Γεια σας γεια σας εφόσον ανταποκριθήκατε πρόθυμα δε σας στέρησα και εγώ το κεφαλαιάκι.
Πάμε πίσω στο σπίτι των Γιαννακόπουλων.
Παύλος pov
"Τι στο διάολο συμβαίνει αυτή τη φορά;" ρώτησα έξαλλος την Μαρία που έμοιαζε φοβισμένη.
Δεν μου απάντησε.
"ΚΑΙ ΠΟΥ ΣΤΟΝ ΠΟΥΤΣΟ ΕΙΝΑΙ Ο ΑΥΤΟΑΠΟΚΑΛΟΥΜΕΝΟΣ ΠΑΤΕΡΑΣ ΜΑΣ!" γρύλλισα έξαλλος.
"Παύλο έκανες είσοδο με νευράκια;" με ρώτησε η αδερφή μου.
"Μπορείς να μου πεις τι παθαίνεις;"
"Τι παθαίνω εγώ ή εσύ;" ρώτησε ειρωνικά.
"Μη με χλευάζεις μικρό!"
"Αδελφούλη δε φταίω εγώ. Αντί να είσαι με την οικογένεια σου κυνηγάς το μπάζο να σε θυμηθεί."
Αρχίσαμε τα ίδια.
Μα καλά δε μπορεί να ηρεμήσει αυτό το κορίτσι. Ακόμα και τώρα που θα έπρεπε να είμαστε ενωμένοι σαν οικογένεια, εκείνη τον χαβά της.
"Θα σου αστράψω μία που θα είναι όλη δική σου!"
Με κοίταξε χλευαστικά.
"ΛΕΓΕ!"
"Τι άλλο θες να μάθεις πια;"
"Μου πετάς στο τηλέφωνο πως η γιαγιά είναι στο νοσοκομείο και έρχομαι εδώ τρέχοντας να βρω εσένα να ξύνεσαι!!!!"
"Παύλο ηρέμησε απλά έπαθε καρδιακό."
"Καθημερινά πράγματα..." κράτησα για λίγο την ανάσα μου. "ΓΑΜΩ ΠΑΣ ΚΑΛΑ;"
"Φυσικά γλυκέ μου αδελφούλη. Προσπαθώ έστω να είμαι ψύχραιμη."
"Αυτό δεν είναι ψυχραιμία αυτό είναι αναισθησία"
"Χε στη κα!"
"ΓΑΙΔΑΡΑ. ΕΚΕΙΝΗ ΣΕ ΜΕΓΑΛΩΣΕ!"
"Σαν πολύ ευαίσθητος μας βγήκες."
"Θέλω να σε πνίξω."
"Τα γνωστά ερωτικά λόγια του Παύλου..." σχολίασε και αναπήδησε από τον καναπέ.
Τράβηξε την κουρτίνα και κοίταξε έξω.
Πάντοτε η Μαρία αντιμετώπιζε τις καταστάσεις με σαρκασμό και ειρωνεία. Ήξερα πως την έτρωγε το πως είναι η γιαγιά αλλα ξέρει και εκείνη πως με το να κατηγορεί την Γεωργία ότι και καλά για χάρη της τους παραμελώ δε κερδίζει τίποτα.
Δε ξέρω αν θα έπρεπε να νιώσω τύψεις που δεν ήμουν κοντά στην γιαγιά αυτό το διάστημα. Αισθάνομαι όμως ότι καταλάβαινε πόσο την νοιάζομαι.
Μακάρι να μη συνέβη κάτι κακό.
Την θυμάμαι σαν μάνα μου. Αν δεν ήταν αυτή τώρα δε θα ζούσα... Με φρόντισε και εμένα και την αδερφή μου. Χάρη σε αυτήν δε καταλήξαμε στο πεζοδρόμιο ή σε κάποιο αφιλόξενο ορφανοτροφείο.
"Μαρία ξέρω ότι και εσύ πονάς."
"Τίποτα δε ξέρεις για μενα..."
"Γιατί τη ζηλεύεις τόσο γαμώτο;"
"Επειδή μόνο για αυτήν τρέχεις... Εμένα μόνο να με βρίζεις ξέρεις..."
Αυτό μου ακούστηκε σαν παράπονο.
"Μαράκι μην είσαι ηλίθια!"
Όρμησε πάνω μου."ΠΑΛΙ ΜΕ ΒΡΙΖΕΙΣ!"
"Μα σε πειράζω... "
Γύρισε την πλάτη.
"Τώρα που περνάμε οικογενειακώς δύσκολα προτιμότερο είναι να είμαστε ενωμένοι."
Με αγριοκοίταξε.
