"Why didn't you tell us?" May awtoridad sa boses ni Ream pero puno pa rin 'yon ng pag-aalala. They are still twin.
Umiling-iling habang nag-uunahan din sa pagtulo ang luha ni Francine.
"It's not about the bomb k-kuya. It's about all of you, gusto ko kayong maging masaya at nakikita ko 'yon. And I d-don't want to ruin that happiness. Saka wala naman na tayong magagawa, it's tiny, kahit anong gawin niyo, kahit anong devices ay hindi niyo makikita ang bomba sa loob ng katawan ko. I chose this happiness over that bomb na lalo lang tayong pahihirapin, I chose to be here with all of you. Your happiness is my happiness too."
Napapikit ako ng mariin sa mga sinabi ni Francine. Gustong-gusto ko magalit. Wala na bang katapusan 'to?!
"But still—" Hindi natuloy ang pagsasalita ng asawa ko dahil pinutol kaagad siya ni Francine.
"I just want a hug, please. Ito yung kinakatakot ko— ang malaman niyo. Gusto ko lang ay ang makasama kayong lahat." Naunang lumapit sa kanya si Celestine at niyakap ito.
Sumunod ako, sina Steel, Nick, at Clinton.
Nang magkakayakap na kaming lahat ay napatingin kami sa lalaking parang bato na nakatayo pa rin.
Pinanliitan ko siya ng mata.
"What?" he mouthed at me. We're all looking at him now.
Ako na ang lumapit kay Ream at hinila siya papunta sa yakap namin.
Pagkatapos ng yakap ay nag-uusap-usap kami para sa susunod naming plano. And of course, we comfort Francine, hindi ito madali para sa aming lahat, especially for her.
And I don't know, I am afraid now of being happy. Palagi na lang, sa tuwing sasaya kami o ako, iba yung bawi, iba yung sakit na ibabalik sa amin... hindi namin kakayanin yung bawi dahil lang sa naging masaya kami.
Why is it hard to be happy? Bakit pagkatapos mong sumaya, mas malala yung sakit na babawiin sayo.
Minsan iniisip ko na sana normal na lang kaming mga tao, na sana kung magkakaroon man kami ng suliranin ay yung maso-solusyunan agad. Hindi yung ganito. Sobrang hirap.
Nagsimulang mag salita si Clinton about sa bomba.
"So why they planted the bomb only to Francine? Is it confusing? Anim kayo lahat no'n, bakit kay Francine lang?" he asked. Naiintindihan ko yung tanong niya, dahil wala siyang masyadong alam sa nangyari sa nakaraan. Pero sa amin, alam na namin.
"Because Marco need us Five, me, Celestine, Trixy, Nick and Ream nfor their research so they can't kill us," pagpapaliwanag ni Steel kay Clinton na tumango-tango.
"Then what really Marco's want? They are still chasing all of you, 'di pa ba sapat yung pag dakip niya sa inyo ng siyam na taon?" tanong muli ni Clinton.
"Nope, because the anlysis data of their research is in me. I didn't give it to them for us to live. And here we are, tumakas kami matapos ang siyam na taon ng pagkakatulog." Ako na ang siyang nagpaliwanag.
"Yung sa research? Baka nasa analysis data mo Trixy kung tungkol saan ang research," pag singit ni Nick nang marinig niya sa akin ang tungkol sa analysis data.
I looked at him and shooked my head. "None, it's just letters, numbers, formulas and so on that I can't understand. I think it's just a process, hindi nalagay doon kung ano talaga ang ginagawa nilang research.But remember before we fell sleep for nine years? I talk with Marco before, and I just came up with the thought na kayang bumuhay ng tao ang research nila— but is it possible? I'm still not sure. Marami ng kasinungalingang sinabi si Marco matupad lang ang lahat ng gusto niya, kaya hindi ko alam kung totoo nga ba ang sinabi niya."
Narinig ko ang mga pagbuntong hininga nila nang marinig ang sinabi ko. Nakita ko pang humilig sa sofa si Steel bago ito muling nag salita.
"Wala ba sa inyong nakakaalam about sa research? We need to give each others informations, at saka natin pagtagpi-tagpiin."
Napakapit ako sa braso ni Ream at hinilig ang aking ulo sa kanyang balikat. I want to be at peace while talking about this matter, and Ream my husband is my peace.
"We, Nick and Steel were from the side of Marco before, we pretended that we were on his side before," pagsisimula ni Ream na nasa tabi ko.
Nakita ko ang pag tango ni Nick na parang may inaalala sa nakaraan. "Ream was right, but as far as I remember walang binanggit si Marco sa amin tungkol sa kung ano talaga ang magiging end game ng research niya. Ikaw Trixy? Wala ka bang nalalaman? Nasa parents mo ang pinaka analysis data ng buong research, it means your parents is the center of this research."
