(*ยังไม่ได้แก้คำผิด)
“เวส!!!!”
เมื่อปรากฏกายขึ้นจองกุกก็แทบจะถลาเข้าไปหาวีทันที ใบหน้าของวีตอนนี้นั้นซีดเสียวจนน่ากลัว ร่างกายบางสั่นระริกด้วยความหนาว ในขณะที่เวอรินที่มาพร้อมกับจองกุก ค่อยๆเดินเข้ามาพลางเอามือกุมหน้าท้อง
“เวส! ฉันขอโทษ! ที่ปล่อยนายไว้ที่นั่น”
จองกุกเอื้อมมือไปจับแก้มของวี วีอ้าปากเหมือนจะพูด แต่เสียงของเขาไม่ออกไปเลย จองกุกเลื่อนมือลงมาจับมือเรียวที่เย็นเฉียบไว้
“ฉันจะรักษานาย! ฉันจะรักษานายเอง”
กล่าวจบก็นำมือข้างหนึ่งไปวางไว้บนท้องของวี ทั้งหมดมองไปที่จองกุกอย่างมีความหวัง โดยที่ยุนกิและเจโฮปก็ลุ้นไปด้วยเหมือน เพราะพวกเขารู้ว่าพลังที่วีโดนไปนั้นคืออะไร มันเป็นพลังที่ร้ายแรงที่สุด พลังเกล็ดหิมะ ระดับกลางหากมนุษย์ได้โดนสัมผัส ฤทธิ์ก็ไม่ต่างจากโดนคำสาป มันจะปวดและหนาวไปทั้งตัวจนทรมาน หากไม่รีบแก้ร่างกายจะแข็งจนกลายเป็นน้ำแข็งในที่สุด วิธีที่จะแก้คำสาปนี้ได้คือต้องรีบทำให้ร่ายกายอุ่นโดยไว ซึ่งจองกุกทำได้แค่ใช้พลังในการรักษาของเขาเติมเต็มไปแค่นั้น มันไม่สามารถหายขาดได้
“โธ่เว้ย!!!!”
เขาสบถออกมาน้ำใสๆเริ่มเอ่อช้นออกมาจนมันไหลอาบแก้มสากของเขา ยุนกิเดินเข้ามาวางมือลงบนไหล่ของคนเป็นน้องแล้วเอ่ยเสียงนุ่มว่า
“วี โดนคำสาป คำสาปนี้ผู้คนที่โดนส่วนมากจะไม่รอด เพราะหาวิธีแก้ไม่ทัน แล้ว... นายไม่สามารถรักษาเยียวยาได้!”
“ต้องได้สิ!!!! มันต้องได้!”
จองกุกเอื้อมมือไปวางที่ท้องวีอีกครั้ง แต่คราวนี้มือเรียวของวีเอื้อมมาจับแขนแกร่งเอาไว้ ทำให้จองกุกชะงักสบตา วีอ้าปากแต่ก็ไม่สามารถพูดออกมาได้ จองกุกทนไม่ไหวจึงดึงร่างบางขึ้นมาจากตักจินแล้วกอดไว้แน่นพลางกล่าวคำขอโทษเสียงเบา
“ขอโทษ..”
“จะ...อึก..จอ...กุก นะ ... หนาว ฮึก.”
แม้คำพูดที่วีสามารถเปล่งเสียงออกมาได้แล้วนั้น จะฟังไม่ออกเลยแต่จองกุกดูเหมือนจะเข้าใจกอดร่างบางแน่นขึ้นไปอีก ทุกคนในที่นั้นก็ได้แต่มองด้วยความเห็นใจ ยกเว้นจินกับจีมินที่ตอนนี้ร้องไห้อยู่ข้างๆ
เวอรินหันหลังเดินมาหาหญิงสาวที่ยืนแข็งอยู่อีกด้านหนึ่ง และเป็นจังหวะเดียวที่จีมินหันไปมอง จึงเดินตามเวอรินไป แชรนที่โดนสะกดจิตอยู่เบิกตากว้างเมื่อเห็นใบหน้าของเวอริน ในตอนนั้นจีมินก็คลายมนต์สะกดลงทำให้เธอเผลอถอยหลังไปเกือบถึงขอบหน้าผา
“จะ เจ้า!! ทะ ทำไม?”
