Biri kız diğeri erkek iki kişi silahlarını Ali'ye doğrultmuştu. Erkekte 12 kalibre bir av tüfeği, kız da ise 9mm Glock vardı. Erkek sert bir şekilde;
"Ne istiyorsun!" diye bağırdı. Kız da ondan cesaret alarak, "Söyle pislik, yoksa kafana kurşunu geçiririz." dedi.
Yerde bir ayağının üstünde duran Ali tam konuşacakmış gibi yaparken aniden dik duran bacağını havaya kaldırdı ve erkekten daha çelimsiz olan kızın sol bacağına sert bir tekme attı. Neye uğradığını şaşıran kız sol bacağının acısı bir yana dengesini kaybetti ve yere düştü. O sırada elinden tabancası fırlamıştı. Çevik bir hareketle silahı kapan Ali namluyu erkeğe doğrulttu. Ali'nin davranışı adamı korkutmuştu. Sesi titreyerek, "Hey... hey ateş etme lütfen silahı bırakacağım." dedi. Ardından av tüfeğini yere bıraktı. Ali yerdeki tüfeği eline aldı ve tabancayı cebine yerleştirdi.
Ardından esir aldığı kişilere, "Başka biri var mı burada?" diye sordu. Kız hızlıca "Yok!" diye geçiştirmeye çalıştı. O sırada tesisin üst katından gacırtı sesi geldi. Ali tüfeği esirlere tutup "Arkadaşlarınıza götürün beni!" diye bağırdı. Oğlan "Hayatta olmaz" diye çıkıştı ama Ali ona silahı doğrultunca üst kata doğru yöneldi.
***Bu Esnada Konvoy***
Burak merak içinde kalmıştı. "Nerede kaldı bunlar yahu?" dedi.
Diğerlerinin de en ufak bir fikri yoktu. Emre kırmalı çiftesini alarak oraya doğru yola koyuldu. Arkasından Nesrin ve Can'da onu silahlarıyla takip ettiler.
***
"Yürü, yürü!" diye ittirdi adamı Ali. Kızı aşağıda ki kalorifer peteğine bağlamıştı. Ali'nin eli tetikteydi ve her an her şey olabilirdi. 30 yaşlarında ki adam onu ahşap bir kapının önüne getirdi. "İşte burası." dedi. Ali geri çekilmesini söyledi ardından kapıya hızlı bir tekme attı.
Kapı gürültüyle açıldı. Açılmasıyla kilidi de kırılmıştı. İçeriye hızlıca girdi ancak beklediği gibi bir sahne bulamadı. Saçları ağarmış 60'lı yaşlarda bir adam ve karşısında da muhtemelen torunu olan 10'lu yaşlarında olan bir kız çocuğu vardı. Kapı kırılana kadar olanlardan habersiz çin daması oynuyorlardı. Kapı kırılınca ikisi de yerinden sıçradı. Ali'yi ve elindeki silahı görünce küçük kız çığlık atarak dedesinin arkasına saklandı. Yaşlı adamda korkuyla Ali'ye bakıyordu.
Ali'de durumdan rahatsız olmuştu. Tam odadan ayrılacak iken kafasına porselen bir cisim ile darbe aldı ardından bayıldı.
***
Genç adam tüfeği ile aşağıya indi. Kız kardeşi hâlen peteğe bağlıydı. Hemen yanına gelip ipini çözmeye başladı. Kız kardeşi telaş içinde, "Tesisin önünde 3 kişi daha var." dedi. Genç adam, "Bu sefer bizim elimizde rehine var. Onları buradan göndeririz." dedi.
Ama kızın bacağı kötü durumdaydı. Kız kot pantolonunun paçasını yukarı kaldırdığında Ali'nin tekmelediği yer mosmordu ve ezilmişti. Ağabeyi "Yürüyebilir misin?" diye sordu. Kız denese de başaramadı. Bunun üzerine ağabeyi kardeşini oraya oturttu ve üst kattan yarı baygın olan Ali'yi aşağı indirdi. Bu sırada babasını ve küçük kızını odadan çıkmamaları için tembihledi.
