Κεφάλαιο 121

8.1K 198 8
                                    

Μετά το ντουζ αποφασίζω να ετοιμαστώ εντελώς πριν βγω το μπάνιο. Είμαι δειλή. Το ξέρω αλλά χρειάζομαι λίγο ακόμη χρόνο πριν φορέσω το ψεύτικο χαμόγελό μου για τη μητέρα του Χάρρυ. Δεν είναι στα αλήθεια ψεύτικο, αυτό είναι το πρόβλημα. Πέρασα πραγματικά υπέροχα χθες και κοιμήθηκα καλύτερα από ότι έχω κοιμηθεί όλη την εβδομάδα συμπεριλαμβανομένου και του μεθυσμένου μου ύπνου με το Χάρρυ την Παρασκευή. Κοιμήθηκα καλά εκείνο το βράδυ αλλά μονάχα για μερικές ώρες.

Όταν πια τα μαλλιά μου είναι σχεδόν τέλεια σε μπούκλες, βάζω ξανά τα πράγματά μου στη μικρή τσάντα.

«Τες;» Ο Χάρρυ λέει πίσω από την πόρτα καθώς τα δάχτυλά του χτυπούν ελαφρά το ξύλο.

«Τελείωσα.» Απαντάω και ανοίγω την πόρτα βρίσκοντας τον να γέρνει ακουμπώντας πάνω της φορώντας ένα μακρύ γκρι βαμβακερό σορτς και ένα άσπρο κοντομάνικο.

«Δεν θέλω να σε βιάσω ή κάτι τέτοιο αλλά στα αλήθεια πρέπει να κατουρήσω.» Μου δίνει ένα μικρό χαμόγελο και εγώ γνέφω.

«Συγνώμη.» Λέω και προσπαθώ να μην παρατηρώ τον τρόπο που το σορτς του κρέμεται από τους γοφούς του κάνοντας το μαύρο μελάνι στο πλάι να φαίνεται ακόμη πιο φανερό κάτω από το άσπρο του κοντομάνικο.

«Θα ντυθώ και μετά θα φύγω.» Λέω στον Χάρρυ και αυτός κοιτά αλλού, επικεντρώνοντας το βλέμμα του στον τοίχο.

«Εντάξει».Βγαίνω από το μπάνιο και περπατώ κατευθείαν στο υπνοδωμάτιο για να ντυθώ πριν αντιμετωπίσω την Άν. Νιώθω τρομερές τύψεις που της λέω ψέματα και που φεύγω τόσο σύντομα. Ξέρω πως χάρηκε πολύ που με γνώρισε και εγώ φεύγω την δεύτερη μέρα της εδώ. Αποφασίζω να φορέσω το άσπρο μου φόρεμα, με το παλιό μαύρο μου καλτσόν από κάτω. 

Κάνει πολύ κρύο για να βάλω απλά το φόρεμα. Πιθανόν θα έπρεπε να φορέσω απλά τζιν και φούτερ αλλά επιλέγω το αντίθετο. Φοράω αυτό το φόρεμα περισσότερο από τα άλλα μου ρούχα πρόσφατα αλλά το λατρεύω και μου δίνει ένα περίεργο αίσθημα αυτοπεποίθησης , κάτι που χρειάζομαι σήμερα. Τοποθετώ τα ρούχα μου πίσω στις τσάντες μου και βάζω τις κρεμάστρες ξανά στην ντουλάπα.

«Χρειάζεσαι βοήθεια;» η Άν λέει από πίσω μου.Πηδάω και το βαθυγάλαζο φόρεμα που φόρεσα στο Σιάτλ , πέφτει από τα χέρια μου.

«Εγώ απλά....» Πασχίζω να βρω τις λέξεις. Δεν ξέρω τι να πω.

«Πόσο καιρό θα είσαι τη μητέρα σου;» ρωτάει, τα μάτια της κοιτούν επίμονα τη μισό άδεια ντουλάπα.

After 2 - Greek TranslationWhere stories live. Discover now