Φυσικά και αλλάζουν οι άνθρωποι. Πόνεσε τους ή αγάπησε τους πολύ.
Γεωργία pov
Κρατώντας τα κλειδιά στο χέρι κατεβαίνω χοροπηδηχτά τα σκαλιά μουρμουρίζοντας το πρώτο τραγούδι που ερχόταν εκείνη την ώρα στο μυαλό μου.
Χαμογελώ στην σκέψη του ότι με περιμένει στο σχολείο. Θα με κλείσει στην αγκαλιά του και εγώ θα τον +χω κοντά μου. Δεν θα με πνίγει η απόσταση και δεν θα μετράω μέρες για το καλοκαίρι , δεν θα κάνω κουράγιο και δεν θα προσπαθώ να μην καταρρεύσω από την έλλειψη.
Στερεώνω τα κοκάλινα γυαλιά μου και σφίγγω την κοτσίδα μου. Δεν μου έκανε παράπονο για τα γυαλιά στην τάξη προχθές. Κάθε φορά που βρισκόμασταν επέλεγα να τα βγάζω γιατί δεν ένιωθα άνετα. Δεν μου αρέσουν καθόλου. Θέλω να μεγαλώσω και να αποκατασταθώ με μια επέμβαση λέιζερ.
Μπαίνω στο προαύλιο και με το βλέμμα μου τον αναζητώ. Νιώθω κάτι να με τραβάει από το χερούλι της τσάντας και να με φέρνει κοντά του.
"Εππ"
"Γεια σουυυ" λέω ενθουσιασμένη.
"Τι κάνει το μωρό μου;"ρώτησε περιπαιχτικά και ακούμπησε την μύτη μου.
Δεν είχα προσέξει τον Άρθουρ που πλησίαζε επικύνδινα κοντά.
"Γεωργία δεν μας είπες για το νέο σου αγοράκι." πετάγεται ο αναστατωμένος Άρθουρ.
Χαμογελάω αμήχανα. Είχε κολλήσει η έκφραση μου σήμερα. Θα πιαστούν οι μύες του προσώπου μου.
"Έχεις κάποιο θέμα φίλος;" είπε ο Παύλος περνώντας το χέρι του γύρω από τον λαιμό μου.
Αυτή του η κίνηση μου προκάλεσε τρέμουλο αλλά και γλύκα που εκδηλώνει την κτητικότητα του.
"Ναι γιατί απότι φαίνεται με φίλησε και με χρησιμοποίησε." ξεστόμησε μοχθηρά ο Άρθουρ.
Τα μάτια του Παύλου έβγαλαν σπίθες. Ο Άρθουρ εξαφανίστηκε με λαφρά και το οργισμένο ταίρι μου έσφιξε το λαιμό μου με το χέρι του.
"Αου!"
"Τον φίλησες;!"
"Με πονάς..."
"Αλήθεια λέει;"
Με έσφιξε παραπάνω. Εισέονευσα έντονα και ακούστηκε μια πνιχτή κραυγή ,που τον τρόμαξε και τον έκανε να μαζέψει το χέρι του. Έβηξα και τον κοίταξα αηδιασμένη.
"Τόλμησες και άπλωσες χέρι πάνω μου;" φώναξα ενοχλημένη.
"Θα απαντήσεις αυτό που σε ρωτάω ή θα συνεχίσεις όμορφα και ωραία να μου την σπας;"
"Δεν είχαμε σχέση τότε που φιλήθηκα με τον Άρθουρ. Το όλο περιστατικό ήταν ατύχημα και με απογοητεύει που θεωρείς ότι την δεύτερη μέρα αυτής της κωλοσχέσης θα σε απατούσα." είπα και έφυγα προς τις γραμμές γρατζουνώντας τα λουριά της τσάντας μου.
Η Δανάη με προσέγγισε μόλις με είδε να στέκομαι μόνη μου.
"Θέλεις κάτι συγκικρυμμένο;" ψέλλισα.
"Μου έχεις λείψει..."
"Από τότε που βρήκες τον Δημητράκη σου με έχεις χεσμένη. Δεν φτάνει που με ρεζίλιψες στον Δημήτρη . Τώρα εντελώς ξαφνικά όταν με είδες με τον Παύλο είπες να το παίξεις η καλή φίλη και να μου διαλύσεις ό,τι πάει να προκύψει. Λυπάμαι γλυκιά μου δεν ανέχομαι άλλο τέτοιου είδους συμπεριφορές." της γύρισα την πλάτη.
"Γεωργία αν δεν σε νοιαζόμουν δεν θα έβαζα τον Μανώλη να παίξει ξύλο τότε... Αν αδιαφορούσα δεν θα μίλαγα με τον Δημήτρη για σένα που είχες κλειστεί στον εαυτό σου γιατί σε πλήγωσε αυτός." επιχείρησε να δικαιολογηθεί η Δανάη.
"Ο αυτός έχει και όνομα. Δανάη κοπέλα μου σταμάτα να προκαλείς προβλήματα στο πέρασμα σου και φύγε από κοντά της. Δεν σε έχει ανάγκ πια." της είπε ο Παύλος ,έτοιμος να παίξει ξύλο.
