Alex
Rachel’a yaptıklarını öğrendikten sonra Sam ile görüşmeme kararı almış olmama rağmen dün Rachel’ı rahatsız etmemek için onlara gitmiştim.Aslında sadece Sam değil Matt ile de konuşmuyordum.Konuşmamaya çalışıyordum daha doğrusu.Kendisi o yamuk çenesi ve beni eriten kahverengi gözleriyle aklımı başımdan alıp ağzımdaki baklalarıda bir bir ortaya döküyordu.Rachel’ın Jack ile buluştuğunu ağzımdan kaçırdıktan sonra evde bir yayagara kopmuş, Sam sinirle dışarı fırlamıştı.Rachel’ı önemsiyor muydu pek emin değildim.Belkide onun moralini bozmak ve yahutta mutlu olmasını engellemek için bir amacı vardı.O anlık bildiğim tek şey bizim eve gidip Rachel ile konuşacağıydı.Ki öylede olmuştu.Rachel beni aramış ağzıma sıçmıştı.Akşamlarını berbat etmiştim ve gerçekten pişmandım.
Geveze olmam benim suçum değildi,belkide öyleydi ama bunun en büyük suçlusu Matt idi.Tüm zaman boyunca ağzımdan laf alabilmek için uğraşmıştı,benimle konuşmak istediği yoktu.Bense benimle konuşmak istediğini düşünüp ağzıma geleni anlatmıştım.Aptal ben!Ne zamandan beri erkekler geveze kızları sever ve dinler olmuştu ki!!Kesinlikle koca bir aptaldım.Aptallık adına master falan almalıydım her halde.Doğrusu bunu düşünmedim değil.Ama eve geri dönüp yatağa yatınca ve mantıklı düşünen tarafım beynimi ele geçirince bunun saçmalığın daniskası olduğunu fark etmiştim.Evet fark edebilmem çok büyük bir gelişme...
Uyandığımdan beri Rachel bana atarlıydı ve ben ne yapacağımı bilmiyorum.Başlangıçtaki moral bozan haline geri dönmüştü.Babasına düzeldiğini söyleyip hafta sonu Rachel’ı yanına çağırmasını söylemem aceleci bir davranıştı,buna emindim artık.
Babasını arayıp çağırmamasını söylesem vereceği paradan kırpar mıydı?En azından düzelmediğini görüp hiç para vermemesinden iyidir.Bu düşünce aklıma doluştuğunda korkudan ürperdim.Eğer böyle birşey olursa muhtemelen babamla fena bozuşurduk ve annem yine üzülürdü.Onun üzülmesine dayanamıyordum.Zaten bu hayatta yeterince üzülmüş,babam tarafından kırılmıştı.Her defasında atlatamayacağını düşünmeme rağmen atlatıyordu ama benim ve babamın arasındaki düzensiz ilişki onu yıpratıyordu.Bunu görebiliyordum.İkimizin iyi anlaşmasını istiyordu,ki bunu bende istiyordum.Elimden gelen herşeyi yapıyordum.Babam için insanlara umut verip sonra siktir olup gidiyordum.Bu insanlara eninde sonunda değer veriyordum ama babam için onlardan vazgeçiyordum.Çünkü o benim babamdı.Beni iğrenç bir insana dönüştürsede,bana kötü davransada onu seviyordum.Onu seviyor ve ona değer veriyordum.Onu önemsiyordum.O da beni seviyordu tabii.Ona para kazandırdığım zamanlar.Bu sevgi ,kısa süreli sevgi bana yetiyordu.Yaptığım şeylere değiyordu.
‘’Rachel ile aranızda ne geçti Alex?Bugün her zamankinden daha rahatsız ediciydi.’’deyip suratsız bir bakış atan Sasha’ya verdim dikkatimi.Evet atarlı ve kırgın bir Rachel hiç çekilir değildi.Bunu benim söylemem fazla küstahcaydı.Çünkü benim yüzümden böyleydi.Kendime çeki düzen vermeliydim.Onu kırmak istemiyordum.Çok hassas bir yapıya sahipti.Hiçbir şey olmamış gibi gülümsedim ve dokunmadığım kahvaltı tabağımı öne itip ayağa kalktım. ‘’Küçük bir şey.Ben peşinden gidiyor ve aramızı düzeltiyorum.Sizlere afiyet olsun.’’
