Chapter 56
Love
Hinila na ako ni Kairon palayo kay Lancer at sa lugar na iyon.
Habang mabilis na naglalakad ay nakatingin lamang ako sa kamay niyang hawak ang kamay ko. The way he is holding my hand makes me so soft. It's tight yet careful at the same time. Hindi ko alam kung bakit namumuo ang luha sa mga mata ko.
Bigla siyang tumigil sa paglalakad tapos ay hinarap ako. "What was that? Just days from now, you asked me for forgiveness. And the following day, you agreed for a date with him and now this?"
He's looking at me with disbelief.
Natikom ang bibig ko at hindi mahanap ang mga tamang salita. Gusto ko lang ngayon ay yakapin siya... Ng mahigpit na mahigpit. Iyong sobra-sobrang higpit.
"Mahal mo pa ba ako?" tanong niya na siyang ikinagulat ko.
Tumango naman agad ako. Hindi na ako magpapaligoy-ligoy pa. Ito ang tunay na nararamdaman ko.
Saglit siyang natigil at napatingin sa lupa.
"Why do you still love me?" he asked. Agad na kumurot ang puso ko dahil doon.
"I don't know," I answered in full honesty.
Dahil hindi ko alam. Walang dahilan o sobrang daming dahilan kaya mahal ko pa rin siya.
"Why did you stop?" I asked him and my tears suddenly rolled down my face.
I really want to ask him that. I really want to understand him. Why did he do that to me? Why it seems like he lost his interest in me? He lost his love for me... He just stopped.
"Who said I did?" aniya at sa isang iglap ay mabilis niya akong hinigit sa kanya. Bumalandra ako sa katawan niya at yinakap niya ako ng sobrang higpit.
He hugged me in the way I wanted to be hugged for the longest time.
Sa mahigpit niyang yakap na iyon ay nakahinga ako ng maluwag. Sa bisig niya, nahanap ko ang kasiguraduhan.
"I love you. I still love you. It's always been you. It was you yesterday, it was you today, and it will be you tomorrow... For the rest of my life, until I die, and if there's a life after that, it would still be you."
I cried harder when I heard those words. I hugged him. I hugged him as tight as I could.
"I love you, my Pie." he said and calmed the storm in me.
Kumalas siya sa yakap para mahawakan ang magkabilang pisngi ko.
"Is that happy tears?" he said worriedly. "Because those are the only tears I can afford to see falling down from that beautiful eyes."
Tumango ako at muling yumakap sa kanya. It's like I wanted to do it forever. Ayaw kong bumitaw.
"Natakot ako. Takot na takot ako. Akala ko kasi... A-akala ko... Akala ko hindi mo na ako mahal." I said, still crying my heart out.
Inalo niya ako at pinapatahan. "Imposible 'yun. Mamamatay muna ako."
Mahina kong pinalo ang braso niya. "'Wag ka nga magsalita ng ganyan."
He chuckled and ruffled my hair.
"Akala ko may iba na." dagdag ko pa.
I'm really terrified thinking that some girl already took his heart away from me.
"Walang iba. Ikaw lang, nag-iisa." he said and hugged me back.
"P-pero kasi si Stephanie. Lagi mo siyang kasama. Naisip ko na baka masaya ka na sa kanya..." Para akong isang bata na naglalabas ng sama ng loob. "Naisip ko na baka nahulog ka na sa kanya. Tapos ang dami pang haka-haka na girlfriend mo na siya..."
He laughed a bit. "Steph is just a friend. And she understands it now. Alam niyang hindi ko siya gusto at magugustuhan. Nilinaw ko na iyon."
Muli niyang hinawakan ang mukha ko. "Sorry if it bothered you. That's part of my plan."
So pinlano niya lang ang lahat ng iyon? Iyong pagiging cold niya at kung anu-ano pa? Nakakainis 'to!
"Kainis ka!" sabi ko sabay pinaikutan siya ng mata.
"Kay Shawn ka mainis! He suggested it!" pagdadahilan pa ni Kairon. Dinamay niya pa ang best friend niya!
Okay na sana ang lahat nang maalala ko iyong interview at ang tattoo niya sa kanyang index finger.
MICAH
Kitang-kita ko iyon. Kung mahal niya ako, sino ang babaeng iyon at pinatattoo niya pa?!
