Rose’s Pov
Συνέρχομαι. Μα που βρίσκομαι; Το τελευταίο πράγμα που θυμάμαι είναι το κουδούνι να χτυπά.
Μα τώρα το μέρος είναι αποκρουστικό. Μικροσκοπικό με πέτρινους, γυμνούς τοίχους. Το δωμάτιο είναι σκοτεινό και το μόνο που έχει είναι ένα μικρό κρεβάτι και κάτι σαν μπάνιο. Η σκόνη και η μούχλα είτε στο ταβάνι είτε στο κρεβάτι αποδεικνύουν ότι το μέρος έχει να χρησιμοποιηθεί καιρό και το καθάρισμα έχει να συμβεί χρόνια.
Κάθομαι διστακτικά στο κρεβάτι. Οι αναμνήσεις, δυστυχώς, δεν επιστρέφουν. Φοβάμαι να μιλήσω, να ρωτήσω ή έστω να κινηθώ πριν θυμηθώ κάτι από όλα αυτά. Η Στέφανι θα με ψάχνει και πολύ πιθανόν τα παιδιά να ανησυχούν.
Βέβαια αυτό που συνέβη δεν ήταν τόσο απρόσμενο, ούτε ανοργάνωτο. Οι κινήσεις, τα λεπτά, ο τρόπος που συνέβη ήταν όλα συγχρονισμένα. Μία καλά μελετημένη στιγμή με εξαιρετικά γρήγορες τεχνικές.
Κανένας δεν θα μπορούσε να το κάνει αυτό εάν δεν ήξερε την κατάσταση του Σεμπάστιαν, που μένω, πως νιώθω ή τι έκανα προηγουμένως. Κανένας εκτός από τον..
«An.. anonymous» Ψελλίζω και ο τρόμος κυριαρχεί μέσα μου. Δεν θυμάμαι το πρόσωπο του, την μορφή του ή την διαδρομή. Το μυαλό μου έχει ένα μεγάλο κενό και πολλά ερωτήματα. Τα κομμάτια του πάζλ συνδέονται: Ο Anonymous με ήθελε μόνη και απροστάτευτη.
Με τον Σεμπάστιαν σε άθλια κατάσταση, να έχουμε μαλώσει και τα παιδιά αρκετά μακριά ήταν η κατάλληλη ευκαιρία.
Το ερώτημα όμως είναι.. με απήγαγε για να μου κάνει κακό ή για να με σώσει;
Το στομάχι μου διαμαρτύρεται γεγονός που κάνει την καρδιά μου να χτυπάει ξέφρενα. Όμως όχι! Δεν πρέπει να φοβάμαι. Εάν με έφερε εδώ σημαίνει ότι κάτι θέλει από εμένα. Είμαι σημαντική.
«Πεινάω!»Σηκώνομαι όρθια και ακουμπάω στην πόρτα. «Ξέρω πως με χρειάζεσαι και ξέρεις πως για να ζήσω θέλω νερό και τροφή»
Συνεχίζω να μιλάω χωρίς να χάσω την ελπίδα μου. «Δεν θα με σκοτώσεις. Ίσως.. ίσως να είσαι απ’ έξω, ίσως να με παρακολουθείς μα ξέρω πως νοιάζεσαι. Γι’ αυτό δεν με έφερες εδώ; Τι θες από εμάς; Η Στέφανι υποφέρει, ο Τζακ δεν είναι καλά. Αυτό θες; Να νιώθουμε αδύναμοι και να κλαίμε; Συγγνώμη αλλά ξεχνάς κάτι. Είσαι ένας και είμαστε τέσσερις. Ο καθένας μας έχει κάτι που λείπει από τον άλλο. Μα όλοι μαζί είμαστε ανίκητοι.»
Τα πόδια μου τρέμουν με αποτέλεσμα να καθίσω κάτω. Άθελά μου βουρκώνω. Φοβάμαι αφάνταστα. Μακάρι να ήταν στην θέση μου κάποιος άλλος. Αμέσως μετανιώνω. Κανείς δεν αξίζει να βρίσκεται εδώ.. στα χέρια αυτού.. ανθρώπου. Κανείς δεν παύει να είναι άνθρωπος.
Η κοινωνία στην οποία ζούμε μας αναγκάζει να μεταμορφωθούμε σε.. κάτι άτιμο, σκληρό, που δεν νοιάζεται για τις πράξεις που κάνει. Δυστυχώς σε αυτήν την κοινωνία ζούμε. Αναγκαζόμαστε να γίνουμε κάτι άλλο, να προσαρμοστούμε σε αυτές τις δύσκολες συνθήκες.
