အေမတို႕နဲ႕ တစ္ရက္ေလာက္ ထမင္းအတူစားၾကရေအာင္ဆိုတဲ့ ေမာင့္ရဲ႕အထူးတလည္ေတာင္းဆိုခ်က္ေၾကာင့္ စိတ္မပါေသာ္လည္း တစ္ေန႕မဟုတ္တစ္ေန႕ေတြ႕ရမွာပဲဆိုတဲ့စိတ္နဲ႕ ဒီေန႕ ရာျပည့္ ခိုင္ၿမဲရဲ႕အိမ္ကို ေရာက္လာခဲ့သည္ ။ ေမာင္က သူ႕ကို အိမ္ထိလာႀကိဳၿပီး ေခၚလာလို႕ ေယာင္ေတာင္ေတာင္ေတာ့္ ျဖစ္မေနေပမယ့္ ေမာင္တို႕ၿခံထဲေရာက္တာနဲ႕ စိတ္က အနည္းငယ္ေလးလံလာတာ အမွန္ပင္ ။ ေမာင့္ေမေမနဲ႕ေတြ႕ရင္ သူ ေလးစားသမႈကို ျပရမွာလား ၊ ဒါမွမဟုတ္ ပံုမွန္အတိုင္းပဲ ႏူတ္ဆက္ရမွာလား စိတ္က ေ၀ခြဲမရဘဲ ဇေ၀ဇ၀ါနဲ႕ ။ ေမာင့္ေမေမနဲ႕သူ႕ၾကား ကိစၥတစ္ခ်ိဳ႕က ေတာ္ေတာ္ေလး အက်ည္းတန္ခဲ့သည္မဟုတ္လား ။
" ကေလး ......... အဆင္မေျပဘူးဆိုုရင္ေတာင္ ခဏေလးသည္းခံေပးပါေနာ္ ။ ေမေမက ကေလးနဲ႕တစ္ခါေလာက္ ေတြ႕ခ်င္ေသးတယ္လို႕ ေျပာလို႕ ။ သူ ကေလးကို ေနရထုိင္ရခက္ေအာင္ေတာ့ လုပ္မွာမဟုတ္ပါဘူး "
" အင္းပါ ...... ငါအဆင္ေျပတယ္ "
အသက္ကို ၀၀ရွဴရင္း ေမာင့္ကိုဆုပ္ကိုင္ထားတဲ့လက္ကို လႊတ္ကာ အိမ္ထဲကို အတူလိုက္၀င္လုိက္သည္ ။ အိမ္ထဲ၀င္တာနဲ႕ ေမာင့္ရဲ႕ေမေမနဲ႕ေဖေဖက ဧည့္ခန္းမွာ ထိုင္ေနတာကို ျမင္လိုက္သည္ ။ သူ႕ကိုျမင္ေတာ့ ေမာင့္ေဖေဖက အလုိက္သင့္ၿပံဳးျပပါသည္ ။ ေမာင့္ေမေမလည္း အရင္တုန္းက ေတြ႕ခဲ့ဖူးတဲ့ မ်က္ႏွာနဲ႕ျခားနားစြာ သူ႕ကိုၿပံဳးျပႏူတ္ဆက္သည္ ။
" သားတို႕ ေရာက္လာၾကၿပီလား .........."
" ဟုတ္ ......... ကိုကိုေကာ ေမေမ "
" မင္းအကိုႀကီးလား အလုပ္သြားတယ္ ။ အေရးႀကီး ကိစၥရွိလို႕တဲ့ "
ကိုကို အိမ္မွာမရွိတာကိုပဲ သူေက်းဇူးတင္မိသည္။ မဟုတ္ရင္ ကေလးပိုၿပီး အေနရခက္ေနမွာ ။ ခိုင္ၿမဲ ရာျပည့္လက္ကို ဆြဲရင္း ေမေမတို႕ေရွ႕ ၀င္ထိုင္လုိက္သည္ ။
" ေမေမနဲ႔ စကားေျပာႏွင့္က်ဦး ။ ေမာင္ ကေလးစားဖို႕ တစ္ခုခုု သြားျပင္လိုက္မယ္ "
" မဟုတ္တာ ...... ဒီအတိုင္းလည္း အဆင္ေျပတာကို ။ ငါ မနက္စာ စားလာတယ္ "
" ခဏေလးေစာင့္ ........ ေမာင္ ကေလးအတြက္ ညကတည္းက ၀ယ္ထားတဲ့ မုန္႕ေတြရွိတယ္ "
ေျပာမရတဲ့အဆံုး ရာျပည့္ ေမာင့္ကို လြတ္ထားလုိက္သည္ ။ ေမာင့္ေဖေဖကေတာ့ အေနေအးသူပီပီ စကား တစ္ခြန္းစ ႏွစ္ခြန္းစေျပာၿပီးေနာက္ အလုပ္နဲ႕ပက္သက္တဲ့ ဖုန္းလာလို႕ဆုိၿပီး ထသြားသည္ ။ က်န္ခဲ့တာက သူရယ္ ေမာင့္ေမေမပင္ ။
ေဒၚလြင္မာသည္ နဂိုျပင္ဆင္ထားတဲ့ စိတ္အတိုင္း မာနစိတ္ေတြ အကုန္ေလ်ာ့ခ်ကာ ရာျပည့္ကို ေတာင္းပန္သလို ၾကည့္လာသည္ ။
" သား ............ အန္တီ့ကို စိတ္နာေနလား ........."
" ဗ်ာ .................. "
" အန္တီ အရင္က မင္းအေပၚ ေျပာခဲ့ဆိုခဲ့ လုပ္ခဲ့မိတာေတြအတြက္ သားလည္း ေတာ္ေတာ္ေလး စိတ္ဒုကၡေရာက္ခဲ့ရမွာပဲ ။ အန္တီ့ကို မုန္းခ်င္လည္း မုန္းေနခဲ့မွာပဲ ။ ဒီအတြက္ အန္တီမင္းကို ေတာင္းပန္ပါတယ္ ။ အန္တီက ကိုယ့္အတၱနဲ႔ကိုယ္ သားတို႕ရဲ႕ခံစားခ်က္ကို ထည့္မတြက္ဘဲ တစ္ဖက္သတ္ပိတ္ပင္တားဆီးခဲ့မိတယ္ ။ လြန္ခဲ့တဲ့ ၂ ႏွစ္ေလာက္က ျဖစ္ခဲ့တဲ့ ကိစၥၿပီးေနာက္ အန္တီ့သားေလးကိုၾကည့္ၿပီး ေတာ္ေတာ္ေလး ေနာင္တရခဲ့တယ္ ။ သားကို ရွာၿပီးေတာင္းပန္ဖို႕ေတြးမိေသးေပမယ့္ အန္တီမရွာႏိုင္ခဲ့ဘူး "
လူႀကီးတစ္ေယာက္က ခုလိုနွိမ့္ႏွိမ့္ခ်ခ်ေျပာလာေတာ့ ရာျပည့္ အနည္းငယ္ ရိူးတိုးရွန္႕တန္႕ျဖစ္ကာ ေနရထိုင္ရခက္လာသည္ ။ ေမာင့္ေမေမက ဘယ္ေလာက္ပဲ သူ႕ကို နစ္နစ္နာနာေျပာဆိုဆက္ဆံခဲ့သည္ဆိုဦးေတာ့ သူက ေမာင့္ေမေမေလ ။ ေမာင့္ေမေမ စိတ္ခ်မ္းသာရင္ ေမာင္လည္း စိတ္ခ်မ္းသာရမယ္ ။ သူက ေမာင္နဲ႔ပက္သက္ရင္ အားလံုးကို ေမ့ပစ္ေပးႏိုင္ပါသည္ ။
" ဒီကိစၥေတြကို ကြ်န္ေတာ္ ေမ့ပစ္လုိက္တာ ၾကာပါၿပီ ။ မိခင္တစ္ေယာက္အေနနဲ႔ မသင့္ေတာ္ဘူးလို႕ ထင္လို႔ တားဆီးရာကေန လုပ္ခဲ့မိတဲ့အရာေတြအတြက္ ကြ်န္ေတာ္ နားလည္ပါတယ္ ။ ခုမွမဟုတ္ပါဘူး ...... အန္တီ့ကို ကြ်န္ေတာ္ ဘယ္တုန္းကမွ အျပစ္မျမင္ခဲ့ပါဘူး ။ ကြ်န္ေတာ္ကသာ ေတာင္းပန္ရမယ့္သူပါ ။ အရင္တုန္းကေကာ အခုခ်ိန္မွာပါ ခိုင္ၿမဲကို,ကို လက္မလႊတ္ႏိုင္ခဲ့တဲ့ ကြ်န္ေတာ့္ကို ခြင့္လႊတ္ေပးပါ ။"
ရာျပည့္ ထိုင္ေနရာမွ ထရပ္ကာ ေဒၚလြင္မာ အနီးကို ေလွ်ာက္သြားလုိက္သည္ ။ ၿပီးေနာက္ လက္ကိုေပါင္ေပၚတင္ထားကာ ဒူးေထာက္ထိုင္ခ်လိုက္သည္ ။
" ဘာလုပ္တာလဲ .......... ဘာကိစၥ ဒီလို ............."
ေဒၚလြင္မာ အံၾသတႀကီးနဲ႕ဆိုေနတုန္း မီးဖိုခန္းထဲက ခိုင္ၿမဲသည္ မုန္႕ထည့္ထားသည့္ ပန္းကန္ျပားကို ကိုင္လွ်က္ ေျပးထြက္လာသည္ ။ ျဖစ္စဥ္အစအဆံုးကို မသိမျမင္ေပမယ့္ သူ႔မိခင္ေရွ႕ ကေလး ဒူးေထာက္ထိုင္ေနသည္ကိုျမင္ေတာ့ လူက ထူပူသြားသည္ ။
" ကေလး ........ ဘာလုိ႕ ဒူးေထာက္ေနတာလဲ ။ ေမေမ ...... သူ႕ကို ဘာေတြ ေျပာလိုက္ျပန္ၿပီလဲ "
" ေမေမ သူ႔ကို ဘာမွမေျပာပါဘူး ။ ဒါက နားလည္မႈ လြဲေနတာ "
သားျဖစ္သူ ေဒါသတႀကီးေျပာဆိုလာတာကို ေဒၚလြင္မာ ကပ်ာကယာထျငင္းသည္ ။ ဒူးေထာက္ထိုင္ေနသည့္ ရာျပည့္သည္ လိုရင္းကိုမေရာက္ႏိုင္ဘဲ ၾကားမွာ ဒရာမာ၀င္ခင္းေနသည့္ သားအမိေၾကာင့္ ဘယ္ကစေျပာရမွန္းမသိ ၊ ေမာင့္ကိုလက္ကို ေဆာင့္ဆြဲကာ သူနဲ႕အတူ ဒူးေထာက္ထိုင္ခ်ေစၿပီး သူ႔မ်က္္လံုးအစံုကိုမွိတ္ကာ အသံက်ယ္က်ယ္နဲ႕ေျပာလုိက္သည္ ။
" ကြ်န္ေတာ္တို႕ကို လက္ထပ္ခြင့္ျပဳပါ ........... အန္တီ ............."
