Nog ietwat "rossig" wordt ik de volgende morgen wakker en langzaam draai ik me om. Ik voel zijn lichaam niet meer tegen me aan, maar hij zal zich waarschijnlijk naar de andere kant toe hebben gedraaid. Tot mijn verbijstering echter, ligt er niemand meer naast me. Het kussen is overduidelijk opgeklopt en zelfs het dekbed is zo netjes teruggelegd, dat het lijkt alsof er niemand heeft gelegen. Enkel de geur van seks vermengd met zijn Hugo Boss aftershave is het enkele bewijs dat er rest, dat hij daadwerkelijk hier is geweest.
Ik kreun zacht als ik overeind kom en onze sappen alsnog uit mijn lijf voel kruipen. Oh ja, dat bewijs is er ook nog realiseer ik me verdrietig en glip tussen mijn lakens vandaan. In de verte hoor ik het gehinnik van paarden, maar voor het eerst in mijn leven maakt dit geluid me niet gelukkig. Met een misselijkmakend gevoel in mijn lijf loop ik naar de badkamer en draai de douchekraan open. Ik pijnig mezelf door direct onder de koude straal te gaan staan. "Wat ben ik toch ook een trut." "Hoe heb ik ooit kunnen denken dat hij er een romantisch idee aan over zou kunnen houden?" "Hij was geil, wilde niets liever dan seks met mij en ik bood hem die nog aan ook." "Wat verwacht je dan? Een huwelijksaanzoek?"
Ik besef me plots dat ik tegen mezelf sta te praten. Net als ik deed na het overlijden van Jack. Wat heb ik een hoop afgeluld tegen hem, terwijl hij er al lang en breed niet meer was. Ik kijk naar zijn badjas die nog steeds aan het haakje in de badkamer hangt, alsof hij elk moment weer binnen kan lopen. Een ongelooflijke pijnscheut schiet door mijn lijf. "Godverdomme kut ziekte!" Roep ik plots en mis hem meer dan ik in lange tijd heb gedaan. Huilend zak ik neer op de tegelvloer. Tranen die ik zo dapper had weggestopt, stromen nu in overvloed over mijn gezicht.
"Het spijt me zo Jack" fluister ik in de ruimte alsof hij mij kan horen en kruip snikkend tegen de verwarmde douchewand aan. Mijn benen trek ik dicht tegen me aan, mijn armen om mijn knieën. "Smerige hoer!" Zeg ik tegen mezelf, niet beseffend dat het niet raar is zulke lichamelijke verlangens te hebben na drie jaar alleen te zijn geweest. Natuurlijk ben ik wel eens uit gegaan met mannen in deze drie jaar, maar verder dan de hal of de woonkamer kwamen ze niet. Niemand, maar dan ook niemand wilde ik in de slaapkamer hebben, waar ik zo veel lief en leed met Jack had gedeeld.
Kinderen waren ons helaas niet gegeven. Hetgeen ons beide heel veel verdriet heeft gedaan, maar daarentegen genoten we wel extra veel van elkaar. In gedachte mijmer ik weg en denk aan de prachtige reizen die we samen hebben gemaakt, de liefde die we overal hebben bedreven, tot op het strand in Curacao aan toe. En last but not least, al de geweldige ritten die we samen met onze paarden hebben afgelegd. Tot de dag, dat we te horen kregen dat hij leukemie had. Een agressieve vorm ook nog. Prognose, slechts een paar maanden. Dat het letterlijk een paar maanden, twee dus, zouden worden konden we toen helaas of misschien wel gelukkig niet bevroeden. Snikkend kijk ik nogmaals naar zijn badjas. "Het spijt me Jack, maar ik moet verder." "Ik ga kapot aan al die emoties".