Sasha kafasını sallayıp önüne dönerken Emma görüşürüz deyip el salladı.Bu kız benden daha fazla mutlu biriydi.Benim yerime o Rachel’a daha iyi gelebilirdi.Ben numaracıydım sonuçta.İçimden somurtmak geldiği halde gülümsemeye zorluyordum kendimi.Gerçi bu zorlama durum son günlerde etkisi göstermiyordu.Rachel’ın yanında kendim gibi davranabiliyordum.Matt ve Sam’in yanında da öyle.Sanki onlardan biriymişim gibi hissettiriyorlardı bana.Ve bu Alex önceki Alex’den daha güzel hissettiriyordu.
Rachel topuklu ayakkabılarıyla önümde hızla ilerlerken spor ayakkabılarım sayesinde ona yetiştim.Topuklu giyseydim zorlanırdım.Sabah bana spor ayakkabı giymemi söyleyen sese teşekkürlerimi sunup kolunu tuttum.Hızla kolunu çekip bana döndü.Bilmiş bir tavırla bana bakıyordu.Dün onun atarına cevaben bende atarlandığım için özür dilemeliydim.Bunu biliyordum.Çünkü o haklıydı.Arkadaşlığımıza küçük bir ihanet etmiş onu kırmıştım.Kırmamışsam bile hayalkırıklığına uğradığına emindim.O şeyleri yaşadıktan sonra küçücük bir şeye bile hayalkırıklığına düştüğünü öğrenirsem şaşırmazdım yani.Benimde berbat bir hayatım vardı ama en azından benim annem vardı.Bu sevgiyi tatmıştım ama o tatmamıştı ve bu gidişle tadamayacaktı.Onun için üzülüyordum.Anne sevgisi olmadan büyümek..Babasının onu annesini öldürmek konusunda suçlaması... Aldatılmak.Fena şeylerdi.Eğer onun yaşadıklarını ben yaşasaydım sanırım atlatamazdım.
‘’Tamam,özür dilerim.Sana dün gece sert çıktığım ve ağzımdan Jack ile buluşacağınızı kaçırdığım için.’’deyip üzgün gözlerle ona baktım.Gözlerinde kısa süreli bir kırgınlık gördüm ama sonrasında yine duygusuz ifadesini takındı.Bu yüz ifadesi ona hiç yakışmıyordu.O hep gülümsemeliydi.
‘’Özür dileyince hiçbir şey eskisi gibi olmuyor ama.Senin yüzünden Sam’e anlatmak zorundayım.Çünkü biliyorsun peşimi bırakmayacaktır.Ahh Alex,tam zamanı mıydı yani?!Ona anlatmak istemiyorum.Beni aldattığını bildiğimi bilsin istemiyorum.Buna hazır değildim.’’
‘’Peki şimdi?Şimdi hazır mısın?Çünkü bence anlatmalı,onu pişman etmelisin.’’
‘’Tüm gece ve sabah bunu düşününce insan ister istemez hazır oluyor.Elbett hazırım.Ama istemiyorum.Ben bunu..Daha sonra,daha sonra ve daha sonra söylemeyi düşünüyordum.Belkide hiçbir zaman.’’deyip omuz silktiğinde elimi koluna koyup onu arabaya yönlendirdim. ‘’Rachel demek ki böyle olacağı varmış.Akışına bırak.’’
Derin bir nefes alıp saçını kulağının arkasına sıkıştırdı. ‘’Hiç yardımcı olmuyorsun,biliyorsun değil mi?’’
Arabanın yanına geldiğimizde durdum.Kollarını tutup gözlerinin içine baktım.Yeşil gözleri şaşkınlıkla açıldı. ‘’Bunu anlatabileceğini ve üstesinden gelebileceğini biliyorum.Sen güçlü birisin.Hem fena mı olur?Sam n kadar büyük bir pislik olduğunu hatırlar.’’deyip gülümsedim.İçindekileri dışarı vurmak –hele ki Sam’e – istemiyordu,bunu biliyordum ama anlatmalıydı.Sam bunu hak ediyordu.Kötü hissetmeyi hak ediyordu.Pislik olduğunu hatırlamayı ve pişman olmayı hak ediyordu.