Galit ko siyang tinignan. "Eh, sino iyong Micah na pinatattoo mo ha?!"
Napabitaw siya sa akin at saka humalakhak.
"Sabi na nga ba, eh." aniya at panay tawa pa.
"Anong nakakatawa?!" Kainis itong Commander na ito! Sayang-saya siya, eh, oh!
Lumapit siya sa akin at pinakita ang buong index finger niya.
MICAH 7:8
Iyon ang buong tattoo na nasa daliri niya. Gulat na gulat ako at hiyang-hiya nang makita iyon!
Napahawak ako sa aking bibig. Hindi pala pangalan ng babae kung hindi isang bible verse!
"Though I fall, I will rise. Though I sit in darkness, the Lord will be my light." he said in such a soft tone.
I did not expect it all. I am touched with his amazing outlook on life.
"It's really dark back then... when I was in jail. I felt that I'm at the lowest point of my life without you by my side. I never felt that low the moment you believed that I've tried to kill you... Thinking that you've lost trust in me? It broke me so much." he said and it hurts my heart more.
Ni hindi ako makapagsalita.
"Sa totoo lang, okay lang, eh, na makulong ako. Wala akong pakialam. Pero 'yung... 'Yung pagdudahan mo ang pagmamahal ko sa'yo... Hindi ko kaya 'yun." sabi niya at umiling pa.
"I'm sorry. I'm so sorry..." I told him.
I have nothing but regrets because of what happened back then... Because of what I did. I am so vulnerable at things. I'm so stupid.
"Shh, it's okay." aniya at mahigpit na hinawakan ang magkabilang kamay ko. Pinagsalop niya ang mga daliri namin. "Kasi kahit na ganoon, iyon lang ang kinapitan ko noon. Ang pagmamahal ko sa'yo. At Siya roon sa taas. Alam kong hindi niya ako pababayaan. The reason why I got the tattoo..."
"I'm sorry." sabi ko ulit.
I don't know how can I make it up to him. I do him wrong and yet he loves me still. He loves me even more.
Totoo ba siya?
"Uso rin kasi tattoo roon sa loob, eh. Iyong iba pa nga qoutes, eh. Hehe."
Natawa ako sa kanya kaya naman nahampas ko na naman siya.
"Just trying to lighten up the mood." he said and pinched my nose softly. "'Wag ka nang umiyak. Okay lang ako. Okay na."
"I love you, Kai." I said as I tip toed to see his face really close.
Umangkla pa ako sa kanyang leeg.
He kissed me on my forehead before. He kissed me on my nose before. So I guess it's now the perfect time to do my part?
I suddenly leaned on him and then I kissed him on his right cheek.
Pagtingin ko sa kanya ay natulala na lamang siya.
"Y-you kissed me? On the cheeks?" he said and he looks so flushed.
Tumango-tango ako. Ramdam ko rin ang pamumula ng aking pisngi.
"Holy." he said as he raised both of his hands.
I'm laughing out loud. He's being weird!
"Woah! If that's my prize for all of the difficulties and hard times, then it wouldn't be a problem to go back through it all!" he said happily.
Muli akong yumakap sa kanya. "I promise you... You won't go through any of that anymore."
Sumandal naman siya sa balikat ko. "Basta kasama kita. Basta alam kong mahal mo ako, ayos lang ako."
I would never ever doubt your love for me again, Kairon Pierce. I'm truly sorry.
-
Hindi na kami bumalik pa sa Dinner. Ang sabi ni Kairon ay bahala na raw siya magdahilan bukas. Gusto ko na rin kasi magpahinga. I feel like it's been such a long day.
Hawak-hawak niya ang mga kamay ko habang papunta kami sa Flamma Building.
"'Wag mo na ulit ako pagselosin ng gano'n, ah!" sabi ko sa kanya. "Natakot talaga ako. Lalo na't akala ko may bago ka ng gusto at Micah ang pangalan."
Muli siyang tumawa. "Ang galing ko talaga. Actually, that's part of my plan."
"Baliw ka talaga!"
"I can't wait to start the day with you tomorrow." aniya nang makatapat kami sa kanya-kanyang mga kwarto.
-
Kinaumagahan ay masyado akong naging excited sa paghahanda. I blow-dried my hair and put a pin on the side. Naglagay din ako ng kaunting tint sa pisngi at labi.
