"Τίποτα δεν σε ταράζει , αν δεν το επιθυμείς"
"Τώρα λέγε..." είπε σοβερεύοντας.
Ένιωσα πως ήταν ο μόνος άνθρωπος , που θα μπορούσε να βοηθήσει την κατάσταση μου. Για αυτό θα της ανοιχθώ.
Έχω ένα ελάττωμα μέσα σε όλα τα στραβά μου. Είναι σαν να ξεχωρίζει από τα υπόλοιπα. Όταν μου συμβαίνει κάτι έχω την ανάγκη να το μοιραστώ. Να το πω σε όλους όσους είμαι κοντά.
Χαμηλώνω το κεφάλι ως συνήθως και παίενω μια βαθιά εισπνοή.
Με κοιτούσε με ένα βλέμμα φλογοβόλο.
Δεν μπορούσα να κρυφθώ από κανέναν. Ειδικά από την αδερφή μου.
Ένιωθα σαν να κολυμπούσα σε έναν ατελείωτο ωκεανό , που για εκείνη θα ισοδυναμούσε με ένα ποτήρι νερό και θα το κατάπινε επιτόπου. Τα προβλήματα τα δικά μου ήταν παραφουσκωμένα. Ξεχύλιζαν από δράμα.
"Ντράμα κούινι κάποτε τα λέγαμε όλα... Τώρα δεν μιλάς;" με ρώτησε η αδερφή μου αφού προηγουμένως δεν είχε λάβει κάποια απάντηση.
Τελευταία το οτιδήποτε μου προκαλεί κλάμα. Είμαι σπασμένη και μόνο αυτός μπορεί να με κολλήσει.
"Έκανα έρωτα... Λάθος... Σεξ... Ανούσιο σεξ με κάποιον που προφανώς πέρναγε την ώρα του! Πληγώθηκα και ερωτεύτηκα όσο ποτέ και κανείς δεν μου στάθηκε όπως έπρεπε. Η κολλητή μου ζει μια σχέση μέσα σε ένα σύννεφο γλύκας και χαράς και εγώ θεώρησα πως με αυτόν θα ήταν το ίδιο. Τον αγάπησα , μου ανοίχθηκε , μου μίλησε και το καλοκαίρι ήταν ο πρώτος που έτρεξε πίσω μου και ας μην ήξερε για την φάρσα και ήρθε να με παρηγορήσει. Με φίλησε κάτω από τον έναστρο και έλαμψε πρώτη φορά η αυτοπεποίθηση μου. Με έριξε στο κρεβάτι και με τελείωσε σαν μια ανοιγμένη κονσέρβα που κανείς δεν της δίνει σημασία . Μόνο την πετάει στα σκουπίδια. Και εσύ που ήσουν ; Πώς θα σου μίλαγα; Γιατί να σου μιλήσω ; Εγώ λέω τα πάντα και εσύ τίποτα πια." ολοκλήρωσα και την κοίταξα κατάματα με μάτια γεμάτα δάκρυα.
Ήταν σαν να αντικρίζω κάποιον ψυχολόγο και όχι την αδερφή μου.
Η Αλκμήνη έτριψε τα χέρια της μεταξύ τους και έξυσε νευρικά τα νύχια της. Συνάντησε το βλέμμα μου ηττημένη. Έγινε κατακόκκινη. Έτσι γίνεται όταν θυμώνει. Όμως το χρώμα αυτό μαράζωσε και ίδρωσε. Σταγόνες ιδρώτα κύλησαν στο μέτωπο της και με μία κίνηση σκούπισε τον κρόταφο της.
"Ό,τι έγινε έγινε και θα γινόταν κάποια στιγμή. Αλλά γιατί με έναν άνθρωπο που δεν έχεις αποκωδικοποιήσει ακόμα γαμώτο;" είπε ψύχραιμα , χωρίς συναισθήματα.
"ΤΟΝ ΑΓΑΠΑΩ ΚΑΙ ΕΚΑΝΑ ΟΤΙ ΕΝΙΩΘΑ! ΟΤΙ ΘΕΩΡΟΥΣΑ ΣΩΣΤΟ!" φώναξα αγανακτησμένη.
