CHAPTER 80. Please, come back
ERIN‘S POV
Mahigit isang buwan na ang nakalipas mula noong nangyari ang insidenteng iyon. Walang nakakaalam maliban sa mga taong nasa mansion na iyon.
Walang nakakaalam sa nangyari sa amin, kung anong takot at sakit ang naranasan ko—namin.
Masakit man para sa akin, pero kailangan kong tanggapin ang katotohanan. Na hindi lahat ng kaibigan, ay mapagkakatiwalaan.
“Don‘t let their appearance fool you.” naalala kong sabi ni Khali.
Nasaan na kaya ang babaeng iyon?
Babalik pa kaya siya?
Bigla siyang dumating sa buhay namin, at bigla rin siyang nawala. Pero iisa lang ang naging impact sa amin ng dalawang pangyayari—changes.
Even her childhood friend doesn‘t really know her whereabouts, but one thing is for sure... “Her brothers might have brought her back home.” Jaemin said.
“Kainis siya! Hindi manlang siya nagpaalam sa atin! Hindi niya ba talaga tayo tinuturing na kaibigan?” Kian said in frustration.
Pero alam ko namang nalulungkot lang siya kaya niya nasabi iyon.
“Maybe she‘s been grounded again, for being caught in a trouble once again. That‘s why she couldn‘t tell us that she‘s leaving...” Jaemin said with a hint of sadness in her eyes.
“I think... Trevor should be the one hearing that...” wika ko.
Kagaya noon, hindi na naman sila pumapasok, lalo na siya. Nababalitaan ko rin na mas nagiging active na naman sila sa UGA.
And this time, he‘s even worser. Marvelians feared the Four Dragons even more.
“She‘ll come back for sure... although I‘m not sure when...” Jaemin sighed. “Ganon naman siya palagi!” she added with a fake smile.
Nabanggit niya na sa amin na ganon talaga si Khali. Mawawala, tapos babalik nalang bigla.
“As she should!” Kian seconded.
“Diba sa Japan lang naman ang hometown niya? Bisitahin nalang kaya natin siya?” suhesityon ko.
Pumalakpak si Kian ng isang beses na parang isa itong magandang ideya.
“Let‘s go!” determinado niyang sagot. “Alam mo naman siguro ang address nila no?”
“Yeah. Their old mansion, that is. But I don‘t think she‘ll be there...” sabi niya.
Old mansion? “You mean, she might be at the new one—current address?” tanong ko.
Umiling siya. “She might be at their estate right now. At hindi ko alam ang exact address nun. Saka sabi ni Lili, wag na wag raw akong pupunta sa kanila kapag hindi siya kasama.”
Tumaas ang mga kilay ko sa sinabi ni Jaemin. Estate? As in?
“Never mind!” Jaemin added.
Napailing nalang ako.
Khali is still and indeed a mystery to me.
Kumusta na kaya siya? Kumusta na ‘yung sugat niya?
I know she‘ll be fine because she‘s finally home with her family but I just can‘t help wondering about her.
I owe her my life. I want to be of some help to her as much as I could. But how can I do that without her by our side?
That‘s one of the reason why I‘m still hanging on after that traumatic incident I‘ve experienced. Gusto kong bumawi sa kaniya. Kaya kailangan kong maging maayos.
Speaking of that incident, ang huli kong alaala doon ay ang tunog ng sirena ng mga pulis, after nun, nawalan na raw ako ng malay. The rest of the story, kinuwento nalang sa akin ni Kian.
Iniwan nila ang mga Jokers doon at pinaubaya nalang sa mga pulis. Umalis kami bago pa man kami mahuli dahil hindi kami pwedeng madatnan ng mga pulis doon. Hindi namin alam kung sinong tumawag ng pulis. Maybe, Khali. But there‘s no way to confirm that for now.
But a lot of strange things happened after that...
I heard there was this thing about a video which they used as an exchange between the Jokers—or Wilhelm, but the video vanished.
Sabi ng Four Dragons, imposibleng Wilhems ang nakapasok sa server dahil binantayan ng kaibigan nila iyon hanggang hating-gabi. Ngunit hindi nila malaman kung bakit bigla nalang nawala.
Which only means that a more skilled hacker was behind it. But who could it be?
Kaya ngayon, walang ebisensiya na may kinalaman sila sa illegal drug trafficking sa Tenebrés, ngunit malaki ang ebidensiya na sila ang Jokers na nang-aatake ng mga estudyante sa gabi.
Kaya kahit papaano ay mabibigyang hustisya parin ang mga nabiktima nila bilang Jokers.
Pero hindi sapat iyon...
“D-Do you have any news about the J-Jokers now?” nag-aalangang tanong ko.
I can‘t forget it. I will never forget it. Until now, it still give me anxiety. Kaya hindi ako masyadong nagtatanong tungkol sa kanila. Bahala na ang mga awtoridad sa kanila.
“I heard nasa Lumiere Juvenile Detention Center na sila ah?” Kian said.
Oh, that juvenile detention? That place is pretty well-known, but not in a good way. Because they say... that, that place is like a prison.
