အေမတို႕နဲ႕ တစ္ရက္ေလာက္ ထမင္းအတူစားၾကရေအာင္ဆိုတဲ့ ေမာင့္ရဲ႕အထူးတလည္ေတာင္းဆိုခ်က္ေၾကာင့္ စိတ္မပါေသာ္လည္း တစ္ေန႕မဟုတ္တစ္ေန႕ေတြ႕ရမွာပဲဆိုတဲ့စိတ္နဲ႕ ဒီေန႕ ရာျပည့္ ခိုင္ၿမဲရဲ႕အိမ္ကို ေရာက္လာခဲ့သည္ ။ ေမာင္က သူ႕ကို အိမ္ထိလာႀကိဳၿပီး ေခၚလာလို႕ ေယာင္ေတာင္ေတာင္ေတာ့္ ျဖစ္မေနေပမယ့္ ေမာင္တို႕ၿခံထဲေရာက္တာနဲ႕ စိတ္က အနည္းငယ္ေလးလံလာတာ အမွန္ပင္ ။ ေမာင့္ေမေမနဲ႕ေတြ႕ရင္ သူ ေလးစားသမႈကို ျပရမွာလား ၊ ဒါမွမဟုတ္ ပံုမွန္အတိုင္းပဲ ႏူတ္ဆက္ရမွာလား စိတ္က ေ၀ခြဲမရဘဲ ဇေ၀ဇ၀ါနဲ႕ ။ ေမာင့္ေမေမနဲ႕သူ႕ၾကား ကိစၥတစ္ခ်ိဳ႕က ေတာ္ေတာ္ေလး အက်ည္းတန္ခဲ့သည္မဟုတ္လား ။
" ကေလး ......... အဆင္မေျပဘူးဆိုုရင္ေတာင္ ခဏေလးသည္းခံေပးပါေနာ္ ။ ေမေမက ကေလးနဲ႕တစ္ခါေလာက္ ေတြ႕ခ်င္ေသးတယ္လို႕ ေျပာလို႕ ။ သူ ကေလးကို ေနရထုိင္ရခက္ေအာင္ေတာ့ လုပ္မွာမဟုတ္ပါဘူး "
" အင္းပါ ...... ငါအဆင္ေျပတယ္ "
အသက္ကို ၀၀ရွဴရင္း ေမာင့္ကိုဆုပ္ကိုင္ထားတဲ့လက္ကို လႊတ္ကာ အိမ္ထဲကို အတူလိုက္၀င္လုိက္သည္ ။ အိမ္ထဲ၀င္တာနဲ႕ ေမာင့္ရဲ႕ေမေမနဲ႕ေဖေဖက ဧည့္ခန္းမွာ ထိုင္ေနတာကို ျမင္လိုက္သည္ ။ သူ႕ကိုျမင္ေတာ့ ေမာင့္ေဖေဖက အလုိက္သင့္ၿပံဳးျပပါသည္ ။ ေမာင့္ေမေမလည္း အရင္တုန္းက ေတြ႕ခဲ့ဖူးတဲ့ မ်က္ႏွာနဲ႕ျခားနားစြာ သူ႕ကိုၿပံဳးျပႏူတ္ဆက္သည္ ။
" သားတို႕ ေရာက္လာၾကၿပီလား .........."
" ဟုတ္ ......... ကိုကိုေကာ ေမေမ "
" မင္းအကိုႀကီးလား အလုပ္သြားတယ္ ။ အေရးႀကီး ကိစၥရွိလို႕တဲ့ "
ကိုကို အိမ္မွာမရွိတာကိုပဲ သူေက်းဇူးတင္မိသည္။ မဟုတ္ရင္ ကေလးပိုၿပီး အေနရခက္ေနမွာ ။ ခိုင္ၿမဲ ရာျပည့္လက္ကို ဆြဲရင္း ေမေမတို႕ေရွ႕ ၀င္ထိုင္လုိက္သည္ ။
" ေမေမနဲ႔ စကားေျပာႏွင့္က်ဦး ။ ေမာင္ ကေလးစားဖို႕ တစ္ခုခုု သြားျပင္လိုက္မယ္ "
" မဟုတ္တာ ...... ဒီအတိုင္းလည္း အဆင္ေျပတာကို ။ ငါ မနက္စာ စားလာတယ္ "
" ခဏေလးေစာင့္ ........ ေမာင္ ကေလးအတြက္ ညကတည္းက ၀ယ္ထားတဲ့ မုန္႕ေတြရွိတယ္ "