" ဟုတ္တယ္ ...... သားတို႕ကို လက္ ........... ဘာ ............ ဘာႀကီး ..................... ကေလး ေမာင့္ကို အခု ေမေမ့ဆီက ေတာင္းရမ္းေနတာလား "
ေဒၚလြင္မာလည္း ဘုရားတမိသြားသည္ ။ ခိုင္ၿမဲကိုလည္း မယံုႏိုင္ျဖစ္ကာ ရာျပည့္ကို ၀ိုင္းစက္တဲ့မ်က္လံုးေတြနဲ႕ ၾကည့္ေနမိသည္ ။ ကေလး သူ႕ကိုလက္ထပ္ဖို႕ ေမေမ့ဆီက ခြင့္ျပဳခ်က္လိုလို႕လား ။
ခိုင္ၿမဲ ရာျပည့္အနားတိုးကပ္ကာ လက္တစ္ဖက္နဲ႕ကြယ္ၿပီး တိုးတိုးေလး ကပ္ေျပာလိုက္သည္ ။
" ကေလး ............. ေမေမက ဘယ္လိုေနေန ခြင့္ျပဳရမွာပဲ ။ ဒူးေထာက္စရာမွမလိုတာ ၊ ခြင့္ေတာင္းမိကာမွ ေစ်းကိုင္ေနဦးမယ္ ။ ထ .. ခံုမွာ ျပန္ထိုင္ရေအာင္ "
" ခဏေလးသည္းခံပါဦး ေမာင္ရယ္ ။ လူႀကီးေတြက သူတို႕ကို ဦးစားေပး တိုင္ပင္တာကို သေဘာက်ၾကတယ္ ။ ဒါေၾကာင့္ ေမာင့္အေမဆီက ခြင့္ျပဳခ်က္ ေတာင္းရေအာင္ "
ခိုင္ၿမဲ နားလည္သြားဟန္နဲ႕ ေခါင္းညိတ္လိုက္သည္ ။ ေမေမ့ကို ေမာ့ၾကည့္လိုက္ျပန္ေတာ့ ေမေမသည္ မထင္မွတ္ထားသည့္ အေျခအေနေၾကာင့္ စိတ္လႈပ္ရွားၿပီး ေျပာစရာစကားမ်ားေပ်ာက္ဆံုးသြားဟန္တူသည္ ။
ေဒၚလြင္မာ ရင္ဘတ္ကိုဖိရင္း အသက္ကို ၀ေအာင္ရွဴလိုက္သည္ ။ ဒီကိစၥကို အေစာႀကီးကတည္းက ေတြးမိၿပီးသားျဖစ္ေပမယ့္ သူမသားေလး ဒီလို ေတာင္းရမ္းခံရလိမ့္မယ္လို႕ေတာ့ မေတြးခဲ့ဖူးဘူးေလ ။ ၿပီးေတာ့ သားေလးက လက္ထပ္ဖို႕ အခ်ိန္မတန္ေလာက္ေသးဘူးဟု ထင္မိသည္ ။
" ခဏေလး ............. အန္တီ့ကို ခဏေလး စဥ္းစားခြင့္ျပဳ "
" ေမေမ ......... ကန္႕ကြက္တဲ့စကား မၾကားခ်င္ဘူးေနာ္ ။ ဒီတစ္ခါထပ္ၿပီးကန္႕ကြက္ရင္ သားအျဖစ္မွစြန္႕လႊတ္ေၾကာင္း ကိုယ့္သေဘာနဲ႕ကိုယ္ သတင္းစားထဲ ထည့္ပစ္မယ္ "
က်ဆင္းေနသည့္ေသြးေပါင္မ်ား ခ်က္ခ်င္းေဆာင့္တက္သြားတာလား ထင္မိတဲ့အထိ ေဒၚလြင္မာ မွင္တက္သြားသည္ ။ ဒီသားနဲ႕ ပက္သက္ရင္ ေလ်ာ့ၿပီးရင္း ေလ်ာ့ေလ်ာ့ေလ်ာ့ပဲ ။
ရာျပည့္ ေဒၚလြင္မာကို ခိုးၾကည့္ေနရင္း ခိုင္ၿမဲကို တီးတိုးေျပာလိုက္သည္ ။
" ေမာင္ ............ သေဘာမတူရင္ ၾကြက္ေဆးေသာက္ေသပစ္မယ္လို႕ ၿခိမ္းေျခာက္ေလ ။ ဒါက အရမ္းေပ်ာ့ေသးတယ္ "
" အဲ့ေလာက္ထိ မလိုပါဘူး ။ ေမေမ အရင္ကေလာက္ စိတ္မမာႏိုင္ေတာ့ဘူး"
သူ ရာျပည့္ကို တိုးတိုးေလး ျပန္ကပ္ေျပာကာ မိခင္ျဖစ္သူကို သြားၿဖီးရယ္ျပလိုက္သည္ ။ ေနာက္ဆံုး မတတ္တာစြာနဲ႕ ေဒၚလြင္မာသည္ သက္ျပင္းအရွည္ႀကီးခ်ရင္း အိမ္ေပၚထပ္ကေန ျပန္ဆင္းလာသည့္ ခင္ပြန္းျဖစ္သူကို ေခၚလိုက္သည္ ။
" ေယာက်ာ္းေရ .......... ဒီလာပါဦး ။ ေတာ့္ရဲ႕သား လင္ေကာင္းသားေကာင္းရတာကို ဂုဏ္ျပဳေပးဖို႕ လာပါဦး "
" ေဟ.................... "
ေမာင့္ေဖေဖဆီက အာေမဋိတ္သံထြက္လာၿပီးေနာက္ ရာျပည့္နဲ႕ခိုင္ၿမဲဆီက ရယ္သံၿပိဳင္တူ ထြက္လာေလသည္ ။ ႏွစ္ဦးသား ထိုင္ခံုမွာ ျပန္လည္ထိုင္ေနၾကၿပီးေနာက္ ေမာင့္ရဲ႕မိဘႏွစ္ပါးေရွ႕မွာ သူတို႕ရဲ႕အနာဂတ္ေရွ႕ေရးအတြက္ စြဲထားသည့္ အစီစဥ္ေတြကို ခ်ျပလုိက္သည္ ။
ဒီေလာက္ဆိုရင္ သူတို႕ႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ ဇာတ္လမ္းေလးက ပံုျပင္ထဲကလို Happy Ending ျဖစ္သြားေလာက္ၿပီထင္တယ္ ။
***************
မနက္ျဖန္ဆို ရာျပည့္ UK ကိုသြားမယ့္ေန႕မလို႕ ဒီေန႕ကတည္းက အားလံုးကုိ အဆင္သင့္ျဖစ္ေအာင္လုပ္ထားၿပီး သိမ္းဆည္းစရာရွိတာကို သိမ္းဆည္းေနလိုက္သည္ ။ ခိုင္ၿမဲ မ်က္ႏွာမေကာင္းေပမယ့္ တားပိုင္ခြင့္လည္းမရွိတာမို႕ စိတ္မပါတပါနဲ႕ ပစၥည္းေတြကို ေနရာေရြ႕ကူလိုက္သည္ ။
ေန႕တစ္ပိုင္းေလာက္ ပစၥည္ေတြ သိမ္းဆည္းၿပီးတာနဲ႕ ရာျပည့္ အေအးႏွစ္ခြက္ယူၿပီး ခိုင္ၿမဲ ထိုင္ေနတဲ့ဆီေလွ်ာက္လာကာ ယွဥ္တြဲထိုင္လိုက္သည္ ။
" ေမာင္ ......... နည္းနည္းၿပံဳးပါဦး ။ မသိရင္ ရည္းစားက ပစ္သြားလို႕ က်န္ခဲ့တဲ့ ရုပ္နဲ႕ "
" မဟုတ္လုိ႕လား ......... ကေလးမရွိရင္ ေမာင္ ဘယ္ေလာက္ထိ လြမ္းေနမယ္ မသိလို႕လား "
ရာျပည့္ ခပ္ဟဟပင္ရယ္ရင္း ခိုင္ၿမဲရဲ႕ လက္ဖ၀ါးနဲ႕ သူ႕လက္ဖ၀ါးကို ထပ္တူက်ေအာင္ယွက္ထားရင္း ခိုင္ၿမဲပုခံုးေပၚမွီအိပ္ေနလိုက္သည္ ။
" ေမာင္ ............ "
" ေျပာ .............."