I‘m relieved. Ibig sabihin niyan nakakulong na sila at malayong makapanakit ng iba, hindi ba?
“No...” I heard someone say behind me.
Mabilis akong lumingon sa likuran ko, si Kevin kasama si Xander at Shin ay palapit sa gawi namin.
Kinabahan ako. Nanlaki ang mga mata ko nang marinig ko ang sumunod niyang sinabi.
“They were released...”
*♡♤*
“So, kumusta naman kayo ni Xander?” pabulong na tanong ni Kian kay Jaemin.
Parang nabigla si Jaemin kaya pasimple siyang napatingin sa mga lalaking nakasunod sa amin.
Pabalik na kasi kami sa classroom, tapos nakasunod rin ‘yung tatlo sa amin.
Nakakapanibago lang, ang awkward nilang dalawa ni Jaemin at Kianna dun sa dalawa. Well, naiintindihan ko naman kung bakit.
Hays.
“W-We‘re fine? I mean—what do you mean?” parang natatarantang sagot nito sa pabulong na paraan rin.
Na-conscious pa siya kaya muli ulit siyang tumingin sa likod saka namin binilisan ang paglalakad.
“So, you still like him.” Kian teased.
We found out that Jaemin decided to give him a chance.
Dahil na rin siguro sa insidenteng iyon, para kaming nabigyan ng second chance... para gawin ang mga bagay na dapat namin gawin.
I mean—those things that you‘ll regret not doing it while you are still alive. Maybe that was already a warning for us.
Live our life to the fullest. Because for me, we only die once, we should live everyday.
“Eh, ikaw?” baling ko kay Kian. “Kumusta naman kayo ni Kevin?”
“Anong kayo?” she replied emphasizing the last word. “Walang kami!”
Nagtawanan kami ni Jaemin dahil sa inasta niya. Ang lakas kasi ng pagkakasabi niya!
Hanggang ngayon bitter pa rin! Kahit siya naman ang may gusto nun!
Pero alam namin kung gaano siya nasaktan at nanghinayang sa ginawa niya. Hindi naman siya iiyak, kung hindi diba?
Kevin confessed to her and she turned him down because she found out that he‘s already engaged.
Sacrifices can‘t be avoided, and it was Kianna who made it. It was the right thing to do after all.
“May kaibigan ba si Khali Vernon dito?” bungad ng guro sa amin nang makabalik kami sa classroom.
Nagtaas kami pareho ng kamay ni Kian. “Is there any problem? Bakit hindi pa rin siya pumapasok hanggang ngayon?” dugtong nito habang hawak ang class record. Nagkatinginan kami ni Kian.
Didn‘t she drop out of school?
*♡♤*
Nagpalinga-linga ako sa mga table na malapit sa amin. Wala raw sila sa VIP rooms? Himala yata.
Ganito pala kaingay at kagulo ang club? Ang daming nagsasayaw. May mga nagme-make out pa! Jusko, my virgin eyes!
Tinapunan ko nang masamang tingin ang lalaking hinahanap ko nang mamataan ko siya. Nagtatawanan sila ng mga kasama niya.
“I found the shit, girls.” pagtawag ko sa mga kasama ko.
Aba, hindi ko kayang pumunta sa ganitong lugar nang mag-isa no. Saka hindi ko alam ang ruta papunta dito kaya nakiusap ako kina Kian na samahan ako.
Tumigil kami sa tapat gilid ng table nila. Napansin ko ‘yung lalaking naka-navy green nakikipaghalikan sa babaeng halos makita na ang budhi dahil sa ikli ng palda!
Napansin kami ni Xander na umiinom ng alak, naibuga niya pa ito sa gulat. Mabilis niyang tinapik si Kevin na abala sa pakikipaghalikan. Kapwa gulat rin ito. Naitulak niya pa ang babae at halos mahulog ito sa kinauupuan.
“K-Kianna!” Hindi ko man gaanong marinig ang sinabi niya dahil sa ingay, palagay ko ay binanggit niya ang pangalan ni Kian.
Gagu! Ano ka ngayon. Huli ka!
“Fckshit, Erin Cline! Paano ka nakarating dito?!” kunot-noong sigaw ni Shin habang palapit sa akin.
Bago pa man makalapit si Shin sa harap ko ay nakita ko si Trevor na nakaupo habang may tatlong babae ang pilit na kinukuha ang atensiyon niya.
Ang pinakatumatak sa isipan ko ay ang blanko niyang mukha. Kung dati ay parang laging galit ang itsura nito, na parang leon na handa kang lapain kapag nagkatinginan kayo—ngayon ibang-iba na.
Parang walang-buhay ang mga mata niya.
“Ginamit ko ‘yung sasakyan ni Kuya Hyuk!” sagot ko.
Hinatak ako ni Shin sa braso palayo sa table nila.
“This place is dangerous!” sermon niya.
“Eh bakit ka nandito?!” inis kong sigaw. “Never mind! Let‘s just go, hinahanap ka na nina Tito at Tita. Nakalimutan mo na naman bang ngayon ang dating ni kuya Hyuk?!” Kailangan ko talagang sumigaw dahil sobrang ingay ng music!
