Gepassioneerde Erfenis (18+)

Diner Dansant

Via de route d'Avignon vervolgen we onze weg omhoog, om vervolgens af te slaan richting Rognes. Een prachtig plaatsje dat omgeven is door een indrukwekkend natuurgebied, hetgeen waar Frankrijk zo bekend om staat. Het is tevens het plaatsje waar Jack en ik ooit samen verbleven, nadat we de definitieve uitslag hadden gekregen dat we geen kinderen zouden kunnen krijgen samen. Als het bord met de naam langs de weg dan ook opdoemt, emotioneert het me meer dan ik had gehoopt.

In de armen van een andere man, rijd ik nu het dorp in waar wij enkele jaren geleden zoveel emoties hebben verwerkt en achtergelaten. Hoe konden we destijds bevroeden dat het ergste nieuws nog moest komen? Wij dachten dat het niet erger kon dan dat. Angstvallig probeer ik mijn tranen weg te slikken en staar, zonder dat ik het in eerste instantie besef, naar mijn trouwring van Jack. Wat wilde we graag een liefdesbaby van ons twee. Een eigenwijs meisje met zijn donkere lokken en mijn groene ogen, of een ondeugend jongetje die stiekem zijn duurste paard zou berijden als hij daar nog net iets te jong voor zou zijn.

Liefdevol streel ik over de diamanten ring, die hij ooit met zo veel zorg voor mij heeft uitgezocht en in gedachte verzonken bedank ik hem voor de mooie jaren die we samen hebben gehad. Ik voel Oliver zijn grip om mijn schouders verstrakken en besef dat hij in de gaten heeft aan wie ik denk.

"Alles goed?" Hoor ik hem vragen. Met ingehouden emoties kijk ik hem aan. "Jawel hoor. Gewoon wat herinneringen." "Gewoon?" Vraagt Oliver enigszins cynisch en het valt me op, dat er een jaloerse ondertoon in doorklinkt. Misschien als ik open kaart speel, heeft hij meer begrip voor mijn gedachtes. Terwijl de een na de andere dierbare herinnering de revue passeert, vertel ik hem in grove lijnen het verhaal omtrent onze mislukte kinderwens.

Lichtelijk geëmotioneerd leg ik hem uit hoe we keer op keer de teleurstelling moesten verwerken als ik toch weer ongesteld bleek te zijn geworden en de strijd die we daarna leverde met de IVF behandelingen en de hormonen. Helaas elke keer echter zonder een positief resultaat. De pijn die het ons deed, toen onderzoek uitwees dat Jack niet vruchtbaar genoeg bleek te zijn om onze kinderwens in vervulling te laten zien gaan. En als laatste vertel ik hem hoe we naar Rognes waren afgereisd om weer van elkaar te genieten en de pijn te verwerken dat gezinsuitbreiding voor ons niet zou zijn weggelegd.

"Klinkt als een zeer speciale man, die Jack van jou" zegt Oliver zacht en neemt mijn hand in de zijne. Symbolisch streelt hij over mijn gouden trouwring en ook al bedoelt hij het goed, het voelt voor mij toch een beetje als verboden terrein. Uiteindelijk geld dat voor zijn eigen ring al helemaal. "Het spijt me dat het jullie niet gegeven was kinderen te krijgen." Vervolgt hij zacht. Zijn stem klinkt oprecht. Ik haal mijn schouders op.

Eigenlijk wilde ik deze herinneringen nu niet ophalen, denk ik verslagen, maar door het passeren van het nostalgische dorpje ontstonden ze vanzelf. Ik denk liever aan de toekomst, wat dat ook moge zijn. Maar ik heb een voorgevoel dat Oliver het onderwerp nog niet wil laten rusten.

"En zou je nu geen kinderen meer willen?" Vraagt hij tot mijn schrik. Een beetje nerveus kijk ik hem aan. "Hoezo?" "Van wie dan?" "Van jou bedoel je?" Nonchalant, alsof we het over de aanschaf van een hond hebben, haalt hij zijn schouders op en antwoord "Nou ja, zo'n gek idee is dat toch niet?" "Als het jou gelukkig zou maken, zou ik je heel graag een kind willen schenken." Nu kan het nog." "Je bent er jong genoeg voor." Een siddering gaat door mijn lijf. Tranen wellen op achter mijn ogen. In de plaats waar ik enkele jaren geleden moest verwerken dat ik zelf geen kinderen meer zou mogen baren, krijg ik jaren later te horen dat ik nog wel een keuze heb. Dat ik alsnog kinderen zou kunnen krijgen als ik die wens nog steeds koester. Ik hoef alleen maar toe te stemmen met de charmante man die me deze mogelijkheid bied. Ik strijk over mijn buik. Hoe zou dat voelen? Denk ik stiekem. En wil ik dat nog op mijn 39ste? En wat als het met Oliver ook niet lukt? Weer al die teleurstellingen.