We zitten weer op het bankje bij het meer. Mijn hoofd rust tegen Stevans borst en hij heeft zijn arm om me heen geslagen.
"Denk je dat Philiph morgen weer naar huis mag?"
"Ik weet het niet, hij zag er nog niet erg goed uit."
"Hij wordt wel weer beter toch?" vraag ik voorzichtig.
"Natuurlijk! En als hij dan weer helemaal opgeknapt is gaan we alsnog met zijn vieren nar die bios."
Hij glimlacht en plant een kus op mijn voorhoofd.
"Zullen we zwemmen?"
"Maar we hebben verder niks bij ons Steef." zeg ik lachend.
"Nou en?"
Hij lacht terug.
"Hebben we verder nog iets nodig dan?"
Hij staat onverwachts op, waardoor ik half omval. Dan begint hij zich gewoon uit te kleden. Lachend schud ik mijn hoofd.
"Serieus?"
"Ja, kom. Of moet ik je helpen?"
"Nee, liever niet eigenlijk. Dit komt me bekend voor."
Ik sta ook op en begin me uit te kleden. Even later vlieg ik gillend door de lucht. Met een luide plons beland ik in het water.
"Gemenerd!" roep ik lachend naar Stevan.
Hij kijkt me onschuldig aan.
"Wat? Het duurde veel te lang."
"Zegt de gene die nog droog aan de kant staat."
"Mopperdoos."
Hij springt het water in. Lachend spetter ik hem nat.
"En dat durft mij dan gemeen te noemen hè?"
"Ja, klopt helemaal."
Dan voel ik zijn handen om me heen. Hij drukt me stevig tegen zich aan.
"Ik.. Ik krijg het een beetje koud." mompel ik.
Als antwoord trekt hij me nog steviger tegen zich aan.
"Slaap je vannacht weer bij mij?" vraagt hij.
"Ma is morgen jarig dus ik weet niet of dat handig is."
"Oh, leuk! Gefeliciteerd alvast"
"Kom anders bij mij slapen, dan kan je morgenochtend helpen met het ontbijt op bed."
"Is goed."
"Zullen we er weer uit gaan? Ik krijg het echt koud nu Steef." miep ik.
Hij slaakt een diepe zucht, maar knikt dan.
"Vooruit."
"Ik weet dat ik extra mooi ben als ik geen kleren aan heb, maar ik geloof ook heilig dat ik er niet blauw en zonder kippenvel nog mooier uit zie."
"Je bent altijd mooi."
Blozend zwem ik naar de kant. Lachend zwemt Stevan me achterna.
"Stop er mee Steef."
Ik geef hem een zachte duw.
"Waarmee?"
"Doe nou niet zo onschuldig."
"Mag ik niet zeggen dat ik je mooi vind?" zegt hij nog altijd lachend. "Ik ben je vriend! En ik ga ook niet stoppen met je mooi vinden."
Ik schud mijn hoofd.
"Nee, dan laat je me blozen en dat wil ik niet."
"Nee niets zeggen!" zeg als ik wanneer ik Stevan gemeen zie grijnzen.
"Maar blo.."
"Ik zei niets zeggen!"
Hij is me gewoon keihard aan het uitlachen. Zuchtend probeer ik mijn broek weer aan te krijgen, maar doordat ik nog te nat ben gaat het nou niet echt soepel.
"Moet ik je helpen?"
"Nee, ga je zelf maar weer aankleden."
"Ben je nu boos?"
"Nee, ik ben geïrriteerd."
"Waarom?"
"Omdat."
"Oké."
Hij plant nog een kusje op mijn voorhoofd.
"Ik hou ook van jou."
Zachtjes mompel ik wat terug. Ik ben veelste druk met die rotbroek die maar niet aan gaat.
Nadat we eindelijk onze kleren aangekregen hebben fietsen we naar de stad. Het is ongemakkelijk stil, waarschijnlijk omdat Stevan denkt dat ik boos op hem ben.
"Hey jij daar!"
Op de stoep staat iemand zwaaiend naar Stevan te schreeuwen. Stevan kijkt me verbaast aan.
"Skinny Jeans zijn gay!"
Nu kijk ik Stevan aan. We proesten het uit van het lachen. De jongen kijkt ons boos aan.
"Ik bén gay!" roept Stevan terug.
Lachend fietsen we door.
"Ken jij die dude?" vraag ik na een poosje.
"Nope, jij?"
"Nee, wat een snukkeltje."
