Quins heeft een aantal paarden gefixt en zo vertrekken we met een hele groep uit...ja, hoe heet dit gebied eigenlijk? Ik kijk om me heen totdat ik Quins ontdek. 'Quins! Hoe heet dit gebied eigenlijk?' Quins draait zich om. 'Beccon, dit gebied heet Beccon en wij zijn de Becconieten.' Eigenlijk moet ik heel hard lachen. Becconieten. Wat een belachelijke naam! Maar ik hou me in, want ik heb geen idee bij welk volk ik nu eigenlijk hoor.
Ik rijd voorop naast mijn vader de stad in. In eerste instantie kijken de mensen ons niet echt aan, totdat... Een klein meisje kijkt ons aan. Ik glimlach naar haar en dan kijkt ze ons met grote ogen aan. Ze wijst naar haar moeder en haar moeder kijkt nu op. Opeens kijkt iedereen ons aan. Mijn vader begint te lachen en kijkt me aan. 'Ik zou zeggen: doe je koninklijke kleren maar aan.'
Dat laat ik me geen twee keer zeggen en ik roep expres heel hard: 'Ik ben Vatoria, kroonprinses van dit land!' Een lichtflits en ik zit met mijn, wat mijn vader noemt, koninklijke kleren aan op Tessa. Mijn vader, moeder en Elena doen het zelfde en opeens begint iedereen te juigen. Ik kijk met opgetrokken wenkbrauw achterom en kijk Lars recht aan. Hij grijnst en komt naast me rijden. 'Ik wil je straks even spreken.' Ik knik en glimlach naar hem. 'Prima.' Dan kijk ij weer voor me uit en mijn vader, moeder en Elena hebben zo'n blije glimlach dat je daarvan ook alleen maar kan gaan lachen.
Eindelijk komen we, na een vreselijk lange tocht door de stad aan bij...het paleis? W! O! W! Van zo'n paleis kan je alleen maar dromen. Zouden... Zouden daar mijn ouders in wonen? Dat zou gaaf zijn! Ik bekijk het met grote ogen. (A/n Paleis staat hier boven!) Elena komt naast me rijden. 'Kijk! Daar wonen we. Echt ik ben zo blij dat je ons bevrijd hebt. Over een paar dagen ben ik jarig en dat kan ik dan gewoon thuis vieren!' Met een blij gezicht kijkt ze me aan. 'Echt, je wilt niet weten hoe blij ik ben!' Opeens heeft ze tranen in haar ogen. Ik glimlach. 'Niet huilen, zusje! Ene, ik wil zo meteen alles van je weten, hoor!' Elena lacht en draaf langzaam aan. 'Kom, wie er als eerste is. Ik grijns. 'Dit ga je verliezen!' Elena lacht en galoppeerd weg. 'He! Valse start!' Lachend galoppeer ik achter haar aan.
Slippend staan Tessa en het paard waar Elena op zit, en waarvan ik geen idee hoe het heet, stil. 'Wow.' mompel ik zachtjes als ik om me heen kijk. Het is hier mooi, maar je kan zien dat er hier al jaren niemand is geweest. Ook Elena is stil. 'De laatste keer dat ik hier was, was alles spik en span.' mompelt ze zachtjes, maar ik hoor haar toch. 'Het duurt eeuwen voor dat alles weer schoon is.' Ik loop naar haar toe. 'Ah joh! Dat fixen we wel. Het is hier prachtig!' Elena lacht al weer en duwt de enorme deur van het paleis open. 'Nou, laten we dan maar naar binnen gaan!'
'Wow.' Elena kijkt me aan. 'Vind je het mooi?' Ik schudt mijn hoofd. 'Nee. Prachtig.' Elena schiet in de lach om een grap die helemaal niet lollig is. 'Prachtig is het nog lang niet, hoor. Als het helemaal is schoon gemaakt is het "prachtig".' Ze kijkt om zich heen. 'Kom, ik laat je mijn kamer zien en jou kamer. Papa en mama hebben een speciale kamer laten inrichten vanaf dat je verdwenen was. Kom!' Ze sleurt me mee de trap op.