"Ψυχή μου δεν έκανες έγκλημα. Απλά στιγματήστηκες από κάποιον που σε προβληματίζει. Μόνο μαζί του μπορείς να το λύσεις. Είτε θα τον μισήσεις είτε θα τον αγαπήσεις πιο πολύ. Αλλά εγώ δεν μπορώ να σε βοηθήσω έτσι όπως τα έκανες. Τώρα έχω διάβασμα. Εσύ πήγαινε να τον πάρεις τηλέφωνο. " ξεστόμισε απλά και μου ένεψε να φύγω.
"Δεν είσαι δίκαια... Εγώ δεν θα μάθω για τα ερωτικά σου;"
Σκούπισα τα υγρά μου μάτια. Δεν μου απάντησε. Δεν θα ξαναμιλήσω σε άνθρωπο ποτέ για τα προσωπικά μου .
Αποφάσισα όμως να την ακούσω. Έπρεπε να ξεκαθαρίσω μαζί του ότι αυτό που έγινε ήταν ένα λάθος και δεν πρόκειται να του επιτρέψω να με ξαναοδηγήσει εκεί.
Δεν άργησε να το σηκώσει.
"Σε σκεφτόμουν."
"Ο κόσμος λέει καλημέρα. Συγγνώμη που πήρα αυτήν την ώρα. Θα είσαι στο σχολείο."
"Για καλή σου τύχη δεν πήγα σήμερα."
"Ποτέ δεν πατάς εκεί. Δεν μου κάνει εντύπωση."
"Γεωργία πες μου τι θες."
"Εσένα..."
Οι λέξεις ξέφυγαν δίχως τον παραμικρό δισταγμό.
"Όμως εσύ προτίμησες να φύγω. " πρόσθεσα.
Μπορούσα να υποθέσω πως στεκόταν. Θα περνά την γλώσσα του στο ούλο του , ένα μικρό λακάκι να εμφανίζεται στο μάγουλο του. Σαν να καθαρίζει το στόμα του για να βρει την κατάλληλη λέξη.
Δεν έδωσα ποτέ σημασία σε αυτή του την κίνηση μα τώρα είναι σαν να τον έβλεπα μπροστά μου.
Στάνταρ τώρα θα με αφοπλίσει και θα με κάνει να αισθάνομαι τύψεις , παρόλο που δεν είμαι εγώ αυτή που φταίει.
"Μετάνιωσα. Συγγνώμη..."
Άκουσα την ψύχραιμη φωνή του από το ακουστικό και έμεινα άναυδη. Τον αγαπάω πολύ... Και όταν μου τα κάνει αυτά δεν μπορώ να τον ξεχάσω.
Του το έκλεισα γιατί αυτό θεώρησα πως έπρεπε να κάνω.
Το στομάχι μου διαμαρτυρόταν να το βοηθήσω να λυθεί από τον κόμπο , που του είχα δέσει σφιχτά.
Οι φλέβες των χεριών μου τσιτώθηκαν και ένιωσα πως τον ήθελα πάλι.
Σφίχτηκα κάτω χαμηλά και συνειδητοποίησα την επιρροή , που ασκεί πάνω μου.
Έβαλα τα ακουστικά μου και χώθηκα κάτω από τα σκεπάσματα. Σε λίγη ώρα θα άκουγα το κύρηγμα για την συμπεριφορά μου στην δράκαινα , την βιολόγο.
Ανοίγω το ίνσταγκραμ και δυναμώνω το τραγούδι που άκουγα.
Είναι αλήθεια τόσα πολλά αυτά που ζητάω;
Διαβάζω ένα αναδυόμενο στιχάκι :
Αφού η βία φέρνει βία , η αγάπη γιατί δνε φέρνει αγάπη;
Αχ γιατί...
Η μουσική με χαλαρώνει και αφού αφήσω το κινητό μου στην άκρη κοιτάω το ταβάνι.
Τι άλλο θα μπορούσε να πάει στραβά;
Κάπως έτσι με πήρε ο ύπνος.
Η Αλκμήνη με ταρακούνησε απαλά.
