"Babamın 1 hafta boyunca dinlenmesini gerektiğini umarım hatırlatmama gerek yoktur."
Telefonun diğer ucunda konuşan annem benden bunalmışcasına cevapladı.
"Çocuk değilim ben Effy. Harry'e selam söyle şimdi kapatıyorum. "
Annem telefonu aniden kapattığında karşımda sırıtan Harry ile başbaşa kalmıştım. Konuşulanları duymuş olmalıydı.
Annemin ona olan sevgisi oldukça hoşuna gidiyordu.
Havaalanından geldiğimizden beri Harry ile yapacağım günü bitirecek konuşmayı düşünüyordum. Ve birazdan eve girecek olmama rağmen bulabilmiş sayılmazdım.
Harry arabasının kapısını açmak için kavradığında nihayet onunla konuşmaya başlama kararı almıştım.
"Yanımda olduğun için teşekkür ederim. Buna hiç gerek yoktu.Bana kendimi borçlu hissettirdin."
Harry vücudunu bana döndü.
"Borçlu hissetme. Bunu bir bakıma kendim için yaptım."
Ona göz devirirken söylendim.
"Tabi eminim."
"Ciddiyim. Sabahtan akşama kadar nasıl olduğunu merak ederek geçiremezdim. Bilirsin gün benim için oldukça uzun oluyor. "
Gülümsedim. Onun uyku sorununu tamamen unutmuştum. Bizim evdeyken bütün gece ne yaptığını merak ettim fakat daha sonra bu merakım bastırıp çantamdan anahtarımı çıkardım.
"Pekala, yarın akşam görüşürüz o zaman."
Harry'nin dediği üzerine dikkatim çantamdan kayıp ona toplanmıştı.
"Neden yarın gö-"
"Tamam istersen birkaç gün dinlenebilirsin."
Söylediği üzerine hafifçe kaşlarım çatıldı.
"Harry hala orada çalışacağımı düşünmüyorsundur umarım."
"İstifa ettiğini söylemiştin."dediğinde hafifçe kafamı salladım. "Bundan ailene de bahsetmediğine göre gece hayatına dönebilirsin. Merak etme maaş konusunu-"
"Hayır, öyle bir şey olmayacak. Yarın sabah gidip Simon'la konuşacağım ve beni tekrar işe alacak."diye itiraz ettim.
Harry huzursuzca kıpırdanırken nedenini bilmediğim bir şekilde ona güven verme gereği duydum.
Elimle kolunu sıvazlarken konuştum.
"Emin ol bu ilk istifam değil. Beni geri alacaktır."
Londra'ya geldiğimizden beri Harry'e kurduğum en kibar cümlenin cevabının beni yeniden çılgına çevirebileceğinı nereden bilebilirdim.
"Oh, Ef."dedi gözleri kolundaki elime giderken. "Sanırım geri dönecek bir işin yok."
Sakin cevabı karşısında durumun ciddiyetini anlamam uzun sürmüştü.
"Pardon, ne?"
"Hadi ama onlara tüm bu olanlardan sonra teşekkür etmek amaçlı bir çiçek yollamamı beklemiyordun heralde."
Elimi Harry'nin üzerinden aniden çekip kafamı iki yana salladım.
"Sana inan-Tanrım, ne yaptın ?"
"Sakin ol. Sadece Simon biraz hırpalandı o kadar. Ve ajansın şu aralar pek iyiye gittiğini söyleyemem.Seni almak istecekleri pek sanmıyorum."dediğinde sinirle gözlerimi kapadım. Bir şeyler söylemek için dudaklarımı araladığımda Harry beni bölmüştü.
"Yarın aynı saatte yeni işin hakkında konuşuruz."dedi arabaya binmeden hemen önce.
Arabayı çalıştırıp evden uzaklaşmadan önce seslendim.
"Gelmeyeceğim Harry!"
Kapıyı çarpıp eve girdiğimde ev aynen bıraktığım gibiydi. Odama doğru koşup üzerimdekilerden kurtuldum.
Ertesi gün
İşsiz hayatımın ilk günü.
