[75] STOP
GAIL'S POV
Thanks for leaving me... again, Crystal. Best wishes for the both of you.
Mariin kong ipinikit ang mga mata ko at pilit na inaalis sa isip ko ang mga sinabing 'yon ni Kurt. The moment he said that, I felt like I wanted to run back and drape my arms around him.
Thanks for leaving me... again
Pakiramdam ko ay pinipiga ang puso ko sa basag niyang boses. Ilang beses ko na ba siyang nasaktan? Palagi nalang, Gail. Paulit-ulit mo nalang siyang pinapahirapan.
Napamulat ako kasabay ng paghikbi ko. Yakap-yakap ko ang unan habang nakatulala sa isang sulok ng kwarto. Nag-iisip, inaalala kung tama ba ang naging desisyon ko.
My eyes were wet with tears. Lagi nalang akong ganito. Nagkukulong sa kwarto, at tila nawawala sa sarili.
Best wishes for the both of you.
Kahit sa pagpikit ko ay ang mukha pa rin niya ang nakikita ko. Nanginginig ang mga labi niya habang sinasambit ang mga salitang iyon. Nakatitig ng malamig sa mga mata ko, tila nangungusap... Tila nagmamakaawa na bawiin ang sinabi ko.
I turned to other side and curled myself under the blanket. Literal na sumasakit na ang ulo ko sa sobrang pag-iisip.
"He'll be fine, Gail. He'll be fine..." I chanted under my breath when suddenly, a loud knock interrupted my thoughts.
Gaya ng parati kong ginagawa ay hindi ko iyon pinansin, pero napakunot noo ko nang marinig ko ang pagbukas ng pinto. Napalingon ako sa direksyon nito at nakita si Fifth na nakatayo rito, hawak-hawak ang isang medicine kit.
"I'm coming in," he said and then turned the light switch on. I closed my eyes as I warily groaned in irritation. "... Sorry for interrupting you but could you please cure my wounds for awhile?"
Umiwas ako ng tingin at hindi siya pinansin. I hate it when he's clingy. Kahit na anong paramdam ko sa kanya na ayoko sa kanya ay pilit pa rin niyang ipinagsisiksikan ang kanyang sarili sa akin.
"Crystal---"
"Paano ka nakapasok? Pagod na ako. Lumabas ka na," I frantically said.
I heard a few steps coming near towards my bed and I flinched a little when I felt a weight on its edge. "I used the duplicate key. Hindi mabuting nagkukulong ka sa kwarto mo. Ilang araw ka nang nagkakaganyan."
At ikaw ang dahilan kung bakit ako nagkakaganito...
"Now that you fin'lly broke up with him, why don't you give me a chance to prove myself to you?" he asked and I felt him place a hand on my arm. "Crystal, we're getting married in a week. I hope we can still make things up before our wedding."
Napakuyom ang mga palad ko sa sinabi niya. Paano niya nasasabi iyon sa akin nang hindi man lang iniisip ang nararamdaman ko? It has been only an hour since my heart shattered and now here he is, speaking concerns about our sh*t of a wedding.
"Anong gusto mong gawin bukas? Do you wanna go out---"
Naputol ang sinasabi niya nang bumangon ako at hinarap siya. Kinuha ko mula sa kanya ang medkit, nang hindi tumitingin sa mga mata niya.
Sunod-sunod na paglunok ang ginawa ko habang isinasaayos ang bulak, panlinis at gamot. Nanginginig pa ang mga kamay ko habang ginagawa iyon.
"S...sige, pipilitin kong ayusin ang relasyon na 'to," I said, fighting my tears from falling. I carefully held his cheek in place, curing his bruises on his brow. "--Masakit ba? P-pasensya ka na sa kanya ha? Basagulero kasi talaga 'yon."
Marahas kong pinunasan ang nagbabadyang pagtulo ng luha sa mga mata ko. Paulit-ulit kong idinadampi ang bulak sa bawat sugat ni Fifth, habang nakatitig siya sa akin.
"Nagtataka nga ako kung bakit ko nagustuhan ang sira-ulong 'yon," I faked a chuckle as I tried myself to smile. "Hindi ko talaga alam kung bakit. I'm still asking that question to myself. Sino ba naman siya para magustuhan ko diba? Hindi naman talaga siya 'yung tipo ko."