Resoluut sta ik plots op. Was mijn haren, scheer mijn kutje en de rest waar zoal haar kan groeien en was mijn door seks doordrenkte lijf. Alles moet schoon en fris. Ook mijn hoofd. Ik draai de kraan uit, droog me af en loop dan langzaam naar Jack's badjas. "Ik heb dit niet meer nodig om je te herinneren lieverd" fluister ik bijna onhoorbaar en haal het kledingstuk van de haak. "Je zit in mijn hart en dat is alles wat ik nodig heb. Geen badjas." Ik druk mijn neus voor de laatste keer in de stof en constateer tot mijn verdriet dat zijn geur er na drie jaar ook uit is. "Het is tijd om verder te gaan" zeg ik meer tegen mezelf dan denkbeeldig tegen Jack en neem de jas mee de slaapkamer in. Zorgvuldig berg ik h'm op in een mooie linnen doos, die hij ooit voor ons trouwen voor mij gekocht heeft. Zodra ik de doos sluit, druk ik mijn lippen op de deksel en stop h'm terug in de kast. Ik ben klaar voor het volgende hoofdstuk. Ik moet door, want hier ga ik kapot aan.
*****
Tevreden en met een vorm van opwinding voel ik het klappen van Jewel's hoeven op de grond. Met een, voor mij nog altijd indrukwekkende vaart, snelt hij met mij op zijn rug door de bossen richting de duinen. Ik besef me elke keer weer als ik hier rijd, wat een bevoorrecht mens ik ben. Nog een stukje en dan ondergaat de natuur een indrukwekkende transformatie en komen we in het duinen gebied terecht. Ik kan de zee al ruiken en alsof Jewel weet dat ik niet kan wachten mijn voeten in het mulle zand te zetten, maakt hij nog eens extra vaart.
Het is inmiddels al laat in de middag en een dag van hard werken komt op deze wijze idyllisch aan een eind. Oliver was blijkbaar al weg toen ik in de stallen kwam, want zijn merries stonden er weliswaar goed verzorgd bij, maar hijzelf was in geen velden of wegen te bekennen. Hij had bereikt wat hij wilde en nu had hij mij niet meer nodig. Ik irriteer me aan het feit dat ik me gebruikt voel. Wat wil ik dan? Ik heb hem toch min of meer ook gebruikt? Ik verlangde naar zijn handen over mijn naakte lijf, zijn ogen die mij verlangend aankeken, zijn pik die diep in me klaar kwam.
Ik kreun als het geile gevoel weer in me naar boven komt en als reactie spoor ik Jewel aan nog sneller te gaan. Hij is het echter een beetje zat merk ik en laat de snelheid voor wat het is. "Sorry jongen" excuseer ik me bij mijn liefste vriend en laat de teugels wat vieren. "Het is goed zo" zeg ik zuchtend en met een rustig drafje rijden we de duinen in.
Zodra de zee zich aan ons toont, wordt ik rustig. In tegenstelling tot de zee zelf, die aardig wild op het strand beukt. "Storm op komst" grinnik ik tevreden en spring van Jewel's rug zodra we aan de waterkant komen. Het koele water stroomt onmiddellijk enthousiast over mijn voeten, alsof het mij wil verwelkomen en zuigt zich vervolgens met een behoorlijke kracht weer terug de zee in.
Jewel is minder gecharmeerd van het geweld van het water en trekt onrustig aan de teugels om weer het strand op te kunnen lopen. "Het is goed jongen" zeg ik kalmerend en ga glimlachend voor mijn indrukwekkend grote zwarte hengst staan. Mijn lippen duw ik op zijn zachte grote neus en uit mijn zak haal ik wat lekkers. Zijn lip gaat onmiddellijk omhoog en gretig eet hij de brokjes op die voor hem heb meegenomen. Als een soort bedankje duwt hij zijn neus nog even tegen mijn vlakke hand en spits geïnteresseerd zijn oren. Ik kus nogmaals zijn neus, kijk naar de zee en vervolgens over het strand. Wonderwel is er niemand aanwezig. "Oh Jewel, ik wil zo graag even afkoelen" fluister ik tegen mijn paard alsof ik hem een geheimpje verklap en laat de teugels op de grond vallen.