Napayuko ako sa pag tanong sa akin ni Nick. Wala akong maitulong. "I'm sorry, I don't know anything, my parents hides everything to me. Ang naalala ko lang ay yung mga bata na magkakasama tayong lima. Other than that, about the research... wala na akong alam."
Namayani ng ilang segundo ang katahimikan sa kinaroroonan namin, nang may marinig kaming tumikhim at lahat ng tingin namin ay napunta sa kanya.
Celestine intertwined her both hands na nakapatong sa kanyang mga hita.
Lumingon si Steel sa kanya na katabi niya lamang. "If you can't, don't force yourself." Worry is evident on Steel's voice because we all know that Celestine's past traumatized her.
I heard Celestine heavy sighed and saw how she hardly closed her eyes, nakita ko kung paano niya pakalmahin ang kanyang sarili.
She open her eyes again and gazed directly at Steel's eyes. "No Steel, I need to do this for us, and I want to be free from my past." Then she shifted her head at us. "My own father..." she started.
And she continued. "Ream and Francine's parents, Nick's mother, Steel's Father, Trixy's parents and my father, they were friends before. They all planned about their research, and it started to us. Mga sarili nilang anak ang ginamit nila, kaya may kakaiba sa dugo natin dahil simula nang pinanganak tayong lahat ay may nilagay na sila sa dugo natin, and it make us different to other people. Pero nabago lahat dahil minahal pa rin kayo ng mga magulang niyo, except my father na gustong ituloy ang nasimulan nila."
Biglang sumingit si Clinton ng panandaliang huminto sa pagsasalita si Celestine. "Pero bakit kayo ginamit ng mga magulang niyo? Why not other babies na pwedeng salinan ng dugo kung anong chemical man 'yon."
Celestine smiled bitterly. "When our parents was in their teenage years, no one believe about their proposal research. No one sponsor and support them. Their research is not easy, sinimulan nilang lahat sa mga sarili nila ang pagsasalin ng formula para makuha ito ng magiging anak nila, at doon na nila sisimulan ang proseso— sa bawat paglaki namin. Pero nangyari nga ang 'di inaasahan." Lumingon sa akin si Celestine. "Tinakas ng mag asawang Montilla si Trixy, at doon na nagkagulo lahat."
Lahat kami ay naliwanagan na sa mga sinabi ni Celestine. Taimtim lang kaming lahat na nakikinig sa kanya.
"Pero bakit alam mo lahat 'yan?" tanong ni Francine na kanina pang tahimik na nakikinig habang nakaangat ang paa sa sofa na yakap-yakap niya.
Doon na namin nakita ang mga luha na tumulo sa mga mata ni Celestine. Agad na dinaluhan at hinaplos ni Steel ang likod ni Celestine.
"Because I want to be a scientist like my father, kaya nasabi niya sa akin ang iba sa plano niya dahil inakala niya na matutulungan ko siya hanggang sa paglaki ko— hanggang sa nasaksihan ko kung paano na tumutol lahat ng mga magulang niyo sa mga plano nila. Inggit na inggit ako sa inyong lahat dahil nakita ko kung gaano kayo kamahal ng mga magulang niyo. Hindi katulad ko na kahit sinusunod ko ang mga gusto ng sarili kong ama ay nagawa niya akong saktan, araw-araw ay pasakit sa akin at ng kuya Nolan ko ang naranasan namin sa kanya. It made me traumatized." Huminga siya ng malalim, pinahid ang mga luha sa pisngi, at nagsalitang muli. "Hanggang sa dumating ang araw na tinakas si Trixy, may mga buhay na nawala, may mga nag sakripisyo, and it made me realized kung gaano na nila kagusto itigil ang nasimulan nila. At doon na ako namulat, kinuha ko na ang tsansa na 'yon at tumakas din ako, kuya Nolan helped me, pero 'di siya sumama sa akin."
Mas lalo akong nalinawan sa mga nangyari.
"Alam mo ba ang pinaka research nila Celestine?" I asked.
"Nope, simula nang sinasaktan na ako ng sarili kong ama dahil sa hindi ko na pagpayag sa mga gusto niya, ay wala na siyang nasabi sa akin. I'm sorry." Yumuko siya at tumahimik muli.
Ngumiti ako at pilit na inabot ang kamay niya. "Don't say sorry, you helped us a lot. Saka mabuti at hindi ka sumunod sa ama mo."
Umangat ang ulo niya at nagkatitigan kami. Nakita ko na rin ang unti-unting pagsilay ng ngiti sa kanyang labi.
Pero hindi ko maiwasan isipin kung ano ang sakripisyo na ginawa ng mga magulang ko para sa akin. Sobrang swerte ko sa kanila.
Naawa ako kay Celestine at Nolan... si Nolan, ano kaya ang ginagawa at iniisip niya ngayon? Kumusta siya? Alam kong katulad ni Celestine ay mabait din si Nolan, pero bakit sumama siya sa ama niyang napakasama? I don't want to judge him easily, baka may mga reasons din siya kaya nagawa niya 'yon.