"Crystal---"
Pinutol ko muli ang sasabihin niya. ""Wag kang malikot," I said, still holding his cheek. I stopped for a moment as I poured a little amount of the alcohol on the cotton. I wiped my tears on my cheeks again before I cured his bruises.
Marahil nababaliw na ako sa mga lumalabas sa bibig ko, pero hindi ko ito kayang pigilan. Hindi ko na kayang kimkimin ito.
"Pero kahit ganun siya--" unti-unting humihina ang boses ko, "--maswerte ako dahil kahit ilang beses ko na siyang pinagtabuyan, nandyan pa rin siya at hindi ako sinukuan."
Thanks for leaving me... again, Crystal. Best wishes for the both of you.
I paused and stared at the man inches closer to me. His face etched with sadness while mine was visibly in pain.
"... Pero hanggang dito nalang talaga kami. Ako lang naman ang dahilan kung bakit siya nahihirapan diba?" I asked more likely to myself. "--Diba, Fifth? Tama naman yung naging desisyon ko? Pinili kita, dahil pinili ko rin si Daddy, at para na rin sa kanya. Magiging masaya rin naman ako kasama ka diba?"
My words were like a sharp thud in my chest; painful deep inside of me.
"I love you," he whispered sadly as he inched towards me, capturing my lips evitably.
His lips moved against mine with his eyes closed. Hindi ako gumalaw. Nanatili akong nakamulat hanggang sa maramdaman ko nalang ang malambot na kama sa likod ko. He was kissing me softly on the lips, carressing my cheek with his thumb.
I felt numb. I felt nothing and let him do what he desires to do.
Unti-unting sumagi sa isip ko ang mga sinabi ni Kurt kanina sa akin. Isang mahinang hikbi ang pinakawalan ko nang maramdaman ko na naman ang sakit sa dibdib ko.
"K...Kurt," my voice cracked and that's when Fifth stopped and stared down at me in surprise. "... I'm sorry. I really can't. Hindi ko kaya," tuloy-tuloy na paghikbi ko.
I heard him curse, but keep his temper. Inayos niya ang kumot sa katawan ko at hinaplos ang buhok ko. "Sorry, Crystal..."
"Just leave..."
"Okay."
As soon as I heard the door shut close, my sobs escaped freely from my mouth, regretting what I've said to Kurt earlier. Hindi ko kayang isipin na hindi siya ang magpupunas ng luha ko tuwing umiiyak ako. Ni hindi ko kayang isipin na hindi siya ang makakatabi ko sa pagpikit at pagmulat ng mga mata ko.
Siya ang gusto kong makasama...
"... I love him."
But things went wrong and even it hurts, I have to accept the fact that we will never be together at all.
THIRD PERSON'S POV
Umagang-umaga pa lamang ay pinuntahan na ni Fifth si Crystal sa kwarto nito. Sa tuwing nakikita niyang umiiyak ang dalaga ay tila dinudurog ang puso niya. He never felt this way before. Ngayon lang at sa kanya pa. Minsan na rin niyang inisip na mali itong ginagawa niya pero dahil sa labis na nararamdaman niya ay nagpakabulag siya.
"Sorry, I won't get tired of saying how sorry I am to you, Crystal." He was stroking her hair carefully as she stared at her deeply. Alam niyang nasasaktan si Crystal pero alam niya sa sarili niya na makakalimutan din niya ang lahat kapag nagpakasal na sila. Marahil mahirap man ito para sa dalaga pero gagawin niya ang lahat para mapasaya siya.
"I don't know what you did to me. You're making me crazy," he whispered and got on his feet. "I'll make you happy. I swear..."
He turned away and left the room quietly. He actually did not get enough sleep last night. Iniisip niya ang nangyari kagabi. Hinalikan niya si Crystal para iparamdam sa kanya kung gaano niya ito kamahal pero tila binuhusan siya ng malamig na tubig nang maramdaman niyang humikbi ito kasabay ng pagtulo na naman ng kanyang mga luha.
He felt like a plain id1ot on what he did. Inaamin niya sa sarili na malapit na siyang sumuko pero sa tuwing iniisip niya na kapag pinakawalan niya ang dalaga, hindi niya na muli itong makakasama kagaya noon.
