Where it all started! (bxb)

19

We zitten weer op het bankje bij het meer. Mijn hoofd rust tegen Stevans borst en hij heeft zijn arm om me heen geslagen.

"Denk je dat Philiph morgen weer naar huis mag?"
"Ik weet het niet, hij zag er nog niet erg goed uit."
"Hij wordt wel weer beter toch?" vraag ik voorzichtig.
"Natuurlijk! En als hij dan weer helemaal opgeknapt is gaan we alsnog met zijn vieren nar die bios."

Hij glimlacht en plant een kus op mijn voorhoofd.

"Zullen we zwemmen?"
"Maar we hebben verder niks bij ons Steef." zeg ik lachend.
"Nou en?"

Hij lacht terug.

"Hebben we verder nog iets nodig dan?"

Hij staat onverwachts op, waardoor ik half omval. Dan begint hij zich gewoon uit te kleden. Lachend schud ik mijn hoofd.

"Serieus?"
"Ja, kom. Of moet ik je helpen?"
"Nee, liever niet eigenlijk. Dit komt me bekend voor."

Ik sta ook op en begin me uit te kleden. Even later vlieg ik gillend door de lucht. Met een luide plons beland ik in het water.

"Gemenerd!" roep ik lachend naar Stevan.

Hij kijkt me onschuldig aan.

"Wat? Het duurde veel te lang."
"Zegt de gene die nog droog aan de kant staat."
"Mopperdoos."

Hij springt het water in. Lachend spetter ik hem nat.

"En dat durft mij dan gemeen te noemen hè?"
"Ja, klopt helemaal."

Dan voel ik zijn handen om me heen. Hij drukt me stevig tegen zich aan.

"Ik.. Ik krijg het een beetje koud." mompel ik.

Als antwoord trekt hij me nog steviger tegen zich aan.

"Slaap je vannacht weer bij mij?" vraagt hij.
"Ma is morgen jarig dus ik weet niet of dat handig is."
"Oh, leuk! Gefeliciteerd alvast"
"Kom anders bij mij slapen, dan kan je morgenochtend helpen met het ontbijt op bed."
"Is goed."

"Zullen we er weer uit gaan? Ik krijg het echt koud nu Steef." miep ik.

Hij slaakt een diepe zucht, maar knikt dan.

"Vooruit."
"Ik weet dat ik extra mooi ben als ik geen kleren aan heb, maar ik geloof ook heilig dat ik er niet blauw en zonder kippenvel nog mooier uit zie."
"Je bent altijd mooi."

Blozend zwem ik naar de kant. Lachend zwemt Stevan me achterna.

"Stop er mee Steef."

Ik geef hem een zachte duw.

"Waarmee?"
"Doe nou niet zo onschuldig."
"Mag ik niet zeggen dat ik je mooi vind?" zegt hij nog altijd lachend. "Ik ben je vriend! En ik ga ook niet stoppen met je mooi vinden."

Ik schud mijn hoofd.

"Nee, dan laat je me blozen en dat wil ik niet."

"Nee niets zeggen!" zeg als ik wanneer ik Stevan gemeen zie grijnzen.
"Maar blo.."
"Ik zei niets zeggen!"

Hij is me gewoon keihard aan het uitlachen. Zuchtend probeer ik mijn broek weer aan te krijgen, maar doordat ik nog te nat ben gaat het nou niet echt soepel.

"Moet ik je helpen?"
"Nee, ga je zelf maar weer aankleden."
"Ben je nu boos?"
"Nee, ik ben geïrriteerd."
"Waarom?"
"Omdat."
"Oké."

Hij plant nog een kusje op mijn voorhoofd.

"Ik hou ook van jou."

Zachtjes mompel ik wat terug. Ik ben veelste druk met die rotbroek die maar niet aan gaat.