" ငါ မရွိရင္ ငါ့ကို တကယ္လြမ္းေနမွာလား "
" မလြမ္းဘဲ ရွိမွာလား ။ သြားေတာင္ မသြားေစခ်င္တာကို "
" တကယ္ မသြားေစခ်င္ဘူးလား ။ လံုး၀ မသြားေစခ်င္တာလား "
ခိုင္ၿမဲ တခဏေတာ့ ၿငိမ္သက္သြားသည္ ။ တကယ္မသြားေစခ်င္ေပမယ့္ ကေလးရဲ႕ ရည္မွန္းခ်က္ေတြကို သူ မတားဆီး မပိတ္ပင္ရက္ပါ ။ သူ႕ေၾကာင့္ ကေလးရဲ႕တက္လမ္းေတြ အမ်ားႀကီး ပိတ္ေနခဲ့ၿပီးၿပီ ။ ဒီထက္ပိုတားဆီးမယ္ဆို သူ႕ေလာက္ အတၱႀကီးတဲ့သူ ကမၻာေပၚမွာ ရွိေတာ့မွာ မဟုတ္ဘူး။
" စီစဥ္ထားၿပီးၿပီဆိုေတာ့ သြားပါ ။ ဒါေပမယ့္ ေမာင့္ကို အၿမဲသတိရေနေပးေနာ္ ။ လံုး၀ မေမ့ပစ္ရဘူး။ အဆက္သြယ္ မျဖတ္ရဘူးေနာ္ ။"
" ငါ ေမာင့္ကို လက္ေဆာင္ေပးစရာရွိတယ္ "
ရာျပည့္ အိတ္ကပ္ထဲက ကားေသာ့ကို ႏိူက္ယူၿပီး ခိုင္ၿမဲလက္ထဲ ထည့္ေပးလုိက္သည္ ။
" ငါအခုသံုးေနတဲ့ကားက ၀ယ္ထားတာ မၾကာေသးဘူး ။ ေမာင္ အဲ့ဒီကားကို ယူသံုးလုိက္ "
" အာ ...... မယူဘူး ။ ေမာင္ သိပ္မၾကာခင္ ကားျပန္၀ယ္မွာ ။ ကေလးရဲ႕ ပစၥည္းတိုင္းကို ေမာင္မွ်သံုးခဲ့ေပမယ့္ ကားေတြ အိမ္ေတြကုိေတာ့ ကေလးမရွိတဲ့အခ်ိန္ ယူမထားခ်င္ဘူး "
ခိုင္ၿမဲ ရာျပည့္လက္ထဲ ကားေသာ့ကို ျပန္လည္ထိုးထည့္ေပးရင္း ျငင္းဆန္လိုက္သည္ ။ မလိုအပ္လုိ႕မဟုတ္ ၊ ကေလးကို ခ်စ္တာေၾကာင့္ အထူးခံစားခြင့္ေတြရတယ္လို႕ ကေလးရဲ႕မိဘေတြကို မျမင္ေစခ်င္ ။ သူကသာ ကေလး လိုအပ္တဲ့အရာေတြကို ျဖည့္ဆည္းေပးခ်င္သူပါ ။
ရာျပည့္ ခိုင္ၿမဲကို ေခတၱမွ်အကဲခတ္ၿပီးေနာက္ ပါးပါးေလးၿပံဳးရင္း ကားေသာ့ကို ျပန္လည္သိမ္းထားလိုက္သည္ ။ ထို႕ေနာက္ ခိုင္ၿမဲ ရင္ခြင္ထဲ အတင္းတိုး၀င္ကာ ပ်င္းရိတြဲစြာ သမ္းေ၀လိုက္သည္ ။
" အိပ္ခ်င္တယ္ ....... ေခ်ာ့သိပ္ "
"ေန႕ခင္ဖက္ႀကီး အိပ္မလုိ႕လား ။ ေခါင္းကိုက္ဦးမယ္ "
" ရတယ္ ......... ထလာရင္ တစ္ခုခုေသာက္လုိက္မယ္ "
ရာျပည့္သည္ ခိုင္ၿမဲရဲ႕ေပါင္ေပၚသို႕ ဦးေခါင္းကိုေရြ႕လ်ားလိုက္ၿပီး အိပ္ခ်လိုက္သည္ ။ သူ႔ရဲ႕ဆံပင္ေခ်ာင္းေတြၾကား လက္ေခ်ာင္းေလးေတြ၀င္လာၿပီး ပြတ္သပ္ေပးေနေသာေၾကာင့္ မ်က္လံုးေတြက ေမွးစင္းလာသည္ ။ အိပ္မေပ်ာ္သြားခင္စပ္ၾကား ၿပံဳးေယာင္သမ္းေနသည့္ ႏူတ္ခမ္းၾကားက စကားလံုးေတြက ဗလံုးဗထြးနဲ႔ထြက္လာသည္ ။
" ေနာက္ခါက် အခ်ိန္ရတိုင္း ဒီလိုဇိမ္ခံရမယ္ "
*********************
ဤခရီးတြင္ ရာျပည့္ကို ေလဆိပ္ထိ ခိုင္ၿမဲကိုယ္တိုင္လိုက္ပို႔ေပးခဲ့သည္ ။ ဒီတစ္ခါေတာ့ ရာျပည့္ အေနာက္ကို ျပန္လွည့္မလာခဲ့သလို ခိုင္ၿမဲကလည္း ရာျပည့္ေဘးမွာ တိတ္တဆိတ္နဲ႕ ပါမလာခဲ့ပါ ။ ခရီးတိုတစ္ခုလုိ သေဘာထားၿပီးေနာက္ အလြမ္းအေဆြးစကားေတြေတာင္ မ်ားမ်ားစားစား မေျပာျဖစ္လိုက္ၾက ။ ေလယာဥ္ေပၚမတက္ခင္ထိ ေမာင္ သူ႕ကိုၿပံဳးျပႏူတ္ဆက္ေနခဲ့ေပမယ့္ သူ႕လက္ကို မလႊတ္ခ်င္လႊတ္ခ်င္လုပ္ေနသည့္ ေမာင့္ေၾကာင့္ သြားရမယ့္သူေတာင္ ၀န္ေလးေနမိသည္ ။ ဒါေပမယ့္ အခ်ိန္ေတြက မ်က္စိတစ္မွိတ္အတြင္း ကုန္သြားမွာပါ ။ အရာရာအားလံုး အဆင္ေျပသြားမွာပါ ။
ရာျပည့္ ထြက္သြားၿပီး ၃လ အၾကာမွာေတာ့ ခိုင္ၿမဲ လက္ရွိအလုပ္ကေနထြက္ၿပီး စားေမးပြဲေတြျပန္ေျဖသည္ ။ ရာျပည့္ကို ေစာင့္ေရွာက္ႏို္င္ဖို႕ဆိုရင္ သူ႕ဘ၀ကို ေအးေအးေဆးေဆးနဲ႕ျဖတ္သန္းဖို႕က မျဖစ္ေတာ့ ။ ေလာဘႀကီးႀကီးနဲ႕ ေျခလွမ္းက်ဲက်ဲေလွ်ာက္ရေတာ့မည္ ။
ေန႕စဥ္ေန႕တိုင္း Video Call ေခၚျဖစ္ၾကလို႕ သူတုိ႕ႏွစ္ဦးၾကားမွာ ေ၀းကြာေနတယ္လို႕ သိပ္မခံစားရေတာ့ဘဲ အခ်ိန္ၾကာလာတာနဲ႕ ေနသားၾကလာသည္ ။ အခ်ိန္နာရီေတြမတူၾကေပမယ့္ သူတို႕ရဲ႕ဆက္သြယ္မႈက ျပတ္ေတာက္မသြားပါ ။ တကယ္တမ္းေတာ့ ဒီေ၀းကြာမႈေလးက သူတို႕ႏွစ္ဦးၾကား ပိုမိုနီးစပ္ေစခဲ့သည္ ။ သူတို႕ရဲ႕ စိတ္ေတြကို ပိုမိုနီးစပ္ေစၿပီး တစ္ဦးေပၚတစ္ဦးပိုမိုနားလည္လာသည္ ။ ၿပီးေတာ့ ၁ ႏွစ္ဆိုေပမယ့္ ဒီအေတာအတြင္း ခိုင္ၿမဲ ပိုမိုၿပီး ရင့္က်က္လာ၏ ။
ဒီႏွစ္ ခရစ္စမတ္ ကေလးရွိေနရင္ သိပ္ေကာင္းမွာပဲလုိ႕ေတြးမိေပမယ့္ ကေလးက ျပန္လာမယ့္အေၾကာင္းကို အရိပ္အမြက္ေတာင္ မဟေသး ။
ကေလးရွိတတ္တဲ့ အခ်ိန္ကို ခန္႕မွန္းရင္း သူ စာေတြပို႕ထားမိသည္ ။
ကေလး ......... ျပန္မလာေတာ့ဘူးလား ။ ေမာင္ အရမ္းလြမ္းေနၿပီ ။
ၾကာၾကာပင္ မေစာင့္လိုက္ရ ကေလး ခ်က္ခ်င္း reply ျပန္လာသည္ ။
ေမာင္ ....... ငါ ဒီမွာ လပိုင္းေလာက္ ဆက္ေနဦးမယ္ ။ မၿပီးျပတ္ေသးတဲ့ ကိစၥေတြ ရွိေသးလို႕ ။ ငါလည္း ေမာင့္ကို လြမ္းတာပဲ ။ ေမာင္ ငါ့ကို နားလည္ေပးပါေနာ္ ။
ဘာလို႕ ထပ္ေနဦးမွာလဲ ။ ေျပာေတာ့ ၁ ႏွစ္ပဲဆို ။ ကတိမတည္ဘူး ......... ကေလးကို လိမ္ညာတယ္ ။ ျပန္မလာပါနဲ႕ေတာ့ .... ေနခ်င္သလုိေနပါ ။ ဒီကလူလည္း ေနခ်င္သလို ေနၿပီ ။
ခိုင္ၿမဲ စိတ္တိုတိုနဲ႕ ဖုန္းခ်လိုက္မိသည္။ ၿပီးေနာက္ ဖုန္းကို လက္တစ္ကမ္းအကြာမွာထားရင္း အိပ္ယာေပၚမွာ သူ လူးလိမ့္ေနမိသည္ ။ စိတ္မဆိုး စိတ္မေကာက္ခ်င္ပါဘူး ။ သူ႕အရြယ္က စိတ္ဆိုးစိတ္ေကာက္သင့္တဲ့အရြယ္လည္းမဟုတ္ ။ ဒါေပမယ့္ေလ သူ ကေလးကို ပိုၿပီးခ်စ္မိေလ တစ္ခုခုဆို အေတြးလြန္ၿပီး ပိုၿပီးပင္ပန္းလာတယ္ ။
Ringing.......
Ringing.........
Messenger ကေန ဆက္တိုက္ဆိုသလို ေခၚလာတဲ့ ဖုန္းသံေၾကာင့္ ခိုင္ၿမဲ ဖုန္းကို တစ္ခ်က္ယူၾကည့္လုိက္သည္ ။ ေခၚဆိုသူက ကေလးရဲ႕အေကာင့္ျဖစ္ေနလုိ႕ ခုိင္ၿမဲ ခ်က္ခ်င္းပင္ ဖုန္းခ်ပစ္ၿပီး mobile data ကိုပါ ပိတ္ခ်လိုက္သည္ ။
မသိဘူး.......... သူ အရမ္းကို စိတ္ေကာက္ေနမိၿပီ ။
ျပန္မလာနဲ႔ေပါ့ ............... ျပန္လာရင္ ေလဆိပ္ကို ဘယ္ေတာ့မွ သြားမႀကိဳဘူးမွတ္ ။
ဒါေပမယ့္ သူတကယ္မွားသြားခဲ့၏ ။ အဲ့ေန႕ကစ ၃ ရက္ေျမွာက္ေန႕အထိ သူ ကေလးနဲ႕ အဆက္အသြယ္မရေတာ့ ။ စိတ္ဆိုးေျပလုိ႕ သူ ကေလးကို message ေတြပို႕ထားေပမယ့္ reply ျပန္ဖုိ႕ေနေနသာသာ သူ႕စာေတြ seen ေတာင္မျဖစ္ေတာ့ ။ သူ စိတ္ဆိုးတာထက္ပို ကေလး သူ႕ကို စိတ္ဆိုးသြားတာလား။
သူ ကေလးကို ေတာင္းပန္တဲ့အေၾကာင္း စာေတြအမ်ားႀကီး ပို႕ထားခဲ့ေပမယ့္ ကေလးကေတာ့ ေနႏိုင္စြာပင္ စာေတြကို လံုး၀ဖြင့္မၾကည့္ခဲ့ ။ ဒါ သူမရွိလည္း ေနႏိုင္ၿပီလုိ႕ ဆိုလိုတာမ်ားလား ။ ေယာက်ာ္းတစ္ေယာက္ဆိုေပမယ့္ အေတြးေတြနဲ႕အတူ မ်က္ရည္ေတာ့ က်မိသား ။ သူ ကေလးကိုယံုပါတယ္....... တစ္ေန႕ ကေလး သူ႕ဆီကုိပဲ ျပန္လာမွာပါ ။
ဒီႏွစ္ေဆာင္းက အေအးလိႈင္းျဖတ္တာမလို႕ မထုတ္၀တ္ျဖစ္တာ ၾကာၿပီျဖစ္တဲ့ အေႏြးထည္အထူေတြကို ထုတ္၀တ္ရင္း ခိုင္ၿမဲ ညဖက္သင္ၾကားသည့္ ဘာသာစကား သင္တန္းကို သြားခဲ့ရသည္ ။
သင္တန္းက ျပန္လာေတာ့ Taxi ေပၚ မတက္ခင္ ေပါက္စီပူပူေလး ႏွစ္လံုးကို ၀ယ္ၿပီး သူ႕အိတ္ကပ္ထဲထည့္ကာ Taxi တစ္စီးကို တားစီးလိုက္သည္ ။ ေႏြးေနဆဲျဖစ္သည့္ ေပါက္စီႏွစ္လံုးကို ပလုပ္ပေလာင္းစားရင္း လူေျခရွဴပ္သည့္ ညေစ်းဖက္ကို အကဲခတ္ၾကည့္လုိက္သည္ ။ ဒီလိုခ်ိန္မွာ ကေလးရွိေနရင္ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ ျပည့္စံုေနလိမ့္မွာလဲ ။
သူ႕အျဖစ္က ဘာကိုပဲျမင္ျမင္၊ ဘာကိုပဲေတြးေတြး ရာျပည့္ကို ဦးစြာသတိရေနမိတတ္သည္ ။ ေပါက္စီစားလုိ႕ၿပီးတာနဲ႕ အသင့္ပါလာတဲ့ မွတ္စုစာအုပ္ကို ထုတ္ၾကည့္လို္က္သည္ ။ ဒီအသက္အရြယ္နဲ႕ အထက္တန္းေက်ာင္းသားေတြလို စာႀကိဳးစားရတာကလည္း မလြယ္လွ ။
" ဒီေနရာလား ..........."