แชรนอ้าปากค้างพูดไม่ออกมองวีที่อยู่ในอ้อมกอดของจองกุก สลับกับร่างสูงที่มีนัยน์ตาสีฟ้าตรงหน้า
“แปลกใจหรือ? ที่ข้าเหมือนวี?”
น้ำเสียงเย็นเฉียบทำให้แชรนรู้สึกว่าตัวเองต้อยต่ำขึ้นมาเป็นครั้งแรก เธอไม่รู้ว่าทำไมแค่ใบหน้าเรียบนิ่งของชายหนุ่มตรงหน้าถึงทำให้เธอรู้สั่นสะท้านได้ขนาดนี้ ทั้งๆที่ความรู้สึกนี้ไม่เคยเกิดขึ้นกับวีเลย
ในขณะเดียวกันยุนกิก็เดินมายืนขนาบข้างจีมิน ตามมาด้วยเจโฮป ยูคยอม แบมแบม คาลอท และลูคัส
“เจ้ารู้หรือไม่? ว่าเจ้าทำสิ่งใดลงไป? หากวีเป็นอะไรไป ข้าก็จะเป็นไปด้วย วีตาย ข้าก็ตาย! แต่ตอนนี้โชคดีที่ข้าไม่ล้มไปเหมือนเขา”
เวอรินกล่าวพลางชี้ไปทางวี นัยน์ตาสีฟ้าสดมองแชรนแทบจะเชือดให้เสียเดี๋ยวนี้
“ระ เรื่องของเจ้าสิ! มันไม่ได้เกี่ยวกับข้า ดี!! ตายไปก็ดี จะได้ไม่มีใครมาแย่งเสด็จพี่จัสตินไปจากข้าอีก ฮ่าๆ”
แม้จะมีความกลัวแต่แชรนก็ทำใจดีสู้เสือ พยามไม่ให้ตัวเองเกรงกลัวคนตรงหน้าไปมากกว่านี้ เวอรินแสยะยิ้มมุมปากกล่าวว่า
“งั้นหรือ? แต่ต่อให้วีตายไป จัสตินก็ไม่มีทางหันไปรักคนเยี่ยงเจ้าได้หรอก เพราะจัสตินรักวีคนเดียวเท่านั้น สองคนนั้น!!!! เขาเป็นคู่รักกันมาตั้งแต่ชาติก่อนแล้ว!!! เจ้าไม่มีสิทธิไปขัดขวางความรักของพวกเขา!!!!”
เวอรินเริ่มขึ้นเสียงแล้วก้าวเข้าหาหญิงสาวไปเรื่อยๆ ซึ่งเธอก็ถอยหลังไปเรื่อยๆ ส่วนจองกุกเมื่อได้ยินประโยคนั้นของเวอรินก็เบิกตากว้างแล้วกระชับกอดร่างวีที่สั่นอยู่ตลอดเวลา
“มะ ไม่จริง! เสด็จพี่ต้องเป็นของข้าคนเดียว เสด็จพี่บอกน้องมาสิเพคะ ว่าเสด็จพี่รักน้องคนเดียว!!! ฮื่อออ”
แชรนหันไปกล่าวกับจองกุกที่กอดวีมองไปทางเธอ ใบหน้าหล่อคมเรียบนิ่งก่อนจะเอ่ยขึ้น
“ข้าไม่ได้รักเจ้า และไม่เคยรัก ข้าเห็นเจ้าเป็นเพียงน้องสาวคนหนึ่งเท่านั้น ไม่เคยคิดเกินเลยกับเจ้าเลย แชรน! หากข้าไม่ใจเย็นพอ เจ้าได้ตายคามือข้าไปแล้ว!!! ที่เจ้าบังอาจมาทำให้คนรักของข้าต้องเป็นแบบนี้”
แชรนเบิกตากว้างแล้วส่ายหน้าไปมาอย่างรับไม่ได้
“ไม่จริง!!! ไม่จริงงงงง!!!! ฮื่ออออ ข้ารอคอยเสด็จพี่มาทั้งชีวิต ตั้งแต่ข้าได้เจอเสด็จพี่ข้าก็ไม่สามารถรักใครได้อีก ฮึก.หัวใจของข้ามีแต่เสด็จพี่ ข้ายอมทำทุกอย่างเพื่อให้ได้ใกล้ชิดกับเสด็จพี่ แล้วเหตุใดเสด็จพี่ถึงไปรักมัน!!!! เหตุใดไม่เป็นข้า!!! เพราะเหตุใด!!!!!!”
