Regalo...
"Babalik siya Kuya. Imposibleng iwan na lang ako ni Barbara,"
Napasinghap ako ng halos balyahin na ni Yelo si Ulap. Namumula na pareho ang kanilang mga mata at hindi na magkamayaw si Simon at Chase sa pag awat sa mga ito.
Seeing Ice lose control is the scariest thing ever. Nasaksihan ko na noong nagwala siya at binugbog ang nakabanga kila Milan. It's a sight I'm not willing to witness again. Halos madurog na nga ang kanyang kamao noon nang pinagsusuntok niya ang pader.
And now this?
"Yelo, ano ba? Bakit si Ulap ang pinag iinitan mo?" galit na sigaw ni Aedree habang pilit niyang hinahatak palayo si Yelo sa kanilang pinsan. Parang nadudurog ang puso ko sa nakikita. Unti na unti na silang nauubos.
"Kuya..." bulong ni Chase na hawak hawak ang kamay ni Yelo na nakasakmal na sa leeg ni Ulap habang ang huli naman ay panay lang ang pag iyak.
Bakit ba ganito kagulo?
Hindi na naman ako matigil sa pag iyak. Milan almost died! Scratch that - he actually died for a minute kung hindi siya narevive ng mga doktor.
And now we found Yelo going ballistic nang hindi niya na mahanap sila Bobbie at Mattee. Ano ba ang nangyayari?
"Kuya nasasaktan mo na si Ulap," nagsusumamo nang turan ni Chase at tila noon lamang nahimasmasan si Yelo.
"Bakit ka ba biglang nagagalit? Baka naman may inasikaso lang sila,"
Hindi ko din maintindihan kung ano ba talaga ang nangyayari. Kanina lamang ay andoon pa sila Bobbie. Doon ako galing kanina. Masyado na kaming nagkagulo dito lalo pa nga at kinailangan muling sumailalim ni Milan sa isa pang surgery. And now that everything was actually going back to normal, tsaka naman hindi mahanap sila Mattee. At ayaw magsalita ni Yelo.
I don't understand. Bakit? Bakit umalis sila Barbara?
Dahan dahang dumausdos ang katawan ni Ulap sa sahig habang ang kanyang mga kamay ay nakatakip na sa kanyang mukha. Panay lamang ang kanyang paghikbi at halos manikip na din ang dibdib ko sa sakit sa aking mga nakikita. Awang awa na talaga ako kay Ulap. Para siyang batang musmos na biglang iniwan ng kanyang magulang.
Alam naming lahat na bukod sa pamilya ay si Barbara na ang pinagkukunan niya ng lakas. And now this. Hindi ko tuloy maiwasang maghinanakit sa aking kaibigan.
Kung aalis siya, bakit hindi siya nagsabi? Maiintindihan naman namin kung may dahilan.
Nilapitan ako ni Ahyesa at niyakap.
"This is just too much..." hindi ko napigilang maibulong. Bakit iniisa isa kami? Ang hirap makita ng lahat na parang nawawalan na ng pag asa.
Niyakap lang ako ni Ahyessa ng mahigpit at tulad ko ay panay lamang ang kanyang pag iyak. My heart is literally in a very weak condition right now. I never thought being close with them would make me go weak like this
Bakit napakahirap?
The days go by nang wala sa aming nagsasalita. Hindi na namin nakita sila Barbara at wala din kaming naging balita. Hindi naman namin maasikaso na hanapin sila because Milan's condition is very sensitive.
Until a very painful news broke everyone of us.
Faye died.
Nagulantang kaming lahat sa balitang iyon.
Kahit hindi kami close sa kanya ay hindi din namin napigilang umiyak. She's too young, so precious. Ang rami niya pa sanang pwedeng gawin, maexperience. She's just a pure soul na bigla na lamang ninakaw sa amin.
Ang sakit sakit. Napakahirap tanggapin na ang isang tulad niya ay basta na lamang nawala. I can still remember her innocent smile. Kahit siguro anong maldita ko, hindi ko magagawang magtaray sa babaeng iyon.
Sinamahan naming magluksa si Erish na tahimik lamang at hindi kumikibo. Wala rin naman siyang masyadong kaibigan at pulos pamilya lamang ang dumalo sa lamay at libing ng kanyang kapatid. I even saw him talking with Xandria once, so I kinda wonder kung paano sila nagkakilala.
We were all lost. We were helpless. Ang pag asang pinanghahawakan namin noon na magiging okay lamang ang lahat ay muli na naman nabuway dahil sa nangyari.
