44
- Nadal nie ogarniam, jak mogliście tak potraktować Karu! – oburzyła się Maja.
Hania, Wera oraz Amelka, czyli jedyne osoby z ich paczki, które siedziały pod klasą, miały spuszczone głowy. Rówieśniczka z klasy A ochrzaniała ich od około trzech minut.
- To jest Karu, a nie jakaś rzecz! Jak mogliście ją sobie oddawać z rąk do rąk? Co to jest? Gra pt.: "Zaraza"?
- Ale ja jestem chora – odpowiedziała Karola.
- Oj cicho bądź. Masz, zjedz.
Realistka leżała na Mai, która właśnie dała jej rogala z miodem. Jako iż swatka była żarłokiem, nie mogła odmówić. Tak, więc zajadała się rogalem i dzięki temu była cicho. Niby najstarsza z ich ekipy, a nadal sposoby jak na ośmiolatka, działały na nią.
Maja pogłaskała przyjaciółkę po czole i uśmiechnęła się ciepło do niej. Chwilę później spojrzała na przyjaciółki i zmarszczyła wściekle brwi. Zaczęły się denerwować, bo może i źle zrobiły, ale nie potrzebowały, aby ktoś im to wypominał.
- Dobra postąpiłyśmy źle. Zadowolona? – zapytała Weronika.
- No właśnie nie! – denerwowała się Maja. – Poza tym trzeba było mnie wziąć do niej od razu (...)
No i tym razem zaczął się monolog Mai. Dziewczyny były poirytowane, bo nie chciały tego słuchać. Hania westchnęła i odwróciła się do tyłu. Nagle jej oczom ukazał się Mateusz. Uśmiechnęła się chytro, a potem odwróciła się do czarnowłosej i powiedziała:
- No ciekawe, co powiesz, gdy Karolcia zauważy Tosta.
- Ale ja jem rogala – odezwała się wywołana.
- Cichaj tam.
Karolina wzruszyła ramionami i zajęła się dokańczaniem swojego rogala. Maja za to poczuła, że zaczyna się pocić. Gdy tylko spojrzała na Mateusza, poczuła, że zaraz coś tutaj pójdzie źle... Mimo to starała się udawać wyluzowaną. Stwierdziła, że skoro swatka jest zajęta rogalem, to może nie zauważy jej crasha...
Niestety, ale za szybko o tym pomyślała. Realistka podniosła się od razu, gdy zauważyła swojego kolegę z sks-u. Uniosła rękę i pomachała rogalem. Do tego ruchem ręki kazała, aby podszedł. Chłopak uśmiechnął się, chociaż jego mina pokazała, że jest zdziwiony. Mimo to stanął przy dziewczynach.
- Hej. Co tam? – zapytał wyluzowany.
- Kiedy weźmiesz Maję na randkę? – zapytała Karola.
- Karu, zamknij się! – warknęła Maja. – Przepraszam, ale ona jest chora i mówi jakieś głupoty...
- To już za nim nie szalejesz? Nie chcesz z nim iść na randkę?
Maja poczuła, że zaraz nie wytrzyma i roztrzaska głową przyjaciółki o podłogę. Jej złość była ogromna. Właśnie zrozumiała pozostałych, którzy nie chcieli się nią zajmować. Wstała, zrzucając dziewczynę z kolan.
- Poczekaj chwilę Mateusz – odezwała się, a potem spojrzała na przyjaciółkę. – Gdzie masz telefon?
- Masz swój – powiedziała Karola, rozmasowując sobie głowę, na którą upadła.
- Chcę twój. Dawaj mi go!
- Ale...
- Dawaj!
Realistka oddała swój telefon komórkowy ze skruchą. Było jej smutno, że ktoś zaczął na nią krzyczeć. Maja wzięła komórkę. Wystukała wiadomość, a potem oddała przedmiot.
- Jakby co Konrad tu zaraz będzie i zajmie się nią. Chodź Mateusz.
Maja i Mateusz oddalili się, aby wyjaśnić całą sprawę, która przed chwilą miała tutaj miejsce.
Rówieśniczka z klasy A nie kłamała. Konrad zjawił się po chwili. Rozejrzał się, a gdy zauważył Karolinę, pomachał do niej. Brunetka od razu wstała. Podbiegła do niego i wtuliła się mocno. Chłopak był troszkę skołowany i mocno zawstydzony.
Weronika, Amelka i Hania odwróciły się do dwójki. Trzy westchnęły ciężko, czym przykuły uwagę chłopaka.