แชรนตะโกนออกมาพลางร้องไห้อย่างหนัก
“เพราะใจของข้า มันมีแค่เวส เวสเท่านั้นที่จะได้ครอบครองหัวใจของข้า เวสเท่านั้นที่จะเป็นคู่ครองของข้า ส่วนเจ้าต่อไปนี้ข้าจะไม่นับว่าเจ้าเป็นน้องสาวของข้าอีก! และเจ้าอย่าได้มาเหยียบบียอนด์แลนด์อีกเลย”
จองกุกเอ่ยด้วยน้ำเสียงเยือกเย็น วีที่อยู่ในอ้อมกอดช้อนตามองใบหน้าของร่างสูงนิ่งๆ ในใจกลับเต้นแรงกว่าปกติ
“กรี๊ดดดดดดดด!!!! ไม่จริงงงงงงงงงงงง!! ข้าจะฆ่ามัน!!! ข้าจะฆ่ามัน!”
กล่าวเช่นแชรนก็พุ่งไปหาจองกุกทันทีเพื่อหวังจะกระชากวีออกมา แต่เวอรินใช้พลังตรึงเธอไว้ได้
“มันไม่ง่ายขนาดนั้นหรอกนะ!!! หากจะฆ่าตัวแทนของทูตสวรรค์น่ะ”
แชรนเบิกตากว้างค่อยๆหันมาหาเวอริน ซึ่งเวอรินก็แสยะยิ้มมองเธออย่างสมเพช
“จะ เจ้า! เจ้าเป็นใคร?”
“อดีตทูตสวรรค์ชั้นโทรน เวอรินไงล่ะ!”
เป็นจีมินตอบแทนเวอรินที่ใช้มือบังคับพลังที่ใช้ตรึงร่างของแชรนเอาไว้ คำตอบนั้นก็ยิ่งทำให้แชรนอึ้งเข้าไปใหญ่
“ทะ ทูตสวรรค์?”
“หึ! ว่าไง? เจ้ามนุษย์! จะให้ฆ่าข้าเจ้ายังไงดีล่ะ หื้มม์?”
เวอรินเอียงคอถามอย่างนึกสนุก แต่แล้วก็อ้าปากร้องอ๋าเมื่อคิดอะไรดีๆออก
“อ๋าาาาา เจ้าตั้งใจจะให้ตัวแทนของข้าตายเพราะร่างกายกลายเป็นน้ำแข็งอย่างนั้นรึ? ถ้าอย่างนั้น ขึ้นชื่อว่าคำสาปก็ย่อมมีวิธีแก้สินะ...”
“ทะ ท่านจะทำอะไร!”
แชรนถามความท่าทางหวาดกลัว ในขณะนั้นยูคยอมที่ยืนอยู่ข้างเจโฮปก็เอ่ยขึ้นเบาๆราวกับพูดกับตัวเอง
“ทูตสวรรค์นั้นจะทำอะไรของเขา!”
