April
Badend in het zweet wordt ik wakker.
De pijn van de afgelopen weken schiet weer door mijn lichaam.
Zuchtend probeer ik in een pijnloze houding te gaan liggen. Uiteindelijk is de pijn verminderd omdat ik alleen maar in dezelfde positie blijf liggen.
Denkend staar ik voor me uit.
Volgens de streepjes achter mij op de muur zit ik hier al bijna een maand.
Één maand, met eens in de twee dagen een zogenaamd "bezoekje".
Na de eerste twee weken was mijn lichaam een wrak, omdat de wonden minder snel helen dan bij normale wolven heb ik nog veel wonden waar net een korstje op zit.
In de derde week begon mijn lichaam ineens niet meer te helen. Of in ieder geval niet snel meer. Ik voelde me zo zwak de dagen erna. De wachters zagen het ook en ik hoefde maar twee keer per week weg.
Daardoor kreeg mijn lichaam wat meer rust en konden de wonden helen.
Nu zit ik hier. Nog steeds alleen. Zoals het eigenlijk de laatste jaren is geweest.
Ik heb nog zoveel onbeantwoorde vragen. Vragen waar ik hoogstwaarschijnlijk nooit een antwoord op zal krijgen.
Vragen over mijn ouders, waar zijn ze? Leven ze überhaupt nog? Is er een kans dat ik ze ooit nog zal zien, en zo ja, zouden ze nog van me houden?
Vragen over mijn verjaardag, mijn mate, maar het belangrijkste; mijn Innerlijke wolf.
Ze is weg. gewoon weg.
De kilte in mijn hoofd maakt me gek. En erg verdrietig.
Ik mis haar en ik kan me zelfs niet meer in een wolf veranderen.
Het enige 'wolfachtige' dat ik nog kan is dat mijn wonden een beetje sneller dan normaal.
Alsof ze toch even wil laten weten dat ze er ergens nog is.
Dat Dana het er toch nog even inwrijft dat het míjn schuld is.
Misschien is het dat ook wel. Misschien is ze beter af zonder mij.
Ik was nooit aardig voor haar.
Maar nu, nu ik haar kwijt ben, heb ik haar meer nodig dan ooit.
De tranen springen in mijn ogen. Met moeite houd ik ze binnen.
Verbaasd realiseer ik het, de tranen in mijn ogen.
Ik heb niet meer gehuild sinds...
Ik schud de gedachte weg, geen emoties April!
Ik draai me voorzichtig om, mijn beurse zij en arm proberend te ontwijken.
Als ik toch mijn elleboog stoot, schiet er een pijnlijke steek door mijn arm.
Door de pijn maak ik een schrikreactie en stoot ik met de zijkant van mijn hoofd tegen de muur.
De snee die over mijn loopt is al dicht gegaan, maar door de lichte botsing met de muur doet het alsnog erg veel pijn.
Ik bijt op mijn tanden als ik mezelf helemaal omdraai, de pijn van alle sneeën en wonden over mijn hele lichaam proberend te negeren.
Starend naar de tralies van mijn cel bedenk ik me iets.
Morgen ben ik jarig.
Dan wordt ik achttien.
Dan... dan kan ik mijn mate vinden.
Een gevoel van diepe teleurstelling trekt door me heen.
Nooit, nooit zal ik mijn mate vinden, er is een ienimini kans dat ik hem zal vinden, de kleine kans.
In die kleine kans zal hij me afwijzen. Me alleen laten.
Maar aan de andere kant, als ik dood ga, zal er dus iemand zijn die geen mate heeft.
Iemand die niet zijn soulmate vindt, die geen wederhelft heeft.
Een enkele traan loopt over mijn wang.
Ik veeg hem snel weg met mijn arm.
Niemand, maar dan ook helemaal niemand zal me ooit nog iets laten voelen!
Zelfs niet die toekomstige mate van me... als ik er al eentje heb.
Iedereen mag de pot op.
^~~~~~^
Hier alweer hoofdstuk 10! Hopelijk hebben jullie genoten (:
Denken jullie dat April ooit haar mate zal vinden? Of dat ze ooit zal vrijkomen?
Vote🌟Comment
Xx