Tessa's POV
«Λοιπόν πως πάει το σχολείο; Έχει περάσει καιρός από τότε που μου μίλησες τελευταία φορά.» Η μητέρα μου λέει ενώ φτάνουμε έξω από το εμπορικό. Το γόνατό μου με πεθαίνει και το τελευταίο πράγμα που θέλω να κάνω είναι να τριγυρνώ στο εμπορικό με τη μητέρα μου... όχι το τελευταίο που θέλω να κάνω είναι να γυρίσω στα διαμέρισμα και να αντιμετωπίσω τον Χάρρυ. Ξέρω, τι πρέπει να κάνω, απλά δεν νομίζω πως είμαι έτοιμη.
«Μια χαρά. Μόλις άρχισα νέο τετράμηνο.» Της λέω. Είναι στα αλήθεια περίεργο να έχω τόση πολιτισμένη συζήτηση μαζί της αυτή τη στιγμή αλλά είναι καλύτερο από το να μαλώνουμε.
«Καλό είναι αυτό. Πως πάνε τα πράγματα με τον Χάρρυ;» Ρωτάει.
«Θες να το πάμε εκεί;» Απαντάω.
«Όχι, φαντάζομαι πως δεν θέλω. Ας πάρουμε απλά μερικά καινούρια ρούχα.» Μου ρίχνει ένα ψεύτικο χαμόγελο και κατευθυνόμαστε προς τα έξω. Όλο το ταξίδι είναι μια θολούρα και το κεφάλι μου αρχίζει να πονά αφού η μητέρα μου έχει δοκιμάσει τουλάχιστον δέκα φορέματα στο Sak.
«Ας πάμε και στο Macy's και μετά μπορούμε να φύγουμε.» Λέει αφού αποφασίζει πως κανένα από αυτά δεν τις είναι αρκετό.
«Όχι.» Απαντάω βιαστικά.
«Γιατί όχι; Λατρεύω το Macy's.»
«Όχι... εγώ δεν.» Το μόνο που μπορώ να σκεφτώ είναι ο Χάρρυ και εγώ στα Macy's.
«Εντάξει... λοιπόν μπορείς να περιμένεις από έξω ενώ εγώ θα μπω επειδή εμένα τυχαίνει να μου αρέσει ακόμη το μαγαζί.» Λέει και εγώ γνέφω. Θα με κάνει να περιμένω έξω από το μαγαζί την ίδια μέρα που έπαθα διάσειση. Κάθομαι στο πάγκο έξω από το μαγαζί και περιμένω την μητέρα μου. Θα μπορούσα απλά να είχα πάει μέσα επειδή δεν μπορώ να σταματήσω να τον σκέφτομαι έτσι κι αλλιώς. Θα πρέπει να βάλω την μητέρα μου να με πάει να πάρω τα ρούχα μου ή αλλιώς να πάρω τον Λίαμ να έρθει να με πάρει. Δεν θέλω ο Λίαμ να θεωρήσει πως τον χρησιμοποιώ μιας και ήδη μένω στο σπίτι του.
Αυτή δεν ήταν καλή στιγμή για να σηκώσω ανάστημα απέναντι στον Χάρρυ, θα έπρεπε να περιμένει να με απατήσει αφού είχε φτιαχτεί το αμάξι μου. Γελάω με την ανοησία μου και πειράζω το μικρό σκίσιμο από το καινούριο μου τζιν που η μητέρα μου επέμενε να μου αγοράσει, προφανώς τα χαλασμένα και γεμάτα αίμα τζιν δεν είναι κατάλληλα για να κυκλοφορείς στο εμπορικό. Το βρίσκω περίεργο διασκεδαστικό το ότι αυτό το νέο τζιν δεν είναι επίσης τέλεια και φαντάζομαι την έκφραση της μητέρας μου όταν δει το σκίσιμο. Ίσως να φταίνε τα παυσίπονα που με κάνουν να χαζολογάω μόνη μου.
«Τέσσα;» Μια γυναικεία φωνή λέει. Όταν σηκώνω το κεφάλι μου η Ρεμπέκα στέκεται μπροστά μου με μια κούπα από Sturbacks στο ένα της χέρι και μια σακούλα για ψώνια στο άλλο.
«Γεια σου.» Προσπαθώ να χαμογελάω.
«Τι σου συνέβη κορίτσι μου;» Κάθεται δίπλα μου.