"Μαζί θα την παλέψουμε ότι και αν γίνει." Της είπα.
"Να το δω.." ξεφύσηξε. "Αχ γιατί ο μπαμπάς δε παίρνει ένα τηλέφωνο;"
"Να μην πω καλύτερα.."
"Γιατί είσαι τόσο κακός με τον μπαμπά;"
"Γιατί ήρθε πριν λίγους μήνες από απουσία 10 σχεδόν χρόνων. "
"Ναι αλλά το έκανε!"
"Ναι όμως δε ξέρω αν οι άνθρωποι όντως αλλάζουν."
"Είναι ο πατέρας σου... Όπως είπες και εσύ. Ας γίνουμε μια γροθιά."
"Τέτοια παπαριά αποκλείεται να την είπα... Για άκου εκεί γροθιά."
"Φυσικά λες άλλες παπαριές εσύ."
"Φρόνιμα!"
Χτύπησε το κινητό μου. Απευθείας το σηκώνω και το βάζω σε ανοιχτή ακρόαση.
"Έλα."
"Μπαμπά τι έγινε;"
Μου φαίνεται παράξενη η λέξη μπαμπάς. Βασικά... Δεν την νιώθω τόσο οικεία. Όμως πως αλλιώς να τον έλεγα.
"Δυστυχώς τα πράγματα είναι κάπως σοβαρά..." ακούστηκε η βραχνή του φωνή από το ακουστικό. "Τα άλλα από κοντά. Θα επιστρέψω μαζί της."
Γεωργία pov
Ακόμα εισπνέω τον καυτό αέρα της Αθήνας.
Μακάρι όλα να πήγαν καλά στον Παύλο.
Έπρεπε να τον ακολουθήσω ίσως... Όμως καλύτερα να μην περιπλέξω τα πράγματα.
"Οππ γεια σου Γεωργία."
Ένας καστανόξανθος καστανωμάτης με περιεργαζόταν.
"Σε ξέρω;" ρώτησα αμήχανα.
"Ο Άρθουρ είμαι βρε."
Τώρα λογικά εγώ πρέπει να τον ξέρω.
Και να μου θυμίζει κάτι.
"Άρθουρ μου πως σε είπαμε... Έχω πάθει μερική αμνησία... Δε θυμάμαι τίποτα από όσα συνέβησαν εντός 2 χρόνων."
"Πλάκα κάνεις. Ε καλά μόνο σε σένα αυτά " γέλασε.
"Χαχαχ πάντως χάρηκα που σε είδα. Προς στιγμήν νόμιζα δεν είχα φίλους πέρα από το αγόρι μου και την Δανάη."
"Ρε είχες εμένααα! Πώς πετάς φιλία ενός χρόνου;"
"Πωπωπω σε θίξαμε." γέλασα.
"Πάντως μου'λειψε η παρέα σου."
"Χαχαχαχ δε ξέρω αν μπορώ να πω το ίδιο..."
"Είχε γίνει μια μαλακία τότε που είχες μαλώσει με τον Παύλο και κόψαμε."
"Οπα τιι;"
"Ε τώρα δεν έχει σημασία. Απλά ένα φιλί και αυτό πεταχτό. Όμως έχω κοπέλα οπότε μπορείς να ησυχάσεις."
"Φιουυυυ!" Ανακουφίστηκα.
Αυτό θα μου έλειπε. Η επιστροφή του Άρθουρ και των Μινιμόι.
Που την θυμήθηκα τώρα αυτή την ταινία.
"Μπορούμε να πάμε για καφέ να στην γνωρίσω αν θέλεις. Φέρε και τον Παύλο."
"Μμμ..."
"Νέες γνωριμίες δεν θες;"
"Ίσως... Καλά γιατί όχι..."
Χαμογέλασα αχνά και του έσφιξα το χέρι.
Χαιρετηθήκαμε φωναχτά και επέστρεψα αναμαλλιασμένη στο σπιτάκι μου.
"Τι ώρα είναι αυτή;" η μητέρα μου ρώτησε με το που έκανα το πρώτο μου βήμα.
"Έντεκα και είκοσι! Σιγά την παρανομία."
"Έχε χάρη..."
"Βάλε να φάω." Ήμουν λυτή. Απλή. Ξεκάθαρη.
Παύλος pov
Δε μπορώ να βάλω μπουκιά στο στόμα μου μετά το τηλεφώνημα.
Με την Μαρία βάλαμε να δούμε μια ταινία όσο περιμέναμε. Το νοσοκομείο δε το ξέραμε. Είχαμε αναγκαστεί να μείνουμε με σταυρωμένα τα χέρια.