Binnen een paar minuten liggen mijn kleren op het mulle zand en ren ik naakt de wilde zee in. Vroeger deed ik dit bijna elke dag, maar tegenwoordig gun ik me de tijd en het gevoel van vrijheid niet meer. Ik weet als geen ander dat de onderstroom gevaarlijk is, zo net voor de storm, dus ik loop niet te ver de zee in. Spetterend als een klein kind sla ik het water om me heen. Heerlijk, zo onbevangen. Even niemand om me heen die me aanstaart of bekritiseerd.
Ik kan me niet bedwingen en besluit toch een klein stukje te zwemmen, maar al gauw merk ik dat dit geen slimme beslissing was. Al zwem ik nog zo hard, de zee zuigt me gewillig mee de diepte in. Ik raak niet snel in paniek, maar ik merk dat dit niet goed zal gaan als ik niet snel hulp krijg. Ik begin te schreeuwen tegen Jewel, maar die snapt natuurlijk niet wat ik bedoel. Hij begrijpt waarschijnlijk sowieso al niet waarom ik überhaupt die wilde zee in ben gegaan, iets wat hij zelf al aangaf niet te willen.
Ik probeer mijn energie te sparen en stop met schreeuwen. Ik raak echter steeds meer verwijdert van het strand en paniekerig dwalen mijn ogen af door de omgeving, hopend op iemand die net als ik er zo van houd over het strand te lopen als er storm is. Ik zie nog vaag in de verte iemand lopen, maar besef dat die waarschijnlijk niet zal begrijpen dat ik hier in het water lig. Ik kom plots in een rustiger stromingsgebied terecht en begin in alle macht naar het strand te zwemmen. Ik weet dat dit maar van korte duur zal zijn en geef alles wat ik heb om dichterbij te komen. Als ik echter bijna in de buurt kom, wordt ik hard weer terug getrokken. Als onzichtbare tengels trekt de zee mij terug in haar klauwen en ik sluit mijn ogen. Oké jij wint, zeg ik in gedachte en laat me nu drijven op het water als plots twee sterke gespierde armen mij bij mijn middel grijpen.
"Ben je Godverdomme gek geworden!" Hoor ik een mij veel te bekende stem tegen mij schelden en ruw trekt hij mij mee richting het strand. Al snel blijkt dat we in de buurt van een zandbank zijn en met alle macht probeert Oliver staande te blijven, terwijl hij mij naar zich toe trekt. Ik ben te uitgeput om weerwoord te geven, te uitgeput om te vechten tegen de gevoelens die door mij heen razen nu hij mij in zijn sterke armen van de verdrinkingsdood heeft gered. Ik besef me niet eens dat ik naakt in zijn armen lig en hij helemaal aangekleed is.
"Godverdomme Sheila, hoe kun je zo stom zijn!" Vloekt hij nog even door, maar als hij in de gaten krijgt dat ik echt niet meer kan, houd hij op. Ik kijk hem paniekerig aan als alles vervolgens zwart wordt.
******
"Ja ik weet ook niet wat haar bezielde, maar ik ben blij dat alles goed is nu" ik hoor Oliver zijn warme zachte stem tegen iemand praten, maar ik ben te moe om mijn ogen te openen. "Ja klopt" antwoord hij tegen de persoon, waarschijnlijk aan de andere kant van de telefoon en vervolgd "het is maar goed dat ik Jewel herkende anders had ik nooit geweten dat ze in de zee lag." Even is hij stil. Hij murmelt wat ter bevestiging van hetgeen er gezegd word en zegt dan resoluut "nou ja dan weet je in ieder geval dat ze hier bij mij is." "De dokter is net weg, dus ik laat haar nog even slapen en dan breng ik haar morgen wel mee naar huis. Bij mij is ze veilig" hoor ik hem quasi onschuldig er achteraan zeggen en een opgewonden gevoel gaat als een rilling door me heen. Al was ik vanmorgen nog zo kwaad en teleurgesteld in hem, de gedachte die nu door mij heen gaat is alles behalve "veilig".
