Trixie's Pov
-
Nang makarating ako ng sasakyan, saka ko naalala na naiwan ko ang bag ko. Payong ko lang ang dala ko at napaisip akong dalhin 'yun pero mukhang hindi naman siguro uulan at madali lang naman ako kasi akong babalik.
Saktong paglabas ko galing sa room para kunin ang bag ko, biglang bumuhos ang napakalakas na ulan. Argh! Mali ata ang calculations ko sa panahon. It's so unexpected, like how I feel. Siguro magdadrama muna ako ngayon sa ulan. It's a perfect time for me para magisip isip sa mga bagay bagay.
Kaya imbes na bumalik ako sa classroom, tinakbo ko ang sasakyan ko. Hindi para umuwi pero para ibalik ang bag ko. Tinext ko narin si Ate na late akong makakauwi.
Lumabas ako at nagpakalaya sa sarili kong gusto. Kasi.. ako muna ngayon. Sarili ko muna ang iisipin ko. Walang iba kundi ako muna.
Tumakbo ako sa school ground at humiga sa damo tapos tumingala sa langit saka ngumiti.
"ANG TANGA KO!! BAKIT BA AKO NAGPALOKO SA SIMPLENG HALIK SA NOO!?!" Sigaw ko. Sa tingin ko, makakagaan ito sa pakiramdam ko. Ilalabas ko lahat ng sama ng loob ko at ang sakit na nararamdaman ko.
"Bakit kaya ang sakit?" At nagsimula na akong lumuha. Sabay sa pagagos ng mga luha ko ang pagpatak ng ulan.
"Kasi masyado kang umasa." Nagulat ako ng may biglang dumating at tinabihan ako. Anong ginagawa ni Dwayne dito? S-shit!
Diretso akong napaupo dahil sa gulat. Omg. As in, 'di ko inexpect!
"D-dwayne.. Anong ginagawa mo rito?" Gulat kong tanong. Ngayon ko palang siya nakausap ulit. Nakikita ko naman siya sa school pero 'di na kami nagpapansinan. Oo, nakalimot na ako pero hindi ko lang talaga inexpect ang existence niya dito sa tabi ko.
"Dadamayan ka. Kadamay mo 'ko, Trixie." At lalo pa akong nagulat dun.
"H-ha? Pano mo naman nalaman na broken hearted ako?" Gosh, kinakabahan ako. Shet!
"Kanina pa kaya kita sinusundan." Eh? Bakit naman?
"Ha? E gabi na ah. Paano mo nalaman na dito ako?" Tanong ko pa. I saw him chuckled. Oo, gwapo siya pero 'di na ako matitinag nyan. Ayoko ng magpagago ulit. Maybe, he just wants friendship. That's it. Off limits siya beyond that.
"Teacher si mama, remember?" Ah oo nga, matagal umuuwi ang teachers. Busy eh.
"Tsaka uuwi na talaga sana ako ng makita kita. Ang saya saya mong naglalaro sa ulan so sinundan kita. Akala ko, naglalaro ka lang pero narinig kita nung kinakausap mo ang langit. Tsk, same old crazy Trixie." Dugtong niya. Aba, may pangalan pa 'ko ah?
"'Wag ka nga, Dwayne. 'Di ako baliw 'no!" Inis kong sambit. Tawagin daw ba akong baliw? Hinampas hampas ko siya pero patuloy parin ang pagtulo ng luha ko.
"Akala mo 'di ko nakikitang umiiyak ka 'no?" Kaya nagulat ako. Sapat naman ang patak ng ulan para hindi niya mapansin ah.
"H-ha? Pano mo n-nalaman?" Utal kong tanong.
"Your voice. They're shaking and your tone feels broken." Sagot niya. Napakagat ako sa labi ko at tumango.
"D-dwayne, I just want to say thank you dahil andito ka and sorry rin sa nangyari noon." Saka ako nagbuntong hininga.
"Hey, don't feel sorry. Dapat nga, ako ang magsorry e. Let's just.. move on." Ako lang ba talaga na parang iba ang tono ng pananalita niya sa 'move on' part? Aist, Trixie, there you go with your attitude. Hays, bakit nga ba ang assuming ko?