It was so painful. The incident didn't help any of us either. Kasi paano ba? Paano ba namin haharapin ang bukas na lahat kami ay takot na takot na baka may pangit na balita na namang sumalubong sa amin? Na baka magising na lamang kami at mayroon na namang bawiin sa amin? Pakiramdam ko ay napakaikli lamang ng panahong ipinahiram sa amin ng nasa itaas. Wala naman kaming ginagawang masama pero bakit parang sunod sunod ang pagsubok?
Fortunately, Milan was getting better. Hindi na siya inatakeng muli ngunit hindi pa din siya nagigising. But that didn't put us at ease though.
And more importantly, Alexander snapped. Nagising na lamang kaming lahat na wala na siya at bigla na lamang umalis. I guess it was emotionally hard for him at hindi na kinaya. Ang sabi naman ni Aedree ay nahanap nila kung nasaan si Yelo ngunit mas minubuti na lamang nilang hayaan muna ito.
"Nakasimangot ka na naman," napalingon ako sa gawi ni Aedree. He was smiling at me ngunit alam ko sa sarili kong napakaraming sakit ang dala dala ng ngiting iyon.
Umupo siya sa tabi ko at umusod din naman ako ng bahagya para magkasya kami. Sa kabila ay nandoon si Ahyessa at si Cinco na kapwa busy sa kanilang mga phone.
Si Andrea ay nakaidlip na sa kandungan ni Chase.
Halos mag iisang buwan na din nang nangyari ang aksidente. The family decided to bring Milan abroad in a few days. Si Chase daw ang sasama doon at si Grey. Ilang lingo na lang din naman at bakasyon na kaya ayos lamang na mauna na sila doon. As far as I know, susunod silang lahat pag tuntong ng bakasyon.
Kaming lahat ay ganoon pa din, sa tuwing wala kaming klase ay ito na ang naging tambayan namin.
Naramdaman ko ang paglapat ng kanyang kamay sa aking hita at marahang pinisil iyon. Napalingon tuloy ako sa kanyang gawi.
"Do you want to go outside?"
Sinuri ko ang kanyang mukha at parang nalulunod ang puso ko sa sobrang awa dahil ang laki ng ipinagbago ng kanyang itsura. Pakiramdam ko ay nagmature siya bigla sa sobrang dami ng inaasikaso niya dito. Sure their family have sets of lawyers and representatives na tumutulong sa kanila but the Puntavegas deal with their family problems firsthand. Hands on sila sa lahat nang bagay at mas gusto nila na hindi umaasa sa iba. Iba kase siguro talaga kapag usaping pamilya.
Hindi na ako nagdalawang isip at tumango. Maybe he also needed some fresh air.
Lumabas na din naman kaming dalawa. Kitang kita ko pa ang pagtaas ng kilay ni Kuya ngunit hindi naman din siya nagsalita. Hindi rin naman siya kumikibo sa tuwing nakikita niya kami ni Aedree. I knew he knows a lot of things pero hindi naman daldalero ang pinsan ko. Buwisit lang siya madalas but he knew how to keep a secret. Or maybe everyone noticed but ayaw na lamang nilang kumibo.
Nang makasakay kami sa elevator ay hindi ko na naiwasang matitigan ang kanyang mukha. He was leaning on the wall, eyes closed, looking all tired. Parang gusto ko na lamang siyang hilahin sa isang kwarto at hayaan doong matulog.
Bahagya tuloy akong nagsisi at pumayag pa akong lumabas kami.
Bago pa kami makarating sa open garden cafe sa 25th floor ay muli na namang bumukas ang elevator at may pumasok na dalawang nurse na agad naglanding nag mga tingin kay Aedree. Animo may mga kristal bigla ang kanilang mga mata at agad na nangningning pagkakita sa aking kasintahan.
Ito lamang yata ang hindi nagbago. Nag rami pa ron nilang nahahatak na babae.
Aedree is simply wearing a dark blue jumper and a black pants. Ang kanyang buhok ay wala man lang ayos at tumatabing lamang sa kanyang noo but that didn't stop those girls from swooning over him. Naging fangirls na yata nila ang mga nurse sa ospital na halos lahat ay humihiling na ma-assign sa floor kung nasaan sila upang malaya ang mga itong makasulyap.
Panay na ang paghagikgik ng dalawa na nakalimutan na din yatang pumindot kung saan dapat sila bababa dahil tumitig na lamang sa aking nobyo.
Sa sobrang inis ay lumipat ako ng pwesto at sumiksik agad sa kanyang gilid. Mukhang nagulat naman si Aedree at bumaba agad sa aking gawi ang tingin.
Hindi pa ako nakuntento at kinuha ang isa niyang kamay at pinagsalikop ang aming mga palad tsaka mataray na ibinalik ang tingin sa dalawang nurse sa aming harapan.
Mga bitchesa na 'to.