Taxi သမားရဲ႕ အသံကိုၾကားမွ ခိုင္ၿမဲ သတိ၀င္ၿပီး ယာဥ္ေမာင္းကို ပိုက္ဆံထုတ္ေပးလိုက္သည္ ။
" ေက်းဇူးပါဗ် ..........."
အခ်ိန္အားျဖင့္ ည ၈ နာရီထိုးေတာ့မွာ ျဖစ္ေသာ္လည္း ေဆာင္းရာသီမလုိ႕လားမသိ ပိုၿပီး မုိးခ်ဳပ္ေနသည္ဟု ထင္ရသည္ ။ မည္မွ်ပင္ ညနက္သည္ ဆိုဦးေတာာ့ ဒီပတ္၀န္းက်င္မွာက တစ္ညလံုးနီးပါး လူသံေခြးသံေတြကို ၾကားေနရဆဲပင္ ။
ေဂ်ာက္ ........
အိမ္တံခါးကို ဖြင့္လိုက္ေတာ့ အခန္းမီးက လင္းေနၿပီးသားမလုိ႕ သူ တစ္ခ်က္ေတာ့ လန္႕သြား၏ ။ မသြားခင္က ေသခ်ာေပါက္ မိန္းခ်ခဲ့သည္ဟု ထင္မိေသာ္လည္း ယခုမူကာ အိမ္တစ္အိမ္လံုး လင္းထိန္ေနသည္ ။
Jingle Bells Christmas သီခ်င္းက အခန္းထဲမွာ တိုးတိုးေလးပ်ံ႕လြင့္ေနသည္ ။
ခ်က္ခ်င္းဆိုသလို သူ႕ႏွာ၀မွာ ဟင္းနံ႕သင္းသင္းကို ရွဴရူိက္မိ၍ ေခါင္းနပန္းေတြႀကီးလာၿပီး သူ အိမ္ေနာက္ေဖးကို ေျပး၀င္မိသြားသည္ ။
ပန္းကန္ခြက္ေယာက္ စီခ်ေနတဲ့အသံေတြကို ၾကားေနရၿပီး သူ ျမင္ရသည့္ လူတစ္ဦး၏ ေနာက္ေက်ာက သိပ္ကို ရင္းႏွီးေနလြန္းသည္ ။ အျမန္ေရာက္ခ်င္ေနသည့္စိတ္ေၾကာင့္ ေျခလွမ္းေတြက မမွန္ေတာ့ဘဲ ကမွဴးရွဴးထိုးပံုစံနဲ႕ အေလာတေကာေျပးသြားေတာ့ ၾကမ္းျပင္ေပၚက ပစၥည္းေတြနဲ႔ တိုက္မိေသးသည္ ။
" ျပန္လာၿပီလား .............. ေမာင္ "
သူတစ္ခ်ိန္လံုး လြမ္းဆြတ္ေနခဲ့ရသည့္ လူတစ္ဦးသည္ ထမင္းစားပြဲေပၚမွာ ဟင္းပြဲေတြ ခူးခပ္ေနကာ သူ႕ကိုျမင္ေတာ့ မအံၾသသြားသလို ရယ္ျပေနသည္ ။ သူ တေစၦေျခာက္ခံရတာလား ။ ဒါမွမဟုတ္ ကေလးကို အမွန္တကယ္ ျမင္ေနရတာလား ။
ဘာစကားမွ မဆိုႏိုင္ခင္ သူ ရာျပည့္ဆီကို အေျပးသြားၿပီး အားအင္အျပည့္ႏွင့္ လွမ္းဖက္လုိက္လို႕ ႏွစ္ဦးသား အရွိန္လြန္ၿပီး ၾကမ္းျပင္ေပၚကို ျပဳတ္က်သြားတဲ့အထိ ။
အင့္... ဘုတ္...........!
" အား ............ ေမာင္ ....... နာလုိက္တာ ၊ ဘယ္လိုျဖစ္ေနတာလဲ "
" တကယ္ပဲ ကေလး ျပန္ေရာက္ေနတာပဲ ။ ဘာလို႔ မေျပာမဆိုနဲ႕ ျပန္ေရာက္ေနတာလဲ ။ ေမာင့္ကို အသိေပးဦးမွေပါ့ ။ ေမာင္က ကေလးျပန္ေရာက္လာရင္ ေလဆိပ္သြားႀကိဳဖို႕အတြက္ ၀တ္စံုအသစ္ေတြေတာင္ ၀ယ္ထားတာ ''
ၾကမ္းျပင္ေပၚက ျပန္မထေသးဘဲ သူ ရာျပည့္ကို ဆက္လက္ဖက္တြယ္ထားဆဲပင္ ။ ေအာက္ကလူ အသက္ရွဴလုိ႕ အဆင္ေျပလား မေျပလား သူမသိ၊ ဖက္ထားသည့္ လက္အစံုကို လြတ္ထြက္သြားမွာစိုးသည့္အလား တင္းတင္းက်ပ္က်ပ္ ဖက္တြယ္ထားဆဲ ။
" Happy Christmas..... Darling ''
" ေအာ္... ခရစ္စမတ္မွန္းေတာ့ သတိရေသးတာပဲ ။ ေျပာပါဦး.... ဆိုင္းမဆင့္ဗံုမဆင့္ ျပန္လာရျခင္း အေၾကာင္းရင္း ''
" ေမာင့္ကို အံၾသေစခ်င္လို႕ေလ ။ ဘယ္ႏွယ့္လဲ ........... ခု ငါ့ကို ျမင္ေတာ့ ေမာင္ ဘယ္လုိခံစားရလဲ ....... ေပ်ာ္လား "
" ေမာင့္ကို ႏွလံုးခုန္ရပ္ၿပီး ေသေစခ်င္လုိ႕လား ။ ဘာလို႕ မေျပာမဆိုနဲ႕ လူကို အံအားသင့္ေအာင္ လုပ္ရတာလဲ "
" ၿပီးခဲ့တဲ့ ရက္ေတြတုန္းက စိတ္ေကာက္ၿပီး ဖုန္းဆက္တာကို မကိုင္တာ ဘယ္သူလဲ ။ ဒါေၾကာင့္ မွတ္ေလာက္သားေလာက္ေအာင္ ပစ္ထားလိုက္တာ ။ သူပဲ ျပန္မလာရင္ ဘာျဖစ္မယ္ ညာျဖစ္မယ္ဆိုၿပီး ၿခိမ္းေျခာက္ခဲ့ၿပီးမွ ။ ငါ့မွာ ဘယ္ေလာက္ထိ အေလာတေကာနဲ႕ ျပန္လာခဲ့ရတယ္မွတ္တုန္း "
ႏွစ္ဦးစလံုး ျပန္ထဖို႕မစဥ္းစားၾကဘဲ ၾကမ္းျပင္ေပၚ ေခြေခြေလးလဲွအိပ္ေနၿပီး ရာျပည့္ ခိုင္ၿမဲရင္ခြင္ထဲ ခို၀င္လိုက္သည္ ။ ဒီရင္ေငြ႕ကို သူ လြမ္းေနခဲ့တာေလ။ ခိုင္ၿမဲသည္ လေပါင္းမ်ားစြာ လြမ္းဆြတ္ေနခဲ့ရသည့္ ခ်စ္ရသူ နဖူးျပင္ေပၚ အနမ္းေႏြးေႏြးတစ္ပြင့္ေခြ်ရင္း ေအးစက္ေနတဲ့ လက္ေခ်ာင္းေလးေတြကို အာေငြ႕ေပးလုိက္သည္ ။
" ေမာင့္ဆီ ျပန္လာခဲ့ေပးတာ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ ။ ေနာက္တစ္ခါေတာ့ ဘယ္နည္းနဲ႕မွ မလႊတ္ႏိုင္ေတာ့ဘူး ။ ကေလးမရွိရင္ ေမာင္ တကယ္ရူးသြားမွာ "
" ရူးသြားတာကို ျမင္ခ်င္ပါတယ္ ။ ဒါဆုိ သြားလုိက္ပါဦးမယ္ "
ရာျပည့္ စေနာက္ၿပီး ခိုင္ၿမဲ ရင္ခြင္ထဲကေန ရုန္းထြက္ကာ ထထိုင္ေတာ့ ခိုင္ၿမဲပါ ထထိုင္ၿပီး ရာျပည့္လက္ေကာက္၀တ္ကို ဖမ္းဆြဲလုိက္သည္ ။
" ဒီလုိဘယ္ရမလဲ ......... လာစမ္း ၊ ဒီမွာ အလြမ္းေတြကို အတိုးနဲ႕တကြ ဆပ္ဖို႕ က်န္ေသးတယ္ "
ခိုင္ၿမဲ ရာျပည့္ မ်က္ႏွာကို သူ႕လက္ေခ်ာင္းေလးေတြနဲ႕ ညွပ္ယူၿပီး အနည္းငယ္ေျခာက္ေသြ႕ေနတဲ့ ႏူတ္ခမ္းပါးကို သူ႕ႏူတ္ခမ္းေတြနဲ႕ ထိေတြ႕ေစလုိက္သည္ ။ တန္ျပန္ေပးလာတဲ့ အနမ္းေတြက ခ်ိဳၿမိန္လြန္းလို႕ မည္သည့္စကားလံုးေတြနဲ႕ ႏႈိင္းယွဥ္ရမွန္း မသိေလာက္ေအာင္ပင္ ။ အားရေအာင္ နမ္းရိူက္ၿပီးေနာက္ ခိုင္ၿမဲသည္ ရာျပည့္ႏူတ္ခမ္းနားတစ္၀ိုက္မွာ ေပေရေနတဲ့ တံေတြးစေတြကို သူ႕လက္နဲ႕သုတ္ေပးရင္း ေနာက္ထပ္ အနမ္းတစ္ခုကို ဖြဖြေလး ေပးလုိက္သည္ ။
" ကေလးက ေမာင့္ကို လြမ္းလုိ႕လား "
" လြမ္းတာထက္ ပိုတယ္ ။ ေမာင့္ထက္ပိုၿပီး အေရးႀကီးတဲ့ အရာမရွိလုိ႕ ျပန္လာခဲ့တာ ။ အသက္ထက္ခ်စ္တယ္ဆိုတာ အပိုေျပာတာမဟုတ္ဘူး ။ ေမာင္က ေတာင္းဆိုရင္ ငါ့အသက္ကိုေတာင္ ေပးႏိုင္ပါတယ္ "
ခ်စ္ျခင္းေတြျပည့္၀ေနတဲ့ မ်က္၀န္းတစ္စံုက ခိုင္ၿမဲကို ရႊန္းရႊန္းစားၾကည့္လာၿပီး ႏူးည့ံတဲ့ စကားလံုးေတြကိုေရြးခ်ယ္ေျပာလာေတာ့ ခိုင္ၿမဲအဖို႕ ခုေနေသသြားရင္ေတာင္ ေနာင္တမရေတာ့ ။
" ေမာင့္ကို အဲ့ေလာက္ထိ ခ်စ္တာပဲလား ........."
