Έχει χαλάσει ο ανεμιστήρας και κοντεύω να πάθω ασφυξία. Υδρώνω σαν χιμπατζή στην λεωφόρο αλλά όχι... Πρέπει να κάτσω να ενημερώσω την ιστορία γιατί υπάρχει κόσμος που τον ενδιαφέρει.
*Break is over*
Στεκόταν απόμακρη με παγερή ορθοστασιά και βλέμμα.
Σαν να με μισούσε.
Δεν άντεχα να είμαστε έτσι. Χάρις εκείνον θα πάω να της μιλήσω.
"Γιατί με κάλεσες εδώ;" ρώτησε.
"Πάμε στην γνωστή αφετέρια να μιλήσουμε." παρότρυνα.
"Ό,τι θες να μου πεις θα το πεις εδώ και τώρα. Δεν φτάνει που με κουβάλησες..."
Έσκυψα το κεφάλι και ξανακέρδισα επαφή με τα μάτια της.
"Δανάη θέλω να αφήσουμε τα πάντα πίσω μας και να προχωρήσουμε."
"Την επιλογή σου την έκανες..."
"Τι εννοείς;"
"Είναι ή αυτός ή εγώ..." υπαγόρευσε.
"Μα..."
"Δεν έχει άλλες δικαιολογίες. Βλέπω πως σε έχει του χεριού του, μα όταν αγάπη μου γλυκιά νιώθεις σαν σκουπίδι επειδή θα σε πληγώσει και το ξέρω... Μη διανοηθείς να με θυμηθείς να τρέξω να σε παρηγορώ."
Τα λόγια της ήταν παγωμένα, αποπνικτικά.
"Δανάη εγώ τον Παύλο τον αγαπάω. Εσύ είσαι η κολλητή μου και μάλιστα δεν πρόκειται να σε παραμελήσω. Το έκανα γιατί έδειχνες ευτυχισμένη με τκν Δημήτρη. Αλλά δεν είναι δυνατόν γαμώτο να μην αποδέχεσαι τις επιλογές μου." είπα και η φωνή μου έτρεμε.
Φοβόμουν μήπως έφευγε.
"Από τότε που τον γνώρισες έχεις γίνει τόσο γαμημένα εγωίστρια. Ποτέ σου δεν σε ένοιαξα εγώ , η δική μου ζωή... Μόνο ο πόνος σου για το αν και πως θα τον κρατήσεις."
Εξωτερίκευε τα παράπονα ένα ένα. Τα λόγια της έσταζαν διλητήριο. Την κοίταξα με απέχθεια. Δεν αξίζω να παλεύω για τέτοιες κομπλεξικές.
"Φτάνει με αυτό το υφάκι. Δεν είσαι η κολλητή μου εσύ..." είπα πικρόχολα.
"Πάνε πίσω στον παπάρα σου και άσε με έξω. Έτσι και αλλιώς ξέρεις να με θυμάσαι όποτε έχεις συμφέρον. Λογικά θα σου είπε να μην είστε όλο μαζί ε; Να ζεις την ζωή σου, να δεις τους φίλους σου..."
Με είχε αποστομώσει. Όντως αυτό μου είπε.
"Σε αδειάζει σιγά σιγά..." συνέχισε γελώντας.
Μόνο εκδίκηση θέλει από εμένα πλέον.
"Για να μας χωρίσει ένας γκόμενος μάλλον δεν άξιζε τόσο η φιλία μας..."
"Δεν φταίει μόνο το αρχίδι! Με διέγραψες και αυτός είναι η μόνη σου ασχολία."απάντησε.
Η απρέπεια στην εκφορά του λόγου της με εξόργισε.
"Γεωργία σύνελθε είσαι άρρωστη! Χωρίς αυτόν δεν έχεις ζωή! Εκείνος σου την διαμορφώνει""
Τολμάει και μου λέει ότι δεν την νοιάζομαι.
Εγώ που από μικρές ήμουν δίπλα της. Που την προστάτευα , που ήταν δεύτερη αδελφή μου...
"Εγώ ναι είμαι άρρωστη μαζί του! Και σε νοιάζομαι γιατί εσύ δεν ενδιαφέρθηκες να δεις πως ήμουν όταν χαροπάλευα στο νοσοκομείο, ενώ εκείνος έκανε τα πάντα για να σωθώ. Εκείνος με αγαπάει και μου το αποδεικνύει συνέχεια. ΕΣΥ ΜΕ ΖΗΛΕΥΕΙΣ ΑΠΛΑ!" κάγχασα έξαλλη.
"Σε μισώ μα ακόμα περισσότερο αυτόν παλιοψωνάρα... Που θα σε ζηλέψω κιόλας!" ήταν το τελευταίο που είπε
Που να μάθαινες ότι ο Παύλος ήταν παρών στην δολοφωνία του Μανώλη. Τότε δεν θα μου ξαναμίλαγες ποτέ που ξέρω την δολοφόνο του και δεν μιλάω.
Αλλά γιατί να το κρύβω; Αργά ή γρήγορα όλα μαθαίνονται.
"Κρίμα που φεύγεις μουτρωμένη..." ειρωνεύτηκα.