Eğer sabah iş için erken kalktığımı düşünerek beni 8'de arayan bir annem olmasaydı daha güzel başlayabilirdi.
"Henüz işe gitmediğine göre sana şu konuyu açabilirim."
Telefonun ucundaki annemin neden bahsedeceğini az çok tahmin edebiliyordum.
"Harry'nin senden hoşlandığına eminim."
"Neden diğer anneler gibi normal konulardan bahsedemiyorsun?"diye sorduğumda sıkıntıyla nefes verdi.
"Buraya kadar gelmesi ve bizimle ilgilenmesi çok düşünceliydi. Ve senin ona davranış şeklin hiç hoşuma gitmedi Elizabeth."
Sıkıntıyla nefes verme sırası bendeydi. Acaba annem yaşananların çeyreğini bilse Harry'é olan sevgisi yüzdé kaç azalırdı.
"Harry benden hoşlanmıyor ve ona karşı tam da olması gerektiği gibi davranıyorum."diye itiraz ettim.
"Hayır. Kabasın. Ve ben seni kaba yetiştirmedim-"
"İşe geç kalıyorum anne. Sonra konuşuruz."
Aniden telefonu kapattıktan sonra rahatladım. Bu sorgu bir saatten önce bittiği için mesafelere teşekkür ettim.
Mutfağa gidip kendime kahvaltı hazırlarken çalan telefonum beni böldü.
Arayan Harry'di.
"Annen çok kibar."
Sanki görebilecek gibi gözlerimi devirirken sahtece güldüm.
"Az önce beni aradı ve her şey teşekkür etti."
"Annem seni ne kadar eğlendiriyor Harry."dediğimde küçük bir kahkaha attı.
"Beni eğlendiren şey sensin. 'İşe geç kalacağım' ha?"
Annemin boşboğazlığına lanet okuyarak çayımdan bir yudum aldım.
"Ne kadar dalga geçersen geç. Akşam gelmeyeceğimi söyledim."
"Bütün bunlar çok saçma ve benim eleman eksiğim var."
"Saçma olan ne? Yaşananlardan sonra oraya gelmem saçma olurdu."
"Senin aksine daha profosyonelce yaklaştığım için üzgünüm Ef. "
"Hadi ama 2 gün önce-"
"Londra'ya döndük Effy. Özüme döndüm. Ve lütfen liseli aşıklar gibi kovalamaca oynamayı bırak. Sonuçta bu zamana kadar birbirimizi hep iş için kullandık."
Son cümlesini söylerken aklımın en ücra köşelerinden onunla yaptığımız seks görüntüleri geçip duruyordu. Kafamı sallayarak düşüncelerimi kovdum.
"Pekala. Senin için önemli değilse benim için de önemli değil."dedim anlık sinirimle.
"Yarın görüşürüz."
Telefonu kapattığımda Harry'nin benden yapmamı istediği şeyi yaptığımı farketmiştim.
Harry 1- Effy 0.
Akşam
Her şey tüm yalanlarım ortaya çıkmadan önceki gibiydi. Son bir kaç saatim yine insanlara içki koyup birkaç sarhoşa birşeyler anlatmaya çalışmakla geçmişti.
Ama farklı olan bir şey vardı. Harry'ı hala hiç görmemiştim.
Bana işe profesyonel baktığını söylerken bu derece ciddi olduğunu bilmiyordum.
Onun için hiçbir şey ifade etmeme fikri karnımda bir ağrıya neden olurken tüm gün bu umrumda değilmiş gibi davranıp gözlerimle etrafta onu aramak planlarım arasındaydı.
"İtiraf etmeliyim ki gelmene sevindim."dedi Paul.
Ona usulca gülümsedim.
"Başka bir iş bulana kadar burada idare edeceğim."
Bardakları silerken ona yaklaştım.
"Bugün hiç Harry'i gördün mü?"diye sorduğumda kaşlarıyla kapıyı gösterdi.
Harry'nin siyah takım elbisesinin içinde cehennem kadar ateşli göründüğünü düşünürken dibindeki kız çenemin sinirden gerilmesine eden olmuştu. Aynı şeyleri yaşama fikri hala mide bulandırıcıydı. Harry şuan benim hiçbir şeyim olmasa bile.