“That‘s why I‘m here!” aniya bago ako tapunan ng masamang tingin.
“Galit ka pa rin ba sa kaniya?”
“Tss! Umuwi ka nalang! Bahala ka, hindi kita mababantayan dito!”
Hinatak niya ulit ako sa braso hanggang sa umabot kami sa labas ng bar. Nang makalabas kami, papasok na sana ulit ito pero tumalon ako at pumasan sa likod niya.
“YAH! ERIN CLINE!” sigaw niya habang tinatanggal ang kapit ko sa leeg niya. “Do you want to kill me?!”
“Sumama ka na, please! It‘s just a dinner!” sabi ko.
“Kumain na kami kanina! Bitaw na!”
Hinigpitan ko pa ang kapit ko na halos maubo na siya. Wahaha!
“Erin! Hindi ganiyan maglambing, halikan mo agad!” Kevin suddenly pop out of the bar‘s doorway and said that disgusting remark!
“Do you think that‘s all?!” inis na sigaw ni Kian mula sa likod niya. “If kiss solves everything, then there wouldn‘t be a single person in pain!” pahabol niya.
Tinapunan niya ito ng masamang tingin bago kami lagpasan.
Kevin pressed his lips together and stoop his head as he followed Kian. “‘Kay...” sabi niya na parang napagalitang tuta.
Muling nagpumiglas si Shin nang makaalis sila kaya nagpatuloy na naman ang sigawan namin. Ayaw pa kasing sumama!
Natigilan ulit kami nang si Trevor naman ang lumabas.
“Meonjeo kalke...” he said without looking at us. Kasunod niya naman sina Jaemin at Xander. (Trans: “I‘m going first.” in Korean)
Bumitaw ako kay Shin at bumaba. Sinundan ko ng tingin si Trevor hanggang sa makasakay siya sa red sports car niya.
“He‘s not in his usual self whenever he‘s with Khali, and so as without her...”
“Khali should hurry up and come back...” I whispered.
“He doesn‘t know whether he should forget Khali or wait for her...” Shin said.
I unconsciously nodded because I also think the same way.
Napatingin ako sa kaniya, nadatnan ko rin itong nakatingin sa akin. What the—did we just agreed on something together? Jeez. That‘s so unusual.
I sighed. Parang nawalan rin ako ng gana.
“Bahala ka kung pupunta ka o hindi... uuwi na rin ako.”
Napalingon ako sa kaniya dahil sa paghila niya sa pulsuhan ko. Nagkatinginan muna kami ng ilang segundo bago siya magsalita.
“I-I‘ll just go if you‘re going with me...”
*♡♤*
TREVOR‘S POV
It‘s been a month or two, I guess? I don‘t know. It feels like everything happened just yesterday.
Parang kahapon lang ay kasama ko pa siya. Parang kahapon lang ay nasa mga bisig ko lang siya.
Where are you, Khali Vernon?
Siya lang ‘yung laman ng isip ko nitong mga nakaraan araw—no, she was in my mind the entire time since I‘ve met her.
Lumapit ako sa puno kung saan ko siya madalas matagpuan.
Tumingala ako sa langit na hilig niyang pagmasdan.
I closed my eyes and felt the fresh breeze of wind. Her image that night automatically flashed back in my mind.
Why didn‘t she tell me?
Why didn‘t she even say good bye?
Am I that worthless for her?
I failed to protect her.
I don‘t know where to find her and I don‘t know whether to find her or not...
It‘s selfish, but I‘d still want to wait for her. I still want to see her.
I missed her so much.
“Please, Khali...”
“Come back to me now...” I whispered.
May bigla nalang yumakap sa akin mula sa likuran. Mabilis kong hinawakan ang kamay kung saan ito nakayakap. Tatanggalin ko na sana pero may nakapa akong bagay dito.
Binaba ko ang tingin at nakita ang isang napakapamilyar na bagay. It was a bracelet like the one I‘m wearing.
My heart started to beat faster.
Umaasa ako na siya na ito.
Umaasa ako na bumalik na talaga siya.
Pero natatakot ako na kapag lumingon ako, baka bigla nalang siyang maglaho. Gaya ng mga nasa panaginip ko.
Kahit natatakot ako na baka bigla nalang siyang maglaho ulit kung panaginip nga ba ito... nilakasan ko ang loob ko para lingunin ang taong ito.
Bumitaw siya at tuluyan akong lumingon at nakita siya.
I was right! It was Khali!
She‘s wearing a white dress and a gray cardigan. I couldn‘t believe it! That Khali is in front of me again!
Wow. She‘s really beautiful. She looks like an angel.
What I couldn‘t believe more is that she smiled at me. She wasn‘t fading. I took the oppurtunity and pulled her on her waist and hugged her tight.
“If this is a dream... I don‘t want to wake up anymore...” I said under my breath.
She suddenly wrapped her arms around my neck to hug me back. This is so fcking good to be true!
I hugged her tighter but gentler as I nuzzle my head against her neck.
Then I heard her whisper something, that made my heart beat faster for the nth time.
“I missed you...”
×××