Ang tagal kong inantay ang pagkakataong ito. I waited for so long to be with him once again.
Kai
I'm here at the front of your door. Good mownin :')
Pangiti-ngiti ako habang nagtitipa ng reply sa kanya. Hindi ko alam pero kinikilig ako. Damn it! The butterflies are back!
Me
Good morning :)
Dali-dali akong lumabas at nakita ko siya roon sa tapat ng pinto ko. "Hot cocoa, miss?" aniya sabay abot sa akin no'ng inuming nasa cup na may takip.
"Thank you."
Nagulat pa ako nang kinuha niya sa akin ang bag ko tapos ay hinawakan niya ang kamay ko. "Pasok na tayo?"
Bago pa ako tumango ay nakita ko na si Jaxith sa peripheral vision ko. Oh my goodness!!!
Sa sobrang saya ko kagabi ay ni hindi ko na siya natext manlang!
"Pi-" bago pa niya matapos ang sasabihin ay pinutol ko na siya.
Baka magbago pa ang mood nitong si Kairon pag narinig niyang tinatawag ako ni Jaxith ng Pie!
"Jax!" bati ko.
Ang mga tingin niya sa aming kamay ay makahulugan. "That's so weird for me to see." aniya.
"Sorry, hindi na kita natext kagabi, ah." sabi ko.
"Okay lang. Naiintindihan ko." sabi pa ni Jaxith.
"At bakit mo naman siya kailangang itext?" hirit ni Kairon sa gilid ko.
"'Wag ka nga riyan." sabi ko kay Kai at bumaling ulit kay Jax. "Sabay ka sa amin pumasok?"
Mabilis na umiling si Jaxith. "Hindi na. That's enough for me to see."
Naglakad na siya at nilagpasan na kaming dalawa ni Kairon.
"Una na 'ko, ah. Gagawin n'yo pa akong third wheel, eh." ani Jaxith at tuluyan nang umalis.
Natawa ako at hinigpitan ang hawak sa kamay ni Kai. "Best friend ko 'yun. Nothing more, nothing less." pagpapaliwanag ko sa kanya. Lalo na't seloso ang isang ito!
Gulat na gulat si Lia nang makita kaming sabay pumasok ni Kairon.
"Oh my God! Oh my God!" tili niya. "Kayo na ulit? Finally!"
"'Wag ka naman masyadong maingay." sabi ko dahil para na naman siyang isang sea lion.
"Ang saya ko lang ng sobra. Legit!" dagdag pa niya.
Natawa na lang kaming dalawa ni Kairon tapos ay naupo na.
"Silang dalawa na ulit. Kawawa naman si Stephanie, 'no? Assumera kasi, eh." narinig kong sabi no'ng babae sa bandang likuran ko.
"Napaka feelingera ng gaga." sabi naman no'ng kausap niya.
Nagpintig ang tainga ko kahit hindi naman ako iyong pinag-uusapan.
Bumaling ako sa kanila. "Guys, next time, kung wala kayong sasabihing maganda, 'wag na lang kayong magsalita."
Kahit naman hindi kami in good terms ni Stephanie, I don't condone such attitude.
Nang mag Art Class na ay ipinapapinta sa amin iyong basket of fruits na inihanda ng Professor namin. Kailangan na magaya namin iyon.
Iba't-iba ang mga prutas na hugis bilog ang nasa basket. Parang iyong pang bagong taon?
Pinagsuot na kami ng puting apron at tumapat na sa sari-sariling mga canvas.
"Guys, you have one hour and thirty minutes to finish your painting, alright. Good luck." anang Guro.
Kairon is so good in his work and have finished it immediately. "Sisiw." aniya.
Inirapan ko naman siya. "Antay ka lang, matatapos na rin itong napakaganda kong masterpierce." bawi ko.
Si Lia naman ay kinikilig lang sa gilid naming dalawa.
"Sige. Since maaga pa at wala na akong ginagawa, ipipinta na lang kita." aniya kaya naman agad akong napalingon.
"Kaya mo? Talaga?" sabi ko at mabilis na na-excite sa idea na ipipinta niya ako.
"Yep! You'll see." aniya at kinuha na iyong brush na ginamit niya kanina.
His eyes were focussed on me.
