Suri;
Lumabas na ako ng coffee shop. Kakatapos lang ng shift ko. Hinalungkat ko sa bag yung cellphone ko. Nasan na ba yun? Nagulat ako nung may taong huminto sa harap ko.
"Soobin?"
Ani ko nung nakilala ang taong yun. He gave me a smile.
"Anong ginagawa mo dito? Hindi ba dapat binabantayan mo si Seulbin oppa?"
Sunod-sunod kong tanong sa kanya. Napakamot naman siya sa ulo.
"Andun naman si Manang para bantayan siya. Tsaka namimiss na kita kaya pumunta ako dito."
Sagot niya. Oh kalma lang Suri. Wag masyadong kiligin. Napangiti naman ako ng slight.
"Talaga?"
Tumango siya bilang sagot. Hinampas ko siya sa braso. Nagulat naman siya sa ginawa ko.
"Ikaw ha, masyado ka ng nasasanay sa presensiya ko."
Ani ko at inipit yung buhok ko sa tenga. Binigyan niya naman ako ng what-the-fudge look.
"Alam mo ang pabebe mo. Sabi na nga ba eh, mali talaga na pumunta ako dito."
Sabi niya at naglakad paalis. Hinabol ko siya.
"To naman, kinikilig lang yung tao eh."
Hinawakan niya naman yung kamay ko. Then he looked at me.
"Tama yan, dapat sakin ka lang kiligin."
Seryoso niyang sabi. Napasimangot naman ako sa sinabi niya. Possesive Series presents Choi Soobin. Palakpakan mga kaigan ( claps in korean ).
"San tayo pupunta?"
Tanong ko kay Soobin.
"It's a secret."
Ani niya and winked at me. Nagkibit balikat na lang ako. Pumunta kami sa convenient store at bumili ng ramyeon. Akala ko pa naman magdidate kami sa isang restaurant. Hayuf! Napakakuripot talaga ng lalaking to.
Pumwesto kami sa may mesa sa gilid. Kitang kita namin yung mga taong dumadaan.
"Naalala mo yung una tayong kumain dito?"
Sabi ni Soobin. Inihipan ko yung noodles ko.
"Yung nag-eemote ka kasi lonely ka daw kuno?"
He smiled. Natawa siguro sa description ko.
"Alam mo ba kung anong nangyari nung gabing yun?"
"Ano?"
"Lia tried to broke up with me."
Napahinto ako sa ginagawa ko at tumingin sa kanya.
"She said she is sick of me. She want a break pero di ako pumayag. I begged to her. Pero buti na lang nagbago ang isip niya. Wala akong makausap nun tapos naalala kita. Gusto ko sanang e share sayo yung nangyari kaso naisip ko, baka sasabihin mo lang din sakin na mas mabuti nang maghiwalay kami para di na ako mahirapan. That's why instead of telling you what happened, mas pinili ko na lang na manatili sa tabi mo. Yes, I do really feel so lonely that time. And also, broke inside."
Natahimik ako. So yun pala yung nangyari nung gabing yun. No wonder kung bakit hindi niya sinabi yung nangyari sakin.
"Nung mga araw na malungkot ako, sayo ako lumalapit. Alam mo ba kung bakit?"
He looked at me. Nagtama ang mga mata namin.
"Kasi kahit na alam mong nasasaktan ako sa paulit-ulit na dahilan, hindi mo pa rin ako tinaboy. You never failed to comfort me. Everytime you hug me, I feel so secured."
Ani niya.
"Wae?"
I asked. Bahagyang kumunot yung noo ni Soobin.
"Bakit mo sinasabi lahat ng bagay na yan ngayon sakin?"
Binigyan niya ako ng ngiti.
"Let's eat. Lalamig na yung ramyeon."
Pag-iiba niya sa usapan at nagsimulang kumain. May problema ba? Bakit parang ayaw niyang sagutin yung tanong ko?
Hindi ko na lang pinansin yun at nagsimula na ring kumain. Pagkatapos naming kumain dalawa, lumabas kami ng convenience store at pumunta sa park.
Umupo kami sa bench kung saan ko siya nakita nung lasing siya. Agad akong namula nung naalala ko yung nangyari. Buti na lang at gabi ngayon kaya hindi masyadong halata.
"Suri..."
Tawag ni Soobin sakin.
"Naalala mo yung gabi na nakita mo ko dito sa ilalim ng ulan?"
Tumingin siya sa langit.
"N-nae."
Nauutal kong sagot. He looked at me.
"Gusto ko lang malaman mo na nasa tamang katinuan pa ako nun at sinadya ko talagang halikan ka."
He smiled at me. Nagulat ako sa sinabi niya. Bumilis ang tibok ng puso ko.
"Don't ask why, it's mine to keep."
Ani niya. Nag-iwas ako ng tingin.
"Hindi ko alam kung anong nakain mo kaya ka nagkaganyan pero please go straight to the point. Kinakabahan ako sayo eh."
She caressed my face and kissed my forehead.