Kung hindi pa sila tumigil sa paglalaway kay Simon ay baka mag init na naman ang aking ulo at may kalagyan ang dalawang ito.
Mukhang nagulat naman ang dalawa ngunit mas lalo lamang nanlaki ang kanilang mga mata ng iikot ni Simon ang kanyang kamay at iginiya ako pasandal sa kanya hanggang sa yakap yakap na niya ako. He then lean his chin at the top of my head. Naramadaman ko pa ang ginawa niyang pag amoy sa aking buhok which sends shivers all though out my body.
Fuck.
Bakit sa simpleng pagdantay lamang ng kanyang palad sa aking balat ay palagi na lamang akong nalulunod?
Hindi rin naman nagtagal at bumukas na ang elevator at mabilis kaming nakalabas doon. Hindi tulad kanina ay nakapalibot na ang kanyang braso sa aking baywang at tangay tangay na ako palabas sa garden sa labas kung saan may mga pasyente, bisita sa ospital at mga empleyado na din.
Pagkalabas pa lamang namin ay may iilan na agad na napatingin sa aming direksyon. Mas lalo na naman akong napasimangot. Bakit kase masyadong pansinin ang mukha ni Simon?
"Sa susunod mag cap ka kapag lalabas tayo. Tapos mag mask ka na din!" ingos ko at nagawa pa siyang irapan. Lumayo ako sa kanya ng kaunti at inuunahan na naman ng inis.
He looked amused at my reaction though at bahagya pang natawa.
"Sige, magdadala 'ko ng dalawa para pareho tayo. You don't even know how a lot of men are staring at you right now. Pareho lang tayo ng kalagayan, Cait. But I am damn proud to show them you're mine,"
Napalingon akong muli sa kanya at hindi na kinaya ang ngising nakapaskil sa perpekto niyang mukha.
Nakagat ko naman ang pang ibaba kong labi. Bwisit 'tong si Simon, napakalandi!
Lalo lamang lumawak ang kanyang ngisi at inabot nang muli ang aking braso bago ako hinigit papalapit sa kanya.
Umorder siya ng brewed coffee para sa aming dalawa. Kahit naman hapon pa lamang ay medyo malakas ang hangin sa gawing ito, a good time to relax.
Bumili din siya ng dalawang crescent rolls at isang strawberry torte tsaka kami pumwesto sa bakanteng upuan sa labas. Bench-type ang estilo doon kaya magkatabi na kaming umupo. He actullay sat sideways at mabilis akong ikinulong sa kanyang mga bisig.
For some reason, it suddenly felt so peaceful. Hinayaan ko na lamang na yakap yakap niya akonat hindi na inintindi pa kung lumalamig ba ang dapat naming inumin.
Para bang, we just need this. We need this moment kase sobra na. We just need to be together.
Napakapit ako sa kanyang balikat at napapikit na din.
"Simon..." bulong ko. Nadinig ko ang kanyang pag ungol tanda ng pakikinig niya sa aking tinuran.
Hindi ako agad nakapagsalita. But I feel like I need to talk. Gusto kong madinig at malaman kung ano ang iniisip niya. So I did.
"Sa tingin mo ba ay magiging okay din ang lahat? Na darating ang araw na babalik tayo sa dati? Kase ako miss na miss ko na e,"
Hindi ko na muli napigilan ang aking sarili at naiyak na naman. Napayuko ako at gusto ng pagalitan ang aking sarili. Sabi ko na kaseng hindi na ako iiyak e. Mag aalala na naman siya sa akin imbes na ako ang umaalalay sa kanya.
Niyakap niya ako ng mas mahigpit.
"Oo naman Cait. Hindi ako umaasa na magiging okay din ang lahat dahil sigurado akong babalik ang lahat sa dati. One day, Milan will be there, sisigawan ako at magrereklamo sa niluto kong ulam. Alam kong darating ang panahon na makikita ko si Mattee na nakingiti sa harap ko at inaaway na naman si Yelo. Ngingiti na ulit si Ulap dahil kikiligin na naman siya kay Bobbie," naramdaman ko ang kanyang palad sa aking baba at iniangat ang aking mukha hanggang sa magtama na ang aming mga tingin. "Magiging masaya tayong lahat ulit," he whispered. Pinunasan niya pa ang luhang kanina ay lumandas na sa aking pisngi.
Hindi ko naman maiwasang mapangiti. He pulled me closer and kissed my forehead.
As always, he knows how to calm me down kahit ako naman sana ang gumagawa sa kanya noon.
Naalala ko bigla si Xandria, how she's always there whenever we needed help.
"You know your friend Xandria isn't that bad,"
Natawa na naman siya at kinurot pa ang aking pisngi.