He's crazily inlove with her.
He was taking the stairs when he heard someone call him, "Travis."
Lumingon siya, at napaayos ng tindig nang makita ang ama ni Crystal. "Good morning, Dad."
"Morning, where's Crystal? May appointment kayo for food tasting ngayon hindi ba?"
"I'll go alone, Dad. Masama ang pakiramdam ni Crystal ngayon."
Natigilan siya. Alam niyang hindi masyadong kumakain ang anak niya nitong mga nakaraang araw. Ni hindi nga ito nagpapapasok sa kwarto niya ng ibang tao kahit maging ang asawa't kapatid niya.
"Mauna na po ako," paalam ni Fifth. Tumango siya at saglit na nanatili sa kinatatayuan niya bago niya naisipan na puntahan ang anak sa kwarto nito.
Sa Hotel ng mga Rivera ang venue ng reception ng kasal nila Fifth at Crystal, kaya naman naging madali sa kanya para makarating agad sa lugar na iyon. Kasama ng mga gwardya ay pumasok si Fifth sa loob ng lobby. Si Kaye Anne ang sumalubong sa kanya. He was about to give her a cheek to cheek greeting when she turned away and said, "This way."
Nadismaya siya sa ipinakitang trato sa kanya ni Kaye Anne. Kung noon ay mabait ito, ngayon naman ay kabaligtaran ang pinapakita niya.
"Ito yung actual table arrangement sa reception niyo. Kung may gusto kang baguhin sa arrangement, pati na rin sa choice of flowers, ang mabuti pa'y sabihin mo na, Travis. Maikli ang panahon, pag-isipan mo ng mabuti. 'Wag kang magpadalos-dalos."
Tila natigilan saglit si Fifth sa narinig niya. Mukhang may ibig sabihin ang pinsan ng mapapangasawa niya sa sinabi nito, pero hindi niya yun pinansin at agad na humila ng upuan para maupo.
"Crystal's favorite color is red, isn't it?" he asked, getting a rose from the vase in the middle.
"No," she abruptly retorted, making his head turn to her. "It's actually pink."
"Old stuff. It's red now," he insisted.
"Marunong ka pa sa akin," bulong ni Kaye Anne sa gilid niya na siyang nagpakunot sa noo ng binata. "It's pink. Sabay na kaming lumaki kaya alam ko ang bawat detalye na gusto niya. Ikaw ba?"
Hindi na siya nag-abalang sagutin ang tanong ni Kaye Anne dahil dumating na ang mga pagkain na pagpipilian niya para sa reception. Limang waiters ang huminto sa gilid niya kasama ang head chef ng hotel na si Nathan.
"Good morning, ito yung hinanda naming pagkain na pagpipilian mo, Travis," pagsisimula ni Nathan. Inihain nila sa lamesa ang tig-iisang plato ng iba't-ibang putahe. Travis started to taste all the food one by one until he picked his choice.
"I think this one would do," sabi nito habang nakaturo sa lamb dish kasunod ang isang spaghetti dish na nasa plato niya. "... And this one. For the main course---"
"Excuse me," Nathan interfered and he turned to look at him. "May I suggest the seafood carbonara pasta instead? Yun ang paborito ni Gail. She never eats lamb kahit nung nasa Germany pa kami. The pork steak will do," he said as a matter of factly.
"Tapos yung lamb dish pa na ito ay maanghang. Diba, may allergy sa maanghang si Gail, pandak?" Kaye Anne asked his husband before she turned to him sternly. "You should know that. Besides, you're her fiancee."
"Sorry," he muttered and then quickly got on his feet. "Kayo nalang siguro ang mamili," he said sounded pissed and then turned to leave.
Naiinis siya hindi lang dahil sa sinabi nila kundi dahil sa sarili niya. He felt like he was some kind of a sh*t. Kahit na maliit na detalye ay hindi niya alam tungkol kay Crystal. Umaasa lamang siya sa mga impormasyon na sinasabi sa kanya noon ng ama nito pati na rin ni Louis.
Those little things that didn't matter to him before but now played a relevant part of his life. He somewhat felt pathetic.