‘’Tamam bunu yapabilirim.’’deyip derin bir nefes aldığında içimden bir ses ona sarılmamı söyledi ve hızla sarıldım.Her zamanki gibi tepki vermeden önce bir iki dakika bekledi.Sonrasındaysa ellerini belime doladı.Rahatladığını hissedebiliyordum.Sarılmak bazen konuşmaktan daha iyi geliyordu.
‘’Yanımda olduğun için teşekkürler.’’Mırıldanışı duydum ve gülümsedim.İçimden geldiği şekilde,gamzelerimi belirte belirte gülümsedim.Ben ona iyi gelemiyorsam bile o bana iyi geliyordu.
‘’Biz arkadaşız.Teşekküre gerek yok,bunu biliyorsun.’’
‘’Biz arkadaş değiliz.’’dediğinde hızla ondan ayrıldım.Güven veren bir gülümsemeyle bana baktı. ‘’Kardeşiz.’’
*
Rachel’ın peşinden koşan Sam’e bakıp derin bir nefes aldım.Rachel yerine ben rahatsız olmuştum.
Okul koridorlarında duran herkes Sam ve Rachel’ı izliyordu.Herkes demek biraz abartı kaçıyordu,genel olarak birinci sınıflar izliyordu onları.Benim gibi okula bu dönem katılanlar ise gizlice bakıyor,bir yandan da arkadaşlarıyla konuşuyorlardı.Gözlerin onlarda olması Rachel’ı germişti,bunu görebiliyordum.Keşke elimden bir şey gelseydi.İnsanlar bakar ve konuşurdu.Onları durduramazdım. Ama isterdim.Rachel’ı rahatlatmak adına isterdim.
Dolabımın yanına gidip şifremi girdim.Düzensiz bir dolabım vardı ve herşey darmaduman olduğu için içim kararmıştı.Bazen düzeltmek adına girişimlerde bulunup sonra bundan vazgeçiyordum.Çıkışta halletmem gerekiyordu çünkü teneffüs araları yeterli olmayacaktı,bunu biliyordum.Çıkışta da okulda kalmaya götüm yemiyordu açıkcası.Ve birde üşendiğim gerçeğide vardı,kalmama sebeplerim arasında.
Anlayacağınız bu dolap dönem sonuna kadar böyle kalacaktı.
İçimden cesaretimi depolayıp elimi eşyalarımın içine soktum.Matematik kitabımı bulamazsam Bay Owens bu sefer kesinlikle beni affetmezdi.Gıcığın tekiydi ve matematik öğretmeni olması ondan nefret etmemi daha da tetikliyordu.Matematik kitabımı bulamazken gözüme takılan beyaz bardağı elime aldım.Üzerinde Matt ile çekildiğimiz balo fotoğrafının küçültülmüş versiyonu vardı.İkimizde gülümsüyor ve mutlu görünüyorduk.Kalbimde bir yerlerde bir şeyler hareketlenirken içine baktım.Pembe ve küçük bir kağıt vardı.Fazla heyecan yüzünden ellerim titrerken bardağı dolabımın içinde güvenli bir yere koyup kağıdı açtım.
Daha 1 ay olmasına rağmen kalbimi çalan güzel gamzelime..Beni mutlu ettiğin için teşekkürler.
-Matt
Kafamı geriye atıp kahkaha attım.Rachel ile olan konuşmamızdan sonra bu gerçekten fena iyi gelmişti.Beni mutlu eden iki insana da iyi geldiğimi bilmek rahatlatıcı ve sevindiriciydi.İçimde bir yerlerde verdiğim güvenden rahatsız olan sesim kalbimi dürtükleyip duruyordu ama onu duymazdan geldim.Rachel’a verdiğim tavsiyeyi uygulayacaktım, akışına bırakacaktım.