«Έπαθα ένα ατύχημα. Απλά ένα μικροατύχημα.» Εξηγώ. Ελπίζω η μητέρα μου να μην αργήσει πολύ.
«Ουάου, αυτό είναι απαίσιο.»
«Ναι, φαντάζομαι.» Δεν ξέρω τι να της πω.
«Δεν είχαν πολλά, τώρα καταλαβαίνω γιατί δεν ψωνίζεις πια από εδώ.» η μητέρα μου λέει καθώς προχωρά προς τα εμάς.
«Πρέπει να φύγω, ο Mark από το γραφείο μόλις μου τηλεφώνησε και πρέπει να επιστρέψω. Είσαι έτοιμη;» Ρωτάει και μετά αντιλαμβάνεται τη Ρεμπέκα.
«Γεια σου, είμαι η μητέρα της Τέσσα.»
«Είμαι η φίλη της Ρεμπέκα.» Χαμογελάει στη μητέρα μου. Φίλη; Όχι.
«Οh θα μπορούσες να τη γυρίσεις σπίτι; Στα αλήθεια πρέπει να πηγαίνω και έχω δύο ώρες δρόμο μπροστά μου.» Η μητέρα μου ζητά από την Ρεμπέκα.
«Όχι, αυτό...» Αρχίζω να λέω.
«Σίγουρα, δεν υπάρχει πρόβλημα.» Η Ρεμπέκα χαμογελάει. Υπέροχα αυτή η μέρα δεν μπορεί να γίνει χειρότερη.«Σε ευχαριστώ τόσο πολύ! Και Τερέσα αν χρειαστείς κάτι απλά πάρε με τηλέφωνο ή έλα σπίτι.» Λέει ενώ με αγκαλιάζει και φιλά το μάγουλό μου. Η συμπεριφορά της σήμερα με έχει μπερδέψει τόσο.
«Εντάξει...» Απαντάω αργά και την αγκαλιάζω και εγώ. Αφού εξαφανίζεται η Ρεμπέκα μου χαμογελάει και μου προσφέρει μια γουλιά από το Frappuccino της με φράουλα. Ποιος το κάνει αυτό; Δεν την ξέρω καν, γιατί να πιω από το ποτήρι της;
«Λυπάμαι στα αλήθεια που σου το ζήτησε αυτό, θα μπορούσα να είχα τηλεφωνήσει στο φίλο μου. Ακόμα μπορώ να τον πάρω αν αυτό σε βγάζει από το σχέδιά σου.» Της λέω.
«Όχι. Δεν υπάρχει πρόβλημα αλήθεια. Δεν με πειράζει καθόλου. Πιστεύω πως είχες αρκετά μεγάλη μέρα.» Χαμογελάει.
«Δεν έχεις ιδέα.» Απαντάω και σηκώνομαι από τον πάγκο. Θα πρέπει να πάρω λίγα ακόμη παυσίπονα από την τσάντα μου όταν φτάσω στο διαμέρισμα. Και μετά τι; Θα χρειαστεί να καλέσω τον Λίαμ φαντάζομαι... εκτός αν πω στην Ρεμπέκα να με πάει σπίτι και μετά στου Λίαμ; Είναι πολλά για να τα ζητήσω από αυτό το κορίτσι που δεν την ξέρω καν.
«Είμαι σίγουρη πως τον Ζέιν δεν θα τον πειράξει αν κάνουμε ναι στάση ή δύο.» Λέει και το στομάχι μου πέφτει.
«Ο Ζέιν είναι μαζί σου;» Μένω έκπληκτη.
«Ναι, είναι στο Ζumiez τώρα.»
«Oh.» Προσπαθώ να δείξω πως αυτή η πληροφορία δεν με ενδιαφέρει. Γιατί να με ενδιαφέρει; Είναι άσκοπη βασικά, απλά δεν θέλω να δω κανέναν άλλον σήμερα, ειδικά κάποιον που μου υπενθυμίζει τον Χάρρυ.
«Μπορούμε να τον συναντήσουμε εκεί τώρα αν είσαι έτοιμη, κουτσαίνεις;» Γ υρίζει να με κοιτάξει.