" ငါက အခ်စ္ကိုကိုးကြယ္တယ္ .....ေမာင္ ။ ၿပီးေတာ့ ေမာင့္ကို ကိုးကြယ္တယ္ ။ ေမာင္ရွိမွ ငါျဖစ္တည္ႏိုင္မယ္လို႕ ယံုၾကည္မိတဲ့အထိပဲ "
အခန္းေလးက တစ္ဖန္ျပန္လည္တိတ္ဆိတ္သြားသည္ ။ သူတို႕ႏွစ္ဦးၾကားမွာ စကားလံုးေတြနဲ႕ သက္ေသျပဖို႕ မလိုအပ္ေတာ့ ။
ကေလးထက္ပို ေမာင္က အခ်စ္ကို ကိုးကြယ္မိတ့ဲသူပါ ။ ကေလးထက္ပို ေမာင္က ကေလးကို ကိုးကြယ္ေနမိတဲ့သူပါ ။
ခ်စ္တယ္ဆိုတဲ့စကားလံုးထက္ပို ပိုၿပီးခ်စ္ပါတယ္ ။ ျမတ္ႏိုးတယ္ဆိုတဲ့ စကားလံုးေတြထက္ပို ပိုၿပီး ျမတ္ႏိုးပါတယ္ ။
အရာအားလံုးထက္ပို ပုိၿပီးတန္ဖိုးထားပါတယ္ ။
ေမာင္ဟာေလ .......... ကေလး အတြက္ပဲ အသက္ရွင္သြားမယ့္ သူမ်ိဳးပါ ။
-------------------
26.8.2019
ၿပီးပါၿပီ ။ fic ေတြက အဆံုးသတ္ေရာက္တိုင္း ေပါ့သြားတယ္ဆိုတာ သိေလာက္မွာပါ ။ ေျပာရမယ္ဆိုရင္ fic တစ္ခု အဆံုးသတ္ခါနီးတိုင္း မအားလပ္ေစမယ့္ အေၾကာင္းရင္းေတြ အၿမဲေပၚလာတယ္ ။ ၿပီးေတာ့ ေရးေနရင္း လမ္းေပ်ာက္သြားတာမ်ိဳးလည္း မၾကာခဏ ႀကံဳရတယ္ ။ ဘာဆက္ေရးလို႕ ေရးရမွန္း မသိဘူး ။ ခဏေတာ့ စာေရးတာ နားမယ္ဗ်ာ ။ fic အေဟာင္းေတြကို ေသခ်ာေလး ျပန္စစ္မလို႕ ။
----------------------
[Unicode]
အမေတို့နဲ့ တစ်ရက်လောက် ထမင်းအတူစားကြရအောင်ဆိုတဲ့ မောင့်ရဲ့အထူးတလည်တောင်းဆိုချက်ကြောင့် စိတ်မပါသော်လည်း တစ်နေ့မဟုတ်တစ်နေ့တွေ့ရမှာပဲဆိုတဲ့စိတ်နဲ့ ဒီနေ့ ရာပြည့် ခိုင်မြဲရဲ့အိမ်ကို ရောက်လာခဲ့သည် ။ မောင်က သူ့ကို အိမ်ထိလာကြိုပြီး ခေါ်လာလို့ ယောင်တောင်တောင်တော့် ဖြစ်မနေပေမယ့် မောင်တို့ခြံထဲရောက်တာနဲ့ စိတ်က အနည်းငယ်လေးလံလာတာ အမှန်ပင် ။ မောင့်မေမေနဲ့တွေ့ရင် သူ လေးစားသမှုကို ပြရမှာလား ၊ ဒါမှမဟုတ် ပုံမှန်အတိုင်းပဲ နူတ်ဆက်ရမှာလား စိတ်က ဝေခွဲမရဘဲ ဇဝေဇဝါနဲ့ ။ မောင့်မေမေနဲ့သူ့ကြား ကိစ္စတစ်ချို့က တော်တော်လေး အကျည်းတန်ခဲ့သည်မဟုတ်လား ။
" ကလေး ......... အဆင်မပြေဘူးဆိုရင်တောင် ခဏလေးသည်းခံပေးပါနော် ။ မေမေက ကလေးနဲ့တစ်ခါလောက် တွေ့ချင်သေးတယ်လို့ ပြောလို့ ။ သူ ကလေးကို နေရထိုင်ရခက်အောင်တော့ လုပ်မှာမဟုတ်ပါဘူး "
" အင်းပါ ...... ငါအဆင်ပြေတယ် "
အသက်ကို ၀၀ရှူရင်း မောင့်ကိုဆုပ်ကိုင်ထားတဲ့လက်ကို လွှတ်ကာ အိမ်ထဲကို အတူလိုက်ဝင်လိုက်သည် ။ အိမ်ထဲဝင်တာနဲ့ မောင့်ရဲ့မေမေနဲ့ဖေဖေက ဧည့်ခန်းမှာ ထိုင်နေတာကို မြင်လိုက်သည် ။ သူ့ကိုမြင်တော့ မောင့်ဖေဖေက အလိုက်သင့်ပြုံးပြပါသည် ။ မောင့်မေမေလည်း အရင်တုန်းက တွေ့ခဲ့ဖူးတဲ့ မျက်နှာနဲ့ခြားနားစွာ သူ့ကိုပြုံးပြနူတ်ဆက်သည် ။
" သားတို့ ရောက်လာကြပြီလား .........."
" ဟုတ် ......... ကိုကိုကော မေမေ "
" မင်းအကိုကြီးလား အလုပ်သွားတယ် ။ အရေးကြီး ကိစ္စရှိလို့တဲ့ "
ကိုကို အိမ်မှာမရှိတာကိုပဲ သူကျေးဇူးတင်မိသည်။ မဟုတ်ရင် ကလေးပိုပြီး အနေရခက်နေမှာ ။ ခိုင်မြဲ ရာပြည့်လက်ကို ဆွဲရင်း မေမေတို့ရှေ့ ဝင်ထိုင်လိုက်သည် ။
" မေမေနဲ့ စကားပြောနှင့်ကျဦး ။ မောင် ကလေးစားဖို့ တစ်ခုခု သွားပြင်လိုက်မယ် "
" မဟုတ်တာ ...... ဒီအတိုင်းလည်း အဆင်ပြေတာကို ။ ငါ မနက်စာ စားလာတယ် "
" ခဏလေးစောင့် ........ မောင် ကလေးအတွက် ညကတည်းက ဝယ်ထားတဲ့ မုန့်တွေရှိတယ် "
ပြောမရတဲ့အဆုံး ရာပြည့် မောင့်ကို လွတ်ထားလိုက်သည် ။ မောင့်ဖေဖေကတော့ အနေအေးသူပီပီ စကား တစ်ခွန်းစ နှစ်ခွန်းစပြောပြီးနောက် အလုပ်နဲ့ပက်သက်တဲ့ ဖုန်းလာလို့ဆိုပြီး ထသွားသည် ။ ကျန်ခဲ့တာက သူရယ် မောင့်မေမေပင် ။
ဒေါ်လွင်မာသည် နဂိုပြင်ဆင်ထားတဲ့ စိတ်အတိုင်း မာနစိတ်တွေ အကုန်လျော့ချကာ ရာပြည့်ကို တောင်းပန်သလို ကြည့်လာသည် ။
" သား ............ အန်တီ့ကို စိတ်နာနေလား ........."
" ဗျာ .................. "
" အန်တီ အရင်က မင်းအပေါ် ပြောခဲ့ဆိုခဲ့ လုပ်ခဲ့မိတာတွေအတွက် သားလည်း တော်တော်လေး စိတ်ဒုက္ခရောက်ခဲ့ရမှာပဲ ။ အန်တီ့ကို မုန်းချင်လည်း မုန်းနေခဲ့မှာပဲ ။ ဒီအတွက် အန်တီမင်းကို တောင်းပန်ပါတယ် ။ အန်တီက ကိုယ့်အတ္တနဲ့ကိုယ် သားတို့ရဲ့ခံစားချက်ကို ထည့်မတွက်ဘဲ တစ်ဖက်သတ်ပိတ်ပင်တားဆီးခဲ့မိတယ် ။ လွန်ခဲ့တဲ့ ၂ နှစ်လောက်က ဖြစ်ခဲ့တဲ့ ကိစ္စပြီးနောက် အန်တီ့သားလေးကိုကြည့်ပြီး တော်တော်လေး နောင်တရခဲ့တယ် ။ သားကို ရှာပြီးတောင်းပန်ဖို့တွေးမိသေးပေမယ့် အန်တီမရှာနိုင်ခဲ့ဘူး "
လူကြီးတစ်ယောက်က ခုလိုနှိမ့်နှိမ့်ချချပြောလာတော့ ရာပြည့် အနည်းငယ် ရိူးတိုးရှန့်တန့်ဖြစ်ကာ နေရထိုင်ရခက်လာသည် ။ မောင့်မေမေက ဘယ်လောက်ပဲ သူ့ကို နစ်နစ်နာနာပြောဆိုဆက်ဆံခဲ့သည်ဆိုဦးတော့ သူက မောင့်မေမေလေ ။ မောင့်မေမေ စိတ်ချမ်းသာရင် မောင်လည်း စိတ်ချမ်းသာရမယ် ။ သူက မောင်နဲ့ပက်သက်ရင် အားလုံးကို မေ့ပစ်ပေးနိုင်ပါသည် ။
" ဒီကိစ္စတွေကို ကျွန်တော် မေ့ပစ်လိုက်တာ ကြာပါပြီ ။ မိခင်တစ်ယောက်အနေနဲ့ မသင့်တော်ဘူးလို့ ထင်လို့ တားဆီးရာကနေ လုပ်ခဲ့မိတဲ့အရာတွေအတွက် ကျွန်တော် နားလည်ပါတယ် ။ ခုမှမဟုတ်ပါဘူး ...... အန်တီ့ကို ကျွန်တော် ဘယ်တုန်းကမှ အပြစ်မမြင်ခဲ့ပါဘူး ။ ကျွန်တော်ကသာ တောင်းပန်ရမယ့်သူပါ ။ အရင်တုန်းကကော အခုချိန်မှာပါ ခိုင်မြဲကို,ကို လက်မလွှတ်နိုင်ခဲ့တဲ့ ကျွန်တော့်ကို ခွင့်လွှတ်ပေးပါ ။"
ရာပြည့် ထိုင်နေရာမှ ထရပ်ကာ ဒေါ်လွင်မာ အနီးကို လျှောက်သွားလိုက်သည် ။ ပြီးနောက် လက်ကိုပေါင်ပေါ်တင်ထားကာ ဒူးထောက်ထိုင်ချလိုက်သည် ။
" ဘာလုပ်တာလဲ .......... ဘာကိစ္စ ဒီလို ............."
ဒေါ်လွင်မာ အံသြတကြီးနဲ့ဆိုနေတုန်း မီးဖိုခန်းထဲက ခိုင်မြဲသည် မုန့်ထည့်ထားသည့် ပန်းကန်ပြားကို ကိုင်လျှက် ပြေးထွက်လာသည် ။ ဖြစ်စဉ်အစအဆုံးကို မသိမမြင်ပေမယ့် သူ့မိခင်ရှေ့ ကလေး ဒူးထောက်ထိုင်နေသည်ကိုမြင်တော့ လူက ထူပူသွားသည် ။
" ကလေး ........ ဘာလို့ ဒူးထောက်နေတာလဲ ။ မေမေ ...... သူ့ကို ဘာတွေ ပြောလိုက်ပြန်ပြီလဲ "
" မေမေ သူ့ကို ဘာမှမပြောပါဘူး ။ ဒါက နားလည်မှု လွဲနေတာ "
သားဖြစ်သူ ဒေါသတကြီးပြောဆိုလာတာကို ဒေါ်လွင်မာ ကပျာကယာထငြင်းသည် ။ ဒူးထောက်ထိုင်နေသည့် ရာပြည့်သည် လိုရင်းကိုမရောက်နိုင်ဘဲ ကြားမှာ ဒရာမာဝင်ခင်းနေသည့် သားအမိကြောင့် ဘယ်ကစပြောရမှန်းမသိ ၊ မောင့်ကိုလက်ကို ဆောင့်ဆွဲကာ သူနဲ့အတူ ဒူးထောက်ထိုင်ချစေပြီး သူ့မျက်လုံးအစုံကိုမှိတ်ကာ အသံကျယ်ကျယ်နဲ့ပြောလိုက်သည် ။
" ကျွန်တော်တို့ကို လက်ထပ်ခွင့်ပြုပါ ........... အန်တီ ............."