เจโฮปหันมองแวบหนึ่งก่อนจะกล่าวว่า
“เดี๋ยวนายก็รู้ ก่อนกลับบ้าน นายก็ช่วยจัดสถานที่ตรงนี้ให้สวยพอจะให้คนในเมืองมาชมวิวได้หน่อยนะ อนุเสาวรีย์กำลังจะถือกำเนิดขึ้นโดยฝีมือทูตสวรรค์เวอริน อย่าลืมทำแท่งจารึกไว้ด้วยล่ะ”
ยูคยอมเลิกคิ้วสูงมองเจโฮปด้วยความแปลกใจ ในขณะที่ยุนกิได้แต่ส่ายหน้าไปมานิ่งๆ
“คำสาปที่ไม่มีวิธีแก้....เจ้าว่า ข้าจะทำได้มั้ย?”
“มะ หมายความว่าอย่างไร?”
เวอรินสูดลมหายใจเข้าปอดก่อนจะพ่นลมออกมาแล้วยิ้มบางๆแต่แฝงความร้ายกาจเอาไว้
“พร้อมที่จะเป็นรูปปั้นน้ำแข็งหรือยัง?”
แชรนเบิกตากว้างพยายามดิ้นรนสุดชีวิตแต่ไม่สามารถหลุดออกจากพลังของะวอรินได้
“เอาล่ะนะ ขอให้เจ้าโชคดีตลอดไป! ฝากทักทายเบลเซบับด้วยนะ ว่าข้าคิดถึง!!!”
เวอรินปล่อยแชรนให้เป็นอีกสระ หญิงสาวเมื่อรู้ตัวก็หันหลังเพื่อวิ่งหนี แต่กลับไม่ทันเสียแล้วเมื่อน้ำแข็งเกาะขึ้นตามขาแล้ว
“กรี๊ดดดดดดดดดดดด!!”
เสียงกรี๊ดร้องด้วยความเจ็บปวดร้องลั่นไปทั่วทั้งหน้าผา ก่อนจะเงียบไปเมื่อน้ำแข็งที่คืบคลานขึ้นไปกลบเสียงของเธอไว้ ทำให้ตอนนี้มีเพียงรูปปั้นน้ำแข็งหญิงสาวในชุดกระโปรงขององค์หญิง ซึ่งอยู่ในท่ากำลังจะวิ่ง พอดีกับที่ร่างบางในอ้อมกอดของจองกุกหมดสติไป
“เวส! เวส!!!”
เป็นเวลากว่า10วันแล้วที่วีนอนแน่นิ่งอยู่บนเตียงไม่ได้สติขึ้นมาเลย ซึ่งตอนนี้นอนอยู่บนเตียงของจองกุกในปราสาทน้ำแข็ง จองกุกได้ปรับเปลี่ยนห้องของเขาให้มีบรรยากาศร้อนขึ้นหน่อย เพื่อให้ร่างกายของวีนั้นอุ่น ร่างสูงถอนหายใจเดินไปนั่งลงที่ขอบเตียงข้างวี ก่อนจะเอื้อมมือไปลูบหัวกลมเบาๆ
“หลับนานไปแล้วนะ! ตื่นได้แล้ว!”
คำพูดนี้พูดไปเท่าไหร่แล้ว เขาเองก็ไม่สามารถนับได้ ตอนนี้เขายังหาวิธีแก้คำสาปไม่ได้เลย ไปถามผู้อาวุโสในเมืองก็ไม่มีใครรู้เห็นเพราะไม่เคยมีใครโดนพลังนี้มาก่อน
วิ้งค์!
เวอรินปรากฏขึ้นที่ปลายเตียงทำให้จองกุกชะงักหันไปมอง ใบหน้าที่เหมือนวีทำให้จองกุกเหมือนคิดว่าเป็นวีจริงๆ ก่อนจะถอนหายใจออกมาเมื่อมันเป็นไปไม่ได้
“ยังไม่ตื่นอีกหรือ?”