"Yeah.. Anyway, kumusta ka na pala? Kwento naman diyan!" Pagiiba ko sa topic namin.
"I'm fine. Just the same old me, Trix." And then he winked at me. I rolled my eyes. Duh!
"Yeah yeah. Same old playboy." Asar ko sa kanya. Napafrown naman siya.
"Ano?" Inosente kong tanong habang natatawa na.
"Wala." Sagot niya at ngumiti ulit. Hmm, not attracted anymore.
"Ano ba kasing meron sa paglalaro niyo sa'min?" Natanong ko nalang. I really don't understand their side, playboy's side.
"Entertainment?"
"'Yun na yun?" Napatingin siya sa'kin at tumingin ulit sa stars. Nags-stargazing siguro.
"Maybe for me. Pero alam mo, others have their own reasons. May rason sila kung bakit nila piniling mamuhay bilang isang playboy. Maybe because nasaktan sila at ayaw na nilang magmahal o kaya may problema sila." Explain niya. Napatango tango ako.
"May point ka. May question pa ako." Napachuckle siya.
"Go on."
"Are you still a gangster?" Tanong ko at natikhim siya. Oh? Napano siya?
"About that, Trixie, I really also want to talk to you kasi gusto kong magsorry sa ginawa ko. I didn't fought for you that time and what I did is just to think about my gang. I'm sorry, I have no excuse." Napahanga ako sa mga sinabi niya.
"B-bakit? Hindi mo ba ako kayang patawarin?" Tanong niya saka ko narealize na natulala ako sa pagkamangha. He's different.
"N-no! I mean, pinapatawad na kita." Then I smiled. Ang sarap rin pala sa pakiramdam na medyo nawalan ng bigat ang pakiramdam mo after forgiving a person. At isa na riyan ang problema ko kay Dwayne which pinakawalan ko na ngayon.
"Eh bakit parang natigilan ka kanina?"
"I'm shocked." Wala sa sarili kong sagot. Napatawa siya. Saka ko narealize ang sagot ko. Sht! Bakit ba lagi 'tong nangyayari sa'kin? Hays.
"Bakit naman?" Nanliksi pa ang mga mata niya sa pagchuckle niya.
"You seem so different now, Dwayne. I guess hindi na ikaw 'yung Dwayne noon. You're really matured now. I know that it's not in your vocabulary noon na humingi ng tawad but I really belive na lahat ay magbabago." Pagaamin ko. Oo, he's really a bad one noon. And I thank God dahil nagiba na talaga siya. After 2 years of not talking to him, it seems like kakameet ko lang sa kanya.
"Haha! I know. Marami ring nagsasabi na naging matino na raw ang pagiisip ko. Anyway, going back to that incedent, paano ka nakaligtas? E 'diba Grade 7 pa tayo noon? Wala ka pang alam sa pakikipag-away no'n. Paano?" Tanong niya. Tapos naalala ko 'yung insidenteng 'yun.
"May nagligtas sa'kin." Punong paghahanga kong sagot.
"Knight and shining armour, ganun?" Napatingin ako sa kanya.
"Tss. Paano ko naman siya magiging knight and shining armour kung 'di ko siya kilala?" At parang nagets na niya.
"Hindi mo kilala? Paano?" Tanong ni Dwayne. Ba't siya concern? Anyway, baka gusto nga lang niya ng friendship! Hays. Uy, don't get me wrong ha, wala na akong feelings sa kanya.
"Well, he wears mask and a cap then black suit which includes jacket and gloves kaya hindi ko talaga siya nakilala at nawawalan na rin ako ng malay nun kaya ganun." Explain ko. Napa-'oh' naman siya.
"Sayang. Pwede mo naman siyang hanapin e. Bakit hindi mo ginawa?" Napatawa ako.
"Wow, Dwayne. Sa dami ng lalake dito sa Pinas, imposibleng mahanap ko 'yung nagligtas sa'kin two years ago." Hindi galit 'yung tono ko kundi parang nagbibiro na ewan.