Ze gooit een deur open en rent enorme kamer in. Ze ploft languit op een bed en blikft met gesloten ogen liggen. 'God, we zijn thuis.' mompelt ze blij. Dan doet ze haar ogen open en kijkt me vrolijk aan. 'Dus dit is mijn kamer.' Ze vliegt er door heen en laatbin record tempo haar hele kamer zien. Nu weet ik in elk geval dat de goede conditie in de familie zit.
'Elena, Vatoria?! Waar zitten jullie?' 'Boven, pap!' Een hoop gebons en dan verschijnt mijn vaders hoofd in de deur opening. 'Elena, heb je Vatoria haar kamer al laten zien.' 'Wilde ik net gaan doen.' antwoordt Elena en sleurt me mee de gang op. 'Kijk, hier is jou kamer.' De opent een deur en met grote ogen kijk ik naar binnen. Hij lijkt op die van Elena, maar dan nóg groter. 'Woah, die is groot.' stamel ik. Elena knikt, sleurt me mee en gooit me op mijn bed. 'Zo en nu wil ik alles over jou weten en ik denk ook andersom.'
'Die jongen zei... Ik weet niet ofdat ik dat eigenlijk moet zeggen.' Elena kijkt me nadenkend aan. Ik weet ondertussen alles van haar. Ze is 14 jaar oud, fan van Ariana Grande, houd van paarden net als ik en van sporten, ze heeft geen vriendje en vind niemand leuk. Heeft ze allemaal bereidwillig verteld, hoor! 'Bedoel je Lars?' Ik kijk haar vragend aan. Ze knikt bevestigend. 'Ja, Lars.' Ze krijgt een grijns op haar gezicht. 'Wat zei hij?' 'Oeh! Je wilt het weten! Vind je hem leuk? Zeg dan? Zeg het!' Ik krijg een rode kleur, Elena springt overeind en begint te gillen. 'Vatoria vind iemand leuk!' 'Sukkel, hou je mond!' sis ik en Elena grinnikt. 'Nou dat is dan wederzijds. Ik vroeg of dat hij jou vriendje was en toen zei hij: "Nee, maar dat zou ik wel willen." Moehaha!' Ze ligt dubbel van de lach en opeens schiet me iets te binnen. Hij wilde me spreken. 'Wat is er?' Vragend kijkt Elena me aan. 'Nee, niks. Of nou ja... Lars wilde me spreken.' Elena springt overeind. 'Nou, gaan dan! Go, go, go!' Ze duwt me mijn kamer uit en trekt het elastiekje uit mijn haar waardoor mijn zwartbruine krullen over mijn schouders vallen. 'Go!' Ik kijk haar een beetje onwillig aan. 'Euhm, oke.'
Ik tik Lars op zijn schouder. Hij draait zich om en glimlacht als hij mij ziet. 'Staat je goed, dat losse haar.' Ik glimlach even. 'Dankje. Euhm. Je wilde me spreken?' Lars knikt, pakt mijn arm en sleurt me mee naar buiten. 'Mensen! Wat heeft iedereen met ontvoeringen vandaag!' klaag ik. 'Ik klaag je aan hoor!' dreig ik vervolgens lachend. Hij schudt lachend zijn hoofd. 'Doe je toch niet.' Ik grinnik. 'Klopt.' Hij sleept me mee naar...het strand? Man, jippie, gaan we klef doen?
Eenmaal op het strand, wat trouwens kapot mooi is, staat hij stil en ploft in het zand. Ik ga maar naast hem zitten en wacht af. Wat gaat er nu komen? Een hele tijd is het stil en staren we naar de golven. Ik blijf hier zitten. Al moet ik hier honderd dagen zitten, ik blijf hier zitten totdat hij wat zegt. Uiteindelijk zucht hij en kijkt me nadenkend aan. Hij slikt even en scheld binnensmonds, wat dus niet goed lukt want ik hoor het. Ik schiet in de lach en laat me achterover vallen. 'Zeg het nou maar gewoon!' Hij grinnikt even en kijkt me vervolgens recht aan. Heb ik je trouwens al vertelt dat hij gouden ogen heeft?