Dahil nagpipinta pa ako, hindi ako makapag pose kaya naman ginandahan ko na lang ang upo ko. Chin up at straight body ang lola mo!
"Tapos na ako." sabi ko at pagod na ibinaba ang paint brush. Wala akong gaanong talent sa mga ganito kaya naman medyo nahirapan ako, pero okay naman ang kinalabasan para sa akin. Sana ay mataas ang grado ko rito!
"Ako rin. Tapos na akong ipinta ka." ani Kairon.
"Wow. Talaga? Patingin!" sabi ko at excited na inabangan iyong canvas. Napapapalakpak pa ako.
Nakaka-excite kasi talaga!
Iniharap niya iyong canvas sa akin. "Tadah!"
Nanlaki ang mga mata ko at umawang ang bibig ko nang makita iyon.
"A-ano 'yan? Akala ko ba ipipinta mo ako?" takang tanong ko sa kanya.
Eh, hindi naman tao ang pinaint niya! Si Mother Earth!
"Kaya nga. Pininta nga kita." aniya at confident na humarap sa akin. "Ikaw 'to... 'Di ba, sabi ko sa'yo, ikaw ang mundo ko?"
Natahimik ako at pakiramdam ko pulang-pula na ako ngayon!
"Ang korni." ani Kairon at nagkamot ng ulo.
Natawa naman ako sa kanya kaya naman ginulo ko ang kanyang buhok.
"Alam mo ang cute mo. Salamat sa painting." masaya kong sabi.
Pigil na pigil pa ako dahil sa totoo lang ay gusto kong tumalon sa kanya dahil kilig na kilig ako!
"Owmaygee!" si Lia na tila isang naghihingalong sea lion sa tabi ko. "Hindi ko na kaya! Kilig na kilig na ako!"
"Ikaw talaga!" sabi ko at bumaling naman sa kanya. "Hayaan mo, ipipinta ka rin niyan ni Kuya Mac."
Biglang nag-iba ang itsura ni Lia. Ang kanyang ngiti ay napalitan ng simangot with matching taas kilay pa!
"Ay, please. No! Huwag mong ipaalala iyang pinta pinta at si Mackenzee sa akin!" aniya at nagpatuloy na lang sa pagpaint.
Sa totoo lang, naawa ako sa paint brush na halos ibaon ni Lia roon sa canvas!
"Bakit?" tanong ko naman. I'm so curious!
Tinusok-tusok ko pa si Lia para humarap siya sa akin. Hindi ko talaga siya tinigilan!
"Kasi no'ng isang araw nasa library kaming dalawa. Tapos ang sabi niya sa akin, ipininta niya raw ang laman ng puso niya." kwento ni Lia.
Ako naman ay mariing nakikinig.
"Eh, 'di syempre ako, na-excite ako. Kinilig ako. Kasi sino pa ba ang laman ng puso niya, 'di ba?" ani Lia with hand gestures.
"Tapos?" sabi ko, excited sa kwento ng kaibigan.
"Tapos ipinakita niya iyong painting sa akin... Besh, laman loob! Laman! Loob!" aniya at natirik na ang mata sa inis. "Iyong puso talaga?! May mga atrium atrium! May aorta, pulmonary artery, pulmonary vein, right ventricle, left ventricle, at mga valve valve!"
Hindi ko na napigilan ang tawa ko. Tawang-tawa ako sa kwento ni Lia at sa kung paano niya iyon ikinwento. Pati nga si Kairon ay natawa!
"Besh, inexpect mo ba na ang ipininta niya ay puso tapos ikaw ang nasa loob?" tanong ko, pilit na itinatago ang tawa.
Muli siyang sumimangot at tumango-tango.
"Gigil talaga ako riyan sa De Guzman na iyan! 'Wag siyang papakita sa akin!" angil ni Lia at pinaghahampas ng paint brush iyong canvas niya.
Umm, Lia. Ipapasa pa natin kay Prof iyan.
Natawa na naman ako ng pagkalakas-lakas. "Besh, naman. Wala namang kasalanan iyong tao kung tutuusin. Ang sabi niya, ipininta niya ang laman ng puso niya. Eh, iyon naman talaga iyon."
"Kinakampihan mo pa!" si Lia, naghuhuromintado na.
Ang cute cute talaga ng MacLia. I love them both! Bagay talaga!