"Zullen we nog een film kijken?"
We zijn inmiddels thuis en liggen samen op mijn bed. We hebben allemaal lekkere dingen gekocht voor ma. Ik ben benieuwd wat ze van ons ontbijt gaat vinden. Er zijn aardbeien, sinaasappelsap, we gaan morgen ochtend brood roosteren. Ze wordt 43, niet dat dat zo'n bijzondere verjaardag is, maar ze verdient het gewoon vind ik.
"Hey dromer, ik vroeg welke film." zegt Stevan terwijl hij me een duw geeft.
"Ik heb eigenlijk al geen zin meer."
"Jij weet ook niet wat je wilt."
Lachend schud hij zijn hoofd.
"Zullen we maar gaan slapen dan?"
Ik knik en kruip tevreden tegen hem aan.
"Welterusten."
"Goodnight cutie."
Hij geeft een kus op mijn haar. Waarna ik naruurlijk weer knalrood word.
"Ah, kom op. Je weet dat ik het vervelend vind als je me 'cute' noemt." zucht ik.
"Klopt, maar ik zei ook 'cutie'."
Lachend geef ik hem een duw.
"Welterusten gemenerd."
Ik draai me om en probeer in slaap te komen. Wat echter niet lukt. Na een paar minuten zucht ik diep en draai me dan toch weer terug om. Tevreden nestel ik me weer in Stevans armen. Ik denk dat ik hier verslaafd aan geworden ben of zo.
"Happy birthday to you, in de wei staat een koe. En die koe zegt I love you, happy birthday to you!"
Zing ik uit volle borst. Mel en Steef staan er een beetje ongemakkelijk bij te kijken. Nog half slapend murmelt ma wat.
"Wat is dit allemaal voor gekrijs?" vraagt ze dan. "Ik hoef niet doof!"
"Fijne verjaardag!"
Ik spring bovenop der en geef der een knuffel. Lachend knuffelt ze me terug.
"Dankjewel lieverd."
"Gefeliciteerd Karen." zegt Stevan nu.
"Ja, gefeliciteerd ma."
"Dank jullie wel jongens. Is dat allemaal voor mij?" vraagt ze wijzend naar het dienblad met daarop het ontbijt.
Trots knikken Stevan en ik.
"O jeetje zeg, dat had toch nooit gehoeven."
"Jawel, geniet er nu maar van."
Stevan zet het dienblad, waar hij al de hele tijd mee in zijn handen stond, op het bed neer. Dan lopen we de slaapkamer weer uit.
"En dan heeft ze de taart nog niet eens gezien." zegt Mel.
"Nou, daar zal ze zeker van schrikken."
Lachend ruimen we de rommel op die we in de keuken gemaakt hadden. We hebben een enorme regenboogtaart gemaakt. Plotseling loopt Mel naar me toe. Ze slaat haar armen om me heen en barst dan in tranen uit. Lichtelijk geschrokken kijk ik Stevan aan. Dan sla ik mijn armen iets ongemakkelijk ook om haar heen. Stevan kijkt me even aan en loopt dan de kamer uit.
"Wat is er Mel?" vraag ik dan.
"Ik ben verliefd op een meisje." zegt ze met tranen in der ogen.
"Wat? Moet je daarom huilen?"
verlegen knikt ze.
"Al heel lang alleen ik schaamde me en toen kwam jij met dat je op jongens valt en ik wil ma niet teleurstellen."
"Hey luister, je stelt ma niet teleur. Jij kan er toch niets aan doen? Kijk, als je nou een bank had beroofd was het een ander verhaal geweest." probeer ik haar gerust te stellen.
Het blijft even stil.
"Wacht.. je hebt toch niet.."
"Nee natuurlijk niet!" Onderbreekt ze me lachend.
"Zie, niks aan de hand dan."
Ik veeg haar tranen weg en trek haar weer in een knuffel.
"Het komt wel goed hoor." zeg ik.
"Wil je het nog even niet verder vertellen?"
"Sure, dat is jouw taak. Alleen wacht er niet te lang mee, met het aan ma vertellen."
"Dankjewel Seb."
"Geen probleem zusje." zeg ik glimlachend.
"Ga nu maar weer naar Steef."
"Ja mam."
ze zucht en rolt der ogen.
"Zo ken ik je weer."
Lachend loop ik de trap op. Die had ik dus nooit zien aankomen!
25 oktober 2018
A/N
Stay proud!🌈💜