"May point ka." Sagot niya. Ilang minutes kaming natahimik ng may naisip ako.
"Actually, may pinanghahawakan ako sa taong 'yun." Tumingin siya sa akin.
"Huh?" Ay? 'Di niya gets?
"Uhm, parang may pinanghahawakan akong clue kung sino siya." Mukhang nagets niya kasi napatango siya.
"Oh, ano 'yun?" Bumalik sa mga alaala ko ang nangyari.
"Sa jacket niya, may nakatatak na PB." Narinig ko siyang napa-gasp. Magtatanong na sana ako ng sitahin na kami ni manong guard.
"Anong ginagawa niyo dito sa oras na 'to? Umuwi na kayo, madisgrasya pa kayo sa daan." Sulpot bigla ni Manong Guard kaya napatayo na kami. Nakita ko pang umiling iling pa si Dwayne. Anyare?
"Sorry po, Guard. May pinagusapan lang po sa assignment." Sagot ni Dwayne.
"Osya, umuwi na kayo. Magsasara na rin ako ng gate." Sagot ni Manong na may hawak na flashlight. Pagtingin ko sa wrist watch ko, lagpas 7 na pala. Kailangan ko na nga talagang umuwi.
"Uh Dwayne, una na ako ah. 'Di ka pa uuwi?"
"Uuwi na rin. Sige, nice talking again with you, Trixie. Friends?" At nilahad niya ang kamay niya.
"Haha, ang corny mo. Pero sige na, friends." At nagshake hands kami. Nakakagaan talaga ng pakiramdam.
"Tsaka salamat rin pala, Dwayne sa pagdamay mo sa'kin. Gumaan talaga ang loob ko." Dagdag ko. Ngumiti siya.
"Nah, wala 'yun. Kulang pa nga 'yun sa pambawi ko sa mga nagawa ko sa 'yo eh." Nalungkot siya.
"Uy, ano ka ba. Kalimutan na natin 'yun, past is past nga 'diba?" Napangiti siya at bigla bigla nalang niya akong niyakap. Sa una, naawkward ako pero napayakap na rin ako pabalik.
"Hehe, sorry. 'Di ko mapigilan." Napatawa naman ako.
"Tsk! Anyway, una na talaga ako ah. Pagalitan pa ako ni Ate eh. Ingat!" I bid goodbye. Nagwave na rin siya ng bye sa'kin saka ako tumakbo sa sasakyan ko. Pagbalik ko dun, nakasandal na si manong sa sasakyan.
"Ma'am, uuwi na po tayo?" Tanong ni Manong. Ngayon ko lang napansin na tumila na pala ang ulan. Pero basa pa din ako.
"Yes Manong. Pasensya na po at naghintay pa kayo sa'kin."
"Ayos lang, ma'am! Trabaho ko 'yun. Osya, tara na po. Baka magalit na ang Ate niyo eh." Napangiti ako sa kabaitan ni Manong.
"Sige po." Pinagbuksan pa ako ni Manong sa backseat saka siya umikot para makapasok na sa driver's seat.
Sa gitna ng byahe, nagsalita bigla si Manong.
"Ay! Ma'am Trixie, andun pala sa bahay ang Lolo at Lola ninyo. Bumisita." I was shocked.
Ano?! Nasa bahay sina Lolo at Lola? Nako, baka pagalitan ako. Sesermonan na naman ako ni Lola na kebabaeng tao ko raw tapos gabi na ako kung umuwi. Hays, paano ko ba ieexplain ang sitwasyon ko? Eh basang basa ako?
"Kanina pa ba, manong?" I hope bago lang. Huhu. Sobrang impatient pa naman ng grandparents ko! :(
"Yes po, ma'am. Mga isang oras na ang dumaan simula nung dumating sila doon." Uh-oh.
>_<
I'm doomed.
"Thanks sa info, manong." Tumango lang si Manong.
I checked my phone at tinambad ako ng messages ni Ate. Puro, Trixie nasaan ka na? Andito si Lolo at Lola sa bahay! Umuwi ka na.