"Σε έβαλα δικηγόρο εσένα;" μουρμούρισα ειρωνικά. "Παύλο μη μιλάς γιατί δεν ήσουν ούτε είσαι σωστός απέναντι μου. Θέλω να με αφήσετε μόνη μου."
"Μα μωρό μου..."
"Όχι Παύλο δεν είμαι μωρό πόσο μάλλον 'σου'." ξεστόμισα και βημάτισα όσο πιο μακριά μπορούσα με το βλέμμα χαμηλομένο.
Ας σκεφτόταν πως ήμουν το μωρό του όταν πήγε να με χτυπήσει.
Το κουδούνι χτύπησε , ακολούθησε πρωινή συγκέντρωση και έπειτα χαθήκαμε στα τμήματα. Κάθησα ταπεινωμένη στο θρανίο μου. Οι ώρες κύλησαν σαν νερό τόσο για όσα είχαν προηγηθεί , όσο γιατί δεν έκανε κανένας τον κόπο να με ενοχλήσει. Ο Παύλος είχε εγκαταλείψει κάθε προσπάθεια και αυτή του η απάθεια ήταν που με ενοχλούσε περισσότερο.
Σχολάσαμε και κατεβαίνω τα σκαλάκια στο κατώφλι προσπαθώντας να ξεμπλέξω τα ακουστικά μου. Τα φοράω για να εκτονωθώ και να ηρεμήσω με λίγη μουσική.
Τέλος Γεωργίας pov
Η Γεωργία βυθισμένη στη μουσική της δεν άκουσε τα συνεχόμενα βήματα πίσω της. Δεν αντιλήφθηκε τον Παύλο που έτρεχε πίσω της.
Ήθελε να της ζητήσει συγγνώμη και να την κλείσει στην αγκαλιά του και να την κρατήσει εκεί για πάντα. Ένιωθε πως δεν την εμπιστεύθηκε και είχε τρελαθεί στην ιδέα άλλου άντρα να την ακουμπάει.
Αυτή η κοπέλα τον είχε γιατρέψει από την Βαλερί , την πρώην κοπέλα του. Με την Γεωργία στην ζωή του ένιωθε όμορφα , πως μαζί της μπορούσε να είναι ο εαυτός του , πως έχει το πάνω χέρι , πως είναι ένα γλυκό και αθώο πλάσμα που θέλει να το κρατάει συνέχεια κοντά του.
Η Χριστιάνα στέκοταν δύο μέτρα παραπέρα. Το μικρό, ηλιόλουστο μονοπάτι ανάμεσα στις φυλλωσιές και στα δένδρα της επέτρεπε να είναι διακρητική και πάνω από όλα αόρατη. Γνώριζε τον σκοπό της.
Τα μαύρα της μαλλιά ήταν άλουστα και λαδωμένα. Το πρόσωπο της χλωμό και ταλαιπωρημένο. Το πλέον σύνηθες για την Χριστιάνα. Δεν άξιζε να περιποιηθεί. Μόλις έκανε τον δεύτερο της φόνο , αυτό του Μανώλη άρχισε να αισθάνεται τις ενοχές με χρονοκαθυστέρηση.
Το άλλο της θύμα ήταν ένας σκύλος. Ναι ... Ένα αθώο σκυλάκι. Ο πατέρας της την έβαλε να του πατήσει την σκανδάλη με φόρα στον κρόταφο για να την εκπαιδεύσει να είναι σκληρή. Ο σκύλος της υπέφερε από μια αρρώστια και το προτιμότερο ήταν η ευθανασία. Όμως ένα μικρό επτάχρονο δεν μπορούσε να πειράξει μύγα, πόσο μάλλον την πολυαγαπημένη της σκυλίτσα. Στα διπλάσια χρόνια τώρα η νεαρή διέπραξε και άλλο φόνο. Για να "σώσει" τον πολυαγαπημένο της. Κανείς δεν βρέθηκε να της πει πως όταν αγαπάς κάποιον δεν πρέπει να τον σφίγγεις κοντά σου σαν λούτρινο. Και κυρίως να μην θεωρείς πως πρέπει να εξαλλείφεις του γύρω του για να σου ανήκει.
Κοιτάει τριγύρω και χώνεται καλύτερα μέσα σε ένα θαμνάκι. Πειράζει το όπλο που πλέον είχε γίνει μόνιμο αξεσουάρ της και αλλάζει τις σφαίρες. Μια απλή κίνηση ρουτίνας.
Η Γεωργία πλησίαζε. Αμέριμνα κούνησε το χέρι τυπικά σε μια γνωστή και συνέχισε με βήμα γοργό.
Ο Παύλος την σταμάτα και λαχανιάζει γονατίζοντας ελαφρώς μπροστά της για να ξαναβρεί την ανάσα του.
Τα χέρια της τρελής ίδρωσαν και το όπλο γλίστρησε από τις παλάμες της. Έπρεπε να την πετύχει μόνη της.
