Άννας P.O.V.
"Πρέπει να σου πω κάτι". Κοίταξα την Μαρία στα μάτια. Είχε απορημένο αλλά και λίγο αδιάφορο ύφος. "Πες μου" ψιθύρισε. Κοίταξα γύρω μήπως μας κοιτούσε κανείς.
Δεν μου άρεσε μέσα στον κόσμο. "Προτιμώ να πάμε κάπου αλλού". Της έπιασα το χέρι και κατευθυνθήκαμε προς τις τουαλέτες του σχολείου. Τραβήχτηκε ελαφρώς και κοίταξε το έδαφος.
Ίσως της φάνηκε παράξενο. Καλά της έκανε. Καλύτερα να το καταλάβαινε μόνη της παρά να χρειαζόταν να της το πω εγώ. Τον τελευταίο καιρό προσπαθώ να της δώσω να καταλάβει τα αισθήματά μου. Λίγο παραπάνω της πιάνω το χέρι, λίγο παραπάνω την αγκαλιάζω. Αλλά είναι χαζή και αθώα, δεν καταλαβαίνει τίποτα. Και μετά λένε ότι η γλώσσα του σώματος είναι δυνατότερη από την γλώσσα του στόματος.
Δεν έχω το θάρρος να της μιλήσω στα ίσα, το παραδέχομαι. Ακούμπησα το χέρι μου στον τοίχο. "Τι έχεις να μου πεις, λοιπόν;". "Το μετάνιωσα, ξέχνα το". Την κοίταξα στα μάτια. "Κότα". Ο τόνος της ήταν νευριασμένος. Με νευριάζει όταν με σχολιάζουν. Χωρίς να ξέρουν. Η Μαρία δεν ήξερε, για αυτό με αποκαλούσε έτσι. Αν έβαζε τον εαυτό της στην θέση μου, και αυτή θα δυσκολευόταν να μου πει πως θέλει κορίτσια. Και εκτός αυτού, πως θέλει εμένα να γίνω το κορίτσι της.
Η Μαρία είναι κολλητή μου. Γνωριζόμαστε από το δημοτικό και σε ένα χρόνο τελειώνουμε το Γυμνάσιο. Μετράμε πολλά χρόνια φιλίας και έχουμε περάσει μαζί πολύ ωραίες στιγμές. Δεν είναι το θέμα ότι είμαι δειλή ή κάτι τέτοιο που δεν της έχω μιλήσει τόσο καιρό. Το θέμα είναι ότι δεν θέλω τα λόγια μου να καταστρέψουν την φιλία μας. Τα λόγια δεν μπορώ να τα πάρω πίσω. Τουλάχιστον, όχι και πολύ εύκολα.
"Θα μου πεις ή θα συνεχίσεις να εκνευρίζεις;" φώναξε. "Ωραία λοιπόν". Της έκανα νεύμα να έρθει πιο κοντά μου. Γέλασε νευρικά. "Κάποια ντρέπεται και έχει όρεξη για ψιθύρους, σωστά;". Κούνησα αρνητικά το κεφάλι μου. "Τότε;". Της έπιασα το χέρι και την τράβηξα ακόμα πιο κοντά μου. "Σε θέλω. Ερωτικά". Το είπα τόσο εύκολα. Όπως παίρνεις το καθαρτικό. Μια και έξω.