จองกุกส่ายหน้าเป็นคำตอบก่อนจะผละออกจากเตียงเดินไปที่ตู้เสื้อผ้า พลางพูดขึ้น
“ข้าไม่รู้จะทำอย่างไรดีแล้ว วิธีแก้คำสาปหายากเหลือเกิน”
เวอรินขมวดคิ้วก่อนจะทำหน้าเหมือนครุ่นคิดพลางเดินไปนั่งที่ขอบเตียงตรงที่จองกุกนั่งเมื่อกี้แล้วมองวี นานกว่าซักพักเมื่อนึกอะไรขึ้นมาได้ เขามองจองกุกที่ควานหาอะไรบางอย่างอยู่ที่ตู้เสื้อผ้า อยากจะบอกแต่ก็คิดว่าไม่บอกดีกว่า เวอรินจึงทำได้เพียงเอ่ยเชิงให้จองกุกคิดได้ว่า
“เจ้าว่ารักแท้มีอยู่จริงมั้ยจัสติน? แบบคนที่สามารถตายแทนกันได้น่ะ จิ๊! ไม่รู้สิ! ข้าไม่เข้าใจเรื่องพวกนี้เสียด้วย พอดีเมื่อกี้ข้าเพิ่งดูหนังที่ตำหนักเจโฮปมา มันก็จะออกแนวๆนี้น่ะ เจ้าพอจะอธิบายให้ข้าฟังได้มั้ย? ว่ามันเป็นยังไง?”
จองกุกหันกลับมาอดีตทูตสวรรค์บนเตียงก่อนจะทำหน้าครุ่นคิดเล็กน้อย
“ข้าว่ามันมีจริง! แต่เรื่องแค่นี้ท่านน่าจะเข้าใจมันได้ดีนะ เหตุใดถึงมาถามข้าล่ะ ในเมื่อท่านก็จะรู้อยู่แล้ว”
อดีตทูตสวรรค์ผมทองกรอกตาเล็กน้อย
แล้วสวนกลับหน้าหมุ่ยว่า
“ก็ข้าอยากฟังดูว่าเจ้าจะคิดยังไง แค่นั้นเอง ทำไมข้าจะฟังความคิดของเจ้าไม่ได้รึ?”
จองกุกถอนหายใจเซ็งๆพลางในหัวก็คิดไปว่า เขาไม่น่าเปิดปราสาทนี้ให้คนนอกเข้ามาเลย นี่ถ้าไม่เห็นแก่พี่ชายของวีนะ ไม่มีทางซะหรอกที่เวอรินจะได้เข้ามา
“นี่ก็หมดสงครามละ เมื่อไหร่ท่านจะไปจากที่นี่ซักที?”
จองกุกถามอดีตทูตสวรรค์ที่นั่งทำหน้าหมุ่ยไม่เลิกอยู่บนเตียงเพราะโดนคำถามที่เหมือนกับจะไล่กรายๆ
“ทำไม? นี่เบื่อขี้หน้าแล้วข้าหรือ? ใช่เส้!!! ข้ามันไม่เหมือนวีหนิ ชิส์ .....แต่ข้าว่า ถ้าปักหลักอยู่ที่นี่ต่อไปก็ดีเหมือนกันนะ พวกปีศาจที่ตามล่าข้าจากข้างนอกนั้นจะได้ตามหาข้าไม่เจอ”
เวอรินยิ้มแฉ่งพลางเอามือกอดอกมองจองกุกกวนๆ
“ซักวันพวกมันก็ตามหาท่านเจออยู่ดี”
อดีตทูตสวรรค์หุบยิ้มลงทันทีเมื่อจองกุกทำลายความสุขอันนิดๆของเขาลง
จองกุกเดินกลับมาที่เตียงแล้วเดินวนไปนั่งอีกฝั่ง และก็มีเวอรินมองดูอยู่เงียบๆ
“ข้าได้ข่าวมาว่าท่านเองก็หนีคนรักมา แถมคนรักของท่านก็เป็นมนุษย์อีกด้วย”
เวอรินเบิกตากว้างก่อนจะผละออกจากเตียงอบ่างรวดเร็วแล้วรีบปฏิเสท
“คนรักอะไรของเจ้า ข้าไม่มีซักหน่อย อย่ามาเดามั่ว!!!”