Με τράβηξε από τα μαλλιά και το κεφάλι μου κόντεψε να ακουμπήσει το πάτωμα. Ο πόνος στον αυχένα μου μου δημιούργησε ένα ελαφρύ κάψιμο κάτω από τον λωβό του αυτιού.
"Ξέρω ποιος σκότωσε τον ξάδερφο σου!" φώναξα με την ελπίδα να το βγάλω από μέσα μου.
Έτσι και αλλιώς αυτή η φιλία ναυάγησε.
"Π-ποιος;" τραύλισε σφίγκοντας το κεφάλι μου σε κεφαλοκλείδωμα.
"Η Χριστιάνα..."
Τα χέρια της με άφησαν και ο αυχένας μου μου χάρισε μια σουβλιά.
"Ή-ηταν και ο Παύλος δίπλα όταν σ-συνέβη... Α-αλλά την λυπήθηκε... Κ-και την κ-κάλυψε..." είπα ξέπνοα.
Τότε η κολλητή μου αντέδρασε απρόσμενα. Άρχισε να χλωμιάζει. Λογικά η αναμνήσεις ενός μέλους της οικογένειαα ήταν επίπονες.
"ΕΙΣΑΙ ΜΑΖΙ ΤΟΥ ΜΕΤΑ ΑΠΟ ΟΛΑ ΑΥΤΑ;" γρύλλισε και τα μάτια της γυάλιζαν.
Μου έριξε ένα δυνατό χαστούκι και ένιωσα ξανά την σουβλιά.
Αυτή ήταν και η αιτία που βρέθηκα ζαλισμένη και λιπόθυμη στην γη.
Παύλος pov
"Ρε μαλάκα τρεις ώρες και δεν έχεις σταματήσει να μιλάς για την γεωργία. Σε λίγο θα μας πεις και πως κραυγάζει όταν το κάνατε!" διαμαρτυρήθηκε ο Νάσος.
"Και γαμώ τα γκομενάκια η Γεωργία."σχολίασε ο Κώστας, ο οποίοα ανήκει στην παρέα του Νάσου.
"Χαα και σένα τι ακριβώς σου αρέσει;" ρώτησα σηκώνοντας το φρύδι για να δω που το πάει.
"Έχει υπέροχο κώλο και ποδάρες!"
Πήρα μια ανάσα για να μην τον σπάσω στο ξύλο.
"Και συ πως την κρατάς τέτοια μουνάρα; Της παίζεις μπαλάντες μέχρι να καυλώσει;" ρώτησε με αγένεια ο Κώστας.
Η γροθιά μου θα προσγειωνόταν στο πρόσωπο του αλλά το κινητό μου άρχισε να χτυπάει.
"Έλα γιτσομπομπέιρο!" ανταποκρίθηκα στην κλήση.
"Η Δανάη είμαι... Η γίτσα έπεσε κάτω αναίσθητη... Έλα σε παρακαλώ..." τα κλάμματα της με έκαναν να ανυσηχήσω ακόμα πιο πολύ.
Άρπαξα τα πράγματα μου και έφυγα τρέχοντας.
"ΠΟΥ ΠΑΣΣΣ" φώναζε ο Νάσος.
"ΤΟ ΜΩΡΟ ΜΟΥΥΥΥΥ!" ούρλιαξα αγχωμένος και η παρέα άρχισε να γελά πίσω μου.
++++++
"ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ;" η φωνή μου ήταν σχεδόν παραφρονική.
Την είχε ξαπλώσει σε ένα παγκάκι. Είχε ανοίξει τα μάτια της αλλά δεν μιλούσε. Μόνο κοίταζε. Σαν να σκάναρε τον περίγυρο.
"ΠΩΣ ΕΓΙΝΕ;" ρώτησα την Δανάη.
"Έπεσε κάτω έτσι όπως μιλούσαμε... Στα καλά καθούμενα..." εξήγησε.
"Αγάπη μου είσαι καλά;" της απευθύνθηκα και εκείνη έκλεισε παρατεταμένα τα μάτια.
"Ο-ο αυχένας μου..." ψιθύρισε.
"Πονάς;"
"Όχι απλά θέλω να σε τρομάξω..." ειρωνεύτηκε.
"Τι έχει ο αυχένας της;" ρώτησε η Δανάη.
"Έκανε χειρουργείο... Ιστορία που μόνο εκείνη αν θέλει σου εξηγεί." είπα κοφτά.
Κάλεσα τον αριθμό της Αλκμήνης για να πάμε στο νοσοκομείο. Δήλωσε πως σε πέντε λεπτά θα έφτανε.
"Ρίζες έπιασες... Αφού δεν τα βρήκατε φύγε" γάβγισα.
Η Δανάη ταπεινωμένη έκανε μεταβολή.
"Εκείνη με χτύπησε Παύλο. Με χαστούκισε και με πόνεσε στον αυχένα" ψιθύρισε η Γεωργία απογοητευμένη.
"Δανάη έλα όπως είσαι πίσω..."
Οπισθοχώρισε και δάκρυα κατέκλτζαν τα μάτια της.
"Γωγώ συγγνώμη για όλα.." η Γεωργία χαμογέλασε και την αγκάλιασε.
"Ήθελα να τα βρούμε , έστω και έτσι." μουρμούριζε σφίγγοντας την.
Φιλιά πολλάα