Mona lisa's Smile
Juan Alfono Birada's
There they were again, walking on the beach, holding hands. She was laughing along with him, she was smiling while looking at him with so much admiration in her eyes. Alam na alam ko dahil noon, sa akin lang nakatuon ang mga matang iyon pero sinayang ko dahil mas pinili kong unahin ang galit ko kaysa ang mahalin siya.
All I could see right now was how happy she looks while with Timothy De Sonso. Halos araw-araw silang nagpupunta sa dagat. I also notice that Monalisa is gaining weight, it can also mean that she is happy, nakakatuwa, I always pray for her happiness, alam na alam kong ngayon ay nakukuha na niya ang pagmamahal na talagang para sa kanya.
Nakita kong pabalik na sila sa coffee shop na malapit sa dagat na iyon. I was inside, sitting, pretending to be minding my own business, but the truth is, I found myself sketching her and Timothy.
Ang alam ko magkaibigan lang silang dalawa but it's so nice to see her laughing again. Mag-iisang taon na rin ang nakalipas mula nang mangyari iyon ginawa ko, natutuwa lang talaga ako na masayang – masaya na siya.
They left the coffee shop. Napabuntong – hininga lang ako dahil hanggang ngayon, mahal ko si Mona. Siguro hindi nakikita ng ibang tao, siguro para sa kanila hindi tooo, lalo na kapag nalaman nila kung anong ginawa ko para saktan si Mona Lisa, para sa akin, hindi na rin naman ako magiging sapat para sa kanya.
I don't deserve her anymore. Sa dami ng ginawa at sakit na idinulot ko sa kanya.
I sighed again. Nang muli akong tumingin sa entrance ng coffee shop ay nakita ko bumalik si Timothy. Bahagya akong nagulat nang makita kong sa akin siya papunta. He sat on the chair in front of me and smiled.
"Timothy De Sonsa." Sabi niya sabay alok sa akin ng kamay niya. Kinamayan ko naman siya tapos ay nagpakilala.
"Alfonso Birada."
"I know. Alam ko rin kung bakit ka nandito. Mona Lisa hates you to the core, Alfonso, sinaktan mo siya at ako ang nandito para mag-alaga sa kanya."
"Anong ibig mong sabihin?"
"Madali lang naman, Alfoso. Stay away from Mon Lisa. Your time with her is up. She's mine now. Everything about her is mine so, you stop right there and let her be happy." Sabi niya pa. "Hindi mo nakita kung gaano siya umiyak, nasaktan habang inaayos niya ang sarili niya. You don't belong to her and she belongs to me. You understand?" Tanong niya pa na nakangisi. I sighed.
"I understand."
"Good. Hindi na kita makikita dito."
Iyon lamang at umalis na siya. I watched him leave – wanting so much to punch him but then again, I realized that he's right.
He makes her smile like that, he must be something.
xxxx
Mona Lisa Arandia's
"Mama, bakit di pa siya gising?"
Karga ko si Mela habang nakatingin kami kay Alfonso na nasa loob ng ICU. Wala siyang malay. May nakalagay na mga aparato sa kanya, may oxygen din siya. Ang tagal kong kilala si Fonso pero ngayon ko lang siya nakitang ganito. He seemed so helpless.
"Kagabi gising siya." Nagulat ako nang magsalita si Jufran sa tabi ko. He was smiling at Mela. "Hindi naming siya makausap." Sabi pa niya. "Iyong nurse lang iyong nakakagalaw sa kanya. Bukas daw, dadalhin si Fonso Sa Chinese General."
"Ganoon na ba kalala?" I asked him.
"Iyong isang vein ni Fonso, nawala na eh. Hindi nga namin alam na sobrang lala na pala. Hindi naman niya iniinda iyong sakit." Sabi pa ni Jufran sa akin. I found myself tearing up. "Ayaw niya talagang magpagamot. Para bang hinihintay na lang niya na mamatay na siya. Gago ito. Sabi ko noon, ipaglaban ka na. Sabi ko noon, iayos na niya, hindi naman ganyan iyan, Mona. Mahal ka niya pero may pumipigil sa kanya na ipaglaban ka. Ikaw ba naman halos lingo – lingo kang pinupuntahan sa La Union, hindi ka ba noon mahal?" Tanong niya pa sa akin. "He wants you."
"Let's not talk about that now. Kapag ba nagising siya pwede niyang kausapin si Mela?"