«Ναι, είμαι μια χαρά.» Θα έπρεπε να είχα πάρει τον Λίαμ. Όταν συναντάμε τον Ζέιν στο μαγαζί φοράει ένα σκέτο άσπρο μπλουζάκι με καυτά μανίκια και το δερμάτινο μπουφάν του είναι χαλαρά δεμένο γύρω από τη μέση του. Το μαύρο του τζιν κρέμεται χαμηλά, πολύ χαμηλότερα από του Χάρρυ και τα ψηλά μποτάκια του ίσα που είναι δεμένα. Αυτός και η Ρεμπέκα ταιριάζουν στα αλήθεια φαντάζομαι, είναι απίστευτα όμορφη.
«Τέσσα; Τι στο καλό;» Τα μάτια του Ζέιν γουρλώνουν στην παρουσία μου.
«Έπαθε ατύχημα.» Η Ρεμπέκα του λέει και τυλίγει το χέρι του γύρω από τη μέση του.
«Ατύχημα; Είσαι καλά; Χριστέ μου δες το πρόσωπό σου.» Λέει, μιλώντας για τα τραύματά μου.
«Ευχαριστώ.» Μουρμουρίζω και αυτός χαμογελάει.
«Συγνώμη απλά με έπιασες απροετοίμαστο. Είσαι καλά παρόλα αυτά σωστά;» Ρωτάει, το ενδιαφέρον του ξεκάθαρο στη φωνή του.
«Ναι, είμαι καλά.»
«Είπα στη μητέρα της ότι θα την πήγαινα σπίτι.» Η Ρεμπέκα επισημάνει, και μετακινείται πιο κοντά στον Ζέιν.
«Οh;» Αναρωτιέται.
«Ναι η μητέρα μου είναι εδώ εξαιτίας του ατυχήματος και έπρεπε να φύγει και η Ρεμπέκα ήταν εκεί οπότε της το ζήτησε. Μπορώ να πάρω τον Λίαμ πάντως και να του πω να έρθει.» Πολυλογώ.
«Που είναι ο Χάρρυ;» Ο Ζέιν ρωτάει την αναπόφευκτη ερώτηση.
«Είναι... αμμ... λοιπόν...» Τραυλίζω.
«Τέλος πάντων. Δεν υπάρχει πρόβλημα έτσι και αλλιώς.» Ο Ζέιν λέει, βγάζοντας με από τη δύσκολη θέση. Αν κάποιος είναι συνηθισμένος στη σχέση τρενάκι ανάμεσα σε εμένα και τον Χάρρυ, αυτός είναι ο Ζέιν. Ήταν αυτός που είπε να συμμαζευτούμε και οι δύο, και είχε δίκιο. Το αυτοκίνητο της Ρεμπέκα είναι ωραίο αλλά ακατάστατο μέσα. Κατσουφιάζω καθώς βλέπω σκουπίδια να τρίζουν κάτω από τα πόδια μου στο πίσω κάθισμα.
«Που μένεις;» Ρωτάει ενώ βάζει το χέρι του Ζέιν στο μπούτι της. Κοιτώ έξω από το παράθυρο και χαίρομαι όταν ο Ζέιν αρχίζει να την καθοδηγεί προς το διαμέρισμά μου. Όταν παρκάρουμε από έξω ο Ζέιν ανοίγει την πόρτα του και βγαίνει έξω.
«Τι κάνεις;» Τον ρωτάω.
«Σε πηγαίνω επάνω, τραβιέσαι όταν κάνεις ένα βήμα, πίστευες ότι θα σε αφήσω να ανέβεις μόνη σου;» Ρωτάει.
«Δεν ξέρω αν...»
«Θα είμαι μια χαρά.» Λέει και ελπίζω ο Χάρρυ να μην είναι σπίτι.
Harry's POV
«Μπορείς να φύγεις τώρα.» Λέω στον Λίαμ και κάνω να πιάσω την μπύρα μου. Την αρπάζει από το χέρι μου και προχωρά προς την κουζίνα.
«Στα αλήθεια το παρατραβάς.» Τον προειδοποιώ.
«Φέρεσαι ανόητα και το ξέρεις. Είσαι εδώ κάνοντας βλακείες ενώ αυτή πονάει και εσένα δεν σε νοιάζει καν!» Φωνάζει.
«Σταμάτα να μου φωνάζεις γαμώτο!» Γυρνώ τα δάχτυλά μου στα μαλλιά μου τραβώντας τις ρίζες.