" ဟုတ်တယ် ...... သားတို့ကို လက် ........... ဘာ ............ ဘာကြီး ..................... ကလေး မောင့်ကို အခု မေမေ့ဆီက တောင်းရမ်းနေတာလား "
ဒေါ်လွင်မာလည်း ဘုရားတမိသွားသည် ။ ခိုင်မြဲကိုလည်း မယုံနိုင်ဖြစ်ကာ ရာပြည့်ကို ဝိုင်းစက်တဲ့မျက်လုံးတွေနဲ့ ကြည့်နေမိသည် ။ ကလေး သူ့ကိုလက်ထပ်ဖို့ မေမေ့ဆီက ခွင့်ပြုချက်လိုလို့လား ။
ခိုင်မြဲ ရာပြည့်အနားတိုးကပ်ကာ လက်တစ်ဖက်နဲ့ကွယ်ပြီး တိုးတိုးလေး ကပ်ပြောလိုက်သည် ။
" ကလေး ............. မေမေက ဘယ်လိုနေနေ ခွင့်ပြုရမှာပဲ ။ ဒူးထောက်စရာမှမလိုတာ ၊ ခွင့်တောင်းမိကာမှ ဈေးကိုင်နေဦးမယ် ။ ထ .. ခုံမှာ ပြန်ထိုင်ရအောင် "
" ခဏလေးသည်းခံပါဦး မောင်ရယ် ။ လူကြီးတွေက သူတို့ကို ဦးစားပေး တိုင်ပင်တာကို သဘောကျကြတယ် ။ ဒါကြောင့် မောင့်အမေဆီက ခွင့်ပြုချက် တောင်းရအောင် "
ခိုင်မြဲ နားလည်သွားဟန်နဲ့ ခေါင်းညိတ်လိုက်သည် ။ မေမေ့ကို မော့ကြည့်လိုက်ပြန်တော့ မေမေသည် မထင်မှတ်ထားသည့် အခြေအနေကြောင့် စိတ်လှုပ်ရှားပြီး ပြောစရာစကားများပျောက်ဆုံးသွားဟန်တူသည် ။
ဒေါ်လွင်မာ ရင်ဘတ်ကိုဖိရင်း အသက်ကို ဝအောင်ရှူလိုက်သည် ။ ဒီကိစ္စကို အစောကြီးကတည်းက တွေးမိပြီးသားဖြစ်ပေမယ့် သူမသားလေး ဒီလို တောင်းရမ်းခံရလိမ့်မယ်လို့တော့ မတွေးခဲ့ဖူးဘူးလေ ။ ပြီးတော့ သားလေးက လက်ထပ်ဖို့ အချိန်မတန်လောက်သေးဘူးဟု ထင်မိသည် ။
" ခဏလေး ............. အန်တီ့ကို ခဏလေး စဉ်းစားခွင့်ပြု "
" မေမေ ......... ကန့်ကွက်တဲ့စကား မကြားချင်ဘူးနော် ။ ဒီတစ်ခါထပ်ပြီးကန့်ကွက်ရင် သားအဖြစ်မှစွန့်လွှတ်ကြောင်း ကိုယ့်သဘောနဲ့ကိုယ် သတင်းစားထဲ ထည့်ပစ်မယ် "
ကျဆင်းနေသည့်သွေးပေါင်များ ချက်ချင်းဆောင့်တက်သွားတာလား ထင်မိတဲ့အထိ ဒေါ်လွင်မာ မှင်တက်သွားသည် ။ ဒီသားနဲ့ ပက်သက်ရင် လျော့ပြီးရင်း လျော့လျော့လျော့ပဲ ။
ရာပြည့် ဒေါ်လွင်မာကို ခိုးကြည့်နေရင်း ခိုင်မြဲကို တီးတိုးပြောလိုက်သည် ။
" မောင် ............ သဘောမတူရင် ကြွက်ဆေးသောက်သေပစ်မယ်လို့ ခြိမ်းခြောက်လေ ။ ဒါက အရမ်းပျော့သေးတယ် "
" အဲ့လောက်ထိ မလိုပါဘူး ။ မေမေ အရင်ကလောက် စိတ်မမာနိုင်တော့ဘူး"
သူ ရာပြည့်ကို တိုးတိုးလေး ပြန်ကပ်ပြောကာ မိခင်ဖြစ်သူကို သွားဖြီးရယ်ပြလိုက်သည် ။ နောက်ဆုံး မတတ်တာစွာနဲ့ ဒေါ်လွင်မာသည် သက်ပြင်းအရှည်ကြီးချရင်း အိမ်ပေါ်ထပ်ကနေ ပြန်ဆင်းလာသည့် ခင်ပွန်းဖြစ်သူကို ခေါ်လိုက်သည် ။
" ယောကျာ်းရေ .......... ဒီလာပါဦး ။ တော့်ရဲ့သား လင်ကောင်းသားကောင်းရတာကို ဂုဏ်ပြုပေးဖို့ လာပါဦး "
" ဟေ.................... "
မောင့်ဖေဖေဆီက အာမေဋိတ်သံထွက်လာပြီးနောက် ရာပြည့်နဲ့ခိုင်မြဲဆီက ရယ်သံပြိုင်တူ ထွက်လာလေသည် ။ နှစ်ဦးသား ထိုင်ခုံမှာ ပြန်လည်ထိုင်နေကြပြီးနောက် မောင့်ရဲ့မိဘနှစ်ပါးရှေ့မှာ သူတို့ရဲ့အနာဂတ်ရှေ့ရေးအတွက် စွဲထားသည့် အစီစဉ်တွေကို ချပြလိုက်သည် ။
ဒီလောက်ဆိုရင် သူတို့နှစ်ယောက်ရဲ့ ဇာတ်လမ်းလေးက ပုံပြင်ထဲကလို Happy Ending ဖြစ်သွားလောက်ပြီထင်တယ် ။
***************
မနက်ဖြန်ဆို ရာပြည့် UK ကိုသွားမယ့်နေ့မလို့ ဒီနေ့ကတည်းက အားလုံးကို အဆင်သင့်ဖြစ်အောင်လုပ်ထားပြီး သိမ်းဆည်းစရာရှိတာကို သိမ်းဆည်းနေလိုက်သည် ။ ခိုင်မြဲ မျက်နှာမကောင်းပေမယ့် တားပိုင်ခွင့်လည်းမရှိတာမို့ စိတ်မပါတပါနဲ့ ပစ္စည်းတွေကို နေရာရွေ့ကူလိုက်သည် ။
နေ့တစ်ပိုင်းလောက် ပစ္စည်တွေ သိမ်းဆည်းပြီးတာနဲ့ ရာပြည့် အအေးနှစ်ခွက်ယူပြီး ခိုင်မြဲ ထိုင်နေတဲ့ဆီလျှောက်လာကာ ယှဉ်တွဲထိုင်လိုက်သည် ။
" မောင် ......... နည်းနည်းပြုံးပါဦး ။ မသိရင် ရည်းစားက ပစ်သွားလို့ ကျန်ခဲ့တဲ့ ရုပ်နဲ့ "
" မဟုတ်လို့လား ......... ကလေးမရှိရင် မောင် ဘယ်လောက်ထိ လွမ်းနေမယ် မသိလို့လား "
ရာပြည့် ခပ်ဟဟပင်ရယ်ရင်း ခိုင်မြဲရဲ့ လက်ဖဝါးနဲ့ သူ့လက်ဖဝါးကို ထပ်တူကျအောင်ယှက်ထားရင်း ခိုင်မြဲပုခုံးပေါ်မှီအိပ်နေလိုက်သည် ။
" မောင် ............ "
" ပြော .............."
