အဆိုးဆံုးအတြက္စိတ္ကိုႀကိဳတင္ျပင္ဆင္ထားခဲ့တာေတာင္မွ တကယ္တမ္းလက္ေတြ႕မွာကြ်န္ေတာ္တို႕ဟာ အေျဖကိုလက္မခံႏိုင္ဘဲ က်ဆံုးသြားတတ္ၾကသည္ ။ ဒါကအခ်စ္နဲ႕ပက္သက္ရင္ ရင့္က်က္ဖို႕လိုေသးတယ္လို႕ဆိုရမလား ။ ေမာင့္ကို အသိမေပးဘဲ ဘန္ေကာက္ကေန သူျပန္ေရာက္လာခဲ့သည္ ။ Taxi ငွါးၿပီး ၀ယ္ထားတဲ့ လက္ေဆာင္ပစၥည္းတစ္ခ်ိဳ႕ကိုဆြဲလွ်က္ သူတို႕ရွိတဲ့ တို္က္ခန္းကို စိတ္ေစာျခင္းမ်ားစြာနဲ႕ ျပန္လာခ့ဲမိေလ၏ ။
ဂေလာက္ ၊ ဂေလာက္ .. ဂေလာက္
ဘီးလံုးသံဆူညံစြာ ျမည္သံစြဲေနတဲ့ Luggage ကို မႏိုင္မနင္းမလွ်က္ အိမ္ခန္းရွိရာ ( ၃) ထပ္ဆီကို တက္ခဲ့သည္ ။ လက္ထဲမွာ ဆြဲထားတဲ့ အထုပ္အပိုးေတြကို တံခါးေရွ႕အရင္ခ်ကာ အိတ္ကပ္ထဲက အိမ္တံခါးေသာ့ကိုစမ္းလိုက္သည္ ။
ေဟာ .....ေတြ႕ၿပီ ။
ေမာင့္ကို လြမ္းလြန္းလို႕ တံခါးဖြင့္ေနတဲ့ သူ႕ရဲ႕လက္ေတြေတာင္ တုန္ရီေနေလရဲ႕ ။ မနက္ ၁၀ နာရီေက်ာ္ရွိေနၿပီဆိုေပမယ့္ ရံုးပိတ္ရက္ဆိုေတာ့ ေမာင္ အိပ္ယာမွထေသးရဲ႕လားမသိ ။ ညက သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႕ သြားေသာက္တယ္ဆိုၿပီး မက္ေဆ့ပို႕ထားလို႕ အိပ္ခါနီး ဖုန္းမေခၚလိုက္ရဘူး ။ ၂ ရက္ေနမွ ျပန္ေရာက္မယ္ေျပာၿပီး ဒီရက္မွာျပန္ေရာက္လာလို႕ ေမာင္အံၾသ၀မ္းသာေနေလာက္မွာ ။
ခ်က္ .........!
အိမ္တံခါးကိုအရင္တြန္းဖြင့္ၿပီး အထုတ္အပိုးေတြကို အရင္ထည့္လိုက္သည္ ။ ဆူညံသံၾကားလုိ႕ထင္တယ္ ေနာက္ဖက္အခန္းကေန ေမာင့္ေျခသံ ဧည့္ခန္းဆီကို ေလွ်ာက္လာတာကို သူၾကားလိုက္ရသည္ ။
အိမ္ေနရင္း ခ်ည္သားေဘာင္းဘီနဲ႕ စြပ္က်ယ္အျဖဴကို၀တ္ထားတဲ့ ေမာင္တစ္ေယာက္ လက္ထဲမွာဟင္းခ်က္ဇြန္းႀကီးကိုင္လွ်က္ ထြက္လာတာကိုျမင္ေတာ့ ရာျပည့္အံၾသသြားသည္ ။ သူ႔ကိုျမင္ေတာ့ ေမာင္လည္းအံၾသမွင္တက္သြားဟန္တူသည္ ။ လူအေကာင္လံုးကို ရုတ္တရက္ျမင္လိုက္လုိ႕ ငုတ္တုတ္ေမ့သြားတာလား ။
" ေမာင္ ငါျပန္ေရာက္ၿပီ ။ ဒါနဲ႕ တစ္ေယာက္တည္းေနၿပီး ဟင္းခ်က္စားတာလား ။က်ားသားမိုးႀကိဳး .... ေမာင္ေဆးစားမွားတာမ်ားလား "