"Anladığım kadarıyla çocukluk arkadaşı. Birkaç gün Harry'nin misafiriymiş."Paul'nun kulağıma eğilip verdiği bilgiye tepkim omuz silkmek olmuştu.
Harry odasına doğru ilerlerden neden her zamankinden daha yakışikli göründüğünü ona sormak istedim.
Bu umarım arkadaşına özel değildir Styles. Çünkü anladığım kadarıyla içimde hala sana ait olan, siyah takımınla üzerine gittiğin ve başa çıkamadığım duygular var.
"Belki de artık ikiniz için savaşmaya başlama vakti gelmiştir."
Paul'un söylediği üzerine şaşkınlıkla ona döndüm.
"Hey! Harry'den uzak dura ne oldu? Hani onun beni mutlu edebileceği tek yer yatak odasıydı?"
Paul hafifçe gülerken itiraz etti.
"Harry hala yanlış bir insan. Ama sanırım sen onun için doğru kişisin."dediğinde hayretle ona baktım.
"Bunu da nerden çıkardın?"
"Olanları duydum. Hala yaşadığına ve işe devam ettiğine göre Harry sana değer veriyor. "
Söylediği üzerine boş boş kadehlere bakınırken mırıldandım.
"Bizim için savaşmamı mı istiyorsun?"
Paul ciddiyetle bana döndü.
"Siz diye bir şey yok Effy. Harry ve sen var. Ve olası bir savaşta birbirinizi sevdiğiniz sürece kazanan taraf hep ikiniz olur."
Kafam karışmış bir şekilde ona döndüğümde sormak istediğim tek şey neden Harry ve benim biz olamayışımızdı.
Yani insanların söylediği gibi birbirimize değer veriyorsak neden herkes gibi "biz"den bahsedemiyordum?
Sorumu engelleyen şey Harry ve az önceki arkadaşının müziği bastırarak bir şey söyleme telaşıydı.
Onlara yaklaşıp işlerini kolaylaştırdım
"Biraz erken çıkıcam Effy. Siz idare edersiniz."
Kafamı olumlu anlamda saklarken aklıma gelen düşünceyle gitmek üzere olan Harry'i durdurdum.
"Harry, kendimi pek iyi hissetmiyorum. "dedim suratımı ekşiterek.
Bana neyim olduğunu sormasını beklerken pürüzsüz arkadaşı ve kendisi boş bakışlarını üzerimde tutmayı tercih etti.
Nihayet pes ettiğinde söylendi.
"Pekala eve gidebilirsin bu gecelik."
Söylediği cümle üzerine kalbim kırıldı. Biliyorum, kaba olan hiçbir şey yapmamıştı. Ama bana neyim olduğunü sorabilirdi. Beni başından savuyormuş gibi hissetmiştim.
Onlar kulüpten çıkarlarken tek yaptığım şey ardından umutsuzca bakmaktı.
Tanrım, lanet olasıca Styles ben fark bile etmeden yine rolleri değiştirmişti.
Birkaç dakika sonra ben de klüpten ayrıldım ve taksiye atlayıp eve geldim.
Hala aynı umutsuzlukla kapı kilidini çevirip içeri girerken hala aynı olan evimi seyrettim.
Hala aynı olan mı dedim?
Aklıma gelen ucuz romantik komedi filmlerı taktiğiyle dudaklarım yukarı kıvrıldı. Belki de Paul'un dediği gibi savaşmanın zamanı gelmiştir ha?
Elim ben farkında olmadan telefonuma gitmiş ve Harry'nin numarasını tuşlamıştı bile.
"Harry, ben... Kimi arayacağımı bilemedim. Tanrım sana ihtiyacım var sanırım evime birileri girmiş."
Bıraktığım mesajdan sonra beni bu ucuz numaraya iten siyah takım fetişime lanet ettim.
Yaklaşık 20 dakika sonra çalan kapıyla dudaklarıma bir zafer gülümsemesi yayılmıştı bile.
Harry 1- Effy 1 .