Είναι κάποιες φορές που από την πίεση θες να παραλείπεις τα άσχημα και προσπαθείς να τα βγάλεις από το μυαλό. Έτσι νιώθω πλέον.
Πέρασαν μέρες από τότε που πήρα εξιτήριο και που άρχισα να αναρρώνω. Η εικόνα του Παύλου να μου φωνάζει "ΤΙ ΕΚΑΝΑ" με βάζει σε βαθιές σκέψεις γιατί δεν κατάφερα να μαθώ τον λόγο που έφταιγε. Κάτι ήξερε για αυτήν... Τώρα εγώ ζω με τον φόβο της θεωρεί. Δεν θα της κάνω την χάρη.
Ο πατέρας μου εφαρμόζει τον κατ'οίκον περιορισμό μέχρι να ξεπεράσω κάθε πόνο και αδιαθεσία.
Ο Παύλος δεν έρχεται να με δει. Δεν μου στέλνει ούτε ένα μύνημα.
Ίσως τον σόκαρε η όλη σκηνή.
Αλλά ήταν δίπλα μου στο νοσοκομείο. Η Αλκμήνη είπε ότι του πήραν αίμα για να σωθώ. Όμως δεν κατόρθωσα να της εξηγήσω για το περιστατικό από την ταραχή.
Εδώ και εικοσιτετράωρα δεν έχω βγάλει άχνα , μα όταν πάω να το κάνω θυμάμαι εκείνον να με κρατά από το πίσω μέρος του κεφαλιού με δάκρυα στα μάτια.
Επιστρέφει ξανά η σκηνή στο μυαλό μου και εξαντλεί κάθε απόθεμα της φαιάς ουσίας μου.
Δεν έχω παρέες για να ξεχαστώ. Έχω μόνο μια κωλοκιθάρα που μου πήραν.
Σιχάθηκα και αυτόν και κάθε τι που μου τον θυμίζει. Πόσο μάλλον την κιθάρα...
Δεν με προστάτεψε από εκείνη. Με έριξε πάνω στα νύχια της. Με άφησε εκτεθειμένη σε μια δολοφόνο και τώρα δεν νοιάζεται να δει αν ζω.
Πέφτω με δύναμη στο στρώμα μου και τινάζεται το σώμα μου μέχρι να αναδιπλωθώ στο κρεβάτι. Εισπνέω την σκόνη του ακατάστατου δωματίου και πιάνω το μπλοκ μου στα χέρια μου.
Ζωγραφίζω κάτι τυχαίο ενώ παράλληλα προσπαθώ να μην σκέφτομαι τον όγκο διαβάσματος που έχω στο περίμενε και εκείνον που μόνιμα ζω με την σκέψη του. Αύριο τελειώνουν οι εξετάσεις. Αύριο είναι η πρώτη μέρα ενός καλοκαιριού.
Καλοκαίρι με ένα παγωτό βανίλια. Έτσι τον γνώρισα. Δροσερός και γλυκός καιρός αλλά άνεμος σηκώνεται και η θάλασσα μέσα στα μάτια του φουρτουνιάζει...
Αγάπη μου , μπορώ αλήθεια να σε σκέφτομαι ως κάτι που είναι κομμάτι μου;
"Γωγώ!" φωνάζει κάποιος.
"Μην κοπανάς την πόρτα Άλκο... Τι θες;" λέω ξινά.
"Θα βγω με Στέφανο. Έρχεσαι;"
Πηγαίνω μέχρι την πόρτα και τα χέρια μου παγώνουν πάνω στο πόμολο. Δεν έχω καμία διάθεση...
"Έλα ρε χαζό ... Πρέπει να δεις λίγο κόσμο!"
Επιστρέφω στην θέση μου και κουλουριάζομαι. Ένα δάκρυ κυλάει στην σκέψη του όπλου. Έχω κάτι τέτοιες εκλάμψεις και η μητέρα θέλει να με πάει σε ψυχολόγο.
Δεν θέλω ψυχολόγο. Θέλω να μείνω μακριά.
Τα μάτια μου διαστάλθηκαν μόλις εντόπισα τον πολυπόθητο μου από το παράθυρο. Τραβάω με φόρα την κουρτίνα και το ετοιμόρροπο κουρτινόξυλο πέφτει πάνω στο πόδι μου. Βγάζω ένα επιφώνημα και κουτσαίνω. Εστιάζω το βλέμμα μου πάνω του. Ήταν στον απέναντι δρόμο μαζϊ με την Χριστιάνα.
Αυτή που πήγε να με σκοτώσει.
Πρωτού σκεφτώ τα χείροτερα τον βλέπω να την ρίχνει κάτω με φόρα και να είναι έξαλλος. Με κάθε άγαρμπη γροθιά που της έριχνε ένιωθα δυσφορία.
Χαλαρώνω την γάζα στον αυχένα και τον λαιμό μου για να ανασάνω και να καταπιώ.