"Bawal ang bata sa loob, Mona." Sabi pa ni Jufran sa akin. Napabuntong hininga na lang ako.
Maghapon kami ni Mela sa ospital pero hindi niya nakitang gising si Fonso. Nakakaramdam din naman ako ng pag-aalala sa kanya pero hindi ko ipinakikita kay Mela dahil ayokong matakot siya. I was just looking after her. Nakikipaglaro siya kay Jufran, tapos noong dumating sila Pepe ay nagpakitang gilas rin siya.
Nang dumating si Sab at Ross ay umuwi na kami. Nagpaiwan si Ross sa ospital, ako naman ay umuwi sa mansion kasama si Sab. Inihatid lang naman niya ako dahil siya ay babalik kay Fonso. Nang makapasok kami sa sala ni Mela ay naroon si Tim. Puno nang pag-aalala ang mukha niya.
"Daddy!" Sigaw ni Mela. Tim smiled at her. "Ito po ang left tapos ito ang right."
Timothy just smiled.
"Very good, anak." Sabi naman niya. "Saan kayo galing ni Mama? Kanina pa ako nagwe-wait dito."
"Nagpunta po kami sa totoo kong Daddy. Si Papa Fonso po. Nasa ospital kasi siya tapos sick siya." Paliwanag ni Mela. Nakita kong nagdilim ang mga mata ni Tim. Agad kong ibinaba si Mela para sabihin na pumunta muna siya sa kusina at manghingi ng tubig sa mga maids. Alam kong may sasabihin si Tim sa akin.
"Anong ginawa mo, Mona?" He asked me.
"The right thing." Sabi ko pa.
"Anong right thing?" He asked. "Aampunin ko si Mela after the wedding, tapos ipinakilala mo pa siya kay Fonso? Bakit, Mona? Ano pang halaga noon? I will be fathering her! I love her! I raised her."
"Ayokong ampunin mo si Mela. She is and will always be an Arandia." Matigas na wika ko. Nanlalaki ang mg mata niya.
"Dahil iyan sa Papa mo no? Lahat ng sabihin niya ay gagawin mo."
"Desisyon koi to." Wika ko pa. "Tama naman si Papa, we can be a family even though, Arandia si Mela. Kung mahal mo siy, it will ever matter." Sabi ko na lang. Nilagpasan ko siya pero hinawakan niya ako sa braso.
"Baka nakakalimutan mo kung anong ginawa niya sa'yo?!"
"Walang nakakalimot! Pero mas madali kung magpapatawad ako."
"Dahil may sakit siya? For all we know he's just faking it para makuha ka. Ikaw naman nagpapauto ka tapos ipapakilala mo pa ang anak ko sa kanya! Ano? Niloloko ka na naman ni Fonso-"
I slapped him.
"He's in the ICU." Sabi ko. "A vein vanished from his heart tapos sasabihin mo sa akin that he was just faking it? Timothy ano bang nangyayari sa'yo? Hindi ka naman ganyan noon?" Naiinis na tanong ko. I walked out. Pinuntahan ko si Mela sa kitchen, kumakain siya ng saging habang nakikipag-usap sa mga maids. I smiled at them tapos ay ipinaubos ko kay Mela ang pagkain niya saka sita kinuha. Nagkulong kaming dalawa sa kwarto.
We were lying in bed, talking to each other. She was asking me about her father. I smiled at her. Nagkukwento naman ako sa kanya.
"He loves to draw." Sabi ko pa. "Just like you, anak. Your Papa is a great artist. I wished na magkaroon siya ng exhibit."
"Love niya ako?"
"Oo naman, anak. I'm sure of that. Hindi mo kailangan itanong iyon sa akin dahil, anak, matic iyon, mahal ka ng Papa mo kahit na hindi ka pa ipinanganganak, alam kong mahal na mahal ka na niya."
"Saa po, Mama, gumising na siya. Gusto ko ulit mag-horse kasama siya. Ang galing niya pong mag-horse."
"Sobrang galing niyang mag-horse anak." I said. I kissed her forehead. "Matulog ka na. Buksa pupunta tayo sa Papa mo baka sakaling gising na siya."
Nakayakap sa akin si Mela. Habang tinitingnan ko siya ay naaalala kong lalo si Fonso. Ang gusto ko lang ay maging okay na siya, n asana magkausap na kaming dalawa. Hindi ko naman iniisip na magiging tulad kami nang dati, I am committed to Timothy, kung maaari lang, para na lang kay Mela ang lahat nang ito.
