[67] CHRISTMAS EVE
GAIL'S POV
2AM na pero hindi pa rin ako nakakatulog. Tuwing naaalala ko 'yung nangyari kanina sa flatform ay napapatili nalang ako sa isip ko. God, Gail! You're 26 already but you're acting as though you're 10 years younger. Feeling 16, eh?
No one can blame me. I can't help but to feel this way. After a long time, eto na naman ako, nararamdaman ulit yung roller coaster sa sikmura ko. When was the last time I felt this? Oh, man. I can't remember when! Basta ang alam ko, naramdaman ko na ito sa parehas na lalaki.
... Tristan Kurt Lee
Nagpagulong-gulong na naman ako sa kama. Tulog na ang mga roommates ko pero ako, gising na gising pa rin ang diwa.
"Gail, sshh..."
Napahinto ako nang sawayin ako ni Chloe. Ugh, I can't sleep! Umupo nalang ako sa kama at niyakap ang sarili kong mga hita. Oh my, what have you done to me, Kurt? Patulugin mo naman ako, please?
I took few deep breaths and then closed my eyes, but all I can remember is what happened awhile ago on the flatform.
Buo na ulit kami ni Kurt.
... We belong again with each other kaya naghuhuramentado na naman ang puso ko sa ideyang iyon. Nah, it isn't anymore an idea. In fact, this is all happening right now. Kurt and me... together, finally.
"Geez." Binaon ko ang mukha ko sa mga palad ko. Para akong teenager na first time lang nagkaboyfriend. Grabe, kumalma ka, Gail. Hindi pa katapusan ng mundo. May bukas pa!
Hindi na ako nakatiis, at bumangon na ako sa kama para pumunta sa veranda. Mas mabuti pang magpaantok nalang ako dito habang nakatingin sa kulay asul na dagat kesa yung nambubulabog ako sa loob. Nakakahiya naman.
As soon as I stepped out of the veranda, I felt the wind brushed through my skin. I fixed my robe and hugged myself to ease the coldness.
"Can't sleep too?"
My heart fluttered when I heard that cool voice on my left. Si Kurt, nasa kabilang veranda. Nakaupo sa railings katapat ng dagat.
"Ba't gising ka pa?" tanong ko.
"I can't sleep either."
Mukhang parehas kami ng reasons kung bakit hindi kami makatulog parehas. Sobrang bilis ng pangyayari. I gave up on controlling my feelings for him. Hindi ko na kaya. Kung pipigilan ko pa ito, malamang magkaroon na ako ng sakit sa puso, literally.
Napahawak ako sa dibdib ko. Nakahinga na ako ng maluwag. Mas masarap pala sa pakiramdam yung ganito.
"We need to sleep now, Crystal."
Tinignan ko ulit siya. Nakaupo na siya paharap sa akin. Kinabahan tuloy ako. "Baka naman mahulog ka dyan, Kurt. 'Wag ka na ngang umupo dyan."
"Hindi naman ako t*nga para ihulog ang sarili ko dito sa veranda. Sayo lang ako pwedeng mahulog."
Magpapanggap sana akong natatawa pero ewan ko ba at natawa nalang ako ng totoo. Fine, mas nakakatawa ang korny.
"Sira! Ihulog kita dyan eh."
He chuckled. "You know you can't. You can't even take seeing me being mugged with shi-ts, can you?"
"Huh?"
"Remember when I was about to be put on jail? You hysterically begged the police not to do so. You even cured my wounds even they were not that painful. You are concerned about me."
Blah... Blah... Blah...
I rolled my eyes, then. "Syempre concern ako. Ako ba naman yung dahilan kung ba't ka makukulong that time eh."
"Hindi ako makukulong. Kung makukulong man ako nun, makakalabas din ako kaagad." Huminto muna siya at tinitigan ako ng malalim. Yung tipong nakakalunod na tingin. Geez.
"Stop staring."
"I can't help it. I'm glad I can stare at you whenever I want now."
Umiwas na ako ng tingin nun. Medyo malayo ang distansya namin sa isa't-isa, pero pakiramdam ko ay sobrang lapit niya sa akin.
"2:30 na. For sure, bangag tayo nito bukas," pag-iiba ko ng topic. Enough of the cheesy talk. Baka mas lalo lang akong hindi makatulog. "Paano ba magpaantok?"
"I don't know. Read a book, I guess?"