Pagdating ng break time ay hindi ko kasabay si Kairon dahil ipinatawag siya ng Head Mistress. Si Lia naman ay hindi ko makita. Kaya naman inilabas ko ang phone ko at itinext si Jaxith.
Me
Saan ka? Sabay tayo lunch!
Iyon ang mensaheng ipinadala ko sa kanya.
Nagulat na lamang ako nang biglang sumulpot si Lancer sa tabi ko.
"Lance! Kanina ka pa riyan?" I asked him.
Umiling lang siya. "Kamusta?"
"Okay lang. Okay na." sagot ko habang nakangiti. "Kain tayo?"
Tumango naman si Lancer. I also want to talk to him. I want to thank him.
"Hindi mo naman ako kailangan i-libre, eh." sabi niya pagkaupo naming dalawa, nakabili na ng pagkain. "May pera ang isang Lancer Miguel, FYI."
Natawa ako rito. "FYI, alam ko! Gusto ko lang naman na i-treat ka."
Agad akong sumubo ng fries dahil gutom na ako.
"At bakit mo naman ako gustong i-treat?" tanong niya pa.
Nagkibit balikat lamang ako at sumubo pa ulit ng fries.
"For yesterday?" he asked.
"For everything." pagtatama ko.
Maigi kong tinignan si Lance. Tahimik lamang siyang nakatitig sa pagkain na binili ko para sa kanya.
"Thank you, Lance... Sa tulong mo. Sa lahat lahat." hinawakan ko ang braso niya. "Sobrang na-appreciate ko talaga."
Napatingin siya sa kamay kong nakahawak sa braso niya.
He smiled a little. "No problem."
Hindi ko alam pero bigla ko na lang gustong sabihin sa kanya ang lahat lahat ng nararamdaman ko. Bigla na lamang akong naging emosyonal.
"Thank you, Lance. Maybe you're a bit of a jerk, but you have such a good heart and I adore you..." I smiled as I told him. "I just want to thank you for being so thoughtful about me. I know it doesn't look good telling thanks to a good friend, but still I want to tell you that you mean so much to me."
I saw Lancer's eyes. And it poached my heart.
"So many thoughtful things you did for me. So many times unseen, but one thing is for sure, that I owe a lot to you." I said as I felt the urge to hug him.
So I did.
Lumapit ako sa kanya at yinakap ko siya bilang isang kaibigang malapit sa puso ko.
At kahit pagbalibaliktarin man, nasaktan ko si Lancer. Alam kong nasaktan ko siya.
"I'm sorry." I finally said. Hindi ko alam kung saan ako nakakuha ng lakas ng loob. But there's no turning back now.
Wala na akong pakialam kung may makakita pa sa amin dito. O pag-usapan man nila kami. This is the chance to talk to Lancer. This is my chance to apologise for being so naive.
"I'm sorry... I saw the sadness in your eyes but I didn't know what to say. I couldn't think of anything to say that would take your pain away." I said.
Naramdaman ko ang pagsandal niya sa aking balikat.
The feeling is crazy painful. Ang tagal kong pinalipas ito. Pilit inisip na kaibigan lang talaga ang turing niya sa akin at baka mali lang ang lahat ng pag-amin niya noon. But no matter how much the feeling hides, it shows. And I feel it.
Mas lalong sumama ang pakiramdam ko nang naramdaman ko ang mumunting basa sa aking balikat.
Fuck.
Naluha na rin ako. "I'm so sorry. I don't want to hurt you. I never meant to hurt you. Please don't get hurt. I beg you." sunod sunod kong sabi.
Pinigilan ko ang mga rumaragasang luha. I don't want to make the situation any worst.
Naramdaman ko ang yakap niya. Hinimas niya ang likod ko.
"Don't be sorry." his voice was different. It sounded so sad. "It's okay. Maybe my heart has swollen pretty bad, but I'll be fine."
Kumalas siya sa yakap at patagong pinunasan ang kanyang mga mata ng sariling jacket.
"I'll be alright." he said, assuring me.
Patulo na naman ang panibagong mga luha kaya agad kong dinampian ng tissue ang mga mata ko.
"I want you to be happy. Because seeing you happy makes me happy, too." he said as he smiled.
I felt the sincerity. This guy right here is truly one of a kind. "All I want is the best for you... Even if the best is not me."