Dakila pa ba ang maging guro,
kung mga mag-aaral, ayaw matuto?
Ginawa na ang lahat ng pinakamabuti,
tila kulang pa at lagi pa ring nasisisi.
Masarap ba pang maging guro
kung mga kabataan, iba ang gusto?
Mag-enjoy daw habang bata pa,
kaya pala dinadala nila sa eskuwela.
Bayani pa rin bang maituturing,
kung karapatan nila't mga hinaing
ay hindi man lamang pakinggan
at bigyan-pansin man lamang?
Nakaka-proud pa bang maging guro,
kung sa tingin ay 'di na sila masuweto,
kung mga bata'y kapos sa disiplina,
sa edukasyon, walang pagpapahalaga?
Maganda kayang mabalitaan
na ang isang guro ay pinaslang
dahil lamang nais niya'y disiplina?
Hindi ba'y nakakapanghina?