" ငါ မရှိရင် ငါ့ကို တကယ်လွမ်းနေမှာလား "
" မလွမ်းဘဲ ရှိမှာလား ။ သွားတောင် မသွားစေချင်တာကို "
" တကယ် မသွားစေချင်ဘူးလား ။ လုံး၀ မသွားစေချင်တာလား "
ခိုင်မြဲ တခဏတော့ ငြိမ်သက်သွားသည် ။ တကယ်မသွားစေချင်ပေမယ့် ကလေးရဲ့ ရည်မှန်းချက်တွေကို သူ မတားဆီး မပိတ်ပင်ရက်ပါ ။ သူ့ကြောင့် ကလေးရဲ့တက်လမ်းတွေ အများကြီး ပိတ်နေခဲ့ပြီးပြီ ။ ဒီထက်ပိုတားဆီးမယ်ဆို သူ့လောက် အတ္တကြီးတဲ့သူ ကမ္ဘာပေါ်မှာ ရှိတော့မှာ မဟုတ်ဘူး။
" စီစဉ်ထားပြီးပြီဆိုတော့ သွားပါ ။ ဒါပေမယ့် မောင့်ကို အမြဲသတိရနေပေးနော် ။ လုံး၀ မမေ့ပစ်ရဘူး။ အဆက်သွယ် မဖြတ်ရဘူးနော် ။"
" ငါ မောင့်ကို လက်ဆောင်ပေးစရာရှိတယ် "
ရာပြည့် အိတ်ကပ်ထဲက ကားသော့ကို နိူက်ယူပြီး ခိုင်မြဲလက်ထဲ ထည့်ပေးလိုက်သည် ။
" ငါအခုသုံးနေတဲ့ကားက ဝယ်ထားတာ မကြာသေးဘူး ။ မောင် အဲ့ဒီကားကို ယူသုံးလိုက် "
" အာ ...... မယူဘူး ။ မောင် သိပ်မကြာခင် ကားပြန်ဝယ်မှာ ။ ကလေးရဲ့ ပစ္စည်းတိုင်းကို မောင်မျှသုံးခဲ့ပေမယ့် ကားတွေ အိမ်တွေကိုတော့ ကလေးမရှိတဲ့အချိန် ယူမထားချင်ဘူး "
ခိုင်မြဲ ရာပြည့်လက်ထဲ ကားသော့ကို ပြန်လည်ထိုးထည့်ပေးရင်း ငြင်းဆန်လိုက်သည် ။ မလိုအပ်လို့မဟုတ် ၊ ကလေးကို ချစ်တာကြောင့် အထူးခံစားခွင့်တွေရတယ်လို့ ကလေးရဲ့မိဘတွေကို မမြင်စေချင် ။ သူကသာ ကလေး လိုအပ်တဲ့အရာတွေကို ဖြည့်ဆည်းပေးချင်သူပါ ။
ရာပြည့် ခိုင်မြဲကို ခေတ္တမျှအကဲခတ်ပြီးနောက် ပါးပါးလေးပြုံးရင်း ကားသော့ကို ပြန်လည်သိမ်းထားလိုက်သည် ။ ထို့နောက် ခိုင်မြဲ ရင်ခွင်ထဲ အတင်းတိုးဝင်ကာ ပျင်းရိတွဲစွာ သမ်းဝေလိုက်သည် ။
" အိပ်ချင်တယ် ....... ချော့သိပ် "
"နေ့ခင်ဖက်ကြီး အိပ်မလို့လား ။ ခေါင်းကိုက်ဦးမယ် "
" ရတယ် ......... ထလာရင် တစ်ခုခုသောက်လိုက်မယ် "
ရာပြည့်သည် ခိုင်မြဲရဲ့ပေါင်ပေါ်သို့ ဦးခေါင်းကိုရွေ့လျားလိုက်ပြီး အိပ်ချလိုက်သည် ။ သူ့ရဲ့ဆံပင်ချောင်းတွေကြား လက်ချောင်းလေးတွေဝင်လာပြီး ပွတ်သပ်ပေးနေသောကြောင့် မျက်လုံးတွေက မှေးစင်းလာသည် ။ အိပ်မပျော်သွားခင်စပ်ကြား ပြုံးယောင်သမ်းနေသည့် နူတ်ခမ်းကြားက စကားလုံးတွေက ဗလုံးဗထွးနဲ့ထွက်လာသည် ။
" နောက်ခါကျ အချိန်ရတိုင်း ဒီလိုဇိမ်ခံရမယ် "
*********************
ဤခရီးတွင် ရာပြည့်ကို လေဆိပ်ထိ ခိုင်မြဲကိုယ်တိုင်လိုက်ပို့ပေးခဲ့သည် ။ ဒီတစ်ခါတော့ ရာပြည့် အနောက်ကို ပြန်လှည့်မလာခဲ့သလို ခိုင်မြဲကလည်း ရာပြည့်ဘေးမှာ တိတ်တဆိတ်နဲ့ ပါမလာခဲ့ပါ ။ ခရီးတိုတစ်ခုလို သဘောထားပြီးနောက် အလွမ်းအဆွေးစကားတွေတောင် များများစားစား မပြောဖြစ်လိုက်ကြ ။ လေယာဉ်ပေါ်မတက်ခင်ထိ မောင် သူ့ကိုပြုံးပြနူတ်ဆက်နေခဲ့ပေမယ့် သူ့လက်ကို မလွှတ်ချင်လွှတ်ချင်လုပ်နေသည့် မောင့်ကြောင့် သွားရမယ့်သူတောင် ဝန်လေးနေမိသည် ။ ဒါပေမယ့် အချိန်တွေက မျက်စိတစ်မှိတ်အတွင်း ကုန်သွားမှာပါ ။ အရာရာအားလုံး အဆင်ပြေသွားမှာပါ ။
ရာပြည့် ထွက်သွားပြီး ၃လ အကြာမှာတော့ ခိုင်မြဲ လက်ရှိအလုပ်ကနေထွက်ပြီး စားမေးပွဲတွေပြန်ဖြေသည် ။ ရာပြည့်ကို စောင့်ရှောက်နိုင်ဖို့ဆိုရင် သူ့ဘဝကို အေးအေးဆေးဆေးနဲ့ဖြတ်သန်းဖို့က မဖြစ်တော့ ။ လောဘကြီးကြီးနဲ့ ခြေလှမ်းကျဲကျဲလျှောက်ရတော့မည် ။
နေ့စဉ်နေ့တိုင်း Video Call ခေါ်ဖြစ်ကြလို့ သူတို့နှစ်ဦးကြားမှာ ဝေးကွာနေတယ်လို့ သိပ်မခံစားရတော့ဘဲ အချိန်ကြာလာတာနဲ့ နေသားကြလာသည် ။ အချိန်နာရီတွေမတူကြပေမယ့် သူတို့ရဲ့ဆက်သွယ်မှုက ပြတ်တောက်မသွားပါ ။ တကယ်တမ်းတော့ ဒီဝေးကွာမှုလေးက သူတို့နှစ်ဦးကြား ပိုမိုနီးစပ်စေခဲ့သည် ။ သူတို့ရဲ့ စိတ်တွေကို ပိုမိုနီးစပ်စေပြီး တစ်ဦးပေါ်တစ်ဦးပိုမိုနားလည်လာသည် ။ ပြီးတော့ ၁ နှစ်ဆိုပေမယ့် ဒီအတောအတွင်း ခိုင်မြဲ ပိုမိုပြီး ရင့်ကျက်လာ၏ ။
ဒီနှစ် ခရစ်စမတ် ကလေးရှိနေရင် သိပ်ကောင်းမှာပဲလို့တွေးမိပေမယ့် ကလေးက ပြန်လာမယ့်အကြောင်းကို အရိပ်အမွက်တောင် မဟသေး ။
ကလေးရှိတတ်တဲ့ အချိန်ကို ခန့်မှန်းရင်း သူ စာတွေပို့ထားမိသည် ။
ကလေး ......... ပြန်မလာတော့ဘူးလား ။ မောင် အရမ်းလွမ်းနေပြီ ။
ကြာကြာပင် မစောင့်လိုက်ရ ကလေး ချက်ချင်း reply ပြန်လာသည် ။
မောင် ....... ငါ ဒီမှာ လပိုင်းလောက် ဆက်နေဦးမယ် ။ မပြီးပြတ်သေးတဲ့ ကိစ္စတွေ ရှိသေးလို့ ။ ငါလည်း မောင့်ကို လွမ်းတာပဲ ။ မောင် ငါ့ကို နားလည်ပေးပါနော် ။
ဘာလို့ ထပ်နေဦးမှာလဲ ။ ပြောတော့ ၁ နှစ်ပဲဆို ။ ကတိမတည်ဘူး ......... ကလေးကို လိမ်ညာတယ် ။ ပြန်မလာပါနဲ့တော့ .... နေချင်သလိုနေပါ ။ ဒီကလူလည်း နေချင်သလို နေပြီ ။
ခိုင်မြဲ စိတ်တိုတိုနဲ့ ဖုန်းချလိုက်မိသည်။ ပြီးနောက် ဖုန်းကို လက်တစ်ကမ်းအကွာမှာထားရင်း အိပ်ယာပေါ်မှာ သူ လူးလိမ့်နေမိသည် ။ စိတ်မဆိုး စိတ်မကောက်ချင်ပါဘူး ။ သူ့အရွယ်က စိတ်ဆိုးစိတ်ကောက်သင့်တဲ့အရွယ်လည်းမဟုတ် ။ ဒါပေမယ့်လေ သူ ကလေးကို ပိုပြီးချစ်မိလေ တစ်ခုခုဆို အတွေးလွန်ပြီး ပိုပြီးပင်ပန်းလာတယ် ။
Ringing.......
Ringing.........
Messenger ကနေ ဆက်တိုက်ဆိုသလို ခေါ်လာတဲ့ ဖုန်းသံကြောင့် ခိုင်မြဲ ဖုန်းကို တစ်ချက်ယူကြည့်လိုက်သည် ။ ခေါ်ဆိုသူက ကလေးရဲ့အကောင့်ဖြစ်နေလို့ ခိုင်မြဲ ချက်ချင်းပင် ဖုန်းချပစ်ပြီး mobile data ကိုပါ ပိတ်ချလိုက်သည် ။
မသိဘူး.......... သူ အရမ်းကို စိတ်ကောက်နေမိပြီ ။
ပြန်မလာနဲ့ပေါ့ ............... ပြန်လာရင် လေဆိပ်ကို ဘယ်တော့မှ သွားမကြိုဘူးမှတ် ။
ဒါပေမယ့် သူတကယ်မှားသွားခဲ့၏ ။ အဲ့နေ့ကစ ၃ ရက်မြှောက်နေ့အထိ သူ ကလေးနဲ့ အဆက်အသွယ်မရတော့ ။ စိတ်ဆိုးပြေလို့ သူ ကလေးကို message တွေပို့ထားပေမယ့် reply ပြန်ဖို့နေနေသာသာ သူ့စာတွေ seen တောင်မဖြစ်တော့ ။ သူ စိတ်ဆိုးတာထက်ပို ကလေး သူ့ကို စိတ်ဆိုးသွားတာလား။
သူ ကလေးကို တောင်းပန်တဲ့အကြောင်း စာတွေအများကြီး ပို့ထားခဲ့ပေမယ့် ကလေးကတော့ နေနိုင်စွာပင် စာတွေကို လုံးဝဖွင့်မကြည့်ခဲ့ ။ ဒါ သူမရှိလည်း နေနိုင်ပြီလို့ ဆိုလိုတာများလား ။ ယောကျာ်းတစ်ယောက်ဆိုပေမယ့် အတွေးတွေနဲ့အတူ မျက်ရည်တော့ ကျမိသား ။ သူ ကလေးကိုယုံပါတယ်....... တစ်နေ့ ကလေး သူ့ဆီကိုပဲ ပြန်လာမှာပါ ။
ဒီနှစ်ဆောင်းက အအေးလှိုင်းဖြတ်တာမလို့ မထုတ်ဝတ်ဖြစ်တာ ကြာပြီဖြစ်တဲ့ အနွေးထည်အထူတွေကို ထုတ်ဝတ်ရင်း ခိုင်မြဲ ညဖက်သင်ကြားသည့် ဘာသာစကား သင်တန်းကို သွားခဲ့ရသည် ။
သင်တန်းက ပြန်လာတော့ Taxi ပေါ် မတက်ခင် ပေါက်စီပူပူလေး နှစ်လုံးကို ဝယ်ပြီး သူ့အိတ်ကပ်ထဲထည့်ကာ Taxi တစ်စီးကို တားစီးလိုက်သည် ။ နွေးနေဆဲဖြစ်သည့် ပေါက်စီနှစ်လုံးကို ပလုပ်ပလောင်းစားရင်း လူခြေရှူပ်သည့် ညဈေးဖက်ကို အကဲခတ်ကြည့်လိုက်သည် ။ ဒီလိုချိန်မှာ ကလေးရှိနေရင် ဘယ်လောက်တောင် ပြည့်စုံနေလိမ့်မှာလဲ ။
သူ့အဖြစ်က ဘာကိုပဲမြင်မြင်၊ ဘာကိုပဲတွေးတွေး ရာပြည့်ကို ဦးစွာသတိရနေမိတတ်သည် ။ ပေါက်စီစားလို့ပြီးတာနဲ့ အသင့်ပါလာတဲ့ မှတ်စုစာအုပ်ကို ထုတ်ကြည့်လိုက်သည် ။ ဒီအသက်အရွယ်နဲ့ အထက်တန်းကျောင်းသားတွေလို စာကြိုးစားရတာကလည်း မလွယ်လှ ။
" ဒီနေရာလား ..........."
Taxi သမားရဲ့ အသံကိုကြားမှ ခိုင်မြဲ သတိဝင်ပြီး ယာဉ်မောင်းကို ပိုက်ဆံထုတ်ပေးလိုက်သည် ။
" ကျေးဇူးပါဗျ ..........."
အချိန်အားဖြင့် ည ၈ နာရီထိုးတော့မှာ ဖြစ်သော်လည်း ဆောင်းရာသီမလို့လားမသိ ပိုပြီး မိုးချုပ်နေသည်ဟု ထင်ရသည် ။ မည်မျှပင် ညနက်သည် ဆိုဦးတောာ့ ဒီပတ်ဝန်းကျင်မှာက တစ်ညလုံးနီးပါး လူသံခွေးသံတွေကို ကြားနေရဆဲပင် ။
ဂျောက် ........