Ik schrik van mezelf. "Doe normaal! Je bent net bijna verdronken en dan denk je nu al aan seks?" Ik gluur door mijn oogharen de kamer in en zie dat ik in een prachtig ingerichte slaapkamer lig. Oliver staat bij het raam met zijn mobiel in zijn hand. Hij staart naar buiten terwijl hij nog wat wat uitleg geeft over mijn conditie en hoe dom ik wel niet was, als hij zich plots omdraaide en me aankijkt. Hij ziet dat mijn ogen open zijn. Ik was te laat om ze zo snel nog weer te sluiten.
Bijna hijgend neem ik hem in me op. Hij heeft blijkbaar net gedoucht, want de handdoek zit als een rol nog om zijn nek en op zijn blote gespierde bast zijn nog enkeler druppeltjes zichtbaar. Zijn donkere haren zijn vochtig en om zijn heupen heeft hij een badhanddoek gewikkeld. Zijn lange gespierde benen komen er gebruind onder uit.
"Ja, ik had er ook niet aan moeten denken als ik te laat was geweest" hoor ik hem met een lage zwoele stem zeggen en hongerig verzwelgen zijn ogen mij. Elke vezel in mijn lijf raakt opgewonden. Zonder mij aan te raken bevredigt hij mij al. Hij bijt verleidelijk op zijn onderlip en beëindigt dan eindelijk het gesprek. "Dat was Miguell" zegt hij geheel overbodig en blijft op een afstandje naar me staan kijken. Waarom ik het doe weet ik niet, maar ik trek het dekbed tot verder onder mijn kin.
"Een beetje laat vind je niet?" Zegt hij honend en loopt richting het bed. Echter in plaats van mij de les te lezen, of weer een cynische opmerking te plaatsen, gaat hij op de rand van het bed zitten en streelt teder over mijn natte lange haren. Zijn grote warme hand blijft op mijn wang liggen. Zijn duim streelt sensueel mijn lippen. "Jezus Sheila, wat doe je toch met me?" Ik kreun zacht en open mijn mond een klein stukje. Genietend van de manier waarop hij mij streelt. We willen beide veel zeggen, maar ergens ook weer niet. Woorden zijn niet altijd nodig om uit te leggen wat je voelt.
Ik kijk naar de ring aan zijn vinger en op een gekke manier kijk ik onmiddellijk naar de deur. Alsof zijn vrouw elk moment binnen kan komen. "Ben maar niet bang" fluisterde hij zwoel. "Dit is mijn privé huisje." "Mijn hemel op aarde waar ik me even terug kan trekken van alle beslommeringen van alle dag." Donker van verlangen kijken zijn grijs-blauwe ogen mij aan. "Je bent namelijk niet de enige met zorgen en verdriet Sheila"
Alsof hij schrikt van deze bekentenis staat hij plots op en draait zich om. "Kleed je aan!" "Ik heb eten voor je klaar gemaakt, eigen gemaakte spaghetti!" Zijn stem klinkt nors, maar ik realiseer me dat hij kwaad is op zichzelf en dit keer niet op mij. Alsof er zojuist niets gebeurd is, loopt hij resoluut de kamer uit zonder achterom te kijken. Mij hijgend van opwinding achterlatend. Echter dit keer laat ik hem niet zomaar gaan. Hij is mij immers nog een verklaring verschuldigd. Is het niet voor zijn gedrag nu, dan wel voor zijn gedrag van vanochtend. Ik sla het dekbed van me af, spring uit bed en wil zo snel als ik kan achter hem aanlopen. Maar het gevecht tegen de verdrinkingsdood heeft meer met me gedaan als ik dacht en halverwege de kamer zak ik bewusteloos op de grond...