«Με νοιάζει. Αλλά δεν πρόκειται να με πιστέψει.» Προσθέτω.
«Την κατηγορείς; Έπρεπε απλά να είχες έρθει σπίτι ή τι λες για αυτό, να μην είχες φύγει καν;» Λέει.
«Λοιπόν το έκανα, οπότε αν μην παίξουμε το και αν παιχνίδι.»
«Πως γίνεται να είσαι τόσο άσπλαχνος; Σε αγαπάει τόσο πολύ.»
«Τώρα με αγαπάει.» Πιάνω ένα άδειο μπουκάλι νερού και το κινώ αργά στα χέρια μου.
«Τι σημαίνει αυτό;» Κοιτά προς το καναπέ για να καθίσει αλλά φαίνεται να αλλάζει γνώμη.
«Τίποτα απλά δεν ξέρω τι να κάνω εκτός από το τι να απολογούμαι. Είναι τρομερά πεισματάρα.»
«Δεν ζήτησες καν συγνώμη, δεν προσπάθησες να της μιλήσεις καν.»
«Θα το κάνω όταν έρθει σπίτι χωρίς τη μαμά της.»
«Δεν θα έρθει σπίτι, μένει μαζί μας.» Μου λέει. Το μπουκάλι σπάει και καταστρέφεται στα χέρια μου από το κράτημα μου.
«Τι;»
«Ναι, σου είπα πως τελείωσε μαζί σου.» Λέει απότομα στο πρόσωπό μου. Θεέ μου θέλω να τον χτυπήσω.
«Το ξέρω ότι τελείωσε αλλά θα μείνει εδώ.»
«Βλέπεις αυτό είναι το πρόβλημα σου! πιστεύεις ότι θα κάνει πάντα αυτά που της λες!» Ο Λίαμ φωνάζει. Αρκετά με τις ηλίθιες φωνές.
«Δεν χρειάζεται να...» Κλειδιά κουδουνίζουν από το διάδρομο και η πόρτα ανοίγει. Η Τέσσα. Και ο Ζέιν. Δεν μπορώ να δω ξεκάθαρα καθώς σηκώνομαι και περπατώ προς την πόρτα.
«Τι στο διάολο είναι αυτό;» Φωνάζω Η Τέσσα κάνει ένα βήμα και κρατιέται από τον τοίχο.
«Χάρρυ σταμάτα!» Μου φωνάζει.
«Όχι! Να πάρει! Κουραστικά να είσαι τριγύρω κάθε φορά που κάποια βλακεία συμβαίνει.» ακουμπώ τα χέρια μου στο στήθος του.
«Σταμάτα.» Η Τέσσα φωνάζει ξανά. Τα χείλη της είναι ακόμα πιο πρησμένα από νωρίτερα και το πρόσωπό της είναι καλυμμένο με μελανιές. Θυμίζοντας που πως αυτό είναι δικό μου φταίξιμο.
«Παρακαλώ.» Λέει και μετά κοιτά τον Λίαμ.
«Τι κάνεις εδώ;» Τον ρωτάει.
«Εγώ... ήρθα να του μιλήσω.» Λέει ψέματα.
«Ήρθε εδώ για να με χτυπήσει βασικά.» Της λέω και τα μάτια της παραλίγο να πεταχτούν από το κεφάλι της.
«Τι;» Το μελανιασμένο της στόμα είναι ορθάνοιχτο.
«Θα σου πω αργότερα.» Ο Λίαμ της λέει. Ο Ζέιν ανασαίνει βαριά και την κοιτάζει. Πως μπόρεσε να τον φέρει εδώ μετά από όλα; Φυσικά και θα έτρεχε σε αυτόν.
«Σε ευχαριστώ που με έφερες σπίτι, καλύτερα να πηγαίνεις.» Γυρίζει στον Ζέιν.
«Είσαι σίγουρη;» Την ρωτάει.
«Εξαφανίσου, δεν έχεις δικό σου κορίτσι, να ασχοληθείς;» Ρωτάω και η μελαχρινή από τις προάλλες μπαίνει μέσα στο διαμέρισμα. Να πάρει. Καλά τότε. Ακόμη και αν έχει μια κοπέλα μαζί του και πάλι δεν τον θέλω κοντά στην Τέσσα. Ξέρω πως νιώθει γι αυτή, είτε έχει την σέξι κοπέλα του είτε όχι!