เวอรินถลึงตาใส่ แม้ในใจจะแอบสั่นไหวอยู่ก็เถอะ จองกุกยิ้มขำเบาๆ ก่อนจะแปลกใจเมื่อเวอรินทิ้งประโยคก่อนจากไปว่า
“เจ้าเองก็เถอะ รีบหาทางแก้คำสาปให้เร็วล่ะ ข้าจะได้แข็งแรงมากขึ้นกว่านี้ แล้วจะได้ไปจากที่นี่ซักที”
ร่างสูงมองความว่างเปล่าที่ตรงที่เมื่อกี้เวอรินยืนอยู่ ก่อนที่เขาจะพึมพำเบาๆ
“หรือเวอริน...จะรู้วิธีแก้แต่ไม่บอกเรา?”
เขาถอนหายใจหันกลับไปก้มมองวีเหมือนเดิมอย่างรอคอยให้อีกคนตื่นขึ้นมา
ร่างเล็กของจีมินนั่งเหม่อลอยอยู่บนโขดหินในหมู่บ้านแห่งหนึ่ง เบื้องหน้าเป็นทุ่งหิมะที่ขาวโพลนไกลไปจนถึงภูเขาที่อยู่เบื้องหน้า 10กว่าวันแล้วที่เขาไม่ได้มีวีมานั่งคุยโม้ด้วย ตั้งแต่วีหลับไปไม่ตื่นขึ้นมาเลยเขาก็แทบจะไม่พูดจากับใครเลยเหมือนกัน
“ทำไมนายถึงมานั่งอยู่ที่นี่ล่ะ เจ้าชายออกัสกำลังตามหานายอยู่นะ”
เสียงหวานของหญิงสาวดังขึ้นที่ด้านหลัง จีมินหันไปมองถึงได้รู้ว่าเป็นลิซ่า ตั้งแต่สงครามยุติลงก็10วันมาแล้วที่ลิซ่าอยู่ในเมืองนี้ หลายวันมานี่เธอก็เริ่มสนิทกับจีมินมากขึ้นเพราะ ชายหนุ่มมักจะไปหาจินที่ตำหนักแล้วมักจะชวนเธอไปร่วมวงสนทนาด้วย แต่ดูก็รู้ว่าที่จีมินทำไปก็เพื่อให้ตัวเองหายเครียด
“เดี๋ยวเขาก็หาเจอ!”
จีมินหันกลับไปเหม่อมองเบื้องหน้าต่อ ลิซ่าเห็นดังนั้นก็เดินมานั่งลงข้างๆพลางเอ่ยถามต่อ
“เพื่อนของนายยังไม่ฟื้นหรอ?”
จีมินพยักหน้าช้าๆแต่ไม่ได้ตอบออกไป
“ปกติแล้ว คนที่โดนพลังนี้ไม่รอดทุกคนเลยนะ บางคนน่ะโดนปุ๊ปตายปั๊ปเลยล่ะ แต่โชคดีหน่อยที่เพื่อนของนายเป็นตัวแทนของทูตสวรรค์”
จีมินหันมามองหญิงสาวด้วยแววสั่นไหวคล้ายกำลังจะร้องไห้ ลิซ่าชะงักไปเล็กน้อยเมื่อเห็นดังนั้น
“วีจะรอดใช่มั้ย?”
