Where it all started! (bxb)

9

Ik word wakker van mijn telefoon die over gaat. Vermoeid neem ik de telefoon op. Het is 5 uur 's ochtends.

'Hallo?' Zeg ik schor.
'Hallo, spreek ik met Sebastiaan Kollor?'
'Ja? Dat ben ik ja.'
'Hallo Sebastiaan. Je moeder heeft een ongelukje gehad thuis. Ze ligt nu in het ziekenhuis, alles gaat weer goed maar ze zal voorlopig even rustig aan moeten doen omdat ze een gebroken been heeft.'

Het blijft even stil. Heb ik dat zojuist goed gehoord? Ligt ma in het ziekenhuis?

'Sebastiaan?'
'Uhh, ja?'
'Er zijn om 11 uur bezoekuren. Als u dan even zou willen komen? Uw moeder wil u graag zien.'
'Ja, is goed.'
'Totziens Sebastiaan, sterkte.'

Ik knik en besef me dan dat ze dat niet kan zien natuurlijk.

'Ja, bedankt. Doeg.'

Ik hang op en leg mijn telefoon weer weg.

'Wat is er?' Vraagt Stevan zachtjes.

Zijn ochtendstem klinkt erg mooi. Het past precies bij hem.

'Mijn moeder ligt in het ziekenhuis.'
'Ohh, gaat alles goed met haar, wat is er gebeurt?'

Ik knik.

'Ja alles gaat goed, ze heeft alleen een gebroken been. Om 11 uur is bezoekuur. Ga je dan even mee?'
'En school skippen?' Vraagt hij.
'Ja?'
'Klinkt als een plan.' Grinnikt hij.

Ik lach en stap dan uit bed.

'Ik ben benieuwd wat ze nu weer gedaan heeft.' Zeg ik lachend.

Ma is we echt een klungeltje, bijna nog erger dan ik.

Om half 11 lopen we samen richting het ziekenhuis. Een beetje zenuwachtig pruts ik wat met het koordje van mijn trui. 

'Kan ik jullie ergens mee helpen?' Vraagt de zuster als we eenmaal in het ziekenhuis aangekomen zijn.

Ik knik.

'Ja, we zoeken mevrouw Kollor.'
'Oké, mevrouw Kollor ligt in zaal 11, op de 2e verdieping is dat.'
'Oké, bedankt.'

Ze glimlacht vriendelijk. Samen met Stevan loop ik richting mijn moeders kamer. Eenmaal ik zaal 11 aangekomen zie ik allemaal mensen, behalve mijn moeder.

'Ze zei zaal 11 toch?' Vraag ik Stevan.
'Ja, volgens mij wel.'

Verbaast kijk ik om me heen.

'Maar ik zie ma niet..'

5 oktober 2018