Η ανυπόφορη για μένα κατάσταση με ανάγκασε να σηκωθώ. Ήμουν ξεμαλλιασμένη με τις ροζ μου πιτζάμες. Ένα αμάνικο που άφηνε την κοιλιά μου ελαφρώς έξω και ένα κοντό σορτσάκι , διότι η ζέστη με έχει εξαντλήσει.
Δεν δίνω σημασία στην Αλκμήνη και συνεχίζω τα γοργά μου βήματα σιωπηλή.
Πλησιάζω όλο και πιο κοντά.
Η φωνή του φτάνει στα αυτιά μου και μένω ακίνητη. Τότε επιστρέφει ο φόβος.
Την έχει ακινητοποιήσει στο χώμα κοντά στον κεντρικό δρόμο χωρίς να τον ενδιαφέρουν οι επιπτώσεις.
"Παραλίγο να το ξανακάνεις! Δεν πρόκειται να το αφήσω να ξανασυμβεί! Ακούς ξεφτυλισμένη; Μακριά μου αν δεν θες να σε καταγγείλω."
Τα λόγια του την άφησαν παγερά αδιάφορη. Γέλασε ειρωνικά και του λύγισε τους αγκώνες. Ένα τσούξιμο στο στομάχι και ένα ράγισμα στην καρδιά. Τον φίλησε.
"Μ-μακριά του πριν φωνάξω την αστυνομία!"
Την έσπρωξε μακριά του και εκείνη κατρακύλησε στο χώμα σαν βαρέλι.
"Κουκλίτσα μου δεν σε φοβάμαι.. είχα ένα σχέδιο. Δεν σκόπευα να σ κάνω κακό. Αυτό συζητάγαμε εδώ με το αγόρι." είπε απαθαίστατα η Χριστιάνα.
Το γεγονός ότι κουβαλάει όπλο στην ηλικία της και τραυμάτισε θανάσιμα με αυτό το κάνει να φαίνεται ότι πιο φυσιολογικό.
Χωρίς να τολμάω να κουνηθώ , κοιτάω τον Παύλο. Τα χείλη του τα μάτια του. Δεν έλεγε τίποτα αλλά ήξερα βαθιά μέσα μου πως με νοιάζεται. Πως εκείνη φταίει και πως εκείνη τον παρασέρνει στις βρωμοδουλειές της.
"Χριστιάνα δέχομαι ότι ήταν ατύχημα. Όμως μείνε μακριά του." έτριξα
"Τσουλίτσα μίλα καλύτερα μη τη φας στον κρόταφο!"αντιμιλά
Ο Παύλος στέκεται μπροστά της και αποκτούμε οπτική επαφή.
"Εσύ ευθύνεσαι για το θάνατο του Μανώλη δεν θα πάρεις και την κοπέλα μου παραμάζωμα..." είπε και κύλησε ένα δάκρυ από τα γαλαζοπράσινα μάτια του.
"Τι;" ήταν το μόνο που κατάφερα να πω.
Ο Παύλος κοιτάει το έδαφος.
"Θα πάρω την αστυνομία!" ουρλιάζω απελπισμένη.
Η νεαρή κακοποιός έβγαλε το όπλο που όπως είναι φυσικό και επόμενο αποτελεί προέκταση του χεριού της.
"Αν δεν κρατήσεις το στοματάκι σου κλειστό ο Παύλος δεν θα είναι για πολύ μαζί μας."
Μωρό μου.
Οποιονδήποτε άλλον.
Όχι εσένα.
Σε αγαπάω αλλά δεν μπορώ να αφήσω αυτή την τρελή να αλωνίζει.
Καλώ το 100 και γεμίζει την σφαίρα τοποθετώντας τη στο μέτωπο του. Εκείνος είχε μουδιάσει ολόκληρος. Σαν χαζός με κοίταζε και δεν αμυνόταν.
Του γνέφω και το όπλο πέφτει στο πάτωμα. Το αρπάζω και βάζω ανοιχτή ακρόαση.
"Αστυνομία... έχω μια καταγγελία να κάνω."
Η Χριστιάνα βρίσκεται ακινητοποιημένη στα χέρια του. Δάκρυα τρέχουν από τα μάτια της και σαν λυσσασμένη προσπαθεί να ξεφύγει και να τον δαγκώσει δυνατά.
Η ελληνική αστυνομία φημίζεται για τηννκαθυστέρηση της. Όμως δεν έχουμε αποδεικτικά στοιχεία για την δολοφονία του Μανώλη. Δεν μπορώ να το χωνέψω. Και ο Παύλος;
"Γιατί δεν μου είπες τίποτα για τον Μανώλη; Μα ... εσύ την κάλυπτες τόσο καιρό... " επιτέθηκα στο ζορισμένο αγόρι μου.
Δεν του αξίζει πια αυτός ο τίτλος. Με πρόδωσε. Δεν με εμπιστεύεται.