I pulled a chair and sat towards his direction, saka ako nagpahalumbaba sa railings. "Wala akong book. Wala akong dalang gamit, remember?"
"Then, let's just talk until 'you' drop."
"Me? Dapat 'us'."
"I can listen to whatever you say even if it takes until the next morning. Try me," he grinned. Oh well. Sige, let me try you then, Mr. arrogant.
Habang nakatingin ako sa kanya ay nag-isip muna ako ng itatanong ko sa kanya. Siguro naman, chance ko na ito para makakuwentuhan siya ng malalim. I mean, we're together now, right? So, I don't think I need to worry about what I'm going to ask.
"So..."
Ngumiti ako ng nakakaloko. Ngumiti din naman siya at medyo natawa pa.
"How's your relation---"
But he interrupted onto my words, "May I ask about the 'baby love' stuff?" Baby love stuff?
"What about it?" Akala ko ba ako ang magtatanong? Psh.
Pumangalumbaba na rin siya at ngumisi. "I honestly find that endearment of yours with Travis very disgusting. Can you tell me where you got it?"
Napasinghap ako. Is he seriously asking me that?
"W...wala naman. Random lang," defensive kong sagot. "Disgusting ba talaga?"
He grinned devilishly. "Yeah, but it would be wonderful if it comes from me, right... baby love?"
Napasinghap ulit ako. Okay, hindi ako nakapaghanda sa punchline niyang yun. Okay, Gail. Kumalma ka. Just this once, 'wag kang magblush.
"Kung 'yan ang iniisip mo, then go."
"Totoo naman diba? Anong nararamdaman mo kapag ako yung tumatawag sayo ng 'baby love'?"
Ngumiwi ako sa kanya at kung pwede lang siyang batuhin ng upuang inuupuan ko ngayon ay ginawa ko na. "Kurt naman, ang korny ng tanong!"
"Just call me 'baby love'. I swear, I'll stop teasing you," he chuckled.
Natawa nalang tuloy ako. Nagpapatawag lang naman pala ng baby love, idadaan pa sa asar.
"Okay... baby love."
His smirk turned into a sweet smile, samahan na rin ang pagblush rin ng mga pisngi niya. Geez, bakit ngayon ko lang na-realize 'to? I should've realized it sooner.
"Why don't we sit downstairs? Hindi yung ang layo natin. Gusto kitang yakapin ngayon," sabi niya.
My cheeks beet red more. "Bukas nalang," I faked a yawn. Baka mas lalo lang akong hindi makatulog kapag nagsama pa ulit kami. "I'm sleepy."
"You can't be sleepy. We'll talk until the sun rises, won't we?"
"Matulog ka na, baby love."
Pagkarinig niya sa huli kong sinabi ay napangiti na naman siya. Mas kumportable akong tawagin siyang baby love kesa sa ibang tao. Parang bumalik lang kami sa dating kami. It feels so great.
"Sing for me, baby love. Make me feel sleepy."
Aba, nagpakanta pa? Ano 'to? Lullaby song para sa isang baby? Ang laking baby naman niya. Speaking of baby...
Hmmm...
Napangiti ako sa ideyang pumasok sa isip ko. Oh, why not try that?
I cleared my throat before started singing. I miss singing this song, very much...
"We so inlove, lalalalove
yeah, we so inlove, lalalalove
and I just can't get enough of your lalalalove
yeah, we so inlove, love, I want you to know."
I paused and breathied out. He smiled as he listened to my song...
"You are my baby love, my baby love
You make the sun come up oh boy
You're my every every everything that I could ever dream of..."
Naalala ko pa na kinanta ko ito sa kanya nung birthday niya. I never thought that I'll sing it again to him once again after so many hindrances that got in our journey.
... Today's December 24th, one of the best days in my 26 years of existence.
"You are my baby love, my baby love
You make the sun come up oh, boy
you're my every every every everything~"
He was all smiles as we stared at each other. Walang kumibo sa amin pagkatapos kong kumanta. Tila ba sinasamantala namin ang pagkakataong ito na magkasama kami. We still have forever, Kurt. That's for sure.
"Will you marry me once we get back to Manila?" he asked that made my heart flipped crazily.
Saglit akong natigilan. Hindi ko na pwedeng palagpasin pa ito. I love this man so bad that I can't imagine my life without him... again.