"She's a good friend. Magkakasundo kayo if only you'll give her a chance,"
Napanguso akong muli at hindi na maamin na kahit paano ay naaappreciate ko ang presence ni Xandria minsan. She's always calm at parang alam niya kung ano ang dapat gawin kapag nagkakagulo na ang lahat. I once asked her about it but she said na nasanay na din siyang kumilos sa mga ganoong okasyon dahil na din sa kanyang pamilya. She was trained to be attentive, ang lahat ng kilos niya ay madalas kalkulado at kayang kaya niyang dalhin ang kanyang sarili, a perfect candidate para maging daughter-in-law ng mga mayayamang pamilya.
And that's what I am jealous about. Iyon ang nagbibigay ng takot sakin ngayon. Paano kung dumating ang panahon na marealize ni Simon na I'm not good enough for him? What if may mahanap siyang iba? Iyong hindi selosa na gaya ko? Yung hindi namamalibag ng ballpen at hindi mainitin ang ulo?
I look into his eyes and tried searching for answers.
"Mahal mo naman ako 'di ba?"
Lumalam naman agad ang kanyang mga mata at ngumiti.
"Mahal na mahal kita Cait. Hindi mo alam kung gaano ako kabaliw sa'yo. Baka hindi ko na din siguro kinaya kung pati ikaw ay mawala pa sa 'kin," madamdamin niyang turan.
Napangiti na din ako at kilig na kilig na. Maybe I needed this, an assurance.
"Nakakadiri. Bakit hindi pa kayo magtukaan, nahiya pa kayo. Kuya dito pa talaga ha?"
Sa sobrang gulat ay naitulak ko bigla si Aedree na muntik pang malaglag sa upuan. Naitakip ko ang aking mga kamay sa aking mukha sa sobrang pagkapahiya.
On our right was Lexo, tangay tangay niya si Ulap sa braso na ni hindi ngumingiti bagma't nakataas ang kilay dahil sa nakita. Si Lantis naman ay umupo na sa kabilang bench at walang pag aalangang dinampot ang tinidor at kinain na ang strawberry torte na para sana sakin.
Nag iwas na ako ng tingin at hindi siya pinigilan. Hanggang ngayon ay hindi ko pa naikukwento kay Aedree ang insidente ko with Lantis that time.
"Lumayas ka dito Alexo. Ang haba ng inginunguso mo, nakakawala ka ng gana," si Aedree.
Hinatak ni Lexo si Ulap at umupo na sa tabi ng kakambal niya.
"Kuya pag nagkascandal kayo dito ni Ate Xantha patay ka talaga kay abuela. Pingot ka na naman,"
Halos masamid ako sa kanyang tinuran. Si Ulap na kanina pa sana nakasimangot ay hindi na din napigilang mapangiti.
And then my eyes landed on Lantis. She wasn't smiling pero hindi din naman siya nakangisi na katulad noong nakaraan.
"So," bahagya pa din akong kinilabutan sa timbre ng kanyang boses. Her landed landed straight to mine at hindi ko nagawang umiwas.
I wasn't sure if it was simply my imagination ngunit parang may biglang nagbago na naman sa kinang ng kanyang mga mata at tumayo na lahat ng balahibo ko sa batok.
"Don't break his heart, Montano. Hindi mo naman nakalimutan, hindi ba?"
Napaawang ang aking labi at hindi na agad nakasagot. There it was again, ang nakakakilabot niyang tinig. Para akong hinahatak at nanginginig na naman ang aking tuhod. Mabuti na lamang din at nakaupo ako and this time, katabi ko na si Simon.
"Pahingi naman ako Lantis. Ang damot mo!" singit ni Gold kaya nawala ang tingin ng huli sa akin. Napakapit ako ng mahigpit kay Simon na niyakap lamang akong muli.
"Kayo?" hindi na napigilang tanong ni Ulap. Ang kanyang mga mata ay nakatutok na sa mga kamay ni Simon na nakapaikot sa akin.
"Hindi ba obvious kuya? Kadiri kaya parang susupsupin na niya yung mukha ni ate kanina. Parang si Kuya Chase dati sa computer shop. Kaya ikaw Lantis, huwag kang magboboyfriend. Malalagot ka talaga sa 'kin!" kulang na lamang ay batukan nito ang kakambal na agad naman siyang hinampas.
Nagsimula na silang magkagulo at ako naman ay hindi na alam kung ano ba ang iisipin.
I can't believe we juat revealed our relationship just like that.
Bakit ganoon? Bakit parang ang dali lang naman pala pero ginawa ko pang sobrang kumplikado ng lahat?
Hindi ko na napigilan ang naging pagngiti.
Is this it? Sign na ba 'to na malapit nang bumalik ang lahat sa dati?
Please naman Papa God, regalo mo na po 'to samin.