"Ήμουν μπροστά όταν έγινε..." είπε με βραχνή φωνή.
"Ξέρω ότι δεν φταις αλλά δεν με εμπιστέυτηκες... Το έμαθα τυχαία κ-κινδύνευσα για σένα γαμώ." είπα πικρά.
Η Χριστιάνα του έχωσε απρόσμενα μια κεφαλιά και η μύτη του άνοιξε. Άρχισε να τρέχει και ο Παύλος από την αιμορραγία ζαλίστηκε. Την διαολόστειλε και εγώ σκούπισα τα αίματα του με την μπλούζα μου. Ο καυτός ήλιος έκανε τον ιδρώτα μου να κυλάει σαν ποτάμι ενώ το αίμα του κυλούσε σα νερό.
"Ούτε να σε ξεφορτωθώ δεν μπορώ..." παραπονέθηκα.
"Συγγνώμη για όλα..."
"Τώρα όλα τελείωσαν..."
"Τίποτα δεν τελείωσε ναι; Εγώ σαγαπάω."
Οι πεταλούδες στο στομάχι μου έγιναν σμήνος και τα χέρια μου μούδιασαν από την χαρά.
Η αστυνομία κατέφτασε αλλά δεν φανήκαμε πρόθυμοι να τους πούμε πολλά. Τους έδωσα το όπλο και ο Παύλος συμπλήρωσε πως το έχει παράνομα. Του είπαν να περάσει αργότερα από το τμήμα για να δώσει κατάθεση. Γνώριζε το παρελθόν της και πιθανότατα αν την πιάσουν θα την πάνε σε αναμορφωτήριο.
Έπειτα , τον πήρα μέχρι το σπίτι για να περιποιηθώ τα τραύματα του και να μιλήσουμε.
"ΜΑΜΑΑΑΑ , ΜΠΑΜΠΑΑΑΑΑΑ ΑΛΚΟΟΟΟΟΟ!!"
Η αδερφή μου ξεπροβάλλει και τσιρίζει στην εικόνα της μπλούζας μου και της μύτης του ζαλισμένου μου, που τον κρατούσα σφιχτά απο το χέρι.
"Χτύπησε..." δήλωσα.
Άρπαξε μια παγοκύστη και με τον γοφό της έκλεισε τον καταψύκτη. Τον οδήγησε στον καναπέ και μου έδωσε ένα υγρό πανί.
"Καθάρισε τον και πάω να σου φέρω μια μπλούζα" είπε και μου φίλησε το μέτωπο.
"Χαζοβιόλη... Τι είμαι γω να σε νταντεύω;" τον μάλωσα και έβαλα το πανί πάνω στην μύτη του.
"Φφφφ είναι κρύο" μούγκρισε
"Υπομονή..." τελείωσα με αυτό και έβαλα την παγοκύστη πάνω στην μύτη του για να διακόψω την αιμοραγία.
"Τώρα μου οφείλεις μια κουβέντα..."
"Είναι δω η Αλκμήνη..."
Μόλις ακούστηκε το όνομα της η αδερφή μου εμφανίστηκε με μια μπλούζα και ένα σορτσ στο χέρι.
"Πάνε βάλτα . Που βγήκες ντεκλισέ μικρή σερσερού."
Χασκογέλασα.
"Να το προσέχεις" είπα γλυκά και φίλησα το μέτωπο του.
Τι όμορφος που είναι...
"Γ-γεωργία..."
Πιέζω τα χείλη μου μεταξύ τους και γυρνάω το βλέμμα μου σε αυτόν.
"Συγγνώμη που φέρομαι σαν παπάρας..." είπε γλυκά.
Χαμογελάω και κάνω ένα βήμα.
"Χωρίς φιλάκι δεν φεύγεις! Θα σηκωθώ και δεν θα σαρέσει!"
"Δεν πάω μακριά" αντιμίλησα
"ΜΙΛΗΣΑ!"
Τον αρπάζω και τον φιλάω τσουγκρίζοντας τα μέτωπα μας και νιώθοντας τον ιδρώτα του.
"Μωρέ πάνε άλλαξε μας έβγαλες την πίστη" διαμαρτηρήθηκε η καημένη η Αλκμήνη.
Έφυγα ανάλαφρη χοροπηδώντας. Γεωργία συγκεντρώσου. Κάτι σου κρύβει αυτός για τον θάνατο του Μανώλη. Μόλις η Άλκο μας αφήσει τα δυο μας πρέπει να ξεκαθαρίσουμε πολλά. Ώρα να μάθουμε ποιον ερωτεύτηκα.
Καλοκαίριασε
Και δεν παίζει ρευστό
Μην τρελαίνεσαι έλα και δες εδώ
Σου χω κάτι εξελίξεις που θα σε τρελάνουν στο εγγυώ
Σποιλεράκι : καβγάς * μπαλάντα στην θάλασσα
Φιλιάα😗