"I will, baby love. Definitely..."
Naputol ang katahimikan nang...
"Ano ba 'yung ingay na 'yun?" si Chloe, lumabas mula sa loob ng kwarto namin.
Kasunod si Dustin sa veranda nila Kurt. "May bukas pa. Magpatulog naman kayo."
Now tell me, will I be able to sleep after this?
***
Buti naman ay nakatulog naman ako kagabi. Yun nga lang, past 4 na at 11AM na ako nagising kinabukasan. Puyat eh. Sa sobrang puyat ko nga ay daig ko pa ang may hangover nang magising ako. Wala na akong naabutan sa kwarto nung bumangon ako. Of course, Gail. 11AM na kaya. Malamang nagtatampisaw na sila sa dagat sa mga oras na ito.
For some epic reason, I've got a wonderful mood today. Sa sobrang good mood ko nga ay nilinis ko pa ang bedroom namin bago lumabas.
Pwede bang dito nalang kami sa isla forever? Pakiramdam ko kasi, walang sagabal dito.
"Good morning, princess!!" bati sa akin ni Toffer at inalalayan pa akong makababa ng hagdanan na akala mo ay tunay na prinsesa nga ako. And wait, he called me princess, did he?
"Good mood?" I asked.
Hindi na siya sumagot, pero sapat na yung malaking ngiti niya sa akin para maintindihan kong 'oo' ang sagot niya. "Si Kurt?"
"Nasa kitchen. Puntahan mo nalang."
Pumunta naman ako sa kitchen, at napahinto nalang ako nang marinig kong may nagha-hum mula sa loob kaya sumilip muna ako sa doorframe. There, nakita ko si Kurt na nagluluto habang pinapanuod siya nila Wayne, Jake at Chelsea.
"Hmmm... you're the sunshine on my mind, constant think about you all the time..." at kumakanta pa?
"Naks, good mood na good mood ha!" pansin ni Wayne, pero tumawa lang si Kurt.
"Malamang masarap 'yang niluluto ni Kurt." Si Jake.
"Ano bang niluluto niya, Wayne?" tanong ni Chelsea.
"Adobo." Si Jake ang sumagot.
"Ako yung tinatanong eh. Tss," sagot ni Wayne at binatukan si Jake. "Teka, adobo na naman?!?"
"It's my baby love's favorite," said Kurt with smiles.
Dun na ako pumasok. Nakuha ko ang atensyon nila. Tinabihan ko si Kurt at nginitian. "Good morning, baby love."
"Morning, too," he then kissed my cheek. Napasinghap tuloy ako.
"BABY LOVE?!?" patanong na sigaw ng dalawang lalaki. "Kayo na ulit?!"
Kurt and I exchanged looks before saying, "Yes."
Syempre, as expected, topic buong tanghali ang tungkol sa pagbabalikan namin ni Kurt. Everyone was shocked of course, except to the Jimenez couple. Nagkaideya na kasi sila sa nawitness nila kaninang madaling araw sa veranda, but it doesn't matter anyway. What matters is that things are beginning to fall into their places.
"I can hear the wedding bells!" komento ni Kaye Anne habang nasa cabana kami lahat, spending our leisure time through lying on the beach seats.
"Kailan ang kasal?" si Nathan.
Nagkatinginan lang kami ni Kurt at muli silang binalingan. "Kapag maayos na ang lahat," sagot ko sa gitna ng katahimikan nila. "Hindi pa pwede ngayon. May kailangan pa akong ayusin." at iyon ay ang kung anong meron sa amin ni Fifth.
"Natin, Crystal," Kurt corrected me as he threw me his meaningful look. "We'll fix the mess together and you know who's the mess I am talking about, right?"
"Tama na 'yang chismisan about kina Gail at Kurt," sambit ni Chloe kaya napatingin ang lahat sa kanya. "Guys, kailangan nating maggrocery. Noche buena na pa naman mamaya!"
Kurt started playing my fingers so I looked to him. He was smiling at me. Actually, kagabi pa yan ganyan. Ngiti ng ngiti. Ugh. "Tayo nalang ang pupunta sa bayan. Gusto mo?"
"Sure. Tayo nalang."
Pabor naman ang lahat na kami ang mamamalengke ni Kurt sa bayan, kaya mabilis kaming nakaalis sa isla. 20 minutes lang naman yung byahe sa bangka kaya medyo mabilis kaming nakarating sa 'bay'.