Ακούω βήματα απ’ έξω και η ελπίδα φουντώνει μέσα μου. Αλλά κάνω λάθος. Δεν ήταν τίποτα προφανώς.
Stephanie’s Pov
Μαγειρεύω μακαρόνια και ετοιμάζω το τραπέζι. Φυσικά δεν χαίρομαι για τίποτα από όλα αυτά. Η Λάουρα, η Ρόουζ και οι δύο πληγώνονται εξαιτίας μου. Νιώθω τόσο ένοχη. Μέχρι και οι κινήσεις μου το προδίδουν αυτό.
Ο Σεμπάστιαν με βοηθάει. Βρίσκεται κοντά μου γι’ αυτό νιώθω άβολα. Δεν μπορώ να ξεχάσω τα λόγια του Τζακ. Είπε πως είμαι δικιά του.
«Ευχαριστώ που έμεινες Στέφανι»
«Ευχαριστώ που σταμάτησες να πίνεις» Λέω με πιο παιχνιδιάρικη φωνή από ότι ήθελα. Ο Σεμπάστιαν χαμογελάει και με πλησιάζει κάνοντας με να κολλήσω στην καρέκλα.
Σκύβει και ψιθυρίζει: «ήρεμα γατούλα, δεν θα σε πειράξω. Μωρό μου》
«Κοντά τα χέρια σου! Ο Τζακ θα σε κάνει σκόνη» Κάνω κίνηση να τον χτυπήσω αλλά κρατάει το χέρι μου με δύναμη.
«Πονάω! Πως τολμάς να με αγγίζεις;»
«Δεν βλέπω κανέναν Τζακ, καμία Ρόουζ, κανέναν για να σε σώσει. Γιατί να μην πάρω αυτό που θέλω;» Τα πόδια μου τρέμουν από τα λόγια του. Η καρδιά μου χτυπάει δυνατά –μπορώ να την ακούσω.
«Γιατί.. εάν πάριες αυτό που θες… θα κάνεις κάτι για το οποίο… δεν είμαι έτοιμη.»Παραδέχομαι με την σκέψη ότι θα γλιτώσω.
«Ακόμη καλύτερα» Χαμογελάει απολαυστικά.
Η μοναδική σκέψη μου είναι να πάρω τον Τζακ. «Μείνε μακριά μου» Φωνάζω.
Το κουδούνι χτυπάει και νιώθω ανακούφιση να πλημμυρίζει το σώμα μου.
«Δεν τελειώσαμε! Μείνε εδώ.» Με αφήνει και πηγαίνει να ανοίξει. Όλα τελείωσαν, δεν μπορεί να με πειράξει τώρα.
Ο Τζακ έρχεται δίπλα μου και με αγκαλιάζει. «Σε άγγιξε;» Ψιθυρίζει. «Ναι» Απαντάω στον ίδιο τόνο. Μισή αλήθεια.. δεν πρόλαβε να με αγγίξει.
Με αφήνει και πιάνει από τον γιακά τον Σεμπάστιαν «Γελοίε! Είσαι ένας τιποτένιος άνθρωπος. Λιγούρη!» Φωνάζει και τον χτυπάει δυνατά.
Δεν μπορώ να κάνω κάτι. Κάθομαι κάτω και δακρύζω. «Θα σου σπάσω το πρόσωπο! Παλιό….»
«Τζακ. Σε παρακαλώ» Ψιθυρίζω. Αυτόματα σταματάει και έρχεται κοντά μου. Με σηκώνει και με βγάζει από την πολυκατοικία. Με βάζει στο αυτοκίνητο. Ο Ίαν φαίνεται απελπισμένος, όμως το ενδιαφέρον αστράφτει στα μάτια του μόλις με βλέπει.
«Στέφανι είσαι καλά;» Νεύω καταφατικά και ακουμπάω πίσω. «Βρήκατε κάτι;» Η ελπίδα φανερώνεται σε κάθε λέξη της φωνής μου.
«Τίποτα απολύτως. Σαν άνοιξε η γη και την κατάπιε.»
«Όχι ακριβώς γη. Πιο πιθανόν ο anonymous.» Ο Τζακ μπαίνει στο αυτοκίνητο. «Λοιπόν. Χρειαζόμαστε ένα δόλωμα και η Λάουρα είναι το κατάλληλο.» Με κοιτάζει.
«Δεν θα δεχτεί. Καλύτερα να πάω εγώ. Εάν μου βάλετε και ένα τσιπ θα μπορείτε να βρείτε που είμαι.» Και οι δυο με κοιτάζουν λες και είπα κάτι εξωφρενικό.
«Έγινε να είσαι έτοιμη. Μην φοβάσαι δεν θα αργήσουμε να έρθουμε.»