He stopped by his car and kicked on its wheel in frustration. Sh1t! Sh1t! Sh1t! he chanted on his head. Nanatiling pinapanuod lamang siya ng mga gwardya sa paligid sa kung anumang ginagawa niya.
"DARN IT!" singhal niya at napatitig sa sariling repleksyon ng kanyang mukha sa makintab na sasakyan. Instead of staring at his own bruises on his face, he noticed an old woman standing behind him.
He surely knows who the woman was, so he casually fixed his stand before turning to her direction.
"Madame Almira?"
The woman sophisticatedly brushed her sight from his head to toe and then, ached her brow heavenwards. "So, you're the Travis Choi V that they've been talking about."
Ilang beses na niyang nakita ang ginang kaya naman kilalang kilala niya ito. Nagtataka nga siya kung bakit hindi man lang siya nito nakilala. But he maintained his posture anyway and walked towards her.
"Nice meeting you, Madame," he said and extended his hand to her but the latter just smiled fiercely to him, ignoring his gesture.
"Let me get this straight with you, Mister Choi," she started. "I've been hearing a lot about you lately and I hate it."
"Madame--"
"I want you out of my granddaughter's life this instance, Mister," she frankly said, gritting her teeth. Natigilan si Fifth sa narinig niya. No, she's out of it, he thought. "If it's about the business, then cut it. You can't sit with us... Don't even try. Hindi kita kilala at wala akong balak kilalanin ka."
Tila tinakasan ng sariling dugo si Fifth sa sinabi ng ginang. Kilala niya ito bilang strikto sa kumpanya pero hindi niya alam na ganito pala kaprangkang magsalita ito. Ganunpaman, nanatili siyang matigas sa harapan ni Madame Almira.
"I'm sorry but you can't stop us, Ma'am. You're actually out of the business. So, if you'll excuse, I gotta go," he confidently said and turned his back on her when he heard her voice again.
"Crystal is my business, young man. Sige, magpakasal kayo. Just don't regret when you realize that you married a woman who can't love you back after. You'll just turn my favorite girl into a miserable wife and I'll never forgive you for doing so."
***
"Crystal, anak."
Alalang-alala si Mirko habang nakahawak siya sa kaliwang kamay ni Crystal. Mataas ang lagnat nito kaya naman nagpatawag siya ng nurse para alagaan ito. He felt so useless of the thought that he can't even nurse his daughter. Lumaki na lamang ang anak niya pero kahit kailan ay hindi niya ito nalaagaan sa ganitong paraan.
"Do we need to take her to the hospital?" he asked the nurse.
"Kailangan lang po niyang magpahinga. Excuse po."
He got the chance to stroke Crystal's cheek with his hand when the nurse left. Awang-awa siya sa anak sa mga nangyayari sa kanya. Ni hindi na siya makapagtrabaho ng maayos dahil sa kakaisip kay Crystal.
Walang akong kwentang ama.
Yan ang paulit-ulit na sumasagi sa isip niya. Hindi siya makahanap ng ibang paraan para maayos ang problema. Ilang beses ng sinasabi ni Trinity na humingi ng tulong sa mga magulang nito, particularly ang mga magulang ni Trinity pero nauunahan siya ng kanyang hiya. He was securing his pride. Sa tuwing iniisip niya na lapitan ang Ginang para humingi ng tulong ay tila pakiramdam niya ay nanliliit siya sa sarili niya. He was also scared that Madame Almira might get angry at him. Of course, she will. Who wouldn't?
"Sorry, anak. Wala na talagang paraan."
A tear fell from his eye as he stood up and fixed his composure. He expelled a sigh as he headed out the door and not before he stepped out of the room, he saw the person he expected to see the least.
"Mom?"
As an answer, he received a slap on the face and asked him, "Get everything fixed, Mirko. For Crystal, for your daughter. You can't sell your daughter just like that. She's priceless. Now tell me, magkano ba ang kailangan para maayos ang problema mo?"
His jaw dropped in shock at her presence. He can't even move his lips to speak. Little did he know, Madame Almira had them investigated for the past days she's been staying in the country.
"We can't stop it, Mom. I'm sorry. Everything has been settled. Ayokong mapahiya sa mga Choi," he warily said.
-