Pagdating namin dun, hinawakan agad ni Kurt ang kamay ko at sumakay kami sa tricycle.
"Gutom ka na, baby love?"
Parang kiniliti ang insides ko sa huling salitang sinabi niya. Geez, act your age, Gail. Okay lang yung kiligin pero 'wag namang yung sobra.
"Kakakain lang kaya natin," I paused and smiled, "... baby love."
For the entire afternoon, ganun lang yung scenario naming dalawa. Kapag bibili kami ng gulay, magtatanong siya sa akin habang magkahawak ang kamay namin--- "Ilang kilo, baby love?" Syempre, yung tindera naman kinilig. Kaloka! Kumoquota na kami sa 'baby love' na yan simula pa kanina.
"Is this enough, baby love?" he asked. Nakakalimang sack bag na kami. Siguro enough na yun para sa noche buena mamaya?
Speaking of, today's Christmas eve... Birthday ni Fifth. Kamusta na kaya siya?
"Hey, tired now?"
I blinked when I realized Kurt's face was an inch to mine. "Hindi naman. Kain muna kaya tayo bago umuwi?"
"Sure."
Siya ang may bitbit ng lahat ng pinamili namin. Ako naman ay nakakapit lang sa shirt niya. Ayoko ng makikapit sa kamay niya kasi baka mabigatan pa siya lalo sa dala niya.
Habang palabas na kami ng palengke ay nakaramdam ako ng kakaiba. Nilingon ko iyon, pero agad din siyang umiwas at lumayo.
Isang lalaking napakapamilyar sa akin...
Kinabahan ako bigla. Hindi pwede. Sana mali ang iniisip ko.
Patawid na kami ng kalsada nang maramdaman ko na namang may sumusunod sa amin. Nilingon ko yun, at nakumpirma kong tama ako ng hinala nang makita ko ang isang lalaking matangkad na naka-shades na nakasunod sa amin. Kilala ko rin siya!
"Kurt, umuwi na kaya tayo?"
"What?"
"Kurt, please."
Lumingon siya, at napansin ko naman ang tatlong lalaking may kakaibang kilos na nasa kaliwa namin. Mga pamilyar ang mukha nila sa akin kaya hindi na ako nagdalawang isip pa na hilain si Kurt palayo.
"KURT, BILIS!!"
Mukhang nakuha na rin ni Kurt ang sinasabi ko. Binitawan niya ang mga pinamili namin at lumusot kami sa mga eskinita. Confirmed! Hinahabol nga kami ng mga nakasibilyang lalaki.
"Sh*t!"
Takbo lang kami ng takbo. Kahit hinihingal na ako ay hindi kami tumigil. Oh, God!
Hinila ako ni Kurt sa isang mataas na pader at dun kami nagtago. Tinakpan niya ang bibig ko at ibinaon ang noo niya sa noo ko.
Butil-butil na ang pawis sa mga noo namin dala na rin ng nerbyos. 'Wag naman sanang...
"'Wag kang sasama sa kanila. 'Wag mo akong iwan, Crystal. Please," he whispered.
Pumikit ako nang mapalitan ng labi niya ang kamay na nakatakip kanina sa mga labi ko. As he pulled away, my tears started to fall down my cheeks.
"... Natatakot ako."
And that's it.
Sa lakas ng impact, naramdaman ko nalang na napalayo sa katawan ko si Kurt, at sa pagmulat ko ay nakita kong pinagtutulungan na nila siyang bugbugin.
"KURT!!!!!!!!"
Lumalaban siya, pero hindi sapat yun nang tutukan siya ng baril ng dalawa sa mga lalaki.
"Sh*t," he cursed.
Tuluyan na akong napahagulhol nang may humawak sa magkabila kong braso. Inilalapit ng dalawang lalaki ang hawak nilang baril sa ulo ni Kurt habang nagpapapalag siya sa tatlo pang nakahawak sa kanya. Hindi siya makakilos.
He's helpless.
"Sorry, Sir. Napag-utusan lang."
Parang pinipiga ng paulit-ulit ang puso ko. Lahat ng alaala ay bumalik sa akin noong panahong nabugbog siya. Nanginginig ang buong katawan ko.
"JOHN!! STOP IT!!! SASAMA NA AKO! 'WAG MO NA SIYANG SAKTAN!"