«Το είχατε δεδομένο;» Τώρα φαίνομαι πιο έκπληκτη από ότι τα παιδιά πριν.
«Στεφ θα είμαστε μαζί σου. Μην φοβάσαι» Ο Τζακ μου κρατάει το χέρι. «Δεν φοβάμαι»
Ο Ίαν μου βάζει το τσιπ. Ετοιμάζομαι να βγω μα ακούω το κινητό μου να χτυπάει.
«Απόκρυψη!» Αναφωνώ.
«Σήκωσε το και βάλτο σε ανοιχτή ακρόαση» Ακολουθώ τις οδηγίες του Ίαν.
«Βοήθεια! Εάν έρθουν τα παιδιά εδώ θα σε σκοτώσουν! Ίαν, Στεφ, Τζακ.. ελάτε» Η φωνή της Ρόουζ..
Η κλήση τερματίζεται.
«Κάτι δεν μου κολλάει» Ψελλίζω «Ίσως θα μπορούσε να ήταν ψεύτικο. Δεν εμπιστεύομαι τον anonymous και ούτε και εσείς θα έπρεπε. Ίσως αυτό θέλει να κάνουμε. Να πέσουμε στην παγίδα του. Εάν ήθελε το κακό της θα το είχε κάνει ώρα τώρα.» Νομίζω πως η αποφασιστικότητα που είχα πριν εξαφανίστηκε. Δεν θέλω να πέσω στα δόντια του λύκου από επιλογή μου. Και αυτό θα έπρεπε να σκεφτούν και τα παιδιά.
«Θα προσπαθήσω να μαζέψω πληροφορίες από το blog μου.» Πληκτρολογώ συνεχώς στο κινητό μου.
‘’Αγαπάκια μου 😍😙! Σας έλειψα; Εμένα μου λείψατε😇😇! Σχολική χρονιά και τα μάτια είναι στραμμένα στο καφέ.
Το πολυαγαπημένο μας καφέ ‘’Τα μάτια του –Α’’ καταστράφηκε σχεδόν ολόκληρο. Όπως γνωρίζουμε η Ρόουζ Γκίλμπερτ είναι ένα από τα θύματα! Χμ.. δεν το ξέρατε; Γι’ αυτό είμαι εγώ εδώ. Για να σας τα λέω όλα.
Θα ήθελα να ψάξετε κάθε γωνιά της πόλης για την βρείτε. Και ως βραβείο.. μία συνέντευξη μαζί μου αυτοπροσώπως! Ανυπομονώ.
XOXO ❤💋
-Friendly Girl ”
«Εντάξει. Νομίζω πως θα έπρεπε να ασχοληθούμε με νέα θέματα》
«Νομίζεις πως όλα αυτά λύθηκαν; Νομίζεις πως κάποιος από αυτούς τους φλώρους την βρει;» Ο Ίαν μου φωνάζει με απαίσια, ψυχρή φωνή.
«Πρόσεχε πως της μιλάς! Δεν της αξίζει αυτός ο τόνος!» Ο Τζακ με υπερασπίζεται για ακόμη μία φορά.
«Την βρήκαν!» Λέω καθώς βγαίνω από το αυτοκίνητο.
Κανονίζω με τον άγνωστο αποστολέα να συναντηθούμε στο διαλυμένο καφέ ενώ εκείνος θα στείλει την Ρόουζ πίσω στα παιδιά.
Ο κρύος αέρας με αναγκάζει να καθίσω σε ένα κομμάτι πέτρας περιμένοντας τον ‘’θαυμαστή’’ μου.
Κλείνω τα μάτια και αρχίζω να χάνω την υπομονή μου. Αν ήθελε να εμφανιστεί θα το έκανε εδώ και ώρα.
«Στέφανι;;»
«Κόνορ;;»
*Τέλος κεφαλαίου ❤. Αυτό είναι ένα από τα δύο κεφάλαια στα οποία θα κριθουν πολλά.
Ο αριθμός των λέξεων θα ανεβαίνει περισσότερο. Νομίζω πως το έχετε καταλάβει.
Εγώ πάντως υπογραμμισα με έντονα γράμματα κάποιες λέξεις - κλειδιά του κεφαλαίου.
Μπορώ να πω πως έγραφα αυτό το κεφάλαιο μέρες και λίγο πριν το ανεβασω πρόσθεσα δύο σκηνές.
Ο Κόνορ είδε την Στέφανι.
Η Ρόουζ δεν έχει αναφέρει τα πάντα ακόμα.
Και.. ο Σεμπάστιαν παίζει διπλό παιχνίδι!
Τα υπόλοιπα θα έρθουν σύντομα.
See you soon 💋 *