"Γίτσα σήκω... Κοιμάσαι από το πρωί και έχει νυχτώσει..."
Μούγκρισα και ξεβολεύτηκα.
Ένιωθα τον λαιμό μου ξερό και το κεφάλι μου βαρύ. Από την απότομη μου κίνηση ακόμη δεν έβλεπα καθαρά.
"Άλκο ζαλίζομαι..."
Κατευθείαν ακούμπησε το μέτωπο της , έπειτα το δικό μου.
"Είσαι λίγο ζεστή η αλήθεια..."
Με τω που το είπε αυτό η αδερφή μου , η πόρτα άνοιξε διάπλατα.
"Ξύπνησε αυτή; Γεωργία τι έμαθα; Έκανες σκηνή στην τάξη; Η καθηγήτρια σου , εγώ και ο πατέρας σου είμαστε πολύ απογοητευμένοι. Που έχεις το μυαλό σου; Τις προάλλες μες τα σκοτάδια χάθηκες στην Χαλκιδική και μόλις γύρισες κλείστηκες μέσα στο δωμάτιο. Δεν μιλάς σε κανέναν και τώρα ξεσπάς στους καθηγητές; Νεαρή σύνελθε!"ούρλιαξε η μητέρα.
"Μαμά δεν είναι η ώρα... Είναι άρρωστη. Την έπιασα και είναι λίγο ζεστή. Πήγαινε σε παρακαλώ να φέρεις το θερμόμετρο." επέμβη η αδερφή μου.
Με έβαλε να ξαπλώσω και με σκέπασε.
"Ρε που ξέρεις ότι είμαι άρρωστη;" είπα δύσπιστη.
"Δεν κάνω ποτέ λάθος. Ευκαιρία τώρα που θα κρεβατωθείς να μου μιλήσεις για τον ανεπρόκοπο..." είπε κλείνοντας το μάτι.
"Νόμιζα σε πείραξε η επιπολαιότητα μου... "
"Όχι ... Βασικά τώρα ό,τι έγινε έγινε. Πρέπει να σου σταθώ και να μην σε μαλώνω. Πιστεύω ο καθένας θα σε μάλωνε..."
"Ναι... ειδικά η κολλητή μου..."
Η μητέρα με πλησίασε και κάρφωσε το θερμόμετρο κάτω από την μασχάλη μου. Συγκράτησα τις κραυγές πόνου που μου προκάλεσε ο τρόπος που μου το έβαλε. Η Αλκμήνη το κατάλαβε και της έριξα δολοφωνικό βλέμμα για να μην σχολιάσει.
"37 και έξι... Κάποια δεν θα πάει σχολείο..." ανακοίνωσε η μαμά το αναγραφόμενο νούμερο.
"Άλλη φορά να φοράς την ζακέτα σου για να μην κρυολογείς!" είπε και βγήκε από το δωμάτιο.
"Τέλειααα! Μείναμε τα δυο μας..." είπε η Αλκμήνη χαρωπά.
"Δεν θα μου δώσετε κανά φάρμακο;" παραπονέθηκα.
"Ναι... Λογικά θα έρθει η μαμά να φέρει σε λίγο. Τώρα πες μου..."
"Όχι Αλκμήνη εσύ πες μου... Μίλα μου μία φορά για εσένα..."
"Και τι να σου πω;"
"Πότε δίνεις εξεταστική; Έχεις γκόμενο; Παλιά με ενημέρωνες τακτικά ..."
"Αγάπη μου... Εξεταστική έχω αυτές τις μέρες και διαβάζω κάθε βράδυ αργά , όταν εσύ κοιμάσαι. Τελειώνω σε μία εβδομάδα. Και δεν έχω γκόμενο... Κατακτήσεις μόνο..."
Μάλιστα.
Έτσι όπως μου ανέλυε τα νέα της η οθόνη του κινητού μου άρχισε να αναβοσβήνει. Και το όνομα Παύλος Γιαννακόπουλος αναγραφόταν στην οθόνη.
Κοιτάχτηκα με την αδερφή μου και εκείνη έσκασε ένα χαμόγελο.