အိမ်တံခါးကို ဖွင့်လိုက်တော့ အခန်းမီးက လင်းနေပြီးသားမလို့ သူ တစ်ချက်တော့ လန့်သွား၏ ။ မသွားခင်က သေချာပေါက် မိန်းချခဲ့သည်ဟု ထင်မိသော်လည်း ယခုမူကာ အိမ်တစ်အိမ်လုံး လင်းထိန်နေသည် ။
Jingle Bells Christmas သီချင်းက အခန်းထဲမှာ တိုးတိုးလေးပျံ့လွင့်နေသည် ။
ချက်ချင်းဆိုသလို သူ့နှာဝမှာ ဟင်းနံ့သင်းသင်းကို ရှူရိူက်မိ၍ ခေါင်းနပန်းတွေကြီးလာပြီး သူ အိမ်နောက်ဖေးကို ပြေးဝင်မိသွားသည် ။
ပန်းကန်ခွက်ယောက် စီချနေတဲ့အသံတွေကို ကြားနေရပြီး သူ မြင်ရသည့် လူတစ်ဦး၏ နောက်ကျောက သိပ်ကို ရင်းနှီးနေလွန်းသည် ။ အမြန်ရောက်ချင်နေသည့်စိတ်ကြောင့် ခြေလှမ်းတွေက မမှန်တော့ဘဲ ကမှူးရှူးထိုးပုံစံနဲ့ အလောတကောပြေးသွားတော့ ကြမ်းပြင်ပေါ်က ပစ္စည်းတွေနဲ့ တိုက်မိသေးသည် ။
" ပြန်လာပြီလား .............. မောင် "
သူတစ်ချိန်လုံး လွမ်းဆွတ်နေခဲ့ရသည့် လူတစ်ဦးသည် ထမင်းစားပွဲပေါ်မှာ ဟင်းပွဲတွေ ခူးခပ်နေကာ သူ့ကိုမြင်တော့ မအံသြသွားသလို ရယ်ပြနေသည် ။ သူ တစ္ဆေခြောက်ခံရတာလား ။ ဒါမှမဟုတ် ကလေးကို အမှန်တကယ် မြင်နေရတာလား ။
ဘာစကားမှ မဆိုနိုင်ခင် သူ ရာပြည့်ဆီကို အပြေးသွားပြီး အားအင်အပြည့်နှင့် လှမ်းဖက်လိုက်လို့ နှစ်ဦးသား အရှိန်လွန်ပြီး ကြမ်းပြင်ပေါ်ကို ပြုတ်ကျသွားတဲ့အထိ ။
အင့်... ဘုတ်...........!
" အား ............ မောင် ....... နာလိုက်တာ ၊ ဘယ်လိုဖြစ်နေတာလဲ "
" တကယ်ပဲ ကလေး ပြန်ရောက်နေတာပဲ ။ ဘာလို့ မပြောမဆိုနဲ့ ပြန်ရောက်နေတာလဲ ။ မောင့်ကို အသိပေးဦးမှပေါ့ ။ မောင်က ကလေးပြန်ရောက်လာရင် လေဆိပ်သွားကြိုဖို့အတွက် ဝတ်စုံအသစ်တွေတောင် ဝယ်ထားတာ ''
ကြမ်းပြင်ပေါ်က ပြန်မထသေးဘဲ သူ ရာပြည့်ကို ဆက်လက်ဖက်တွယ်ထားဆဲပင် ။ အောက်ကလူ အသက်ရှူလို့ အဆင်ပြေလား မပြေလား သူမသိ၊ ဖက်ထားသည့် လက်အစုံကို လွတ်ထွက်သွားမှာစိုးသည့်အလား တင်းတင်းကျပ်ကျပ် ဖက်တွယ်ထားဆဲ ။
" Happy Christmas..... Darling ''
" အော်... ခရစ်စမတ်မှန်းတော့ သတိရသေးတာပဲ ။ ပြောပါဦး.... ဆိုင်းမဆင့်ဗုံမဆင့် ပြန်လာရခြင်း အကြောင်းရင်း ''
" မောင့်ကို အံသြစေချင်လို့လေ ။ ဘယ်နှယ့်လဲ ........... ခု ငါ့ကို မြင်တော့ မောင် ဘယ်လိုခံစားရလဲ ....... ပျော်လား "
" မောင့်ကို နှလုံးခုန်ရပ်ပြီး သေစေချင်လို့လား ။ ဘာလို့ မပြောမဆိုနဲ့ လူကို အံအားသင့်အောင် လုပ်ရတာလဲ "
" ပြီးခဲ့တဲ့ ရက်တွေတုန်းက စိတ်ကောက်ပြီး ဖုန်းဆက်တာကို မကိုင်တာ ဘယ်သူလဲ ။ ဒါကြောင့် မှတ်လောက်သားလောက်အောင် ပစ်ထားလိုက်တာ ။ သူပဲ ပြန်မလာရင် ဘာဖြစ်မယ် ညာဖြစ်မယ်ဆိုပြီး ခြိမ်းခြောက်ခဲ့ပြီးမှ ။ ငါ့မှာ ဘယ်လောက်ထိ အလောတကောနဲ့ ပြန်လာခဲ့ရတယ်မှတ်တုန်း "
နှစ်ဦးစလုံး ပြန်ထဖို့မစဉ်းစားကြဘဲ ကြမ်းပြင်ပေါ် ခွေခွေလေးလဲှအိပ်နေပြီး ရာပြည့် ခိုင်မြဲရင်ခွင်ထဲ ခိုဝင်လိုက်သည် ။ ဒီရင်ငွေ့ကို သူ လွမ်းနေခဲ့တာလေ။ ခိုင်မြဲသည် လပေါင်းများစွာ လွမ်းဆွတ်နေခဲ့ရသည့် ချစ်ရသူ နဖူးပြင်ပေါ် အနမ်းနွေးနွေးတစ်ပွင့်ချွေရင်း အေးစက်နေတဲ့ လက်ချောင်းလေးတွေကို အာငွေ့ပေးလိုက်သည် ။
" မောင့်ဆီ ပြန်လာခဲ့ပေးတာ ကျေးဇူးတင်ပါတယ် ။ နောက်တစ်ခါတော့ ဘယ်နည်းနဲ့မှ မလွှတ်နိုင်တော့ဘူး ။ ကလေးမရှိရင် မောင် တကယ်ရူးသွားမှာ "
" ရူးသွားတာကို မြင်ချင်ပါတယ် ။ ဒါဆို သွားလိုက်ပါဦးမယ် "
ရာပြည့် စနောက်ပြီး ခိုင်မြဲ ရင်ခွင်ထဲကနေ ရုန်းထွက်ကာ ထထိုင်တော့ ခိုင်မြဲပါ ထထိုင်ပြီး ရာပြည့်လက်ကောက်ဝတ်ကို ဖမ်းဆွဲလိုက်သည် ။
" ဒီလိုဘယ်ရမလဲ ......... လာစမ်း ၊ ဒီမှာ အလွမ်းတွေကို အတိုးနဲ့တကွ ဆပ်ဖို့ ကျန်သေးတယ် "
ခိုင်မြဲ ရာပြည့် မျက်နှာကို သူ့လက်ချောင်းလေးတွေနဲ့ ညှပ်ယူပြီး အနည်းငယ်ခြောက်သွေ့နေတဲ့ နူတ်ခမ်းပါးကို သူ့နူတ်ခမ်းတွေနဲ့ ထိတွေ့စေလိုက်သည် ။ တန်ပြန်ပေးလာတဲ့ အနမ်းတွေက ချိုမြိန်လွန်းလို့ မည်သည့်စကားလုံးတွေနဲ့ နှိုင်းယှဉ်ရမှန်း မသိလောက်အောင်ပင် ။ အားရအောင် နမ်းရိူက်ပြီးနောက် ခိုင်မြဲသည် ရာပြည့်နူတ်ခမ်းနားတစ်ဝိုက်မှာ ပေရေနေတဲ့ တံတွေးစတွေကို သူ့လက်နဲ့သုတ်ပေးရင်း နောက်ထပ် အနမ်းတစ်ခုကို ဖွဖွလေး ပေးလိုက်သည် ။
" ကလေးက မောင့်ကို လွမ်းလို့လား "
" လွမ်းတာထက် ပိုတယ် ။ မောင့်ထက်ပိုပြီး အရေးကြီးတဲ့ အရာမရှိလို့ ပြန်လာခဲ့တာ ။ အသက်ထက်ချစ်တယ်ဆိုတာ အပိုပြောတာမဟုတ်ဘူး ။ မောင်က တောင်းဆိုရင် ငါ့အသက်ကိုတောင် ပေးနိုင်ပါတယ် "
ချစ်ခြင်းတွေပြည့်ဝနေတဲ့ မျက်ဝန်းတစ်စုံက ခိုင်မြဲကို ရွှန်းရွှန်းစားကြည့်လာပြီး နူးညံ့တဲ့ စကားလုံးတွေကိုရွေးချယ်ပြောလာတော့ ခိုင်မြဲအဖို့ ခုနေသေသွားရင်တောင် နောင်တမရတော့ ။
" မောင့်ကို အဲ့လောက်ထိ ချစ်တာပဲလား ........."
" ငါက အချစ်ကိုကိုးကွယ်တယ် .....မောင် ။ ပြီးတော့ မောင့်ကို ကိုးကွယ်တယ် ။ မောင်ရှိမှ ငါဖြစ်တည်နိုင်မယ်လို့ ယုံကြည်မိတဲ့အထိပဲ "
အခန်းလေးက တစ်ဖန်ပြန်လည်တိတ်ဆိတ်သွားသည် ။ သူတို့နှစ်ဦးကြားမှာ စကားလုံးတွေနဲ့ သက်သေပြဖို့ မလိုအပ်တော့ ။
ကလေးထက်ပို မောင်က အချစ်ကို ကိုးကွယ်မိတဲ့သူပါ ။ ကလေးထက်ပို မောင်က ကလေးကို ကိုးကွယ်နေမိတဲ့သူပါ ။
ချစ်တယ်ဆိုတဲ့စကားလုံးထက်ပို ပိုပြီးချစ်ပါတယ် ။ မြတ်နိုးတယ်ဆိုတဲ့ စကားလုံးတွေထက်ပို ပိုပြီး မြတ်နိုးပါတယ် ။
အရာအားလုံးထက်ပို ပိုပြီးတန်ဖိုးထားပါတယ် ။
မောင်ဟာလေ .......... ကလေး အတွက်ပဲ အသက်ရှင်သွားမယ့် သူမျိုးပါ ။
-------------------
26.8.2019
ပြီးပါပြီ ။ fic တွေက အဆုံးသတ်ရောက်တိုင်း ပေါ့သွားတယ်ဆိုတာ သိလောက်မှာပါ ။ ပြောရမယ်ဆိုရင် fic တစ်ခု အဆုံးသတ်ခါနီးတိုင်း မအားလပ်စေမယ့် အကြောင်းရင်းတွေ အမြဲပေါ်လာတယ် ။ ပြီးတော့ ရေးနေရင်း လမ်းပျောက်သွားတာမျိုးလည်း မကြာခဏ ကြုံရတယ် ။ ဘာဆက်ရေးလို့ ရေးရမှန်း မသိဘူး ။ ခဏတော့ စာရေးတာ နားမယ်ဗျာ ။ fic အဟောင်းတွေကို သေချာလေး ပြန်စစ်မလို့ ။