***
Emre; Can ve Nesrin'e, "İşaretimle kapıyı kırıyoruz." dedi. İşareti verince üçü birden kapıya omuz attı ve içeri girmeyi başardılar. Tam karşılarında kolları bağlanmış olan Ali ve hemen arkasında Ali'nin başına silah dayayan bir adam vardı. Emre hemen silahına davrandı ama Nesrin adama, "Arkadaşımızı bırakın! Bela aramıyoruz ama gerekirse dışarıda bir sürü silahlı adamımız var. Bu işi sorunsuz çözebiliriz."
Ama adam tersleyerek "Bu oğlan evimize gizlice girdi ve kız kardeşimin bacağına tekme attı. Bunun hesabını vermelisiniz! O zaman arkadaşınızı salarım." dedi.
Can sakince, "Tıbbi eşya mı istiyorsun? Tamam veririz. Elimizde hepimize yetecek kadar var. Ama saçma bir şey yapma." dedi.
Adam bu sefer, "Sizin market çalışanlarından olmadığınızı nereden bileceğiz?" diye sordu.
Emre bunun üzerine şaşırdı. Bu bahsettiği adamlar ormana geldiklerinde onun ve Barış'ın silahını alan haydutlardı. Adama "Emin ol bizde onlara karşı düşmanız. Bizim silahlarımızı almışlardı." diyerek adamı rahatlattı.
Adam bunun üzerine silahını indirdi. Arkasından Ali'nin iplerini çözdü. Ali ellerini geri alınca arkasını döndü ve adama ağır bir yumruk attı. Adam bu sert yumruk karşısında yere devrildi. Ali arkasından adama peşpeşe yumruklar indirmeye başladı. Emre hemen araya girerek Ali'yi sakinleşmesi için yere devirdi. Ali'yi zar zor tutuyordu. Tutmasa adamı öldüresiye dövecekti. Bu esnada Burak ve Barış'da tesise girdi. Yaşanan olayı görünce Burak ev halkından Ali adına özür diledi. Hemen tıbbi malzemeleri verdiler. Ev halkından ihtiyaç duydukları boyutta ki tekerleği istediler. Evdekiler onlara tekerleği yarın verebileceklerini ve bu akşamı burada geçirebileceklerini söylediler. Bu güzel bir teklifti. Bu alışverişten herkes memnundu. Yani Ali dışında. Adamın ona yaptığı muameleyi aklından çıkaramıyordu. Ve ona karşı büyük bir öfke besliyordu.
***
Barış dudağına buz tutan genç adamın yanına gitti. Adam onu görünce gülümseyerek selam verdi. Barış, "Şimdi nasılsın?" diye sordu. Adam gülerek "Daha iyi zamanlarım oldu." diye cevap verdi. "Ben Yiğit."dedi. "Bende Barış, memnun oldum." diye cevap verdi Barış. Yiğit, "Nereye gidiyorsunuz Barış?" diye sordu. "Sabiha Gökçen'e. Orada askeri bölge kurulmuş. Sanırım sivilleri de alıyorlar." dedi Barış. "Ciddi misiniz? Orası çoktan ele geçirildi. O şeyler orayı yok etti." dedi Yiğit. "Bizde oraya gidiyorduk ama ele geçirildiğini gözlerimizle gördük. Daha sonra burayı bulduk."
Barış, "Hepsi ailen mi?" diye sordu. "Evet. Kızım, kız kardeşim ve babam." dedi Yiğit. Aslında karımda bizimle gelecekti ama ısırılmıştı. Onu gitmeden öldürmem gerekirdi ama yapamadım. O... O dönüştü."
Yiğit kendini tutamadı ve ağlamaya başladı. Hemen kendini topladı ve anlatmaya devam etti. "Kızıma, Sevgi'ye gerçeği söylemedim. İş gezisinde olduğunu bize daha sonra katılacağını söyledim. O gün bugündür "Annem ne zaman gelecek?" diyor."
Bir süre bekledikten sonra anlatmaya devam etti.
"Daha sonra kız kardeşimi yani Tuğçe'yi ve alzheimer hastası babam Mustafa'yı yanımıza aldım." dedi Yiğit.
