για όλες τις ηλικίες. Από όταν το ανοίξαμε έχουμε τη Μάνια στη γραμματεία και μας άφηνε πάντα ικανοποιημένους από τη δουλειά της. Όσο πέρναγε ο καιρός βέβαια και η απήχηση από τον κόσμο μεγάλωνε η δουλειά της γινόταν όλο και περισσότερη. Της είχαμε υποσχεθεί πως από το τέλος του καλοκαιριού θα προσλάβουμε άλλη μια κοπέλα στη γραμματεία για να τη βοηθάει και να μη χρειάζεται να είναι εδώ κάθε μέρα όλη μέρα, αν και προσπαθούσαμε να το επισπεύσουμε όσο γίνεται.
Η ώρα περνούσε γρήγορα και προτού να το καταλάβω είχε πάει ήδη 11 και τελείωνα και με το τελευταίο μου τμήμα. Ο Μιχάλης και η Μάνια είχαν φύγει εδώ και ώρα. Αφού έκλεισα το γυμναστήριο έβαλα μπρος στο αμάξι και ξεκίνησα για το σπίτι. Ξαφνικά όπως οδηγάω την ώρα που πάω να στρίψω βλέπω μια κοπέλα να πετάγεται μπροστά μου. Ενστικτωδώς φρενάρω και πατάω την κόρνα. Εκείνη φαίνεται να ξαφνιάζεται. Βγάζω το κεφάλι μου από το παράθυρο και της φωνάζω.
«Πώς περνάς έτσι τους δρόμους; Είσαι τελείως τρελή;»
«Εγώ άνθρωπε μου ή εσύ; Πώς τρέχεις έτσι μέσα στην πόλη; Εσύ είσαι δημόσιος κίνδυνος! Αντί να μου ζητάς συγγνώμη ζητάς και τα ρέστα! Ανάγωγε!» έχει το θράσος να μου βάζει και τις φωνές από πάνω.
Την κοιτάζω ξανά και από όσο μπορώ να διακρίνω το πρόσωπο της μου φαίνεται λίγο γνώριμο αλλά δε μπορώ να θυμηθώ από που. Βγαίνω από το αμάξι όλος νεύρα και την πλησιάζω. Όταν το καταλαβαίνει πάει να φύγει αλλά προλαβαίνω και της αρπάζω το μπράτσο με δύναμη. Την γυρνάω προς τα μένα και είμαι έτοιμος να εκραγώ από το θυμό.
«Ζήτα μου εδώ και τώρα συγγνώμη!»
«Άσε με!» φωνάζει και προσπαθεί να φύγει από τη λαβή μου.
Την κοιτάζω για πρώτη φορά μέσα στα μάτια και συνειδητοποιώ πως είναι η κοπέλα από χθες, η Ιόλη!
«Εσύ!» ξαφνιάζομαι και της αφήνω το χέρι καθώς την κοιτάζω σαστισμένος.
Παίρνει το χέρι της και το τρίβει στο σημείο που την κρατούσα.
«Μην τολμήσεις να με ξανά ακουμπήσεις!» μου λέει θυμωμένα και απομακρύνεται προς την είσοδο μιας πολυκατοικίας. Μπαίνει μέσα και με αφήνει πίσω μαλάκα να προσπαθώ να καταλάβω τι ακριβώς έγινε. Μπαίνω πάλι στο αμάξι μου και βάζω μπρος. Στη διαδρομή για το σπίτι σκέφτομαι ξανά και ξανά το όλο σκηνικό. Την είχα παρεξηγήσει τελικά. Ούτε αθώα, ούτε ντροπαλή ήταν η μικρή. Κάποιος έπρεπε να της μάθει ένα γερό μάθημα και αυτός ο κάποιος θα ήμουν εγώ. Έκανε μεγάλο λάθος να τα βάλει μαζί μου. Δε θα την άφηνα σε ησυχία μέχρι να μου ζητήσει μετανιωμένη συγγνώμη για τον τρόπο που μου μίλησε.