Nako po. Lord God, humingi lang naman ako ng konting oras sa inyo, bakit niyo po ako pinarusahan ng ganto? Huhu!
Hanggang sa makarating kami ng bahay, kabadong kabado pa din ako. Naguluhan ako kung bakit ang dilim ng bahay. What's up? Ganto na ba kagalit si Lola sa'kin at sinarhan na ako ng bahay?
"Manong, bakit ang dilim? Brownout ba?" Tanong ko ng pababa na kami.
"Mukhang hindi naman, ma'am. Bukas naman ang ilaw d'yan sa kabila eh." Sagot ni manong. Oo nga.
"Naputulan ba tayo?"
"Sa yaman niyo ma'am, imposibleng mangyari ho 'yan." Okay, ako na bobo.
"May point, manong. Ano bang meron sa bahay at ganito?" Tanong ko sa sarili ko.
"Pumasok nalang ho kayo, ma'am." Sabi ni manong.
Binalewala ko nalang ang sitwasyon ng bahay namin at pumasok nalang. Nagulat ako ng may pumutok sa harap ko at nagsibukasan ang ilaw sa bahay. May malaking tarpaulin na may sulat na 'CONGRATULATIONS!' ang tumambad sa mukha ko.
Okay, what? I'm shocked. Is this a surprise? Kung ganun, anong meron?
"SURPRISE!!" Sigaw ni Ate. Oo nga, andun si Lolo, Lola, Ate, Kuya Francis, Hailey at.. Blake?
"Uh, anong meron?" Tanong ko nalang. I'm dying to know what's up.
"YOU PASSED WEST UNIVERSITY'S ENTRANCE EXAM FOR NURSING!!"
And that really made sense. Woah, I can't believe this. Nakapasa ako sa exam na 'yun? Dang, to be honest, ang hirap no'n! I couldn't believe this. Okay, for your sake guys, nagtake ako ng entrance exam sa pinakasikat na university dito sa'min which is WU para sa college. I'm planning to take Medicine at Nursing ang naisip kong preparatory ko. So, advance akong nagtake para if ever hindi ako makapasa, may idea na ako kung ano ang questions nila. I never thought of passing so nakakatuwa talaga.
"OH.MY.GEE! FOR REAL!?"
"YES SISSY! FOR REAL!!" Sagot ni Ate. Diretso ko siyang na-hug.
Oh my gosh, I can't believe this!
"Congrats Trixx!" Approach ni Blake. Okay, paano siya napunta sa bahay?
"Err.. Thanks, Blake." Sagot ko nalang though talagang kating kati na akong magtaanong kung anong ginagawa niya dito pero baka maoffend siya kaya mamaya na lang.
"Ang galing mo talaga, bes!" Sabay hug ni Hailey sa'kin. Aish, talagang ang higpit ng yakap ha?
"Thanks bes." Sagot ko naman at niyakap rin siya. So much blessings. Kaya naman pala ang daming problema na dumaan kasi may malaking blessing naman palang dadating. All I could say is, Thank you Lord!
"Trixie, why are you so wet? Where have you been?" Striktang tanong ni Lola. Uh-oh. Patay!
"Ano po.. err.. Nabasa po ako kanina sa ulan nung nasa school pa ako." Palusot ko sabay kagat ng labi ko. Nagawian ko na ang pagkagat ng labi ko kung kinakabahan ako. Sht! Si Lola na 'to. Akala ko, sesermonan pa ako ni Lola pero nagulat ako ng lumapit siya sa akin, offering a hug.
"Apo, congratulations. I am so proud of you." Dun ako natouch kay Lola. Aw! Ang sarap pala sa pakiramdam na sabihang may proud sayo. Ang daming unexpected sa araw na 'to.
"Thanks, La. I love you." Ako na 'yung yumakap kay Lola. It feels so good. All my life kasi, hindi ko talaga nayayakap at nakakausap si Lola kasi sobrang strikta niya. Pero narealize ko na para sa'kin pala ang pagsesermon niya lagi sa'kin.
