Gepassioneerde Erfenis (18+)

Het volgende Hoofdstuk

Nog ietwat "rossig" wordt ik de volgende morgen wakker en langzaam draai ik me om. Ik voel zijn lichaam niet meer tegen me aan, maar hij zal zich waarschijnlijk naar de andere kant toe hebben gedraaid. Tot mijn verbijstering echter, ligt er niemand meer naast me. Het kussen is overduidelijk opgeklopt en zelfs het dekbed is zo netjes teruggelegd, dat het lijkt alsof er niemand heeft gelegen. Enkel de geur van seks vermengd met zijn Hugo Boss aftershave is het enkele bewijs dat er rest, dat hij daadwerkelijk hier is geweest.

Ik kreun zacht als ik overeind kom en onze sappen alsnog uit mijn lijf voel kruipen. Oh ja, dat bewijs is er ook nog realiseer ik me verdrietig en glip tussen mijn lakens vandaan. In de verte hoor ik het gehinnik van paarden, maar voor het eerst in mijn leven maakt dit geluid me niet gelukkig. Met een misselijkmakend gevoel in mijn lijf loop ik naar de badkamer en draai de douchekraan open. Ik pijnig mezelf door direct onder de koude straal te gaan staan. "Wat ben ik toch ook een trut." "Hoe heb ik ooit kunnen denken dat hij er een romantisch idee aan over zou kunnen houden?" "Hij was geil, wilde niets liever dan seks met mij en ik bood hem die nog aan ook." "Wat verwacht je dan? Een huwelijksaanzoek?"

Ik besef me plots dat ik tegen mezelf sta te praten. Net als ik deed na het overlijden van Jack. Wat heb ik een hoop afgeluld tegen hem, terwijl hij er al lang en breed niet meer was. Ik kijk naar zijn badjas die nog steeds aan het haakje in de badkamer hangt, alsof hij elk moment weer binnen kan lopen. Een ongelooflijke pijnscheut schiet door mijn lijf. "Godverdomme kut ziekte!" Roep ik plots en mis hem meer dan ik in lange tijd heb gedaan. Huilend zak ik neer op de tegelvloer. Tranen die ik zo dapper had weggestopt, stromen nu in overvloed over mijn gezicht.

"Het spijt me zo Jack" fluister ik in de ruimte alsof hij mij kan horen en kruip snikkend tegen de verwarmde douchewand aan. Mijn benen trek ik dicht tegen me aan, mijn armen om mijn knieën. "Smerige hoer!" Zeg ik tegen mezelf, niet beseffend dat het niet raar is zulke lichamelijke verlangens te hebben na drie jaar alleen te zijn geweest. Natuurlijk ben ik wel eens uit gegaan met mannen in deze drie jaar, maar verder dan de hal of de woonkamer kwamen ze niet. Niemand, maar dan ook niemand wilde ik in de slaapkamer hebben, waar ik zo veel lief en leed met Jack had gedeeld.

Kinderen waren ons helaas niet gegeven. Hetgeen ons beide heel veel verdriet heeft gedaan, maar daarentegen genoten we wel extra veel van elkaar. In gedachte mijmer ik weg en denk aan de prachtige reizen die we samen hebben gemaakt, de liefde die we overal hebben bedreven, tot op het strand in Curacao aan toe. En last but not least, al de geweldige ritten die we samen met onze paarden hebben afgelegd. Tot de dag, dat we te horen kregen dat hij leukemie had. Een agressieve vorm ook nog. Prognose, slechts een paar maanden. Dat het letterlijk een paar maanden, twee dus, zouden worden konden we toen helaas of misschien wel gelukkig niet bevroeden. Snikkend kijk ik nogmaals naar zijn badjas. "Het spijt me Jack, maar ik moet verder." "Ik ga kapot aan al die emoties".

Resoluut sta ik plots op. Was mijn haren, scheer mijn kutje en de rest waar zoal haar kan groeien en was mijn door seks doordrenkte lijf. Alles moet schoon en fris. Ook mijn hoofd. Ik draai de kraan uit, droog me af en loop dan langzaam naar Jack's badjas. "Ik heb dit niet meer nodig om je te herinneren lieverd" fluister ik bijna onhoorbaar en haal het kledingstuk van de haak. "Je zit in mijn hart en dat is alles wat ik nodig heb. Geen badjas." Ik druk mijn neus voor de laatste keer in de stof en constateer tot mijn verdriet dat zijn geur er na drie jaar ook uit is. "Het is tijd om verder te gaan" zeg ik meer tegen mezelf dan denkbeeldig tegen Jack en neem de jas mee de slaapkamer in. Zorgvuldig berg ik h'm op in een mooie linnen doos, die hij ooit voor ons trouwen voor mij gekocht heeft. Zodra ik de doos sluit, druk ik mijn lippen op de deksel en stop h'm terug in de kast. Ik ben klaar voor het volgende hoofdstuk. Ik moet door, want hier ga ik kapot aan.

*****

Tevreden en met een vorm van opwinding voel ik het klappen van Jewel's hoeven op de grond. Met een, voor mij nog altijd indrukwekkende vaart, snelt hij met mij op zijn rug door de bossen richting de duinen. Ik besef me elke keer weer als ik hier rijd, wat een bevoorrecht mens ik ben. Nog een stukje en dan ondergaat de natuur een indrukwekkende transformatie en komen we in het duinen gebied terecht. Ik kan de zee al ruiken en alsof Jewel weet dat ik niet kan wachten mijn voeten in het mulle zand te zetten, maakt hij nog eens extra vaart.