Afterlife // hs

something real

Fiona'nın mesajından saniyeler sonra kulübe girdiğimde onu Effy'ı ile konuşurken buldum.

Olabildiğince hızlı bir şekilde yanlarına gittiğimde nefes nefese kalmıştım.

Fiona keyifle beni seyrederken Effy gelmemden rahatsız bir şekilde kafasını yan tarafa çevirdi.

Bunu fırsat bilerek Fiona'ya kaşlarımı yukarı kaldırarak mesaj vermeye çalıştım.

Effy bize döndüğünde konuştu.

"Bunu söylemen için seni Harry'nin ikna etmediğini nereden bileyim?"

Fiona kafasını iki yana sallarken ben sadece izliyordum.

"İnanmak isteğine inan Effy. Sana kanıtlamak zorunda değilim. "

Effy ifadesizce bana döndüğünde bir parça rahatlamıştım.

Fiona  sadece ondan söylemesini istediğim şeyleri anlatmıştı.

Attığı mesaj beni çıldırtmak için olmalıydı.

"Pekala Harry."diye mırıldandı Effy. "Seninle biraz konuşabilir miyim?"

Usulca kafamı sallarken Fiona'nın ateş saçan gözlerine maruz kaldım.

"Fiona'yı taksiye bindirip hemen geliyorum."dedim zaman kazanmak için.

Effy suratı düşerken kafasını sallayıp beni onayladı.

Fiona'ya tek bir kelime daha konuşması için fırsat vermeden onu kulübün dışına çıkardığımda kahkahaları kulaklarımı doldurdu.

Gülmesinin bitmesini beklerken rahatsızca etrafı izliyordum.

Kahkahaları azalmak yerine şiddetlendiğinde derin bir nefes aldım.

"Kes artık şunu."

Fiona kendini toparlamaya çalışırken söylendi.

"Resmen ödün koptu Harry."

Kahkahaları tekrar yükselirken göz devirdim.

"Suratının halini görmeliydi."

Çenem gerilmeye başlarken Fiona kendini toparlamaya çalıştı.

Birkaç dakika sonra ciddileşti.

"Onun senin için bu kadar önemli olduğunu bilmiyordum."

Cevap vermemeyi seçtiğimde devam etti.

"Ama neyseki ilişkiniz ağzımdan çıkan iki cümleye bağlı. Alışmasan iyi edersin."

Söylediği şey üzerine ona döndüm.

"Onun gibi bir kız için bu kadar endişelenmen aptalca."dediğinde gülme sırası bendeydi.

"Sana acıyorum Fi."

"Keşke seni çalan kişi rakibim olmayı hakedecek düzeyde olsaydı. Ama ne yalan söyleyeyim Effy'ı ciddiye alamıyorum."

"Çalmak mı?"Koca bir kahkaha patlatırken. "Sen delisin."

Fiona gittikçe daha çok ciddileşen yüzünü saklayamadığında devam ettim.

"Onu ciddiye almadığın için mi o geceye dair yalan söyledin?"

Ona birkaç adım yaklaşırken sinirle soludum.

"Hastalıklı düşüncelerini ondan uzak tut." İşaret parmağımla göğsüne baskı yaparken devam ettim. "Ve bugünkü konu bir daha açılırsa sana yemin ederim pişman olursun."

Fiona yutkunurken onu öylece orada bıraktım.

Hızlı adımlarla kulübe girip Dean'e yardım eden Effy'ı buldum.

Onlara doğru yaklaştığımda Dean beni gördü ve uzaklaştı.

Bu ona yaptığım şey yüzünden tekrar kötü hissetmeme neden olmuştu.

Effy

Harry nihayet yanıma geldiğinde öylece bana bakıyordu.

Ondan ne duymak istediğimden tam olarak emin olmamakla birlikte karşımda dururken onu ne kadar özlediğimi farketmiştim.

"Fiona gelmeden önce de yapmadığını biliyordum."diye mırıldandım.

Bana öyle bir şey olmadığını söylediği ilk an ona inanmıştım. Ama o zamanlar kalbim o kadar kırılmıştı ki hiçbir şey olmamış gibi devam etmek imkansızdı.

Harry yavaşça bana sarıldığında gözlerimi kapadım.

"Sana o kadar kızgınım ki."

Dudaklarımdan bir anda akan kelimeler Harry'i şaşırtmamıştı.

Yaptığı tek şey daha sıkı sarılmak olmuştu.

Harry bir tür bağımlılık gibiydi.

Onunlayken asla kendime bunu itiraf edemesem de benden birkaç adım uzaklaştığı her an vücudumun eksikliğini hissettiği bir bağımlılık.

Yavaşça ondan ayrılırken gözüm arka tarafta çalışan Dean'e takıldı.

"Bir dahaki kavgamızda da bu kadar yıkıcı davranırsan tekmemin tadına bakarsın."dediğimde güldü.

Beni kendine çekerken mırıldandı.

"Senden ayrı olma fikri beni delirtiyor. Bir dahaki kavgamızda beni bununla korkutma."

Hafifçe gülümsedim.

Bu gece Dean'e yaptığı kabalıktan dolayı ona dersini sonra verecektim.

Kendime not:
Harry'e kibarlığı ve görgü kurallarını öğret.