Γεωργία pov
"Δεν θα σου έκανα κακό ποτέ μου... Μην θυμώνεις..." είπε γλυκά εκείνος και έβαλε το χέρι του στο μάγουλο μου.
Ένας ηλεκτρισμός με διαπέρασε.
"Καλά ... Απλά υποσχέσου μου πως θα είσαι λιγότερο αντιδραστικός..."
"Και εσύ λιγότερο δραματική" είπε γλύφοντας το κάτω χείλος του και με κοίταξε με λάγνο ύφος.
Έννεψα θετικά και έτεινα το χέρι μου προς το δικό του . Σήκωσε το φρύδι και το απομάκρυνε. Προτίμησε να με αρπάξει από την μέση και να κολλήσει σχεδόν τα σώματα μας.
"Εσύ θα με πας σπίτι;"ρώτησα και καλά αθώα.
"Τώρα ναι. Αλλά το βράδυ στις 10 να είσαι έτοιμη θα έρθω να σε πάρω." είπε γυρνώντας σταδιακά να με κοιτάει.
"Και πού θα με πας;"
"Θα δεις" με φίλησε στο μάγουλο και μου κούνησε το χέρι.
"Κανονικό φιλί δεν έχει;" παραπονέθηκα.
"Μη με ξενερώνεις με τέτοιες κοριτσίστικες αηδίες. Θα σε φιλάω όποτε νιώθω πως το έχεις ανάγκη μικρή..."
Χαμογέλασα λοξά και στριφογύρισα τα κλειδιά μου πάνω στην πόρτα.
Πέταξα ανακουφισμένη τα παπούτσια μου και με μία λυτρωτική κίνηση τραβάω το σουτιέν μέσα από την μπλούζα.
Τακτοποιώ ότι μπορέσω και αισθάνομαι την ακαταμάχητη επιθυμία για γλυκό. Για καλή μου τύχη υπάρχει εύκαιρο παγωτό.
Με ένα σάλτο καταλήγω στην κουζίνα και χωρίς περιεταίρω καθυστέρηση , βουτάω ανελέητα ένα μεγάλο κουτάλι στο θεσπέσιο παγωτό φράουλα. Το φέρνω κοντά στα χείλη μου και ένα μουγκρητό μου ξεφεύγει από την λαχτάρα.
"Γεωργία πρώτα μεσημεριανό μετά γλυκό πόσες φορές πρέπει να στο πωωωω;" διαμαρτύρεται η μητέρα μου αντικρίζοντας με με το κουτάλι της σούπας να κολατσίζω.
Ηττημένη βάζω το παγωτό πίσω στον καταψύκτη. Καταπίνω απότομα και νιώθω το χαρακτηριστικό πάγωμα στις δύο άκρες ακριβώς του κεφαλιού μου.
Οι ώρες κυλάνε σαν νερό. Ο ήλιος και οι τελευταίες , καυτές του ακτίνες χαιδεύουν το πρόσωπο μου πριν δύσουν. Αυτή η ζεστασιά μου θυμίζει το καλοκαίρι που τον γνώρισα. Την γλύκα που ένιωσε ο ανώρυμος και ανεπιτήδευτος εαυτός μου.
Μπαίνω στο μπάνιο και βυθίζομαι κάτω από το νερό. Ξεπλένω το στόμα μου και αφήνω όπως κάνω πάντα να κυλήσει έξω από αυτό όλο το νερό. Λούζω τα μαλλιά μου με ένα σαμπουάν σε άρωμα μπισκότο , το αγαπημένο μου, και γοργά τρίβω το σώμα μου με ένα αφρόλουτρο.
Καθαρίζομαι και ρίχνω μια ματιά στον καθρεύτη για τυχόν έντονη τριχοφυΐα στο πρόσωπο. Αλλά ανακαλύπτω κάτι πολύ χειρότερο. Ένα τεράστιο σπυράκι είχε βγει ακριβώς πάνω στην μύτη μου.
"ΑΝ ΕΙΝΑΙ ΠΟΤΕ ΔΥΝΑΤΟΝ!" Τσιρίζω έξαλλα.
Όχι φιλαράκο , δεν θα μου χαλάσεις το ραντεβού μου.
Επιλέγω ένα μαύρο ξώπλατο φόρεμα που αφήνει περιθώρια φαντασίας και βάζω απελπισμένη κονσίλερ στο σπυράκι. Βάφομαι και στολίζομαι. Αφήνω το στίγμα των χειλιών μου στον καθρεύτη και αρωματίζομαι.
Κατεβαίνω γοργά τις σκάλες.
"Πού νομίζεις ότι πηγαίνεις τέτοια ώρα;"
Βρε μωράκια τι κάνετε τι νεα. Εγώ εδώ την παλεύω και προσπαθώ να καταλάβω αν είμαι καλή σε αυτό που κάνω ή αν απλά άσκοπα πυροβολάω λέξεις στην οθόνη σας. Φιλάκια πολλά , κάθε φορά η γνώμη σας με κάνει να χαίρομαι. Φιλάκιααα