"Come here apo, time for Lolo's hug!" Sabi ni Lolo at dinaganan ko siya sabay hug. Si Lolo naman, sobrang close ko sa kanya. Lahat kasi ng gusto namin, nagkakasundo.
"I am so proud of you, Trixie ko. You never failed us." Omg, naiiyak ako. Lord, thank you for them. Sila ang grandparents ko sa side ni Daddy. Ang grandparents ko sa side ni Mommy, nasa Bohol. Dun kasi nakatira sina Mommy noon.
"Thank you so much, Lo. I love you so much!" Hinigpitan pa ni Lolo ang yakap saka siya humiwalay.
"Congrats, Trixie. Busy si France eh kaya 'di nakapunta. Sayang naman 'yung power hug niya." Asar na naman ni Kuya Ff sa'kin.
-_-
"Kuya naman eh! Nangaasar ka na naman sa kapatid mong 'yan. Nakakainis ka." Nagpout ako. Napatawa naman si Ate Trixia at Kuya Ff saka inakbayan ni Ate si Kuya. Nakita kong namula si Kuya. Hala! HAHA!
"Ancis, 'wag mo na ngang asarin si Trixie. Sige ka, 'di kita papakainin sa cake na binili natin. Haha!" Asar rin ni Ate.
"Pera ko 'yun eh!" Pagkamaktol ni Kuya, napatawa kaming lahat.
"Osya, kumain na tayo." Sabi ni Lola. Pumunta na silang lahat sa mesa at ako naman, nagpaalam muna na magbibihis.
Pagbaba ko, napaiyak ako kung sino ang pumasok sa pinto namin. Diretso akong napatakbo pababa ng stairs.
"Mom, Dad!" Sigaw ko habang naluluha. Napalingon sila sa'min at tumakbo na rin si Ate. Diretso kong tinalunan ng yakap si Dad. Si Ate naman, kay Mom.
God, so much surprises! It's been 2 months since last ko silang nayakap ng ganto. After the wedding kasi, diretso na silang bumalik sa U.S.
"Dad.." I murmured sabay iyak habang kayakap si Daddy. Huhu, I was really shocked.
"Trixie.." tawag ni Mommy. Yinakap ko rin siya ng mahigpit.
"Mom.." I murmured again habang umiiyak.
"Congratulations, my Trixie." Masayang bati ni Mommy habang iiyak iyak parin.
"We're so proud of you, my daughter. We love you so much." Maiyak iyak ring sabi ni Daddy. Hindi ko na mapigilang yakapin sila dalawa. It feels so good.
"Trixie, care to introduce us to your friend?" Tanong ni Mom ng nasa hapagkainan na kami. She's pertaining to Blake at sa tono palang ni Mom, I know na inaasar niya kaming dalawa.
"Mom.." sita ko kuno kay Mom. Tumawa naman siya. Si Mom talaga, parang bagets kung umasta.
"What? I'm just asking naman. Anong meron?" Painosente pa si Mom. Tsk.
"Ugh. Mom, this is Blake. My friend." Pagdidiin ko sa friend.
"Oh, hello iho. Matalik mo bang kaibigan si Trixie?" Here she goes again. Si Mom, aasarin na naman niya ako kay Blake. Err, never in my dreams na magkagusto kay Blake noh. I mean, gwapo siya. Boyfriend material pero hanggang friend lang talaga ang pananaw ko sa kanya.
"Ah, kakameet lang po namin ni Trixie, Tita. Sa wedding po." Ang galang ni Blake ah. Buti nalang nasasabayan at naiintindihan niya itong Mommy ko na kung ano anong iniisip.
"Really? Ka-ano ano mo ba si Kylie? Or si Edward?" Kuya Edward is Ate Kylie's husband.
"Si Ate Kylie po. She's my cousin." Napa-'oh' si Mom. Tuloy parin kaming lahat sa pagkain. Magkatabi kasi kami ni Blake kaya inaasar asar kami ni Mommy.
"Blake, 'wag mo ng pansinin si Mom ah. She's too chlidish.." bulong ko. Napatango si Blake sabay tawa na rin.