«Σε ευχαριστώ και πάλι που με φέρατε σπίτι.» Η Τέσσα λέει και στους δύο. Η Ρεμπέκα δείχνει ελαφρώς φοβισμένη και ο Ζέιν πιο θυμωμένος από ποτέ ενώ φεύγουν από το διαμέρισμα, κλείνοντας με δύναμη την πόρτα πίσω τους. Δεν μπορώ να ελέγξω τον θυμό μου ενώ η Τέσσα γυρίζει προς τα εμένα με κατσούφιασμα στο πρόσωπό της.
«Παίρνω τα ρούχα μου και είμαι έτοιμη.» Λέει στον Λίαμ και προχωρά στο υπνοδωμάτιο. Την ακολουθώ φυσικά.
«Γιατί του τηλεφώνησες να σε πάρει;» Φωνάζω πίσω της.
«Δεν του τηλεφώνησα! Ήμουν στο εμπορικό με τη μητέρα μου και η Ρεμπέκα ήταν εκεί και κατά κάποιον τρόπο προσφέρθηκε να με γυρίσει επειδή η μητέρα μου έπρεπε να φύγει. Όχι ότι σε αφορούν αυτά.» Λέει απότομα.
«Φυσικά και με αφορούν! Άσε με να μαντέψω τους είπες γρήγορα πόσο μαλάκας είμαι;» Γρυλίζω ξανά σε αυτήν.
«Όχι! Δεν του είπα τίποτα βασικά, αλλά είμαι σίγουρη πως το ξέρει ήδη αυτό.»
«Θα με αφήσεις να σου εξηγήσω ή θα βγάλεις κατευθείαν συμπεράσματα όπως κάνεις πάντα;» Την ρωτάω.
«Αυτά τα συμπεράσματα είναι συνήθως σωστά! Αλλά ναι άντε εξηγήσου!» Επισημαίνει προσπαθώντας να τραβήξει τη βαλίτσα της από το επάνω ράφι της ντουλάπας.
«Φύγε.» Λέω. Περπατάω προς το μέρος της και απαλά την κάνω στην άκρη και πιάνω εγώ τη βαλίτσα γι αυτή.
«Δεν θα έπρεπε να είχα φύγει θες βράδυ.» Της λέω.
«Αλήθεια;» Λέει ειρωνικά.
«Ναι αλήθεια. Δεν θα έπρεπε να είχα φύγει και δεν θα έπρεπε να είχα πιει τόσο πολύ αλλά δεν σε απάτησα. Απλά κοιμήθηκα στο σπίτι της, αυτό μόνο.» Εξηγώ.
«Τότε γιατί είπες ψέματα;»
«Δεν ξέρω... επειδή ήξερα πως δεν θα με πίστευες αν σου το έλεγα..»
«Μπορούσες να είχες τουλάχιστον προσπαθήσει. Είναι στα αλήθεια δύσκολο να σε πιστέψω όταν ψεύδεσαι απροκάλυπτα Χάρρυ.»
«Το ξέρω, λυπάμαι εντάξει;» Σηκώνω τα χέρια μου στον αέρα.
«Όχι δεν είναι εντάξει! Το κάνεις πάντα αυτό! Περιμένεις από εμένα απλά να σε συγχωρήσω για τα πάντα. Ακόμη δεν έχω ξεπεράσει αυτό που είπες για το μέλλον μας... λοιπόν το μέλλον μας που δεν υπάρχει, και μετά πηγαίνεις και μένεις έξω όλο το βράδυ στο σπίτι ενός άλλου κοριτσιού και λες και ψέματα γι αυτό.»
«Δεν είναι τόσο σοβαρό, δεν έκανα τίποτα μαζί της.» Υπερασπίζομαι τον εαυτό μου καθώς αυτή τοποθετεί προσεγμένα τα ρούχα της στη βαλίτσα.
«Κι αν ήμουν εγώ λιώμα και έμενα το βράδυ στο σπίτι του Ζέιν; Τι θα έκανες;» Με ρωτάει και με στέλνει σχεδόν στα άκρα.
«Θα τον σκότωνα.»
«Οπότε δεν είναι τόσο σοβαρό όταν το κάνεις εσύ, αλλά μόνο εγώ;» Με βγάζει έξω από αυτά που θεωρώ δεδομένα.