"I just want to say that you are special to me."
Pinagdikit niya ang noo namin.
"Always remember that okay?"
He said. Tumango ako bilang sagot. Bakit ganun? Bakit pakiramdam ko ang lungkot ng pangyayaring to?
Nanatili kami sa park ng ilang minuto bago kami nagdesisyong umuwi na. Naglalakad kami ngayon ni Soobin papunta sa bahay. Huminto siya sa may pedestrian malapit samin.
"Dito na lang ako."
Sabi niya. Tumango ako.
"Sige."
Paalam ko at tumalikod. Tumawid ako sa pedestrian lane. Nung nakarating na ako sa kabilang linya ng kalsada biglang tumunog yung phone ko sa bag. Kinuha ko to. Bakit tumatawag si Soobin?
Lumingon ako sa kanya at sinagot ang tawag.
"Wae? May nakalimutan ka ba? Pupuntahan kita jan sandali."
Akmang tatawid ulit nung bigla niya akong pinigilan.
"Just stay there. May sasabihin lang ako sayo na di ko kayang sabihin ng malapitan."
Ani niya. Bahagyang kumunot ang noo ko.
"Okay."
"Suri, when I met you I never thought that we will end like this. When you knew my secret, I thought you'll judge me and spit the news to everyone. But no, you did the opposite. You concealed the truth and acted like you don't anything. You know what? Akala ko talaga dati na ang rason kung bakit kita sinusundan is to make sure that you'll keep my affair with Lia. Pero narealize ko, kaya ko pala ginagawa yun kasi gusto kitang makilala. Not as my classmate but you as a person. You helped me in my misery. You make me laugh in some random things you do. You made me feel like I deserve to be loved by someone. Even if I'm a burden to you, never mo pa rin ako sinukuan. I remember the days when you keep on scolding me about loving someone who can't be mine for real. You keep on telling me that I should break up with her and I did. But I realized, Lia is too precious for me to let go. I thought I can move on easily because you are with me. I'm sorry Suri. I realized that I still want to be with her even if we are not the same as before. Suri, it's not my intention to left you hanging. I was confused. But now I am enlightened by who my heart wants. And it's Lia... Sounds insane pero siya pa rin talaga. I'm sorry, Suri. I think this is how it ends between us. Thank you for everything. Goodbye..."
Pinatay na ni Soobin ang tawag. My heart breaks upon hearing those words. Parang ilang kutsilyo ang sumaksak sa dibdib ko. Naging rebound na naman ba ako?
Akmang aalis na si Soobin nung bigla ko siyang tinawagan. Napatingin siya sakin at sinagot ang tawag.
"Sandali, may sasabihin rin ako. Hintayin mo ko jan."
Pinatay ko yung tawag at tumawid ulit sa pedestrian lane. Huminto ako sa harap niya. We looked at each other. Eye to Eye.
"Siya pa rin ba talaga?"
Tanong ko. Tumango siya.
"Kung mahal mo pa ang isang tao, wag kang humalik ng iba. Kung mahal mo pa ang isang tao, wag kang yumakap ng iba. Kung mahal mo pa ang isang tao, wag kang matulog na iba ang katabi. Kung mahal mo pa ang isang tao, wag mong iparamdam sa iba na special rin siya para sayo. Soobin, pag mahal mo ang isang tao dapat siya lang at wala ng iba."
Ani ko. Yumuko siya.
"Mian..."
Mahina niyang sambit. Nadurog ang puso ko sa sinabi niya. That's why I hate the word "sorry", it never fails to hurt me.
"Gwaenchana. Masaya akong malaman na alam mo na kung sino yung totoong sinisigaw ng puso mo. Alagaan mo siya. Mahalin mo siya ng totoo. Iparamdam mo sa kanya kung gaano siya ka espesyal sayo. Nagkakaintindihan ba tayo Soobin-ah?"
Sabi ko. He nodded.
"Mukhang dito na nga tayo magtatapos. Paalam."
Paalam ko at naglakad paalis. Nararamdaman ko na ang luha sa gilid mata ko. No. Ayokong makita niya na nasasaktan ako. Na gusto ko ng umiyak. Na nawawasak ang puso ko dahil sa kanya.
Nung nakatawid na ako lumingon ulit ako sa kanya at ngumiti. I waved goodbye to him. And with that, nagsimula na siyang naglakad paalis. I stood in there, watching him go away.
Nung malayo na siya sakin, napahagulhol ako ng iyak. I cried on the side of the street. My heart keeps on aching. Ang sakit. Bakit pa ulit-ulit na lang ang nangyayari sakin?
Magiging second option na lang ba talaga ako habang buhay? Palagi na lang ba akong pangalawa? Palagi na lang ba akong second best sa buhay ng iba?
Napaupo ako. I cried my heart out. Inilabas ko lahat ng luhang kanina ko pa pinipigilan. Love have no mercy on me. The more I gave in, the more na nasasaktan ako. Napapagod na akong masaktan. Mukhang wala na nga talagang magmamahal sakin.