"Ngayon ay may mga alam na tayo. We need to stop Marco as much as possible, kailangan natin siyang unahan bago niya pa tayo makuha." Lahat ay nagtanguan at sumang-ayon kay Nick.
"Tomorrow, we will go to his place. Hindi na tayo pwedeng mag aksaya ng oras dahil may alas siya sa atin," seryosong sabi ni Ream at tumingin sa gawi ni Francine na tahimik pa rin. I saw the glint of worry in his eyes.
"Right. Me, Ream and Steel, may alam na kami sa science laboratory ni Marco. It's big and it's like a small city. But we know about the place since we were at that place before. While we are on the ride tomorrow we will explain the whole place."
Nag sang-ayon kaming lahat sa plano namin.
Nag usap-usap pa kami sa mga maaring gawin at maidadag sa plano hanggang sa napagpasyahan na naming magpahinga, para sa mahabang araw para bukas.
Lahat ay naka alis na sa kwarto, pero tinawag ko ang atensyon ni Clinton.
"Clinton." Agad siyang huminto patungo sa pintuan at nilingon ako.
"Why?" he asked.
I held his hand. "You are out from this chaos, you can go now tomorrow. You don't need to go to us. This is dangerous, and I don't want you to drag on this. And thank you so much for helping us.
I saw him smiled. "Nope, I'll go with you. Kabayaran ko na 'to sa lahat ng kasalanang nagawa ko noon sayo at sa pamilya mo. Isa rin ito sa pasasalamat ko sa mga magulang mo, because they took care of my father and me. And I'll do this because you know that I love you."
Agad ko siyang niyakap ng mahigpit. "Thank you Clinton, and I am sorry because I can't reciprocate your feelings."
Alam ko kung gaano kasakit sa parte niya ang paulit-ulit kong pag tanggi sa kanya. He deserves a woman that will love him, bakit 'di niya 'yon nahanap ng siyam na taong wala ako? Pero na realize ko na baka mahal niya pa rin ako, he just accepted it na wala ng pag-asa— and it saddened me more, bakit ako pa na paulit-ulit lang na sinasaktan siya? Sana ay nahanap niya na ang para sa kanya.
Naramdaman ko ang pag yakap niya pabalik sa akin. "I understand, and I already accepted it. I just want you to be happy— that way I am happy too."
Nagyakap pa kami ng ilang segundo hanggang sa may marinig kaming tikhim, kaya naghiwalay din kami kaagad.
"Hinayaan ko na kayo mag-usap, sobra na kung ilang oras mo pang yayakapin ang asawa ko. You can go now," Ream uttered in a monotone voice.
Hindi pinansin ni Clinton ang sinabi ni Ream. He smiled at me and tapped my shoulder. "Your husband is possessive, baka mabugbog ako ng 'di oras. I'll go now, mag pahinga ka na."
Nang tuluyang makaalis na si Clinton ay sinara niya na rin niya ang pintuan ng kwarto.
"Tsk." Agad akong lumapit kay Ream at niyakap siya.
Ngumuso ako pero 'di matatago ang ngiti ko. "I am your wife now, ano pang inaano mo diyan."
He just kissed my lips and I responded from his kisses.
"I let him talked and hugged you, I just can't help it now that I know that he still loves you. I will try to understand it, but I have limitations. Yet, want to apologize if it makes you uncomfortable."
Napangiti na lang ako. "Apology accepted. Just stay calm, alright? I am yours, so don't overthink too much."
After that we took a bath at naglinis. Nauna akong maglinis ng sarili, bago siya.
Pagkatapos namin ay nahiga na kami sa king size bed namin.
Ginawa kong unan ang kanang braso ni Ream at niyakap siya.
Naamoy ko pa ang familiar niyang amoy na nakakaadik.
Sinubsob ko ang mukha ko sa dibdib niya nang maramdaman ko ang yakap niya sa akin.
"Paano na Ream? Hindi na sigurado ang buhay natin simula bukas... what are we going to do?" Bakas ang pangamba at takot sa boses ko.
"Gagawin natin ang lahat-lahat. And we will survive this, alright? I want to create a family with you, and we will have a dozen kids." Natawa ako sa huli niyang sinabi.
"Dosena talaga? You think makakaya ko 'yon?" natatawa kong tanong.
"We'll see that after we cope up this dilemma." Napalabi ako nang may maalala na naman.
"Paano kung hindi ako mabubuhay? Paano kung—"
"Shh, don't say that, your husband will always there for you. I promise. I love you." Naramdaman ko ang marahang haplos niya sa akin.
"I love you," I whispered.
Napapikit ako nang mariin at hindi namalayan na nakatulog na ako.
But before I drown by my sleep... all I think is I hope everything will be fine after this.
--
HartleyRoses