- Co tutaj...? – chciał zapytać, ale nie zdążył.
- Przytula się, czyli gorączka jej skacze – odezwała się Hania.
- Czyli niedługo zaśnie – dodała Weronika.
- W sumie to i tak ostatni dzień normalnej szkoły, a więc nic się nie stanie, gdy zaśnie na polskim – stwierdziła Amelka.
Dziewczyny wstały, poklepały dwójkę po ramionach i życzyły „powodzenia". Następnie ulotniły się gdzieś. Ponieważ to był czerwiec i było ciepło, większość uczniów wyszła na zewnątrz, dlatego korytarz świecił pustkami.
Konrad usiadł na schodach, a obok niego dziewczyna. Karola zaczęła opowiadać cały dzień, bo chłopak o to poprosił. W sumie to był całkiem ciekawy tego wszystkiego. Po kilkunastu chwilach opowieść się zakończyła.
- Czekaj, czekaj... - powiedział chłopak, wycierając łzy, które poleciały mu przez śmiech. – Czyli Łukasz jest dziadkiem?
- Tak – odpowiedziała poważnie, kiwając głową. – Ale od strony mamusi Hani. Za to Alek jest dziadkiem od strony tatusia Olka. A moją babcią od strony taty jest babcia Amelcia...
- A od strony mamy Eliza?
- Tak. Z kolei ciocia Weroniczka jest siostrą mamy i ma dwójkę dzieci: Amelkę i Kingę. To bliźniaczki. Jedna chodzi z Filipem, a druga z Szymonem, a to przyrodni bracia. Za to ciocia jest z wujkiem Kubą, małżeństwem od kilkunastu lat.
- Okej... A twój tata ma jakieś rodzeństwo?
- Nie. Tatuś Olek jest jedynakiem, ale ma dwie kuzynki: ciocię Olgę i Olę. To dwie stare panny, a one mają jeszcze trzy siostry, bo w tej rodzince to same dziewczynki były. Ciocia Misia jest z wujkiem Radkiem, ciocia Wera z wujciem Adrianem, a ciocia Wika jest singlem, bo ostatnio pokłóciła się z wujciem Sową. O i moja mama ma jeszcze siostrę, Maję, która randkuje.
- Niezła rodzinka, widzę – powiedział z uśmiechem, a potem postanowił zażartować. – A ja kim jestem?
- Ty jesteś moim mężem.
Karolina oparła się o ramię Konrada i uśmiechnęła się delikatnie. Ziewnęła, bo była bardzo zmęczona. W między czasie podskoczyła jej temperatura. Chłopak cały zarumieniony pogłaskał ją po ramieniu i powiedział:
- Wiesz co? Chciałbym, abyś była moją dziewczynę. Tylko, że chcę cię zapytać, abyś to pamiętała. Chcę, aby to było twoje ulubione wspomnienie. Tak, więc zapraszam cię na randkę 23 czerwca, dokładnie dzień po zakończeniu, czyli w sobotę za dwa dni.
- Bardzo chętnie, ale nie musisz nic wymyślać. I tak się zgodzę.
Dwójka spojrzała na siebie i uśmiechnęła się ciepło do siebie nawzajem.
- Ale jednak chcę, abyś miała wspomnienia.
- Jak chcesz. Tylko weź swoją bluzę, bo chcę ci ją zabrać i czuć się super.
- A ty weź kokardkę, bo wyglądasz w niej przepięknie.
- Dla ciebie wszystko. Ej, był taki film! Jak będziemy parą i zaprosisz mnie do siebie, to go obejrzymy.
- Okej, ale najpierw muszę cię zapytać. Tak, więc na razie nic nie wiesz.
- Luzik.
Dziewczyna uśmiechnęła się miło. Następnie zamknęła oczy i oparła się o ramię chłopaka. Konrad objął ją ramieniem i uśmiechnął się. Miał nadzieję, że Karola nie powiedziała tak przez chorobę. Miał nadzieję, że jak nadejdzie ten dzień za dwa dni, to się zgodzi.
Ciąg dalszy nastąpi...
I tak właśnie wygląda nasza jedna, wielka Wattpadowa rodzinka na klasę 2GB/A
Jeśli ktoś chce rozrysować to na drzewie genealogicznym, to nie zazdroszczę XD
Ale chciałabym w sumie to zobaczyć (czyżbym dawała wam challenge?)
To przedostatni rozdział przed wakacjami, a więc cóż...
Miłego dnia, czytelniku (...?)