'Dat wat er gebeurde in het bos...' Hij kijkt me aan. 'Sorry daarvoor.' Ik kijk hem verbaast aan. 'Waarom sorry? Ik bedoel, waarom moet je daar sorry voor zeggen? Ik vond het oke en...' Lars onderbreekt me. 'Oke?' Ik gooi hem lachend achterover. 'Wat moet ik dan zeggen? Geweldig? Vreselijk goed?' Lars schudt verbaast zijn hoofd. 'Nee, maar ik dacht juist dat je boos op me was.' 'Boos? Waarvoor? Voor wat er in het bos gebeurde?' Hij knikt een beetje en ik ga op mijn knieën voor hem zitten. 'Zeg dat nooit meer. Het was...perfect.' Gadverdamme, dat klinkt....klef! Damn, ik ben vies! Er verschijnt langzaam maar zeker een glimlach op het gezicht. 'Perfect.' Hij grijnst en staart me aan. Langzaam komt hij dichterbij. En toen gebeurde het. Vuurwerk ontploft in mijn lichaam en warmte verspreid zich. De tijd lijkt stil te staan en veel te snel trekt Lars zich terug. Hij lacht verlegen en heel schattig. Ik druk nog een kus op zijn lippen en leg dan mijn hoofd op zijn schouder. Dit moment mag nooit, maar dan ook nooit meer aflopen.
Hand in hand komen we terug bij het kasteelpaleis. Elena komt naar buiten. 'Sukkelinnen! We gaan eten.' Dan valt haar blik op onze handen en begint ze breed te grijnzen. Ze trekt me naar zich toe. 'Ik wil zo meteen álles horen!' fluistert ze en duwt me dan weer terug. 'Mee komen! We gaan eten!'
'Vatoria?' Ik kijk vragend naar mijn moeder. 'We hebben contact gehad met je pleeggezin en ze komen hier heen.' Ik spring op en sla mijn armen om haar heen. 'Echt?!' Wauw!' Ik spring heen en weer en vlieg door de eetzaal. 'Yes! Yes! Yes!' Dan knijp ik mijn ogen tot spleetjes en kijk naar Elena. 'Heh heh, ik ga jou koppelen met Chris.' Ze kijkt me vragend aan. 'Oke?' Kiki, Noortje, Floortje, Milou en Lars liggen dubbel van de lach. Kiki hangt over de tafel heen. 'Die is mooi.' Elena's gezicht is goud waard, dat zweer ik je. 'O ja, Vatoria. Jij mag een naam voor dit eiland verzinnen.' zegt mijn vader. Noortje en Milou schieten overeind. 'Echt? Wow!' Ik denk diep na. 'Je hoeft het niet gelijk te zeggen, hoor.' Ik knik. 'Ik weet het al. Het wordt: Chikondi!' Ik knijp in Lars zijn hand en leg mijn hoofd op zijn schouder. Beter dan dit kan de vreselijke zoektocht niet eindigen. Ik heb mijn ouders terug, nieuwe vrienden gemaakt, een nieuw huis, mijn pleegouders komen hier heen en ik heb een vriend! Ik ben, denk ik, het gelukkigste meisje op de hele wereld en van het universum.
Einde
Haha ik denk dat op dit moment iedereen die dit leest zit te kijken van: HE? WAT VERZINT ZIJ NOU VOOR EEN ACHTERLIJKE NAAM?! Haha, Chikondi is love in het chichewa. Die taal spreken ze dus op dat landje waar Marit dus nu zit. Maar goed!
Ik wil iedereen die me heeft gesteund in het maken van dit boek ENORM erg bedanken! Jullie hebben heel veel voor me betekend. Alle lieve lezers: super erg bedankt!
Sommige mensjes hebben misschien wel een klein beetje door dat ik dit boek heb afgeraffeld. Maar ik ben bezig met een nieuw boek dat, hopelijk, snel online komt! Ik verklap nog niets, lekker puh!
Nog een keer enorm erg bedankt voor alles!
Loves en een miljoen xxxxxxxxxxxxxxxxx
Evaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaa