Devam eder hayat. Monoton. Aynı sessizlikle, aynı trajediyle. Aynı psikoloji...
Ne yazacağım diye düşündüm. Yazasım geldi anlıyor musun? Haykırasım geldi sana. Bağırasım, çağırasım. Tek bir sorun var bunun için. Korkuyorum artık senden bile tırsıyorum. Sana verdiğim acının yeterli olduğunu düşünüyorum. İşte başka birini bulamıyorum. Dinleyen yok. Üstü kapalı anlatıyorum sana altı açık anlamanı bekliyorum. Anladığını biliyorum.
Sen, ben, kalem, müzik, çay ve bir sigara. İnsanlardan bahsedeceğim bu gece. Bu saçma, boş ve ahmak insanlardan. Bir halta yaramayan acıdan bahsedeceğim.
İnsan acı demektir. Acıyı yaşayan kimse yaşatan ayakta tutan da odur. O halde acıyı insan var eder -İnsanlardan nefret ederim - acı da insanı olgunlaştırır. İnsanı bu yüzden sevmiyorum acıyı var ettiği ve bana yıktığı için. Olgunlaşmayan insan bir halta yaramayan insandır. Acı üretme potansiyeline sahip boş insan. Sorun insan ve acı. Bazen en iyisi acıdan kaçmamak. Bu cümleyi yazarken bile o potansiyel acıyı taşıyanlra geldi ne yazıyorsun dedi. Günlük dedi sana. Bu kısım seni ilgilendiriyor. Ne yazıyorsun dedi? Ne yazdığımı bilmedi, anlamadı anlayamaz. Yazamaz. Bilirsin yazmak için yanmak gerek. Yakan yazanı anlayamaz.