Πάντα αρρώσταινα στην ιδέα του να μην κάνω τίποτα.
"Παύλο θα μας παίξεις κανα τραγούδι;"
"ΕΧΩ ΤΩΡΑ ΟΡΕΞΗ ΓΙΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ;"
"μα εσύ πάντα είχες." στεναχωρήθηκε.
Την πήρα αγκαλιά.
"Συγγνώμη Μαράκι "
Η πόρτα άνοιξε διάπλατα.
Η Μαρία έκλεισε την τηλεόραση και κατάπιε απότομα τα μακαρόνια στον οισοφάγο της.
"Μη πνιγείς..." ψυθίρισα.
Δυο νοσοκόμοι εισέβαλλαν μέσα.
"Από εδώ..." τους κατηύθυνε ο πατέρας στο δωμάτιο της.
Την ξάπλωσαν στην κρεβατοκάμαρα της.
Προσπαθούσα μέσα στον χαμό να αποσπάσω κάτι.
Οι νοσοκόμοι έφυγαν σφαίρα και απομείναμε επιτέλους εμείς και εμείς.
"Γιαγιά μου..." Η Μαρία έτρεξε δίπλα της.
Το χέρι της γιαγιάς χάιδεψε το κεφάλι της. Της χάρισε ένα κατάκοπο χαμόγελο.
"Πήγαινε να φας τα μακαρόνια σου.."
Η γιαγιά ακόμα και έτσι να μας ταΐζει θέλει.
Την κοίταγ από την άκρη της πόρτας. Δε μπορούσα να εκφραστώ. Κοίταζα έντρομος.
"Παύλο μου για έλα εδώ γιε μου..."
κάθησα στον χώρο που μου έκανε στο κρεβάτι της.
"Άσε μας για λίγο με το παιδί..." είπε στον πατέρα μου που παραφυλούσε.
Τα κουρασμένα ,ρυτιδιασμένα μάτια της πάντοτε γελαστά. Ακόμη και τώρα.
"Παύλο μου.."
Γυρίσα προς το μέρος της με ενδιαφέρον. "Τι έχεις γιαγιά;"
"Μου διαγνώσθηκε καρκίνος αγόρι μου..." με κοίταξε έτοιμη να λυγίσει.
Κοίταξα κάτω έντρομος. Γιατί...
"ΤΙ ΘΑ ΚΑΝΩ ΕΓΩ ΤΩΡΑ.."
"Δε μπορείς.. Ούτε εσύ, ούτε κανείς. Το στάδιο είναι προχωρημένο."
Ανέσαινα βαριά και γω και αυτή.
"Ένα θέλω από εσένα.." μου έπιασε σφιχτά την παλάμη.
"Πες μου" ζήτησα να μάθω τι ζητούσε.
Η γιαγιά μου , ο μόνος άνθρωπος που είχα ως στήριγμα στο οικογενειακό μου περιβάλλον καταλήγει έτσι. Είναι άρρωστη, πολύ άρρωστη. Και από αυτή την ηλίθια αρρώστια θα σταματήσει να ζει.
Δεν της αξίζει τέτοιο τέλος. Όμως καμιά φορά δεν μπορείς να αποτρέψεις τίποτα από το να συμβεί. Δεν γίνονται για κάποιο λόγο κάποια πράγματα. Συμβαίνουν μόνο και μόνο για να μην ζήσεις την απόλυτη ευτυχία .
Όταν ήμουν μικρός ξύπναγα το πρωί λέγοντας πως Αυτή η μέρα θα είναι τέλεια. Θα είναι η καλύτερη της ζωής μου. Δε θα μαλώσω με κανέναν. Όλα θα είναι όπως ονειρεύομαι.
Ποτέ μου δεν έζησα κάτι το τέλειο από την αρχή της ημέρας ως το τέλος. Όποτε αγγίζω την ευτυχία κάτι χάνω. Έχω κουραστεί αυτό το δράμα.
Το μόνο που μου δίνει δύναμη όμως... Και που πραγματικά έχω ανάγκη είναι μόνο μια. Τώρα επέστρεψε και είμςστε ερωτευμένοι.
Ο κόσμος γύρω μπορεί να γκρεμίζεται όμως μέσα στο πλήθος πάντα θα ψρχνω αυτή ... Για να μου προσφέρει τα πάντα και εγώ να της δίνομαι.
Αυτά από εμένα παιδιά μου.
Μακάρι να υπήρχε και για μένα ο άνθρωπος που έχω ανάγκη.
ΣΚΑΣΕ ΔΕ ΣΕ ΡΩΤΗΣΑΝΕ!
Καλαααα... Καλααα..