"Annen?" diye sordu Barış.
"Onu 2 yıl önce kaybettik. Akciğer kanseri vardı."
"Başınız sağolsun."
"Sağolasın. Tuğçe ile yaşıtsın sanırım. İkinizde üniversite de üçüncü yılınızda kalmışsınız sanırım."
"Evet hatta Ali'de öyle. Mühendislik okuyordum. Maalesef salgın bitirmeme izin vermedi."
"Evet. Hepimizin hayatı ve hayalleri yarıda kaldı."
***
Hep beraber akşam yemeklerini yediler. Barış'ın Yiğit ile olan sohbetini ve arkadaşlığını görünce Ali iyice deliye döndü. Bu adam her şeyi elinden almıştı. En yakın dostunu ve kendisine göre olan onuru... En sonunda dayanamadı. "Hey Yiğit!"
"Efendim kardeşim."
"Bu evi nasıl kullandınız acaba? G*tüm daha temizdir." diye ağır bir laf etti Ali.
"Afedersin anlayamadım?" dedi Tuğçe masanın diğer tarafından.
"Tuğçe sen karışma bence..." Yiğit lafını bitiremeden Ali bu sefer;
"SENİ İLGİLENDİRMEZ S*RTÜK! BU BİZİM ARAMIZDA!"diye bağırdı.
Bunun üstüne Tuğçe ağlayarak odadan çıktı. Bu duruma Yiğit öfkelenmişti. " Bir kadına böyle davranamazsın. Seninle gel biraz konuşalım dışarıda." dedi. Ali'de kabul etti ardından birlikte dışarı çıktılar. Ali'nin hareketine gruptakiler de memnun kalmamıştı. Mustafa Bey'de sakinleştirmek için kızının yanına gitti.
***
"Senin derdin ne ha!" diye çıkıştı yiğit. "Asıl senin ne! Her şeyimi elimden aldın! Arkadaşlarımı, kankamı ve onurumu benden aldın!"
Yiğit kendine güvenen bir sesle,
"Eminim şu an ki sen sen değilsin. Sende bu virüsten sonra değişen tiplerdensin." dedi.
"KAPA ÇENENİ!" diye bağırdı Ali. Gün boyunca fazlasıyla alkol almıştı ve kafası yerinde değildi.
***10 Dakika Sonra***
Ali koşarak içeriye girdi ve kapıyı sertçe kapattı. Herkes şok içinde bakıyordu ona. Tuğçe ve babası Mustafa Bey'de sofraya oturmuştu. Ali nefes nefese "Dışarıda konuşurken saldırıya uğradık. Bir kaç market üniformalı adam Yiğit'i yakaladı. Bana da "Bu size mesajımızdır. Yiyecekleri yarın istiyoruz." dediler. Ne yapacağız?" dedi.
Herkes neye uğradığını şaşırmıştı. Burak, aile lideri olmadığı için Tuğçe'ye;
"Hani güvenliydi burası!" diye sordu.
Kız olaydan tek kelime anlamamıştı. "Evet onlar kötü adamlar ama aramızda böyle bir olay olmamıştı. Niye böyle bir şey yaptılar?"
Yeğeni Sevgi her şeyden habersiz "Babam neden gelmedi hala?" diye sordu.
Tuğçe ne yapacağını bilmiyordu. Hem yanı başında ondan açıklama bekleyen 20 kişilik grup, hemde kaybolan ağabeyi. Sadece "Bil... Bilmiyorum." diyebildi.
"Ben biliyorum! O şerefsizleri öldüreceğiz ve Yiğit'i geri kurtaracağız! Daha sonra anlaşmamızı yapacağız!" dedi Burak. Tuğçe'ye dönüp "İzin verirseniz bu evde biraz daha kalmak istiyoruz, bir mahsuru var mı?" diye sordu.
"Ağabeyimi kurtaracaksanız, seve seve." dedi genç kız.
Burak masadan kalktı ardından herkese, "Pekala! Herkes toparlansın, birazdan gizli bir kurtarma görevine girişeceğiz."
***Bölüm Sonu***