«Τίποτα από αυτά δεν έχει σημασία, το ξεκαθάρισες πως είμαι απλά προσωρινή στη ζωή σου.» Η Τέσσα λέει. Βγαίνει από το υπνοδωμάτιο και πηγαίνει στο μπάνιο απέναντι στο διάδρομο για να μαζέψει τα πράγματά της. Πηγαίνει στα αλήθεια με τον Λίαμ στο σπίτι του πατέρα μου. Βλακείες. Δεν είναι προσωρινή για εμένα, πως γίνεται να το πιστεύει αυτό; Πιθανώς από όλες τις βλακείες που της είπα χθες βράδυ και την έλλειψη λέξεων μου σήμερα.
«Ξέρεις πως δεν θα το αφήσω να περάσει έτσι.» Της λέω όταν κλείνει το φερμουάρ της βαλίτσας της.
«Λοιπόν εγώ φεύγω.»
«Γιατί; Ξέρεις πως θα επιστρέψεις.» Ο θυμός μιλάει για εμένα.
«Γι αυτό ακριβώς φεύγω.» Λέει, η φωνή της τρέμει καθώς πιάνει τη βαλίτσα της και φεύγει από το δωμάτιο χωρίς να κοιτάξει πίσω. Γιατί στο καλό το είπα αυτό μόλις;
«Θα την πάρω εγώ.» Ακούω τον Λίαμ να της λέει από το σαλόνι ακριβώς πριν η μπροστινή πόρτα ανοίξει. Καθώς ξανά κλείνει με δύναμη, ακουμπώ την πλάτη μου στον τοίχο και κυλάω στο πάτωμα.
Tessa's POV
«Δεν προσπάθησε καν Λίαμ.» Αρχίζω τελικά να κλαίω με λυγμούς καθώς ο Λίαμ κλείνει την πόρτα του αυτοκινήτου για εμένα.
«Αυτός απλά... δεν ξέρω ποιο είναι το πρόβλημα του, κάνει ένα βήμα μπροστά και δύο πίσω.» Κουνάει το κεφάλι του και βάζει μπρος στο αμάξι.
«Νιώθω πως είναι η εικοστή φορά που τον εγκαταλείπω.»
«Είναι.» Χαμογελάει.
«Είμαι ανόητη, έτσι δεν είναι;»
«Όχι Τες, δεν είσαι.»
«Τότε γιατί δεν λειτουργεί αυτό; Ότι κι αν κάνω νιώθω πως με πολεμά και συνεχίζει να με διώχνει. Τη μία μέρα μου γράφει ένα γράμμα...» Ξέχασα το γράμμα. Φυσικά και το ξέχασα. Αν το πετάξει θα με αποτελειώσει.
«Και μετά την επόμενη μου λέει πως αν δεν μου αρέσουν αυτά που λέει, θα φύγει.» Τελειώνω την πρόταση μου.
«Πάντα αυτό δεν έκανε όμως; Δεν κρίνω, απλά ρωτάω.»
«Ναι πάντα αυτό έκανε το μπρος πίσω αλλά πρόσφατα ήταν λες και υπήρξε κάποιο ξέσπασμα ή κάτι τέτοιο μετά την Νάτα... μετά από όλα όσα έγιναν τα Χριστούγεννα.» Εξηγώ χωρίς να αναφέρω την πληροφορία για τη Νάταλι.
«Και σε ευχαριστώ που δεν με κρίνεις.» Λέω.
«Δεν θα σε έκρινα ποτέ, δεν συμφωνώ απαραίτητα με τη σχέση σας αλλά ξέρω πόσο τον αγαπάς και δεν θα σε κάνω να νιώσεις άσχημα γι αυτό.» Μου λέει. Τι έχω κάνει στη ζωή μου ώστε να μου αξίζει κάποιος σαν το Λίαμ. Είναι πάντα εκεί για εμένα, δεν με κρίνει ποτέ, και νοιάζεται ευγενικά για εμένα. Δεν μπορώ να με φανταστώ να τα τραβάω όλα αυτά χωρίς αυτόν.
«Στα αλήθεια προσπάθησες να τον χτυπήσεις;» Τον ρωτάω.
«Ναι... δεν ξέρω τι με έπιασε αλλά βασικά φάνηκε τρομαγμένος κάποια στιγμή.» Λέει και ξεσπάμε και οι δυο σε γέλια.