Hindi ako dalawin nang antok nang gabing iyon. Maaga na lang akong bumangon, ginising ko si Mela para makapunta kaagad kami sa ospital. When we got there, naroon si Mamang Luisa. Nagmano ako sa kanya kahit na iniirapan niya ako.
"Mamang siya ng Papa mo." Bulong ko kay Mela.
"Ay! Ibig sabihin Lola ko siya. Hi po Lola!"
Ngumiti si Mamang kay Mela.
"Ito pala ang una kong apo. Kaya magaan ag loob ko sa'yo, galing ka pala kasi sa Fonso ko. Kamusta na apo?"
"Okay po. Gising na po ba si Papa? Gusto ko po siyang makita." Sabi pa ni Mela. Ngumiti lang si Mamang.
"Dadalhin siya ngayon sa Metro." Sabi ni Mamang. "Si Tito Jufran ang sasama sa kanya sa ambulance."
"Hindi naman po siya mamamatay, diba?" Tanong pa ni Mela.
"Hindi. Gusto noon na makalaro ka." Ako ang sumagot. Ngumiti lang si Mela. Nasa may waiting area kami sa hallway ng ICU. Hindi naglipat ang minuto ay inilabas si Fonso. Tumayo si Mamang pero napatingi siya sa akin.
"Dalhin ninyo si Mela sa kanya." Utos ni Mamang. "Nakikiusap ako, Mona."
"Opo." Kinarga ko si Mela at lumapit kami kay Fonso. May oxygen pa rin siya. Nakapikit pero dumilat nang sumigaw si Mela ng Papa.
"Papa! Papa!" Sigaw niya. Huminto ang nurses. May distance kami sa kama niya kasi nga bawal siyang lapitan, bata pa rin si Mela, bawal siyang lumapit. Hinanap ni Fonso ang boses ni Mela.
"Papa, dito! Hi Papa!" She waved at him. I saw him smiled.
"Tell him you love him. Mahal mo si Papa diba? Sabihin mo magwe-wait ka." Sabi ko pa.
"Papa, we wait kita sasakay tayo sa horse! I love you! I love you Papa! I love you."
Iyon lamang at inalis na nila si Fonso. Si Jufran ay sumunod dahil siya ang sasama sa ambulance. Ako naman ay niyakap nang mahigpit si Mela.
"Mona, maraming salamat." Sabi ni Mamang. "Sana maging sapat iyon para gustuhin niyang magpagaling."
"Mamang, sorry po." Sabi ko sa kanya. Napatingin siya sa akin. "Mang, I am very sorry." Hinaplos niya ang mukha ko.
"Matagal ko nang itinatanong sa kanya kung bakit mahal na mahal ka niya, ang sagot niya lang ikaw daw ang tanungin ko at ngayon, Mona, naiintindihan ko na. Kasi kahit napakatigas ng puso mo, kitang – kita sa'yo, sa mga mata mo, na hanggang ngayon iisa lang ang tinitibok ng puso mo. Sana Mona, h'wag kang gumawa ng mga bagay na pagsisihan mo baling araw. Sana, Mona, hindi ka maging ako, si Celeste o si Nadia. Be your own version, choose your real happiness. Listen to your heart, Mona. Pakinggan mo kung sinong tinatawag niya."
Umalis si Mamang kasama si Pepe at si Toto. Si Pan ay susunod daw bukas, magpapasundo na lang daw siya sa mga kapatid niya. Si Ross naman ay sumama rin. Si Papa ay naiwan sa hacienda, pati na rin si Sab, kaya umuwi na rin kami ni Mela.
Hindi ako mapakali. I want to know what's happening to him. Kung maliligtas siya, kung anuman ang mangyayari, lahat iyon ay gusto kong malaman.
Siguro, alam ni Papa na hindi ako mapakali kaya pumasok siya sa silid ko para makipagwentuhan sa akin.
"Mona... can you fulfil a dying man's wish?" He asked me. Napatitig ako sa kanya. Napakunot ang noo ko nang bigyan niya ako ng isang notebook na kulay brown na iyong pages. "Ibinigay ni Luisa iyan sa akin noon. Basahin mo, baka sakaling makalimot ka."
Iniwan ako ni Papa kasama si Mela. Ako naman ay nanginginig ang mga kamay kong binuksan ang notebook na iyon.
First page pa lang ay parang gusto ko nang himatayin.
Mona Lisa's smile. By: J.A.B.