"Now, let's turn to you, Trixia and Francis." Baling ni Mom sa kanilang dalawa na busy rin sa pagkukwentuhan. Si Daddy, Lolo at Lola, busy rin silang naguusap kaya malaya kaming asar asarin ni Mommy. -_-
"Y-yes po, Tita?" Nauutal si Kuya Ff? HAHA! Nanliligaw na ba siya?
"Kumusta ka na, Francis?" Tanong ni Mom. Kaming apat, nakikinig lang sa kaniya. I'm also thankful na kahit ganto si Mom, positive lang siya at hindi negative kung nagiisip.
Kuya Ff cleared his throat before answering, "I'm fine, Tita." Sabay ngiti.
"Good to hear. Kumusta naman ang progress?" Then Mom chuckled.
"Mom.." oh 'diba? Same line kami ni Ate 'no. What sisters are for?
"Ano na naman? Kayong magkapatid talaga. Hindi na kayo nagsasabi sa'kin what's into you." Paawa ni Mommy.
"Mukhang kay Tita ka talaga nagmana." Bulong ni Blake.
"'Di ka nga nagkamali, Blake." Then we chuckled.
"Mom, in case you didn't know, next week is Trixie's family day." Pagpapaalam ni Ate. Really? Next week na iyon? Ang bilis naman ng panahon.
"Oh? Hmm, we'll try to get there." Napabuntong hininga ako. I'm fine with them working pero kasi, 'di ko mapigilang malungkot kasi it's their third time na laging nagsasabing we'll try pero 'di naman nila tinutupad.
Pagkatapos naming kumain, naisipan kong magstay muna sa garden. Magpapahangin lang.
"It's not nice kung lagi ka nalang nagiisa." Napatalon ako sa gulat ng marinig ko ang boses ni Blake.
"Oh, it's you." Tumabi siya sa'kin na nakaupo sa swing dito sa garden.
"Anong ginagawa mo rito?" Tanong ko. Oops, rude ba 'yun?
"I mean.. don't get me wrong ha. Paano mo nalaman na may ganto sa bahay?" Tanong ko.
"Si Kuya Ancis. He's my cousin." At nagulat ako. Ha? Sila ni Kuya Ff, magpinsan? Which means.. Magpinsan din sila ni Kyle?!
"Talaga? Bakit 'di ko nakita si Kuya Ff sa wedding? Well, kailangan naman talaga na iinvite siya 'diba?"
"Hmm. Wala ka na kasi mismo sa wedding ceremony kaya 'di mo napansin si Kuya." Oh, yeah.
"Lately, about sa Family Day activity, napansin kong biglang nagbago ang mood mo. Bakit?" Tanong niya. Napansin niya?
"Because, lagi nalang sinasabi ni Mommy and Daddy na they will try pero this is the third time na sinasabi nila 'yan." 'Di ko na napigilang magmaktol. Normal naman siguro na malungkot ako 'diba?
"May trabaho kasi sila, Trixx." I pouted.
"I understand naman pero 'di ko lang maiwasang mainggit sa mga classmates ko. Bakit sila may parents tapos ako, si Ate Trixia lang? 'Diba? Naiintindihan mo ba ako?"
"Oo. Pero 'di naman mo naman sila masisisi." Nagbuntong hininga nalang ako. Yeah, tama siya.
"Kawawa ka naman. Halika, I'll give you a power hug para maencourage ka pang mabuhay." Asar niya.
"Sira!" Sabay hampas ko sa braso niya. Bigla niya ako pinasandal sa balikat niya at yinakap ako. Sweet. For friends only!
"Thanks.." murmur ko.
"Andito lang ako para sa'yo, Trixie. I'll be a good friend to you." Sabi niya. Tumango ako.
Ano 'to? Kanina, si Dwayne tapos ngayon, si Blake? Grabe ha, ang dami ng pinadala ni Kupido pero bakit si Kyle pa din ang laman ng puso at isip ko? Bakit ang hirap niyang kalimutan?
-
Vote, comment and follow!