ลิซ่าเงียบไปก่อนจะเอ่ยขึ้น ราวกับมั่นใจว่าสิ่งที่เธอพูดต้องเป็นจริงแน่ๆ
“แน่นอน! เพื่อนของนายจะรอด วิธีแก้ฉันว่าเจ้าชายจัสตินยังคงคิดไม่ถึงเรื่องนี้”
จีมินขมวดคิ้วฉับพลันเมื่อลิซ่ากล่าวประโยคนั้นออกมา
“วิธีแก้ เธอรู้หรอ?”
ลิซ่ายิ้มแหย่ก่อนจะกล่าวเสียงเบาว่า
“ฉันก็ไม่มั่นใจหรอก แต่ว่าลองไปก็ไม่เสียหายอะไรหนิเนอะ”
“แล้วมันคืออะไรล่ะ!!!”
จีมินจับแขนลิซ่าทั้งสองข้างก่อนจะเขย่าร่างหญิงสาวจนสั่นไปทั้งตัว
“จุมพิต!!! จุมพิตจากเจ้าชายจัสติน!”
“!!!!”
จีมินหยุดเขย่าร่างลิซ่าแล้วเบิกตากว้างเมื่อเขาเองก็ลืมคิดไปถึงข้อนี้
“เธอว่าอะไรนะ?”
“ได้ยินไม่ผิดหรอก เจ้าชายจัสตินต้องจุมพิตเพื่อนของนายด้วยความรัก วิธีนี้อาจจะใช่วิธีแก้คำสาปนี้ก็ได้”
จีมินผละออกมาจากลิซ่าเขาอ้าปากพูดกับตัวเอง
“นี่เราลืมนิทานเรื่องสโนว์ไวท์ไปได้ไงวะ แน่สิ! ไม่ลองก็ไม่รู้หนิเนอะ!”
จีมินยิ้มออกมาก่อนจะกระโดดลงจากโขดหินแล้วหันไปหาลิซ่าที่นั่งอยู่บนโขดหิน
“ขอบใจเธอมากเลยนะ ที่บอกฉันน่ะ”
“ไม่เป็นไร แล้วนั่นนายจะไปไหน?”
ลิซ่าร้องทักจีมินที่กำลังจะเดินจากไป เด็กหนุ่มชะงักหันกลับมามองด้วยอารมณ์ที่ดีขึ้นมาจากก่อนหน้าที่
“ก็ไปบอกเรื่องนี้กับเจ้าชายออกัสให้รู้ก่อนสิ! ว่าจะทำยังไงต่อ... จะไปด้วยกันมั้ยล่ะ? ตอนนี้คุณอาร์เอ็มก็อยู่ที่นั่นด้วยนะ เห็นเมื่อเช้าเธอตามหาเขาอยู่ไม่ใช่หรอ?”
ลิซ่ายิ้มออกมาแล้วกระโดดลงจากโขดหิน เดินมาหาจีมินพลางกล่าวว่า
“ไม่รู้ทำไมเขาถึงชอบหลบหน้าฉัน แต่ถึงอย่างนั้น ฉันว่าฉันต้องเป็นฝ่ายเริ่มจีบเขาก่อนเสียแล้ว”
จีมินเลิกคิ้งสูงด้วยความอึ้ง
“รู้จักจีบด้วย?”
“แน่นอนสิ นิ้วชี้จีบหัวแม่มือ แค่นี้ง่ายจะตายไป แล้วเขาจะรับรักฉันในสักวัน”
จีมินกระพริบตาปริบๆมองหญิงสาวที่ดูท่าทางไม่น่าจะมาในทางนี้ได้อย่างแปลกใจปนประหลาดใจเล็กน้อย
“ไม่ยักรู้ ว่าเธอจะเป็นคนแบบนี้นะ”
.............................................................
Talk: เอ้า เอาเข้าไป ฮ่าๆๆๆ😂 ไม่มีอะไรจะพูดค่ะตอนนี้ มีไรก็เม้นท์มาเลยนะคะ เจอกันตอนต่อไปค่ะ